Íslensk jólalög með textum.

Af litlum neista

Oft má finna atvik smátt

sem orsök nýrra kynna.

Það markar oft þá meginátt

sem mannsins örlög þráðinn spinna.

Sígarettu hafði hann

í hendi milli fingra sinna,

en eldspýturnar eigi fann,

þær einhversstaðar varð að finna.

Ástin er eins og sinueldur.

Ástin er segulstál.

Af litlum neista verður oft mikið bál.

Ástin er eins og hvítigaldur,

gagntekur líkama’ og sál.

Af litlum neista verður oft mikið bál.

Brátt hann leit á bjarta mey

við borð í salnum aðeins innar.

Hann óðamála sagði ókey!

Hún er yndisfögur með rjóðar kinnar.

Hann slátt í brjósti sínu kenndi

er sá hann þessa fögru snót,

og beina leið á borðið renndi

með bros á vör og hljóp við fót.

Ástin er eins og sinueldur...

En ekki bara eld á spýtu

einan fékk hjá snótinni.

Því sjá þar mátti svart á hvítu

hvað skein frá hjartarótinni.

Nú boga amors englar spenntu,

örvahríðin óx nú fljótt.

Í hvolf og gátt þær hiklaust lentu,

já, himnahersveit brást við skjótt.

Ástin er eins og sinueldur...

Söngurinn hennar Siggu

Ég hitti litla dömu
í parís var að hoppa
sippað getur líka
fer heim með rifna sokka.

Teiknar fínar myndir
býður mér að þiggja.
Eina af sér og eina af mömmu
skrifar undir Sigga.

Samt heilla hana fínir kjólar
þegar augun í þá rekur
með maskalit og púðri
andlit sitt hún þekur.

Dansað getur líka,
tja tja tja og tangó.
Liðug eins og ormur
vinnur mig í limbó.

Hún á það til að hlæja
getur líka grátið
en oftast brýst í gegnum tárin
sæta litla brosið.

Teiknar skrýtnar myndir
býður mér að þiggja.
Eina af sér og eina af mömmu
skrifar undir Sigga.

                           Bubbi Morthens

Afmælisdigtur

Í Skólavörðuholtið hátt
hugurinn skoppar núna.
Þar var áður kveðið kátt
og kalsað margt um trúna.

Þar var herligt. Þar var smúkt.
Þar skein sól í heiði.
þar var ekki á hækjum húkt
né hitt gert undir leiði.

Ef þú ferð á undan mér
yfrí sælli veröld,
taktu þá á móti mér
með þín sálarkeröld.

En ef ég fer á undan þér
yfrí sælustraffið,
mun ég taka á móti þér.
Manga gefur kaffið

                    Þórbergur Þórðarson

                      DAGFINNUR DÝRALÆKNIR 2

Dagfinnur dýralæknir var ósköp góð sál,

sem talaði öll heimsins dýratungumál.

Í ánni Níl hann fékk sér sundsprett með krókódílum

og síðdegisgöngutúr með nokkrum fílum,

og svo kynntist Dagfinnur nokkrum kengúrum

sem hoppuðu um og lifðu á kínverskum hundasúrum.

Því öll dýrin elskuðu hann Dagfinn,

og litu á dýralækninn sem sinn besta vin.

Eftir JÓHANN JÓHANNSSON



Allir hanar gala

:/:Allir hanar, gala,

allir hanar, gala,

vindhaninn galar ei.

Vindhaninn galar ei

segi ég, ónei. :/:

Meló, meló, meló,

meló, meódý

þú ert mitt svermerí.

Meló, meló, meló,

meló, meódý

þú ert mitt svermerí.

:/:Allir boltar velta,

allir boltar velta,

strauboltinn veltur ei.

Strauboltinn veltur ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

:/:Allir fiskar synda,

allir fiskar synda,

plokkfiskur syndir ei.

Plokkfiskur syndir ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

:/:Allir karlar hlaupa,

allir karlar hlaupa,

járnkarlinn hleypur ei.

Járnkarlinn hleypur ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

:/:Allir jaxlar tyggja,

allir jaxlar tyggja,

grænjaxlar tyggja ei.

Grænjaxlar tyggja ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

               Höf ókunnur

Allir þurfa að eiga vin

Allir þurfa’ að eiga vin,

allir þurfa’ að eiga vin.

Leggjum núna hönd í hönd

og hnýtum okkar vinabönd.

Þegar bjátar eitthvað á

allt það segja vini má,

ýta sorgum öllum frá

og aftur gleði sinni ná.

Allir þurfa að.........

Vináttan hún færir frið,

friður bætir mannkynið.

Öðrum sýnum ást og trú

og eflum vináttuna nú.

Allir þurfa að..........

            Margrét Ólafsdóttir

Allt fram streymir

Allt fram streymir endalaust,

ár og dagar líða.

Nú er komið hrímkalt haust,

horfin sumars blíða.

Fölna grös, en blikna blóm,

af björkum laufin detta.

Dauðalegum drynur róm

dröfn við fjarðar kletta.

Allt er kalt og allt er dautt,

eilífur ríkir vetur.

Berst mér negg í brjósti snautt

en brostið ekki getur.

                    Kristján Jónsson, fjallaskáld

Amma kveður

Ekki gráta unginn minn

amma kveður við drenginn sinn,

gullinhærðan glókoll þinn

geymdu’ í faðmi mínum,

elsku litli ljúfurinn,

líkur afa sínum.

Afi þinn á Barði bjó,

bændaprýði, ríkur nóg.

Við mér ungri heimur hló.

Ég hrasaði fyrr en varði.

Ætli ég muni ekki þó

árið mitt á Barði.

Man ég víst hve hlýtt hann hló,

hversu augað geislum sló

og hve brosið bað og dró,

blendin svör og fyndin.

Ég lést ei vita’ en vissi þó

að vofði yfir mér syndin.

Dýrt varð mér það eina ár.

Afi þinn er löngu nár.

Öll mín bros og öll mín tár

eru þaðan runnin,

gleðin ljúf og sorgin sár

af sama toga spunnin.

Elsku litli ljúfur minn

leiki við þig heimurinn.

Ástin gefi þér ylinn sinn

þótt einhver fyrir það líði.

Vertu eins og afi þinn

allra bænda prýði.

                Örn Arnarson

Anna í Hlíð

Ég fór að smala kindum hér

eitt kvöldið fram í dal,

og kominn var ég lengst

inn í bláan fjallasal.

Þá ungri mætti ég blómarós

með augun djúp og blíð,

og er ég spyr að nafni

hún ansar, „Anna í Hlíð”.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

með augun blá svo yndisfríð.

Af ástarþrá ég kvalir líð.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

nei, engin er eins fríð

og hún Anna mín í Hlíð.

Ég örmum vafði Önnu

svo hún andann varla dró.

Mig ástin var að kæfa

og ákaft hjartað sló.

Svo kyssti ég hennar mjúka munn

og augun djúp og blíð

og mælti milli kossa;

„Ó, Anna mín í Hlíð”.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

ég elska mun þig alla tíð

og örmum vefja ár og síð.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

þú ert svo ung og fríð

elsku Anna mín í Hlíð.

              Eiríkur K. Eiríksson

Fljúgandi núggat

Fljúgandi núggat á förnum vegi vildi bara ekki vera að borða það, henti því þá út um gluggann leyfði einhverjum stelpuhóp - að borða það

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi í KVÖLD

Ég Hugsaði málið enn hélt því áfram

var rosa glaður að hafa losað mig við það bara lagði bílnum við JL Húsið hamingjan sann að hafa losað mig/sig við það það

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi í KVÖLD

BEST ER AÐ FÁ SÉR ÍS Í SÓL

EN BETRA ER AÐ BORÐA NÚGGAT UM JÓL

HÆTTUM BULLI SYNGJUM SAMAN Í KÓR

(Kalla Hátt)   1 - 2 - 3 - 4

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi/FLÝGUR í KVÖLD



Álfareiðin

Stóð ég úti í tungsljósi, stóð ég út við skóg,
stórir komu skarar, af álfum var þar nóg.
Blésu þeir á sönglúðra, og bar þá að mér fljótt,
bjöllurnar gullu á heiðskírri nótt.

Hleyptu þeir á fannhvítum hestum yfir grund,
hornin jóa gullroðnu blika við lund,
eins og þegar álftir af ísa grárri spöng
fljúga suður heiði með fjaðraþyt og söng.

Heilsaði hún mér drottningin og hló að mér um leið,
hló að mér og hleypti hestinum á skeið.
Var það út af ástinni ungu, sem ég ber?
Eða var það feigðin, sem kallaði að mér?

                                 Jónas Hallgrímsson

Ánamaðkadansinn

Ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja, biri,

ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja.

Ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja, biri,

ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja.

Allan daginn ég vinn og vinn

því ég verð að losa um jarðveginn,

svo að komist sólin inn,

kátur sagði ánamaðkurinn.

Ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja, biri, o.s.frv.

Bráðum fara blóm á stjá

því að blessað vorið flýgur hjá.

Þegar víkur veturinn

stöðugt vinnur ánamaðkurinn.

                    Margrét Ólafsdóttir

Á Sprengisandi

Ríðum, ríðum, rekum yfir sandinn,
rennur sól á bak við Arnarfell.
Hér á reiki' er margur óhreinn andinn
úr því fer að skyggja á jökulsvell.
:,:Drottinn leiði drösulinn minn,
drjúgur verður síðasti áfanginn.:,:

Þei þei, þei þei. Þaut í holti tófa,
þurran vill hún blóði væta góm,
eða líka einhver var að hóa
undarlega digrum karlaróm.
:,:Útilegumenn í Ódáðahraun
eru kannski' að smala fé á laun.:,:

Ríðum, ríðum, rekum yfir sandinn,
rökkrið er að síga' á Herðubreið.
Álfadrotting er að beisla gandinn,
ekki' er gott að verða' á hennar leið.
:,:Vænsta klárinn vildi' ég gefa til
að vera kominn ofan í Kiðagil.:,

                     Grímur Thomsen

Bangsímon

Sit ég hér á grænni grein

og geri fátt eitt annað

en éta hunang borða brauð,

að bíta allt er bannað.

Dropar detta stórir hér,

dropar detta, hvað finnst þér?

dropar detta allt í kring

og dinga-linga-ling.

Vatnið vex nú ótt og ótt

ég verð að flýja’ úr húsum.

Hér sit ég í alla nótt

og borða’ úr mínum krúsum.

Dropar detta á minn koll,

dropar detta oní poll.

Dropar detta allt í kring

og dinga-linga-ling.

Barn

Ég var lítið barn

og ég lék mér við ströndina.

Tveir dökkklæddir menn

gengu fram hjá

og heilsuðu:

Góðan dag, litla barn,

góðan dag!

Ég var lítið barn

og ég lék mér við ströndina.

Tvær ljóshærðar stúlkur

gengu fram hjá

og hvísluðu:

Komdu með, ungi maður,

komdu með!

Ég var lítið barn

og ég lék mér við ströndina.

Tvö hlæjandi börn

gengu fram hjá

og kölluðu:

Gott kvöld, gamli maður,

gott kvöld!

             Steinn Steinar

Bátasmiðurinn

Ég negli og saga

og smíða mér bát

og síðan á sjóinn

ég sigli með gát.

Og báturinn vaggar

og veltist um sæ.

Ég fjörugum fiskum

með færinu næ.

         Birgir Sigurðsson

Bí bí og blaka

Bí bí og blaka

álftirnar kvaka.

Ég læt sem ég sofi

en samt mun ég vaka.

Bíum bíum bamba,

börnin litlu ramba

fram á fjallakamba

að leita sér lamba.

Bjallan hringir búin stundin

Bjallan hringir, búin stundin,

hæ-fadderí-fadde-ra-la-la

Ærslafull og létt er lundin

hæ-fadderí-fadde-ra-la-la

Við erum ung og æskuglöð,

eigum samt að ganga’ í röð.

Hæ-fadderí, hæ-faddera,

hæ-fadderí-fadde-ra-la-la.

                  Margrét Jónsdóttir

Bjössi á mjólkurbílnum

Hver ekur eins og ljón

með aðra hönd á stýri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

Bjössi á mjólkurbílnum.

Hver stígur bensínið

í botn á fyrsta gíri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

hann Bjössi kvennagull.

Við brúsapallinn bíður hans mær,

Hæ, Bjössi keyptirðu þetta í gær?

Og Bjössi hlær, ertu öldungis ær,

alveg gleymdi’ ég því.

Þér fer svo vel að vera svona’ æst

æ, vertu nú stillt ég man þetta næst.

Einn góðan koss, svo getum við sæst á ný.

Hann Bjössi kann á bil og svanna tökin.

Við brúsapallinn fyrirgefst mörg sökin.

Hver ekur eins og ljón

með aðra hönd á stýri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

Bjössi á mjólkurbílnum.

Hver stígur bensínið

í botn á fyrsta gíri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

hann Bjössi kvennagull.

                 Loftur Guðmundsson

Blátt lítið blóm eitt er

Blátt lítið blóm eitt er,

ber nafnið gleymdu’ ei mér.

Væri ég fuglinn frjáls

flygi’ ég til þín.

Svo mína sálu nú

sigraða hefur þú

engu ég unna má

öðru en þér.

             Þýsk þjóðvísa

Sigling

Blítt og létt báran skvett

bátnum gefur.

Ljúfur blær, landi fjær

leiðir gnoð.

Ekkert hik, árdagsblik

örmum vefur

hlíð og grund, haf og sund,

hvíta voð.

Hæ, skútan skríður

skínandi yfir sæ,

sem fugl á flugi

ferskum í sunnanblæ.

Blítt og létt báran skvett

bátnum gefur.

Ljúfur blær landi fjær

leiðir gnoð.

                    Árni úr Eyjum

Blómálfadansinn

:/:Létt dansa litlir blómálfar

ljómandi á fögru vorkvöldi.

Tra la la la la – tra la la la la,

álfar í aftansól.

Létt dansa litlir blómálfar

ljómandi á fögru vorkvöldi.

Tra la la la la – tra la la la la,

álfar í aftansól.:/:

:/:Blaktandi, blikandi

blómknöppum hringjandi,

ljósálfar, ljúflingar

leika’ úti’ á hól.

Blaktandi, blikandi

blómknöppum hringjandi,

ljósálfar, ljúflingar

leika’ úti’ á hól.:/:

            Margrét Jónsdóttir

Dagný

Er sumarið kom yfir sæinn
og sólskinið ljómaði um bæinn
og vafði sér heiminn að hjarta,
ég hitti þig, ástin mín bjarta.

Og saman við leiddumst og sungum
með sumar í hjörtunum ungu,
- hið ljúfasta, úr lögunum mínum,
ég las það í augunum þínum.

Þótt húmi um hauður og voga,
mun himinsins stjörndýrð loga
um ást okkar, yndi og fögnuð,
þótt andvarans söngrödd sé þögnuð.

                   Tómas Guðmundsson

Dagur er liðinn

Dagur er liðinn og komið er kveld.

Kofann minn rökkrið hylur.

Dreymandi sit ég við arineld.

Úti er svartasti bylur.

Bleikrauður geisli’ af brakandi glóð

blandast við hljóðlát gítarsins ljóð.

Ómarnir þagna allt er svo hljótt.

Eldurinn kulnar senn. Góða nótt.

                        Ólafur B. Guðmundsson

Dansa ei við ungfrú Línu

Dansa ei við ungfrú Línu mína,

annars skal ég kyssa Stínu þína.

Best er að hver eigi sitt,

elsku bróðir mundu hitt:

Dansa ei við ungfrú Línu mína.

                     Höf ókunnur

Dansi dansi dúkkan mín

Dansi, dansi dúkkan mín,

dæmalaust er stúlkan fín

með voða fallegt hrokkið hár,

hettan rauð og kjóllinn blár.

Svo er hún með silkiskó,

sokka hvíta, eins og snjó.

Heldurðu’ ekki’ að hún sé fín,

dansi, dansi dúkkan mín.

                 Þýð. G.E.

Dátt er blessað lognið

Ég held það leiki varla neinn vafi' á því

að nú er vorið komið með kurt og pí.

Það heilsar blítt að gömlum og góðum sið

og dátt er blessað lognið um lágnættið.

Í túni sefur kýrin og kálfurinn.

Í gili sefur krummi með gogginn sinn.

Í lautu sefur tófan með loðið skinn.

Í rúmi sefur barnið með rjóða kinn.

Í fjalli sefur örninn á efstu brún.

Í hólma sefur æður í æðardún.

Í skógi sefur þröstur með þreyttan væng

og heima sefur barnið með hlýja sæng.

Á priki sefur haninn með hanastél.

Á steini sefur krían á kríumel.

Í haga sefur folinn og hann er grár,

og heima sefur barnið með glóbjart hár.

Í fjöru sefur máfur við fjöruborð.

Í hylnum sefur lontan með lítinn sporð.

Á þúfu sefur spói á spóamó.

Á kodda sefur barnið í kyrrð og ró.

                       Jónas Árnason

Do – Re – Mí

Do er tónn sem fyrstur fer.

Re í röðinni er næst.

Mí er sá sem milli er.

Fa í fylgd með honum slæst.

So er sífellt númer fimm.

La er líkt og nóttin dimm.

Tí er síðastur og svo

við syngjum lagið upp á

do – so – mí – re,

Do er tónn sem fyrstur fer.

Re í röðinni er næst.

Mí er sá sem milli er.

Fa í fylgd með honum slæst.

So er sífellt númer fimm.

La er líkt og nóttin dimm.

Tí er síðastur og svo

við syngjum lagið upp á do.

DO RE MÍ FA SO LA TÍ DO

                   Guðmundur Guðbrandsson

Dvel ég í draumahöll

Dvel ég í draumahöll

og dagana lofa.

Litlar mýs um löndin öll

liggja nú og sofa.

Sígur ró á djúp og dal,

dýr til hvílu ganga.

Einnig sofna skolli skal

með skottið undir vanga.

               Thorbjörn Egner - Kristján frá Djúpalæk

Dvergar úr björgum.

Einn lítill, tveir litlir, þrír litlir dvergar,

fjórir litlir, fimm litlir, sex litlir dvergar,

sjö litlir, átta litlir, níu litlir dvergar,

tíu litlir dvergar úr björgum.

                         Steingrímur Arason

Ef væri ég söngvari

Ef væri ég söngvari syngi ég ljóð

um sólina vorið og land mitt og þjóð.

En mömmu ég gæfi mín ljúfustu ljóð,

hún leiðir mig verndar og er mér svo góð.

Ef gæti ég farið sem fiskur um haf

ég fengi mér dýrustu perlur og raf.

Og rafið ég geymdi og gæfi’ekki braut

en gerði’ henni mömmu úr perlunum skraut.

Ef kynni’ ég að sauma ég keypti mér lín

og klæði ég gerði mér snotur og fín.

En mömmu úr silki ég saumaði margt

úr silfri og gulli, hið dýrasta skart.

                                 Páll J. Árdal

Ef þú giftist

Ég skal kaupa þér kökusnúð
með kardímommum og sykurhúð,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal gefa þér gull í tá
og góða skó til að dansa á,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal elska þig æ svo heitt
að aldrei við þurfum að kynda neitt,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal syngja þér ljúflingslög
og leika undir á stóra sög,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal fela þig fylgsnum í,
svo finni þig ekkert pólití,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

                       Jónas Árnason

Ef þú kætist

Ef þú kætist áttu að klappa fyrir því,

ef þú kætist áttu að klappa fyrir því.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að klappa fyrir því.

Ef þú kætist áttu að stappa fast í gólf,

ef þú kætist áttu að stappa fast í gólf.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að stappa fast í gólf.

Ef þú kætist áttu að klappa kollinn á,

ef þú kætist áttu að klappa kollinn á.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að klappa kollinn á.

Ef þú kætist áttu að skella létt í góm,

ef þú kætist áttu að skella létt í góm.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að skella létt í góm.

Ef þú kætist áttu’ að hrópa “Jibbý” hátt,

ef þú kætist áttu’ að hrópa “Jibbý” hátt.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu’ að hrópa “Jibbý” hátt.

                 Stæling úr ensku: Margrét Ólafsdóttir

Ein fögur eik

Ein fögur eik hjá fossi stóð,

sem féll af bergi háu,

og sumarröðuls geislaglóð

þar gyllti blöðin smáu.

Við næturkylju köldum leik

þar klettur greinum hlúði

og fossinn vökvun færði eik

í fögru sumarskrúði.

Og fossinn kunni ljóðaleik

sem lék hann daga’ og nætur

og söng hann blítt við svása eik

er sínar hafði rætur

þar fest hjá dimmu djúpi hans,

og dafnað hans við síðu,

og lét nú brosa laufa krans

við ljósi sólar blíðu.

                  Páll J. Árdal

Einu sinni á ágústkvöldi

Einu sinni á ágústkvöldi
austur í Þingvallasveit
gerðist í dulitlu dragi
dulítið sem enginn veit,
nema við og nokkrir þrestir
og kjarrið græna inn í Bolabás
og Ármannsfellið fagurblátt
og fannir Skjaldbreiðar
og hraunið fyrir sunnan Eyktarás.
Þó að æviárin hverfi
út á tímans gráa rökkurveg,
við saman munum geyma þetta
ljúfa leyndarmál,
landið okkar góða, þú og ég.

