Aš leišarlokum

Smįsaga eftir Jack Hrafnkell Danķelsson

 

Gamli mašurinn staldraši viš į leiš sinni heim aš bę og leit ķ kringum sig. Hann hafši bśiš žarna frį žvķ aš hann fęddist og žarna vildi hann deyja ķ sįtt viš sjįlfan sig og nįttśruna įn afskipta pótentįta skriffinnskupśkanna ķ žorpinu sem vildu helst koma honum į elliheimiliš į stašnum.

Hann vildi žaš ekki og žrjóskašist viš aš bśa įfram į jörš sinni meš tvęr beljur, tuttugu rolluskjįtur og žaš sem vķkin gaf honum śr hafinu. Hann var sįttur viš hlutskipti sitt žó söknušurinn vęri honum oft žungur. Söknušurinn eftir fólkinu sem hafši veriš honum samferša ķ gegnum lķfiš en var nś horfiš honum. Mest saknaši hann žó konu sinnar sem hafši fariš til fešra sinna fjórum įrum įšur. Hann veriš einn sķšan.
 
Fólk kallaši hann vitlausan aš hanga į bęnum sem var afskekktur og langt frį annarri byggš, enda sveitin komin aš mestu ķ eyši eftir ašgeršir stjórnvalda ķ byggšamįlum og nęsti nįgranni ķ tuttugu kķlómetra fjarlęgš. Ungt fólk hafši ekkert viš aš vera ķ sveitunum og sveitastörfin heillušu ekki. Lķfiš var eintóm barįtta frį vöggu til grafar og hagnašarvonin engin į staš sem žessum, langt śr alfaraleiš og feršamenn voru eingöngu sérvitringar sem villtust žangaš af og til.
 
Gamli mašurinn rankaši viš sér žegar vindhviša blés snjósįldri ķ andlitiš į honum og leit ķ kringum sig. Fyrsti snjórinn žetta haustiš hafši falliš um nóttina og lagt grįa slikju į landiš sem var dautt og lķfvana eftir frostnętur undangengnar vikur.
Hann tók upp mjólkurfötuna og hélt heim til bęjar žar sem beiš hans ašeins tómleiki og einsemd sem hann kveiš fyrir aš vissu leyti. Žaš var allt oršiš svo miklu erfišara eftir aš hann missti konuna sķna. Žau höfšu veriš gift ķ nęrri sextķu įr og veriš vinir og félagar alla sķna bśskapartķš. Fimm börn höfšu žau eignast en ašeins tvö žeirra voru į lķfi.
 
Elsti sonurinn hafši fariš ķ sjóinn fyrir tępum tuttugu įrum rétt tęplega tvķtugur aš aldri og sį yngsti drepiš sig eftir aš hafa veriš ķ eiturlyfjum ķ mörg įr og bśinn aš eyšileggja allt sem hann kom nįlęgt, hvort sem žaš voru veraldlegir hlutir eša sambönd fólks og traust. Kannski var žaš bara betra aš žannig hefši fariš heldur en aš hann hefši haft tękifęri til aš spilla og skemma meira en hann hafši žegar gert. Dauši hans var viss lķkn fyrir foreldrana og ašra ęttingja.
 
En žaš var dóttirin sem žau eignušust sem honum var mest eftirsjį aš. Hśn hafši veikst alvarlega žegar hśn var fimm įra gömul og aldrei nįš sér eftir žaš, en lifši žó til nķu įra aldurs. Žrįtt fyrir veikindin var hśn įvallt lķfsglöš og kįt, en krabbinn įt hana įn žess aš nokkuš vęri hęgt aš gera fyrir hana.
 
Nęstyngsti sonurinn hafši fariš ķ nįm erlendis og ekki komiš heim ķ fjölda įra og sjįlfsagt ekki von į honum nema žį aš fela honum žį skyldu aš hola mér nišur ķ jöršina, hugsaši gamli mašurinn venjulega žegar hann barst ķ tal.
 
Sķšasti sonurinn var sį sem fęddist ķ mišiš af žeim systkinum og hafši snemma fariš aš stunda vinnu, nįš sér ķ réttindi į žungavinnuvélar og vörubķla og hafši starfaš viš žaš um allt land ķ mörg įr. Kom sjaldan heim į gamlar slóšir og žį helst ef hann vantaši eitthvaš eša var bśinn aš koma sér ķ skuldir eša var atvinnulaus.
 
Hann hengslašist um mešan hann var žar og gerši ekki handtak til aš létta gamla manninum verkin heldur lét hann nįnast sjį um sig en lį ķ leti aumingjaskap.
 
Žaš var alltaf léttir fyrir gamla manninn aš losna viš strįkskömmina, žann amlóša og letihaug sem hann var. Gamli mašurinn var įkvešinn ķ žvķ aš lįta strįkinn ekki komast yfir jöršina eftir aš hann drępist, žaš įtti hann svo sannarlega ekki skiliš. Hann yrši aš kalla ķ embęttismann fljótlega til aš ganga žannig frį mįlum aš börnin sem hann hafši getiš ķ žennan heim og ekkert höfšu gert annaš en éta af honum alla hans ęvi įn žess aš reyna svo mikiš sem létta honum lķfiš ķ ellinni fengju ekkert af žvķ sem lķfsstarfiš hafši skilaš honum.
 
Gamli mašurinn gekk inn ķ bęinn og enn einu sinni fann hann hvernig žögnin ępti į móti honum. Žögnin sem hafši alltaf oršiš hįvęrari meš hverjum deginum frį žvķ aš konan hans var borin śt į lķkbörunum. Honum leiš ekki vel og var hįlf mįttlaus og fannst hann vera eitthvaš lasinn žó svo aš hann vissi vel aš žetta voru minningarnar sem lęddust aš honum, eins og til aš hęšast aš honum ķ einsemdinni.
 
Hann gekk inn ķ eldhśsiš og bśriš inn af žvķ og lagši frį sér mjólkurfötuna. Hann ętlaši aš ganga frį plagginu sem hann var aš hugsa um įšur en hann skildi mjólkina.
 
Hann fór inn ķ eldhśs og žreif sig eftir fjósverkin og leitaši svo aš skrifblokk og penna til aš hripa žetta nišur. Hann mundi svo hringja ķ sżslumanninn žegar žetta vęri tilbśiš og bišja hann aš koma žessu į löglegt form viš fyrsta tękifęri.
 
Gamli mašurinn kom sér fyrir og byrjaši aš skrifa erfšaskrįnna sķna, en smįm saman fóru augnlokin aš žyngjast og hann seig fram į boršiš.
 
Penninn skildi eftir strik frį sķšasta oršinu sem var rétt hįlfnaš og śt į boršdśkinn.
 
Gamli mašurinn hafši sofnaš ķ sķšasta sinn meš hįlfklįraša erfšaskrį sem gerši syni hans arflausa.
 

Įšur birtar smįsögur og  hugleišingar

Share on Facebook

 Deila į Facebook.

 

  

 Deila į Twitter
 

©SigfśsSig.Iceland@Internet.is