Serkjaapar eru af ætt makakíapa sem telur um 20 tegundir og lifa þær allar í Asíu að þessari einu tegund undanskilinni. Fyrir utan Gíbraltar finnast serkjaapar í Alsír og Marokkó í Norður-Afríku þar sem þeir lifa í allt að 2.000 metra hæð í sedrus-skógum í hlíðum Atlasfjalla. Nú er talið að heildarstofnstærðin í Norður-Afríku sé um 2.000 dýr. Tegundin telst því vera í talsverðri útrýmingarhættu, sérstaklega þar sem stundað er umfangsmikið skógarhögg í heimkynnum hennar.
Serkjaapar á Gíbraltar eru einu villtu aparnir í Evrópu
Stofn serkjaapa á
Gíbraltar telur aðeins rúmlega 200 dýr. Aparnir lifa í
einhvers konar fjölskylduhópum líkt og aðrir makakíapar og
eru hóparnir 6 talsins með 25-70 dýrum hver. Serkjaapar eru
meðal stærstu tegunda ættkvíslar sinnar, geta orðið allt að
75 cm á lengd og vega allt að 15 kg. Karldýrið er mun stærra
en kvendýrið.
Ekki er alveg ljóst hver uppruni serkjaapanna á Gíbraltar er.
Sumir vísindamenn telja að aparnir hafi fyrst borist til
Íberíuskagans með Márum og hafi verið notaðir sem gæludýr.
Aðrir telja hins vegar að aparnir séu síðustu leifar stofns
sem var útbreiddur í suðurhluta Evrópu fyrir rúmum 5 milljón
árum.
Serkjaaparnir eru nátengdir ímynd Gíbraltar og eitt það helsta
sem ferðamenn vilja sjá þar. Aparnir hafa lengi verið undir
verndarvæng breska hersins, en Gíbraltar er bresk nýlenda.
Til er þjóðsaga þess efnis að þegar síðasti apinn deyr munu
breskum yfirráðum yfir Gíbraltarkletti ljúka. Sagt er að
Winston Churchill hafi tekið þessa þjóðsögu mjög bókstaflega
í seinni heimsstyrjöldinni, enda lét hann þá flytja yfir
Gíbraltarsund fleiri apa til að styrkja staðbundna stofninn
á klettinum þegar fækkað hafði mikið í honum og tvísýnt var
um framtíð gíbraltarapanna.