Pétur Jökulsson var eins og súlan, drottning Atlantshafsins, sem steypir sér úr háloftunum og kafar hvasseyg í djúpið eftir æti. Marksækin súlan lagar líkama sinn svo að hann smjúgi loft og sjó. Straumlínulöguð skepna með vald yfir umhverfi sínu og örlögum. Hún er úthafsfugl er skimar eftir æti úr mikilli hæð. Hún steypir sér niður, kafar undir fiskinn og grípur hann á leiðinni upp. Hæfni hennar liggur í eðlinu. Pétur var eins og súlan, hafði mikla yfirsýn og var snöggur að grípa tækifærin í viðskiptaheiminum, var gríðalega klár og sá allstaðar glitta í gull. Hugmyndaauðgi hans var viðbrugðið. Hann var ráðgjafi fjármálamanna, talaði á fundum Verslunarráðins og Vinnuveitendasambandsins og hvatti íslenska athafnamenn til þess að hugsa stórt. Hann var líka aufúsugestur hjá samtökum launþega því allir sáu í honum spámann betri tíma og bættrar afkomu heimilanna. Ríkisstjórnin leitaði til hans og hann sat oft fundi og veislur með ráðherrum og erlendum spekúlöntum. Hugmyndin um sölu Esjunnar byrjaði sem einskonar brandari en hafði nú þróast í fúlustu alvöru. Pétur var fljótur til og stofnaði Íslenska fjallasölu h.f. í samvinnu við erlenda fjárfesta. Enginn gerði sér t.d. grein fyrir því þegar Hvalfjarðargöngin voru grafin að þar var ríkisstjórnin að láta framkvæma frumathugun, gera smá tilraun skv. ráðgjöf Péturs. Niðurstaðan var hagstæð. Vandalaust var talið að grafa göng undir Esjuna, saga hana af grunni sínum og selja hana til meginlands Evrópu. Mikil umræða skapaðist um málið. Hinir og þessir vísindamenn, einir sér eða í samtökum, gáfu álit sitt og sýndist sitt hverjum. En Íslendingar tvínóna ekki við hlutina. Í þeim rennur blóð veiðimannsins sem kemst í vertíðarstemmingu í hvert sinn sem verðugt verkefni bíður lausnar. Íslendingar eru skorpufólk sem ræðst á verkefnin og klárar þau. Allar tiltækar verkfræðistofur tengdust málinu og dugðu samt ekki til. Flutt voru inn tæki og tól, ráðgjafar og sérfræðingar. Menn boruðu og söguðu dag og nótt. Ríkisstjórnin hafði látið dreifa heyrnarhlífum til allra borgarbúa og Kjalnesingar fengu hlífar með tvöfaldri vörn. Aldrei höfðu menn heyrt svona þungan nið, svona öflugar vélar rymja. Vélahljóð alls íslenska farskipaflotans voru eins og vængjablak mýflugu samanborið við tröllslegar drunurnar í dráttarbátum Íslenskrar fjallasölu h.f. sem einn af öðrum röðuðu sér í mynni Hvalfjarðar og á Sundin. Þetta voru öflugustu skip sem hingað höfðu komið og á bóga þeirra voru máluð drekahöfuð, tákn stórhugs íslenskra víkinga fyrr og síðar. Gríðarstórar lykkjur höfðu verið festar í Esjuna. Búið var að koma undir hana völsum með dúnkrafti. Togvírar voru tengdir í lykkjurnar. Og það var togað. Jörðin nötraði, yfirborð sjávar gáraðist í logninu af titringi frá vélum bátanna og marrinu í völsunum undir fjallinu. Upplifunin var eitthvað í líkingu við það ef jarðýta æki um stofugólfið heima. Sérstök vakt var á jarðskjálftadeildinni til að fylgjast með áhrifum á svæðinu í nágrenni Reykjavíkur. Hægt, ofurhægt, mjakaðist Esjan af grunni sínum. Sæbrautin, Skúlagatan og göturnar í Skuggahverfinu voru troðnar af mannfjölda sem fylgdist opinmynntur með guðdómlegri tækninnni. Hvílík sjón, hvílík snilld! -Pétur er sko okkar maður, sagði gamall borgarstarfsmaður andaktugur þar sem hann stóð í mannþrönginni á mótum Vatnsstígs og Lindargötu og nærstaddir tóku undir í sömu hrifningarvímu. -Ímyndið ykkur öll störfin sem verkefnið hefur skapað, allar evrurnar sem fengust fyrir þetta eina fjall, bætti annar við. Það fór gleiðstraumur um brjóst áhorfenda. Fjöldi vísindamanna sem flust hafði heim á liðnum misserum vann á vöktum hjá Íslenskri fjallasölu h.f. Umræða var mikil í þjóðfélaginu og ekki átakalaust að koma þessu í gegnum þingið en það tókst. Forsætisráðherra barst stuðningur úr óvæntri átt. Borgarstjórinn var honum sammála og þótti það tíðindum sæta. Megin ástæða þess að borgarstjóri fór í eina sæng með forsætisráðherra um málið var sú að það hafði komið í ljós að borgin