                                             Jónas Árnason

Eldgamla Ísafold

Eldgamla Ísafold,
ástkæra fósturmold,
fjallkonan fríð.
Mögum þín muntu kær,
meðan lönd girðir sær
og gumar girnast mær,
gljáir sól á hlíð.

Eldgamla Ísafold,

ástkæra fósturmold,

fjallkonan fríð.

Ágætust auðnan þér

upplyfti, biðjum vér,

meðan að uppi er

öll heimsins tíð.

       Bjarni Thorarensen

Elskulega mamma mín

Elskulega mamma mín

mjúk er alltaf höndin þín.

Tárin þorna sérhvert sinn

sem þú strýkur vanga minn.

Þegar stór ég orðin er

allt það skal ég launa þér.

               Sig. Júl. Jóhannesson

Endurvinnslan

Núna ættum við að leggja niður ljótan sið

því að lífríkið hættu er í.

:/: Ef ruslafjallið stóra endurvinnum við

þá verður náttúran svo fín á ný :/:

Já, nú ruslið allt í fötur margar flokkum við

bæði fernur og pappírinn – því

:/: ef ruslafjallið stóra endurvinnum við

þá verður náttúran svo fín á ný :/:

                                           Margrét Ólafsdóttir

En það sólskin

En það sólskin um mýrar og móa,

merki vorsins um haga og tún gróandi tún.

Dýrðin, syngur í loftinu lóa.

Lyftast tekur á Íslandi brún, lyftist vor brún.

Nú er glatt og gaman. Syngjum fjörugt ha ha hæ,

svo að hljómi’ úr bæ út á víðan sæ.

Tröllum hæ, nú taka mun úr fjöllum allan snæ,

tra la la læ, tra la la læ, tra la la læ.

                           Aðalsteinn Sigmundsson

Epli og perur

Epli og perur

vaxa á trjánum.

Þegar þau þroskast

þá detta þau niður.

       Höf. ókunnur

Er faðir barna og blóma

Er faðir barna og blóma

gaf blómi hverju nafn

þau gengu glöð í burtu

á Guðs síns mikla safn.

Til baka kom ein bláeyg,

svo blíð og feimnisleg,

og sagði; „Guð ég gleymdi,

ó, Guð, hvað heiti ég?“

Þá brosti faðir blóma

sem barn í morgunþey

og sól í sumarljóma

og sagði: - „Gleym mér ei.“

                       Höf ókunnur

Erla, góða Erla

Erla, góða Erla,

ég á að vagga þér.

Svíf þú inn í svefninn

í söng frá vörum mér.

Kvæðið mitt er kveldljóð

því kveldsett löngu er.

Úti þeysa álfar

um ísi lagða slóð.

Bjarma slær á bæinn

hið bleika tunglskinsflóð.

Erla, hjartans Erla,

nú ertu þæg og góð.

Æskan geymir elda

og ævintýraþrótt.

Tekur mig með töfrum

hin tunglskinsbjarta nótt.

Ertu sofnuð, Erla?

Þú andar létt og rótt.

Hart er mannsins hjarta

að hugsa mest um sig.

Kvöldið er svo koldimmt

ég kenni’ í brjósti’ um mig.

Dýrlega þig dreymi

og Drottinn blessi þig.



                 Stefán frá Hvítadal

Ég á lítinn skrýtinn skugga

Ég á lítinn skrýtinn skugga,

skömmin er svo líkur mér,

hleypur með mér úti’ og inni,

alla króka sem ég fer.

Allan daginn lappaléttur

leikur hann sér kringum mig.

Eins og ég hann er á kvöldin,

uppgefinn og hvílir sig.

Það er skrýtið, ha ha ha ha,

hvað hann getur stækkað skjótt,

ekkert svipað öðrum börnum,

enginn krakki vex svo fljótt.

Stundum eins og hugur hraður

hann í tröll sér getur breytt.

Stundum dregst hann saman, saman

svo hann verður ekki neitt.

                       Sig. Júl. Jóhannesson

Ég bið að heilsa

Nú andar suðrið sæla vindum þýðum.
Á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fögru landi Ísa,
að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.

Ó, heilsið öllum heima rómi blíðum
um hæð og sund í Drottins ást og friði.
Kyssið þið, bárur, bát á fiskimiði.
Blásið þið, vindar, hlýtt á kinnum fríðum.

Vorboðinn ljúfi, fuglinn trúr sem fer,
með fjaðrabliki háa vegaleysu
í sumardal að kveða kvæðin þín,

Heilsaðu einkum, ef að fyrir ber
engil með húfu og rauðan skúf, í peysu.
Þröstur minn góður, það er stúlkan mín.

                                               Jónas Hallgrímsson

Ég er fæddur ferðamaður

(Lag: Volga, Volga )

Ég er fæddur ferðamaður,

frjáls sem örn, er hæstur fer.

Alltaf hress og ætíð glaður

aðrir þó að barmi sér.

Þegar langa leið skal fara,

læra margt og stæla fjör,

tjáir eigi táp að spara,

telja spor og letja för.

Þó að renni röðull fagur,

ránar til í nætur frið,

aftur rís úr dimmu dagur,

dáða til, er hvetur lið.

Áfram, áfram ungi maður.

Á þig mænir tímans von.

Vertu djarfur, vertu glaður,

vorsins barn og óskason.

Furðuverk

Ég á augu, ég á eyru,

ég á lítið skrýtið nef.

Ég á augnabrúnir, augnalok

sem lokast þegar ég sef.

Ég á kinnar og varir rauðar,

og á höfi hef ég hár,

eina tungu og tvö lungu

og heila sem er klár.

Ég á tennur og blóð sem rennur

og hjarta sem að slær,

tvær hendur og tvo fætur,

tíu fingur og tíu tær.

Ég get gengið ég get hlaupið

kann að tala mannamál.

Ég á bakhlið ég á framhlið

en innst inni hef ég sál.

Því ég er furðuverk,

algert furðuverk,

sem að Guð bjó til.

Ég er furðuverk,

algert furðuverk,

lítið samt ég skil.

Í heilanum spurningunum

ég velti fyrir mér

og stundum koma svörin

svona eins og af sjálfu sér.

En sumt er margt svo skrýtið

sem ég ekki skil,

en það gerir ósköp lítið

því mér finnst gaman að vera til.

Því ég er furðuverk..............

                      Jóhann G. Jóhannsson

Ég á gamla frænku

Ég á gamla frænku

sem heitir Ingeborg.

Við eftir henni hermum

er hún gengur niður á torg.

Og svo sveiflast fjöðu’rin

og fjöðu’rin sveiflast svo.

Og svo sveiflast fjöðu’rin

og fjöðu’rin sveiflast svo.

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast hatturinn....

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast sjalið......

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast karfan.....

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast pilsið.......

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast frænkan.......

             Höf ókunnur

Ég á lítinn kátan kött

Ég á lítinn kátan kött,

kátan kött, kátan kött.

Hann er grár með hvítan hött,

grár með hvítan hött.

Mjaaaaaá, mjaaaaaaá,

Svona mjálmar kisi minn,

mjaaaaaaá, mjaaaaaaá,

daginn út og inn.

Snati litli hoppar hér,

hoppar hér, hoppar hér.

Leggst svo fram á lappir sér,

fram á lappir sér.

Vooooooooff, vooooooff.

Svona geltir Snati minn,

voooooooff, vooooooff,

daginn út og inn

             Margrét Ólafsdóttir

Ég get klappað

Ég get klappað, ég get gengið hratt.

Ég get séð og hlustað, það er satt.

Lykt af öllu finn ég og fæ mér hollan mat

og fylli krafti líkamann, já það er ekkert plat.

Ég á hendur, ég á fætur,

augu, eyru, nef og munn.

Ég á hendur, ég á fætur,

augu, eyru, nef og munn.

         Margrét Ólafsdóttir

Ég heiti eftir afa mínum

Ég heiti eftir afa mínum er því nefndur Jón.

Ennþá er ég agnarsmár og ofurlítið flón.

Ég oftast er í gallabuxum, blautur upp á haus,

í blárri skyrtu, berhentur og húfu og trefillaus.

Ég allan daginn úti er á hlaupum til og frá,

er iðinn við að leika mér og sitthvað nýtt að sjá.

En oft er ég með bíladellu, bruna þá af stað.

Ég býst nú við að fleiri geti verið til í það.

Hún mamma sagði einmitt svona, eins og trúlegt er:

„Æ, elsku Nonni, reyndu nú að dunda hér hjá mér.”

En á ég kannski að sitja eins og stelpa uppi’ á stól,

í blúnduskjörti, totuskóm og ermalausum kjól?

Ég sagði ekkert annað, en veit þó hvað ég syng,

ég skaust því út að leika mér með krökkunum í kring.

Því þar var líf og leikur fyrir venjulegan dreng.

Ég lá því ekki’ á liði mínu’ en tók í sama streng.

En þegar ég verð þreyttur, þá er gott að koma inn

og þurrka af sér bleytuna og borða grautinn sinn.

Já, ósköp lítill mömmudrengur er ég orðinn þá,

því aldrei get ég hugsað mér að fara henni frá.

Ég heyri svo vel

Ég heyri svo vel, ég heyri grasið gróa,

ég heyri svo vel, ég heyri snjóinn snjóa,

ég heyri svo vel, ég heyri orminn mjóa,

heyri hárið vaxa, heyri neglurnar lengjast, heyri hjartað slá.

Þú finnur það vel, allt færist nær þér,

þú finnur það vel þú kemur nær mér,

þú finnur það vel, allt fæðist í þér,

andlitin lifna, og húsin dansa

og vindurinn hlær.

Ég heyri svo vel...................

                          Ólafur Haukur Símonarson

Ég beið þín lengi lengi

Ég beið þín lengi lengi

mín liljan fríð,

stillti mína strengi

gegn stormum og hríð.

Ég beið þín undir björkunum

í Bláskógarhlíð.

Ég leiddi þig í lundinn

mín liljan fríð.

Sól skein á sundin

um sumarlanga tíð.

Og blærinn söng í björkunum

í Bláskógarhlíð.

Leggur loga bjarta

mín liljan fríð

frá hjarta til hjarta,

um himinhvelin víð.

Og blítt er undir björkunum

í Bláskógarhlíð.

Ljóð: Úr Gullna hliðinu                                Lag: Páll Ísólfsson



Sendandi texta: Gyða Halldórsdóttir

Ég leitaði blárra blóma

Ég leitaði blárra blóma

að binda þér dálítinn sveig,

en fölleit kom nóttin og frostið kalt

á fegurstu blöðin hneig.

Og ég gat ei handsamað heldur

þá hljóma sem flögruðu’ um mig

því það voru allt saman orðlausir draumar

um ástina, vorið og þig.

En bráðum fer sumar að sunnan

og syngur þér öll sín ljóð

sem ég hefði kosið að kveða þér einn

um kvöldin sólbjört og hljóð.

Það varpar á veg þinn rósum

og vakir við rúmið þitt

og leggur hóglátt að hjarta þínu

hvítasta blómið sitt.

Ég veit að ég öfunda vorið

sem vekur þig sérhvern dag,

sem syngur þér kvæði og kveður þig

með kossi hvert sólarlag.

Þó get ég ei annað en glaðst við

hvern geisla’ er á veg þinn skín

og óskað að söngur, ástir og rósir

sé alla tíð saga þín.

                        Tómas Guðmundsson

Þú styrkir mig.

Ég stundum er á ferð um dimma dali

Og dags og nætur veit ég ekki skil

Mig dreymir þá um allt sem auðgar lífið

Og óska þess að bráðum rofi til.

Þú styrkir mig ég stend á hæstu tindum

Þú styður mig í gegnum hverja þraut.

þú gefur þyrstum veig af lífsins lindum

Þú leiðir mig á gæfunnar minnar braut.

En stundum er ég undra ljóma vafinn

Og allt í kring er fagurt bjart og nýtt.

Ég er sem upp í æviheima hafinn

Og hugsun mín er ást og gæska þín.

Ég skal syngja um allt

Ég skal syngja’ um allt sem mér er kært

þá aftur kemur vor.

Ég skal láta hljóma hátt og skært

um holt og klettaskor.

Ég skal syngja með þér lækur

er þú leikur þér við stein

og hlæja eins og þrösturinn

sem hoppar grein af grein.

Og er regnið fellur þungt og þétt

á þyrstan kaldan svörð

skal ég syngja’ um hvern þann blómsturblett

sem bráðum grær á jörð.

En er sólin aftur á mig skín

og yljar vanga smá

þá skal ég kveða kvæðin mín,

þau kærstu sem ég á.

                         Iðunn Steinsdóttir

Ég veit þú kemur

Ég veit þú kemur í kvöld til mín
þótt kveðjan væri stutt í gær.
Ég trúi ekki á orðin þín,
ef annað segja stjörnur tvær.

Og þá mun allt verða eins og var
sko áður en þú veist, þú veist.
Og þetta eina sem út af bar
okkar á milli í friði leyst.

Og seinna, þegar tunglið hefur tölt um langan veg,
þá tölum við um drauminn sem við elskum, þú og ég.

Ég veit þú kemur í kvöld til mín
þótt kveðjan væri stutt í gær.
Ég trúi ekki á orðin þín,
ef annað segja stjörnur tvær.

                         Ási í Bæ

Ég vil stilla mína strengi

Ég vil stilla mína strengi, ég vil syngja lítið ljóð

um þann ljúfa draum sem út í bláinn fló.

Ég vil syngja mína söngva um hið fagra, unga fljóð

sem að forðum ég unni meir en nóg.

Ó, þú kærastan mín kær,

litla, káta Víkurmær,

þinna kossa ég minnist enn í dag.

Þér til dýrðar vil ég stilla mína strengi þetta kvöld.

Þú ert stúlkan sem átt mitt kvæðalag.

Ó, ég man þá dýrðardaga og þau dásamlegu kvöld

og þær draumanætur við þinn heita barm.

Og ég man þá björtu fegurð þegar vorið hafði völd

og þú vafðir mig hvítum, mjúkum arm.

Hún er engu öðru lík þessi æskurómantík,

þegar unga hjartað slær svo villt og fljótt.

Þá er guðdómlegt að vaka tvö og vera saman ein

úti’ í vorljósri, heitri júnínótt.

Hverju vori fylgir sumar, hverju sumri fylgir haust

og hið sama lögmál réði þinni ást.

Það var naumast hægt að segja að hún entist endalaust,

nú er of seint um slíkan hlut að fást.

Því að kærastan mín kær, þessi káta Víkurmær,

er nú konuefni stórútgerðarmanns.

Ég er ráðinn fyrir skolli drjúgan skilding annað kvöld

til að skemmta í brúðkaupinu hans.

                                   Jón frá Ljárskógum

Ólafía hvar er Vigga

Ólafía, hvar er Vigga,

Ólafía, hvar er Vigga?

Hún fór upp í sveit

að elta gamla geit.

Ólafía, hvar er Vigga?

Ólafía, hvar er Vigga,

Ólafía, hvar er Vigga?

Hún fór út í lönd

að kaupa axlabönd.

Ólafía, hvar er Vigga?

Ólafía, hvar er Vigga,

Ólafía, hvar er Vigga?

Hún fór oní bæ

að kaupa blómafræ.

Ólafía, hvar er Vigga?

                 Höf. ókunnur

Óskasteinar

Fann ég á fjalli fallega steina.

Faldi þá alla, vildi þeim leyna.

Huldi þar í hellisskúta heillasteina,

alla mína unaðslegu óskasteina.

Langt er nú síðan leit ég þá steina.

Lengur ei man ég óskina neina

er þeir skyldu uppfylla um ævidaga.

Ekki frá því skýrir þessi litla saga.

Gersemar mínar græt ég ei lengur,

geti þær fundið telpa' eða drengur,

silfurskæra kristalla með grænu' og gráu,

gullna roðasteina rennda fjólubláu.

                          Hildigunnur Halldórsdóttir

Kæri Jón

Kæri Jón, er þér berst þetta bréf,

kæri Jón, burtu farin þá ég er.

Ég þig einu sinni elskaði

en örlög réðu því

að ástfangin ég orðin er á ný.

Kæri Jón, kveðjan innpökkuð er.

Já, kæri Jón, ég endursendi hringinn þér.

Sérhver tilraun þín að trufla mig

er tilgangslaus í reynd

því ég gifti mig á morgun með leynd.

                           Höf.ókunnur

Fimmeyringurinn

Ef að nú hjá pabba einn fimmeyring ég fengi,

fjarskalega hrifin og glöð ég yrði þá.

Ég klappa skyldi pabba og kyssa vel og lengi

og kaupa síðan allt sem mig langar til að fá.

Fyrst kaupi ég mér brúðu sem leggur aftur augun

og armbandsúrið fína af fallegustu gerð.

Og af því hvað hún mamma er orðin þreytt á taugum

þá ætla ég að kaupa bíl í hverja sendiferð.

Hjólhest og járnbraut ég ætla að gefa Geira,

gríðarstóra flugvél ég kaupi fyrir Finn.

Svo kaupi ég mér döðlur og súkkulaði’ og fleira

og síðan skal ég gefa pabba allan afganginn.

                                           Höf. ókunnur

Fiskavísur

Hafið þið heyrt söguna um fiskana tvo

sem ævi sína enduðu í netinu svo.

Þeir syntu og syntu og syntu’ út um allt,

en mamma þeirra sagði; vatnið er kalt.

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba,

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba.

Þeir syntu og syngu og syntu’ út um allt,

en mamma þeirra sagði; vatnið er kalt.

Annar hét Gunnar en hinn hét Geir,

þeir voru ósköp smáir, báðir tveir.

Þeir syntu og syngu og syntu’ út um allt,

en mamma þeirra sagði; vatnið er kalt.

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba,

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba.

Lausavísur

Fljúga hvítu fiðrildin

fyrir utan glugga.

Þarna siglir einhver inn

ofurlítil dugga.

Afi minn og amma mín

úti’ á Bakka búa,

þau eru bæði sæt og fín,

þangað vil ég flúa.

Afi minn fór á honum Rauð

eitthvað suður’ á bæi,

sækja bæði sykur og brauð,

sitt af hvoru tagi.

Sigga litla systir mín

situr úti’ í götu,

er að mjólka ána sín

í ofurlitla fötu.

Eitthvað tvennt á hné ég hef,

heitir annað Stína,

hún er að láta lítið bréf

í litlu nösina sína.

                      Gamlar vísur

Foli foli fótalipri

Foli, foli fótalipri,

flýttu þér nú heim á bæ.

Foli, foli fótalipri,

flýttu þér nú heim á bæ.

Tra-rí, ra-la-la,

flýttu þér nú heim að bæ.

Heima mun þín heyið bíða

en hjá mömmu koss ég fæ.

Heima mun þín heyið bíða

en hjá mömmu koss ég fæ.

Tra-rí, ra-la-la,

en hjá mömmu koss ég fæ.

Herðir hlaupin hlaupagarpur

hreint ei telur sporin sín.

Herðir hlaupin hlaupagarpur

hreint ei telur sporin sín.

Tra-rí, ra-la-la,

hreint ei telur sporin sín.

Aldrei hef ég heldur Jarpur,

hafrastráin talið þín.

Aldrei hef ég heldur Jarpur,

hafrastráin talið þín.

Tra-rí, ra-la-la,

hafrastráin talið þín.

          Hildigunnur Halldórsdóttir

Fram í heiðanna ró

Fram í heiðanna ró fann ég bólstað og bjó

þar sem birkið og fjalldrapinn grær.

Þar er vistin mér góð, aldrei heyrist þar hnjóð,

þar er himininn víður og tær.

Heiðarbóli ég bý,

þar sem birkið og fjalldrapinn grær.

Þar er vistin mér góð, aldrei heyrist þar hnjóð,

þar er himininn víður og tær.

Mörg hin steinhljóðu kvöld upp í stjarnanna fjöld

hef ég starað í spyrjandi þrá.

Skyldi’ ei dýrðin í geim bera’ af dásemdum þeim

sem vor draumfagri jarðheimur á.

Heiðarbóli ég.................

Þetta loft er svo tært. Finnið þytmjúkan þey

hve hann þyrlar upp angan úr mó.

Nei, ég vildi’ ekki borgir né blikandi torg

fyrir býlið í heiðanna ró.

Heiðarbóli ég..................

                         Friðrik A. Friðriksson

Frost er úti fuglinn minn

Frost er úti fuglinn minn

ég finn hvað þér er kalt.

Nærðu engu’ í nefið þitt

því nú er frosið allt.

En ef þú bíður augnablik

ég ætla’ að flýta mér

og biðja hana mömmu mína

um mylsnu handa þér.

Fröken Reykjavík

Hver gengur þarna eftir Austurstræti

og ilmar eins og vorsins blóm,

með djarfan svip og ögn af yfirlæti,

á ótrúlega rauðum skóm?

Ó, það er stúlka engum öðrum lík,

það er hún Fröken Reykjavík,

sem gengur þarna eftir Austurstræti

á ótrúlega rauðum skóm.

Og því er eins og hafi vaxið

vorsins blóm á stræti.

Hver situr þar með glóð í gullnum lokkum

í grasinu á Arnarhól,

svo ung og djörf í ekta nælonsokkum

og nýjum, flegnum siffonkjól?

