Einu sinni vildi
svo til um vetur að eldur dó í Grímsey
svo ekki varð kveikt upp á nokkrum bæ.
Þá voru logn og frosthörkur svo miklar
að Grímseyjarsund var lagt með ísi og
kallað manngengt.
Grímseyingar réðu það þá af að senda
menn til meginlands til að sækja eld og
völdu til þess þrjá hina vöskustu menn í
eynni. Hófu þeir ferðina snemma morguns
í heiðríku veðri og fylgdi þeim fjöldi
eyjarskeggja út á ísinn, báðu þeim
lukkulegrar ferðar og fljótrar
afturkomu.
Það segir nú ekki af ferðum sendimanna
fyrr en þeir á miðju sundi koma að vök
einni sem ekki sá fyrir endann á og var
svo breið að tveir gátu með naumindum
stokkið yfir hana en einn treysti sér
ekki til þess. Þeir réðu honum þá að
hverfa aftur til eyjarinnar og héldu
áfram ferð sinni en hann stóð eftir á
vakarbarminum og horfði á eftir þeim.
Honum var nauðugt að hverfa aftur við
svo búið og ræður því af að ganga með
vökinni ef hún kynni að vera mjórri í
einum stað en öðrum. Þegar á leið daginn
fór loft að þykkna og gekk upp sunnanátt
með stormi og regni. Ísinn tók að leysa
sundur og maðurinn varð loks staddur á
jaka einum sem rak til hafs.
Um kveldið ber jakann að stórri spöng og
gengur maðurinn upp á hana. Sér hann þá
bjarndýr skammt frá sér sem liggur þar á
ungum. Hann var orðinn kaldur og svangur
og kveið nú fyrir lífinu.
Þegar bjarndýrið sér manninn horfir það
á hann um hríð. Síðan stendur það upp,
gengur til hans og allt í kringum hann
og gefur honum merki að hann skuli
leggjast niður í bælið hjá ungunum. Hann
gjörir það með hálfum huga. Síðan leggst
dýrið niður hjá honum, breiðir sig út
yfir hann, kemur honum á spenana og
lætur hann sjúga sig með ungunum.
Nú líður nóttin. Daginn eftir stendur
dýrið upp, gengur spölkorn frá bælinu og
bendir manninum að koma. Þegar hann
kemur út á ísinn leggst dýrið niður
fyrir fætur hans og bendir honum upp á
bakið á sér. Þegar hann er kominn því á
bak stendur dýrið upp, hristir sig og
skekur uns maðurinn dettur niður. Það
gjörði þá ekki frekari tilraun að sinni
en manninn furðaði mjög á þessum leik.
Nú liðu þrír dagar og lá maðurinn á
næturnar í bæli dýrsins og saug það en á
hverjum morgni lét það hann fara sér á
bak og hristi sig uns hann gat ekki
lengur haldið sér. Fjórða morguninn gat
maðurinn haldið sér föstum á baki
dýrsins hvernig sem það hristi sig.
Þá leggur það á áliðnum degi til sunds
með manninn á bakinu og syndir með hann
til eyjarinnar. Þegar maðurinn kemur í
land gengur hann upp á eyna og bendir
bjarndýrinu að koma á eftir sér. Hann
gengur heim til sín á undan því og lætur
þegar mjólka bestu kúna í fjósinu og
gefur dýrinu að drekka nýmjólk eins og
það vildi.
Síðan gengur hann á undan því til
fjárhúss síns, lætur taka tvo vænstu
sauðina og drepa, bindur þá saman á
hornunum og lætur um þvert bak á dýrinu.
Þá snýr það til sjávar og syndir út til
unganna. En þá var gleði mikil í Grímsey
því meðan eyjarmenn horfðu undrandi
eftir bjarndýrinu sáu þeir skip koma úr
landi er sigldi hraðbyri til eyjarinnar.
Væntu þeir þar hinna sendimannanna með
eldinn.
