Jólasíða

Grýlu þulur og kvæði á Gamanogalvara

>Meira af jólasögum hér<

Jólasögur og huldufólk.

 
Share on Facebook

 Deila á Facebook.

 

  

 Deila á Twitter
 

Jólasmásögur.

Besta Jólagjöfin.

Ég veit að mamma grætur á jólunum

Feðginin

Halli, Jói og Bella

Hjartnæm Jólasaga

Jólagesturinn

Jólagjöfin hans Dóra litla (litlu börnin)

Jólaljós

Jólanóttin

Jólasveinasaga

Jólasaga, eftir Beverly Ditta

Lítil saga um ljósið

Nóttin sem beljurnar töluðu

Stjörnuleiðin

Tommi gamli

Von, Trú og Kærleikur.

Þessi saga gerðist fyrir mörgum árum.

Það var siður í gamla daga

 

Álfar og huldufólk

 (Vísað í okkar og annarra.)

Álfaborgin og Blábjörg í Borgarfirði eystri

Álfhóllinn í Kópavogi

Álfadrottning í álögum.

Álfar á Jólanótt

Bóndadóttir heilluð af álfum

Álfkonudúkur frá Burstarfelli

Átján barna faðir úr álfheimum

Eru álfar skipulagsskyldir?

Faðir minn átti fagurt land

Flutningur álfa og helgihald

Huldubörnin í Beingarði

Huldufólks dansinn

Huldusteinninn í Reykjavík

Jólanótt í Kastkvammi

Kirkjusmiðurinn á Reyni

Konuhvarf frá Hnefilsdal

Ló, ló mín Lappa

Plötuspilari hjá huldufólki á Tjörnesi

Rauðhöfði

Rudof litli

Sonarsonur landhöfðingjans

Stjörnuleiðin Jólaævintýri

Skyrkollusteinn

Sýslumannskonan á Burstarfelli

Sveinninn sem ekki undi með álfum

Tungustapi

Upp á líf og dauða

Vegagerð í Hegranesi 1978

Vegagerð í Leirdal í Kópavogi

-

Álfaljóð og vísur  (Af álfa vefnum)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

 

 

 

Stjörnuleiðin

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Jólaævintýri

 

Veðrið var fagurt þennan aðfangadag. Jörðin var þakin snjóhvítri ábreiðu, himinninn var heiðskír og stjörnur blikuðu á himni. Systkini gengu eftir fáförnum slóða sem lá yfir hæðir til næsta bæjar. Þar bjuggu afi þeirra og amma. Þau voru komin í hátíðarskap því jólin voru að koma. Börnin héldu á tveimur pökkum og hlógu og spjölluðu saman á leiðinni. Pakkarnir voru til afa og ömmu. Þau hökkuðu svo mikið til jólanna með öllum ljósunum og gjöfunum og heima beið þeirra stórt, skreytt jólatré. Þau höfðu svo margt að tala um að þau sáu ekki stóru, dimmu skýjabólstrana sem sigldu yfir himininn og huldu stjörnurnar.

 

Þá skall á blindhríð og tunglið sem brosað hafði til þeirra var allt í einu horfið í sortann. Börnin urðu dauðhrædd og hjúfruðu sig hvort að öðru. Þau voru orðin rammvillt og þekktu ekki lengur trén sem þau sáu umhverfis. Loks fundu þau dálítið afdrep undir bakka þar sem nokkur lítil barrtré uxu. Þau settust í svellkaldan snjóinn og þrýstu sér hvort að öðru. Bylurinn lamdi og skók grenitrén.

 

Börnin störðu á skaflana framundan þar sem snjórinn þyrlaðist upp í háa stróka. Loks fóru þau að sjá  myndir af álfum og jólasveinum birtast í fjúkinu. „Sjáðu!“ kallaði drengurinn upp og benti fram fyrir sig. „Sérðu ekki álfana sem dansa þarna? Sérðu ekki álfamærina með ljósið í hendinni og þessa sem er að blása kúlunum og sko, sjáðu,  þarna er sjálfur álfakóngurinn, hann stígur dans við drottningu sína. Nei, sko, jólasveinana sem eru að leika sér þarna í snjónum...heyrirðu hvernig þeir hlæja og flissa?“

- Jú, jú, hún systir hans sá þetta allt og heyrði. Augu barnanna ljómuðu af þessum furðusýnum.

   „Og þarna, sérðu, hafa álfar og álfameyjar slegið hring um stórt jólatré,“ hélt drengurinn áfram. „Sjáðu þarna, hana jólasveinamömmu, hún er að elda - sjáðu eldinn sem logar undir stóra, svarta pottiunum hennar, hennar Grýlu - finnurðu ekki ilminn?“

   Jú, jú, hún fann ilminn hún systir hans.

   „Nei, sko, sjáðu litla jólasveininn sem situr við hliðina á henni og sleikir út um,“ og drengurinn fór að skellihlæja en hann hætti því strax þegar hann fann hve svangur hann var orðinn. Og systir hans tók um magann, hún var orðin svo svöng.

 

Enn hélt áfram að kyngja niður snjó og sífellt kólnaði börnunum og jólaljósin sem áður höfðu ljómað svo skært í hjörtum þeirra, döpruðust nú óðum. Þá heyrðu þau ámátlegt ýlfur og skimuðu í kringum sig. Sáu þau lítinn hvolp sem  skreiddist skjálfandi til þeirra. Þau tóku hann í kjöltu sér og hlúðu að honum og litla stúlkan lagði hann að barmi sínum og breiddi kápuna sína yfir hann. Svarti feldurinn var gaddfreðinn og hún horfði í svört, þakklát augu hvolpsins.

 

Drengurinn reyndi að skima í allar áttir en hvergi sá hann rofa til í hríðinni. Systkinin horfðu döprum augum á jólapakkana til afa og ömmu, þeir voru fenntir í kaf. Allt í einu hrópaði stúlkan:

„Sjáðu! Þarna er stjarna, björt og skær, þetta er stjarnan sem alltaf hefur vísað okkur leiðina til afa og ömmu.“

   „Það er að birta til,“ hrópaði drengurinn. „Sérðu, það er að glaðna til.“

 

Hríðinni hafði létt og nú fóru stjörnurnar að birtast, fleiri og fleiri gægðust þær fram á himninum.

   „Það er aðfangadagur jóla,“ sögðu börnin einum rómi og litli, svarti hvolpurinn gelti ánægjulega og hristi loðna feldinn sinn. Þau tóku jólapakkana upp úr fönninni og struku af þeim snjóinn og óðu síðan snjóinn af stað í átt til stjörnunnar björtu sem litla stúlkan sagðist þekkja. Þegar þau komu upp á fyrstu hæðina blasti bær afa og ömmu við niðri í lægðinni. Svona nálægt höfðu þau verið er þau villtust á í hríðarbylnum. Þau voru svo glöð og fagnandi að þeim fannst þau hlaupa eftir stjörnulögðum vegi.

 

Það rauk upp úr strompinum hjá afa og ömmu og ljós loguðu í öllum gluggum. Og Kolur litli, jólagesturinn þeirra, stökk í loftköstum á eftir þeim.

 

 

Jóhanna Brynjólfsdóttir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nóttin sem beljurnar töluðu

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Einu sinni var drengur sem hét Helgi og hann var mjög myrkvælinn.

Hann þurfti oft að fara út í fjós að gá að beljunum sem hann hræddist mjög en fór samt fyrir mömmu sína.

Dag einn fór hann að gá að Skjöldu sem var að bera.

Þegar hann kemur inn í fjós heyrir hann beljurnar tala,hann verður hræddur og hleypur heim og segir mömmu sinni að beljurnar séu brjálaðar því þær tali saman.
Mamma hans segir honum að hætta þessu bulli og vera úti í fjósi á meðan Skjalda sé að bera. Helgi hlýðir því. 

Hann fer því aftur út í fjós en er samt mjög hræddur vegna þess sem hann sá út í fjósi rétt áður.

Hann læðist inn en beljurnar sjá hann strax og kalla á hann. Þær segja honum að vera ekki hræddan og vilja segja honum leyndarmál lofi hann að segja engum frá. Helgi lofar því.

Þær segja honum að á Jónsmessunótt sé eina nóttin á ári sem þær tali saman og hafi frá mörgu að segja þess vegna var svona mikill hávaði áðan þegar hann kom að gá að Skjöldu og við svo búið heyrði hann Skjöldu kalla að það væri kominn nýr kálfur í heiminn.
Helgi hljóp heim og náði í mömmu sína sem fór strax út í fjós og Helgi lofaði að segja engum frá því sem hann heyrði þennan dag.

Jón Borgar þorgrímsson

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er gömul yndisleg saga af feðginum.

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Maður nokkur refsaði 3ja ára gamalli dóttur sinni fyrir það að eyða heilli rúllu af gylltum pappír. Ekki var mikið til af peningum og reiddist hann þegar barnið reyndi að skreyta lítið box til að setja undir jólatréð.

 

Engu að síður færði litla stúlkan föður sínum boxið á jóladagsmorgun og sagði: "Þetta er handa þér pabbi". Við þetta skammaðist faðir stúlkunnar sín fyrir viðbrögð sín daginn áður. En reiði hans gaus upp aftur þegar hann áttaði sig á því að boxið var tómt. Hann kallaði til dóttur sinnnar, "veistu ekki að þegar þú gefur einhverjum gjöf, þá á eitthvað að vera í henni?"

 

Litla stúlkan leit upp til pabba síns með tárin í augunum og sagði: "Ó pabbi boxið er ekki tómt. Ég blés fullt af kossum í það. Bara fyrir þig pabbi." Faðirinn varð miður sín. Hann tók utan um litlu stúlkuna sína og bað hana að fyrirgefa sér.

 

Það er sagt að mörgum árum seinna, þegar faðir stúlkunnar lést, og hún fór í gegnum eigur hans hafi hún fundið gyllta boxið frá því á jólunum forðum við rúmstokkinn hans, þar hafði hann haft það alla tíð; þegar honum leið ekki vel gat hann tekið upp ímyndaðan koss og minnst allrar ástarinnar sem barnið hans hafði gefið honum og sett í boxið.

 

Í vissum skilningi höfum við allar lifandi mannverur tekið á móti gylltum boxum frá börnunum okkar, fjölskyldum og vinum, fullum af skilyrðislausri ást og kossum. Það getur enginn gefið dýrmætari gjöf.

 

Í dag skaltu gefa þér augnablik og njóta stórrar handfylli af minningum. Og mundu að þær verma hjarta þitt og bráðna þar, en ekki í höndum þínum

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kirkjusmiðurinn á Reyni

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Einu sinni bjó maður nokkur á Reyni í Mýrdal. Átti hann að byggja þar kirkju en varð naumt fyrir með timburaðdrætti til hennar. Var komið að slætti, en engir smiðir fengnir, svo hann tók að ugga að sér að kirkjunni yrði komið upp fyrir veturinn.

Einn dag var hann að reika út um tún í þungu skapi. Þá kom maður til hans og bauð honum að byggja kirkjuna fyrir hann. Skyldi bóndi segja honum nafn hans áður en smíðinni væri lokið en að öðrum kosti skyldi bóndi láta af hendi við hann einkason sinn á sjötta ári. Þessu keyptu þeir.

Tók aðkomumaðurinn til verka. Skipti hann sér af engu nema smíðum sínum og var fáorður mjög enda vannst smíðin undarlega fljótt og sá bóndi að henni mundi lokið nálægt sláttulokum. Tók bóndi þá að ógleðjast mjög, en gat eigi að gjört.

Um haustið, þegar kirkjan var nærri fullsmíðuð ráfaði bóndi út fyrir tún. Lagðist hann þar fyrir utan í hól nokkurn. Heyrði hann þá kveðið í hólnum, sem móðir kvæði við barn sitt, og var það þetta:

Senn kemur hann Finnur,
faðir þinn frá Reyn,
með þinn litla leiksvein.
 

 

Var þetta kveðið upp aftur og aftur. Bóndi hresstist nú mjög og gekk heim til kirkju. Var smiðurinn þá búinn að telgja hina seinustu fjöl yfir altarinu og ætlaði að festa hana. Bóndi mælti: "Senn ertu búinn, Finnur minn." Við þessi orð varð smiðnum svo bilt að hann felldi fjölina niður og hvarf. Hefur hann ekki sést síðan.

 

 

 

 

 

 

Huldubörnin í Beingarði

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Sigurðar Ingjaldssonar.  Ævis.

Þegar ég var búinn að læra að ganga, var mér komið fyrir hjá hjónum, sem hétu Hannes og Snjólaug og bjuggu í Beingarði í Hegranesi. Landslagi er svo háttað í Hegranesi, að þar eru einlægar klappir og klettaborgir og mýrarsund á milli, og var mál manna, að það væri huldufólk í þessum borgum. Það var ein klettaborg í túninu í Beingarði. Hún var svo einkennileg, að það var eins og húsdyr inn í klettinn á einum stað, þar sem að bænum sneri.

Það þótti skrýtið, að þegar ég fór að kynnast og hlaupa til og frá, þá fór ég að staðnæmast hjá klettadyrunum og fór ekki þaðan, nema ég væri sóttur, og þá sagði ég: "Því má ég ekki vera hérna hjá börnunum, sem eru svo góð við mig og eiga svo mikið af fallegum gullum, en ég á svo lítil og ljót gull." Enginn sá neitt þarna nema fóstra mín, því hún var skyggn. Hún sá pilt og stúlku hjá mér. Hún sótti mig oft þangað, en ég fór aftur, þegar ég gat. Ég man vel eftir þessu. Gullin eða leikföngin þeirra voru fáséð, en ég get ekki lýst þeim. Það var piltur og stúlka, þetta, og þau voru ósköp góð við mig, en töluðu heldur lítið.

Einu sinni sögðu þau við mig: "Viltu ekki "Viltu ekki koma inn og sjá bæinn okkar, því mamma er ekki heima?" Ég sagðist vilja það. Þá luku þau upp hurð þarna og fóru inn. Mér þótti þar fallegt. Var baðstofa öll þiljuð og allt svo hreint og hvítt, bæði þil og gólf. Það voru tvö rúm, að mig minnir, í öðrum endanum, uppbúin, og borð og skápur í hinum með leirtaui í, allt mikið fallegra en ég hafði vanizt, því það var ekkert þiljað hjá mér í baðstofunni og moldargólf. Ekkert gerðu þau mér gott. Svo fóru þau út og létu aftur hurðina.

Ég sagði fóstru minni frá þessu, en hún sagði, að ég skyldi ekkert tala um það, og gerði ég það ekki. Svona leið tíminn í Beingarði. Ég var í klettadyrunum, þegar ég gat, og alltaf hélt ég áfram að fara þangað, hvað sem hver sagði.

 

 

 

 

 

 

 

Álfkonudúkur frá Burstarfelli

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Kristján Eldjárn skrifar: " Á Burstarfelli var fyrrum hálfkirkja, helguð Pétri postula. Sú kirkja hefur sennilega lagst af ekki öllu síðar en um siðaskipti. Síðan á Burstarfell sókn að Hofi. Í kirkjunni á Hofi var lengi altarisklæði sem kallað var "álfkonudúkurinn frá Burstarfelli". Sigurður Vigfússon fékk það handa Forngripasafninu árið 1890. Klæðið er sérkennilegt, úr sterkgulu vaðmáli, tvær breiddir saumaðar saman í miðju. Á þennan grunn eru saumaðar útklipptar myndir, blóm og greinar. Blómin eru öll svört, flest úr flaueli, og saumað í þau með gylltum og siflurlituðum þráðum, skrautleg og haglega gerð."

Á klæðið eru saumaðar myndir af konum og englum og telur Kristján klæðnað kvennanna benda til að verkið sé ekki eldra en frá 18. öld. Hann telur að guli dúkurinn sé venjulegt njólalitað íslenskt vaðmál en segir að í Þjóðminjasafninu sé ekkert til sem minnir á verkið á þessu klæði.

 

 

 

 

 

 

 

Sýslumannskonan á Burstarfelli

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Handrit Jóns alþingismanns Sigurðssonar á Gautlöndum.)

Að Burstarfelli í Vopnafirði var einu sinni sýslumaður, ríkur og stórættaður. Hann var kvongaður og átti rausnarbú mikið.Sá var siður á Burstarfelli að fólk lagðist til svefns á vetrum áður en ljós var kveikt í baðstofu og réð konan sýslumannsins því allténd hvað lengi var sofið. Kveikti hún sjálf ljós og vakti fólkið.

Það var einhverju sinni að konan vaknar ekki sem hún var vön og fer vinnufólkið á fætur og kveikir. Vill ekki sýslumaður láta vekja hana. Segir hann að hana muni dreyma og skuli hún njóta draumsins. Og er langt er liðið á nótt vaknar hún loksins og varpar allmæðulega öndinni. Segir hún þá draum sinn að henni þyki maður hafa komið að sér og beðið sig upp standa og fara með sér. Hún gjörir það og fer hann með hana nokkuð frá bænum og að steini einum stórum sem stóð í landeign Burstarfells og hún þekkti. Maðurinn gengur þrisvar réttsælis í kringum steininn og sýnist þá konunni hann verða að litlu en skrautlegu húsi. Leiðir hann svo konuna inn í húsið og er þar allt fagurlega umbúið. Þar sér hún, að kona liggur á gólfi og er mjög þunglega haldin. Kerling ein var og í húsinu og ekki fleira manna.

Maðurinn bar þá upp erindið við konu sýslumannsins og biður hana bjarga konu sinni sem liggi á gólfi og muni deyja nema hún njóti að fulltingis mennskra manna. Sýslumannskonan gengur þá að sængurkonunni og segir: "Jesús góður hjálpi þér." Við þessi orð brá svo að konan verður bráðum léttari og aflar það þeim öllum hinnar mestu gleði. Það sér sýslumannskonan að eftir það hún nefndi Jesúnafn, skreiðist kerlingin ofan og sópar sem vandlegast innan allt eldhúsið og ímyndar sýslumannskonan sér að kerlingu hafi lítið þótt hreinkast híbýlin við það nafn. Nú er tekið til að lauga barnið og skal sýslumannskonan vera fyrir þeim starfa. Fær sængurkonan henni bauk með smyrslum í sem hún á að bera í augu barnsins um leið og hún laugar. Þetta gjörir sýslumannskonan og ætlar að smyrsl þessi muni heilnæm.