Ó, það er stúlka engum öðrum lík,

það er hún Fröken Reykjavík

sem situr þar með glóð í gullnum lokkum

í grasinu á Arnarhól,

svo æskubjört og fríð og nett

í nýjum kjól- og sokkum.

Hver svífur þarna suður tjarnarbakka

til samfundar við ungan mann,

sem bíður einn á brúnum sumarjakka

hjá björkunum við Hljómskálann?

Ó, það er stúlka engum öðrum lík,

það er hún Fröken Reykjavík

sem svífur þarna suður Tjarnarbakka,

til samfundar við ungan mann

sem bíður einn hjá björkunum

við Hljómskálann, Hljómskálann.

                                Jónas Árnason

Fuglinn í fjörunni

Fuglinn í fjörunni

hann heitir már.

Silkibleik er húfan hans

og gult undir hár.

Er sá fuglinn ekki smár,

bæði digur og fótahár,

á bakinu svartur, á bringunni grár.

Bröltir hann oft í snörunni,

fuglinn í fjörunni.

Fuglinn í fjörunni
hann er bróðir þinn.
Ekki get ég stigið við þig
stuttfótur minn.

Fuglinn segir bí bí bí

Fuglinn segir bí, bí, bí,

bí, bí, segir Stína.

Kveldúlfur er kominn í

kerlinguna mína.

Fylgd

Komdu litli ljúfur,

labbi, pabba stúfur,

látum draumsins dúfur

dvelja inni’ um sinn,

- heiður er himininn.

Blærinn faðmar bæinn,

býður út í daginn.

Komdu, Kalli minn.

Göngum upp með ánni,

inn hjá mosaflánni,

fram með gljúfragjánni,

gegnum móans lyng,

- heyrirðu hvað ég syng,-

líkt og lambamóðir

leiti’ á fornar slóðir

innst í hlíðahring.

Héðan sérðu hafið,

hvítum ljóma vafið,

það á geymt og grafið

gull og perluskel,

ef þú veiðir vel.

En frammi á fjöllum háum,

fjarri sævi bláum,

sefur gamalt sel.

Glitrar grund og vangur,

glóir sund og drangur.

Litli ferðalangur

láttu vakna nú

þína tryggð og trú.

- Lind í lautu streymir,

lyng á heiði dreymir,

þetta land átt þú.

Hér bjó afi’ og amma
eins og pabbi’ og mamma.
Eina ævi skamma
eignast hver um sig,
- stundum þröngan stig.
En þú átt að muna
alla tilveruna
að þetta land á þig.

Ef að illar vættir

inn um myrkragættir

bjóða svika sættir,

svo sem löngum ber

við í heimi hér,

þá er ei þörf að velja:

Þú mátt aldrei selja

það úr hendi þér.

Göngum langar leiðir,

landið faðminn breiðir.

Allar götur greiðir

gamla landið mitt,

sýnir hjarta sitt.

Mundu, mömmu ljúfur,

mundu, pabba stúfur,

að þetta er landið þitt

              Guðmundur Böðvarsson

Fyrir átta árum

Ennþá brennur mér í muna
meir en nokkurn skyldi gruna,
að þú gafst mér undir fótinn.
Fyrir sunnan Fríkirkjuna
fórum við á stefnumótin.

En ég var bara, eins og gengur
ástfanginn og saklaus drengur.
Með söknuði ég seinna fann, að
við hefðum getað vakað lengur
og verið betri hvort við annað.

Svo var það fyrir átta árum,
að ég kvaddi þig með tárum,
daginn sem þú sigldir héðan.
Harmaljóð úr hafsins bárum
hjarta mínu fylgdi á meðan.

En hver veit nema ljósir lokkar,
lítill kjóll og stuttir sokkar
hittist fyrir hinumegin.
Þá getum við í gleði okkar
gengið suður Laufásveginn.

                 Tómas Guðmundsson

Fyrir ofan regnbogann

Landið rétt fyrir ofan regnbogann

raulað var um í barnagælu sem vel ég kann.

Landið bláum og heiðum himni næst,

hjartans vonir og þrár og draumar þar geta ræst.

Ég óska þess af heilum hug

að héðan gæti’ ég lyfst á flug til skýja.

Sem brjóstsykur í munni mér

þá mundi bráðna vandi hver og burtu flýja.

Fuglar renna sér yfir regnbogann,

rétt mér fyndist að einnig ég kæmist yfir hann.

Hversvegna má ég ekki fljúga eins og fuglinn yfir regnbogann?

Fyrr var oft í koti kátt

Fyrr var oft í koti kátt

krakkar léku saman.

Þar var löngum hlegið hátt,

hent að mörgu gaman.

Úti’ um stéttar urðu þar

einatt skrýtnar sögur

þegar saman safnast var

sumarkvöldin fögur.

Eins við brugðum okkur þá

oft á milli bæja

til að kankast eitthvað á

eða til að hlæja.

Margt eitt kvöld og margan dag

máttum við í næði

æfa saman eitthvert lag

eða syngja kvæði.

Bænum mínum heima hjá,

Hlíðar brekkum undir,

er svo margt að minnast á

margar glaðar stundir.

Því vill hvarfla hugurinn,

heillavinir góðir,

heim í gamla hópinn minn,

heim á fornar slóðir.

               Þorsteinn Erlingsson

Gamla gatan

Ó, gamla gatan mín,
ég glaður vitja þín,
og horfnar stundir heilsa mér.
Hér gekk ég gullin spor,
mín glöðu æskuvor
sem liðu burt í leik hjá þér.

Í sól og sumaryl,
hve sælt að vera til,
við þekktum hvorki boð né bann,
en kveiktum ástareld
sem öll hin rauðu kveld
í ungum hjörtum okkar brann.

Dagarnir liðu með draumsins þyt,
dóu mín sumarblóm.
Nú geymi ég þeirra ljós og lit
sem lifandi helgidóm.

Það berast ómar inn
ég opna gluggann minn

og um mig leikur andi hlýr
því æskan fram hjá fer,
til fundar hraðar sér
að yrkja lífs síns ævintýr.

                   Ási í Bæ

Hvað vitið þið fegra

Hvað vitið þið fegra en Vínarljóð,

hvað vermir svo hjartað og örvar blóð.

Jafnt ríkum sem snauðum það fögnuð fær,

vér fljúgum á vængjum þess himni nær.

Hið syngjandi, klingjandi, sálirnar yngjandi,

svellandi, hvellandi Vínarljóð.

                                  Björn Franzson

Hver á sér fegra föðurland

Hver á sér fegra föðurland,
með fjöll og dal og bláan sand,
með norðurljósa bjarmaband
og björk og lind í hlíð?
Með friðsæl býli, ljós og ljóð,
svo langt frá heimsins vígaslóð.
Geym, drottinn, okkar dýra land
er duna jarðarstríð.

Hver á sér meðal þjóða þjóð,
er þekkir hvorki sverð né blóð
en lifir sæl við ást og óð
og auð, sem friðsæld gaf?
Við heita brunna, hreinan blæ
og hátign jökla, bláan sæ,
hún unir grandvör, farsæl, fróð
og frjáls - við ysta haf.

Ó, Ísland, fagra ættarbyggð,
um eilífð sé þín gæfa tryggð,
öll grimmd frá þinni ströndu styggð
og stöðugt allt þitt ráð.
Hver dagur líti dáð á ný,
hver draumur rætist verkum í
svo verði Íslands ástkær byggð
ei öðrum þjóðum háð.
Svo aldrei framar Íslands byggð
sé öðrum þjóðum háð.

                                    Hulda

Guttavísur

Sögu vil ég segja stutta

sem að ég hef nýskeð frétt.

Reyndar þekkið þið hann Gutta,

það er alveg rétt.

Óþekkur er ætíð anginn sá,

út um bæinn stekkur hann

og hoppar til og frá.

Mömmu sinni unir aldrei hjá,

eða gegnir pabba sínum.

Nei, nei það er frá.

Allan daginn, út um bæinn

eilíf heyrast köll í þeim:

Gutti, Gutti, Gutti, Gutti,

Gutti komdu heim.

Andlitið er á þeim stutta

oft sem rennblautt moldarflag.

Mædd er orðin mamma hans Gutta,

mælir oft á dag:

Hvað varst þú að gera, Gutti minn?

Geturðu aldrei skammast þín

að koma svona inn?

Réttast væri að flengja ræfilinn.

Reifstu svona buxurnar

og nýja jakkann þinn?

Þú skalt ekki þræta Gutti,

það er ekki nokkur vörn.

Almáttugur! En sú mæða

að eiga svona börn.

Gutti aldrei gegnir þessu,

grettir sig og bara hlær,

orðinn nærri að einni klessu

undir bíl í gær.

O’n af háum vegg í dag hann datt.

Drottinn minn! Og stutta nefið

það varð alveg flatt

eins og pönnukaka. Er það satt?

Ó, já, því er ver og miður,

þetta var svo bratt.

Nú er Gutta nefið snúið,

nú má hafa það á tröll.

Nú er kvæðið næstum búið,

nú er sagan öll.

                    Stefán Jónsson

Gömul kynni

Hin gömlu kynni gleymast ei,

enn glóir vín á skál!

Hin gömlu kynni gleymast ei

né gömul tryggðamál.

Ó, góða, góða gamla tíð

með gull í mund!

Nú fyllum bróðir bikarinn

og blessum liðna stund.

Við leiddumst fyrst um laut og hól,

er lóan söng í mó.

En draumar svifu, söngur hvarf

úr Silfrastaða skóg.

Ó, góða, góða gamla tíð.................

Við óðum saman straum og streng

og stóðumst bylgjufall.

En seinna hafrót mæðu' og meins

á millum okkar svall.

Ó, góða, góða, gamla tíð...............

Þótt sortnað hafi sól og lund

ég syng und laufgum hlyn

og rétti mund um hafið hálft

og heilsa gömlum vin!

Ó, góða, góða gengna tíð

með gull í mund!

Nú fyllum bróðir bikarinn

og blessum liðna stund.

                      Árni Pálsson þýddi.

Göngum, göngum

Göngum, göngum,

göngum upp í gilið

gljúfrabúann til að sjá.

Þar á klettasyllu svarti krummi

sínum börnum liggur hjá.

                   Þórður Kristleifsson

Hafaldan háa

Hafaldan háa hvað viltu mér,

hafaldan háa hvað viltu mér.

Berðu bátinn smáa á brjósti þér

meðan út á máa miðin ég fer.



Hann Ari er lítill

Hann Ari er lítill,

hann er átta’ ára trítill

með augu mjög falleg og skær.

Hann er bara sætur,

jafnvel eins er hann grætur

og hugljúfur þegar hann hlær.

En spurningum Ara

er ei auðvelt að svara:

Mamma, af hverju’ er himininn blár?

Sendir Guð okkur jólin?

Hve gömul er sólin?

Pabbi, því hafa hundarnir hár?

Bæði pabba og mömmu

og afa og ömmu

þreytir endalaust spurninga suð:

Hvar er sólin um nætur?

Því er sykurinn sætur?

Afi, gegndu, hver skapaði Guð?

Hvar er heimsendir, amma?

Hvað er eilífðin, mamma?

Pabbi, af hverju vex á þér skegg.

Því er afi svo feitur?

Því er eldurinn heitur?

Því eiga’ ekki hanarnir egg?

Það þykknar í Ara

ef þau ekki svara

og þá verður hann ekki rór,

svo heldur en þegja

þau svara og segja;

þú veist það er verðurðu stór.

Fyrst hik er á svari,

þá hugsar hann Ari,

og hallar þá kannske’ undir flatt

og litla stund þegir,

að lokum hann segir:

Þið eigið að segja mér satt.

                    Stefán Jónsson

Hann Davíð var lítill drengur

Hann Davíð var lítill drengur,

á Drottins vegum hann gekk.

Hann fór til að fella risann

og fimm litla steina hann fékk.

Einn lítinn stein í slönguna lét

og slangan fór hring eftir hring.

Einn lítinn stein í slönguna lét

og slangan fór hring eftir hring.

Hring eftir hring og hring eftir hring

og hring eftir hring eftir hring.

Upp í loftið hentist hann

og hæfði þennan risamann.

                  Höf. ókunnur

Hann Fúsi er latur að læra

Hann Fúsi er latur að læra

og líklegast er hann með horn

því alltaf ef á hann að stafa

hver einasti stafur er þ.

Tra-la-la-la,

hver einsati stafur er þ, þ, þ.

Tra-la-la-la,

hver einasti stafur er þ.

Hún Helga er helmingi betri.

Og hún er nú montin af því

að H er hún hárviss að þekkja.

En hitt dótið kallar hún í.

Tra-la-la-la,

en hitt dótið kallar hún í, í, í.

Tra-la-la-la,

en hitt dótið kallar hún í.

Hann Lalli er ljósið í bekknum,

og líklegast í þessum bæ,

því l, m, n, o, p hann þekkir.

En allt hitt er b eða æ.

Tra-la-la-la,

en allt hitt er b eða æ, æ, æ.

Tra-la-la-la,

en allt hitt er b eða æ.

                   Höf. ókunnur

Hann Tumi fer á fætur

Hann Tumi fer á fætur

við fyrsta hanagal

að sitja yfir ánum

lengst inni í Fagradal.

Hann lætur hugann líða

svo langt um dali’ og fjöll

því kóngur vill hann verða

í voða stórri höll.

Og Snati hans er hirðfífl

og hrútur ráðgjafinn

og smalahóll er höllin. –

En hvar er drottningin?

               Freysteinn Gunnarsson

Heylóarvísa

Snemma lóan litla í
lofti bláu „dírrindí“
undir sólu syngur:
„lofið gæsku gjafarans -
grænar eru sveitir lands,
fagur himinhringur.

Ég á bú í berjamó,
börnin smá í kyrrð og ró
heima´ í hreiðri bíða;
mata ég þau af móðurtryggð,
maðkinn tíni þrátt um byggð
eða flugu fríða.“

Lóan heim úr lofti flaug
- ljómaði sól um himinbaug,
blómi grær á grundu, -
til að annast unga smá.
Alla étið hafði þá
hrafn fyrir hálfri stundu!

                       Jónas Hallgrímsson

Heimaey

Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum
mín fagra Heimaey.

Við lífsins fögnuð fundum
á fyrstu bernskustundum
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.

Hér réri hann afi á árabát
og undi sér best á sjó,
en amma hafði á öldunni gát
og aflann úr fjörunni dró.

Er vindur lék í voðum
og vængir lyftu gnoðum
þeir höfðu byr hjá boðum
á blíðvinar fund.

Og enn þeir fiskinn fanga
við Flúðir, Svið og Dranga,
þó stormur strjúki vanga
það stælir karlmannslund.

Og allt var skini skartað
og skjól við móðurhjartað.
Hér leið mín bernskan bjarta
við bjargfuglaklið.

Er vorið lagði að landi
var líf í fjörusandi,
þá ríkti unaðsandi
í ætt við báru klið.

Þegar í fjarska mig báturinn ber
og boðinn úr djúpinu rís,
Eyjan mín kæra, ég óska hjá þér
eigi ég faðmlögin vís.

Þó löngum beri af leiðum
á lífsins vegi breiðum
þá finnst á fornum eiðum
margt falið hjartamein.

En okkar æskufuna
við ættum þó að muna
á meðan öldur una
í ást við fjörustein.

                      Ási í Bæ

Heitir Valur

Heitir Valur hundur minn

hann er falur varla.

Einatt smalar auminginn

upp um dali fjalla.

Heyr himnasmiður

Heyr himnasmiður

hvers skáldið biður.

Komi mjúk til mín

miskunnin þín.

Því heiti’ eg á þig,

þú hefur skaptan mig,

ég er þrællinn þinn,

þú ert Drottinn minn.

Guð, heit eg á þig,

að græðir mig.

Minnst mildingur mín,

mest þurfum þín.

Ryð þú röðla gramur,

ríklyndur og framur,

hölds hverri sorg

úr hjarta borg.

Gæt, mildingur mín,

mest þurfum þín,

helst hverja stund

á hölda grund.

Set, meyjar mögur,

málsefni fögur.

Öll er hjálp af þér

í hjarta mér.

           Kolbeinn Tumason

Hótel Jörð

Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.

Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.

Einir fara og aðrir koma í dag

því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.

Og til eru ýmsir sem ferðalag þetta þrá,

en þó eru margir sem ferðalaginu kvíða.

Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,

en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.

En það er margt um manninn á svona stað

og meðal gestanna' er sífelldur þys og læti.

Allt lendir í stöðugri keppni' um að koma sér

og krækja sér í nógu þægilegt sæti.

En þó eru margir sem láta sér lynda það

að lifa' úti' í horni óáreittir og spakir,

því það er svo misjafnt sem mennirnir leita að

og misjafn tilgangurinn sem fyrir þeim vakir.

En mörgum finnst hún dýr þessi hóteldvöl

þó deilt sé um hvort hótelið sjálft muni græða.

En við sem ferðumst eigum ei annars völ,

það er ekki um fleiri gististaði að ræða.

Að vísu eru flestir velkomnir þangað inn

og viðbúnaður er gestirnir koma' í bæinn.

Og margir í allsnægtum una þar fyrst um sinn,

en áhyggjan vex er menn nálgast burtferðardaginn.

Þá streymir sú hugsun um oss sem ískaldur foss

að allt verði loks upp í dvölina tekið frá oss,

er dauðinn, sá mikli rukkari, réttir oss

reikninginn yfir það sem skrifað var hjá oss.

Þá verður oss ljóst að framar ei frestur gefst

né færi á að ráðstafa nokkru betur.

Því alls sem lífið lánaði dauðinn krefst

í líku hlutfalli' og Metúsalem og Pétur.

                          Tómas Guðmundsson

Hraun í Öxnadal

Þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla
lék í ljósi sólar,
lærði hörpu að stilla,
hann sem kveða kunni
kvæðin ljúfu, þýðu,
skáld í muna og munni,
mögur sveitablíðu.

Rétt við háa hóla,
hraunastalli undir,
þar sem fögur fjóla
fegrar sléttar grundir,
blasir bær við hvammi
bjargarskriðum háður.
Þar til fjalla frammi
fæddist Jónas áður.

Brosir laut og leiti,
ljómar fjall og hjalli.
Lækur vætu veitir,
vökvast bakka halli.
Geislar sumarsólar
silungsána gylla
þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla.

       Hannes Hafstein

Hver hefur skapað blómin björt

Hver hefur skapað blómin björt,

blómin björt, blómin björt?

Hver hefur skapað blómin björt?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað fuglana,

fuglana, fuglana?

Hver hefur skapað fuglana?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað stjörnurnar,

stjörnurnar, stjörnurnar?

Hver hefur skapað stjörnurnar?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað þig og mig,

þig og mig, þig og mig?

Hver hefur skapað þig og mig?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað blómin björt,

fuglana, stjörnurnar?

Hver hefur skapað þig og mig?

Guð á himninum.

Hvert er horfið laufið

Hvert er horfið laufið sem var grænt í gær?

Þótt ég um það spyrji verð ég engu nær.

Blöðin grænu hafa visnað,orðin gul og rauð.

Ef ég horfi miklu lengur verður hríslan auð.

Nú er ís á vatni sem var autt í gær.

Yfir landið hélugráum ljóma slær.

Ég brýt heilann um það, segðu mér hvað heldur þú,

kemur haustið fyrst á morgun, er það komið nú?

Nú er grettin jörðin, eins og gamalt skar.

Sjást nú gráar hærur þar sem grasið var.

Yfir fyrrum gróna bala liggja frosin spor.

Ég verð kuldatíð að þola þar til kemur vor.



                                       Þýð:Herdís Egilsdóttir

Inn milli fjallanna

Inn milli fjallanna hér á ég heima,

hér liggja smaladrengsins léttu spor.

Hraun þessi leikföng í hellunum geyma,

hríslan mín blaktir enn í klettaskor.

Við þýðan þrastaklið

og þungan vatnanið,

æska mín leið þar sem indælt vor.

                         Guðmundur Magnússon

Draumur hjarðsveinsins

Í birkilaut hvíldi ég bakkanum á,

þar bunaði smálækjarspræna.

Mig dreymdi’ að í sólskini sæti ég þá

hjá smámey við kotbæinn græna.

Og hóglega’ í draumnum með höfuð ég lá

í hnjám hinnar fríðustu vinu

og ástfanginn mændi’ ég í augun hin blá

sem yfir mér ljómandi skinu.

Úf fíflum og sóleyjum festar hún batt,

þær fléttur hún yfir mig lagði.

Þá barðist mér hjartað í brjóstinu glatt

en bundin var tungan og þagði.

Loks hneigir hún andlitið ofan að mér

svo ilmblæ af vörum ég kenni.

Ó, fagnaðaryndi, hve farsæll ég er,

nú fæ ég víst kossinn frá henni.

En rétt þegar nálgaðist munnur að munn,

að meynni var faðmur minn snúinn,

þá flaug hjá mér þröstur svo þaut við í runn

og þar með var draumurinn búinn.

                        Steingrímur Thorsteinsson

Í fjalladal

Í fjalladal, í fjalladal

er fagurt oft á vorin

er grænkar hlíð og gróa blóm

og glymur loft af svanahljóm.

Í fjallasal, í fjallasal

er fagurt oft á vorin.

