Ljósadýrđ loftin
gyllir
lítiđ hús yndi
fyllir
og hugurinn
heimleiđis leitar ţví ć
man ég ţá er
hátíđ var í bć.
Ungan dreng
ljósin lađa,
litla snót
geislum bađar.
Ég man ţađ svo
lengi sem lifađ ég fć,
lífiđ ţá er hátíđ
var í bć.
Hann fékk bók, en
hún fékk nál og tvinna,
hönd í hönd ţau
leiddust kát og rjóđ.
Sćlli börn nú
sjaldgćft er ađ finna,
ég syng um ţau
mitt allra besta ljóđ.
Söngur dvín
svefninn hvetur,
systkin tvö geta
ei betur,
en sofna hjá
mömmu, ég man ţetta ć,
man ţađ ţá er
hátíđ var í bć.
Ólafur Gaukur

|