Dettur henni í hug að bera þau í augu sér en þorir það þó ekki fyrir fólkinu. Þó getur hún með lagi og svo enginn sá brugðið fingurgómnum í hægra auga sitt. Er svo lokið lauganinni og býst sýslumannskonan til heimferðar. En að skilnaði gefur sængurkonan henni dúk mjög dýran. Var hann úr guðvef og allur gullofinn.

Gengur svo maðurinn með sýslumannskonunni út úr húsinu og er þau koma út gengur hann þrisvar rangsælis í kringum húsið og verður það þá aftur að steini. Fylgir hann konunni síðan aftur heim að Burstarfelli og skilur þar við hana. Tekur nú sýslumannskonan dúkinn undan höfði sér og sýnir til jarteikna um sögu sína. Þóttist enginn slíkan grip séð hafa af samri tegund og er svo sagt að dúkur þessi sé enn hafður að altarisklæði við kirkju þá sem Burstarfell á kirkjusókn að.

En frá sýslumannskonunni er það að segja að hún fann þá breytingu á hægra auga sínu, sem hún hafði borið smyrslin í, að nú sá hún með því allt sem skeði bæði í jörðu og á. Er svo sagt að nálægt Burstarfelli séu klappir miklar og björg stór. Sá nú sýslumannskonan að þetta var raunar öðruvísi en sýndist og að þetta var allt bæir, hús og þorp stór. Var það allt fullt af fólki sem hafði allt atferli sem annað fólk, sló og rakaði og yrkti tún og engjar. Það átti naut, sauði og hesta, sem allt gekk innan um annan búsmala, og eins fólkið, það gekk með öðru fólki og vann það sem því sýndist. En enginn sá það nema sýslumannskonan.

Tók hún eftir því að þetta fólk var miklu verkhyggnara og veðurgleggra en annað fólk. Breiddi það oft hey þegar ekki var þerrir og stundum breiddi það ekki þó á væri brakandi þerrir. Tók sýslumannskonan eftir því að þá kom ætíð þerrir þegar það breiddi en rigning ef það breiddi ekki en aðrir breiddu og svo var um annan verknað.Tók sýslumannskonan mjög eftir því búnað og verklag og þótti henni sér það allt að góðu verða. Liðu svo fram nokkrir tímar.

Það var einhverju sinni að sýslumannskonan kemur í kaupstað. Og er hún kemur í krambúð sér hún að kona súer hún sat yfir forðum er fyrir innan búðarborðið. Hefur hún tínt saman og hlaðið í fang sér ýmislegu sem fágætast var af kramvöru hjá kaupmönnum. Það sér sýslumannskonan að enginn verður var við konu þessa nema hún. Hún gengur því að borðinu og segir mjög vingjarnlega: "Og við sjáumst þá hérna aftur." Huldukonan snýr sér við mjög reiðilega og hrækir í hægra augað á sýslumannskonunni án þess að segja nokkuð. En svo brá við að sýslumannskonan sá ekki huldukonuna upp frá því og ekkert framar en hún hafði séð áður en hún bar smyrsl í hægra augað á sér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólasveinasaga

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

 

Eftir Jónínu Hjaltadóttur

Stúfur velti sér í fletinu, klóraði sér ólundarlega í skegginu og tautaði fyrir munni sér.

  • Dæmalaus þverhaus er hann Stekkjastaur. Heldur hann virkilega að þetta uppistand hafi einhverja þýðingu ? - Örugglega búinn að gleyma hvernig þetta var í fyrra. Tóm leiðindi og niðurrif á sjálfsímyndinni. Það er bókstaflega allt jóla- hitt og þetta, farið að verða okkur allt of erfitt. Nú höfum við barist á þessum markaði síðustu árin, við kjánalega, innflutta velmegunardasa, feita og pattaralega, í hárauðum, straufríum druslum með næloneftirlíkingu af hvítabjarnarskinni á jöðrum og köntum. Dæmalasir pjattsperðlar með aflitað hár og skegg, ef það er þá ekta. - Huhhh! Og þykjast svo vera JÓLASVEINAR.

Í þessum svifum birtist nefið á Gáttaþef í dyrunum.

  • Ætlarðu ekki að klifra út úr fletinu stubburinn þinn og koma þér á fundinn?

  • Ég er svo svangur að ég hef varla afl til að standa í fæturna. Stundi Stúfur.

  • Þú ert nú hvort sem er með rassinn niður undir gólfi, svo að það er ekki úr háloftunum að detta þó þú veltir um. Tuldraði Gáttaþefur út um nefið.

  • Svona, drífðu þig nú! Það eru allir mættir nema Skyrgámur. Hann verður víst að missa af þessum fundi.

  • Nú, hvar er hann?

  • Hann!!

Afritað af Jólavef Júlla

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi saga gerðist fyrir mörgum árum.

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

 

Maður nokkur refsaði 3ja ára gamalli dóttur sinni fyrir það að eyða heilli rúllu af gylltum pappír. Ekki var mikið til af peningum og reiddist hann þegar barnið reyndi að skreyta lítið box til að setja undir jólatréð.

 

Engu að síður færði litla stúlkan föður sínum boxið á jóladagsmorgun og sagði: "Þetta er handa þér pabbi". Við þetta skammaðist faðir stúlkunnar sín fyrir viðbrögð sín daginn áður. En reiði hans gaus upp aftur þegar hann áttaði sig á því að boxið var tómt. Hann kallaði til dóttur sinnnar, "veistu ekki að þegar þú gefur einhverjum gjöf, þá á eitthvað að vera í henni?"

 

Litla stúlkan leit upp til pabba síns með tárin í augunum og sagði: "Ó pabbi boxið er ekki tómt. Ég blés fullt af kossum í það. Bara fyrir þig pabbi." Faðirinn varð miður sín. Hann tók utan um litlu stúlkuna sína og bað hana að fyrirgefa sér.

 

Það er sagt að mörgum árum seinna, þegar faðir stúlkunnar lést, og hún fór í gegnum eigur hans hafi hún fundið gyllta boxið frá því á jólunum forðum við rúmstokkinn hans, þar hafði hann haft það alla tíð; þegar honum leið ekki vel gat hann tekið upp ímyndaðan koss og minnst allrar ástarinnar sem barnið hans hafði gefið honum og sett í boxið.

 

Í vissum skilningi höfum við allar lifandi mannverur tekið á móti gylltum boxum frá börnunum okkar, fjölskyldum og vinum, fullum af skilyrðislausri ást og kossum. Það getur enginn gefið dýrmætari gjöf.

 

Í dag skaltu gefa þér augnablik og njóta stórrar handfylli af minningum. Og mundu að þær verma hjarta þitt og bráðna þar, en ekki í höndum þínum

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólagjöfin hans Dóra litla (litlu börnin)

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

 

Aðfangadagur var runninn upp. Allt var hvítt og snævi hulið, mugga en milt og gott veður. Þegar hann Dóri litli ætlaði út þennan morgun til að leika sér í snjónum í garðinum eins og hann var vanur, þá kom nokkuð óvænt fyrir. Honum varð litið á alla jólabögglana með alls konar skrautlegum bréfum uppi á bókahillunni hans pabba síns og þá fékk hann allt í einu sting í hjartað. Hann hafði ekki keypt neina gjöf handa  pabba sínum og mömmu. Hann var nú orðinn fjögra ára en hann hafði aldrei hugsað út í þetta áður. Hann hafði víst enga jólagjöf gefið þeim í fyrra. En þau urðu bæði að fá sömu gjöfina því að ekki vildi hann gera upp á milli þeirra. Honum fannst að hann yrði að gefa þeim einhverja jólagjöf. Annars gat litið svo út að honum þætti ekkert vænt um þau. Og svo fór hann að brjóta heilann um hvað hann ætti að gefa pabba og mömmu og hvar hann ætti að fá það. Auðvitað yrði hann að kaupa það með peningum úr bauknum sínum.Gjöfin mátti því ekki vera dýr. En hver átti hún að vera?   Eftir nokkra umhugsun komst Dóri litli að ákveðinni niðurstöðu. En enginn mátti neitt um þetta vita. Hann læddist inn í svefnherbergi, tók peningana úr bauknum sínum og fór út. Hann fór beina leið niður í litlu búðina á götuhorninu. Þar var fullt af fólki, flest að kaupa mjólk og ávexti fyrir jólin. Hann beið þarna lengi og mændi upp í hillurnar en loksins kom röðin að honum. 

  „Hvað ætlar þú að fá, góði minn?“ spurði búðarstúlkan.

   „Ég ætla að fá eitt súkkulaðistykki,“ svaraði Dóri.

   „Það kostar hundrað krónur.“

Dóri rétti henni alla peningana sína. Hann tók við súkkulaðistykkinu og fór út úr búðinni. Þegar hann kom út á götuna kom yfir hann ógurleg freisting. Gaman væri nú að bragða á súkkulaðinu. Það var svo dásamlegt á bragðið. Nei, hann mátti ekki snerta það. En ef hann fengi sér nú aðeins ofurlítinn bita? Ekki gat það gert neitt til, hvíslaði freistarinn. Og hann fór að rífa upp eitt hornið. En það var ekki svo auðvelt. Bréfið var margfalt utan um. Að lokum tókst honum að brjóta eitt hornið af og stakk molanum upp í sig. En hvað þetta var indælt á bragðið.

 

Hann sá fljótt eftir þessari yfirsjón sinni. Hvað mundu pabbi og mamma segja þegar þau sæju þetta? Þetta var afleitt. Hann ætlaði ekki að brjóta meira af súkkulaðistykkinu þó að það væri gott á bragðið.

 

Svo stikaði þessi litli snáði beint heim til sín. Það var eins og hann væri að flýta sér svo freistarinn næði honum ekki aftur. Hann læddist beint inn í stofu pabba síns og laumaði bögglinum með gráa bréfinu inn á milli hinna jólabögglanna svo að hann sást ekki. Svo fór hann út að leika sér. En hann var að hugsa um jólagjöfina sína allan daginn.

 

Um kvöldið þegar búið var að borða jólamatinn var farið að úthluta gjöfunum. Pabbi setti alla bögglana á stofugólfið og fór að lesa þá í sundur. Allir biðu fullir eftirvæntingar eftir jólagjöfunum. En allt í einu staðnæmdist pabbi. Þarna kom grár, lítill böggull sem enginn kannaðist við og ekkert var skrifað á. Dóra sýndist pabbi brosa svolítið þegar hann sá að það vantaði á hann eitt hornið.

   „Ég veit ekki hver á þennan pakka,“ sagði pabbi, „það stendur ekkert á honum.“

Eldri systkinin urðu heldur kímileit á svipinn yfir þessum gráa böggli sem var ekki í neinum jólaklæðum. En enginn sagði neitt. Dóri litli horfði um stund vandræðalega á pabba sinn en sagði svo:

   „Þið mamma eigið þennan pakka.“

Þá opnaði pabbi pakkann og sá hvað í honum var. Hann minntist ekkert á að það vantaði eitt hornið á súkkulaðistykkið en braut af því og rétti öllum bita. Svo faðmaði hann Dóra litla fyrir jólagjöfina og það sama gerði mamma. Svo sagði hún:

   „Ég hef alltaf vitað að við ættum góðan dreng. Og nú hefur hann sýnt það að honum þykir vænt um pabba sinn og mömmu.“

Dóri litli fór allur hjá sér við allt þetta hrós og stokkroðnaði. En honum leið vel. Hann var ánægður. Enginn talaði neitt um að það vantaði jólapappír utan um böggulinn hans.

   „Með hverju borgaðir þú þetta, góði minn?“ spurði pabbi hans.

   „Með peningunum úr aurabauknum mínum,“ svaraði Dóri.

   „Dæmalaust varstu fórnfús,“ sagði pabbi.

 

Dóri litli fékk margar jólagjafir þetta kvöld og var mjög glaður. En hann fann það vel að það sem gladdi hann mest var þó það að hann hafði hlýtt rödd hjarta síns og gefið sjálfur jólagjöf, þeim sem honum þótti vænst um.

 

Eiríkur Sigurðsson

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Upp á líf og dauða

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Jólasaga eftir Eivind Kolstad

 

Liðið var fast að jólum og það leit út fyrir að við ætluðum að fá góð og gamaldags jól að þessu sinni því að allt var hulið snjó og fjallið fyrir ofan bæinn var ævintýralega hvítt. Alllangt utan við sjálfa byggðina lá kofinn hans Syverts gamla. Þarna bjó hann aleinn og var ófáanlegur til að flytja inn í byggðina. Hann elskaði fjallið og skóginn.

 

Og einmitt nú stóð hann fyrir utan kofadyrnar sínar og var að kveðja Hans og Áslaugu sem höfðu komið alla þessa leið til að færa honum ýmislegt gott frá pabba og mömmu. Þetta var orðinn fastur siður að börnin frá Þórsnesi kæmu til hans á Þorláksmessu með poka fullan af alls konar góðgæti en Syvert hafði unnið mörg ár á Þórsnesi áður fyrr.

 

Það var hætt að snjóa og himinninn var orðinn heiðskír með gullna bliku í vestri þar sem vetrarsóln hagfði áður logað. Hans var tólf ára gamall en Áslaug systir hans var lítið eitt eldri. Það var um það bil tveggja klukkustunda leið til byggða svo að það veitti ekki af að komast af stað. Syvert stóð fyrir utan kofann, veifaði til þeirra og óskaði þeim gleðilegra jóla, þegar þau hlupu niður sneiðingana. Þau urðu að hraða sér svo að þau lentu ekki í þreifandi myrkri. Þau voru veginum mjög kunnug og í svona skíðafæri skyldu þau komast úr sporunum.

 

Áslaug var hugrökk stúlka og þau skiptust á að fara á undan og leggja brautina. Í fyrstu gekk allt vel, það var unun að því að renna sér á ská niður brekkurnar.

- Við vorum of lengi hjá Syvert, sagði Áslaug. – Fyrir vikið komum við of seint heim og pabbi og mamma verða hrædd um okkur. Við verðum að hraða okkur.

- Bara að setja dampinn á, sagði Hans, ég reyni að hanga í þér – og svo renndu þau sér áfram. Þeim þótti sem þegar væri kominn jólasvipur á allt þegar þau brunuðu gegnum auðar geilarnar í smáskóginum. Snjórinn var nægilega mikill og þau voru farin að hlakka svo afskaplega mikið til jólanna því að ekkert kvöld ársins gat jafnast á við aðfangadagskvöldið á Þórsnesi. Þá kom öll fjölskyldan saman og jólasveinninn kom með troðfullan poka af jólagjöfum. Ja, þvílík tilhlökkun.

 

En það var ekki tími til þess nú að tala mikið. Þeim var líka eitthvað einkennilega órótt innanbrjósts. Þau höfðu aldrei verið svona seint á ferð áður.  Trén sem þau fóru fram hjá stóðu svo einkennilega þögul og þungbúin. En brátt komust þau fram úr skóginum og þá tóku stjörnurnar að lýsa á himninum og skína niður á jörðina. Hans var orðinn móður og dró nú djúpt andann. Hann vildi ógjarnar verða á eftir Áslaugu.

 

Nú voru þau að komast upp úr skóginum og þegar þau stóðu á tindi Litlafjalls, hvíldu þau sig andartak. Hér var snjórinn harður. Enn var nokkur spölur eftir þar til þau komust í skóginn og þá lá leiðin beint heim. Bærinn þeirra var fallegur fjallabær sem stóð hátt en mestöll byggðin lá nokkru neðar. Þessi skógur og þessi fjallabyggð voru langt inni í hjarta Noregs svo að þarna var víða einmanlegt og hrikalegt.

- Jæja, þá höldum við áfram, sagði Hans. – Nú verð ég á undan, þú hangir í mér, Áslaug. Þau þutu niður Litlafjallið svo að snjórinn þyrlaðist upp allt í kringum þau.

 

Þegar þau komu niður á sléttlendið nam Áslaug skyndilega staðar og Hans sömuleiðis.

- Ertu uppgefinn? spurði Hans í gamni.

- Þei, þei, sagði Áslaug og rödd hennar skalf. – Heyrir þú ekkert?

Hans hlustaði. Svo varð hann náfölur. – Úlfavæl, sagði hann og skalf í hnjáliðunum.

 

Á veturna þegar það var kalt bar oft við að úlfar kæmu niður í sveitina. Menn höfðu margsinnis orðið þeirra varir uppi í fjallinu og inni á heiðunum.

- Hvað eigum við að gera? spurði Áslaug og í augum Hans var sama spurningin. Hann sá í hinni fölu skímu að systir hans var nábleik og æst. Hvað átti að gera?

- Við flýtum okkur niður Hlíðarfjallið, sagði Hans. – Þaðan er stutt heim til okkar. Ef við komumst í Hlíðarjallið áður en úlfurinn tekur eftir okkur, held ég að okkur sé borgið.

 

Þau brunuðu af stað og vonuðu að þetta væri aðeins einn einstakur úlfur, því að þeir eru hugaðastir og grimmastir, þegar þeir eru margir saman. Þau hröðuðu sér allt hvað af tók en þeim sóttist ferðin dálítið seint því að nú var á brekku að sækja.

Hvorugt mælti orð af munni. Þau renndu sér með samanbitnar tennur, allt hvað þau gátu.

- Heyrðurðu? sagði Hans og nam staðar. Það var eins og gráturinn væri að koma upp í hálsinn á honum. – Heyrðirðu? Það er að færast nær…

- Sjáðu, hvíslaði Áslaug og benti. Uppi við brúnina á Litlafjalli þar sem þau höfðu verið fyrir skömmu, sást grár skuggi sem þokaðist áfram. Það rann kalt vatn milli skinns og hörunds á þeim systkinum.

- Haltu áfram, haltu áfram eins og þú kemst, sagði Áslaug. Við eigum upp bratta brekku að fara áður en við komumst til Hlíðarfjalls og þar sem skógurinn tekur við, liggur gamall skóghöggvarakofi. Þangað förum við.

Guð minn góður, en hvað þau voru hrædd! Ef þau skyldu nú ekki geta forðað sér? Þau bitu saman tönnunum og héldu áfram í átt til kofans. En hann lá víst allt of langt undan.

