Einu sinni var lítill hundur og stór maður. Þeir átu saman,þeir sváfu saman og þeir voru saman bæði úti og inni. Enginn hafði séð annan þeirra án hins.

Litli hundurinn hafði mjúkan feld og dökk barnsleg augu. Hann hafði líka fallegt trýni og fjórar liprar lappir. Skottið var hringað, en eyrun lafandi og slengdust til og frá, þegar hann hljóp,uns þau urðu ljósrauð, og það gerði hann enn hugþekkari.

Börn hændust að honum og færðu honum góðgæti í laumi. Hjón lögðu leið sína að girðingunni til þess að tala við hann, og fyrirmenn gældu við hann á götunni. Allir elskuðu litla hundinn, en hann elskaði engan nema stóra manninn, sem var einstæðingur með marga augljósa galla og ýmsa dulda kosti.

Dag einn hafði litli hundurinn enga matarlyst, og næsta morgun var hann svo veikur, að stóri maðurinn bar hann í körfu til dýralæknis. Læknirinn skrifaði lyfseðil og gaf nokkrar ráðleggingar, en sagði annars fátt. Þá skildi stóri maðurinn að alvara var á ferðum.

Litli hundurinn dó um kvöldið. Æðaslög hans höfðu verið óregluleg og ör, eins og rafstraumur í biluðum tengli, og augu hans höfðu starað skynjunarlaust út í bláinn.

Stóri maðurinn stóð við hlið hans án þess að geta áttað sig á því sem orðið var. Síðan tók hann honum gröf úti í trjágarðinum. En þegar hann ætlaði að leggja þennan litla stirnaða kropp í gröfina og höfuðið hékk þyngslalega yfir hönd hans, þá varð honum allt ljóst og hann fékk tár í augun. Þetta var stór og hraustur maður, sem ekki hafði grátið frá blautu barnsbeini. En litli hundurinn lifnaði ekki við.

Þegar hundurinn hafði á þennan hátt misst af stóra manninum, tók hann sprettinn áleiðis til himna að leita hans. Það var langur langur vegur, því að himnaríki liggur að baki allra stjarna.

En þarna bar margt merkilegt fyrir augu. Þessa sömu leið halda stöðugt verur úr öllum heiminum. Litli hundurinn lét samt engan tefja för sína, því hann leitaði bara stóra mannsins. Það var yndislegt á himnum, en litli hundurinn sá ekkert af allri þessari dýrð. Hann hljóp aðeins nasandi í krákustígum fram hjá öllum englum og dýrlingum og fram hjá hásæti Drottins.

- Hvers leitar þú? spurði loks lítill engill. Þá leit litli hundurinn upp og dinglaði rófunni. - Stóri maðurinn er ekki hér sagði engillinn, en ég vona, að honum verði hleypt inn. Og síðan hljóp litli hundurinn alla löngu leiðina aftur til baka og ennþá lengra,- alla leið til vítis. Þar var hræðilegt um að litast, en það sá ekki litli hundurinn, sem stöðugt hljóp með trýnið við jörð.

Drísildjöfull einn óð að honum. - Hvað vantar þig? hvæsti hann. Þá leit litli hundurinn upp og fitjaði upp á trýnið. - Stóri maðurinn kemur áreiðanlega hingað innan tíðar, kvað djöfsi og hló hæðnishlátri. Þá hljóp litli hundurinn til baka, þangað sem vegir skiljast milli himnaríkis og vítis. Þar lagðist hann fram á lappir sínar og beið rólegur. Að nokkrum tíma liðnum kom skrattinn og tók sér stöðu við hlið litla hundsins, og skömmu síðar birtist engill við hina hlið hans. Loks kom stóri maðurinn.

Litli hundurinn rauk á fætur með hringaða rófuna og hentist upp um hann, svo að löngu eyrun slógust fram og aftur. Hann var alveg frá sér numinn. Hann gelti og hoppaði og hringsnérist af gleði og fögnuði. En stóri maðurinn tók litla hundinn í faðm sér, og aftur komu tár í augu hans.

Þegar skrattinn sá tárin, hypjaði hann sig á burt. Síðan héldu þeir með englinum áleiðis til himna.
 

Deila á Facebook.    Tweet  Deila á Twitter