Gamli maðurinn staldraði við á leið sinni heim að bæ og leit í kringum sig. Hann hafði búið þarna frá því að hann fæddist og þarna vildi hann deyja í sátt við sjálfan sig og náttúruna án afskipta pótentáta skriffinnskupúkanna í þorpinu sem vildu helst koma honum á elliheimilið á staðnum.

Hann vildi það ekki og þrjóskaðist við að búa áfram á jörð sinni með tvær beljur, tuttugu rolluskjátur og það sem víkin gaf honum úr hafinu. Hann var sáttur við hlutskipti sitt þó söknuðurinn væri honum oft þungur. Söknuðurinn eftir fólkinu sem hafði verið honum samferða í gegnum lífið en var nú horfið honum. Mest saknaði hann þó konu sinnar sem hafði farið til feðra sinna fjórum árum áður. Hann verið einn síðan.

 

Fólk kallaði hann vitlausan að hanga á bænum sem var afskekktur og langt frá annarri byggð, enda sveitin komin að mestu í eyði eftir aðgerðir stjórnvalda í byggðamálum og næsti nágranni í tuttugu kílómetra fjarlægð. Ungt fólk hafði ekkert við að vera í sveitunum og sveitastörfin heilluðu ekki. Lífið var eintóm barátta frá vöggu til grafar og hagnaðarvonin engin á stað sem þessum, langt úr alfaraleið og ferðamenn voru eingöngu sérvitringar sem villtust þangað af og til.

 

Gamli maðurinn rankaði við sér þegar vindhviða blés snjósáldri í andlitið á honum og leit í kringum sig. Fyrsti snjórinn þetta haustið hafði fallið um nóttina og lagt gráa slikju á landið sem var dautt og lífvana eftir frostnætur undangengnar vikur.

Hann tók upp mjólkurfötuna og hélt heim til bæjar þar sem beið hans aðeins tómleiki og einsemd sem hann kveið fyrir að vissu leyti. Það var allt orðið svo miklu erfiðara eftir að hann missti konuna sína. Þau höfðu verið gift í nærri sextíu ár og verið vinir og félagar alla sína búskapartíð. Fimm börn höfðu þau eignast en aðeins tvö þeirra voru á lífi.

 

Elsti sonurinn hafði farið í sjóinn fyrir tæpum tuttugu árum rétt tæplega tvítugur að aldri og sá yngsti drepið sig eftir að hafa verið í eiturlyfjum í mörg ár og búinn að eyðileggja allt sem hann kom nálægt, hvort sem það voru veraldlegir hlutir eða sambönd fólks og traust. Kannski var það bara betra að þannig hefði farið heldur en að hann hefði haft tækifæri til að spilla og skemma meira en hann hafði þegar gert. Dauði hans var viss líkn fyrir foreldrana og aðra ættingja.

 

En það var dóttirin sem þau eignuðust sem honum var mest eftirsjá að. Hún hafði veikst alvarlega þegar hún var fimm ára gömul og aldrei náð sér eftir það, en lifði þó til níu ára aldurs. Þrátt fyrir veikindin var hún ávallt lífsglöð og kát, en krabbinn át hana án þess að nokkuð væri hægt að gera fyrir hana.

 

Næstyngsti sonurinn hafði farið í nám erlendis og ekki komið heim í fjölda ára og sjálfsagt ekki von á honum nema þá að fela honum þá skyldu að hola mér niður í jörðina, hugsaði gamli maðurinn venjulega þegar hann barst í tal.

 

Síðasti sonurinn var sá sem fæddist í miðið af þeim systkinum og hafði snemma farið að stunda vinnu, náð sér í réttindi á þungavinnuvélar og vörubíla og hafði starfað við það um allt land í mörg ár. Kom sjaldan heim á gamlar slóðir og þá helst ef hann vantaði eitthvað eða var búinn að koma sér í skuldir eða var atvinnulaus.

 

Hann hengslaðist um meðan hann var þar og gerði ekki handtak til að létta gamla manninum verkin heldur lét hann nánast sjá um sig en lá í leti aumingjaskap.

 

Það var alltaf léttir fyrir gamla manninn að losna við strákskömmina, þann amlóða og letihaug sem hann var. Gamli maðurinn var ákveðinn í því að láta strákinn ekki komast yfir jörðina eftir að hann dræpist, það átti hann svo sannarlega ekki skilið. Hann yrði að kalla í embættismann fljótlega til að ganga þannig frá málum að börnin sem hann hafði getið í þennan heim og ekkert höfðu gert annað en éta af honum alla hans ævi án þess að reyna svo mikið sem létta honum lífið í ellinni fengju ekkert af því sem lífsstarfið hafði skilað honum.

 

Gamli maðurinn gekk inn í bæinn og enn einu sinni fann hann hvernig þögnin æpti á móti honum. Þögnin sem hafði alltaf orðið háværari með hverjum deginum frá því að konan hans var borin út á líkbörunum. Honum leið ekki vel og var hálf máttlaus og fannst hann vera eitthvað lasinn þó svo að hann vissi vel að þetta voru minningarnar sem læddust að honum, eins og til að hæðast að honum í einsemdinni.

 

Hann gekk inn í eldhúsið og búrið inn af því og lagði frá sér mjólkurfötuna. Hann ætlaði að ganga frá plagginu sem hann var að hugsa um áður en hann skildi mjólkina.

 

Hann fór inn í eldhús og þreif sig eftir fjósverkin og leitaði svo að skrifblokk og penna til að hripa þetta niður. Hann mundi svo hringja í sýslumanninn þegar þetta væri tilbúið og biðja hann að koma þessu á löglegt form við fyrsta tækifæri.

 

Gamli maðurinn kom sér fyrir og byrjaði að skrifa erfðaskránna sína, en smám saman fóru augnlokin að þyngjast og hann seig fram á borðið.

 

Penninn skildi eftir strik frá síðasta orðinu sem var rétt hálfnað og út á borðdúkinn.

 

Gamli maðurinn hafði sofnað í síðasta sinn með hálfkláraða erfðaskrá sem gerði syni hans arflausa.

 

Deila á Facebook.    Tweet  Deila á Twitter