Þessi saga gerðist fyrir mörgum árum.
Maður nokkur refsaði þriggja ára gamalli
dóttur sinni fyrir það að eyða heilli rúllu af gylltum
pappír.
Ekki var mikið til af peningum og reiddist
hann þegar barnið reyndi að skreyta lítið box til að setja
undir jólatréð. Engu að síður færði litla stúlkan föður
sínum boxið á jóladagsmorgun og sagði: “Þetta er handa þér
pabbi.” Við þetta skammaðist faðir stúlkunnar sín fyrir
viðbrögð sín daginn áður. En reiði hans gaus upp aftur þegar
hann áttaði sig á því að boxið var tómt. Hann kallaði til
dóttur sinnar: “Veistu ekki að þegar þú gefur einhverjum
gjöf, þá á eitthvað að vera í henni?” Litla stúlkan leit upp
til pabba síns með tárin í augunum og sagði: “Ó, pabbi boxið
er ekki tómt. Ég blés fullt af kossum í það. Bara fyrir þig
pabbi.” Faðirinn varð miður sín. Hann tók utan um litlu
stúlkuna sína og bað hana að fyrirgefa sér.
Það er sagt að mörgum árum seinna, þegar
faðir stúlkunnar lést og hún fór í gegnum eigur hans hafi
hún fundið gyllta boxið frá því á jólunum forðum við
rúmstokkinn hans, þar hafði hann haft það alla tíð. Þegar
honum leið ekki vel gat hann tekið upp ímyndaðan koss og
minnst allrar ástarinnar sem barnið hans hafði gefið honum
og sett í boxið.
Í vissum skilningi höfum við allar lifandi
mannverur tekið á móti gylltum boxum frá börnunum okkar,
fjölskyldum og vinum, fullum af skilyrðislausri ást og
kossum. Það getur enginn gefið dýrmætari gjöf. Í dag skaltu
gefa þér andartak og njóta stórrar handfylli af minningum.
Og mundu að þær verma hjarta þitt og bráðna þar, en ekki í
höndum þínum.