Við grænt tún, gula fjöru og bláan sjó stendur gamall viti með rauðum röndum. Umhverfis hann sveima hvítir gargandi fuglar. Í flæðarmálinu undir klettunum eru margir litlir pollar. Á kviku yfirborði þeirra svífa sól stjörnur. Undir liggur regnboginn á skeljabrotum. Þarinn er háll. Allt er nýtt þrettán ára stelpu sem horfir hugfangin á tignarlegt lágflug súlnanna úti við sjóndeildarhringinn. Við hvert fótmál óvæntur fundur. Hamingjan er olnbogaskel, kúfskel og klettadoppur. Hamingjan er sjóslípað glerbrot borið í ljósið og fuglsegg í sólvolgum sandi. Hamingjan er brúnar kýr í grænum haga innan um sóleyjar og fífla. Hamingjan er öðuskel í grasi og gulbrúnar flugur á blautri skán í hlaðvarpanum. Hamingjan ­ hinir andstæðu litir við þá sem finnast heima. Hvað hefur hún gert hænunum, stelpan? Veit hún ekki að það má ekki elta hænur? Það má ekki stríða hænum. Hænur eru viðkvæmar. Stelpur eru viðkvæmar. Nærvera bóndans ein er áminning. Orð hans athuguð betur en annarra. Orð hans ­ spegill stelpunnar vísa veginn líkt og vitinn sjófarendum. Í fylgd hans fá dagarnir nýjan ljóma. Hann bjargar vegvilltum ungum úr túninu. Hann kennir stelpunni að snúa. Hann leyfir henni að koma með að tína kríuegg. Þau eru góð. Honum finnst þau góð. Hann leyfir krökkunum að liggja á heyvagninum á leiðinni út eftir. Hann á heima í túninu við vitann. Þar finnur hún hann jafnan þar sem hann stendur hæglátur við amboðin og leggur drög að nýju ævintýri dagsins. Kjölfestan í ráðleysislegri tilveru stelpunnar. Sunnudagar eru öðruvísi. Þá koma gestir í nýja vitann að virða fyrir sér útsýnið gegn gjaldi. Þá fara krakkarnir ekki í fjósið heldur kúra lengur í rúmunum. Dagurinn framundan fullur af frelsi. Stelpan á ennþá Pedit-suðusúkkulaði í ferðatöskunni sinni. Á sunnudögum koma amerískir og íslenskir elskendur og leggja bílunum sínum úti við gamla vita. Sumir gefa sig á tal við krakkana. Sumir bjóða sígarettur. Þannig rjúfa sunnudagarnir friðhelgi hvunndagsins. Raska nýfengnu jafnvægi stelpunnar. Kvöldin eru mild og grágræn. Stelpan röltir heim með kýrnar. Bóndakonan er falleg í fjósgallanum með skuplu á höfðinu. Þannig er hún ung og öðruvísi. Hún syngur í fjósinu. Nálægð hennar er sterk í vitund stelpunnar. Konan horfir í fjarskann þegar hún syngur. Hún hefur þrá til bernskunnar. Stelpan heyrir sönginn bak við sönginn. Stundirnar í fjósinu eru friðsælar, hlýjar og brúnar. Eftir mjaltir er kvöldmatur í eldhúsinu, afgangar með heimagerðu brauði. Henni finnst það gott. Mitt í hversdaglegum önnum á friðsælu kvöldi í íslenskri sveit kallar bóndinn krakkana til sín inn í betri stofuna. Þar eru Armstrong og félagar að marka spor sín í sögu mannkynsins. Fyrir utan má sjá grilla í fölleitan mánann á ljósbláum kvöldhimninum. Atburðirnir láta stelpuna ósnortna. Vísindin settu ekki einasta mark sitt á tunglið og útlöndin. Þau gerðu líka íslenskan vitavörð óþarfan. Stelpan hvarf til gráborgar á ný með ósýnilega dýrmæta litabók í farteskinu. Bóndinn og konan fóru síðar þangað líka. Hann veiktist og dó. Nú hvílir hann í sveitinni í námunda við vitann, hefur sameinast jörðinni í viðleitni sinni til að gróa. Sveitin lifir í ljóðum konunnar. Konan býr í söngnum sínum. Í fjósinu við vitann hanga dánar lífsmyndir af liðnum tíma, amboð, minjar um sjósókn í Garði sem virða má fyrir sér á sunnudögum gegn gjaldi. Í húsinu dvelja starfsmenn Vitamála landsins í sumarleyfum sínum. Elskendur koma enn og fara. Nú geta þeir keypt sígarettur, kók og sælgæti í söluskála við gamla vitann. Stundum kemur stelpan. Hún heldur eins og fyrr á priki til að verjast kríunni, gengur niður að flæðarmálinu og párar misgjörðir sínar í sandinn. Minningarnar meitlar hún í klettinn við vitann. Við grænt tún, gula fjöru og bláan sjó heyrir hún enduróm af söng bak við söng úr fjósi. Hann er nú hennar eigin. Sem snöggvast er sem einhver fari um túnið með ljáinn. Það er vindurinn sem bærir grasið. Þar sem hann gekk.      Deila á Facebook.    Tweet  Deila á Twitter