Þegar hún grét hrundu tár hennar í grasið og ummynduðust í glerperlur. Glerperlur fylltar af litum drauma hennar og þrám. Hún geymdi þær í svuntuvasanum og lék sér með þær þegar enginn sá til. Þegar hann fór gaf hún honum eina perlu sem hann setti í vasann, þorði ekki að horfa eða skoða betur það sem í henni var. Hvað ef draumar hans og þrár færu að birtast honum. Hann stakk henni djúpt í vasann í myrkrið þar sem engir litir sáust. Þó hann þyrði ekki að taka hana upp í dagsljósið fannst honum gott að strjúka sléttan flötinn og hugsa um hvaða leyndardóma hún kynni að geyma. Löngu gleymdar minningar fóru að bæra á sér. Minningar um opið hjarta og viljugan huga. Tilfinning um að vera stór en ekki lítill og aumur eins og núna. Lífið hafði kennt honum á óvæginn hátt að það borgar sig ekki að láta sig dreyma.Það var bara ávísun á vonbrigði og feilspor. Betra að vera öruggur í því sem hann þó þekkti. Að hver dagur rennur eins og allir hinir dagarnir. Hljóður í ærandi hávaða sálarinnar. Í ómi fréttanna af því hvernig þessi heimur var orðinn..ómennskur og kaldur, grimmur og duttlungafullur. Það var betra að reyna að gleyma þessum földu skilaboðum hjartans sem vildi meira. Þegar hann horfði í spegilinn á morgnana sá hann andlit sem hann kannaðist ekki lengur við. Tómleg augun störðu á hann..virtu fyrir sér lífsins rúnir í andliti hans. Eins og eyðimerkur sandar þar sem vindar blása og forma línur og form, þar sem hvorki er hægt að finna skjól fyir næðingi lífsins né brennheitum sólargeislunum sem brenndu upp hvern vott af lífi. Hann rámaði í stundirnar á ströndinni. Þar sem ferskur vindur blés utan af hafinu og færði honum sögur og ævintýri úr veröldinni þarna úti. Og hann hafði látið sig dreyma um að sigla burtu til fjarlægra landa og verða sæfari og finna ástina og lífið sem myndi bíða hans þar.  Þá höfðu augu hans verið full af fjöri og birtu og sannleikanum um að lífið væri gott, að lífið væri fagurt og fullt af földum fjársjóðum. En það var langt, langt síðan. Með tímanum höfðu öldurnar skolað burtu draumum hans, tilfinningar hans orðið eins og rúllandi steinarnir í fjöruborðinu sem komu og fóru í hverjum andardrætti sjávarins. Og sæfarinn verðandi byrjaði að gleyma ævintýrunum og sögunum frá veröldinni þarna úti, og með tímanum og öldufallinu gleymdi hann líka ævintýrinu um ástina og hinn fagra heim sem beið hans. Þess í stað hafði raunveruleikinn tekið við. Raunveruleikinn þar sem hver verður að strita hvern dag til að lifa og svo að deyja með draumum sínum. Hann leit á lúnar hendur sínar, snjáð fötin og fann hvað hann var þeyttur, svo óendanlega þreyttur. Hann stóð hægt á fætur, kvaddi félagana á knæpunni og hélt út í myrkrið. Regnið lamdi auðar göturnar en honum var ekki kalt. Hann var vanur veðrinu, hann fann bara kuldann í sálinni. Hann gekk niður að ströndinni. Hafið, máninn og vindurinn. Hann andaði að sér ferskri sjávarlyktinni og hlustaði á öldurnar gæla hver við aðra um leið og þær komu við og heilsuðu honum. Eins og þær vissu að þetta væri hann..maðurinn sem hafði ætlað að taka sé far með þeim fyrir mörgum áratugum og láta draumana rætast. Settis á veðurbarða trébekkinn  þar sem elskendur hittust á fögrum sumarkvöldum í litla þorpinu. Og hugsaði um lífið og raunveruleikann. Og fann í hjartanu söknuðinn. Hann laumaði hendinni í vasann..strauk ljúflega um glerperluna sem konan í draumnum hafði gefið honum. Hún var slétt köld og hættuleg. “Merkilegt” hugsaði hann með sjálfum sér að glerperlan hefði verið í vasanum á buxunum hans þennan morgun. Hann var viss um að þetta hafði bara verið draumur. Þegar hann leit í spegilinn  hafði honum brugðið þegar hann sá löngu gleymdum glampa bregða fyrir í augum sínum. Hann strauk perluna aftur. Huldi hana í hendi sér og hélt fast um hana. Hún hafði verið falleg þessi kona. Með ljósgullið liðað hár, tindrandi augu og svolítið bústin undir svuntunni. Hún hafði tekið hendi hans í sína og haldið henni að hjartanu. Leyft honum að finna sláttinn og hann skynjaði lífið og fannst hann vera ungur aftur.Og honum fannst hann hugrakkur og sterkur. Og hún hafði hvíslað í eyra hans ljóði um að það væri aldrei of seint. Hann vissi ekki alveg hvað hún átti við en samþykkti orð hennar. Þegar kvöldaði og sólin gekk til náða bak við fjallið sagði hún honum sögur sem hún las úr perlunum. Hún hélt þeim í hendi sér og las úr litum þeirra. Sagði honum sögur af ferðalögum á fjarlæga staði sem menn þekktu ekki. Þar sem konur ófu örlaganet úr silfruðum þráðum mánans. Gerðu úr þeim möguleika og tækifæri sem biðu þess að verða á vegi mannvera sem vildu lifa og læra. Og sem þorðu að fylgja hjartanu. Hún strauk hrjúfan vanga hans blíðlega og grét með honum þegar hann sagði henni frá óttanum, frá því að hafa ekki þorað að vera hann sjálfur og hvernig hann hefði látið berast með straumnum og hundsað röddina sem hvatti hann til að vera stór. Hvernig lífið hefði brugðist honum og hversu sorgmæddur hann væri. Frá unnustunni sem yfirgaf þorpið og  hélt á vit ævintýranna með öðrum manni sem var hugaður og hafði birtu í augunum og kjark. Frá ölllum einamanalegu stundunum, svefnlausu nóttunum og  myrkrinu sem hafði tekið sér bólfestu í huga hans. Konan í draumnum hafði valið fallegustu perluna sem hún átti og gefið honum.og kvatt hann með þeim orðum að lífið væri gott og lífið væri fagurt en það væri hans að sjá og skilja. Máninn óð í skýjunum og varpaði fölleitri birtu á manninn í fjöruborðinu. Hann tók perluna upp úr vasanum, opnaði lófann hægt og horfði á alla litina sem dönsuðu um í glerperlunni sem einu sinni var tár. Og hann muldraði um leið og hann stóð upp...”aldrei of seint” og það var óvenjulegur glampi í augunum á honum og fótatak hans ómaði um þögul strætin þegar hann hélt léttstígur út í myrkrið. Það er sagt að enginn hafi vitað með vissu hvað varð til þess að gamli maðurinn tók sig upp og fór en sögur segja að hann hafi farið til fjarlægra landa og selt fagurlitaðar glerperlur á strætum og  alltaf klæðst fötum sem ofin voru úr silfurþráðum.