Það var einu sinni fyrir langa löngu að maður nokkur sem Alexander hét bjó í borg sem var svo lítil að nú eru menn löngu búnir að gleyma hvað hún hét og meira að segja í gamla daga var fólk alls ekki visst á því, en það gerði ekkert til því fólk talaði bara um borgina. Einhverntíman hefði þessi borg eflaust orðið efni í ævintýri, en svo illa vildi til að saga okkar gerðist eftir að tími ævintýranna var liðinn þannig að ekki var því til að dreifa. Hvernig getum við verið svona viss um að tími ævintýranna hafi í raun og veru verið liðinn? Jú, Alexander hafði nefnilega þann starfa að skrá ævintýri fyrir konunginn og litlu sætu hirðina hans og það hefði hann ekki geta gert nema tími ævintýranna væri liðinn. Það eru svo sem fleiri sannanir fyrir því að Alexander okkar lifði ekki í neinni ævintýraveröld. Hann átti til dæmis hvorki þrjár dætur né þrjá syni  heldur fjórar dætur, tvo syni og eina gamla tengdamóður, en ekki veit ég af hverju ég er að segja ykkur frá þessu því fæst af þessu fólki kemur við sögu okkar. Hann bjó heldur ekki koti sínu heldur í hlöðnu múrsteinshúsi sem var alveg nógu stórt fyrir Alexander, konuna hans, börnin sex (sem voru reyndar dálítið feit) og tengdamömmu sem var komin í kör. Ég get svosem sagt ykkur frá því til fróðleiks að ég hélt alltaf að gamlar konur sem væru komnar í kör hefðu legið í þvottabala eða tunnu öllum stundum en það þýðir víst eitthvað allt annað, en þetta er nú ekki orðabók þannig að ég segi ekki frekar af því. Í húsinu var svo líka fjaðurpenninn hans Alexanders og tromman. Þegar Alexander var ekki að skrifa fyrir konunginn og hirðina lék hann nefnilega á trommu í lífvarðasveitinni. Ekki svo að skilja að hann væri alltaf annaðhvort að skrifa eða leika á trommu því auðvitað þurfti hann að borða og sofa. Svo haldið þið kannski að Alexander hafi líka lesið ævintýrin fyrir hirðina, en þannig var það alls ekki. Það var nefnilega fjarskyldur ættingi konungsins sem las ævintýrin upp. Og hann var svo málhaltur að þegar hann fór að lesa veltist öll hirðin um af hlátri, jafnvel þótt ævintýrin væru ekki vitund skemmtileg, sum áttu meira að segja að vera sorgleg og þá fannst nú Alexander ekki gaman þegar hirðin hló, því að hann hafði vandað sig alveg sérstaklega við þau. Þá barði hann trommuna sína alveg sérstaklega fast, því að honum fannst frændinn eyðileggja ævintýrin sín. En hann gat náttúrlega ekki gert það strax því að þá hefði enginn heyrt í málhalta frændanum og Alexander hefði verið hálshöggvinn á stundinni. Það hefði nú ekki verið skemmtilegt því að þá væri sögu okkar lokið, en það er svolítið eftir af henni enn. Auðvitað hefði líka verið hægt að hætta bara við söguna af Alexander og fara að segja af einhverjum öðrum, en það verður að bíða betri tíma. Nógu erfitt virðast lesendur nú eiga með að halda þræðinum í sögunni hans Alexanders. Nú líður og bíður eins og oft varð á þessum tíma og ein af dætrum konungs tók svo mikla hugsýki að hún gat ekki mælt orð frá vörum hvernig sem við hana var látið. Fyrst héldu menn að hún væri í fýlu út af því að yngri systir hennar (sem  var reyndar bara hálfsystir, því að kóngurinn hafði átt hana með eldabuskunni, en hann var svo mikill matmaður að hann eyddi löngum stundum í eldhúsinu) var miklu leiknari í skák en hún. En það virtist nú alltaf langsótt skýring í ljósi þess að þær hittust nánast aldrei og þá sjaldan þær hittust tefldu þær hreint ekki saman. Sigfinnur seiðkarl taldi líklegast að raddböndin hefðu lamast þegar hún hefði ætlað að syngja einhvern mjög háan tón, til dæmis fís fyrir ofan háa C og af því að við vitum alls ekki skýringuna getum við alveg eins fallist á kenningu Sigfinns. Kónginum þótti hins vegar svo vænt um þess dóttur sína að hann tók alls ekki áhættuna að láta Sigfinn brugga henni neina ólyfjan, því að flestir sem höfðu smakkað á þeim blöndum urðu ekki frekar til frásagnar um það. Þess vegna hugsaði hann með sér: Kannski hefur hún gaman af tónlist og sagði þegar í stað: „Færið mér trommuleikarann minn“ en aðra tónlistarmenn hafði hann nú ekki í þjónustu sinni (ég veit satt að segja ekki við hverju þið hafið búist af kóngi sem leggur lag sitt við eldabusku). Alexander mætti á staðinn. „Bomm, porobomm, porobomm, bomm, bomm,“ drundi í trommunni hans og þegar hann var búinn að lemja trommuna stanslaust á annan sólarhring voru allir í hirðinni orðnir heyrnarlausir og hefðu því alls ekki vitað þó að kónsdóttirin hefði farið að tala aftur. Alexander sagði við kónginn: „                           “ og kóngsi svaraði  „                                                   “, svo að þið sjáið að það er ekki gaman að vera heyrnarlaus. En af því að Alexander þurfti að sofa