Klukkurnar á græna veggnum sýna tímann í Tókýó, London, New York og 10.45 í Reykjavík. Lyktin á kaffihúsinu er sambland af hreingerningarlegi, nýlöguðu kaffi og tóbakslykt frá í gær. Ég kveiki í fyrstu rettu dagsins. Afgreiðslustúlkan sem byrjaði fyrir skömmu færir mér kaffi og klakavatn. Gott að vera á sínu kaffihúsi, þar sem afgreiðslufólkið veit hvað maður vill. Hún er samt heldur feimin og fámál, ekki alin upp á mölinni, kemur frá litlu sveitarþorpi austur á landi. Nú veit ég að hún býr hjá móðursystur sinni uppi í Breiðholti og tekur 112 á hverjum morgni. Sú er kennari í Austurbæjarskóla og á tvo uppkomna syni. Annar er á sjó en hinn gengur um göturnar atvinnulaus. Hún fær að nýta herbergi sjómannsins að minnsta kosti út þennan mánuð. Draumur hennar er að komast í fósturskólann og leigja sér tveggja herbergja íbúð. Ég persónulega tel hana allt of feimna og hlédræga til að valda svo ábyrgðarfullu starfi. Ég dreg að mér reykinn. Hvað er betra en fyrsta rettan og kaffi? Fastagestirnir eru ókomnir. Hlédræga skáldið sem situr alltaf við borðið í horninu kom ekkert í gær. Hann er vanur að sitja afskiptur og skrifa í stílabækur ljóðin sín um svartklæddu konuna. Annars var hann víst virtur bankamaður hér áður fyrr, átti konu, börn og fallega íbúð. Svo eitt sumarið fengu þau ódýra ferð með starfsmannafélagi bankans til Mallorca. Þessi ferð breytti lífi hans. Eiginkonan kynntist bankastjóranum mjög náið. Hún býr nú í stórglæsilegu húsi á Arnarnesinu og börnin fær skáldið ekki að sjá. Afgreiðslustúlkan færir mér meira kaffi. Klukkan nálgast tólf. Hádegisgestirnir að mæta. Veðrið er svo fallegt að einhverjir gætu átt það til að setjast út á pall. Eigandinn, myndarlegur maður tæplega fertugur, hefur nýlokið við að raða þar borðum og stólum. Þarna kemur sú feita úr stjórnarráðinu, lætur sig ekki vanta ef matur er annars vegar. Hún hefur víst prófað allt frá Núpolétt til að vera fastandi í nokkra daga án mikils árangurs. Með henni er ungur maður, sem ég veit engin deili á. Sennilega nýbyrjaður í starfi. Hann hefur þó komið með henni alla vikuna. Þau setjast inn. Hvað skyldi hún panta sér í dag? Það var humarsúpa í gær ásamt kjúklingasamloku sem hún skolaði niður með pilsner. Svo koma alltaf um þetta leyti tveir ungir piltar úr Menntaskólanum í Reykjavík. Þeir eru vanir að setjast við borðið næst glugganum hægra megin og tefla. Afar viðkunnanlegir báðir tveir. Þeir hafa verið vinir alveg frá því í barnaskóla, en koma þó úr mjög ólíku umhverfi. Svavar, en það heitir sá minni, fæddist með silfurskeiðina í munninum. Mamma hans komin af einni ríkustu ætt þessa lands og pabbinn orðinn ráðherra. Skúli aftur á móti hefur þurft að vinna með skólanum til að hjálpa móður sinni eftir að faðir hans fannst dauður í höfninni. Talið var að hann hefði dottið milli skips og bryggju, á einu af þessum allsherjar fylliríum sínum sem hann stundaði mestan part ævi sinnar. En það virðist ekkert geta skyggt á vináttu þeirra og ég hef heyrt að ráðherrann ætli að halda þeim báðum stórveislu nú í vor að loknu stúdentsprófi. Hver segir svo að ráðherrar láti ekkert gott af sér leiða? Skáldið er mætt. Hann virðist allt öðruvísi en hann á að sér að vera, brosir og gerir að gamni sínu við afgreiðslustúlkuna. Hvað hefur komið fyrir? Hann kemur meira að segja að borðinu mínu og býður mér sígarettu. Þá tek ég eftir skónum, svörtum og glansandi með hvítri tá, eins konar Fred Astair- skór. Hvar hefur hann náð í þessa? Þeir passa einhvern veginn ekki við snjáðar ullarbuxurnar og Gefjunarúlpuna. Og svei mér þá ef hann er ekki búinn að þvo á sér hárið. Hann rýkur að barborðinu og talar við eigandann. Fjárinn að heyra ekki hvað þeim fer á milli. Ég sé bara að eigandinn brosir út að eyrum og kinkar kolli. Nú þarf ég meira kaffi, ég bendi stúlkunni að koma til mín. Hún kemur með könnuna en segist ekkert hafa heyrt hvað fór á milli skáldsins og eigandans. Ég dreg að mér reykinn og sötra rjúkandi kaffið. Skáldið stendur enn við barborðið, hann virðist allur svo breyttur. Hann er kominn með bjórkönnu í staðinn fyrir sitt venjulega vatnsglas. Ég hef aldrei séð hann drekka bjór áður. Skyldi hann hafa lent á fylliríi? Þar kemur kannski skýringin á skónum. Einhver í partýinu hefur ruglast og tekið strigaskóna hans, sem hann hefur gengið í alveg frá því að ég sá hann fyrst. Eða er skáldið ástfangið og hættir nú að yrkja döpur ljóð um svartklædda konu? Kannski verða ljóðin hans björt og full af lífi? Ég sé nú að klukkan nálgast tvö, slæmt að geta ekki komist að þessu með breytinguna á skáldinu áður en ég þarf að mæta í vinnuna. Enn verra að þurfa að bíða til morguns. Ég gæti farið upp að barborðinu og borgað reikninginn. Stúlkan að austan er nýfarin út á pall að bjóða gestunum meira kaffi. Nú gefst mér tækifæri til að tala aðeins við skáldið. Bara ég sé ekki orðin of sein, hann er búinn úr bjórkönnunni og virðist vera að kveðja eigandann. Æ skrambinn, nú er hann farinn og ég bara kominn hálfa leið að barnum. En ef hann kemur nú ekkert á morgun? Hann settist ekkert við borðið sitt í dag. Hann gæti verið búinn að kollvarpa öllum sínum venjum og það sem verra er, hann gæti verið búinn að finna sér nýtt kaffihús. Ég verð bara að vona það besta. Ekkert fæ ég upp úr eigandanum, hann er hljóður sem gröfin þegar kúnninn á í hlut. Prinsip segir hann. Ég borga kaffið og geng út á pallinn. Þarna situr hún þessi smeðjulega kona sem hefur verið að venja komur sínar hingað síðustu daga. Afgreiðslustúlkan að austan er að hella kaffi í bollann hennar og þessi frekja er að spyrja hana spjörunum úr um hennar hagi. Eins og þeir komi henni eitthvað við. Ef það er eitthvað sem ég þoli ekki þá er það forvitið fólk.  Deila á Facebook.    Tweet  Deila á Twitter