Í fjalladal, í fjalladal

er fagurt oft á haustin

er hrímgað tindrar lauf og lyng

og ljómar tunglskin allt í kring.

Í fjallasal, í fjallasal

er fagurt oft á haustin.

                 Guðmundur Guðmundsson

Í Hlíðarendakoti

Fyrr var oft í koti kátt,
krakkar léku saman,
þar var löngum hlegið hátt,
hent að mörgu gaman.
Úti' um stéttar urðu þar
einatt skrítnar sögur,
þegar saman safnast var
sumarkvöldin fögur.

Eins við brugðum okkur þá

oft á milli bæja

til að kankast eitthvað á

eða til að hlæja.

Margt eitt kvöld og margan dag

máttum við í næði

æfa saman eitthvert lag

eða syngja kvæði.

Bænum mínum heima hjá
Hlíðar brekkum undir
er svo margt að minnast á,
margar glaðar stundir.
Því vill hvarfla hugurinn,
heillavinir góðir,
heim í gamla hópinn minn,
heim á fornar slóðir.

               Þorsteinn Erlingsson

Gamalt ævintýri

Það greinir gömul saga

hvar gamall risi bjó.

Hann átti enga niðja

en ótal hallarsali.

Og roðans geislagliti

á gullsins dyngjur sló.

En langt af öllu öðru

hans aldingarður bar.

Þar uxu rauðar rósir

og reynitré og bjarkir.

Og fleygir fuglar sungu

um fegurð lífsins þar.

Það komu eitt sinn krakkar
með kátum ærslabrag
og hentust inn um hliðið
og hoppuðu um garðinn.
Þeir voru’ að fagna frelsi
einn fagran sólskinsdag.

Þeir sulgu sumarloftið

og sungu’ og hlógu dátt.

En þeim að baki þeyttist

í þykkum mekki rykið

og hvarf í gráum hnyklum

í heiðið fagurblátt.

Þá blés af bræði risinn.

En börnin tóku’ á rás.

Og hópinn hláturmilda

hann hrakti’ úr garði sínum

af vorsins græna grasi.

Og grindin skall í lás.

Þá flugu burtu fuglar.

Það fauk í sérhvert skjól.

Og blómin brugðu liti.

Og blöðin hrundu’ af trjánum.

Og í þeim aldingarði

skein aldrei framar sól.

              Heiðrekur Guðmundsson

Gamli Nói

Gamli Nói, gamli Nói,

guðhræddur og vís.

Mikils háttar maður,

mörgum velviljaður.

Þótt hann drykki, þótt hann drykki

þá samt bar hann prís.

Aldrei drakk hann, aldrei drakk hann

of mikið í senn.

Utan einu sinni

á hann trúi’ ég rynni.

Glappaskotin, glappaskotin

ganga svo til enn.

          Séra Eiríkur Brynjúlfsson þýddi.

Gangbrautarsöngur

Viðlag:

Já, bílarnir þeir æða hér um borgina hratt,

þeir bensínstybbuframleiðendur, víst er það satt.

Því kunna verðum heldur meir en kálfar og naut

er komin erum við að gangbraut.

Því voðaleg í borginni umferðin er,

það ætíð skaltu muna og gæta að þér,

og áður en þú gengur yfir götu af stað

þá gáðu vel til hægri’ og vinstri, mundu nú það.

Við götur hérna víða eru gangbrautarljós,

já, göturnar í Reykjavík, en ekki’ uppi’ í Kjós,

og krakkar allir verða að kunna þau á

svo komist yfir gangbrautirnar - hlustaðu á.

Ef ýtir þú á takkann og æðir af stað

þú ert að gera vitleysu og hættir á það

að verða fyrir bílum sem ekið er um

og ekki’ er hægt að stöðva svona hreint á punktinum.

Nei, fyrst skal ýta’ á takkann og fylgjast með því

er fagurgræni karlinn birtist luktinni í,

til beggja handa líta og ef brautin er greið

og bílar allir stansaðir við höldum okkar leið.

                                        Margrét Ólafsdóttir

Hjólasöngur

Á hjóli, hjóli, hjóli margt ég fer,

á hjóli kemst ég næstum hvert sem er.

Ég hjóla úti’ á plani og hliðargötunum,

þó helst til mikið sé þar oftast nær af bílunum.

Já, ég hjóla og hjóla bæði heima’ og í skóla.

Fyrst ég lærði reglur hér sem að löggan kenndi mér

og mig langar til að rifja upp með þér.

(Hér á milli ræðum við um umferðarreglurnar)

Á hjóli, hjóli, hjóli margt ég fer,

á hjóli kemst ég næstum hvert sem er.

Ég hjóla úti’ á plani og hliðargötunum,

þó helst til mikið sé þar oftast nær af bílunum.

Já, ég hjóla og hjóla bæði heima’ og í skóla.

Núna reyndari ég er, því ég rifjaði’ upp með þér

allar reglurnar sem löggan kenndi mér.

                                Margrét Ólafsdóttir

Umferðarljósin

Hér á gatnamótunum umferð mikil er,

þú átt að horfa á ljósið sem að snýr á móti þér.

Varúð, varúð, vegfarandi gáðu’ að þér,

varúð allir þurfa’ að sýna’ í umferðinni hér.

Ég er rauða ljósið og ræð nú öllu hér.

Ég ráðlegg þér að stansa því annars illa fer.

Rauða, rauða, rauða ljósið logar nú,

lögum þess við skulum hlýða bæði ég og þú.

Ég er gula ljósið, nú vertu viðbúinn,

en varastu’ allan flýti er þú keyrir bílinn þinn.

Gula, gula, gula ljósið logar nú,

lögum þess við skulum hlýða bæði ég og þú.

Ég er græna ljósið og gef nú merki’ um það

að ganga skuli umferðin, farðu strax af stað.

Græna, græna, græna ljósið logar nú,

lögum þess við skulum hlýða bæði ég og þú.

Hér á gatnamótunum umferð mikil er,

þú átt að horfa á ljósið sem að snýr á móti þér.

Varúð, varúð, vegfarandi gáðu’ að þér,

varúð allir þurfa’ að sýna’ í umferðinni hér.

                                   Margrét Ólafsdóttir

Góða mamma

Góða mamma gefðu mér

góða mjólk að drekka.

Ég skal vera aftur þér

elsku barnið þekka.

Farðu’ að skammta mamma mín.

Mér er kalt á tánum.

Askur, diskur, ausan þín

eru’ á drykkjarsánum.



            Gamlir húsgangar

Innan sleiki’ ég askinn minn,

ekki fyllist maginn.

kannast ég við kreistinginn

kóngs- á bænadaginn.

                  Sr. Magnús Einarsson á Tjörn.

Græna gengið
(Lag: Hey Baby)

:/:Hei, græna gengið, uhh-ahh,

gerist umhverfisvænt, hér í Fossvogi:/:

Við flokkum ruslið sem að fellur til hér

og fáu hendum sem að nýtanlegt er.

Lífrænan úrgang við urðum á ný

og endurvinnslu sendum pappírinn í.

:/:Hei, græna gengið, uhh-ahh,

gerist umhverfisvænt, hér í Fossvogi:/:

:/: Á grænum hnetti reisum grænfánann nú

og græna daga höldum ég og þú.

Við skulum gleðjast hér við gaman og söng

og græna daga halda vordægrin löng:/:

:/:Hei, græna gengið, uhh-ahh,

gerist umhverfisvænt, hér í Fossvogi:/:

                                  Margrét Ólafsdóttir

Grænmetisvísur

Þeir sem bara borða kjöt

og bjúgu alla daga

þeir feitir verða’ og flón af því

og fá svo illt í maga.

En gott er að borða gulrótina,

grófa brauðið, steinseljuna,

krækiber og kartöflur

og kálblöð og hrámeti.

Þá fá allir nettan maga,

menn þá verða alla daga

eins og lömbin ung í haga

laus við slen og leti.

Sá er fá vill fisk og kjöt

hann frændur sína étur

og maginn sýkist molnar tönn

og melt hann ekki getur.

En gott er að borða gulrótina,

grófa brauðið, steinseljuna,

krækiber og kartöflur

og kálblöð og tómata.

Hann verður sæll og viðmótsljúfur,

vinamargur, heilladrjúgur

og fær heilar, hvítar tennur.

Heilsu má ei glata.

                Kristján frá Djúpalæk þýddi

Guð sem elskar

Guð, sem elskar öll þín börn,

ætíð, faðir, sért mín vörn.

Hjá mér vertu úti’ og inni,

allt mitt fel ég miskunn þinni.

                     Friðrik Friðriksson

Í skólanum

Í skólanum, í skólanum

er skemmtilegt að vera.

Við lærum þar að lesa strax

og leirinn hnoðum eins og vax.

Í skólanum, í skólanum

er skemmtilegt að vera.

Ísland

Ísland er land þitt, og ávallt þú geymir
Ísland í huga þér, hvar sem þú ferð.
Ísland er landið sem ungan þig dreymir,
Ísland í vonanna birtu þú sérð,
Ísland í sumarsins algræna skrúði,
Ísland með blikandi norðljósa traf.
Ísland að feðranna afrekum hlúði,
Ísland er foldin, sem lífið þér gaf.

Íslensk er þjóðin sem arfinn þinn geymir
Íslensk er tunga þín skír eins og gull.
Íslensk er sú lind,sem um æðar þér streymir.
Íslensk er vonin, af bjartsýni full.
Íslensk er vornóttin, albjört sem dagur,
Íslensk er lundin með karlmennskuþor.
Íslensk er vísan, hinn íslenski bragur.
Íslensk er trúin á frelsisins vor.

Ísland er land þitt, því aldrei skal gleyma
Íslandi helgar þú krafta og starf
Íslenska þjóð, þér er ætlað að geyma
íslenska tungu, hinn dýrasta arf.
Ísland sé blessað um aldanna raðir,
íslenska moldin, er lífið þér gaf.
Ísland sé falið þér, eilífi faðir.
Ísland sé frjálst, meðan sól gyllir haf.

                                Margrét Jónsdóttir

Íslands lag

Heyrið vella’ á heiðum hveri,

heyrið álftir syngja’ í veri.

:/: Íslands er það lag :/:

Heyrið fljót á flúðum duna,

foss í klettaskoru bruna.

:/: Íslands er það lag :/:

Eða fugl í eyjum kvaka,

undir klöpp og skútar taka.

:/: Íslands er það lag :/:

Heyrið brim á björgum svarra.

bylja þjóta svipi snarra,

:/: Íslands er það lag :/:

Og í sjálfs þíns brjósti bundnar

blunda raddir náttúrunnar.

:/: Íslands eigið lag :/:

Innst í þínum eigin barmi,

eins í gleði’ og eins í harmi

:/: ymur Íslands lag :/:

                         Grímur Thomsen

Íslandsminni
(brot)

Eitt er landið ægi girt
yst á Ránar slóðum,
fyrir löngu lítils virt,
langt frá öðrum þjóðum.
Um þess kjör og aldarfar
aðrir hægt sér láta,
sykki það í myrkan mar,
mundu fáir gráta.

Eitt er landið, ein vor þjóð,
auðnan sama beggja;
eina tungu, anda, blóð
aldir spunnu tveggja;
Saga þín er saga vor,
sómi þinn vor æra,
tár þín líka tárin vor,
tignar landið kæra.

Fóstra, móðir, veröld vor,
von og framtíð gæða,
svíði oss þín sáraspor,
svívirðing og mæða!
Burt með lygi, hlekk og hjúp,
hvað sem blindar andann;
sendum út á sextugt djúp
sundurlyndis fjandann!

                      Matthías Jochumsson

Ísland ögrum skorið

Ísland ögrum skorið

eg vil nefna þig

sem á brjóstum borið

og blessað hefur mig,

fyrir skikkun skaparans.

Vertu blessað, blessi þig

blessað nafnið hans.

Ísland ögrum skorið

eg vil nefna þig

sem á brjóstum borið

og blessað hefur mig.

                  Eggert Ólafsson

Íslenskt vögguljóð á Hörpu

Ég skal vaka og vera góð

vininum mínum smáa,

meðan óttan rennur rjóð,

roðar kambinn bláa,

og Harpa syngur hörpuljóð

á hörpulaufið smáa.

Stundum var í vetur leið

veðrasamt á glugga.

Var ekki’ eins og væri’ um skeið

vofa’ í hverjum skugga?

Fáir vissu að vorið beið

og vorið kemur að hugga.

Eins og hún gaf þér íslenskt blóð,

ungi draumsnillingur,

megi loks hin litla þjóð

leggja’ á hvarm þinn fingur

á meðan Harpa hörpuljóð

á hörpulaufið syngur.

                    Halldór Laxness

Í snörunni

Í snörunni fuglinn var fastur

og fóturinn þrútinn og sár.

Hann titraði’ af angist og ótta,

í augunum glitruðu tár.

Og tíminn var leiður og langur,

hann langaði frelsi að ná.

Því brúði og börn átti’ hann heima

og best var að dvelja þeim hjá.

Hann flaug út að afla þeim fæðu,

og flýtti sér eins og hann gat,

því aumingja ungarnir litlu

þeir æptu og báðu um mat.

Að æti hann leitaði lengi

og lúinn og þreyttur hann var.

Í fjörunni fann það um síðir

og fagnandi settist hann þar.

Hann bita með nefinu náði

og nú vildi’ hann flýta sér heim,

en snörurnar fjötruðu fætur,

hann fékk ekki losnað úr þeim.

Hann neytti þess afls sem hann átti,

af engum er heimtandi meir,

en kraftarnir voru svo veikir.

Æ, vesalings fuglinn, hann deyr.

Nei, Fúsi um fjöruna gengur

og fuglinn í lífshættu sér.

Af meðaumkun hjarta hans hrærist,

hann hníf sinn á snöruna ber.

Ó, hugsið hve fuglinn er feginn

er frelsaður leitaði’ hann heim.

Og Fúsi með fögnuði starir

á ferðir hans langt út í geim.

En Guð sér af himninum háa

hve hjálpsamur drengurinn er

sem fuglinn úr lífshættu leysti.

Hann letrar því nafn hans hjá sér.

                           Höf. ókunnur

Játning

Enn birtist mér í draumi sem dýrlegt ævintýr,
hver dagur, sem ég lifði í návist þinni.
Svo morgunbjört og fögur í mínum huga býr
hver minning um vor sumarstuttu kynni.

Og ástarljóð til þín verður ævikveðja mín,
er innan stundar lýkur göngu minni
þá birtist mér í draumi sem dýrlegt ævintýr,
hver dagur, sem ég lifði í návist þinni.

                                       Tómas Guðmundsson

Jörðin hún snýst

Jörðin hún snýst um sjálfa sig

sólarhringsferð, með þig og mig.

Umhverfis sólu á ári hún fer

og ávallt á leiðinni vaggar sér.

Að möndlinum skaltu á myndinni gá,

möndullinn liggur aðeins á ská.

Jörðinni vaggar hann vor jafnt sem haust,

vetur og sumar, endalaust.

Endi hans nemur við norðurpól.

Nálega’ að vetrinum hverfur þar sól.

Skáhallir, gráfölvir gægjast þó um

geislar sem blikna í stórviðrum.

Suðurpól mættirðu muna vel,

möndulsins enda við suðurhvel.

Næturlangt skærast skín þarna sól

þá skammdegið ríkir við norðurpól.

Kalli kálormur

Ég er Kalli kálormur,

í kál og rófur gráðugur.

Naga, naga alla daga,

namm, namm, namm.

En Gulli, sá sem garðinn á,

gremjulegur kemur þá.

Ormur, ormur eins og gormur

burt, burt, burt.

                    Herdís Egilsdóttir

Keli káti karl

Ég heiti Keli káti karl

og kraftajötunn er.

Þegar ég fer út, út

hrökkva’ allir í kút, kút.

Ég heiti Keli káti karl,

tra-la-la-la-la-la.

Kirkjuhvoll

Hún amma mín það sagði mér: „Um sólarlagsbil

á sunnudögum gakk þú ei Kirkjuhvols til.

Þú mátt ei trufla aftansöng álfanna þar,

þeir eiga kirkju’ í hvolnum og barn er ég var

í hvolnum kvað við samhljómur klukknanna’ á kvöldin.‛‛

Hún trúði þessu’ hún amma mín, ég efaði ei það

að allt það væri rétt er hún sagði’ um þann stað.

Ég leit því jafnan hvolsins með lotningu til

og lék mér ei þar nærri, um sólarlagsbil.

Ég þóttist heyra samhljóminn klukknanna’ á kvöldin.

                                 Guðmundur Guðmundsson

Klappa saman lófunum

Klappa saman lófunum,

reka féð úr móunum,

tölta eftir tóunum,

tína egg úr spóunum.

              Gamall húsgangur

Kokkur frá Sandi

Ég er kokkur á kútter frá Sandi.

Ég fæ kjaftshögg hvern einasta dag,

og ekki líður mér betur í landi

er ég lendi við konuna í slag.

Hún er tvígild að afli hún Tóta,

að ég tali' ekki um sé hún reið,

enda tek ég þá fljótast til fóta,

því flótti er mín einasta leið.

Ég var ungur er Tóta mig tældi,

okkar trúlofun samstundist birt.

Og í hjónaband þvínæst mér þvældi,

það var óveðursblandið og stirt.

Því þegar frá leið hljóp fjandinn í svínið

og er fædd voru ellefu börn

þá var búið með gaman og grínið,

þá var grátur mín einasta vörn.

Ef ég lifað fæ lengur en Tóta,

er hún leggur á eilífðarbraut

skal ég dansa og daganna njóta,

elda dýrindis rúsínugraut.

En mig hryllir ef hittumst við aftur

er ég héðan af jörðinni fer

nema' að einhver mér ókunnur kraftur

komi óðar og liðsinni mér.

                    Örnólfur í Vík

Komdu inn í kofann minn

Komdu inn í kofann minn,
er kvölda og skyggja fer.
Þig skal aldrei iðra þess
að eyða nótt hjá mér.
Við ævintýraeldana
er ýmislegt að sjá,
og glaður skal ég gefa þér
allt gullið sem ég á,

tíu dúka tyrkneska
og töfraspegla þrjá
níu skip frá Noregi
og naut frá Spáníá,
austurlenskan aldingarð
og íslenskt höfuðból
átta gráa gæðinga
og gylltan burðarstól,

fjaðraveifu fannhvíta
og franskan silkikjól,
eyrnahringi, ennisspöng
og alabastursskrín,
hundrað föt úr fílabeini
full með þrúguvín
og lampa þann, sem logaði
og lýsti Aladdín.

Komdu inn í kofann minn,
er kvölda og skyggja fer.
Alltaf brennur eldurinn
á arninum hjá mér.
Ég gleymdi einni gjöfinni,
og gettu, hver hún er.
Ég gleymdi bestu gjöfinni,
ég gleymdi sjálfum mér.

                    Davíð Stefánsson

Komdu kisa mín

Komdu kisa mín

kló er falleg þín

og grátt þitt gamla trýn.

Mikið malar þú,

mér það líkar nú.

Víst ertu vænsta hjú.

Banar margri mús,

mitt þú friðar hús,

ekki’ er á þér lús,

oft þú spilar brús.

Undra sniðug, létt og liðug

leikur bæði snör og fús.

Við skulum drekka dús.

Kvæðið um fuglana

Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.

Úr furutré, sem fann ég út við sjó
ég fugla skar og líka' úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.

Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.

Ég heyri' í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.

                                 Davíð Stefánsson

Konan sem kyndir ofninn minn

Ég finn það gegnum svefninn,
að einhver læðist inn
með eldhúslampann sinn,
og veit, að það er konan,
sem kyndir ofninn minn,
sem út með ösku fer
og eld að spónum ber
og yljar upp hjá mér,
læðist út úr stofunni
og lokar á eftir sér.

Ég veit að hún á sorgir,
en segir aldrei neitt,
þó sé hún dauða þreytt,
hendur hennar sótugar
og hárið illa greitt.
Hún fer að engu óð
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð -
Sumir skrifa í öskuna
öll sín bestu ljóð.

Ég veit að þessi kona
er vinafá og snauð
af veraldlegum auð,
að launin, sem hún fær,
eru last og daglegt brauð.
En oftast er það sá,
sem allir kvelja og smá,
sem mesta mildi á. -
Fáir njóta eldanna,
sem fyrstir kveikja þá.

                Davíð Stefánsson

Kristín Jósefína Páls

Ég heiti Kristín Jósefína Páls,

í daglegu tali kölluð Stína.

Nú ætla ég að taka til máls

og segja’ ykkur sögu mína.

Hann pabbi hann er stórbóndi’ uppi’ í sveit

og mamma hún er lítil og feit.

Svo á ég bræður sem eru ekki neitt

og systur sem heitir Bína.

Svo verð ég átján ára þriðja maí

og þá verður ákaflega gaman.

Þá eflaust eitthvað fínt ég fæ

frá Bjössa, við erum saman.

Hann Bjössi hann er besti vinur minn,

hann Bjössi sem að keyrir traktorinn.

Hann fær er í flest og hann dansar best

og svo er hann svo sætur í framan.

                                    Höf. ókunnur

Krummi krunkar úti

Krummi krunkar úti,

kallar á nafna sinn;

ég fann höfuð af hrúti,

hrygg og gæruskinn.

Komdu nú og kroppaðu með mér

krummi nafni minn.