og borða eins og ég sagði ykkur áðan kom að því að hann varð að hætta. Þá greip einhver til sinna ráða og faldi trommuna, svo að Alexander fann hana ekki þegar hann vaknaði, hvernig sem hann leitaði. Þá var ekki fleiri tónlistarmönnum til að dreifa svo að kóngsi lét Alexander koma með glænýtt ævintýri fyrir dótturina. Og í þetta sinn vandaði Alexander sig alveg sérstaklega vel og skrifaði upp alveg sérstaklega fallegt ævintýri. En þegar málhalti frændinn las það hló enginn, og enginn grét heldur. Það voru nefnilega allir orðnir heyrnarlausir eins og áður er fram komið þannig að allt kom fyrir ekki. Í því kom Sigfinnur seiðkarl með sægræna blöndu og bar fyrir konunginn, sem var orðinn svo reiður að ef hann hefði haft stjórn á sér hefði hann látið seiðkarlinn sjálfan drekka af bikarnum. En þess í stað sló hann bikarinn úr höndum Sigfinns svo ógnarlangt að að hann sentist yfir herbergið og hluti af innihaldinu lenti í stórri skál á langborði á veggnum undir skjaldarmerkinu og sverðunum. Kemur nú ekki eldabuskan og jós úr skálinni stóru í staup fyrir hirðina. Fátt er betra en góður svaladrykkur og ekki leið á löngu áður en öll hirðin var búin að súpa á miðinum þeim arna. En sækir þá þegar að þeim svo mikil syfja að þau þykjast þvílíkt aldrei hafa fyrr fundið og sofnar hver um annan þveran þar sem hann stendur eða situr. Þið haldið kannski að kóngurinn hafi verið heppinn þar sem hann sat í plussklæddu hásætinu, en það var hreint ekki sérstaklega glæsilegt. Það var fúkkalykt af plussinu og ekki veit ég nema í því hafi líka skriðið maurar. Þá var nú betra að vera í ævintýri. Alexander hafði hins vegar verið önnum kafinn að leita að trommunni sinni þannig að hann hvorki drakk mjöðinn mengaða né vissi hvaðan á sig stóð veðrið. Ráfar hann nú úr einu herbergi í annað í höllinni og af því að allir verðirnir höfðu sofnað var hann óáreittur við iðju sína. Kemur hann nú í herbergi sem hann hafði aldrei komið í áður og sér að þar er gömul kona að spinna á snældu. Honum virðist konan kveða eitthvað fyrir munni sér en af því að hann heyrði ekki svo mikið sem músartíst veit hann ekkert hvað hún var að segja og heldur áfram leitinni í næsta herbergi. Þar sér hann aðra konu, yngri en þá fyrri og heldur hún á epli sem er rautt öðrum megin og grænt hinum megin. Ekki sá hann betur en að konan væri að spjalla við spegilinn sinn, og segir Alexander þá með sjálfum sér hve ósköp einmana hún sé, þessi góða kona. Í þriðja herberginu er svon enginn nema ung kona með rauða prjónakórónu. Sér hann að þar er engin önnur en prinsessan, en það höfðu verið erfiðir tímar þannig að kóngurinn þurfti að veðsetja fínu gullkórónuna hennar með demöntunum gamla nirflinum honum Nikulási nurlara. Hugsar nú Alexander að hann geti laumað á hana kossi, kannski yrði hún hrifin af honum og hann gæti skilið við konuna sína, losnað við tengdamóðurina og krakkaskrílinn, sem hann mundi ekki einu sinni sjálfur hversu mörg voru. Svo fengi hann hönd dótturinnar og hálft ríkið og þá gæti hann rekið málhalta sögumanninn úr sínum helmingi af ríkinu. Kannski vildi hún bara hafa hann sem ástmann sinn þegar hún giftist einhverjum prinsi, fursta eða markgreifa. Ef hún tæki kossinn illa upp gæti hún ekki kallað á verðina, því hún var mállaus blessunin. En honum varð ekki kápan úr því klæðinu að kyssa prinsessuna. Í því að hann beygði sig fram og setti stút á munninn fann hann að hann fékk eitthvað ógnarþungt í höfuðið og þá gerði hann sér grein fyrir því að tími ástarævintýranna var liðinn líka. Alexander vissi það aldrei en þetta var einmitt tromman hans sem hann fékk í höfuðið, en prinsessan var í miðju trommusólói þegar hann kom inn. Já, það getur verið dýrt spaug að vera heyrnarlaus. Sögur geta svosem endað á ýmsum stöðum og þessi gæti endað hér, því þetta var áður en allar sögur enduðu vel. Þessi fór þannig að kóngurinn og hirðin vöknuðu og var meira að segja batnað í eyrunum. Prinsessan lærði að gera sig skiljanlega með trommuslætti og kóngurinn ákvað að gefa honum Nikulási nurlara dóttur sína. Hún var satt að segja ekkert sérstakt þessi dóttir og svo fékk hann kórónuna til baka. Þau fluttu svo út í skóg með trommuna og trufluðu svo sem engan. Dýralífið var fáskrúðugra í kringum kofann þeirra eftir að trumbuslátturinn hófst, en hvað með það? Leyndardómur trommunnar? Ef ég segði ykkur það væri það ekki mikill leyndardómur lengur, eða hvað? Hvað skyldi hafa orðið um Alexander? Jú hann ætlaði að halda áfram að skrifa ævintýri, en nú hafði hann ekki hæfileika til þess lengur og skrifaði bara sögur án upphafs og endis og sé hann ekki hættur því þá er hann sjálfsagt enn að.    Deila á Facebook.    Tweet  Deila á Twitter