Til eru
rúmlega 200 tegundir núlifandi apa eða apakatta (e. monkey).
Til þess hóps teljast allir prímatar sem hafa rófu fyrir
utan lemúra (e. lemurs), vofuapa (e. tarsier) og refapa (e.
loris). Um 103 tegundir teljast til svokallaðra gamla heims
apa, það er apa sem finnast frá Afríku til Asíu. Nýja heims
apar eru hins vegar apar sem finnast einkum í Mið- og
Suður-Ameríku og telja þeir um 94 tegundir.
Rófulausir prímatar skiptast í tvær ættir, mannapa (Hominidae) og gibbona (Hylobatidae). Þeir greinast einkum frá öðrum öpum á því að þeir eru eins og áður sagði rófulausir, hafa botnlanga og eru jafnframt með töluvert flóknari heilastarfsemi. Til mannapa teljast simpansar, órangútanar, górillur, bónóbóar og menn. Þessi hópur apa telur töluvert færri tegundir en apakettir, en fyrir utan manninn eru aðeins þekktar um 18 tegundir rófulausra prímata.
Erfitt reyndist að finna nákvæmar stofnstærðar tölur fyrir einstaka tegundir apa. Ljóst er þó að mikill ágangur hefur verið á heimkynni þeirra og búsvæði sem hefur leitt til þess að fjölmargar tegundir apa teljast vera hætt staddar. Að minnsta kosti 14 tegundir apakatta teljast vera í mikilli hættu (e. critically endangered) samkvæmt válista alþjóðlegu náttúruverndarsamtakanna IUCN (International Union for Conservation of Nature).
Að sama skapi teljast allar tegundir rófulausra prímata vera í hættu nema maðurinn (Homo sapiens sapiens). Fjórar tegundir teljast svo jafnframt vera í mikilli hættu (e. critically endangered) og má þar kannski helst nefna láglendis górilluna (Gorilla gorilla) sem á síðustu 60 árum hefur fækkað um ríflega 80%. Mögulegt brotthvarf þessara tegunda hefur mikla þýðingu fyrir lífræðilega fjölbreytni jarðarinnar og ætti jafnframt að hafa aukna þýðingu fyrir manninn sökum náins skyldleika okkar við þessar tegundir. Aukinn skilningur á vitsmunum og hegðun hjá þessum tegundum getur verið okkur afar mikilvægur og vekur jafnframt upp siðferðislegar spurningar um hvernig við getum umgengist þessar tegundir.
Rófulausir prímatar skiptast í tvær ættir, mannapa (Hominidae) og gibbona (Hylobatidae). Þeir greinast einkum frá öðrum öpum á því að þeir eru eins og áður sagði rófulausir, hafa botnlanga og eru jafnframt með töluvert flóknari heilastarfsemi. Til mannapa teljast simpansar, órangútanar, górillur, bónóbóar og menn. Þessi hópur apa telur töluvert færri tegundir en apakettir, en fyrir utan manninn eru aðeins þekktar um 18 tegundir rófulausra prímata.
Erfitt reyndist að finna nákvæmar stofnstærðar tölur fyrir einstaka tegundir apa. Ljóst er þó að mikill ágangur hefur verið á heimkynni þeirra og búsvæði sem hefur leitt til þess að fjölmargar tegundir apa teljast vera hætt staddar. Að minnsta kosti 14 tegundir apakatta teljast vera í mikilli hættu (e. critically endangered) samkvæmt válista alþjóðlegu náttúruverndarsamtakanna IUCN (International Union for Conservation of Nature).
Að sama skapi teljast allar tegundir rófulausra prímata vera í hættu nema maðurinn (Homo sapiens sapiens). Fjórar tegundir teljast svo jafnframt vera í mikilli hættu (e. critically endangered) og má þar kannski helst nefna láglendis górilluna (Gorilla gorilla) sem á síðustu 60 árum hefur fækkað um ríflega 80%. Mögulegt brotthvarf þessara tegunda hefur mikla þýðingu fyrir lífræðilega fjölbreytni jarðarinnar og ætti jafnframt að hafa aukna þýðingu fyrir manninn sökum náins skyldleika okkar við þessar tegundir. Aukinn skilningur á vitsmunum og hegðun hjá þessum tegundum getur verið okkur afar mikilvægur og vekur jafnframt upp siðferðislegar spurningar um hvernig við getum umgengist þessar tegundir.