Krumminn í hlíðinni

Krumminn í hlíðinni

hann fór að slá.

Þá kom lóa lipurtá

og fór að raka ljá.

Hann gaf henni hnappa þrjá

en bannaði henni að segja frá.

En hann spói spíssnefur

hann sagði frá,

prakkarinn sá.

Þó var ljáin ekki nema

hálft annað puntstrá.

                 Gömul þula

Kumbaya

Kumbaya my Lordy, Kumbaya.

Kumbaya my Lordy, Kumbaya.

Kumbaya my Lordy, Kumbaya.

Kumbaya.

Sjá, hve færist yfir húmsins hönd

svo að hljóðna fer um sæ og lönd.

Meðan sól til viðar sígur hljótt,

sofðu rótt.

Standi allar góðar vættir vörð,

færi veikum styrk og frið á jörð.

Megi Guð á hæðum gefa drótt

góða nótt.

                          Jóhannes Benjamínsson

Kveikjum eld

Kveikjum eld, kveikjum eld,
kátt hann brennur.
Sérhvert kveld, sérhvert kveld
syngjum dátt.
Örar blóð, örar blóð
um æðar rennur.
Blikar glóð, blikar glóð,
brestur hátt.
Hæ, bálið brennur,
bjarma á kinnar slær.
Að logum leikur
ljúfasti aftanblær
Kveikjum eld, kveikjum eld,
kátt hann brennur.
Sérhvert kveld, sérhvert kveld
syngjum dátt.

                            Árni úr Eyjum

Kvöldblíðan lognværa

Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern reit.

Komið er sumar og hýrt er í sveit.

Sól er að kveðja við bláfjalla brún.

Brosa við aftanskin fagurgræn tún.

Seg mér hvað indælla auga þitt leit

íslenska kvöldinu’ í fallegri sveit.

                      Guðmundur Guðmundsson

Kveldið er fagurt

Kveldið er fagurt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma vina mín
og vera saman ein.

Ég þekki fagran lítinn lund,
hjá læknum upp við foss.
Þar sem að gróa gullin blóm,
þú gefur heitan koss.

Þú veist að öll mín innsta þrá
er ástarkossinn þinn,
héðan af aðeins yndi ég
í örmum þínum finn.

Ég leiði þig í lundinn minn,
mín ljúfa, komdu nú.
Jörðin þó eigi ótal blóm,
mín eina rós ert þú.

                       Ingólfur Þorsteinsson

Nótt í Moskvu

Eitt sinn gekk ég einn yfir Rauðatorg

og mér fylgdi undarleg sorg.

Ég var ungur þá, haldinn ungri þrá.

Það var maíkvöld í Moskvuborg.

Seinna sat ég einn grænum garði í,

fuglar sungu dirrindidí.

Ég var ungur þá, haldinn ungri þrá.

Það var maíkvöld í Moskvubý.

Allt í einu ég unga stúlku sá,

sem þar stóð og starði mig á,

bak við rósarunn með sinn rósamunn.

Það var maíkvöld í Moskvu þá.

                                      Jónas Árnason

Kvöldsigling

Bátur líður út um eyjasund,
enn er vor um haf og land.
Syngur blærinn einn um aftanstund,
aldan niðar blítt við sand.
Ævintýrin eigum ég og þú,
ólgar blóð og vaknar þrá.
Fuglar hátt á syllum byggja bú,
bjartar nætur vaka allir þá.

Hvað er betra en vera ungur og ör,
eiga vonir og æsku fjör,
geta sungið, lifað, leikið sér,
létt í spori hvar sem er
og við öldunið um aftanstund
eiga leyndarmál og ástarfund.

                               Jón Sigurðsson

Kötukvæði

Það var um kvöld eitt að Kötu ég mætti.
Hún var að koma af engjunum heim.
Það var í ágúst að áliðnum slætti
og nærri aldimmt á kvöldunum þeim.

Hún var svo ung eins og angandi rósir.
Ég hafði aldrei séð hana fyrr.
Um vanga dönsuðu lokkarnir ljósir
og augun leiftruðu þögul og kyrr.

Hlýtt ég tók í hönd á Kötu,
horfði í augun djúp og blá.
Gengum síðan burt af götu,
geymdi okkur náttmyrkrið þá.

En þegar eldaði aftur og birti
í hjarta ákafan kenndi ég sting,
og fyrir augum af angist mér syrti.
Hún var með einfaldan giftingarhring

                                  Sigurður Ágústsson

Lagið um það sem er bannað

Það má ekki pissa bak við hurð

og ekki henda grjóti on’í skurð.

ekki fara’ í bæinn og kaupa popp og tyggjó,

ekki nota skrúfjárn fyrir sleikjó.

Það má ekki vaða út í sjó

og ekki fylla húfuna af snjó,

ekki tína blómin sem eru úti’ í beði,

ekki segja ráddi heldur réði.

Þetta fullorðna fólk er svo skrýtið,

það er alltaf að skamma mann.

Þó maður geri ekki neitt,

það er alltaf að skamma mann.

Það má ekki skoða lítinn kall

og ekki gefa ketti drullumall,

ekki skjóta pabba með byssunni frá ömmu,

ekki tína orma handa mömmu.

Það má ekki hjóla inni’ í búð

og ekki gefa litla bróður snúð,

ekki fara að hlæja þó einhver sé að detta,

ekki gera hitt og ekki þetta.

Þetta fullorðna fólk er svo skrýtið,

það er alltaf að skamma mann.

Þó maður geri ekki neitt,

það er alltaf að skamma mann.

                     Sveinbjörn I.Baldvinsson

Land míns föður

Land míns föður, landið mitt,

laugað bláum straumi,

eilíft vakir auglit þitt

ofar tímans glaumi.

Þetta auglit elskum vér,

ævi vor á jörðu hér

brot af þínu bergi er,

blik af þínum draumi.

Hvíslað var um hulduland

hinst í vestanblænum,

hvítan jökul, svartan sand,

söng í hlíðum grænum.

Ýttu þá á unnarslóð

Austmenn, vermdir frelsisglóð,

fundu ey og urðu þjóð

úti´í gullnum sænum.

Nú skal söngur hjartahlýr

hljóma’ af þúsund munnum,

þegar frelsisþeyrinn dýr

þýtur í fjalli og runnum.

Nú skal fögur friðartíð

fánann hefja ár og síð,

varpa nýjum ljóma’ á lýð

landsins sem vér unnum.

Hvort sem krýnist þessi þjóð

þyrnum eða rósum,

hennar sögur, hennar ljóð,

hennar líf vér kjósum.

Ein á hörpu íss og báls

aldaslag síns guðamáls

æ hún leiki,ung og frjáls,

undir norðurljósum.

                               Jóhannes úr Kötlum

Landmannalaugar

Það var hérna' um daginn að mig dreymdi

svo dásamlega öræfanótt,

ég alein var og um mig gleðin streymdi

og allt var svo kyrrt og hljótt.

Í Landmannalaugum

ég lifði frjáls í öræfareit.

Með undrun í augum

ég alla þeirra fegurð leit.

En veruleikinn vakti mig af draumi

og vék í burtu öræfa sýn.

Þá ákvað ég að læðast burt í laumi

og leita' uppi fjöllin mín.

Í Landmannalaugum

ég lifði frjáls í öræfareit.

Með undrun í augum

ég alla þeirra fegurð leit.

Hvert sem munu leiðir mínar liggja

þá lofað hef ég sjálfri mér því

að er mig taka stórborgir að styggja

þá stefni ég Laugar í.

                       Margrét Ólafsdóttir

Láttu smátt

Láttu smátt en hyggðu hátt,

heilsa kátt ef áttu bágt.

Leik ei grátt við minni mátt,

mæltu fátt og hlæðu lágt.

                    Einar Benediktsson

Leit ég litla mús

Leit ég litla mús

læðast inn í hús.

Kötturinn að krækja’ í hana

kannske verður fús.

Músin fékk sér mat,

matinn við hún sat.

Þegar kisi þarna birtist

þaut hún o’n um gat.

„Heyrðu heillin smá”

hvæsti kisi þá,

„í þig hef ég heillin góða

hugsað mér að ná”.

Hopp og hopp og hí,

hann varð samt af því.

Þótt fljótur væri’ að finna gatið

festi’ hann sig í því.

                   Þórhallur Hróðmarsson

Lengjast skuggar

Lengjast skuggar, lækkar sól,

leggjum út á mið.

Óþarft er að gefa

þeim gula næturfrið.

Köstum voð, tökum tak,

togum út við hraun.

Aldrei bregðast aflamönnum

erfiðis laun.

                     Gestur



Létt og kátt

Létt og kátt, létt og kátt

leikum við og hlæjum dátt.

Öll í röð, öll í röð,

erum stillt og glöð.

Syngjum fallegt, lítið lag,

lesum, skrifum vel í dag.

Förum öll, förum öll

fljótt nú út á völl.

            Hannes Flosason

Litavísur

Grænt, grænt, grænt

er grasið úti’ í haga.

Grænt, grænt, grænt

er gamla pilsið mitt.

Allt sem er grænt, grænt

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla Jón á Grund.

Gul, gul, gul

er góða appelsínan.

Gul, gul, gul

er gamla húfan mín.

Allt sem er gult, gult

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla Kínverjann.

Rauð, rauð, rauð

er rósin hennar mömmu.

Rauð, rauð, rauð

er rjóða kinnin mín.

Allt sem er rautt, rautt

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla indíánann.

Svart, svart, svart
er sjalið hennar ömmu.
Svart, svart, svart
er litla lambið mitt.

Allt sem er svart, svart

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla svertingjann.

                     Örn Snorrason

Blátt, blátt, blátt
er hafið bláa hafið.
Blár, blár, blár
er blái himininn.
Allt sem er blátt, blátt
finnst mér vera fallegt
fyrir vin minn, litla sjómanninn

Hvít, hvít, hvít
er hvíta snjókerlingin.
Hvít, hvít, hvít
eru skýin sem ég sé.
Allt sem er hvítt, hvítt
finnst mér vera fallegt
fyrir vin minn, litla snjókarlinn

Litla flugan

Lækur tifar létt um máða steina.
Lítil fjóla grær við skriðufót.
Bláskel liggur brotin milli hleina.
Í bænum hvílir íturvaxin snót.

Og ef ég væri orðin lítil fluga
Ég inn um gluggann þreytti flugið mitt.
Og þó ég ei til annars mætti duga
Ég eflaust gæti kitlað nefið þitt.

                                Sigurður Elíasson

Fúsi

Ég legg mig oft og læt mig um þig dreyma.

Í litla bænum allt er kyrrt og hljótt.

Myndir af þér minningarnar geyma,

ég man þær, finn þær allar hverja nótt.

En ef ég ætla að sofna sætt á daginn,

er sífellt fluga að kitla nefið mitt.

Ég stekk á fætur, flý um allan bæinn,

en flugan suðar látlaust nafnið þitt:

Fúsi, Fúsi, Fúsi, nafnið þitt.

                  Vilhjálmur Sigurjónsson

Litla Jörp

Litla Jörp með lipran fót

labbar götu þvera.

Hún mun seinna’ á mannamót

mig í söðli bera.

Litla kvæðið um litlu hjónin

Við lítinn vog, í litlum bæ
er :,: lítið hús. :,:
Í leyni inní lágum vegg
er :,:lítil mús.:,:
Um litlar stofur læðast hægt
og lítil hjón,
því lágvaxin er litla Gunna
og litli Jón.

Þau eiga lágt og lítið borð
og :,:lítinn disk :,:
og litla skeið og lítinn hníf
og :,:lítinn fisk :,:
og lítið kaffi, lítið brauð
og lítil grjón. -
því lítið borða litla Gunna
og litli Jón,

Þau eiga bæði létt og lítil
:,: leyndarmál :,:
og lífið gaf þeim lítinn heila
og :,: litla sál. :,:
Þau miða allt sitt litla líf
við lítinn bæ
og lágan himin, litla jörð
og lygnan sæ.

Þau höfðu lengi litla von
um :,:lítil börn :,:
sem léku sér með lítil skip
við :,:litla tjörn, :,:
en loksins sveik sú litla von
þau litlu flón,
og lítið elskar litla Gunna
hann litla Jón.

                       Davíð Stefánsson

Lífsgleði njóttu

Lífsgleði njóttu

svo lengi kostur er.

Fríða les blómrós

fyrr en hún þverr.

Menn oft sér skapa þraut og þrá

að þyrnum leita og finna þá,

en fríðri rós ei gefa gaum

sem grær á þeirra leið.

Lífsgleði njóttu

svo lengi kostur er.

Fríða les blómrós

fyrr en hún þverr.

               Steingrímur Thorsteinsson

Lítill drengur

Óðum steðjar að sá dagur,
afmælið þitt kemur senn.
Lítill drengur, ljós og fagur
lífsins skilning öðlast senn.
Vildi ég að alltaf yrðir
við áhyggjunar laus sem nú
en allt fer hér á eina veginn:
Í átt til foldar mjakast þú.

Ég vildi geta verið hjá þér
veslings barnið mitt.
Umlukt þig með örmum mínum.
Unir hver með sitt.
Oft ég hugsa auðmjúkt til þín
einkum, þegar húmar að.
Eins þótt fari óravegu
átt þú mér í hjarta stað.

Man ég munað slíkan,
er morgunn rann með daglegt stress,
að ljúfur drengur lagði á sig
lítið ferðalag til þess
að koma í holu hlýja,
höfgum pabba sínum hjá.
Kúra sig í kotið hálsa,
kærleiksorðið þurfti fá.

                        Vilhjálmur Vilhjálmsson

Lítill heimur

Þar er gott að vera sem gleðin býr

þar sem gerast sögur og ævintýr.

Svona er veröldin okkar

sem laðar og lokkar

svo ljúf og hýr.

Lítill heimur, ljúfur hýr,

lítill heimur, ljúfur hýr,

lítill heimur, ljúfur hýr

eins og ævintýr.

             Friðrik Guðni Þórleifsson

Ljósið loftin fyllir

Ljósið loftin fyllir

og loftin verða blá.

Vorið tánum tyllir

tindana á.

Dagarnir lengjast

og dimman flýr í sjó.

Bráðum syngur lóa

í brekku og mó.

Og lambagrasið ljósa

litkar mel og barð

og sóleyjar spretta

sunnan við garð.

Þá flettir sól af fjöllunum

fannanna strút.

Í kaupstað verður farið

og kýrnar leystar út.

Bráðum glóey gyllir

geimana blá.

Vorið tánum tyllir

tindana á.

         Þorsteinn Gíslason

usemap="#MicrosoftOfficeMap1" v:shapes="_x0000_s1030">Ljúfa Anna

Ljúfa Anna, láttu mig vissu fá.

Þú ein getur læknað mín hjartasár.

Í kvöld er ég sigli’ á sænum

í svala, ljúfa blænum,

æ, komdu þá svo blíð á brá

út í bátinn mér einum hjá.

                        Höf. ókunnur

Lóan er komin

Lóan er komin að kveða burt snjóinn,

að kveða burt leiðindi, það getur hún.

Hún hefur sagt mér að senn komi spóinn,

sólskin í dali og blómstur í tún.

Hún hefur sagt mér til syndanna minna,

ég sofi of mikið og vinni ekki hót.

Hún hefur sagt mér að vaka og vinna,

vonglaður taka nú sumrinu mót.

                         Páll Ólafsson

Maístjarnan

Ó, hve létt er þitt skóhljóð

og hve lengi ég beið þín,

það er vorhret á glugga,

napur vindur sem hvín,

en ég veit eina stjörnu,

eina stjörnu sem skín

og nú loks ertu komin,

þú ert komin til mín.

Það eru erfiðir tímar,

það er atvinnuþref,

ég hef ekkert að bjóða,

ekki ögn sem ég gef

nema von mína og líf mitt

hvort ég vaki eða sef,

þetta eitt sem þú gafst mér

það er allt sem ég hef.

En í kvöld lýkur vetri

sérhvers vinnandi manns

og á morgun skín maísól,

það er maísólin hans,

það er maísólin okkar,

okkar einíngarbands,

fyrir þér ber ég fána

þessa framtíðarlands.

             Halldór Laxness

Maja átti lítið lamb.

Maja átti lítið lamb

og lék sér oft við það.

Ef farið var í ferðalag

þau fylgdust jafnan að.

Maja gekk einn góðan dag

í gamla skólann sinn.

En lítið varð um lærdóm þá

því lambið ruddist inn.

Kennslukonan sagði svei

og sú var æst og reið.

Lambið út á stétt þá stökk

og stóð þar eitt og beið.

Stundin þótti lambi löng

en loksins klukkan sló.

Og glöð varð Maja, glatt varð lamb,

þau gengu heim í ró.

                      Kristján frá Djúpalæk

Með blik í auga

Með blik í auga, bros á vör
þú birtist mér á gönguför.
Af kæti þá minn hugur hló
í hljóðri aftanró.

En báran lék við sjávarsand
og sólin kvaddi vog og land.
Í brjóstum hjörtun bærðust ótt
og bráðum komin nótt.

Svo tókumst við í hendur hljótt
og hægt við sögðum, góða nótt.
En síðan æ í muna mér
þín minning fögur er.

                          Þorsteinn Halldórsson



Með vindinum þjóta skúraský

Með vindinum þjóta skúraský,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp,

og droparnir hníga og detta’ á ný,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp.

Nú smáblómin vakna’ eftir vetrarblund,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp,

þau augun sín opna er grænkar grund,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp.

                         Margrét Jónsdóttir

Meistari Jakob

Meistari Jakob, meistari Jakob,

sefur þú, sefur þú?

Hvað slær klukkan, hvað slær klukkan?

Hún slær þrjú, hún slær þrjú.

Mér er alveg sama

Það var dós, dós, fiskibolludós

úti' í skúr, úti' í skúr,

úti' í skúr, úti' í skúr.

Það var dós, dós, fiskibolludós

á hillu úti' í skúr.

Mér er alveg sama hvar hún er,

hún má vera' í friði þar fyrir mér,

hún má vera' í friði þar fyrir mér.

Það var fat, fat, gamalt vaskafat

úti´í læk, úti´í læk,

úti´í læk, úti´í læk.

Það var fat, fat, gamalt vaskafat

á hvolfi úti' í læk.

Mér er alveg sama..............

Það var skór, skór, gamall strigaskór

úti' við tjald, úti' við tjald,

úti' við tjald, úti' við tjald.

Það var skór, skór, gamall strigaskór

að þvælast úti' við tjald.

Mér er alveg sama.............

Það var rokk, rokk, rokkabilly-rokk

úti' í búð, úti' í búð,

úti' í búð, úti' í búð.

Það var rokk, rokk, rokkabilly-rokk

úti' í Breiðfirðingabúð.

Mér er ekki sama hvar það er,

ég vil vera þar sem rokkið er,

ég vil vera þar sem rokkið er.

                   Höf. ókunnur

Mér um hug

Mér um hug og hjarta nú

hljómar sætir líða.

Óma, vorljóð óma þú

út um grundir víða.

Hljóma, þar við hús þú sér

hýrleg blómin skína.

Fríðri rós, ef fyrir ber,

færðu kveðju mína.

          Steingrímur Thorsteinsson

Minni Ingólfs

Lýsti sól stjörnustól,

stirndi’ á Ránarklæði.

Skemmti sér vor um ver,

vindur lék í næði.

Heilög sjón. Hló við Frón.

Himinn, jörð og flæði

fluttu landsins föður heillakvæði.

Himinfjöll, földuð mjöll,

fránu gulli brunnu.

Fram til sjár silungsár

sungu meðan runnu.

Blóm á grund, glöð í lund,

gull og silki spunnu

meðan fuglar kváðu allt er kunnu.

Blíð og fríð frelsistíð,

frægur steig á grundu

Ingólfur Arnarbur,

íturhreinn í lundu.

Dísafjöld hylltu höld,

heill við kyn hans bundu.

Blessast Ingólfs byggð frá þeirri stundu.

                     Matthías Jochumsson

Mjöll á furugrein

Þar sem áður við sátum saman,

í sólar mildum yl,

föl af trjánum nú falla blöðin

í fljótsins kalda hyl.

Nöktum fótum til fundar við þig

ég fór um grænan svörð,

þar sem grúfir nú grámi haustsins

og gnestur frost í jörð.

Ást þín var mínu unga hjarta

eins og blátær lind

þar sem á náttmálum þorsta svalar

hin þreytta skógarhind.

Um þig geymist í muna mínum

minning björt og hrein,

eins og merli í mánaskini

mjöll á furugrein.

                      Jónas Árnason

Nátthrafnar

Ég hef verið oft hér áður
og ég veit hvað það er sem bíður.
Eitthvað sem aldrei kemur,
meðan einmana nóttin líður.
Í skugga ég hími úti í horni,
horfi á andlitin eitt og eitt.
Andrúmsloftið er afslappað,
eitraðri dásemd skreytt.

Inn kemur miðaldra maður,
í myrkrinu nálgast mitt borð.
Spyr hvort hann megi setjast
- ég segi ekki orð.

Hann talar um veðravítið,
hvort verði hér fjölmennt í kvöld,
hve nöturlegt er í nepjunni,
því nóttin er svo köld.

Þú getur verið vinur minn,
við getum setið hér saman um sinn
og sungið þann söng sem okkur er kær.
Ég hef séð þig oft hér áður
og ég veit hverju þú ert háður.
Ég sá þig seinast í gær.

