Snæfinnur snjókarl

var með snjáðan pípuhatt,

gekk í gömlum skóm

og með grófum róm

gat hann talað, rétt og hratt.

Snæfinnur snjókarl,

bara sniðugt ævintýr,

segja margir menn, en við munum enn

hve hann mildur var og hýr.

En galdrar voru geymdir

í gömlu skónum hans;

er fékk hann þá á fætur sér

fór hann óðara í dans.

Já, Snæfinnur snjókarl,

hann var snar að lifna við,

og í leik sér brá æði léttur þá,

uns hann leit í sólskinið.

Snæfinnur snjókarl

snéri kolli himins til,

og hann sagði um leið:

„Nú er sólin heið

og ég soðna, hér um bil.“

Undir sig tók hann

alveg feiknamikið stökk,

og á kolasóp  inn í krakkahóp

karlinn allt í einu hrökk.

Svo hljóp hann einn,

-var ekki seinn-

alveg niðu’r á torg,

með sæg af börnum söng hann lag,

bæði í sveit og höfuðborg.

Já, Snæfinnur snjókarl

allt í snatri þetta vann,

því að yfir skein árdagssólin hrein

og hún var að bræða hann.

Hinrik Bjarnason