Úlfurinn, hinn soltni og hættulegi gráfótur, hafði þegar orðið þeirra var, því að nú heyrðist enn ýlfur sem gaf til kynna að hann hefði orðið var við bráðina. Það fór hrollur um þau því að enn lengra í burtu heyrðu þau einnig ýlfur.

Það leið ekki á löngu þar til úlfurinn sem þau höfðu séð uppi á fjallsbrúninni, var kominn í nánd við þau.

- Við náum ekki skóghöggvarakofanum í tæka tíð, sagði Áslaug – Við skulum flýta okkur upp að klettunum og reyn að verjast þar, ef hann ræðst á okkur.

Þau hröðuðu sér nú allt hvað af tók upp að klettastalli þar skammt frá en eftir litla stund kom úlfurinn þangað einnig. Í fyrstu var hann bara einn en þau heyrðu ýlfrið í öðrum skammt í burtu.

- Berðu og öskraðu, sagði Hans. Og þarna stóðu þau bæði með skíðin og skíðastafina á lofti og voru tilbúin að hefja baráttuna upp á líf og dauða. Úlfurinn færði sig nær og nær.

 

Þau kölluðu bæði af öllum kröftum. Kannski myndi einhver heyra til þeirra? Nei, þess var varla von hér inni á heiði. Úlfurinn kom alltaf nær og nær og ljósrauð tungan lafði út úr gapandi kjaftinum. Bæði börnin börðu til hans af alefli er hann kom í nánd við þau og hann hopaði undan í hvert skipti. En nú var eins og hjartað hætti að slá í brjóstum þeirra. Annar úlfur kom að þeim með gapandi kjaft.

 

Þau börðu þangað til þau voru orðin þreytt í handleggjunum. Hvað áttu þau að gera þegar þreytan hafði yfirbugað þau? Ef þau hreyfðu sig frá klettinum myndu úlfarnir nota tækifærið og ráðast á þau.

Úlfunum fannst nú nóg komið af þessu þófi. Annar þeirra læddist nú alveg að þeim og þeim sortnaði fyrir augum og lá við að gefast upp.

- Hans, kallaði Áslaug. – Gáðu að þér, Hans! Hún lyfti öðrum stafnum með hvössum broddi og gerði áhlaup: Stafbroddurinn lenti í kjafti dýrsins. Hann rak upp ýlfur og hörfaði aftur á bak. Og Hans gerði einnig svipað áhlaup og barði af öllum kröftum svo að úlfarnir hörfuðu báðir til baka. En þau systkinin tóku sér síðan stöðu á ný við klettavegginn.

- Sjáðu, hérna er stór steinn, sagði Hans. Úlfurinn sem hafði særzt varð nú enn grimmari og æstari en áður en þegar hann var í fimm metra færi kastaði Hans steininum af ölllum mætti í höfuð úlfsins. Hann féll til jarðar á einu andartaki og stóð ekki upp aftur. Í sama bili kastaði hinn úlfurinn sér yfir dauða félaga sinn en Hans og Áslaug notuðu tækifærið og laumuðust burt, yfirkomin af þreytu og æsingi. Óttinn gaf þeim nýja krafta og þau stefndu í átt til Hlíðarfjallsins.

 

Bara að þau gætu nú náð kofanum. Úlfurinn sem ekki var særður myndi um stund ekki hafa huga á öðru en hinum særða félaga sínum… ef ekki bættust nýir við…

 

Þau hlupu sem mest þau máttu. Það var nálega orðið aldimmt. Þau urðu að komast áfram. Nú heyrðist aftur í úflinum – og öðrum úlfi.

– Hans, reyndu að flýta þér, sagði Áslaug og rödd hennar fól í sér svo mikla von að Hans lá við að brosa.

- Þú ert hugrakkari en nokkur piltur, Áslaug. – Ég er hreykinn af þér, sagði Hans.

- Bíddu nú með þett hól þangað til seinna, sagði Áslaug. Enn nokkurn spöl og þá blasti Hlíðarfjallið við þar sem brattar fjallahlíðarnar liggja niður að veginum.

 - Heldur þú að við náum yfir þessa hæð? Þau þorðu naumast að líta aftur fyrir sig en brátt urðu þau þess vör af ýlfri dýrsins að það ætlaði sér að hefja eftirför.

- Hér, kallaði Hans næstum því ær af gleði. Aðeins nokkra metra í viðbót þá var það versta búið. Þeim þótti sem fæturnir vildu ekki bera þau lengra en nú var um lífið að tefla.

- Einn, tveir, þrír – nú stungu þau sér fram af bröttustu brekkunni sem þau höfðu nokkru sinni farið. Ef þau stæðu í henni myndi allt fara vel. Það söng og hvein fyrir eyrum þeirra og þó að skíðin sykkju í nýsnævið var hraðinn ofboðslegur. Þvílíkur ofsahraði! Ef þau stæðust þessa þraut þá var þeim borgið, en ef…

- Hertu þig, sagði Hans. Enn einn kílómetra og þá erum við komin til Kari gömlu í kofanum.

 

Þau heyrðu ekki lengur vælið í úlfunum en þrátt fyrir það gengu þau af svo mikilli ákefð að það kom blóðbragð í munninn á þeim. Og þegar þau sáu ljósglætuna í kofanum hjá Kari gömlu urðu þau svo glöð að því verður ekki með orðum lýst. Þau hentust áfram síðasta spölinn að kofanum og þegar þau náðu þangað börðu þau svo harkalega á kofadyrnar að gamla konan sem þarna bjó var nærri dáin af hræðslu.

Þegar Kari gamla lauk upp kofanum varð hún bæði undrandi og hrædd.

– Er það sem mér sýnist. Eru þetta ekki börnin frá Þórsnesi? En þegar hún sá hve föl þau voru hleypti hún þeim samstundis inn.

- Úlfar, hvíslaði Áslaug, og hné svo niður á stól. Hans svimaði lítið eitt en náði sér fljótt.

- Við skulum taka þessu öllu með ró, sagði Kari gamla, svo jafnið þið ykkur fljótlega þegar þið hafið hvílt ykkur vel. Ef hann er bara einn þorir hann ekki að koma heim að kofanu.

 

Þegar Lars, sonur gömlu konunnar, kom heim um kvöldið og fékk að heyra söguna, fylgdi hann þeim Hans og Áslaugu heim til þeirra. Foreldrarnir urðu auðvitað himinlifandi glaðir er börnin komu heil á húfi. Því að nú var mjög liðið á kvöld. Og þegar þau höfðu heyrt alla sögu þeirra, urðu þau mjög undrandi.

- Þið eruð börn af réttu tagi, sagði faðir þeirra. Lars hvarf þegjandi heim á leið. Hann skyldi sannarlega senda úlfunum skeyti seinna. Bíðið þið bara!

- En jólakvöldið, sem beið þeirra næsta dag átti sér engan líka, hvorki fyrr né síðar. Hið hættulega ævintýri sem þau höfðu lent í var með öllu gleymt og horfið þegar þau gengu kringum jólatréð og sungu jólasálmana. Og ekki minnkaði gleðin þegar jólasveinninn kom og hvolfdi úr pokanum sínum á gólfið.

 

Þýtt úr norsku H.J.M

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Stjörnuleiðin Jólaævintýri

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Veðrið var fagurt þennan aðfangadag. Jörðin var þakin snjóhvítri ábreiðu, himinninn var heiðskír og stjörnur blikuðu á himni. Systkini gengu eftir fáförnum slóða sem lá yfir hæðir til næsta bæjar. Þar bjuggu afi þeirra og amma. Þau voru komin í hátíðarskap því jólin voru að koma. Börnin héldu á tveimur pökkum og hlógu og spjölluðu saman á leiðinni. Pakkarnir voru til afa og ömmu. Þau hökkuðu svo mikið til jólanna með öllum ljósunum og gjöfunum og heima beið þeirra stórt, skreytt jólatré. Þau höfðu svo margt að tala um að þau sáu ekki stóru, dimmu skýjabólstrana sem sigldu yfir himininn og huldu stjörnurnar.

 

Þá skall á blindhríð og tunglið sem brosað hafði til þeirra var allt í einu horfið í sortann. Börnin urðu dauðhrædd og hjúfruðu sig hvort að öðru. Þau voru orðin rammvillt og þekktu ekki lengur trén sem þau sáu umhverfis. Loks fundu þau dálítið afdrep undir bakka þar sem nokkur lítil barrtré uxu. Þau settust í svellkaldan snjóinn og þrýstu sér hvort að öðru. Bylurinn lamdi og skók grenitrén.

 

Börnin störðu á skaflana framundan þar sem snjórinn þyrlaðist upp í háa stróka. Loks fóru þau að sjá  myndir af álfum og jólasveinum birtast í fjúkinu. „Sjáðu!“ kallaði drengurinn upp og benti fram fyrir sig. „Sérðu ekki álfana sem dansa þarna? Sérðu ekki álfamærina með ljósið í hendinni og þessa sem er að blása kúlunum og sko, sjáðu,  þarna er sjálfur álfakóngurinn, hann stígur dans við drottningu sína. Nei, sko, jólasveinana sem eru að leika sér þarna í snjónum...heyrirðu hvernig þeir hlæja og flissa?“

- Jú, jú, hún systir hans sá þetta allt og heyrði. Augu barnanna ljómuðu af þessum furðusýnum.

   „Og þarna, sérðu, hafa álfar og álfameyjar slegið hring um stórt jólatré,“ hélt drengurinn áfram. „Sjáðu þarna, hana jólasveinamömmu, hún er að elda - sjáðu eldinn sem logar undir stóra, svarta pottiunum hennar, hennar Grýlu - finnurðu ekki ilminn?“

   Jú, jú, hún fann ilminn hún systir hans.

   „Nei, sko, sjáðu litla jólasveininn sem situr við hliðina á henni og sleikir út um,“ og drengurinn fór að skellihlæja en hann hætti því strax þegar hann fann hve svangur hann var orðinn. Og systir hans tók um magann, hún var orðin svo svöng.

 

Enn hélt áfram að kyngja niður snjó og sífellt kólnaði börnunum og jólaljósin sem áður höfðu ljómað svo skært í hjörtum þeirra, döpruðust nú óðum. Þá heyrðu þau ámátlegt ýlfur og skimuðu í kringum sig. Sáu þau lítinn hvolp sem  skreiddist skjálfandi til þeirra. Þau tóku hann í kjöltu sér og hlúðu að honum og litla stúlkan lagði hann að barmi sínum og breiddi kápuna sína yfir hann. Svarti feldurinn var gaddfreðinn og hún horfði í svört, þakklát augu hvolpsins.

 

Drengurinn reyndi að skima í allar áttir en hvergi sá hann rofa til í hríðinni. Systkinin horfðu döprum augum á jólapakkana til afa og ömmu, þeir voru fenntir í kaf. Allt í einu hrópaði stúlkan:

„Sjáðu! Þarna er stjarna, björt og skær, þetta er stjarnan sem alltaf hefur vísað okkur leiðina til afa og ömmu.“

   „Það er að birta til,“ hrópaði drengurinn. „Sérðu, það er að glaðna til.“

 

Hríðinni hafði létt og nú fóru stjörnurnar að birtast, fleiri og fleiri gægðust þær fram á himninum.

   „Það er aðfangadagur jóla,“ sögðu börnin einum rómi og litli, svarti hvolpurinn gelti ánægjulega og hristi loðna feldinn sinn. Þau tóku jólapakkana upp úr fönninni og struku af þeim snjóinn og óðu síðan snjóinn af stað í átt til stjörnunnar björtu sem litla stúlkan sagðist þekkja. Þegar þau komu upp á fyrstu hæðina blasti bær afa og ömmu við niðri í lægðinni. Svona nálægt höfðu þau verið er þau villtust á í hríðarbylnum. Þau voru svo glöð og fagnandi að þeim fannst þau hlaupa eftir stjörnulögðum vegi.

 

Það rauk upp úr strompinum hjá afa og ömmu og ljós loguðu í öllum gluggum. Og Kolur litli, jólagesturinn þeirra, stökk í loftköstum á eftir þeim.

 

 

Jóhanna Brynjólfsdóttir.

 

 

 

 

 

 

 

   Jól

 

Á jólunum Jesús fæddist,

í jötu var rúmið hans

en englarnir sungu og syngja

í sálu hvers dauðlegs manns.

 

Því hann var í heiminn sendur

á heilagri jólanótt,

að minnka hjá okkur öllum

það allt, sem er dimmt og ljótt.

Hann þekkti hvað var að vera

svo veikt og svo lítið barn;

hann blessaði litlu börnin

svo blíður og líknargjarn.

 

Þau komu til hans í hópum

og hvar sem hann fór og var

þá fundu það blessuð börnin

að bróðurleg hönd var þar.

 

Og því verður heilagt haldið

í hjarta og sálu manns,

um eilífð í öllum löndum

á afmælisdaginn hans.

 

Sigurður Júl. Jóhannesson.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Tommi gamli

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

 

Það var orðið stutt til jóla en börnunum fannst að dagarnir ætluðu aldrei að líða. ---

   „Mamma, hvernig stendur á því að dagarnir rétt fyrir jólin, eru miklu lengur að líða en aðrir dagar?“ spurði Anna litla.

   „Mikill kjáni ertu,“ sagði Steini bróðir hennar sem var ári eldri. „Þér finnst bara að þeir ætli aldrei að líða, af því að þú hlakkar svo mikið til jólanna.“

   En mamma sagði: „Öllum börnum finnst tíminn lengi að líða þegar þau hlakka til einhvers. Svona var ég, Anna mín, þegar ég var lítil.“

   „Er ekki langt síðan þú varst lítil?“ spurði Steini. „Það finnst mér ekki,“ sagði mamma, „en nú skuluð þið fara út í garðinn og leika ykkur fram að mat. Nú er nýfallinn snjór og þið getið búið til margt úr honum. Ég held að það sé mátuleg bleyta í snjónum en ég ætla að biðja ykkur að henda ekki í gluggana, þið vitið að það getur verið hættulegt. Það er alltaf leiðinlegt að verða til þess að brjóta rúðu.“

 

Börnin létu ekki segja sér það tvisvar að fara út. Þau klæddu sig í skjólfötin, tóku vettlingana sína og fóru út í garðinn, á bak við húsið. Hinum megin við girðinguna stóð lítið gamalt hús. Þar bjó einsetumaður sem hét Tómas en krakkarnir í nágrenninu kölluðu hann alltaf Tomma. Hann var með sítt hvítt skegg eins og jólasveinn og lítil grá, góðlátleg augu. Venjulega var hann í góðu skapi þótt hann væri slæmur af gigt og gengi haltur. Tommi var búinn að eiga heima þarna í litla húsinu síðan Anna og Steini mundu eftir sér. Þó þekktu þau hann ekki mikið. Þau voru alltaf hálffeimin við hann, af því að hann var með svona sítt skegg og lítil grá augu, undir kafloðnum brúnum. Tommi gaf sig ekki mikið að öðru fólki. Það var sagt að hann væri einrænn.

   Anna og Steini hnoðuðu stórar snjókúlur, sem þau lögðu svo hverja ofan á aðra, og gerðu úr þeim fólk. Þau bjuggu til augu með því að setja smásteina í augnatóftirnar, svo bjuggu þau til nef og allt sem þurfti til að snjófólkið yrði sem eðlilegast. Þegar Steina fór að leiðast þetta starf, tók hann til að hnoða bolta úr snjónum og henda þeim í staur sem stóð þar á lóðinni en hann hafði það hlutverk að halda uppi þvottasnúrunum hennar mömmu þeirra.

   “Steini við skulum búa til fleiri snjókerlingar,” sagði Anna litla. "Snjóboltarnir geta lent í glugganum hjá honum Tomma gamla. Það er ekki víst að þú hittir alltaf í staurinn. Hvernig heldur þú að það færi, ef þú brytir glugga í húsinu hans, svona rétt fyrir jólin?”

   „Uss, það er engin hætta á því að ég dragi svo langt,” sagði Steini. En hvað var þetta? Brothljóð. Hann hafði hitt í gluggann sem sneri að garðinum og kúlan flaug beint inn í húsið og hvarf sjónum þeirra. Þetta var hræðilegt.

Börnin stóðu lömuð af hræðslu og vissu ekki hvað til bragðs skyldi taka.  

   „Þarna sérðu,” sagði Anna. “Nú ert þú búinn að eyðileggja jólagleðina fyrir okkur öllum. Aumingja Tommi og hann sem er svo slæmur af gigtinni og getur ekki sett rúðuna í aftur. Hvað ætlar þú nú að gera?”

   „Það er ekki víst að hann viti hver hefur brotið rúðuna,“ sagði Steini. “Við skulum flýta okkur áður en nokkur kemst að þessu. Tommi er víst ekki heima, ég sá hann fara niður götuna áðan.”

   “Það er ljótt af þér að ætla að leyna þessu,” sagði Anna. “Þú verður að fara til Tomma og biðja hann fyrirgefningar. Þetta er svo leiðinlegt, ég er hrædd um að jólin komi ekki til okkar, Steini.”

   „Blessuð vertu ekki að þessari vitleysu,” sagði Steini. “Ég skal gefa þér fimm krónurnar sem kaupmaðurinn gaf mér í morgun fyrir sendiferðina ef þú vilt þegja og segja engum frá því að ég hafi brotið rúðuna."

   „Guð veit það,” sagði Anna.

   “Ekki segir hann frá því,” sagði Steini.

   „Heldur þú, að það sé ekki ljótt að leyna þessu?” sagði Anna.

   „Ekki mjög ljótt,” sagði Steini, "en kannski ekki fallegt heldur. Við þurfum ekki að skrökva, bara að þegja. Viltu gera það fyrir mig, Anna mín? Viltu kannski að hann bróðir þinn fái flenginguna svona rétt fyrir jólin?”

   „Nei, það vil ég ekki, en – jæja, ég skal þá þegja.”

   „Þú ert góð systir,” sagði Steini. “:jæja þá ert þú orðin eigandinn að fimm krónunum.”

   „Já, þá á ég fimmkallinn,” sagði Anna." Finndu, Steini, hvernig hjartað berst, hérna í brjóstinu mínu, heldur þú að það vilji að ég geri þetta? Heldur þú að þetta sé ekki synd?”