Húsið fyllist af fólki,
í fríkuðum næturleik.

Mannhafið er mergjað,
mettað af skvaldri og reyk.

Sá gamli segir mér sögur,
það sefar hans einmana sál.
Allar heimsins hörmungar,
eru honum hjartans mál.

Þú getur verið vinur minn....

Fer ég brátt að fara,
feginn að komast heim.
kveð minn vin með virktum
og hans vonir um batnandi heim.

Hann stendur uppfrá stólnum,
stefnir á annað borð,
spyr hvort hann megi setjast,
það segir enginn orð.

             Halli Reynis

Náttúran

Ég var einu sinni sæt og fín

þá sást hér ekkert dót,

en nú flýtur draslið út um allt;

ég er svo voða ljót.

En ef náttúrunni leggið lið,

um lífið standið vörð

og um allt af gætni gangið þið

þið góða eignist jörð.

                           Margrét Ólafsdóttir

Nú blánar yfir berjamó

Nú blánar yfir berjamó

og börnin smá í mosató

og lautum leika sér.

Þau koma, koma kát og létt,

á kvikum fótum taka sprett

að tína, tína ber,

að tína, tína ber.

En heima situr amma ein,

að arni hvílir lúin bein

og leikur bros um brá

er koma þau með körfur inn

og kyssa ömmu á vangann sinn

og hlæja berjablá

og hlæja berjablá.

Nú blika við sólarlag

Nú blika við sólarlag sædjúpin köld.

Ó, svona’ ætti að vera hvert einasta kvöld,

með hreinan og ljúfan og geislandi blæ

og himininn bláan og speglandi sæ.

Og fjallhnjúka raðirnar rísa í kring

sem risar á verði við sjóndeildarhring.

Og kvöldroðinn brosfagur boðar þar drótt

hinn blíðasta dag eftir ljúfustu nótt.

                         Þorsteinn Erlingsson

Ástartöfrar

Oft við Amor hef ég átt í erjum

en aldrei hlotið slíkan skell.

Hann sínum örvum að mér beindi

og það var ég sem féll.

Oft við Amor hef ég átt í erjum

en hann mig töfrum hefur beitt.

Ástin á nú hug minn og aftur get ég

ekki minnsta viðnám veitt.

Ég féll að fótum þér

fyrirgefðu mér að ég skuli unna þér.

Ég yfirunnin alveg er

og ekkert getur bjargað mér

Oft við Amor hef ég átt í erjum

en aldrei hlotið slíkan skell.

Ástin á nú hug minn og ég er bundin

af því það var ég sem féll.

                                          Karl Eiríksson

Nú er glatt hjá álfum öllum

Nú er glatt hjá álfum öllum,

hæ, faddi-rí, faddi rallala.

Út úr göngum, gljúfrahöllum

hæ, faddi-rí, faddi rallala.

Fyrir löngu sest er sól,

sjaldan eru brandajól.

Hæ, faddi-rí, hæ, faddi-ra,

hæ, faddi-rí, faddi rallala.

Dönsum dátt á víðum velli.

Dunar hátt í hól og felli.

Álfasveinninn álfasnót

einni sýnir blíðuhót.

Dönsum létt með lipra fætur.

Stígum nett um stirndar nætur.

Dönsum blessuð brandajól

björt uns rennur morgunsól.



                   Höf.ókunnur

Nú er sumar

Nú er sumar, gleðjist gumar,

gaman er í dag.

Brosir veröld víða,

veðurlagsins blíða

eykur yndishag.

Látum spretta, spori létta

spræka fáka nú.

Eftir sitji engi.

Örvar víf og drengi

sumarskemmtun sú.

Tíminn líður, tíminn býður

sælan sólskinsdag.

Yndi’ er úti’ á grundum,

yndi heim þá skundum

seint um sólarlag.

               Steingrímur Thorsteinsson

Nú fellur laufið

Nú fellur laufið af flestum trjánum,

því fyrr en varir er komið haust,

en krakkar syngjandi tipla’ á tánum

og tralla lagið sitt endalaust.
Tra-la-la............

                        Margrét Ólafsdóttir

Nú tjaldar foldin fríða

Nú tjaldar foldin fríða
sinn fagra blómasal.
Nú skal ég léttur líða
um lífsins táradal.
Mér finnst oss auðnan fái
þar fagra rósabraut,
þótt allir aðrir sjái
þar aðeins böl og þraut.

                      Þorsteinn Erlingsson

Oft er hermannshvíld í dimmum skóg

Oft er hermannshvíld í dimmum skóg,
honum nóg.
Harður klettur höfðalagið er,
hvílunautur sverðið sem nann ber.
Oft er hermannshvíld í skóg,
honum nóg.

                        Steingrímur Thorsteinsson

Ó, blessuð vertu sumarsól

Ó, blessuð vertu sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðavötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár.
Nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.

Þú klæðir allt í gull og glans,
þú glæðir allar vonir manns,
og hvar sem tárin hvika' á kinn
þau kyssir geislinn þinn.
Þú fyllir dalinn fuglasöng,
nú finnast ekki dægrin löng,
og heim í sveitir sendirðu' æ
úr suðri hlýjan blæ.

Þú fróvgar, gleður, fæðir allt
um fjöll og dali' og klæðir allt,
og gangirðu' undir gerist kalt,
þá grætur þig líka allt.
Ó, blessuð vertu sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðavötnin blá.

                         Páll Ólafsson

Óbyggðirnar kalla

Hoppa kátur út um dyrnar
við blasir himininn,
himinblár er bláminn,
himneskur jökullinn.

Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim,
ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kem heim.

Bergmál óbyggðanna
svo bjart í huga mér,
leiður á öllu og öllum
hundleiður á sjálfum mér.

Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim,
ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kemst heim.

Pípan

Ég sá hana fyrst á æskuárum,
ósnortin var hún þá.
Hún fyllti loftið af angan og ilmi,
æsandi losta og þrá.
Síðla á kvöldin við fórum í felur,
mér fannst þetta svolítið ljótt,
en alltaf var þetta meiri og meiri
munaður hverja nótt.

Ég ætlaði seinna að hætta við hana
ég hélt að það yrði létt.
En ég varð andvaka næstu nætur
því nú voru takmörk sett.
Endurminningin örvaði blóðið,
ástin villti mér sýn.
Innan skamms fór ég aftur til hennar
og eftir það varð hún mín.

Hún fylgir mér ennþá svo trygg og trú,
svo tágrönn og hnakkakerrt.
Aldrei hefur hún öðrum þjónað
né annarra varir snert.
Hvenær sem grípur mig hugarangur
hún huggar mig raunum í,
þá treð ég í hana tóbaksmoði
og tendra svo eld í því.

                     Ragnar Ingi Aðalsteinsson

Regnvísur

Dropar á þökunum dansa létt,

drýpur nú rigningin, jafnt og þétt,

vökvar blómin og birkitré.

Blessuð rigningin ætíð sé!

Gróðurinn angar og grær svo vel.

Glæðist nú lífið á þurrum mel.

Regnið þvær bæði lauf og lyng,

liti skírir í fjallahring.

Börnin nú una sér úti við.

Öslar í pollunum krakkalið,

siglir bátum og byggir sér

brýr og stíflur og orkuver.

Dropar á þökunum dansa létt,

drýpur nú rigningin, jafnt og þétt,

vökvar blómin og birkitré.

Blessuð rigningin ætíð sé!

                   Margrét Ólafsdóttir

Ríðum heim til Hóla

Ríðum heim til Hóla.

Pabba kné er klárinn minn,

kistill mömmu fákur þinn.

Ríðum heim til Hóla.

Ríðum út að Ási.

Ef við höfum hraðan á

háttum þar við skulum ná.

Ríðum út að Ási.

Ríðum heim að Hofi.

Senn er himni sólin af,

sigin ljós í vesturhaf.

Ríðum heim að Hofi.

          Guðmundur Guðmundsson

Rokkarnir eru þagnaðir

Rokkarnir eru þagnaðir

og rökkrið orðið hljótt.

Signdu þig nú barnið mitt

og sofnaðu fljótt.

Signdu þig og láttu aftur

litlu augun þín

svo vetrarmyrkrið geti ekki

villt þér sýn.

Lullu lullu bía,

litla barnið mitt.

Bráðum kemur dagurinn

með blessað ljósið sitt.

Bráðum kemu dagurinn

með birtu og stundarfrið.

Þá skal mamma syngja

um sólskinið.

                      Davíð Stefánsson

Ryksugan á fullu

Ryksugan á fullu étur alla drullu,
lalalala, lalalala, lalalala.
Skúra skúbb´ og bóna ríf´ af öllum skóna,
lalalala, lalalala, lalalala.

Ef þú getur ekki sungið reyndu þá að klappa.
Og ef þú getur ekki klappað reyndu þá að stappa.
Svo söngflokkurinn haldi sínu lagi.
og syngi ekki sitt af hvoru tagi.

Ryksugan á fullu étur alla drullu,
lalalala, lalalala, lalalala.
Sópa burtu rykið með kúst og gömlu priki.
lalalala, lalalala, lalalala.

Ef þú getur ekki sungið reyndu þá að klappa.
Og ef þú getur ekki klappað reyndu þá að stappa.
Svo söngflokkurinn haldi sínu lagi.
og syngi ekki sitt af hvoru tagi.

Ryksugan á fullu étur alla drullu,
lalalala, lalalala, lalalala

Þrífa allan skítinn svo einhver vilji líta inn.
lalalala, lalalala, lalalala.

Ef þú getur ekki sungið reyndu þá að klappa,
og ef þú getur ekki klappað reyndu þá að stappa.
Svo söngflokkurinn haldi sínu lagi.
Og syngi ekki sitt af hvoru tagi.


                    Ólafur Haukur Símonarson

Sagan af Siggu gömlu

Þetta er sagan af Siggu gömlu

sem seldi blöðrur á hátíðum.

Fullar af gasi gular, rauðar,

grænar, bláar í smáspottum.

Uns dag einn hún tók með sér

of margar blöðrur,

samt vildi’ hún ei sleppa

en sveif upp frá jörðu.

Hátt yfir húsunum sveif hún Sigga

og stefndi beint upp í himininn.

Fuglarnir sögðu’ henni: Farðu niður

og sumir settust á pilsfaldinn,

uns kom hún að tunglinu

og tunglið það hló,

það hafði’ aldrei séð svona götótta skó.

Og tunglið það rétti fram gular hendur

og greip í Siggu þar sem hún flaug,

setti’ hana á magann og spurði hvort að

hún væri amerísk galdraflaug.

En Sigga hún kjökraði

mig langar niður,

ég ætlaði alls ekki að ónáða yður.

Og tunglið það gaf henni stein í fangið

og sagði: Stökktu nú niður á við.

Og Sigga hún sveif eins og kall í fallhlíf

og kom loks niður á mitt torgið.

Og fólkið það kallaði’ og æpti af kæti

svo Sigga var hálfhrædd við öll þessi læti.

Þetta var sagan af Siggu gömlu

sem seldi blöðrur á hátíðum

                                      Jón Hallur

BRÚNTERTUSPORVAGNINN

Ég er sporvagninn hans Berta,

og lít út eins og íslenzk brúnterta.

Þótt ég sé kominn með þrjár undirhökur

þá hætti ég aldrei að borða rjómapönnukökur.

Mér finnst gaman að keyra um göturnar

og telja allar gömlu lödurnar,

og líka allar billjón bréfalúgurnar

sem inn um þær fara bréfahrúgurnar.

Ég geng ekki fyrir malti og appelsíni

eða rándýru frönsku rauðvíni,

heldur geng ég fyrir óteljandi ósykurskertum

rjómapönnukökum og Óskarssultutertum.

      Eftir Jóhann Jóhannsson

Saknaðarljóð

Hljótt er nú í húsum inni,

harmur býr í allra sinni.

Hvar er litla Píla pína?

Sárt er að missa sína.

Burt hún hvarf og brekkan grætur,

birtist mér í draumi nætur,

veslings litla Píla pína.

Sárt er að missa sína.

Músaguð við hættum hlífi

henni sé hún enn á lífi.

Græt ég litla Píla pína.

Sárt er að missa sína.

Rætist óskir hennar, heitar,

hún það finni sem hún leitar.

Komdu aftur, Píla pína!

Sárt er að missa sína.

                Kristján frá Djúpalæk

Bjarni og nikkan

Bjarni með nikku á barmi,

brosglampar ljóma á hvarmi.

Gómum um gripin rennir

og glaðlega hljóma slær.

Höfuð við hljómfallið sveigir,

harmonikkuna hann teigir.

Dillandi valsinn dunar,

Í dans leiðast piltur og mær.

Kom þú í faðm mér, í faðm mér

hvíslar hið hreimblíða mál.

Bjarni og nikkan,

Bjarni og nikkan

eiga sér eina sál.

Bjarni með nikku á barmi,

brosglampar ljóma á hvarmi.

Dillandi valsinn dunar,

Í dans leiðast piltur og mær.

                   Loftur Guðmundsson

Sestu hérna hjá mér

Sestu hérna hjá mér ástin mín
horfðu á sólarlagsins roðaglóð.
Særinn ljómar líkt og gullið vín
léttar bárur þar kveða þýðan óð.

Við öldunið og aftanfrið
er yndislegt að hvíla þér við lið.
Hve dýrlegt er í örmum þér
að una og gleyma sjálfum sér.

                  Jón frá Ljárskógum

Ship-o-hoj

Sjómannslíf, sjómannslíf,
draumur hins djarfa manns,
blikandi bárufans,
býður í trylltan dans.
Sjómannslíf, sjómannslíf,
ástir og ævintýr
fögnuð í barmi býr
brimhljóð og veðragnýr.

Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
ferðbúið liggur fley.
Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
boðanna bíð ég ei.

Við stelpurnar segi ég ástarljúf orð
einn, tveir, þrír kossar
svo stekk ég um borð.

Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
mig seiðir hin svala dröfn.
Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
og svo nýja í næstu höfn.

                   Loftur Guðmundsson

Siggi Lási og Lína

Siggi, Siggi, Siggi, Lási og Lína,

Jónmundur og Gunna-Stína

voru' að pína krakka

fyrir aftan rútubíl.

En fyrir utan gluggann

stóð hestur á beit,

hann hneggjaði til mín

um leið og hann..........

Siggi, Siggi, Siggi, Lási og Lína,

Jónmundur og Gunna-Stína

voru' að pína krakka

fyrir aftan rútubíl.

               Gömul vísa

Siggi var úti

Siggi var úti með ærnar í haga,

allar stukku þær suður í mó.

Smeykur um holtin var hann að vaga,

vissi’ hann að lágfóta dældirnar smó.

Agg, gagg, gagg sagði tófan á grjóti,

agg, gagg, gagg sagði tófan á grjóti.

Gráleitum augunum trúi ég hún gjóti.

Greyið hann Siggi hann þorir ekki heim.

                               Jónas Jónason

Signir sól

Signir sól sérhvern hól.

Sveitin klæðist geislakjól.

Blómin blíð, björt og fríð,

blika fjalls í hlíð.

Nú er fagurt flest í dag.

Fuglar syngja gleðibrag.

Sumarljóð, sæl og rjóð,

syngja börnin góð.

            Gunnar M. Magnúss

Laus og liðugur

Sigurður er sjómaður,

sannur vesturbæingur.

Alltaf fer hann, upplagður,

út að skemmta sér.

Dansar hann við dömurnar,

dásamaður alls staðar,

með ungar jafnt sem aldraðar

út á gólfið fer.

Í vínarkrus og vals og ræl

hann vindur sér á tá og hæl,

þolir ekki vol né væl,

vaskur maður er.

Kátur syngur Sigurður,

svona' er að vera einhleypur,

alltaf laus og liðugur,

líkar þetta mér.

                 Númi Þorbergsson

Skammdegisskugginn

Skammdegisskugginn flýr,

skín yfir dagur nýr,

blítt strýkur blærinn hlýr

byggðir og fjöll.

Glitofið eyjaband,

öldur við bjartan sand,

drauminn um ljósaland

dreymir oss öll.

               Þorsteinn Matthíasson

Smaladrengurinn

Út um græna grundu

gakktu hjörðin mín.

Yndi vorsins undu,

eg skal gæta þín.

Sól og vor ég syng um,

snerti gleðistreng.

Leikið lömb í kring um

lítinn smaladreng.

              Steingrímur Thorsteinsson

Snati og Óli

Heyrðu snöggvast Snati minn,

snjalli vinur kæri.

Heldurðu’ ekki að hringinn þinn

ég hermannlega bæri.

Lof mér nú að leika að

látúns hálsgjörð þinni.

Ég skal seinna jafna það

með jólaköku minni

Jæja þá, í þetta sinn

þér er heimil ólin.

En hvenær koma, kæri minn,

kakan þín og jólin.

         Þorsteinn Erlingsson

Sofðu litla ljúfa barn

Sofðu litla, ljúfa barn,

lát þig ekkert græta.

Minnstu þess þá myrk er nótt

mamma skal þín gæta.

Morgundagur bjartur býr

barni fögur ævintýr,

lán og leiki mæta.

Sofðu litla, ljúfa barn,

líð í drauma heima.

Kollinn lúna, kodda á,

kyrrð og friður geyma.

Enn er leikur, elskan mín,

iðja, nám og vegferð þín,

enn þig á að dreyma.

Sofðu litla, ljúfa barn,

leggðu hendi fína,

fingursmáa, unga enn,

aldursreynda' í mína.

Langar mig að leiða þig

lífs um villugjarnan stig,

greiða götu þína.

      Haukur Ágústsson þýddi

Sofðu unga ástin mín

Sofðu unga ástin mín.
Úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.

Það er margt sem myrkrið veit
minn er hugur þungur.
Oft ég svarta sandinn leit,
svíða grænan engireit.
Í jöklinum hljóða dauðadjúpar sprungur.

Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt
að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.

                           Jóhann Sigurjónsson

Sprettur

Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.

Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér,
sem kólfur loftið kljúfi
klárinn fer,
og lund mín er svo létt,
eins og gæti ég gjörvallt lífið
geisað fram í einum sprett.

Hve fjör í æðar færist
fáknum með.
Hve hjartað léttar hrærist.
Hlær við geð
að finna fjörtök stinn.
Þú ert mesti gæðagammur,
góði Léttir, klárinn minn.

                              Hannes Hafstein

Stafrófið

A – Á – B – D – Ð – E - É,

F – G – H – I - Í – J - K.

L – M – N – O - Ó og P

eiga þar að standa hjá.

R – S – T – U – Ú – V – næst

X – Y- Ý svo Þ – Æ – Ö.

Íslenskt stafróf er svo læst

í erindi þessi skrýtin tvö.

            Þórarinn Eldjárn

Stígur hún við stokkinn

Stígur hún við stokkinn,

stuttan á hún sokkinn,

ljósan ber hún lokkinn

litli stelpuhnokkinn.

Stígur hann við stokkinn,

stuttan á hann sokkinn,

ljósan ber hann lokkinn

litli strákahnokkinn.

                      Höf. ókunnur

Stína og brúðan

Á kaupmanninn rétt við búðarborðið

svo brosfögur horfði Stína:

„Ég ætlaði bara að kaupa klæði

í kjól á brúðuna mína.”

„Og hvaða lit viltu, ljúfur” sagði’ hann,

„á litlu brúðuna þína?”

„Hvað, auðvitað rauðan, já ósköp rauðan!”

með ákafa sagði hún Stína.

Hann brosandi fór og klippti klæðið.

„Hvað kostar það?” spurði Stína.

„Einn koss,” hann svaraði, „kostar línið

í kjól á brúðuna þína.”

Í búðinni búðinni glumdi við gleðihlátur

er glaðlega sagði Stína:

„Hún mamma kemur í bæinn bráðum

og borgar þá skuldina mína.”

                            Sigurður Júl. Jóhannesson

Suðurnesjamenn

Sæmd er hverri þjóð að eiga sægarpa enn.

ekki var að spauga með þá útnesjamenn.

Sagt hefur það verið um suðurnesjamenn

fast þeir sóttu sjóinn og sækja hann enn.

Unnur bauð þeim faðm sinn svo ferleg og há,

kunnu þeir að beita hana brögðum sínum þá.

Kunnu þeir að stýra og styrk var þeirra mund

bárum ristu byrðingarnir ólífissund.

Ekki er að spauga með íslenskt sjómannsblóð

ólgandi sem hafið og eldfjallaglóð.

Ásækið sem logi og áræðið sem brim,

hræðist hvorki brotsjó né bálviðra glym.

Gull að sækja’ í greipar þeim geigvæna mar

ekki nema ofurmennum ætlandi var.

Þjóðin geymir söguna öld eftir öld

minning hennar lýsir eins og kyndill um kvöld.



                                                Ólína Andrésdóttir

Sullu Jón og Bullu Geir

Já, sér um líkir sækjast þeir

hann sullu-Jón og bullu- Geir.

Tveir kónar, hann Sullu Jón

og bullu, bullu, bullu, bullu- Geir.

                        Höf. ókunnur

Sungu með mér svanur örn

Sungu með mér svanur, örn,

smyrill, kría, haukur,

keldusvín og krummabörn,

kjói’ og hrossagaukur.

