Það
voru engar flugur á Frank þennan morgun, en
af hverju í ósköpunum ekki? Var hann ekki
ábyrgur borgari sem átti konu og barn, eða
hvað? Þetta var dæmigerður Franks morgun og
með ákafa sem ekki er hægt að lýsa stökk
hann inn í baðherbergið á vigtina. Sér til
mikillar skeflingar komst hann að því að
hann var orðinn tólf tommum hærri að þyngd!
Hann gat ekki trúað þessu og blóðið steig
honum til höfuðs og olli býsna miklum roða.
„Ég get
ekki trúað þessari ótrúlegu staðreynd um
líkama minn sem hefur ekki bætt á sig fitu
síðan mamma ól mig við barnsburð. Já og þó
ég ráfi gegnum dimman skúr mun ég ekki gefa
neinum að eta. Hvaða stórkostlega ógæfa
hefur valdið mér svo feitum búsifjum?“
Frank
leit aftur niður á þessa skelfilegu sýn sem
varð til þess að honum sortnaði fyrir augum
af hræðilegum ótta. „Tólf tommum þyngri.
Sjá! en ég er ekki feitari en bróðir minn
Jósep, en faðir hans Axel er undan Karli - í
gegnum Lárus, sem gat Artúr son Eiríks af
ætt Rónalds og Apríl – umsjónarmenn Jakobs
frá Newcastle sem hljóp í Madaline með líkum
2 á móti 1 á móti Silfurblómi (10-2) framhjá
Hvaða-hvaða á 4 og kvart á pund!“
Hann
stefndi niður miður sín og gallaður, með
mikla byrði á herðunum, og barið andlit konu
hans gat ekki einu sinni kreist fram bros á
höfði aumingja Franks, sem hafði, eins og þú
veist, engar flugur á sér. Konan hans sem
var fyrrverandi fegurðardís leit á hann með
einkennilegum en kraftalegum svip.
„Hvað
amar að þér Frank?“ spurði hún og lyfti
brúnum. „Þú virðist svekktur, ef ekki
óformlegur,“ bætti hún við.
„Það er
ekkert nema að ég er tólf tommum hærri að
þyngd en ég var á sömu klukku í gær á þessum
tíma – er ég ekki aumastur allra? Leggðu
ekki á þig að yrða á mig eða ég gæti valdið
þér banasári. Þessa þraut verð ég að ganga
einn.“
„Heyr! Frank – þú hefur sært
mig harkalega með svo alvarlegu tali – er
þessi þunga byrði mér að kenna?“
Frank leit sorgmæddur á konu
sína og gleymdi eitt andartak rótinni að
raunum sínum. Hann gekk hægt en hægt í
áttina að henni og tók höfuðið á sér í
hendur sínar og barði hana með fáeinum
snöggum höggum þannig að hún féll örend á
jörðina.
„Hún ætti ekki að þurfa að
horfa á mig svona,“ muldraði hann, „svona
feitan og það á þrítugasta og öðrum
afmælisdeginum sínum.“
