Gott er
nú að vera kominn heim aftur, sagði Tumi engispretta. Gosi kinkaði
glaðlega kolli til samþykkis. Gosi hafði strokið að heiman en til allrar
hamingju hafði Tumi fundið hann aftur. Nú stóðu þeir úti fyrir húsi
Jakobs en hurðin var læst. Sjáðu, þarna eru einhver skilaboð! hrópaði
Tumi. Þetta var bréf frá bláu heilladísinni. Tumi byrjaði að lesa
upphátt:
Kæri Gosi.
Ég hef slæmar fréttir að færa.
Jakob fór burt til að leita að þér og nú er
stóri hvalurinn búinn að gleypa hann.
Bestu kveðjur,
Bláa heilladísin
Æ-æ! sagði Gosi. Við verðum að
bjarga honum. Komdu, Tumi. Flýtum okkur til sjávar.
Þetta er
leiðin, sagði Tumi engispretta og benti með regnhlífinni niður eftir
götunni. En það er fjarskalega langt þangað. Það skiptir engu máli sagði
Gosi. Það er mér að kenna að hvalurinn gleypti föður minn. Við verðum að
flýta okkur, Tumi. Tumi hafði á réttu að standa. Það var óraleið til
sjávar. En á endanum sagði Gosi: Nú erum við að verða komnir. Ég finn
sjávarlykt.
Snemma
næsta morgun komu þeir að háum höfða. Ofan af höfðanum blasti við
endalaust haf. O-o, sagði Gosi. Voðalega er sjórinn stór. Sérð þú
hvalinn nokkurs staðar, Tumi? En hvorki örlaði á hvalnum né Jakobi. Þá
stökkvum við fram af! kallaði Gosi. Úr þessari æð? spurði Tumi skelfdur.
Auðvitað! svaraði Gosi. Einn, tveir og þrír! Og þeir hentu sér niður í
hyldýpið. Þeir sukku á grængolandi kaf. Hvaða furðufuglar skyldu þetta
vera? hugsuðu fiskarnir. Loks féllu þeir mjúklega niður á hafsbotninn.
Líttu bara á, sagði Gosi. Ég er syndur eins og selur. Tumi fann sér
snigil fyrir reiðskjóta. Því næst fór hann á bak á sæhesti. Hott! Hott!
hrópaði hann. Hættu þessu, sagði Gosi. Við verðum að leita að Jakobi.
Gosi
rakst á kolkrabba og spurði: Hefurðu séð stóra hvalinn? En kolkrabbinn
synti skelkaður burt. Hafið þið séð hvalinn? spurði Gosi smáfiskana. En
fiskarnir syntu óttaslegnir með eldingarhraða í allar áttir. Þessi
hvalur hlýtur að vera illræmdur, sagði Tumi, úr því að allir eru hræddir
við hann. Félagarnir hröðuðu ferð sinni eftir hafsbotninum. Þar iðaði
allt í þörungum, kröbbum og krossfiskum.
Innan
skamms komu þeir að stórum, dimmum helli. Allt í einu fór hellirinn að
hreyfast. Þetta var þá reyndar enginn hellir. Þetta var hvalurinn! Hann
flatmagaði á hafsbotninum og hafði fengið sér hádegislúr. Þá er bara að
vekja hann, sagði Gosi. Hvernig fer maður að því að vekja hval? spurði
Tumi. Honum fannst Gosi ótrúlega fífldjarfur.
Rétt í
þessu synti stór fiskatorfa hjá. Hvalurinn opnaði aðra glyrnuna
græðgislegur á svip. Hann glennti upp hvoftinn… og allir fiskarnir
soguðust inn í hann. Gosi og Tumi engispretta lentu líka í innsoginu.
Eltu mig Tumi! kallaði Gosi til vinar síns. Kannski við finnum Jakob
loksins. Sjórinn fossaði niður í víðan kvið hvalsins. Gosi, Tumi og
allir fiskarnir bárust nauðugir viljugir með straumnum.