Steini ansaði henni ekki og dró hana með sér á bak við húsið. Hann sá nefnilega hvar Tommi gamli kom neðan götuna, hann mátti ekki sjá þau í garðinum, þá gat hann grunað eitthvað.

 

Systkinin gægðust fyrir húshornið og sáu hvar gamli maðurinn gekk hægum skrefum heima að húsinu. Í fanginu bar hann stóran pakka sem hann virtist fara mjög varlega með.

   „Við skulum fara inn til mömmu,” sagði Anna. Það voru tár í augum hennar. Hún var allt í einu orðin svo hrygg og fann ekki til neinnar jólagleði. Það yrðu líklega engin jól. Steini hafði eyðilagt allt saman, alla jólagleðina. Englarnir komu ekki til barna sem voru svona slæm. Í kvöld gat hún ekki beðið: “Ó Jesú bróðir besti”. Jesús var ekki vinur hennar lengur. Það var auðséð að Steina leið heldur ekki vel og þau töluðu ekki orð við kvöldverðarborðið.

 

„Hvaða ósköp eruð þið þögul í kvöld,” sagði pabbi, og mamma sagði það sama. Börnin gátu ekki horft í augu foreldra sinna. Þau voru flóttaleg og Anna kreisti fimm króna seðilinn í vasa sínum. Það var kaupið fyrir að þegja. Hefði ekki allt orðið miklu betra ef þau hefðu sagt sannleikann? Þá hefði pabbi hjálpað þeim úr þessum vanda og sett nýja rúðu í gluggann hans Tomma í stað þeirrar sem brotnaði.

 

Þau sváfu ekki vel um nóttina og nú var kominn aðfangadagur jóla. Steini var sveittur af ótta við það að Tommi kæmist að því sanna. Hann var víst voðalega sterkur þegar hann reiddist. Það sást á höndunum á honum, þær voru svo stórar. Steini forðaðist að verða á vegi hans og hélt sig mest innan dyra.

   „Ég held, að drengurinn hljóti að vera veikur,” sagði mamma. „Hann hangir alltaf uppi í herbergi. Það er nýtt að hann hjálpi ekki til við jólaundirbúninginn."

Anna sagði ekkert, en henni leið alltaf verr og verr. Steini var feginn að Tommi skyldi ekki koma, á meðan grunaði hann ekkert. Hann var á gægjum á bak við gluggatjaldið. Hann sá að það var búið að negla fjöl fyrir brotnu rúðuna.

 

Aumingja Tommi, svona varð hann að hafa þetta um jólin, það var engan mann hægt að fá til þess að gera svona smávik, rétt fyrir hátíðina. Steini var að hugsa um þetta, þegar hann heyrði að barið var á útidyrnar. Nú var Tommi að koma. Guð minn góður! Og það á sjálfan aðfangadaginn. Hann hefur einhvern veginn komist að sannleikanum. Skyldi Anna hafa gloprað því út úr sér? Stelpur áttu ekki gott með að þegja. Steini aflæsti hurðinni og lagði eyrað við, þétt að henni, til þess að fylgjast með því sem gerðist. Víst var þetta Tommi. Hann þekkti röddina, en hann var ekki mjög vondur. Hann talaði lágt, svo að það var með naumindum að Steini heyrði hvað hann sagði. Hann heyrði þó að hann sagði:

   “Láttu þau ekki vita um þetta fyrr en búið er að kveikja á jólatrénu, þetta er bara lítilræði, ég geri þetta að gamni mínu, þau hafa alltaf verið mér svo góð börnin þín. – Ég varð fyrir óhappi. Það hefur einhvern veginn brotnað hjá mér rúða, einhver hent í hana snjókúlu, ég verð að hafa þetta svona yfir jólin, það fer einhvern veginn. En mér þykir þetta leitt, bæði vegna þess, að það verður svo kalt inni hjá mér, svo þykir mér líka leiðinlegt að vita ekki hver hefur gert þetta. Það er óart í sumum krökkum. Þetta getur ekki hafa verið óviljaverk en þá er alltaf betra að vera hreinskilinn. Börnin þín hefðu áreiðanlega sagt mér, ef þau hefðu gert þetta. En þau eru saklaus, það er víst og satt.”

 

Steina sortnaði fyrir augum. Þetta var verra en allt annað. Tommi var að koma með jólagjöf handa þeim, af því að þau voru svo góð börn og mamma tók við henni fullviss um það að hún ætti góð börn. Steina hafði aldrei liðið svona hræðilega illa. Átti hann að segja sannleikann? Hann gat það ekki, honum fannst það vera orðið of seint. “Það er of seint,” sagði einhver rödd í brjósti hans. “Of seint,” sagði samviska hans. “Of seint,” sögðu skórnir hans þegar hann gekk um gólfið. Steini kastaði sér upp í rúmið sitt og fór að hágráta. Anna var út að kaupa kökudropa sem mamma hafði gleymt og vissi því ekkert um komu Tomma. Steini heyrði gamla manninn afþakka kaffi, kveðja og óska gleðilegra jóla. Mamma þakkaði honum fyrir komuna og gjöfina sem hann kom með.

 

Aumingja góði, gamli Tommi. Hann var áreiðanlega Guðs barn, eins og sumir krakkarnir sögðu. Þau þóttust hafa séð hann lesa í stórri biblíu eins og þeirri, sem pabbi fékk í afmælisgjöf á síðasta afmæli. Það gerði hann líklega góðan að lesa í henni. Biblían var heilög bók.

 

„Steini,” kallaði mamma. „Komdu nú niður og hjálpaðu mér þetta stóra gólfteppi, það er svo erfitt að koma því á gólfið. Pabbi þinn er búinn að berja það og bursta en nú er eftir að koma því á sinn stað. Steini hlýddi eins og í leiðslu.

   „Hvað er að sjá þig barn?” sagði mamma. “Ertu eitthvað lasinn?”

   „Nei,” sagði Steini, “ég er bara syfjaður – ég er bara, – bara.” Meira gat hann ekki sagt. Það var allt svo leiðinlegt og engin jól í hjarta hans.

 

Dagurinn leið og kvöldið kom. Pabbi las jólaguðspjallið, svo fór mamma að bera jólagóðgætið inn á borðið í stofunni. Börnin horfðu gleðilausum augum á alla pakkana, sem þau vissu að þau áttu að fá í jólagjöf. Þeim hafði verið staflað hjá trénu, efst lá stór pakki sem skrifað hafði verið utan á skjálfandi hendi: „Til góðu barnanna, Steina og Önnu með kærum kveðjum, frá Tómasi. Með ósk um gleðileg jól.” Anna sem ekki vissi um gjöfina, benti Steina á utanáskriftina. Svo fór pabbi að lesa í sundur pakkana. Þá gátu börnin ekki lengur stillt sig. Þau horfðu hvort á annað niðurlút.

Anna rétti Steina fimm krónurnar.

   „Hérna eru peningarnir þínir, Steini,” sagði hún, „ég vil ekki eiga þá. Við skulum segja sannleikann.”

   „Já, við skulum segja sannleikann,” sagði Steini. “Það hefur verið jólagjöfin til okkar, sem Tommi fór svona varlega með, þegar við sáum hann koma heim í dag. Við verðum að biðja hann fyrirgefningar. Og svo heyrði ég hann segja við mömmu í dag að góð börn eins og við gerðum ekki svona ljótt.”

 

Þegar börnin höfðu sagt foreldrum sínum sannleikann, fór pabbi með þau beina leið heim til Tomma. Hann tók þeim tveim höndum og var fús til þess að fyrirgefa mistökin ef þau lofuðu að segja alltaf sannleikann þegar þeim yrði eitthvað á. Þau þökkuðu gamla manninum fyrir jólagjafirnar og pabbi lofaði að setja rúðu í gluggann þegar hægt yrði að koma því við. Það voru glöð og hamingjusöm börn sem háttuðu um kvöldið, umkringd af gjöfum og ljósum. Þetta aðfangadagskvöld lærðu þau málsháttinn „sannleikurinn er sagna bestur.”

 

Hugrún

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Von, Trú og Kærleikur.

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Það var einu sinni lítil stúlka sem hét Aníta.  Aníta trúði á Guð og líka Von, Trú og Kærleika.  Von, Trú og Kærleikur voru englar sem voru góðir.  Von gaf auðvitað von,  Trú gaf líka trú eins og nafnið segir og Kærleikur gaf allan  þann kærleik sem hann gat.  Aníta fór með faðirvorið á hverju kvöldi og bað líka fyrir Von, Trú og Kærleika.  En í kirkjuna hafði Aníta aldrei komið því að þangað fór bara fínt fólk og það var hún ekki í það minnsta sagði mamma hennar það.  En einn daginn var öllum boðið til messu og auðvitað vildi Aníta fara í guðs hús.  Hún bað mömmu sína um leyfi en þá svaraði mamma hennar svona: "Ó svei, ó nei, langar þig í messu en ég segi nei".  Aníta var sár en þá mundi hún eftir Von. Nú bað hún með Kærleika og Von.  Þá svaraði mamma hennar: " Ó nei, ég segi svei, þegar ég var lítil fékk ég það ekki og þú færð það ekki heldur".  Og þegar Aníta var alveg að gefast upp mundi hún eftir Trú og sagði við mömmu sína. " Ég bið þig nú með Trú, Von og Kærleika má ég fara í messu og taka þig með, ég bið af öllu mínu hjarta og þú vilt meira en ég get gefið.  Þá svaraði mamma hennar:" Já þú biður af öllu þínu hjarta og nú skal ég segja já".  Síðan röltu þær mæðgurnar í messu og þessu mun mamma hennar aldrei gleyma.

 

Það eina sem þarf er Von, Trú og Kærleikur.

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var siður í gamla daga

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Það var siður í gamla daga að haldinn var aftansöngur á jólanóttina; sóttu þangað allir þeir sem gátu því við komið, en þó var ávallt einhver eftir heima til þess að gæta bæjarins. Urðu smalamenn oftast fyrir því, því að þeir urðu að gegna fjárgeymslu þá eins og endrarnær. Höfðu þeir sjaldan lokið við gegningar þegar kirkjutími kom og voru því eftir heima.

Á einum bæ er svo frá sagt að þessi siður var eins og annars staðar, að fólk fór allt til kirkju nema smalamaður; hann var einn heima. En þegar fólkið kom heim frá kirkjunni var smalamaður horfinn; var hans leitað, en hann fannst aldrei.

Bóndi réð þá til sín annan smalamann. Leið nú fram til næstu jóla. Fólkið fór til kirkju eins og vant var, en smalamaður varð eftir. En um morguninn var hann horfinn. Eins fór um hinn þriðja smala sem bóndi tók, að hann hvarf. Fór nú þetta að berast út og vildu fáir verða til að vistast til hans fyrir smala. Var bóndi nú orðinn úrkula vonar um að hann mundi fá nokkurn því að þá voru komin sumarmál og flestir búnir að vista sig.

Einn dag kom maður nokkur rösklegur til bónda og spurði hann hvort hann vantaði smalamann, sagðist vilja fá vist og hefði sér verið vísað til hans; sagði hann að sér væri lagin fjárgæsla, því að við það hefði hann verið hafður. Bóndi tók fegins hendi boðum hans, en sagði honum þó að vandhæfi væri á vistinni því þrír smalar er hann hefði haft undanfarandi hefðu farist á jólanóttina og enginn vitað hvað af þeim hefði orðið. Komumaður sagði að einhver ráð yrðu til að komast hjá því þegar þar að kæmi.

Tók nú smalamaður við starfa sínum; kom hann sér vel við alla því að hann var ötull og kunni vel að verki sínu. Liðu nú fram tímar og fram að jólum; fór þá fólk allt til kirkju eftir vanda því að smalamaður sagðist einn vilja gæta bæjar.

Þegar fólkið var farið gjörir hann sér gröf ofan í gólfið undir loftinu svo djúpa að hann geti verið þar niðri í; síðan refti hann yfir, en hafði smugu eina litla svo að hann gat séð allt hvað fram fór inni.

Ekki var hann búinn að liggja þar lengi áður tveir piltar vel búnir koma inn. Þeir skyggnast um alla króka, en þegar þeir voru búnir að leita lengi sögðu þeir sín á milli að þar væri enginn maður heima. Síðan fóru þeir út aftur, en þegar lítil stund var liðin komu þeir inn aftur og báru á milli sín burðarstól; var í honum maður einn gamall og grár af hærum. Þeir settu stólinn á gólfið innanvert.

Síðan kom inn fjöldi fólks; voru allir þar mjög fagurlega búnir og að öllu hinir prúðmannlegustu. Síðan voru sett fram borð og matur á borinn; voru öll áhöld úr silfri og að öllu mjög vönduð. Settust síðan allir að dýrlegri veislu. Hinn gamli maður hafði hefðarsætið á meðal þeirra er til borðsins sátu. Síðan voru borð upp tekin og maturinn borinn burtu og öll áhöldin. Var þá setst að drykkju og síðan var farið að dansa og gekk það langt fram á nótt.

Einn maður var þar unglegur; sá var mjög skrautlega búinn; hann var á hárauðum kjól. Smalamanni virtist hann vera sonur hins gamla manns því hann var virður næst honum. Einu sinni þegar hinn rauðklædda mann bar að gryfjunni greip smalamaður hníf sem hann hafði hjá sér og skar lafið af kjólnum og geymdi hjá sér.

Þegar leið undir dag fór fólkið að fara burtu. Tóku hinir sömu gamla manninn og báru hann burtu. Litlu síðar kom fólkið heim; varð bóndi mjög glaður er hann sá smalamann lifandi. Smalamaður sagði nú allt eins og farið hafði og sýndi kjóllafið til sannindamerkis, en aldrei varð þar síðan vart við neitt þess konar og þóttust menn vita að huldufólk þetta mundi hafa banað smölunum vegna þess að það hefði eigi viljað láta þá vita hvað það hefðist að.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hjartnæm Jólasaga

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Maður nokkur refsaði 3ja ára gamalli dóttur sinni fyrir það að eyða heilli rúllu af gylltum pappír. Ekki var mikið til af peningum og reiddist hann þegar barnið reyndi að skreyta lítið box til að setja undir jólatréð. Engu að síður færði litla stúlkan föður sínum boxið á jóladagsmorgun og sagði: "þetta er handa þér pabbi". Við þetta skammaðist faðir stúlkunnar sín fyrir viðbrögð sín daginn áður. En reiði hans gaus upp aftur þegar hann áttaði sig á því að boxið var tómt. Hann kallaði til dóttur sinnnar, "veistu ekki að þegar þú gefur einhverjum gjöf, þá á eitthvað að vera í henni?" Litla stúlkan leit upp til pabba síns með tárin í augunum og sagði: "Ó pabbi boxið er ekki tómt. Ég blés fullt af kossum í það. Bara fyrir þig pabbi." Faðirinn varð miður sín. Hann tók utan um litlu stúlkuna sína og bað hana að fyrirgefa sér. Það er sagt að mörgum árum seinna, þegar faðir stúlkunnar lést, og hún fór í gegnum eigur hans hafi hún fundið gyllta boxið frá því á jólunum forðum við rúmstokkinn hans, þar hafði hann haft það alla tíð; þegar honum leið ekki vel gat hann tekið upp ímyndaðan koss og minnst allrar ástarinnar sem barnið hans hafði gefið honum og sett í boxið.

Í vissum skilningi höfum við allar lifandi mannverur tekið á móti gylltum boxum frá börnunum okkar, fjölskyldum og vinum, fullum af skilyrðislausri ást og kossum. Það getur enginn gefið dýrmætari gjöf.

Í dag skaltu gefa þér augnablik og njóta stórrar handfylli af minningum. Og mundu að þær verma hjarta þitt og bráðna þar, en ekki í höndum þínum.

 

 

 

 

 

 

 

Ég veit að mamma grætur á jólunum

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Það er frostbitur desember dagur fyrir 24 árum. Norðanþræsingur þeytir snjórenningi niður Strandgötuna á Akureyri. Þótt skammdegismyrkrið sé alrátt er mér nokkuð létt í sinni. Ég er að bíða eftir jólablaði þess vikublaðs er ég veiti forstöðu og því innan fárra daga verð ég komin heim í kyrrð dalsins míns ! Brátt rennur sendibíll prentsmiðjunnar að gangstéttinni – og í sömu mund kemur drengurinn hann Nonni, sem ber út blaðið í miðbæinn . Ég tek fljótt eftir því að Nonni er ekki eins og hann á að sér að vera, glaður og hressilegur. Nú minnir hann frekar á gamlan mann , álútan og svifaseinan, líkt og þung byrði sé á herðum hans sem hann er nær kominn að kikna undan. Óbeðinn hjálpar hann mér að bera blöðin upp í skrifstofuna og fer síðan þegjandi að telja þau blöð er komu í hans hlut að bera út. Ég fylgdist áhyggjufullur með þessum 10 ára vini mínum og fann til löngunar að nálgast hann, vita hvað þjáði hann ef ske kynni að ég gæti úr bætt. Mér fannst ég ekki geta séð á eftir honum út í myrkrið svona á sig kominn. Til að tefja tímann svolítið á meðan ég væri að átta mig á hvað gera skyldi, spurði ég hann hvort hann vildi hjálpa mér að telja blöðin til hinna krakkanna. Hann kinkaði kolli og án orða fór hann að telja er ég fék honum lista yfir nöfn krakkanna og tölu þeirra fjölda blaða er hvert þeirra átti að fá. Til að reyna að rjúfa þagnarmúrinn milli okkar spurði ég í hálfgerðum vandræðum; "Hlakkar þig til jólanna ?" " Nei " var svar hans kalt og hranalegt. "Hvers vegna ekki ?" spurði ég og var kominn í hálfgerða varnarstöðu. "Ég veit að mamma fer að gráta eins og á jólunum í fyrra ". "Hvers vegna ?" hraut af vörum mér. Það kom andartaks hik á drenginn en svo kom svarið og tóntegundin var hin sama hörð og næstum hatursfull. " Þig varðar ekkert um það". Með þessu svari fannst mér Nonni hafa mátað mig gersamlega. Við erum búnir að telja blöðin. Snögglega stendur drengurinn á fætur og býst til ferðar, grípur sinn blaðabunka og snýr til dyra. Þegjandi legg ég peningana í lófa hans . Ég finn að hönd hans er ísköld og hann skelfur. Eitthvað innra með mér mótmælir því að ég láti drenginn svona á sig kominn fara frá mér út í nepjuna og myrkrið. Hugdettu skýtur upp í kollinum "Heyrðu Nonni minn. Viltu ekki hjálpa mér að keyra út blaðinu svo ég verði fljótari ?" Og útskýri hálf flaumósa hvernig han geti flýtt fyrir, að ég beri blöðin úr bílnum til krakkanna en hann verði með peningaumslögin til þeirra. Hann hikar litla stund en kinkar síðan kolli, sem ég tók sem jáyrði við bæn minni. "En viltu ekki hringja heim fyrst og segja mömmu þinni að þér seinki vegna þess að þú sért að hjálpa mér ?" "Mamma er ekki heima hún er að skúra". "En pabbi þinn. Er hann ekki kominn heim úr ...." Ég sé strax að við þessa spurningu mína þyngist byrðin til muna á ungum herðum hans. Hann lútir höfði og drjúglöng þögn hefur völdin – en svo kemur svarið kreist út á milli samanbitinna tanna : "Pabbi er fullur einhverstaðar fyrir sunnan", síðan koma nokkur ekkasog og á eftir þrúgandi þögn. Ég spyr ekki meir en legg hönd yfir axlir hans og teygi mig í símann og hringi á leigubíl. Svo hjálpumst við án orða að bera blöðin niður stigann. Brátt flautar bíll fyrir utan innan stundar erum við lagðir af stað. Við þurfum að koma við á átta stöðum víðsvegar um bæinn. Ég afhendi krökkunum blöðin en Nonni bréfin eins og um var samið. Ég óska börnunum gleðilegra jóla og taka þau glaðlega undir, en litli ferðafélaginn minn var þögull sem gröfin. Eftir rúman hálftíma erum við aftur komnir niður í Strandgötu. Við göngum hlið við hlið upp stigann að skrifstofunni og nú var aðeins eftir að bera blöðin hans Nonna út í miðbæinn.. "Jæja Nonni. Nú hjálpa ég þér við við útburðinn" segi ég hressilega "En fyrst fáum við okkur eitthvað í svanginn ". Á leið okkar um bæinn hafði ég keypt nokkrar pylsur og kók í sjoppu er leið okkar lá framhjá. Yfir andlit hans færðist dauft bros. Keyptirðu þetta handa mér ? " og það var furða í rödd hans. "Handa okkur báðum. Þeir sem vinna þurfa að borða karl minn" er svar mitt. Ég fann gleðitilfinningu fara um mig. Skyldi mér auðnast að rjúfa þagnarmúrinn sem hann varði sig með ?