                      Alþýðuvísa

Svífur að haustið

Svífur að haustið og svalviðri gnýr.

Svanurinn þagnar og heiðlóan flýr.

Blóm eru fölnuð í brekkunum öll.

Bylgjurnar ýfast og rjúka sem mjöll.

Fleygir burt gullhörpu fossbúinn grár.

Fellir nú skóggyðjan iðjagrænt hár.

                     Steingrímur Thorsteinsson

Systa litla

Hún systa mín litla á ljósgullið hár

sem liðast svo mjúkt eins og ull.

Hún hefur nú lifað í hálft þriðja ár

og hún á mörg nýstárleg gull.

Hún á brúðu í kjól og brúðan á stól.

Hún á bangsa og fallega gæs.

Og Systa á bók, en þó Systa sé klók

er hún samt ekki enn orðin læs.

                       Stefán Jónsson

Sækir að haustið

Sækir að haustið sumarið fer.

Sólin að jörðu hallar nú sér.

Leggst þá í dvala litfögur rós.

Lifna á himni norðursins ljós.

Fuglarnir kveðja, fljúga á braut.

Fallegar jurtir roðna í laut.

Börnin sér tína ber uppi’ í hlíð.

Blærinn er mildur, haustfögur tíð.

                         Margrét Ólafsdóttir

Söknuður

Mér finnst ég varla heill, né hálfur maður,
og heldur ósjálfbjarga, því er verr.
Ef þú værir hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.

Eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.

Við gætum sungið, gengið um,
gleymt okkur hjá blómunum,
er rökkvar, ráðið stjörnumál,
gengið saman hönd í hönd,

hæglát farið niður' á strönd

Fundið stað, sameinað

beggja sál.

Horfið er nú sumarið og sólin
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin,
nú einn ég sit um vetrarkvöld.

Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.

Ég gái út um gluggann minn.
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar,
ég reyndar sé þig alls staðar,
þá napurt er. Það næðir hér
og nístir mig.

       Vilhjálmur Vilhjálmsson

Sævar að sölum

Sævar að sölum

sígur dagsins bjarta ljós.

Dimmir í dölum.

Döggum grætur rós.

Einn ég sit og sendi

söknuð burt í ljúfum blæ.

Er sem blítt mér bendi

barnsleg þrá að sæ.

Alda, kæra alda,

eyrum fróar gnýrinn þinn,

alda, ljúfa alda,

eini vinur minn.

           Guðmundur Guðmundsson

Til eru fræ

Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von sem hefir vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst
og aldrei geta sumir draumar ræst.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn, sem aldrei verða menn

                            Davíð Stefánsson

Tommi fjallabúi

Tommi var ungur fjallabúi,

í bjálkakofa hann bjó.

Kindur átti hann fáar,

af hestum átti hann nóg.

Og svo söng hann bara:

Ég er Tommi fjallabúi

og geri það sem ég vil.

Glamra bara' á minn gítar,

drekk og spila á spil.

En eitt sinn fór hann í bæinn

og beinustu leiðina' á krá.

Þvílíkan fjölda af flöskum

í hillum þar hann sá.

Og svo söng...............

En lítið varð úr þeirri drykkju

því unga stúlku hann sá.

Tommi varð yfir sig hrifinn

og hjartað í Tom fór að slá.

Og svo söng...............

Á Faxa fór hann um fjöllin

en fannst það tómleg og autt,

kofinn svo lítill og ljótur

og lífið svo hamingjusnautt.

Og svo söng...............

Og við þetta mátti ekki sitja,

hann hugsaði alltaf um það.

Og loksins fór hann í bæinn

og ungu stúlkunnar bað.

Og svo syngja þau:

Við erum bæði fjallabúar

og okkur finnst það nú nóg.

Glömrum bæði' á okkar gítar

og lifum lífinu' í ró.

                 Höf. ókunnur

Söngur Dimmalimm

Sjáðu, sjáðu, svanur.

skógurinn er að skemmta sér.

Sko, hann bangsi dansa fer.

Svanur á báru.

Veröldin blíð.

Í suðri gala gaukar,

grösin spretta og laukar.

Sæl er sumartíð.

Syngdu, syngdu svanur.

Álfar hoppa, einn, tveir, þrír,

öll nú kætast skógardýr.

Svanur á báru.

Veröldin blíð..............

Hjúfra, hjúfra svanur,

í hálsakoti hjúfra þig.

Ég held þú megir kyssa mig.

Svanur á báru.

               Atli Már Árnason

Söngur ferðamannsins

Það er eitthvað sem sífellt mig seiðir,

burt úr solli og daglegri þröng,

upp til fjalla á lynggrónar leiðir,

þar sem lóan á bú við skógargöng.

Oft mig dreymir, í dimmunni heima,

um hinn dýrðlega öræfasal.

En er birtir um bláfjalla geima

klýf ég brattann með gönguprik og mal.

Og með sólskin á vörum og vanga

mun ég vitja' ykkar, snækrýndu fjöll,

feta syngjandi leiðina langa,

verða lúinn og finna grænan völl

þar sem frjálst er í kyrrðinni' að hvíla,

þar sem kvöldroðinn glitrandi slær

yfir tindum sem tröllauknir skýla
grænni tó þar sem fjallasmárinn grær.

Það er hingað sem hugur minn leitar.

Þegar hávaði bæjarins dvín

finn ég Ísland að heitar og heitar

þráir hjarta mitt kyrrð við fjöllin þín.

Því hvað er gull móti glitrandi fossi,

hvað er glaumur hjá öræfanótt,

þegar sunna með kvöldroðakossi

daginn kveður um sinn og allt er hljótt


                            Ólafur B. Guðmundsson

Traustur vinur

Enginn veit fyrr en reynir á

hvort vini áttu þá.

Fyrirheit gleymast þá furðufljótt

þegar fellur á niðdimm nótt.

Já sagt er að, þegar af könnunni ölið er

fljótt þá vinurinn fer.

Því segi ég það, ef þú átt vin í raun

fyrir þína hönd guði sé laun.

Því stundum verður mönnum á

styrka hönd þeir þurfa þá

þegar lífið, allt í einu sýnist einskisvert.

Gott er að geta talað við

einhvern sem að skilur þig.

Traustur vinur getur gert kraftaverk.

Mér varð á, og þungan dóm ég hlaut

ég villtist af réttri braut.

Því segi ég það, ef þú átt vin í raun.

Fyrir þína hönd Guði sé laun.

Því stundum verður mönnum á

styrka hönd þeir þurfa þá

þegar lífið, allt í einu sýnist einskisvert.

Gott er að geta talað við

einhvern sem að skilur þig.

Traustur vinur getur gert kraftaverk.

                        Jóhann G. Jóhannsson



Tryggðapantarnir

Komdu og skoðaðu' í kistuna mína,
í kössum og handröðum á ég þar nóg,
sem mér hafa gefið í minningu sína,
meyjarnar allar, sem brugðust mér þó,
í handröðum þessum ég hitt og þetta á,
sem heldur en ekki er fróðlegt að sjá.

Rósaklút þennan hún Guðrún mín gaf mér,
það gekk allt í spaugi í rökkrinu þá.
Seinna dró gleðina' og gamanið af mér.
Ég grét eins og krakki, þá hana ég sá
vefja' að sér beykirinn, þörf var mér þá
að þurrka' af mér skælurnar klútgreyinu á

Hildur mín gaf mér nú hringinn þann arna
er hringar sig líkt eins og ormur að sjá.
Hann er sem eilífðin, horfðu´á að tarna!
En hvað löng varð eilífðin? Mánuði þrjá!
Sitthvað ég líkt með þeim síðar meir fann,
sú kunni að snúa sér rétt eins og hann.

Þarna hef ég undur af öðru eins maður!
Önnum og Gunnum og Kristínum frá.
Það er til vonar ég væri' ekki glaður.
En ég verð aldrei hnugginn og það muntu sjá
að enn hafa stúlkurnar mætur á mér,
mun ég þó fyrst um sinn trúa þeim verr.

             þýðing Páls Ólafssonar á ljóði Erik Bögh

Tveir kettir

Tveir kettir sátu upp á skáp

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

Og eftir mikið gón og gláp

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

þá sagði annar „kæri minn,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

við skulum skoða gólfdúkinn“,

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

Og litlu síðar sagði hinn:

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

„Komdu aftur upp á ísskápinn“.

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

En í því glas eitt valt um koll,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

og gerði á gólfið mjólkurpoll,

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

Þá sagði fyrri kötturinn:

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

„Æ, heyrðu kæri vinur minn,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

við skulum hoppa niður’ á gólf,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

og lepja mjólk til klukkan tólf “,

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

                       Hildigunnur Halldórsdóttir

Týnda kynslóðin

Pabbi minn kallakókið sýpur

hann er með eyrnalokk og strýpur

og er að fara á ball,

hann er að fara á ball.

Mamma beyglar alltaf munninn

þegar hún maskarar augun

og er að fara á ball,

hún er að fara á ball.

Blandaðu mér í glas segir hún

út um neðra munnvikið.

Ekki mikið kók, ekki mikinn ís,

réttu mér kveikjarann.

Barnapían er með blásið hár

og pabbi yngist upp um

átján ár á nóinu.

Drífðu þig nú svo við missum

ekki af Gunnari og sjóinu.

Pabbi minn setur Stóns á fóninn

fæst ekki um gömlu partýtjónin,

hann er að fara á ball,

hann er að fara á ball.

Nú skal honkí tonkið spilað

þó svo að mónóið sé bilað,

hann er að fara á ball,

hann er að fara á ball.

Manstu eftir Jan og Kjell,

segir hann eftir gítarsólóið.

Manstu eftir John,

manstu eftir Paul,

réttu mér albúmið.

Þá var pabbi sko með heví hár

en síðan hafa liðið

hundrað ár á nóinu.

Drífðu þig nú svo við

missum ekki af matnum og sjóinu

Það er alltaf sama stressið

sú gamla er enn að víkka dressið

og er að fara á ball,

hún er að fara á ball.

Blandaðu mér í glas ...........

Mamma beyglar alltaf munninn

Þegar hún maskarar augun

og er að fara á ball

hún er að fara á ball.



                   Bjartmar Guðlaugsson

Undir bláhimni

Undir bláhimni blíðsumars nætur

barstu' í arma mér rósfagra mey.

Þar sem döggin í grasinu grætur,

gárast tjörnin í suðrænum þey.

Ég var snortinn af yndisleik þínum,

ástarþráin er vonunum felld.

Þú ert ljósblik á lífshimni mínum,

þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.

Ég vil dansa við þig meðan dunar

þetta draumblíða lag sem ég ann.

Meðan fjörið í æðunum funar,

og af fögnuði hjartans sem brann.

Og svo dönsum við dátt, þá er gaman

meðan dagur í austrinu rís.

Og svo leiðumst við syngjandi saman

út í sumarsins paradís.

                               Magnús K. Gíslason

Undurfagra ævintýr

Undurfagra ævintýr,
ágústnóttin hljóð
um þig syngur æskan hýr
öll sín bestu ljóð.

Ljósin kvikna, brennur bál,
bjarma slær á grund.
Enn þá fagnar sér hver sál
sælum endurfund.

Glitrandi vín og víf
veita mér stundarfrið;
hlægjandi ljúfa líf,
ljáðu mér ennþá bið.
Undurfagra ævintýr,
ágústnóttin hljóð
um þig ljómar ljúf og hýr
lífsins töfraglóð.

                     Árni úr Eyjum.

Upp á fjall

Upp, upp, upp á fjall,

upp á fjallsins brún.

Niður, niður, niður, niður

alveg niður’ á tún.

Hátt uppi’ í tré

í Hallormstaðaskóg

ég heyrði fagran fuglasöng,

dúddelí-dúddelí-dei. Hei.

                   Höf. ókunnur

Uppi á brú

Uppi’ á brú, ég og þú,

allir dansa, allir dansa.

Uppi’ á brú, ég og þú,

allir dansa hopp og snú.

Herrann djúpt sig hneigir,

hnén þá daman beygir.

Uppi’ á brú, ég og þú

allir dansa, allir dansa.

Uppi’ á brú, ég og þú,

allir dansa hopp og snú.

           Friðrik Guðni Þórleifsson

Uppi á grænum grænum

Uppi’ á grænum, grænum, himinháum hól

sá ég hérahjónin ganga.

Hann með trommu, bom, bom, bombo-rombom-bom,

hún með fiðlu sér við vanga.

Þá læddist að þeim ljótur byssukarl

sem miðaði í hvelli,

en hann hitt bara trommuna sem small

og þau hlupu’ og héldu velli.

                             Þýð. Hrefna Tynes

Úti er alltaf að snjóa

Úti er alltaf að snjóa,
því komið er að jólunum,
og kólna fer í Pólunum.
En sussum og sussum og róa,
ekki gráta elskan mín,
þó þig vanti vítamín.
Ávexti eigum við nóga, -
handa litlu krökkunum,
sem kúra sig í brökkunum.
Þú færð í magann þinn mjóa
melónur og vínber fín.
Þótt kinnin þín litla sé kannski soldið
köld og blá,
áttu samt vini sem aldrei bregðast:
Af ávöxtunum skuluð þér nú þekkja þá.
Sussum og sussum og róa, -
ekki gráta elskan mín,
þó þig vanti vítamín.
Þú færð í magann þinn mjóa
melónur og vínber fín.

                      Jónas Árnason

Úti um mela og móa

Úti' um mela og móa

syngur mjúkrödduð lóa

og frá sporléttum spóa

heyrist sprellfjörugt lag.

A-a-a-holdríó-holdría-holdríó-gú-gú

holdríó-holdría-holdríó-gú-gú

holdríó-holdría-holdríó-gú-gú

holdríó-holdría-hó.

Úti’ um strendur og stalla

hlakkar stór veiðibjalla.

Heyrið ómana alla

yfir flóa og fjörð.

Holdría...........gú-gú,gú-gú

Hérna’ er krían á kreiki,

þarna’ er krumminn á reiki.

Börnin léttstíg í leiki

fara líka í dag.

Holdría.........gú-gú, gú-gú, gú-gú

Hljóma lögin við látum;

hæfir lífsglöðum skátum

rómi kveða með kátum

hérna kringum vorn eld

Holdría.......gú-gú, gú-gú, gú-gú, gú-gú.

                       Ragnar Jóhannesson

Útlaginn

Upp undir Eiríksjökli

á ég í helli skjól.

Mundi þar mörgum kólna,

mosa er þakið ból.

Útlagi einn í leyni

alltaf má gæta sín,

bjargast sem best í felum,

breiða’ yfir sporin mín.

Ungur ég fór til fjalla,

flúði úr sárri nauð.

Úr hreppstjórans búi hafði

ég hungraður stolið sauð.

En hann átti hýra dóttur

sem horfði ég tíðum á.

Nú fæ ég aldrei aftur

ástina mína’ að sjá.

Stundum mig dreymir drauma,

dapurt er líf mitt þá.

Aldrei mun lítill lófi

leggjast á þreytta brá.

Ef til vill einhvern tíma

áttu hér sporin þín;

grafðu í grænni lautu

gulnuðu beinin mín.

              Jón Sigurðsson

Vakna Dísa

Vakna Dísa, vakna nú,

veltu þér úr fleti.

Vakna segi’ ég vakna þú,

vond er þessi leti.

Björt í suðri sólin skín,

sveifla piltar ljáum.

Hátt og ótt í eggjum hvín

er þeir granda stráum.

Tjú, tjú, tjú.................

Dísa þetta draumaslór

dámar mér nú ekki,

ljáin orðin allt of stór,

ætti’ að nást í flekki.

Þegar slíkur þurrkur er

þyrfti fólk að vaka.

Fram úr stelpa, flýttu þér,

farðu strax að raka.

Raka, raka, raka..........

Að biðja sem mér bæri

Að biðja sem mér bæri

mig brestur stórum á

Minn herra Kristur kæri

æ, kenn mér íþrótt þá.

Gef yndi mitt og iðja

það alla daga sé

með bljúgum hug að biðja

sem barn við föðurkné.

Ég er á leiðinni

Á morgun er kominn nýr dagur
og sporin sem ég steig í nótt
firnast fljótt, á þessum stað
gleymir þú mér eða hvað.

Skipið skríður frá landi
með skellum við skundum á braut
augun skær, um höfin breið
mér fylgja alla leið.

Ég er á leiðinni, alltaf á leiðinni
til þess að segja þér hve heitt ég elska þig.
En orðin koma seint, og þó ég hafi reynt,
mér gengur nógu illa að skilja sjálfan mig.

Á sjónum, enn ég lafi
oft ég heilann brýt um það.
Hvort örlögin, mér hafi
ætlað einmitt þennan stað.

Þú veist að ég uni ekki í landi
en verklaginn er ég á sjó.
svo þú sérð, að ég verð,
að fara þessa ferð.

Ég er á leiðinni, alltaf á leiðinni
til þess að segja þér hve heitt ég elska þig.
En orðin koma seint, og þó ég hafi reynt,
mér gengur nógu illa að skilja sjálfan mig.

Angelía

Hví ertu svona döpur kæra vina mín?
Hvers vegna er horfin æskugleði þín?
Er það einhver hulin harmur?
Hví er votur augnahvarmur?
Komdu hérna kæra, hér er minn armur.

Get ég nokkuð huggað þína hrelldu sál?
Hjartans vina segðu mér þitt leyndamál.
Ég sé það eru votar varir þínar.
Ó, viltu ekki leggja þær við mínar.

Angelía, ég á sorg sem enginn veit.
Undrar þig þótt renni tár um kinnar heit?
Ég mun hana engum segja,
þótt ég ætti nú strax að deyja,
á undan þér mín elskulega meyja.

Ég hef eignast vonir, ég hef eignast þrá.
Ég hef eignast það sem ég segi engum frá.
Allt er horfið frá mér gleymt og glatað.
Nú get ég ekki lengur veginn ratað.

Anna litla

Anna litla, létt á fæti
-Eins og gengur, eins og gengur-
Anna litla, létt á fæti
lagði af stað í berjamó.

Fjórir ungir, sætir sveinar,
-Eins og gengur, eins og gengur-
Fjórir ungir, sætir sveinar,
sátu þar á grænni tó.

Einn af þeim var ósköp feiminn.
-Eins og gengur, eins og gengur-
Einn af þeim var ósköp feiminn.
Önnu litlu kyssti þó.

Annar, talsvert áræðnari
-Eins og gengur, eins og gengur-
Annar, talsvert áræðnari
af Önnu skýlu og svuntu dró.

Sá þriðji enn meiri hugdirfð hafði
-Eins og gengur, eins og gengur-
Sá þriðji enn meiri hugdirfð hafði
um hana í mjúkri lautu bjó.

Eitthvað fékk sá fjórði að gera
-Eins og gengur, eins og gengur-
Eitthvað fékk sá fjórði að gera
nú finnst mér vera komið nóg.

Því hvað hann gerði ef vissir, væna
-Eins og gengur, eins og gengur-
Því hvað hann gerði ef vissir, væna
þú vildir strax í berjamó.

                      Sigurður Þórarinsson

Arabadrengurinn

Það var í næturlestinni í Kairó
sem ég hitti Arabadreng
sem síðan aldrei úr huga mér hverfur
ég elska hann.

Hann sagði sögur af úlfalda sínum
og söng um vatnið úr vinjum og ám.
Hann brá upp mundum með töfrandi línum,
ég elska hann.

Það var vor og sól,
fuglar sungu í kór
er ég hitti hann,
við fórum niður að Níl,
við þurftum engan bíl,
aðeins úlfalda.

Hann fór og sýndi mér píramída
og til gjafa Shahara sand
og augun lýstu í steinana hvíta
ég elska hann.

Á Nílarbökkum við gengum og sungum
um lífsins gleði, fegurð og ást
ég fylltist ennþá framandi tungu
ég elska hann.

Það var vor og sól.......

Hann kvaddi mig með tárvotum augum,
á lestarstöðinni daginn þann,
er ástin brann svo heitt í mínum taugum
ég vissi að sæi aldrei aftur hann.

Mig dreymir oft um drenginn minn fríða
og þá er lífið ljúft í nálægð hans
hann hefur stækkað því árin þau líða
ég elska hann.

Hér upp á Íslandi græt ég í leynum
og leita að merkjum sem minna á hann
ég sé hans andlit í stokkum og steinum
ég elska hann.

Það var vor og sól........

Bella símamær

Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
er ekki alveg fædd í gær.
Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
hún kann á flestum hlutum skil,
og kallar; viðtalsbil.

Í ástarmálum gildir aðeins forgangshrað,
ég ætti best að vita það.
Í fjöri jafnt sem fegurð allar út hún slær,
hún Bella, Bella, Bella símamær.

Halló, halló, já hvað heitið þér?
Hvað viljið þér mér? Í bíó, ónei

ég þekki yður ei.
Halló, halló, nei ert þetta þú?
ég þekki þig nú,
þá semjum við frið,
þar slóstu mér við!
Og augun hennar eru bæði blá og djúp og skær,
hún brosir dátt og hlær.

Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
er ekki alveg fædd í gær.
Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
hún kann á flestum hlutum skil,
og kallar; viðtalsbil.

Í ástarmálum gildir aðeins forgangshrað,
ég ætti best að vita það.
Í fjöri jafnt sem fegurð allar út hún slær,
hún Bella, Bella, Bella Bella

Bella, Bella, Bella, Bella

Bella, Bella, Bella símamær.

