Upp á síðkastið hefur tilveran verið áhyggjulaus. Mér líkar alltaf betur og betur í vinnunni og er farinn að fá meira krefjandi verkefni þar. Á kvöldin skrepp ég í ræktina, hitti ég vini mína, les bækur eða mála smávegis. Ég byrjaði fyrst að fitla við vatnslitina fyrir nokkrum árum og upp á síðkastið hefur sjálfstraustið farið vaxandi. Ég er mest að mála einhvers konar stemmningsmyndir, ímyndað landslag í ólíkum litatónum og var jafnvel farinn að gæla við tilhugsunina um að bæta nokkrum myndir við seríuna og geta kannski haldið litla sýningu. Svo tók kaktusfjandinn upp á því að blómstra og síðan hef ég ekkert getað gert af viti.

Fyrsti kaktusinn kom inn í líf mitt þegar ég var 17 ára.

Auðvitað hafði ég séð kaktus áður, pabbi hefur til dæmis alltaf verið með nokkra heima í stofu, en minn fyrsta kaktus keypti ég sem sagt 17 ára. Við Sonja kynntumst þegar ég var á fyrsta ári í menntaskóla og hún tæpu ári eldri. Hún var fyrsta kærastan mín og ég sannfærðist fljótlega um að hún væri sú eina rétta. Við vorum afskaplega ástfangin og ákváðum að fara að búa saman. Foreldrar hennar og pabbi minn höfðu sínar efasemdir, en við létum okkur ekki segjast. Við vissum að við höfðum fundið ástina og gátum ekki hugsað okkur að búa sitt í hvoru lagi. Við fundum okkar fyrsta heimili í Þingholtunum og fluttum inn í litla kjallaraholu í úrhellisrigningu í byrjun september.

Um miðjan október flutti Sonja út og tók öll húsgögnin með sér.

Ég sat eftir í tómri íbúðinni á rúminu sem við höfðum keypt í Rúmfatalagernum. Þetta rúm var það eina sem ég bar úr býtum eftir skilnaðinn, fyrir utan leigusamning með þriggja mánaða uppsagnarfresti. Eftir að hafa grátið mig í svefn í tæpa viku ákvað ég að rífa mig upp á rassgatinu og horfast í augu við staðreyndir. Mér var greinilega ætlað að lifa einn það sem eftir væri ævinnar og eins gott að venjast þeim örlögum. Ég tók því strætisvagn í Blómaval og keypti mér kaktus. Það þótti mér vera planta piparsveinsins, holdgervingur einverunnar.

Eftir jólin hafði mér tekist að losa mig undan leigusamningnum og flutti aftur heim til pabba. Þar bjó ég svo þar til ég kláraði menntaskólann og flutti í aðra kjallaraholu. Sú var í vesturbænum og þangað flutti ég með rúmið og tvo kaktusa.

Kaktus númer tvö var tileinkaður Vigdísi.

Samband okkar hafði ekki staðið nema í rúman mánuð, en það var líklega stormasamasti mánuður sem ég hef upplifað síðan mamma dó. Eftir að Vigdís hafði slitið sambandinu og því til staðfestingar hellt yfir mig tvöföldum vodka í kók, fannst mér húmor í því að kaupa annan kaktus. Í vesturbæinn fluttumst við því þrír, tveimur mánuðum eftir vodkavígsluna, ég og kaktusarnir.

Síðan hef ég flutt nokkrum sinnum og kaktusunum hefur smám saman fjölgað. Hvar sem ég hef búið hafa kaktusarnir skipað heiðurssæti. Oftast á hillu í stofunni eða í eldhúsglugganum. Þeir eru hver af sinni gerðinni í ólíkum blómapottum og alltaf raðað upp í tímaröð, frá vinstri til hægri. Í síðustu viku voru þeir sex, en í dag líklega ekki nema fimm.

Ég og kaktusarnir mínir höfðum það prýðilegt, lífið var áhyggjulaust og ég var sáttur við mína vatnsliti.

Fyrir rúmum mánuði fórum við Gunni í bæinn að fá okkur steik og kíkja í bjórkollu. Á þriðja bar rákumst við á Hafdísi og tvær af vinkonum hennar. Þær vildu endilega bjóða okkur sæti og við létum til leiðast, aðallega vegna þess að ég vissi að Gunni hefur lengi verið að spá í aðra vinkonuna. Þetta var mjög skemmtilegt kvöld og þó að það hafi ekki "gerst neitt" kom okkur Hafdísi ótrúlega vel saman. Ég hefði að minnsta kosti búist við því að þetta yrði vandræðalegra, en við gátum sem betur fer hlegið að sjálfum okkur. Þegar við kvöddumst ákváðum við að hringjast á og hittast, bara sem vinir. Síðan höfum við tvisvar mælt okkur mót og farið á kaffihús og þær vinkonurnar buðu okkur Gunna í humarveislu eitt kvöldið.

Nokkrum dögum eftir humarveisluna tók ég eftir því að kaktusinn hennar Hafdísar, sá fjórði í röðinni, var að fara að blómstra.

Ég var lengi að átta mig á því hvað þetta væri, leit fyrst út eins og grænn fingur sem stóð út úr kaktusnum. Fölgrænn með einhverju brúnu á endanum sem minnti mest á laufin sem verða eftir á krækiberjum þegar maður tínir þau. Mig grunaði að kannski væri þetta einn af þessum kaktusum sem fjölga sér með afleggjurum sem detta svo af. Það var samt einhvern vegin ekki trúleg skýring, svo ég fór að fylgjast með gangi mála frá degi til dags. Sólarhring síðar var græni fingurinn orðinn tæpir tíu sentimetrar og jafnvel stúdent af fornmálabraut sá að kaktusinn væri að blómstra. Þegar blómið byrjaði svo að opna sig var armurinn orðinn ívið lengri en kaktusinn var hár og þegar ég vaknaði daginn eftir hafði opnað sig stórt rauðbleikt blóm með daufri lykt af hunangi.

Ég á bágt með að trúa því hvað þetta gerðist hratt. Það er eiginlega ofar mínum skilningi að svona stórt blóm geti vaxið út úr ekki stærri kaktus. Blómið virkaði eins og eitthvað sem grætt hefði verið á kaktusinn, það var svo gersamlega á skjön við öll eðlileg stærðarhlutföll.

Morguninn eftir hafði blómið lokast og armurinn lyppast niður. Núna er hann dottinn af kaktusnum og ég er nokkuð viss um að kaktusinn er dauður. Skiljanlega get ég ekki tekið púls á honum, en hann er farinn að grána og virkar einhvern vegin uppþornaður þannig að ég held að næsta skref sé að gefa út dánarvottorð.

Ég er ekki örlagatrúar og ég er heldur ekkert að kippa mér upp við það þótt ein planta drepist hjá mér, enda er ég nú einu sinni piparsveinn. En samt...

Við Hafdís vorum búin að ákveða að fara saman á tónleika í kvöld.

Birt með leifi höfundar.

Höf. : Thorarinn Stefánsson

http://www.thorarinn.com/texts/kaktus

 Deila á Twitter