Að loknum snæðingi hófum við blaðburðinn og mér fannst hann ekki eins þungstígur og áður er hann gekk niður stigann. Líkt og byrðin á herðum hans hefði örlítið lést. Úti var enn napurt og renningskóf og án andmæla leyfði hann mér að draga loðfóðraða hanska á hendur hans. Við tókum á sprett undan kófinu og gekk blaðburðurinn hratt og vel fyrir sig og innan stundar vorum við aftur komnir heim á skrifstofukompuna. Ég sá að bragði að það þyrmdi aftur yfir félaga minn – og með óstyrkri hendi seildist hann eftir umslaginu sínu, ég vildi ekki sleppa honum strax. Þrá mín til að vinna traust hans varð æ heitari. "Hvíldu þig aðeins áður en þú ferð út í kuldann á ný". Hann settist þegjandi eins og hann væri bíða einhvers. Vænti hann kannski hjálpar frá mér ? Ég fann til vanmáttar. Var ég þess megnugur að lyfta okinu af herðum hins unga drengs og svartnættinu úr sál hans ?   Þögnin í litlu skrifstofunni var orðin löng og þrúgandi. En allt í einu fannst mér birta til – mér fannst ég finna til nálægðar móður minnar og sem í leiðslu hvíslaði ég til drengsins "Kanntu að biðja , Nonni ?" Hann hrökk við og við horfðumst í augu og svo kom svar hans. "Já mamma og pabbi kenndu mér það. " Hálf feiminn spyr ég aftur; "Viltu biðja með mér um að mamma þín þurfi ekki að gráta um jólin og að pabbi þinn komi heim og öðlist þrek til að hætta að drekka ?" Hann stóð hikandi upp og rétti mér höndina og hlið við hlið krupum við niður við borðið. Einhver ósegjanlegur friður gagntók mig og ég skynjaði einnig að hinn ungi vinur minn var einnig á valdi heitra tilfinninga. Hve lengi við krupum og báðum veit ég eigi en er við stóðum upp kom Nonni í fang mér og tár sem tærar perlur runnu niður vanga hans. Ég leyfði honum að gráta og strauk sem annars hugar ljósu lokkana á kolli hans.

Nokkru síðar vorum við aftur komnir út í hríðarkófið og leiddumst hönd í hönd uns við vorum komnir heim til hans. Við kvöddumst á tröppunum en um leið og hann opnaði hurðina hvíslaði hann í eyra mér í barnslegri einlægni: "Ég ætla að biðja mömmu líka að biðja með mér áður en við förum að hátta" að svo búnu lokaði hann hurðinni hljóðlega á eftir sér. Á leiðinni til baka fóru efsasemdir að sækja að mér. Hafði ég raunverulega gert rétt með framkomu minni ? Hafði ég ekki vakið falsvonir í huga drengsins - og því yrði sársaukinn enn óvægnari er hann stæði frammi fyrir þvíað bænastund okkar saman var aðeins haldlaust hjóm og blekking - en samt þetta kvöld ríkti friður innra með mér og ég sofnaði óvenju fljótt er ég hallaði mér á koddann.

Daginn fyrir Þorláksmessu var för mín ákveðin heim í dalinn. Dálítið annars hugar var ég að taka nokkurt dót saman til fararinar . Dagana á undan hafði ég oft verið kominn að því að hringja heim til Nonna , en ávallt brostið kjarkur. Ég lít á úrið og sá að aðeins var klukkutími uns rútan leggði af stað til Dalvíkur. Ég geng um gólf til að drepa tímann. Ég hrekk við er bankað er að dyrum í flýti opna ég. Fyrir utan stendur Nonni og heldur í hönd manns sem er mér ókunnur. "Þetta er pabbi " hrópar drengurinn. " Hann er kominn heim " og augu vinar míns geisluðu af gleði - "og hann er hættur að drekka " bætir hann við og hleypur í fang mér ör og kátur. Faðir hans réttir fram höndina og handtak hans er fast og hlýtt . Ég horfi í augu hans. Þau eru að vísu döpur en samt finnst mér örlítil geislablik gefa þeim líf . Þeir feðgar hjálpa mér með dótið á brottfararstað rútunnar. Á þeirri göngu eru þeir hinir sterku að mé finnst, en ég hinn veikburða.

Oft varð mér hugsað til Nonna yfir jólin. Skyldi faðir hans standast ofurvald vínguðsins ? ótti og von toguðust á í huga mér.Á leiðinni til Akureyrar að jólaleyfi loknu ákvað ég að það skyldi verða mitt fyrsta verk er ég kæmi í bæinn að hringja í Nonna. Er ég dró upp lykillinn að skrifstofunni blasti við mér hvítt blað límt á hurðina og þar gaf að lesa Sigurjón komdu í kaffi strax og þú kemur í bæinn og undir orðsendingunni stóð með stórum stöfum NONNI. Ég mun aldrei gelyma því heimboði. Ást, friður og hamingja ríkti í litla húsinu. Faðir Nonna var kominn í fasta vinnu og stóð sem sigurvegari í glímunni við Bakkus konung.

Allan þennan vetur og næsta sumar var ég hálfgerður heimagangur hjá Nonna og foreldrum hans. Þau góðu kynni veittu mér oft frið og hvíld frá erli starfsins. En að haustdögum rofnuðu að mestu tengslin. Ég hætti blaðamennsku og nokkru síðar flutti fjölskyldan í annan landshluta. Nú eru báðir foreldrar Nonna dánir en hann virtur kennari á höfuðborgarsvæðinu.

Það var eitt sinn ætlun mín að skrifa ævisögu móður minnar og vorum við bæði búin að leggja nokkur drög að henni - og nafn bókarinnar var löngu ákveðið. Bænin var minn styrkur, það var nafnið. En snöggt og óvænt var mamma kölluð á braut og því bókin um hana óskráð. Þessi minningarbrot vil ég henni og lífssögu hennar, sem vörðuð var af kjarki, mildi og kærleika og síðast en ekki síst af æðri trú og hndleiðslu.

Senn líður enn að jólum, fæðingarhátíðar mannvinarins mikla. Það er einlæg bæn mín og von að ekkert barn kvíði komu jólanna altekið ótta um að mamma þess gráti um jólin.

Ég bið þess að sjúkir, syrgjendur og þeir sem einmana reika öðlist styrk, frið og hvíld, frá þeim er fórnaði lífi sínu í baráttunni geng grimmd og hatri. Reynum að vera boðberar kærleikans. Minnist þess að jafnvel þétt handtak og hlýtt bros getur varpað ljósi inn í myrkvaða sál. Ég óska lesendum hvíldar og friðar um heilög jól.

 

 

 

 

 

 

 

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Huldufólks dansinn

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Það var siður í gamla daga að haldinn var aftansöngur á jólanóttina; sóttu þangað allir þeir sem gátu því við komið, en þó var ávallt einhver eftir heima til þess að gæta bæjarins. Urðu smalamenn oftast fyrir því, því að þeir urðu að gegna fjárgeymslu þá eins og endrarnær. Höfðu þeir sjaldan lokið við gegningar þegar kirkjutími kom og voru því eftir heima.

Á einum bæ er svo frá sagt að þessi siður var eins og annars staðar, að fólk fór allt til kirkju nema smalamaður; hann var einn heima. En þegar fólkið kom heim frá kirkjunni var smalamaður horfinn; var hans leitað, en hann fannst aldrei.

Bóndi réð þá til sín annan smalamann. Leið nú fram til næstu jóla. Fólkið fór til kirkju eins og vant var, en smalamaður varð eftir. En um morguninn var hann horfinn. Eins fór um hinn þriðja smala sem bóndi tók, að hann hvarf. Fór nú þetta að berast út og vildu fáir verða til að vistast til hans fyrir smala. Var bóndi nú orðinn úrkula vonar um að hann mundi fá nokkurn því að þá voru komin sumarmál og flestir búnir að vista sig.

Einn dag kom maður nokkur rösklegur til bónda og spurði hann hvort hann vantaði smalamann, sagðist vilja fá vist og hefði sér verið vísað til hans; sagði hann að sér væri lagin fjárgæsla, því að við það hefði hann verið hafður. Bóndi tók fegins hendi boðum hans, en sagði honum þó að vandhæfi væri á vistinni því þrír smalar er hann hefði haft undanfarandi hefðu farist á jólanóttina og enginn vitað hvað af þeim hefði orðið. Komumaður sagði að einhver ráð yrðu til að komast hjá því þegar þar að kæmi.

Tók nú smalamaður við starfa sínum; kom hann sér vel við alla því að hann var ötull og kunni vel að verki sínu. Liðu nú fram tímar og fram að jólum; fór þá fólk allt til kirkju eftir vanda því að smalamaður sagðist einn vilja gæta bæjar.

Þegar fólkið var farið gjörir hann sér gröf ofan í gólfið undir loftinu svo djúpa að hann geti verið þar niðri í; síðan refti hann yfir, en hafði smugu eina litla svo að hann gat séð allt hvað fram fór inni.

Ekki var hann búinn að liggja þar lengi áður tveir piltar vel búnir koma inn. Þeir skyggnast um alla króka, en þegar þeir voru búnir að leita lengi sögðu þeir sín á milli að þar væri enginn maður heima. Síðan fóru þeir út aftur, en þegar lítil stund var liðin komu þeir inn aftur og báru á milli sín burðarstól; var í honum maður einn gamall og grár af hærum. Þeir settu stólinn á gólfið innanvert.

Síðan kom inn fjöldi fólks; voru allir þar mjög fagurlega búnir og að öllu hinir prúðmannlegustu. Síðan voru sett fram borð og matur á borinn; voru öll áhöld úr silfri og að öllu mjög vönduð. Settust síðan allir að dýrlegri veislu. Hinn gamli maður hafði hefðarsætið á meðal þeirra er til borðsins sátu. Síðan voru borð upp tekin og maturinn borinn burtu og öll áhöldin. Var þá setst að drykkju og síðan var farið að dansa og gekk það langt fram á nótt.

Einn maður var þar unglegur; sá var mjög skrautlega búinn; hann var á hárauðum kjól. Smalamanni virtist hann vera sonur hins gamla manns því hann var virður næst honum. Einu sinni þegar hinn rauðklædda mann bar að gryfjunni greip smalamaður hníf sem hann hafði hjá sér og skar lafið af kjólnum og geymdi hjá sér.

Þegar leið undir dag fór fólkið að fara burtu. Tóku hinir sömu gamla manninn og báru hann burtu. Litlu síðar kom fólkið heim; varð bóndi mjög glaður er hann sá smalamann lifandi. Smalamaður sagði nú allt eins og farið hafði og sýndi kjóllafið til sannindamerkis, en aldrei varð þar síðan vart við neitt þess konar og þóttust menn vita að huldufólk þetta mundi hafa banað smölunum vegna þess að það hefði eigi viljað láta þá vita hvað það hefðist að.

 

 

 

 

 

 

 

 

Álfadrottning í álögum.

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Það var á bæ einum að allt fólk fór til messu á jólanótt nema vinnukona ein var heima. Þegar hún hafði aflokið heimastörfum settist hún á rúm sitt og kveikti kertaljós og fór að lesa í bók.Stundu seinna komu tvö börn inn í baðstofu og léku sér, seinast lögðu þau hendur á skaut kvenmanninum, en hún tók kertið sitt og skipti því í þrjá hluti og gaf sinn þriðjung hverju barni, en átti sjálf einn.

Þá hýrnaði yfir börnunum og hlupu þau því næst í burtu. Skömmu síðar kom maður á kjól inn í baðstofuna; hann heilsaði blíðlega kvenmanninum og vildi fá hana til fylgilags með sér, en þess var engi kostur; fór hann þá í burtu við svo búið. Því næst kom inn til hennar kona; hún kvaddi hana og þakkaði henni fyrir börnin sín. Tók hún upp hjá sér rautt klæði og sagðist vilja gefa henni það fyrir börnin sín og fyrir það hún vildi ekki þýðast manninn sem til hennar hefði komið. Því næst gekk hún í burtu.

Þegar heimilisfólkið kom heim frá kirkjunni þá sá konan (húsmóðirin) pilsefnið hjá vinnukonu og öfundaði hana af því. Grófst hún vandlega eftir hvernig hún hefði fengið það, en vinnukona vildi eigi segja frá því.

Leið svo fram að jólum veturinn eftir að ekkert bar til tíðinda. Húsmóðirin lét allt fólk fara til kirkju, en var sjálf heima. Þegar hún hafði aflokið heimastörfum sínum settist hún upp á rúm með ljós og fór að lesa í bók.

Þá komu börnin sem fyr og léku sér á pallinum, en þegar þau lögðu hendur á skaut henni flengdi hún á þær, en börnin hlupu burtu grátandi.

Nú kom kjólmaðurinn til hennar og heilsaði hann henni blíðlega og mæltist til þess sama við hana og við vinnukonuna. Hugsaði hún þá að þessi maður hefði gefið vinnukonunni pilsefnið og varð strax við bón hans. Síðan fór hann í burtu.

Þá kom konan til hennar og tók í hægri hendina á henni og sagði að hún mundi hafa flengt börnin sín með henni og klappað manninum sínum, og lagði hún það á hana að hún skyldi í henni aldrei jafngóð verða og fór svo burtu, en konan mis

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólanótt í Kastkvammi

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Það skeði einhverju sinni að Hvammi í Laxárdal á þeim tímum sem messur tíðkuðust á jólanætur að maður sem heima var þar eftir hvarf á jólanótt, og fór svo tvær jólanætur, en þriðju jólanótt vildi enginn vera heima nema einn sem bauð sig fram til þess.

Þegar nú fólkið var í burtu farið tók hann sér góða bók og las í henni þar til hann heyrði einhvern umgang frammi í bænum; þá slökkur hann ljósið og getur troðið sér milli þils og veggjar. Síðan færist nú þruskið inn að baðstofunni og gjörist nú æ ógnarlegra, skraf og háreysti, og þegar það er komið inn í baðstofu gaufar það í hvert horn og verður þá glaðværð mikil er það kemst að raun um að enginn muni vera heima.

Kveikir það þá ljós, setur borð á mitt gólf, breiðir á dúk og ber á alls konar skrautbúnað og óútsegjanlegar dýrindiskrásir. Þegar best stóð nú á borðhaldinu stökk maðurinn undan þilinu og þá tók huldufólkið fjarskalegt viðbragð undan borðum út, og út og upp á heiði og beina stefnu að Nykursskál (það er stór kvos sunnan og austan í Geitafellshnjúk).