Lengst
inni í kviði hvalsins lá lítill fiskibátur við stjóra og vaggaði hægt á
vatnsfletinum. Gamli maðurinn sat við borðstokkinn og sýndist dapur í
bragði. Hann hélt á langri veiðistöng í hendinni. Ég veit að þú ert
glorhungraður, Klói minn, sagði hann við köttinn sem mjálmaði
eymdarlega. Ef hvalurinn gleypir ekki fljótlega fiskatorfu óttast ég að
það sé úti um okkur. Skyndilega fór báturinn að taka dýfur, öldurnar
skullu á borðstokknum og sjórinn varð krökkur af fiski. Jakob dró hvern
fiskinn á fætur öðrum. Ja, hver þremillinn! Sá er aldeilis ólmur, sagði
Jakob og rykkti í færið af öllum kröftum. Það munaði mjóu að hann missti
stöngina þegar hann sá að það var Gosi sem hékk á önglinum. Elsku Gosi
minn, ert þetta þú? hrópaði Jakob. Hann hló og grét í senn og faðmaði
drenginn að sér. Ég iðrast þess að hafa strokið, sagði Gosi. En nú er ég
komin að bjarga þér. Það verður enginn hægðarleikur, sagði Jakob
alvarlega. Við verðum með einhverju móti að fá hvalinn til að opna
ginið, sagði Gosi við föður sinn. Þeir veltu þessu fyrir sér drykklanga
stund.
Loks
flaug Gosa ráð í hug! Ef við getum komið hvalnum til að hnerra, sagði
Gosi, þá tekst okkur að sleppa. Fyrst verðum við að smíða okkur traustan
fleka. Svo kveikjum við í bátnum. Þá myndast mikill reykur og hvalurinn
verður að hnerra. Reykurinn barst nú óðfluga um kvið hvalsins svo að þar
varð kolamyrkur. Og smátt og smátt tók reykjarlopi að liðast út á milli
skolta hvalsins. Fyrst snörlaði í hvalnum. Síðan hóstaði hann. Og loks
hnerraði hann. A-A-AAAAAATJÚ-Ú-Ú! Hann hnerraði svo ákaft að flekinn
þeyttist út um ginið á honum. Haldið ykkur fast! æpti Gosi. En nú var
hvalurinn orðinn reiður, öskuþreifandi vondur. Hann kom æðandi á eftir
þeim með opinn hvoftinn og sjórinn ólgaði umhverfis hann. Hann ætlaði að
gleypa þá aftur.
Gætið
ykkar! Flekanum hvolfir! hrópaði Jakob. Þeir komu engum vörnum við.
Litli flekinn þeira hófst hátt á loft og þeir féllu allir útbyrðis,
Jakob, Gulli gullfiskur, Gosi, Klói og Tumi engispretta. Syndið eins og
þið eigið lífið að leysa! kallaði Gosi. En aumingja Jakob þreyttist
fljótt. Reyndu bara að bjarga sjálfum þér, stundi hann og saup hveljur.
En nú hugsaði Gosi ekki um sjálfan sig. Hann hélt Jakobi á floti og
synti í áttina til lands. Það var þolraun fyrir lítinn dreng.
Þegar
Gosi náði landi tókst honum með naumindum að draga Jakob upp úr
flæðarmálinu. Þá voru kraftar hans þrotnir og hann hné í ómegin af
þreytu. Vesalings Gosi minn, hvíslaði Jakob þegar hann raknaði við sér.
Þú bjargaðir lífi mínu! Hann tók Gosa gætilega í fangið og bar hann
heim. Jakob háttaði Gosa niður í rúm og breiddi ofan á hann hlýja
ábreiðu. Gosi lá með lokuð augu og bærði ekki á sér. Blessaður litli
Gosi minn, sagði Jakob og táraðist. Allt í einu birti í stofunni og
gamli maðurinn heyrði blíðlega rödd. Bláa heilladísin var komin. Dísin
snart Gosa laust með töfrasprota sínum. Vegna þess hvað þú varst
hugrakkur og ósérhlífinn, sagði hún, ætla ég að breyta þér í
alvörudreng. Gosi settist upp í rúminu. Sjáðu pabbi! Ég er ekki lengur
spýtustrákur. HÚRRA! Nú er ég orðinn alvörudrengur af
holdi og blóði. Jakob þakkaði dísinni og hún brosti við. Hún vissi að
Jakob hafði alltaf langað til að eignast alvörudreng. Jakob og Tumi
engispretta byrjuðu að leika fjörugt lag og Gosi bauð kettinum Klóa upp
í dans.
