Stóð ég úti í tunglsljósi, stóð
ég út við skóg,
stórir komu skarar,
af álfum var þar nóg.
Blésu þeir á
sönglúðra, og bar þá að mér fljótt,
og bjöllurnar gullu á
heiðskírri nótt.
Hleyptu þeir á
fannhvítum hestum yfir grund,
hornin jóa gullroðnu
blika við lund,
eins og þegar álftir
af ísa grárri spöng
fljúga suður heiði
með fjaðraþyt og söng.
Heilsaði hún mér
drottningin og hló að mér um leið,
hló að mér og hleypti
hestinum á skeið.
Var það út af ástinni
ungu, sem ég ber?
Eða var það feigðin,
sem kallaði að mér?

|