Þetta fer maðurinn allt á eftir, en þarna hverfur honum fólkið í klappir. En hann fer heim og sest að leifunum á borðinu, og bar ekki á neinu illu á jólanætur upp frá því. Eftir þetta var bærinn kallaður Kasthvammur af því ógnarlega kasti sem huldufólkið tók frá krásaborðinu. Öðruvísi segja aðrir: Þegar fólkið stóð frá borðinu varð á eftir madama nokkur tigugleg. Hún hafði yfir sér grænt silkikast og náði maðurinn í það og reif úr því eða konan kastaði því af sér, og fyrir þetta er bærinn kallaður Kasthvammur. Silki þetta var lengi síðan brúkað fyrir altarisklæði í Þverárkirkju.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólasaga, eftir Beverly Ditta

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is


Einu sinni, í mjög fátæku þorpi í Englandi, var mjög fátæk fjölskylda. Fjölskyldan átti ekki neinn pening til að kaupa gjafir og jólamat. En fjölskyldan var samt þakklát fyrir það sem þau áttu. Einn dagin var sonur hjónanna, Sigurður, að skoða sig um í búðunum. Allt í einu sá hann fallegan vasa sem hann langaði til að gefa mömmu sinni. Hann spurði afgreiðslukonuna hvað vasinn kostaði mikið og hún sagði að hann kostaði 20 pund. Aumingja Sigurður! Hann átti ekki einu sinni 10 pund. Hann fór mjög leiður út úr búðinni.
Stuttu seinna rakst hann í mann. Maðurinn baðst afsökunar og hélt áfram göngu sinni. Sigurður kom auga á eitthvað brúnt á götunni og sá að það var veski mannsins sem hann hafði rekist í. Hann var snöggur að taka það upp og opnaði það. Í því voru hundrað pund. Hann heyrði hjartsláttinn sinn og hugsaði með sér: “Ætti ég að kaupa vasann? Mamma yrði mjög glöð.” Hann fór síðan inní búðina, keypti vasann og fór heim glaður í bragði. En allt í einu sá hann eftir öllu saman. “Jólin koma á morgun og mig langar að gefa mömmu vasann. Hvað ætti ég að gera?” hugsaði Sigurður með sér. Eftir stutta stund ákvað hann að skila veskinu og fór að leita að heimilisfangi mannsins. Síðan fór hann af stað.
Þegar hann var kominn á staðinn bankaði hann á dyrnar. Gamall karl kom til dyra. Sigurður var dálítið stressaður, en spurði hvort Kristján væri þarna. Hann hafði séð nafnið hans í veskinu þegar hann opnaði það. Þegar Kristján kom, horfði hann undrandi á Sigurð og bauð honum inn. Sigurður sagði síðan við hann: “Þú misstir veskið þitt áðan þegar þú rakst í mig og ég opnaði það.” Hann skammaðist sín mjög mikið þegar hann sagði: “Ég notaði 20 pund til að kaupa vasa handa mömmu minni, en ég er með vasann, þannig að þú getur skilað honum og fengið peningana til baka.” Karlinn horfði á hann og brosti. Hann spurði Sigurð síðan hvar hann ætti heima. Sigurður vildi ekki segja það í fyrstu, en gerði það þó að lokum. Kristján vorkenndi honum svo mikið, því að litli strákurinn átti ekkert og skilaði veskinu samt tilbaka. Fötin hans voru meira að segja með mörg göt og of lítil á hann á meðan hann sjálfur átti fín föt, stórt hús og nóg af mat. Kristján ákvað að bjóða Sigurði og fjölskyldu hans heim til sín á aðfangadag. Sigurður varð mjög glaður yfir þessu, og kvaddi og fór heim. Hann var glaður með vasann með sér og söng jólalög.
Þegar mamma hans sá hann koma svona glaður, spurði hún: “Af hverju ertu svona glaður?” Sigurður svaraði: “Okkur er boðið heim til Kristjáns á morgun.” “Hver er Kristján?” spurði pabbi hans. Sigurður sagði þeim síðan söguna um veskið.
Næsta morgun klæddu þau sig í fínustu fötin sín. Þegar þau voru komin að dyrum Kristjáns ýtti Sigurður á dyrabjölluna. Í þetta sinn kom gamli maðurinn ekki til dyra, heldur Kristján sjálfur. Hann bauð þeim inn og þau töluðu saman og hlógu mikið. Mamma Sigurðs opnaði síðan gjöfina frá honum. Pabba Sigurðs var boðinn vinna hjá Kristjáni og þau borðuðu góðan jólamat. Sagan endar á því að allir lifa hamingjusamir til æviloka.

Endir.
 

 

 

Jólaljós

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Á dimmu háalofti í húsi í Mosfellsbæ var lítið jólaljós í kassa, sem var á bak við hina kassana og allt sem átti heima á háloftinu. Í mörg ár hafði ljósið legið í myrkri og í mörg ár hafði ekki verið kveikt á því. Þetta var gamalt jólaljós, sem enginn vissi lengur að var til. En gamla jólaljósið vissi sjálft að það var til, og það gat hugsað, látið sig dreyma og rifjað upp gamla tíma. Það mundi hvernig það var fyrir mörgum, mörgum árum þegar gömul hjón áttu það. Þetta var eina jólaljósið sem þau áttu, og það hafi logað á hverjum einustu jólum. Hjónin höfðu alltaf orðið svo ánægð og glöð þegar kveikt hafði verið á ljósinu og sérstaklega börnin sem höfðu gengið fram hjá húsinu þeirra. Þau höfðu verið svo hamingjusöm og gamla jólaljósið hafði aldrei gleymt hvernig augu þeirra ljómuðu. Eftir að gömlu hjónin dóu hafði gamla jólaljósið lent uppi á þessu dimma háalofti og aldrei fengið að loga á jólunum síðan. Ljósið hafði legið í sama kassanum ár eftir ár og beðið. Beðið eftir því að einhver úr fjölskyldunni niðri myndi kannski ná í það og hengja það upp í stofugluggann. Það var stærsti draumur og hinsta ósk ljóssins að fá að loga um jólin. Ljósið varð spennt við tilhugsunina. Hvernig væru jólin eftir öll þessi löngu, dimmu ár? Það gat eiginlega ekki ímyndað sér það. Trúlega var allt breytt, allt öðruvísi en í gamla daga. Jólaljósin væru áreiðanlega miklu fallegri núna og fólkið væri kannski allt öðruvísi. Hvernig væru húsin og jólaskrautið og krakkarnir? Skyldu þeir verða eins glaðir og hamingjusamir og krakkarnir í gamla daga, þegar jólin kæmu? Mundu augun þeirra ljóma á sama hátt og láta þannig í ljós gleði og hamingju? Gamla jólaljósið fann á sér að kominn var desembermánuður. Það heyrði allt sem fram fór niðri, þar sem fólkið bjó. Krakkarnir voru greinilega spenntir og það var örugglega byrjað að tendra öll jólaljósin. Dagarnir liðu og jólin nálguðust. Og svo kom dagur, þegar allir voru sérstaklega hamingjusamir. Þessi dagur hlaut að vera aðfangadagur. Allt var örugglega bjart og hlýtt í húsinu nema á háaloftinu þar sem ljósið lá í kassanum sínum og horfði til himins. Eitt pínulítið gat var á þakinu, sem ljósið sá út um. Það sá stjörnurnar uppi í himingeimnum og snjókornin, sem féllu hvert á eftir öðru. Hugsunin um jólin varð sífellt sterkari. Bara ef einhver myndi koma og ná í það. Bara að það fengi að loga í eitt skipti enn og sjá framan í börnin, sjá hvort augun í þeim ljómuðu, þegar kveikt væri á því? En hvað var nú þetta? Allt í einu heyrði jólaljósið að hlerinn upp á loftið var opnaður. Einhver brölti upp stigann og kveikti ljós. Gamla jólaljósið hélt niðri í sér andanum. Það heyrði rödd stelpunnar. Hvað skyldi hún vera að gera hér? Hver veit nema að hún taki mig, hugsaði jólaljósið? Stelpan fór að róta til á loftinu. Henni fannst kannski eitthvað vanta niðri í stofu? Það gat varla verið ljós, eða hvað? Jólaljósið varð mjög forvitið. Stelpan var að leita að einhverju. Og viti menn. Þegar hún var búin að leita lengi tók hún upp kassann með jólaljósinu. Hún tók ljósið upp ...... það hélt niðri í sér andanum. Taktu mig með þér, taktu mig með þér niður, hugsaði ljósið. Og óskin rættist. Stelpan fór með ljósið niður og sýndi mömmu sinni og pabba. Pabbi hennar varð ekki hrifinn. Sagði að þetta væri bara gamalt drasl sem amma og afi hefðu átt og ætti að henda. En stelpuna og krakkana á heimilinu langaði ekki til henda ljósinu. Þeim fannst það svo fallegt, þótt það væri gamalt og öðruvísi en hin ljósin. Börnin fengu mömmu sína til þess að hengja upp gamla jólaljósið í stofugluggann beint fyrir ofan jólatréð. Um kvöldið þegar öll fjölskyldan var búin að fara í bað og í sparifötin kveiktu þau loks á ljósinu. Og þá fyrst lýsti ljósið upp allt í kringum sig og sá allt það, sem það hafði látið sig dreyma um. Í bjarma þess sá það fólkið, sem var í öðruvísi fötum, bjó í öðruvísi húsi og allt var svo breytt frá því sem það var í gamla daga. Eða hvað? Voru þá jólin allt öðruvísi en þegar jólaljósið var í glugga gamla fólksins? Í birtu sinni leit það í augu barnanna og sá þá það sem það leitaði að. Ljóminn í augum þeirra var sá sami og áður fyrr fyrir mörgum árum. Úr þeim skein sama gleði og hamingja, sem jólaljósið gamla þekkti. Þrátt fyrir allar breytingar voru jól nútímans greinilega þau sömu og áður fyrr. Augu barnanna sögðu sögu ljóssins eins og sú saga hafði alltaf verið og yrði áreiðanlega alltaf

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rudof litli

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Einu sinni langt í burtu á Norðurpólnum bjó jólasveininn. Jólasveininn  átti hreindýr, þau voru öll stór og sterk nema eitt hreindýrið. Það hét Rúdólf. Rúdólf var lítill og alls ekki sterkur. En það var eitt sérstakt við Rúdólf  hann var með stórt rautt og lýsandi nef. Stóru hreindýrin stríddu Rúdólf. En ekki öll af sömu ástæðu. Gömlu hreindýrin stríddu honum út af nefinu. Þau sögðu:  enginn hefur haft svona stórt nef áður. Ungu hreindýrin stríddu honum á því að hann var svo lítill. Þau sögðu enginn er svona lítill nema þú. Og litlu hreindýrin stríddu honum á því hvað hann var mikill klaufi. Þau sögðu enginn er svona mikill klaufi eins og þú. Rúdólf litli grét því þau stríddu honum svo mikið.  en eitt hreindýrið stríddi honum ekki eins og hin það var elsta hreindýrið. Það hét Gildó en var kallaður Gildó vitri. Gildó vitri sagði að einhvern tímann myndi Rúdólf gegna þýðingamiklu hlutverki. Þessi spá rættist einn daginn. Hreindýrin fengu tilkynningu að jólasveininn kæmi að velja hreindýr fyrir sleðann sinn. Rúdólf litli vildi ekki að jólasveinninn sæi hann af því að hann var svo mikill klaufi og lítill og aumingjalegur. Þannig hann faldi sig inní hlöðu. Gildó vitri sá hann en sagði ekkert. Jólasveinninn kom og sagði: ég ætla að velja 9 hreindýr fyrir sleðann minn. Raðið ykkur í línu. Öll hreindýrin röðuðu sér í línu. Jólasveinninn valdi 8 stærstu og sterkustu hreindýrin.Og þá átti hann bara eftir eitt hreindýr. Hann  horfði á hreindýrin  og sagði hvar er Rúdólf? Hreindýrin voru hissa, hvað vildi hann gera við Rúdólf þennan aumingja? En Gildó vitri sagði ég skal finna hann. Gildó fór inní hlöðuna og sá Rúdólf.  Og Gildó sagði jólasveinninnn vill sjá þig. Rúdólf trúði ekki sínum eigin eyrum jólasveinninn vildi sjá hann. Rúdólf fór með Gildó að hitta jólasveininn og viti menn, jólasveinninn vildi fá hann á sleðann sinn. Rúdólf litli var bæði undrandi og glaður en hins vegar voru hreindýrin hneyksluð: þessi aumingji Rúdólf! Nei, nú hlutu þau að vera farin að heyra illa. En svo var ekki. Rúdólf litli spurði: já en afhverju ég? Þá sagði jólasveinninn: ég vil fá þig út af þessu frábæra nefi þínu. Rúdólf var hissa. Fyrir nokkrum mínútum síðan var hann að hugsa um hvað hann vildi mikið losna við þetta nef en nú vildi hann aldrei losna við þetta frábæra nef. Og hann fékk meira að segja að vera fremst í röðinni. Hann fór með jólasveininum að útdeilda pökkum til barnanna. Eftir það stríddu hreindýrin honum aldrei aftur og það voru meira að segja búnir til söngvar um hann. Núna var Rúdólf litli glaður.

 

 

 

Halli, jóa og Bella

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Það er fimmtudagsmorgunn seint í nóvember, Halli, Jói og Bella sitja inn í herbergi heima hjá Jóa og eru að hugsa hvað þau geti gert spennandi. Úti dynur norðan hríðarbylur á glugganum, það er frí í skólanum vegna veðurs og ófærðar og í ofanálag er rafmagnslaust. Halli segjir "það er nú ekki margt hægt að gera þegar það er rafmagnslaust, tölvan virkar ekki, " "og ekkert hægt að fara út , sjónvarpið dautt, ekkert videó" segjir Bella "veriði róleg við finnum eitthvað" segjir Jói. Þau sitja þarna í hálfgerðu myrkri, þau voru aðeins með eitt vasaljós sem var eiginlega alveg að gefa sig, það dofnaði á því ljósið með hverri mínútunni sem leið.

Jói og Bella voru 11 ára en Halli var einu ári eldri eða 12 ára. Þau áttu heima í litlu þorpi úti á landi. Þeim líkaði mjög vel að eiga heima þar, alltaf eitthvað spennandi að gerast. Það kom stundum fyrir á veturna að veðrið væri brjálað , en það var mjög sjaldgæft að rafmagnið færi af, þá gerðist yfirleitt eitthvað skemmtilegt, sérstaklega ef rafmagnið var ekki á í nokkra daga. Á meðan þau eru að spjalla um heima og geyma þá heyra þau að það er bankað dauflega á herbergið hans Jóa, Bella hrekkur við og Halli hlær að henni, Jói stekkur upp opnar dyrnar og hann sér að það er enginn frammi "hver er að reyna að vera fyndinn" segjir Jói , hann lokar hurðinni og kemur aftur inn. Um leið og Jói kemur inn, þá gefur vasaljósið sig alveg, batterýin eru búin " þetta var nú ekki gott og ég á engar vararafhlöður ". Jói fór niður í eldhús til þess að ná í eldspítur og kerti, hann var dálitla stund af því að hann var svo lengi að finna kertin.Á meðan voru Halli og Bella í myrkrinu, Bella var pínu hrædd en Halli lét ekki bera á neinu, veðrið gnauðaði enn meira heldur en fyrr og það hvein í öllu. "Hvað er Jói að gera svona lengi ? af hverju kemur hann ekki "? sagði Bella með örlítið titrandi röddu". Rétt í þessu kom Jói og kveikti á kertinu hjá þeim. "Þetta er nú bara jólalegt sagði Halli enda styttist í jólin ".

Það var svo farið að spjalla um jólin, heilmiklar jólapælingar. Þau fóru að segja hvort öðru frá því þegar þau voru lítil og voru hrædd við jólasveininn og margar aðrar minningar flugu á milli. Á meðan að þau voru á kafi í þessum umræðum, þá voru þau næstum því búin að missa af því að það var bankað aftur. Þeim þótti þetta dálítið skrýtið vegna þess að það var enginn frammi þegar það var bankað síðast. Halli var fljótur að stökkva til og reif upp hurðina, en það var það sama og áðan, enginn fyrir utan. Halli lokaði hurðinni aftur og stundi. Þegar hanni hafði lokað hurðinni sér Bella að það er eitthvað blað undir henni, Jói tekur það upp, þetta var umslag og utan á því stóð "Jólaskraut" Þið hefðuð átt að sjá svipinn á þeim öllum þegar þau sáu þetta og þau hrópuðu öll í einu "Jólaskraut !!!!" " Hvað er þetta eiginlega, hver að fíflast í okkur ? hér er enginn heima sagði Jói og andlitið á honum var eitt spurningamerki. Þau opnuðu umslagið en það var tómt. Þetta þótti þeim vægast sagt undarlegt og skildu ekki neitt í neinu, Bellu leist ekki á þetta, hún var þess fullviss að það væri eitthvað á seiði sem væri eitthvað gruggugt og hún ekki tilbúin að takast á við, en hún var ein um þessa skoðun. Strákarnir voru spenntir og voru búnir að velta umslaginu fram og tilbaka, bera það upp að kertaljósinu, þefa af því og fleira. "Má ég kannski aðseins sjá umslagið " sagði Bella " Þetta er svona gamalt umslag með fóðri " sagði Bella og togaði í fóðrið , strákarnir horfðu agndofa á Bellu kippa fóðrinu úr umslaginu og ekki nóg með það, heldur sneri hún umslaginu við og viti menn þar var lesning. Strákarnir stukku á fætur og reyndu að hrifsa umslagið af henni. "Hei veriði rólegir ég er með þetta og það var ég sem uppgötvaði þetta " sagði hún. Bella stillti sér upp , en var ekkert að flýta sér, strákarnir voru orðnir órólegir "flýttu þér" sögðu þeir báðir í kór. Og Bella las !

Kæru vinir ! þar sem ég er í örlitlum vandræðum þá ákvað ég að biðja ykkur um hjálp, já afhverju ykkur ? .Svörin við því koma síðar og þá komið þið til með að skilja ýmislegt betur, en ef þið fylgið öllum fyrirmælum fer allt mjög vel og allir geta átt gleðileg jól. Verið ávallt viðbúin. ???????????