keypti köttinn í sekknum með Kjalarnesinu, þetta rokrassgat sem stóð allri byggðaþróun fyrir þrifum. Með sölu Esjunnar varð logn á Kjalarnesinu og sjóndeildarhringur borgarbúa víkkaði til muna. Og hugsið ykkur torgið rennislétt sem varð til undir Esjunni. Öll torg veraldar kæmust fyrir á þeirri stétt. Lagt var til að það hlyti nafnið Stéttatorg því ágóðinn af Esjunni mundi bæta hag allra stétta. Þegar Esjan var á bak og burt og búið var að sópa Stéttatorgið var haldin mikil veisla. Ríkistjórnin, Pétur Jökulsson og fulltrúar Evrópusambandsins komu akandi í opnum vagni inná Stéttatorgið. Skálað var í nýjum drykk, Fjallanda, sem vann í samkeppni barþjóna en uppistaðan í honum er Tindavodki, fjallagrasaseyði og birkilíkjör sem hellt var yfir krap úr Snæfellsjökli. Haldnar voru miklar ræður um framþróun vísinda, mikilvægi frjálsra viðskipta, dreifingu fegurðar og fjalla til allra jarðarbarna. Kjörorð Íslenskrar fjallasölu h.f. “frjálst er fjallasal” varð á hvers manns vörum. Stórsöngvari Íslands söng Hamraborgina og var tónslistin svo mögnuð að undir tók í dölum Hvalfjarðar sem nú blöstu við Reykvíkingum í austri. Þröngsýninni var ekki fyrir að fara í henni Reykjavík. Nóg var plássið, og byggingarlóðirnar nægar. Hvílík dýrð! Pétur Jökulsson tók við líkani af Esjunni úr gulli um leið og hann afhenti ráðherra stóra ávísun í milljörðum evra. Öllu þessu var lýst af fjölmiðlum í beinni útsendingu og Sjónvarpið varpaði þessu öllu á tjöld sem dreift var um allt Stéttatorg. Flugvélar með fréttamenn innanborðs sveimuðu yfir dráttarbátum og fylgdust með Esjunni sem flaut tignarleg í átt til meginlands Evrópu. Gífurleg tilhlökkun var hjá fólki í Danmmörku, Þýskalandi og Benelux-löndunum en koma átti Esjunni fyrir við Frísaeyjar til þess að breyta ásjónu hins marflata lands og bæta veðurfar. Sjónvarpið skipti stöðugt á milli mynda af Esjunni og hátíðarpallinum. En allt í einu í miðri ræðu Péturs Jökulssonar var skipt yfir til fréttamanna sem svifu yfir Esjunni. Komið var babb í bátinn. Eitthvað hafði farið úrskeiðis. Esjan var að sökkva suður af Færeyjum. Hún hafði lagst á hliðina og nú var aðeins Kistufellið uppúr og sjórinn vall eins og í sjóðandi potti. Fréttamaðurinn var orðinn hás af æsingi og geðshræringu. En það mátti heyra saumnál detta á Stéttatorgi. Mannfjöldinn horfði agndofa á Esjuna hverfa í Atlantsála í beinni útsendingu. Drottning fjallanna við Sundin blá var horfin sjónum manna. Og viðskiptavinurinn í austri fékk aldrei vöru sína og því varð ávísunin stóra uppá milljarða evra verðlaus því enginn hafði treyst sér til að tryggja Esjuna. Hún hafði verið talin fjalltrygg í sjálfri sér. Á sjónvarpsskjánum sást nú aðeins gráblátt yfirborð Atlantshafsins, eins og líkklæði sem breytt hafði verið yfir ásjónu sem áður hafði brosað við landsins börnum, lifandi í leik ljóss og skugga. Dráttarbátarnir vögguðu á öldunum eins og leikfangabátar í baðkari. Fólkið á Stéttatorgi var ringlað og vafraði um stefnulaust, stétt með stétt, í djúpri sorg, hnípin þjóð í vanda. Stéttatorgið varð eins og minnisvarði mistaka, vottur um sálarlausa þjóð, sem seldi fegurðina fyrir baunadisk. Og þar vildi enginn byggja, enginn búa. Á sumrin var þar ekki stingandi strá og á vetrum gnauðuðu vindar og fjúk yfir gráum og ísköldum basaltgrunni. Talað var um að gera Stéttatorgið að vettvangi fyrir heimsmeistarakeppni hjólabrettakappa, gera það að skautasvelli á veturnar og kappakstursbraut á sumrin. En enginn hafði áhuga. Enginn gat hugsað sér að leika og syngja á gröf drottningar fjallanna. Minningin um hana gerði fólkið dofið. Pétur Jökulsson reyndi að auka hlutafé í Íslenskri fjallasölu h.f. á mörkuðum erlendis en allt kom fyrir ekki. Erlendir fjárfestar sem lagt höfðu fé í fyrirtækið í byrjun töpuðu sínu og þjóðin tapaði virðingu og viti og þar með varð ekkert hugvit til sölu lengur, bara vitleysa. Og hver er svo viti firrtur að fjárfesta í vitleysu vitlausrar þjóðar?    Deila á Facebook.    Tweet  Deila á Twitter