Jólasveinarnir þrettán.
1 |
Stekkjastaur |
2 |
Giljagaur |
3 |
Stúfur |
4 |
Þvörusleikir |
5 |
Pottaskefill |
6 |
Askasleikir |
7 |
Hurðaskellir |
8 |
Skyrgámur |
9 |
Bjúgnakrækir |
10 |
Gluggagægir |
11 |
Gáttaþefur |
12 |
Ketkrókur |
13 |
Kertasníkir |
Nútímanlegt Grýlukvæði
Segja vil ég sögu
af sveinunum þeim,
sem taka við af tröllum,
í tæknivæddum heim.
Út um allt þeir sáust,
oftar en áður.
Og láta illum látum,
svo landinn verði þjáður.
Grýla fín var orðin,
með fullan fataskáp.
En svali Leppalúði,
sat fast við sjónvarpsgláp.
Enn jólasveinar nefnast,
um jólin birtast þeir.
Og einn og einn þeir koma,
en aldrei tveir og tveir.
Þeir eru þrettán,
þessir nýju menn.
Og allir vildu ónáða
eins flesta í senn.
Að nútímanum vöndust,
nokkuð betra enn við.
En líka gerðu grikki,
af gömlum trölla sið.
Brunandi á bílum,
þeir birtast hér og þar
og byrja strax að herja’ á
bæi alstaðar
Miklu verr en áður
og aldrei hika við,
að hrekkja fólk og trufla
þess heimilisfrið.
Grýlukvæði Jóhannesar úr
Kötlum
Grýla hét tröllkerling
leið og ljót,
með ferlega hönd
og haltan fót.
Í hömrunum bjó hún
og horfði yfir sveit,
var stundum mögur
og stundum feit.
Á börnunum valt það,
hvað Grýla átti gott,
og hvort hún fékk mat
í sinn poka og sinn pott.
Ef góð voru börnin
var Grýla svöng,
og raulaði ófagran
sultarsöng.
Ef slæm voru börnin
varð Grýla glöð,
og fálmaði í pokann sinn
fingrahröð.
Og skálmaði úr hamrinum
heldur gleið,
og óð inn í bæina
- beina leið.
Þar tók hún hin óþekku
angaskinn,
og potaði þeim
nið'r í pokann sinn.
Og heim til sín aftur
svo hélt hún fljótt,
- undir pottinum fuðraði
fram á nótt.
Um annað, sem gerðist þar,
enginn veit,
- en Grýla varð samstundis
södd og feit.
Hún hló, svo að nötraði
hamarinn,
og kyssti hann
Leppalúða sinn.
Svo var það eitt sinn
um einhver jól,
að börnin fengu
buxur og kjól.
Og þau voru öll
svo undurgóð,
að Grýla varð hrædd
og hissa stóð.
En við þetta lengi
lengi sat.
Í fjórtán daga
hún fékk ei mat.
Þá varð hún svo mikið
veslings hró,
að loksins í bólið
hún lagðist - og dó.
En Leppalúði
við bólið beið
- og síðan fór hann
þá sömu leið.
Nú íslensku börnin
þess eins ég bið,
að þau láti ekki hjúin
lifna við.
Heimild:
Jólin koma eftir Jóhannes úr
Kötlum frá 1932.
>
Grýlukvæði
sungið <
Stekkjarstaur:
Fannst best að sjúga ærnar en var með staurfætur svo það
gekk heldur erfiðlega.
Giljagaur:
Hafði yndi af mjólkurfroðunni og hélt sig mest í fjósinu.
Stúfur:
Var lítill og snaggaralegur og fannst dásamlegt að kroppa
leifarnar af pönnunum. Sérstaklega ef þær voru vel viðbrenndar.
Þvörusleikir:
Mjór eins og girðingarstaur og þótti ekkert betra en að
sleikja þvörur sem notaðar voru til að hræra í pottum.
Pottaskefill:
Hirti óhreinu pottana úr eldhúsinu og skóf þá að innan með
puttunum. Þeir þurftu engan þvott eftir þá meðferð.
Askasleikir:
Stal öskum fólksins, faldi sig með þá og skilaði ekki aftur
fyrr en þeir voru tómir.
Hurðaskellir:
Fannst ekkert skemmtilegra en að skella hurðum og notaði
til þess hvert tækifæri sem gafst.
Skyrgámur:
Ægilegur rumur sem þefaði uppi skyrtunnurnar og át þar til
hann stóð á blístri.
Bjúgnakrækir:
Fimur við að klifra uppi í rjáfri og stal þar reyktum
hrossabjúgum.
Gluggagægir:
Gægðist inn um hvern glugga til að reyna að koma auga á
eitthvað sem hann gæti hnuplað.
Gáttaþefur:
Með sitt heljarstóra nef gat hann fundið lykt af nýsteiktu
brauði langar leiðir og runnið þannig á sinn uppáhaldsmat, laufabrauð.
Ketkrókur:
Stakk löngum stjaka með króki á niður um strompana til að
krækja í kjötlærin sem héngu í eldhúsloftinu.
Kertasníkir:
Þótti góð tólgarkerti og átti í miklu sálarstríði af því
hann gat ekki bæði horft á fallegan logann af þeim og borðað þau. |