Stendur ekkert meira ? spurðu strákarnir mjög forvitnir og Jói tók af henni umslagið til þess að vera viss um að þetta væri rétt hjá Bellu." Hvað er þetta trúir þú mér ekki "? spurði Bella. Jói játti því að hann tryði henni, honum fannst þetta bara svo skrýtið. Nú var Halli sestur niður með blað og penna , hann var að reyna að finna út hvað þessi spurningamerki undir bréfinu þýddu, þau voru búin að reyna í hálftíma að finna út hvað þessi spurningamerki í bréfinu táknuðu, en án árangurs. " Hvað eigum við að gera næst " ? spurði Jói. " Við verðum bara að vera róleg og bíða " Vera viðbúin eins og stóð í bréfinu " sagði Bella. Þau voru orðin svöng og drifu sig niður í eldhús og fóru að gera sér samlokur. Þau voru greinilega orðin svöng því þau fengu sér 3 samlokur á mann. Þegar Halli var að ganga frá eftir sig þá sér hann jólakúlu á eldhúsbekknum og spyr Jóa hvort hún eigi að vera þarna ? Jói var bara hissa og yppti öxlum og kannaðist ekkert við þessa stöku jólakúlu á eldhúsbekknum heima hjá sér í lok nóvember. Þau fóru aftur upp í herbergið han Jóa og tóku kúluna með sér. "Ég veit hvað við gerum !" sagði Bella "Opnum kúluna " "til hvers að eyðileggja jólakúluna okkar "? hnusaði í Jóa. Halli hlustaði ekki á þusið í Jóa , tók kúluna og braut hana í tvennt, og viti menn innan í kúlunni var miði " ja hérna nú fer þetta að verða hreint aldeilis spennandi" sagði Bella og tók miðann og gerði sig líklega til þessa að lesa hann upphátt fyrir þau. "Nú má ég lesa" sagði Jói.´ " Á ég ekki að gera það ég las hinn miðann " sagði Bella. Það varð svo úr að Bella las hann á  miðanum stóð:

 Kæru vinir nú hefst nú hefst erfitt verkefni sem ég þarf að biðja ykkur um að leysa , það er mikið sem liggur við. Ef að eitthvað bregst hjá ykkur, koma engin jól í landinu. " Koma engin jól, það má ekki gerast ? " hváði Halli við. Bella las áfram á miðann. Það sem þið þurfið að gera núna er að fara uppá loft og finna þar gamla kistu sem er full af gömlu jólaskrauti, kistan er merkt Ástvaldi Geirssyni , hann átti heima í þessu húsi fyrir mörgum árum síðan, löngu áður en þið fæddust og mömmur ykkar og pabbar voru bara krakkar. Þegar þið hafið fundið kistuna opnið hana og finnið lítinn upptrekktan jólasvein.....takk í bili meira síðar ??????????

"Þetta er sama undirskriftin og í hinu bréfinu" sagði Bella "ég meina þetta eru jafnmörg spurningamerki. "Er eitthvað loft hjá ykkur Jói ? " spurði Halli "Og hefurður komið þangað upp " ? spurði Bella.  Jóa leist ekkert á þetta, hann vissi ekki um neitt loft hjá þeim, en þau ákváðu samt að athuga ,með þetta. Þau gengu um allt hús og fundu ekki neitt , engan hlera, engan stiga eða neitt op. Þetta var mjög skrýtið, þau voru farin að halda að þetta væri bara gabb, þegar Jóa datt dálítið í hug,  hann mundi eftir því að inní skáp í herberginu hans kom stundum smá vindur inn um rifu á veggnum, nú ætti það að finnast því norðanbylurinn gnauðaði sem aldrei fyrr, ef eitthvað var þá hafði bætt í vindinn. Jói fór að rusla út úr skápnum öllu dótinu. Þvílíkt drasl. " Þetta verður ágætis jólahreingerning " sagði Bella og hóstaði af öllu rykinu sem þyrlaðist upp í látunum í Jóa. Þegar skápurinn var orðinn tómur bað Jói Halla að rétta sér skrúfjárn og kertið, Halli gerði það og var orðinn mjög spenntur, það heyrðist brak inn í skápnum. "Hvað er að gerast núna " ? spurði Halli verulega forvitinn. Það umlaði eitthvað í Jóa, eftir pínu stund þá henti hann einhverri timburplötu fram á gólf og minnstu munaði að þetta lenti í stóru tánni á henni Bellu. " Ertu að verða alveg galinn " argaði Bella til Jóa inn í skápinn, en hann var svo spenntur að hann lét þetta sem vind um eyrun þjóta. Eftir um 5 mínútur kallaði Jói hátt og skýrt innan úr skápnum " Halli - Bella nú skuluð þið sko koma og takið með ykkur eldspíturnar ". Þau létu ekki segja sér þetta tvisvar og drifu sig inn í skápinn Loksins voru þau öll búin að troða sér í gegnum þetta litla gat, sem Jói hafði gert innan á skápinn. " Réttu mér eldspíturnar Bella " hvíslaði Jói ofurlágt "afhverju ertu að hvísla " ? spurði Halli. Jói yppti öxlum og vissi það í rauninni ekki sjálfur. Nú var hann búinn að kveikja á kertastubbnum sem þau höfðu haft með sér, við það birti örlítið á loftinu, þau skimuðu í kringum sig. "Þarna er stór 5 arma kertastjaki með kertum í " sagði Bella og bent á lítinn bekk sem var þarna undir súð. Jói fór og kveikti á þeim, við það varð mjög bjart þarna inni.  Það var nú ekki beint hlýtt á loftinu, þakið var lítið einangrað og úti gnauðaði norðanáttin. Á loftinu var margt að sjá og þau horfðu hissa í kringum sig , sérstaklega Jói sem átti heima þarna og hafði ekki haft neina vitneskju um þetta loft. "Jæja finnum þessa kistu " sagði Halli , " hérna er einhver kista og hún er þung " sagði Jói. Þau opnuðu kistuna sem var ólæst, það var fullt af ryki á lokinu og ofan á dótinu sem var efst, það var greinilegt að ekki hafði verið snert á þessu lengi. Þarna var margt að sjá , mikið af gömlu dásamlega fallegu skrauti: bréfaskraut í loft, litlir fuglar til að setja á tré, kúlur í mörgum litum, fallegar myndir og styttur og svona mætti lengi telja. þessi kista er hreinn og beinn fjársjóður fyrir jólapúka. " Hérna er þessi upptrekkti jólasveinn sem við áttum að finna " hrópaði Bella upp yfir sig og var greinilega spennt, hún blés af honum rykið og Þegar Bella hafði blásið af honum rykið, trekkti hún hann upp og hann spilað ljómandi fallegt jólalag. Þau biðu spennt eftir því að eitthvað myndi gerast, jólasveinnin spilaði bara lagið sitt á enda svo stóð hann sperrtur með sitt bros og ekkert gerðist. " Hvað ! afhverju segjir hann ekkert ? " spyr Jói , hann vill láta hlutina ganga vel og hratt fyrir sig. " Kannski þarf hann ekkert að segja, það getur verið eitthvað annað " sagði Halli frekar spekingslega. Halli var varla búinn að sleppa orðunum þegar upptrekkti jólasveinninn gerði sig líklegan til þess að byrja að syngja aftur, en nú kom ekki söngur heldur lágt endurtekið tal "setjist öll á rauða sófann þarna " "Komiði þið munið að við áttum að hlýða öllu til þess að allt geti gengið upp, í sambandi við þetta verkefni sem huldumaðurinn lagði fyrir okkur. Þau löguðu kistuna, tóku jólasveininn með sér, kertin og kertasjaka, settust svo á sófann og viti menn um leið og þau höfðu komið sér fyrir í sófanum , byrjaði hann að lyftast og snúast í hringi. "Ég heyri jólasöngva ! heyrið þið sönginn ?" spurði Halli. Jói og Bella voru með samanbitnar varir og sögðu ekki orð vegna hræðslu. Innan stundar voru þau steinsofnuð, og sófinn hvarf í reykskýi. Þeim dreymdi fallega drauma, þar sem fullt af litlum jólaálfum tók á móti þeim,  fagnandi jólaálfarnir sögðu við þau að þeir væru glaðir með að þau ætluðu að bjarga málunum. Það var haldin veisla fyrir þau í þakklætisskyni, söngur, dans og mikið var af mat, þau dönsuðu við jólaálfana, hlustuðu á fallega jólasöngva, það sungu allir með, allir voru svo glaðir, allt var svo yndislega gott.  Þarna var mjög jólalegt og þeim fannst einmitt að svona ættu jólin að vera þar sem allir væri góðir. Í lok veislunnar söng stór og mikill kór "Heims um ból" fallega og kröftuglega. Bella sat með tárin í augunum og Jói rétti henni klút til að þurrka sér.....ennnn allt í einu var draumurinn búinn og þau vakna upp, þau eru enn í sófanum, hann er á fleygiferð og það er ískalt. "Við erum að fara að lenda " segir Jói ... áður en þau vissu af lenti sófinn mjúklega í snjóskafli, veðrið var fallegt, smá logndrífa og afskaplega jólalegt. " Mér er kalt " Sagði Bella og tennurnar í henni glömruðu. Þau skimuðu í kringum sig, í fjarska sjá þau eitthvað nálgast " þetta er einhverskonar farartæki" segjir Jói "mér sýnist þetta vera sleði " sagði Halli og reyndi að rýna betur út í logndrífuna. Eftir stutta stund sjá þau að farartækið er sleði og á honum eru 5 litlir jólaálfar, þeir stökkva af sleðanum og heilsa krökkunum og bjóða þau velkomin og lýsa ánægju sinni með að þau skyldu sjá sér fært að koma. Einn jólaálfurinn kemur með hlýjar úlpur handa þeim. Eftir stutta stund er öllum orðið hlýtt og þau komin upp á sleðann hjá jólaálfunum og lögð af stað eitthvert inn í jólalandið, eða hvert sem þau voru nú komin, á leiðinni sjá þau fjöll og dali og mikinn snjó, þegar líður á ferðina sjá þau lítil sæt hús með fallegum ljósum, þau sjá ekki betur en að einhverjir séu að bauka eitthvað fyrir utan húsin og þar í kring. Þau eru mjög hissa á þessu og ræða það sín á milli en komast ekkert lengra með þær pælingar. Nú er sleðinn að hægja á sér og upp á hól sjá þau ofsalega stórt og fallegt hús með garði og ábyggilega hundrað gluggum, í kringum húsið var mikið af jólaálfum og allir að vinna við einhver verkefni, laga til, smíða, bera böggla og kassa. " Vááá finnst ykkur þetta ekki fallegt og stórfenglegt " sagði Bella og brosti sínu breiðasta" " Júhúú " sögðu strákarnir báðir alveg agndofa yfir þessu. Nú var sleðinn kominn heim á hlað og nam staðar fyrir framan stórar tröppur fyrir miðju húsinu, tröppurnar voru allar útskornar og fallega skreyttar með greinum.  Þeim var hjálpað af sleðanum og boðið inn, þegar þau gengu upp tröppurnar struku þau handriðið þeim þótti það svo fallegt. Ekki minnkaði nú hrifningin þegar inn var komið, þar var allt svo jólalegt fullt af dóti, sem jólaálfarnir höfðu smíðað, allir glaðir og syngjandi og allt saman skreytt í hólf og gólf , þarna ríkti svo sannarlega hinn sanni jólaandi. " En hvað eigum við að gera hér " sagði Jói, " við kunnum ekki neitt sem þau kunna ekki !" " hættið þessu nöldri og verið bara viðbúnir eins og okkur var uppálagt í byrjun" sagði Bella ákveðin við strákana. Nú var þeim boðið inn í stórt og mikið herbergi inn í þessu herbergi var mikið af undarlegu og fallegu jóladóti, þarna voru margir skápar, Jói kíkti inn í einn af þessum mörgu skápum, í skápnum voru ósköpin öll af fötum. Jói hvíslaði einhverju að Halla "jólasveinaföt " hrópaði Halli ," usss ég er ekki viss " sagði Jói og lagði fingur á munn sér. Bella leit á strákana með fyrirlitningar svip og hálf skammaðist sín fyrir lætin í þeim. Þau gengu áfram innar í herbergið þar var rúm og fyrir framan rúmið var stóll og á honum lágu föt, á litlu borði við rúmið var kveikt á kerti. Allt í einu heyrðu þau rödd segja " Jæja eruð þið loksins komin skinnin mín, mikið eruð þið dugleg að leggja þetta allt saman á ykkur, þau hrukku aðeins við, " leggja hvað á okkur " ? spurði Halli " og hver ert þú " ? Þau biðu spennt eftir þvi að fá að sjá framan í þennan mann sem var að tala. " Komiði hérna nær rúminu " sagði hann, þau færðu sig nær og sáu þá að í rúminu var gamall maður með mikið hvítt skegg og skalla, hann bauð þau aftur velkomin og spurði þau hvort þau væru með upptrekkta jólasveininn "hér er hann "sagði Bella og lét hann á rúmið til hans. "Þessari stundu er ég búinn að bíða lengi eftir ". Hann trekkti jólasveininn upp og hlustaði á hann með tárin í augunum, þegar síðustu tónarnir dóu út , stökk maðurinn á fætur og opnaði einn af mörgum skápum í herberginu tók þar út þessi fínu jólasveina föt og klæddi sig í þau. Svipurinn á krökkunum var hreint ótrúlegur þegar þau sáu manninn í rúminu breytast í alvöru jólasvein. " Nú er ég til í að fara til mannabyggða og vera góður við börnin og færa þeim gjafir" sagði jólasveinninn. Síðan sagði hann þeim alla söguna af því þegar hann fyrir mörgum árum fór um jól til mannabyggða og týndi þessum upptrekkta jólasveini, þegar hann kom heim var honum skipað að fara upp í rúm og hann mátti ekki fara í jólasveinaföt og ekki gera neitt þar til að upptrekkti sveinninn væri fundinn. Ég ákvað svo að reyna að hafa samband við ykkur , af því að ykkur leiddist út af fríinu í skólanum og leiðinlegu veðri, líka af því að sveinninn var lokaður upp á loftinu hjá Jóa. Eina leiðin til þess að hafa samband við ykkur var að svæfa ykkur og láta ykkur svo dreyma sama drauminn, það tókst og með þessu góðverki ykkar hafið þið gefið mörgum möguleika á að eiga gleðileg jól, með þessum orðum lagði hann hendur yfir axlir krakkanna og brosti........við þetta hrukku þau upp og voru í hrúgu í herberginu hjá Jóa " Vá vitiði hvað mig dreymdi ? " sagði Jói " eða þá mig " sagði Halli, "ég veit að það sem ykkur dreymdi er ekki nærri því eins spennandi og það sem mig dreymdi, en ég segji ykkur það seinna nú verðum við að fara heim Halli klukkan er orðin mikið og veðrinu hefur líka slotað " sagði Bella og brosti.

Júlíus.J  Samið fyrir jólin 2000.

 

 

 

 

 

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Álfar á Jólanótt

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

 

Á bæ einum í Eyjafirði varð sá atburður hverja jólanótt þegar fólk fór til kirkju að sá sem heima var á bænum var á einhverja síðu illa útleikinn, dauður eða vitstola o. s. frv. Var það þá eina jólanótt að fólk fór til kirkju eftir vanda og var ekki eftir heima nema einn kvenmaður.

Svo um nóttina þegar fólkið var komið á stað settist konan við rúm sitt og fór að lesa í bók, en kertaljós brann þar á borði hjá henni. En þegar hún hafði þannig setið um stund komu þrjú börn inn á baðstofugólfið og fóru að leika sér; léku þau sér á marga vegu og færðu loksins leikinn upp á pallinn þar sem stúlkan sat og svo fóru þau að klifra upp um hana og leika sér við hana.

Hafði hún látið sem hún sæi þau ekki, en nú var hún blíð við þau og klappaði á hendurnar á þeim. Fóru þau þá að fitla í ljósið; tók hún þá kertið og skipti því í fjóra parta og kveikti á hverjum stúf, fékk svo sínu barni hvern kertispart, en hafði einn stúfinn sjálf. Urðu börnin þá mikið kát og hlupu burtu hvert með sitt ljós.

En að stundu liðinni kom inn kallmaður og settist hjá stúlkunni og var mikið blíður í bragði, en hún lét sem hún sæi hann ekki. Gjörðist hann þá frekari í ástartilraunum sínum. Varð hún þá alvarleg og sagði honum væri ekki til neins að fara þess á leit, "því ég sinni aldeilis ekki ástaratlotum þínum," mælti hún. Sneyptist hann þá og fór því næst í burtu.

En að stundu liðinni kom inn kona bláklædd og hélt á stokk undir hendinni; gekk hún að stúlkunni og mælti: "Litlu get ég nú launað þér fyrir það sem þú varst góð við börnin mín og ekki góð við manninn minn; samt svo ég sýni lit á því skaltu eiga fötin sem eru í stokknum þeim arna, en varastu nokkur viti hvernin á þeim stendur fyr en næstu jól eru liðin." Fékk hún stúlkunni þá stokkinn og fór þar eftir burtu.

Leið svo til þess fólkið kom frá kirkjunni. Urðu menn þá glaðir er þeir sáu stúlkuna glaða og heila á hófi, en engum sagði hún frá því sem fyrir hana bar. Leið svo tíðin til þess um sumarið. Einn þurrkdag þá breiddi stúlkan fötin úr stokknum út, en er bóndakonan sá fötin varð hún uppvæg af ágirnd á fötunum og spurði stúlkuna hvar hún hefði fengið þau. En hin kvað hana það engu skipta. Þóttist þá konan vita að hún hefði eignast þau um jólin.

Og um næstu jól þegar fólk fór til kirkju sagði bóndakona að hún ætlar að vera heima. Þókti bónda það illa og vildi hún færi með sér, en hún kvaðst heima vera og hlaut svo að standa. Fór síðan allt fólk til kirkju á jólanóttina utan bóndakona var heima. Sat hún þá inni og las í bók og hafði hjá sér kertaljós. Komu þá þrjú börn inn á gólfið og fóru að leika sér, en er þau höfðu leikið sér þar um stund færðu þau leikinn upp til konunnar og léku sem áður; varð hún þá úfin við og hastaði á þau, en þau héldu áfram og fóru að fitla í ljósið; gerði þá konan sér alvöru, tók vönd og flengdi börnin. Hlupu þau þá grátandi í burtu.

