Annar sunnudagur í aðventu:
Frelsarinn kemur
Lyftið upp höfðum yðar, því að
lausn yðar er í nánd. Lk. 21.28
Kollekta
Vek þú, Drottinn hjörtu vor, að
þau greiði einkasyni þínum veg
og oss veitist að þjóna þér
hreinum huga vegna komu hans sem
með þér lifir og ríkir í einingu
heilags anda, einn sannur Guð um
aldir alda.
Lexía Jes. 35.1-10
Eyðimörkin og hið þurra landið
skulu gleðjast, öræfin skulu
fagna og blómgast sem lilja.
Þau skulu blómgast ríkulega og
fagna af unaði og gleði. Vegsemd
Líbanons skal veitast þeim,
prýði Karmels og Sarons. Þau
skulu fá að sjá vegsemd Drottins
og prýði Guðs vors.
Stælið hinar máttvana hendur,
styrkið hin skjögrandi kné!
Segið hinum ístöðulausu: Verið
hughraustir, óttist eigi! Sjá,
hér er Guð yðar! Hefndin kemur,
endurgjald frá Guði! Hann kemur
sjálfur og frelsar yður.
Þá munu augu hinna blindu upp
lúkast og opnast eyru hinna
daufu.
Þá mun hinn halti létta sér sem
hjörtur og tunga hins mállausa
fagna lofsyngjandi, því að
vatnslindir spretta upp í
eyðimörkinni og lækir á
öræfunum.
Sólbrunnar auðnir skulu verða að
tjörnum og þurrar lendur að
uppsprettum. Þar sem sjakalar
höfðust áður við, í bælum
þeirra, skal verða gróðrarreitur
fyrir sef og reyr.
Þar skal verða braut og vegur.
Sú braut skal kallast brautin
helga. Enginn sem óhreinn er,
skal hana ganga. Hún er fyrir þá
eina. Enginn sem hana fer, mun
villast, jafnvel ekki
fáráðlingar.
Þar skal ekkert ljón vera, og
ekkert glefsandi dýr skal þar um
fara, eigi hittast þar. En hinir
endurleystu skulu ganga þar.
Hinir endurkeyptu Drottins skulu
aftur hverfa. Þeir koma með
fögnuði til Síonar, og eilíf
gleði skal leika yfir höfði
þeim. Fögnuður og gleði skal
fylgja þeim, en hryggð og
andvarpan flýja.
Pistill Hebr.10.35-37
Varpið því eigi frá yður
djörfung yðar. Hún mun hljóta
mikla umbun. Þolgæðis hafið þér
þörf, til þess að þér gjörið
Guðs vilja og öðlist
fyrirheitið. Því að: Innan harla
skamms tíma mun sá koma, sem
koma á, og ekki dvelst honum.
Guðspjall Mark. 13. 31-37
Himinn og jörð munu líða undir
lok, en orð mín munu aldrei
undir lok líða. En þann dag eða
stund veit enginn, hvorki englar
á himni né sonurinn, enginn nema
faðirinn. Verið varir um yður,
vakið! Þér vitið ekki, nær
tíminn er kominn.
Svo er þetta sem maður fari úr
landi, skilji við hús sitt og
feli þjónum sínum umráðin,
hverjum sitt verk. Dyraverðinum
býður hann að vaka.
Vakið því, þér vitið ekki, nær
húsbóndinn kemur, að kveldi, á
miðnætti, í óttu eða dögun.
Látið hann ekki finna yður
sofandi, þegar hann kemur allt í
einu.
Það sem ég segi yður, það segi
ég öllum: Vakið!
|