En að stundu liðinni kom inn maður og settist hjá konunni hýr í viðmóti; var hún engu síður blíð við hann og lét hann mótmælalaust fá öll þau ástaratlot er hann vildi. En er þau höfðu leikið sem þau lysti fór hann burtu, og brátt kom inn kona, gekk að bóndakonu og tók í hönd henni og mælti: "Er þetta ekki hendin sem þú flengdir börnin mín með og klappaðir manninum mínum?" Gat hin þá ekki borið það af sér. Mælti þá sú aðkomna: "Það legg ég á að þessi hönd skal visna og þér að bana verða. Skalt þú hafa það fyrir illsku þína." Síðan fór hún burtu, en konan beið þess að fólkið kom frá kirkjunni. Hafði hún þá fengið vanheilsu og var hendin orðin afllaus. Sagði hún þá frá því er fyrir hana bar um nóttina. Sagði þá og vinnukonan frá því er fram við hana kom hina fyrri jólanótt og sýndi þá fötin og vóru það kvenföt og svo góð að menn þóktust valla hafa séð svo góð klæði, og naut hún þeirra vel og lengi, en vanheilsa konunnar fór í vöxt þar til hún dó af því um síðir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólanóttin

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Nóttin helga fór í hönd. Áliðið var aðfangadagsins: kirkjukertin horfin og komin út í Sólheimakirkju. Búið að senda kerti og ýmsar jólagjafir víðsvegar til fátæklinga. Aðeins einn jólagestur sat eftir af öllum þeim gestum, sem komið höfðu í dag.Stúlkurnar höfðu raðað öskunum nýþvegnum á búrbekkinn, sópað undan öllum rúmum og þvegið rúmstokkana. Öll gólf voru tárhrein, og helst máttu börnin ekki koma inn allan daginn. Fátækraþerririnn brást ekki, og engin flík var óhrein innan bæjar. Í kýrkláfunum var besta taða, og öll verkfæri hrein. Rokkarnir allir, kembukassar og hesputré var sett út á miðloft og raðað þar, og blöðin, sem alltaf voru geymd uppundir í sperruverk, horfin.Þegar dimma tók, var borinn þvottabali inn í norðurhús, þar sem vefstaðurinn var. Og þar var allagt gólfið með boldangi. Sjóðandi heitu vatni var hellt í balann, og þegar það var mátulega heitt, vorum við börnin kölluð þangað og þvegin frá hvirfli til ylja. Þarna var nokkuð heitt af vatnsgufu, en kaldara mátti það samt ekki vera. En áður fórum við í eldhúsið, þar beið Inga systir og beygði okkur ofan yfir keytustamp, sem hún svo vatt hárið á okkur upp úr. Þetta var það versta fyrir jólin. Ég kreisti aftur augun og beit saman munninum, þorði varla að anda á meðan þessu stóð. Síðan þerraði hún höfuðið og hárið með strigadúk og lét okkur hlaupa inn að kerlauginni í vefjarhúsinu . Það var mikil svölun þar að baða sig eftir höfuðþvottinn í eldhúsinu. Þetta gekk eftir röð, og alltaf varð að bæta í balan nýju heitu vatni. Svo stóð stór skál á borðinu með hreinu köldu vatni og sápu sem hver notaði síðast eftir vild.Þegar búið var að skola okkur börnin, kom fullorðna fólkið og lét líka lauga sig, það var bara einstaka manneskja, sem ekki tók nema keytuþvottinn. Þegar stúlkurnar voru búnar lokuðu karlmennirnir sig inni og báru áður að margar fötur af volgu og köldu vatni, það var mikill gauragangur í þeim, og oft tók dágoða stund að laga til eftir þá. Að öllu þessu loknu var borinn inn rjúkandi kjötsúpa, þykk eins og grautur Það verkaði vel á mann baðið og fólkinu létti í skapi. Vænir spaðbitar, feitur og magur voru í hvers manns aski. Allir höfðu skipt um nærföt, er þeir komu úr baðinu, og nú klæddu þeir sig í sparifötin. Svo var kvöldverkum öllum lokið klukkan 6-7 um kvöldið. Kertalykkjurnar lágu á baðstofuborðinu, og byrjaði mamma að kveikja á þeirri fyrstu og lét brenna sundur rakið á milli þeirra, logaði þá á tveim kertum undir eins. Þau voru gefin elstu mönnum í baðstofunni. Þessi athöfn stóð talsverðan tíma, og biðum við börnin, meðan allt eldra fólk tók á móti sínum kertum. Loksins tók mamma kertalykkjuna okkar og kveikti á henni. Svo rétti hún mér og Ólu systur sitt kertið hvoru með ljósi "Takið þið við, börnin mín góð,"sagði hún og tárin runnu niður kinnar hennar. Ég tók við mínu kerti og kyssti mömmu og strauk með litlu lófunum tárin hennar, hún brosti og sagði: þykir þér falleg jólaljósin, Eyfi minn. Þrír bræður þínir og systur njóta þó fegurri jólaljósa hjá jólabarninu Jesú. Svo kveikti hún á tveim hákertum, sem stóðu í stjökum á borðinu, það voru hjónaljósin. Gesturinn sem var aldraður bóndi, sat við annan borðsendann og fékk líka sitt kerti. Af háhillunni yfir baðstofuglugganum voru nú teknar lestrarbækurnar. Það var Péturspostilla, bænakver og tvær sálmabækur. Pabbi flutti sig inn til mömmu sinnar í norðurbaðstofuna, en söngfólkið var kyrrt í frambað- stofunni. Gesturinn var góður raddmaður og byrjaði jólasálminn. Tveir sálmar voru sungnir á undan og tveir á eftir. Hjá pabba sat ég allan lesturinn og mændi á opna postilluna. Hvenær ætlaði þessi lestur að enda ? Og svo átti ég að muna eitthvað úr honum. Þetta mundi ég: "Guð-Drottinn-allt-Amen!" og pabbi brosti. Þetta var allt og sumt, en söngnum tók ég betur eftir og braut heilann um það, hvað Guð mundi eiga margt í "hornum" sínum. Seinna um kvöldið spurði ég ömmu, hvort hún vissi það. Hún var byrst og sagði, að hjá guði væru engin horn. "Svona máttu ekki spyrja, dengi minn" sagði hún. "En það var sungið í jólasálminum," sagði ég. Það mundi ég glöggt. Forsöngvarinn sagði svo skýrt: "...minn Guð gaf af hornum sér". Amma leiðrétti mig eftir andartak, og bágt átti ég að skilja, að hennar meining væri réttari en mín. Eftir húslesturinn byrjaði sálmasöngur á víxl og góðlátlegt samtal. Og brátt rauk upp af stórri leirskál, barmafullri af "púnsi". Pabbi kveikti á henni, og var það fallegur rauðblár logi. Svo fengu allir púns í bolla, og sló þá nokkuð í glaðværð. Svo kom fullt af lummum og kaffi.Hin ánægjulegasta stund þetta kvöld var meðan á jólagjöfum stóð. Mamma gaf öllum einhverja nýja flík, þegar að afloknum jólalestri Karlmennirnir fengu nýjar milliskyrtur eða nýjan jakka, jólaskó bryddaða og nýja háleista. Stúlkurnar fengumillipils eða svuntu og sjalhyrnu, stundum allt þetta hver, sauðskinnsjólaskó og sortulitaða sokka. Börnin fengu ný föt, rauða eða bláa sokka eða jólaskó. Enginn mátti fara í jólaköttinn. Jólagestur var í þetta sinn Ólafur bóndi frá Brekkum. Hann var ókátur og einmana, en glaðanaði við púnsdrykkjuna og jólagjafirnar. Konu sína hafði hann misst á þriðja hjónabands- ári þeirra. Hún dó af barnsförum. Eftir lát hennar eirði hann hvergi, en sat helst í smiðju sinni og klambraði eitthvað smávegis, sem engu var nýtt. Fann hann þá eitt sinn í smiðjunni blað sem skrifaðar voru á þrjár vísur. Huggaðist hann við að lesa þær og vissi, að guðs engill hafði flutt honum þær til styrkingar, þær voru frá konunni hans. Þessar vísur söng hann tárfellandi, þó jólanótt væri. Mamma byrjaði sjálf jólasálmana, en engin rödd var svo fögur eins og hennar. Síðast var sungið þetta vers úr Passíusálmunum, "Gef þú að móðurmálið mitt," o.s.frv. Ljósið á baðstofulampanum var ekki slökkt, þegar háttað var, og logaði alla nóttina á honum. Reyndi ég að vaka sem lengst til þess að njóta birtunnar. Síðast streymdu ljósstafir frá lampanum til mín, og ljósbrotin mynduðu geislakrans um baðstofuna. Og ég þoldi ekki að horfa á móti allri þeirri dýrð, sem myndaðist um jólabarnið. "Góða nótt, mamma mín," sagði ég , og tungan drafaði. Draumur tók við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólagesturinn

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

"Amma kemur ! Amma kemur!" Þannig hrópuðu börnin hvert í kapp við annað."Komið þið sæl blessuð börnin mín!". Velkomin , amma svöruðu börnin einum rómi. Þegar amma var kominn inn og sest í hægindastólinn, báðu börnin hana að segja sér ævintýri. Amma setti minnsta drenginn á hné sér og hóf mál sitt: "Já nú eru jólin komin aftur, litlu vinir. Og það undraverða við jólin er það að þau fylgja okkur alla ævi, eins og gyllt ævintýrabók, sem engan endi hefur, því að á hverjum jólum bæta jólaenglarnir nýjum blöðum við, svo að ævintýrabókin verður að síðustu þykkri en bíblían á altari kirkjunnar . Hérna þagnaði amma andartak, eins og hún væri að hugsa sig um. "Hvaða ævintýri viljið þið svo heyra í kvöld, kæru börn ? Um álfinn sem drukknaði í hrísgrjónagrautnum ? Eða prinsessuna, sem varð drottning í Hamingjulandi ?" "Eitthvað um pabba, þegar hann var lítill", sagði Stína. "Já um pabba", sögðu börnin einum rómi. Amma brosti. "Já í kvöld skuluð þið fá að heyra um það, þegar pabbi ykkar villtist í snjóhríðinni og var nærri orðinn úti". Á þeim árum snjóaði oft miklu meira en nú. Ekki aðeins nokkra daga, heldur vikur og mánuði samfleytt. Þá voru skaflarnir orðnir svo stórir, að húsin voru komin á kaf. Þannig var það þetta aðfangadagskvöld. Klukkan var farin að  ganga sex, og úti var snjóhríðin svo dimm, að óratandi var milli bæja. En okkur leið vel inni og vorum önnum kafin við undirbúning hátíðarinnar. Afi ykkar var að enda við að skreyta jólatréð í stofunni og undir neðstu greinunum voru gjafirnar geymdar eins og þá var venja". "Já en þú ætlaðir að segja okkur frá pabba" , sagði Stína. Og amma sagði ...........Þessarar bókar skuluð þið gæta vel, börn, því að hún er eitt af því dýrmætasta, sem við flytjum með okkur á okkar löngu ferð gegnum lífið. Hvert aðfangadagskvöld þegar kirkjuklukkurnar hringja og ljósin loga á jólatrénu, þá fá jólaenglarnir nóg að gera.Þúsundir af fagnandi og vonglöðum mönnum rétta þeim hvít óskrifuð blöð og biðja þá um að mála á þau fögur jólaævintýri. Og jólaenglarnir mála.......... Hérna þagnaði amma andartak. Og amma sagði frá, hvernig þau mitt í önnunum fengu nýtt umhugsunarefni. Helgi litli var horfinn. Strax var leitað um allt í kjallaranum, á loftinu, í hlöðunni en hvergi fannst drengurinn. Þá var kveikt á fjósluktunum og menn af næstu bæjum fengnir til að leita. Þeir dreifðu sér í smáhópum yfir snævi þakta jörðina, þar sem jólastormurinn þyrlaði upp snjónum. Þeir leituðu klukkustundum saman, og sneru þreyttir og vonlausir heim aftur. " Já en hvar var pabbi þá?" "Já hvar var hann ? meðan leitarmennirnir lýstu með ljóskerjum yfir snjóþaktar breiðurnar en þeir, sem inni voru, töldu mínúturnar og biðu fullir örvæntingar, þá braust lítill drengur móti hinum kalda austanstormi, svo hann sveið í eyrun. hann hafði gleymt að kaupa jólagjöf handa pabba sínum . Og jólagleðin, góðu börn, er nú ekki bundin við það, að fá gjafir, heldur einnig að gefa.Og þegar hann allt í einu áttaði sig á því, að hann einn hafði ekki hugsað fyrir neinni jólagjöf handa pabba sínum, þá fékkst hann ekkert um veðrið heldur fór út í snjóbylinn, með tveggja króna pening í annari hendinni og stefndi á búð kaupmannsins En kaupmaðurinn var búinn að loka búðinni. Svo litli anginn með peninginn í hendinni sneri heim aftur í þungu skapi. En litli drengurinn villtist, og vissi ekkert hvert hann fór og sat við og við fastur í sköflunum. En hann var ekki einn úti í vetrarnóttinni. Lítill spörfugl var í fylgd með honum. Einn af boðberum drottins, sem alltaf koma, þegar einhver mannssál ráfar ein í myrkri. Hann heyrði tísta við vegbrúnina og tók hann upp með skjálfandi höndunum.Fuglinn var lítill villtur, heimilislaus aumingji, eins og hann sjálfur sem þráði að komast í skjól. Þannig fylgdust drengurinn og fuglinn að í hinni köldu vetranótt og urðu vinir. Hann fann litla hjartað fuglsins slá af hræðslu undir hinu fiðurklædda brjósti. Og samstundis gleymdi hann, að hann sjálfur var að villast í snjóhríðinni og myrkrinu.Honum fannst syngja í kringum sig ósýnilegir herskarar af englum. Snjókornin urðu að álfum og gæfudísum, sem hjálpuðu honum móti veðrinu. Annað hjarta sló í takt við hans eigið og gaf honum kjark til að berjast áfram. !Og hvað svo amma ?" "Já hvað svo. Það fór hér, kæru börn, eins og svo oft í lífinu, þegar við gleymum okkar eigin þjáningum vegna annara, þá kveikir drottinn á stjörnum sínum hinni myrku nótt, og leiðir okkur heim, þó að við höfum villst". "Funduð þið hann svo, amma ?" Já hann fannst. Ajax fann hann. Góði trygglyndi hundurinn okkar, sem pabbi ykkar hafði oft leikið sér við. Hann vildi ekki hætta að leita, hvernig sem kallað var á hann, fyrr en hann fann litla drenginn, sem var lagstur fyrir dauðuppgefinn í einn skaflinn, en hélt fuglinum uppi við brjóstið. Svo héldum við jólin . Gæsasteikin var brunnin og hrísgrjónagrauturinn sangur, en það gerði ekkert til? Jólin eru þó ekki bara matur. "En litli fuglinn ?" Litli fuglinn var besta jólagjöfin, sem pabbi ykkar fékk það ár. Hann svaf í búri við rúm hans á nóttunni og vakti hann á morgnana með sínu unaðslega kvaki. Og þegar vorið kom og sólin sendi ylríka geisla sína yfir jörðina, þá flaug hann frjáls út í sólskinið, upp á móti hinum blá himni og þakkaði fyrir lífið og ljósið með unaðslegu kvaki. Og nú er víst búið að kveikja á jólatrénu, enda er sögunni lokið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Besta Jólagjöfin.

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Jólin voru að ganga í garð.Halli litli var kominn í sparifötin og beið nú jólagleðinnar. Hann gekk inn til ömmu sinnar. Þar ætlaði hann að stytta sér stundir, meðan jólamaturinn var borinn á borð. Mamma og pabbi voru búin að raða jólagjöfum umhverfis jólatréð í betri stofunni. Jólabögglarnir voru marglitir og skrautlegir. Halli var óþreyjufullur. Hann var vanur að fá margar jólagjafir, en nú var eftir að vita hvað hann hlyti að þessu sinni. Það var best að dveljast hjá ömmu um stund. Hún var vís til að segja honum sögu, en þær kunni hún margar og sagði þannig frá að unun var á að hlýða. Hún kunni vel þá list að segja sögu. Amma Halla sat í stólnum sínum og prjónaði. Hún réri fram í gráðið. Hún var blind, eldur augnanna horfinn, en það var eins og hún ætti innri augu sem greindu þá hluti, er öðrum voru huldir. Æviárin höfðu rist rúnir í svip hennar. Löng og hörð lífsbarátta hafði gefið henni minningar , sumar daprar, en einnig aðrar , sem voru henni ljós í myrkrinu og vermdu hana á ævikvöldi. Halli brosti til ömmu sinnar. Hún faðmaði hann að sér og faldi smáar hendur hans milli lófa sinna. Varmi og atlot þreyttra og hrukkóttra handa veittu drengnum ró og innri hlýju. " Ertu nú kominn blessaður stúfurinn minn?" "Já amma mín viltu segja mér sögu ? Mér finnst tíminn svo lengi að líða. Ég hlakka svo til að fá jólagjafirnar og ganga í kringum jólatréð". "Jú litli vinur ég skal gjarnan gera það " En eitt verður þú að muna. Þótt jólagjafirnar þínar séu góðar, þá mega þær ekki verða til þess, að þú gleymir öðrum, en munir aðeins eftir þér sjálfum.Þær mega aldrei verða svo margar, að þú kunnir að hætta að meta þær. Gleymdu því aldrei að besta jólagjöfin sem mennirnir hafa eignast, er lítið barn, sem lagt var í jötu, af því ekki var rúm fyrir það í gistihúsinu:" Svo hóf gamla konan söguna. " Þegar ég var lítil stúlka, átti ég heima í sveit.Ég hlakkaði til jólanna eins og þú.Sérstaklega eru mér minnistæð jólin, sem ég nú ætla að segja frá: Frost og snjókoma hafði verið um langan tíma. Þá voru ekki miðstöðvar eða rafmagn til þess að hita upp húsin. Ylurinn frá eldavélinni,

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lítil saga um ljósið

 

SigfúsSig.  8600860  Iceland@Internete.is

Einu sinni var indverskur fursti. Hann átti tvo syni. Dag einn ákvað hann að sá vitrari þeirra myndi erfa ríkið eftir sinn dag. Hann lét þá báða hafa ákveðna fjárupphæð og sagði þeim að kaupa eitthvað, sem fyllt gæti stærsta hallarsalinn.

Sá eldri fór strax að leita. Hann vantaði eitthvað sem var ódýrt og fyrirferðamikið. Á torginu sá hann mann sem var að selja hálm. Hann keypti allt sem fáanlegt var, en þegar í höllina kom varð ljóst að mikið vantaði upp á að salurinn fylltist.

Þegar sá yngri hafði tekið við peningunum, gekk hann afsíðis og settist niður og tók að velta fyrir sér hvað best væri að gera. Eftir nokkra umhugsun fann hann lausnina. Hann keypti stóran lampa og bar hann logandi inn í miðjan salinn, eftir að dimmt var orðið. Myrkrið vék, því ljósið fyllti nú hvern afkima. Yngri sonurinn hafði reynst vitrari og eignaðist því ríkið eftir dag föður síns.

Úr hugvekju sr. Sigurðar Ægissonar um skammdegi Mbl. 13. janúar 2002

 

 

 

 

Jólasíða

 

SigfúsSig. Iceland@Internet.is