                         Loftur Guðmundsson

Vinarkveðja

Besti vinur bak við fjöllin háu,

blærinn flytur mín kveðjuorð til þín,

hvíslar í eyru ljúfu ljóði smáu,

löng er biðin uns kemur þú til mín.

Manstu ekki sumarkvöldin sælu,

við sátum tvo ein við dalsins tæru lind

og hlýddum saman hljóð á hörpu minnar óð

og ortum fögur ástarljóð.

Nú ég vaki um nætur og vænti þín.

Það vorar allt grætur þig ástin mín.

Ég heyri vorfugla kvaka komdu vinur til baka,

þá við vökum og syngjum meðan vornóttin dvín.

                                                Theódór Einarsson

Bíddu pabbi

Í hinsta sinn að heiman lágu spor mín,
því ég hamingjuna fann ei lengur þar,
og hratt ég gekk í fyrstu uns ég heyrði fótartak,
og háum rómi kallað til mín var.

Kallað: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt.
Bíddu pabbi, bíddu mín"

Ég staðar nam og starði á dóttur mína
er þar stautaði til mín svo hýr á brá,
og mig skorti kjark að segja henni að bíllinn biði mín
að bera mig um langveg henni frá.

Hún sagði: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt
Bíddu pabbi, bíddu mín"

Ráðvilltur ég stóð um stund og þagði,
en af stað svo lagði aftur heim á leið.
Ég vissi að litla dóttir mín, hún myndi hjálpa mér
að mæta vanda þeim sem heima beið.

Hún sagði: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt
Bíddu pabbi, bíddu mín"

                          Iðunn Steinsdóttir

Bláu augun þín

Bláu augun þín blika djúp og skær,
lýsa leiðina mína líkt og stjörnur tvær.
Þó að liggi leið mín um langan veg
aldrei augnanna þinna eldi gleymi ég.

Þau minna' á fjallavötnin fagurblá,
fegurð þá einn ég á.
Bláu augun þín blika djúp og skær,
lýsa leiðina mína líkt og stjörnur tvær.

                                        Ólafur Gaukur

Borðsálmur

Það er svo margt, ef að er gáð,
sem um er þörf að ræða.
Ég held það væri heillaráð
að hætta nú að snæða.
Heyrið þið snáða!
Hvað er nú til ráða?
Það mun best að bíða og hlýða.

Á einum stað býr þrifin þjóð
með þvegið hár og skjanna.
Við húsbændurna holl og góð
sem hundrað dæmi sanna.
Hvað er að tarna?
Hvað sagðirðu þarna?
Mættum við fá meira að heyra!

Mér hefur verið sagt í svip,
að hún sig taki að yggla
og ætli nú að eignast skip,
þótt enginn kunni að sigla.
Við litlu má gera.
Látum svona vera.
Þeir ýtast þá með árum á bárum.

Nú eru líka níu menn,
sem nóttina' eiga að stytta,
þó varla nokkur viti enn,
hve vænlegt ráð þeir hitta.
Segðu' ekki lengur!
Seinna veit hvað gengur.
Mættum við fá meira að heyra!

Á einum stað býr einnig fólk
sem alltaf vantar brýni.
Það lifir þar á mysu og mjólk,
en mest á brennivíni.
Æ, hvaða skrambi!
Ætli' þeir standi' á þambi?
Mættum við fá meira að heyra!

Þar hefur verið sofið sætt
en sungið nokkru miður
og ullin fremur illa tætt,
en allra bezta fiður.
Ætli' það sé undur,
þótt á þá renni blundur!
Mættum við fá meira að heyra!

Þar eru blessuð börnin frönsk
með borðalagða húfu.
Og yfirvöldin, illa dönsk,
á annarri hverri þúfu.
Hættu nú, herra!
Hér mun koma verra,
sem þér er betra' að þegja um
en segja um.

                          Jónas Hallgrímsson

Brestir og brak

Slæmar eru nefndirnar, þungt er þeirra hlass.
Samt við munum skjóta þeim, rebba fyrir rass.
Því við getum jólahaldi frestað fram í mars,
bara ef oss svo býður við að horfa...

Mér er sem ég heyri bresti og brak,
undan þeim kyngikrafti.
Er þú þar niðri á þingi tekur þeim tak,
þínum með þrumukjafti.

Já, dreifbýlingaflokkinn brýt ég á bak,
eins og fúaflak!
Já, gott ef ég ekki,
kofann og sprengi hið spanskgræna forna þak!

Já, mikið mun það gleðja Ægi minn Ó.
- létta' honum dimma daga -
er litlu börnin kaupa kí-lí-lí-ló,
af ávöxtum í sinn maga.
Já, kát svo mun ég syngja hæ-æ-æ-hó,
(og) líka ding-ding-dó,
þá allt verður uppselt,
þó mér finnist nú sjaldan að selst hafi alveg nóg!

                                         Jónas Árnason

Einhversstaðar einhverntíma aftur

Einhversstaðar einhverntíma aftur
liggur leið þín um veginn til mín
og þú segir: „Ég saknaði þín,
ég saknaði þín“.

Kyrrlátt kvöldið hvíslar ástarorðum
út í buskann, hver heyrir þau nú.
Út úr lífi mínu labbaðir þú,
labbaðir þú.

En ég nenni ekki að hanga hér
þótt hugur dvelji oft hjá þér.
Lífið bíður líka' eftir mér.
Það er alveg nóg af sorg og sút,
svo ég ætla eitthvað út
að finna einhvern félagsskap,
því hik þú veist er sama og tap.

Nú er bráðum tími til að þegja,
því að ósagt nú á ég svo fátt.
En ég sendi þér kveðju í sátt,
kveðju í sátt.

En ég nenni ekki að hanga hér
þótt hugur dvelji oft hjá þér.
Lífið bíður líka' eftir mér.
Það er alveg nóg af sorg og sút,
svo ég ætla eitthvað út
að finna einhvern félagsskap,
því hik þú veist er sama og tap.

Einhversstaðar einhverntíma aftur
liggur leið þín um veginn til mín
og þú segir: Ég saknaði þín,
ég saknaði þín.

           Magnús Eiríksson

Eitt lag enn

Hann: Með þér - verð ég, eins og vera ber,
alveg trylltur, kemst í takt við þig, þú tælir mig.

Hún: Ég fer eftir því sem augað sér.
Þegar hugur girnist heimta ég, verð hættuleg.

Bæði: Eitt lag enn,
ekta sveiflu og hér þreytist enginn,
þú skalt dansa, það sem eftir er
Einn takt til! Tónar leika sér að
því sem heillar mig
og hæfir beint í hjartastað.

Hann: Hjá mér engin spurning um það er,
þegar mætumst við á miðri leið, ég magna seið
Hún: Það er ofsa fjör sem fylgir þér
Svo ég einhvern veginn umturnast, fæ æðiskast

Eitt lag enn,
ekta sveiflu og hér þreytist enginn,
þú skalt dansa, það sem eftir er.
Einn takt til! Tónar leika sér að
því sem heillar mig
og hæfir, beint í hjartastað

Hún: Ég er frjáls í faðmi þér.
Hann: Við förum hvert sem er
Bæði: Látum töfra lífsins taka' af okkur völd

Eitt lag enn,
ekta sveiflu og hér þreytist enginn,
þú skalt dansa, það sem eftir er.
Einn takt til! Taflið snýst um það eitt
að við höldum áfram hraðar, hikum aldrei neitt

Að við höldum áfram, hraðar nú.
Hikum aldrei, ég og þú, - við neitt

                  Aðalsteinn Ásberg Sigurðsson

Enginn þarf að óttast síður

Enginn þarf að óttast síður
en Guðs barna skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi,
ekki stjarna' á himinvegi.

Sjálfur Guð á Síonsfjöllum
sól og skjöldur reynist öllum
barnaskara' í böli' og hörmum,
ber hann þau á föðurörmum.

Engin neyð og engin gifta
úr hans faðmi má oss svipta;
vinur er hann vina bestur,
veit um allt, er hjartað brestur.

Hann vor telur höfuðhárin,
heitu þerrar sorgartárin;
hann oss verndar, fatar, fæðir
frið og líf í sálum glæðir.

Syng því dátt með sigurhljómi
Síons hjörð og einum rómi.
Hræðast þarftu' ei, fjendur falla
fyrir Drottins orði snjalla.

Svo er endar ógn og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin,
oss þá kallar heim til hallar
himna Guð, er lúður gjallar.

                      Friðrik Friðriksson

Fyrst ég annars hjarta hræri

Fyrst ég annars hjarta hræri
helst ég þá mér lifa kýs
sem ég annar Adam væri
austur í Paradís.
Þar mun steiktar gæsir gott að fá,
guðveig drekka, sofa væran, baða rósum á,
klappa þeirri sem ég kærsta á,
kvæði syngja, dansa polka, hoppa til og frá.
Við mitt glas er vænst að sofna,
vakna hjá þér, fagra mær.
Þegar fjörið fer að dofna,
færist kyrrðin nær.

                     Sigurður Þórarinsson

Gleðibankinn

Tíminn líður hratt á gervihnatta öld,
hraðar sérhvern dag, hraðar sérhvert kvöld.
Ertu stundum hugsandi' yfir öllum gulu miðunum,
þú tekur kannski' of mikið út úr Gleðibankanum

Hertu upp huga þinn, hnýttu allt í hnút,
leggur ekkert inn, tekur bara út.
Syndir þínar sem þú aldrei drýgðir sitja í þankanum
óútleystur tékki í Gleðibankanum.

Þú skalt syngja lítið lag
um lífsgleðina sjálfa í brjósti þér
og láttu heyra að þú eigir lítið gleðihús.
Kósí, lítið lag, sem gæti gripið mig og hvern sem er.
Þú leggur ekki inn í Gleðibankann tóman blús

                         Magnús Eiríksson

Gling gló

Gling gló, klukkan sló,
máninn ofar skýjum hló,
lýsti upp gamla götuslóð,
þar glaðleg Lína stóð.

Gling gló, klukkan sló,
máninn ofar skýjum hló,
Leitar-Lási var á leið
til Línu hans er beið.

Unnendum er máninn kær,
um þau töfraljóma slær.
Lási á biðilsbuxum var,
brátt frá Línu fær hann svar.

Gling gló, klukkan sló,
máninn ofar skýjum hló.
Lási varð svo hýr á brá,
því Lína sagði „Já“.

            Kristín Engilbertsdóttir

Hafmeyjan

Það var föstudagsmorgunn, við settum upp segl
og sigldum skammt undan strönd
þegar skipstjórinn hafmey í sjónauka sá
með spegil og gullkamb í hönd.

Og hafaldan rís há
þegar herðir stormi á.
Fyrir sjómenn í reiða
er löngum fátt um skjól,
þegar landkrabbar skríða í ból, í ból, í ból.
Þegar landkrabbar niðu´rí skríða´ í ból.

Til orða tók skipstjóri okkar góða skips
og ekki var honum rótt:
Þessi sporðfætta mær hún boðar okkur böl,
Til botns við sökkvum í nótt."

Og hafaldan rís há...

Til orða tók stýrimaður okkar góða skips
fjarska orðprúður maður það var,
hann sagði: ,,Í Brooklyn hún bíður konan mín
helst til brátt fjölgar ekkjunum þar."

Og hafaldan rís há...

Til orða tók messi okkar góða skips
mjög svo óragur piltur það var:
„Kærustu ég á í Salem út við sjó
og sárt mun hún gráta mig þar.“

Og hafaldan rís há...

Til orða tók kokkur okkar góða skips
næstum elliær fauskur það var:
„Með pottum og pönnum ég lifað hef mitt líf
og langar á hafsbotn ekki par.“

Og hafaldan rís há...

Þrisvar í hring það hverfðist okkar skip,
þrisvar í hring okkar far.
Þrisvar í hring það hverfðist okkar skip,
svo hvarf það í regindjúpan mar.

Og hafaldan rís há...

Hífum í bræður

Já, líf okkar sjómanna sæluríkt er.
Híf í, allir sem einn.
Það bætir hvern mann, eins og best sést á mér.
Hífum í, bræður allir sem einn.

Í æsku ég hafinu hönd mína gaf,
Híf í, allir sem einn.
er bölvaður hákarlinn beit hana af.
Hífum í, bræður allir sem einn.

Í Kína þeir brutu mitt konunganef,
Híf í, allir sem einn.
og nú er það allt annað nef, sem ég hef.
Hífum í, bræður allir sem einn.

Ég kvarta samt ekki, þó kaupið sé lágt,
Híf í, allir sem einn.
því sól skín í heiði og hafið er blátt.
Hífum í, bræður allir sem einn.

                                  Jónas Árnason

Horfðu á björtu hliðarnar

Lát huggast litla barnið mitt,
sjá, veröldin er ekki ill
og eftir þennan dag
þá kemur dagur ef til vill.

Ef þú vilt barn mitt læra
horfðu þá á fréttirnar,
á þrengingar og sprengingar
og björtu hliðarnar.

Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn hann gæti verið verri.
Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn á ennþá menn eins og Sverri,
sem allt lýsa upp.

Þú átt að elska mannkynið
og meta gáfur þess,
því mannkynið það elskar frið
og hatar Rudolf Hess.

Lokaðu nú augunum
og líttu glaður á
þá ljósu punkta í myrkrinu,
sem öllum tekst að sjá.

Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn hann gæti verið verri.
Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn á ennþá menn eins og Sverri,
sem allt lýsa upp.

Horfðu á björtu hliðarnar,
hungursneyð er fjarri Íslandsströndum.
Horfðu á björtu hliðarnar,
heimsstyrjaldir verða í öðrum löndum,
svo vertu nú sæll.

                                Sverrir Stormsker

Hríseyjar - Marta

Hún Hríseyjar-Marta
með hárið sitt svarta
var fræg fyrir kátínu, forðum á síld.
Og það hressti okkur alla
að heyra' hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Hún Hríseyjar-Marta,
aldrei heyrðist hún kvarta
þó hún fengi ekki hænublund nótt eftir nótt.
Og það hressti okkur alla
að heyra hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Hún Hríseyjar-Marta
með hárið sitt svarta
hún veiktist af hósta eitt haustið og dó.
Og það hryggði okkur alla
er hún hætti að kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Hún Hríseyjar-Marta
með hárið sitt svarta
hún gat ekki legið í gröfinni kjur.
Og það hressti okkur alla
að heyra' hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Þó að síldin sé flúin
og öll söltun sé búin
stendur Marta á planinu, nótt eftir nótt.
Og það hressir enn alla
að heyra' hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

                                                   Jónas Árnason

Hvað skal með sjómann

Hvað skal með sjómann sem er á því,
hvað skal með sjómann sem er á því,
hvað skal með sjómann sem er á því
eldsnemma að morgni?

Kjöldraga óþokkann einu sinni,
kjöldraga óþokkann einu sinni,
kjöldraga óþokkann einu sinni
eldsnemma að morgni.

Húrra, hann opnar augun,
húrra hann opnar augun,
húrra hann opnar augun
eldsnemma að morgni.

Leggj´ann á ís svo af honum renni,
leggj´ann á ís svo af honum renni,
leggj´ann á ís svo af honum renni
eldsnemma að morgni.

Húrra hann opnar augun,
húrra hann opnar augun,
húrra hann opnar augun
eldsnemma að morgni.

               Sigurður Þórarinsson

Hvítu mávar

Handan við hafdjúpin bláu.
Hugur minn dvelur hjá þér.
Ég vil að þú komir og kyssir.
Kvíðan úr hjarta mér.

Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að hann sé það allt sem mér í brjósti ann.

Þótt þú færir burt ég hugsa enn sem áður,
um okkar liðnu tíð er ég þig fann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.

Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að hann sé það allt sem mér í brjósti ann.

Þótt þú færir burt ég hugsa enn sem áður,
um okkar liðnu tíð er ég þig fann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.

                                  Björn Bragi

Hægt og hljótt

Kvöldið hefur flogið alltof fljótt,
fyrir utan gluggann komin nótt.
Kertin eru' að brenna upp,
glösin orðin miklu meira' en tóm.

Augnalokin eru eins og blý,
en enginn þykist skilja neitt í því
að tíminn pípuhatt sinn tók
er píanistinn sló sinn lokahljóm.

Við hverfum hægt og hljótt, út í hlýja nóttina
Hægt og hljótt, göngum við heim götuna
Einu sinni, einu sinni enn.

Eftir standa stólar, bekkir, borð,
brotin glös, sögð og ósögð orð.
Þögnin fær nú loks sinn frið.
Fuglar yrka nýjum degi ljóð.

Við hverfum hægt og hljótt, út í hlýja nóttina,
hægt og hljótt, göngum við heim götuna.

Hægt og hljótt, göngum við heim götuna,
hægt og hljótt, í gegnum hlýja nóttina
einu sinni... einu sinni enn

                           Valgeir Guðjónsson

Í dansi með þér

Djarfur rúmbudansinn dunar nú,
dönsum því ég og þú.
Tifum létt um gólfið til og frá,
töfrar brá, logar þrá.

Er það draumur eða ert þú hér
enn í kvöld heil með mér?
Armar þínir vekja ástarbál
unaðsmál, efld mín sál.

Dönsum saman uns dagurinn rís,
þótt nú dyljist sýn minnist ég þín
og þín hönd leiðir hönd mína heim
út í hamingjugeim.

Við þinn fagra ljúfa augnaeld
uni ég þetta kveld.
Drjúpir dögg á mjúka moldu skjótt,
milt og hljótt kemur nótt.

                            Þorsteinn Sveinsson

Í kjallaranum

Í kjallaranum, í kjallaranum
honum Kela aldrei reikningslistin brást.
Í kjallaranum, í kjallaranum
en Keli lærði aldrei neitt um koss og meyjarást.

Það sagt hefur verið í sögum
og sungin mörg um það ljóð
hvað ástin er ótrygg og hverful
þó ungmeyjan sé við þig góð.
en allt er það ekkert að marka,
sem á því má glögglega sjá
að piltarnir yrkja oftast um þær
sem aldrei líta á þá.

Í kjallaranum..............

Hann Keli í kjallaranum fæddist
og Keli var mesta efnisbarn
og lærði fljótt meira en allir aðrir.
Hvort úti var sólskin eða hjarn
hann sat alltaf sveittur við að læra
og sást aldrei úti um nótt
þó krakkarnir allir kölluðu' á hann
á koddanum svaf hann svo rótt.

Í kjallaranum...............

En svo þegar hann var átján ára
hann áttaði sig loks á því
að konan er karlmanninum yndi
það kveikti bál honum í.
Þær stungu hann af ein eftir aðra,
sem er kannski dálítil von
því hann kunni minna um koss og ást
en Kötlu og Jón Gerreksson.

Í kjallaranum..........

Svo gafst hann upp á þessu öllu
og orti mörg og döpur ljóð.
Hve ástin gæti verið indæl
ef einhver væri honum góð
en loksins ein, sem var við aldur,
að sér hann Kela þó tók
á endanum lenti í hljónaband.
Nú aldrei lítur hann í bók.

Í kjallaranum........

Því kerlingin er kraftaleg og iðin
hann Keli má nú vinna eins og þræll
og andvaka hann yrkir kvæði
hve áður hann var glaður og sæll.
Og svona það sannaðist á Kela,
sem sagði ég áður frá,
að piltarnir ættu að yrkja um þær
sem aldrei líta á þá.

Í kjallaranum..............

                      Jón Sigurðsson

Jón og ég

Jón og ég - við vorum eins og bræður,
og áttum föður - sem var okkur kær.
Ekki skorti okkur heldur mæður
því ei þær reyndust færri vera en tvær.

Lánið elti Jón, en lét í friði mig.
Lánsami Jón ég öfunda þig.

Við vorum látnir ganga menntaveginn,
Jón varð stúdent 1901.
Mikið varð hann faðir okkar feginn.
En fyrir mér það gekk ekki jafn greitt.

Lánið elti Jón.....

Nonni bróðir lærður var í lögum,
á lokaprófi varð hann númer eitt.
Mér gekk heldur illa í flestum fögum,
ég fékk alltaf núll komma ekki neitt.

Lánið elti Jón.....

Svo kom þar, að ég bað hennar Bistu.
Bista sagði já, og kyssti mig.
Unaðsleg var ást okkar í fyrstu,
uns Jón tók hana bara fyrir sig.

Lánið elti Jón.....

Nonni dó og kúrir nú í kistu,
sem kostaði meira en til átti það svín.
En ég er stjúpi barnanna hennar Bistu,
Því Bista hans Jóns er núna konan mín.

Lánið elti Jón.....

Kántrýbær

Út í ysta sæ, er óskastaður þinn.
Komdu í Kántríbæ, komdu og líttu inn.
Sæll þar sí og æ, sértu hýr á kinn.
Komdu í Kántríbæ, komdu vinur minn.

:/:Já komdu í Kántrýbæ.
Já komdu vinur minn.
Komdu og líttu inn.
Því þú ert velkominn:/:

Þar við yndi æ, eigðu drauminn þinn.
Komdu í Kántríbæ, komdu og líttu inn.
Þar við blíðan blæ, þú ert velkominn.
Komdu í Kántríbæ, komdu og líttu inn.

:/:Já komdu í Kántríbæ.
Já komdu vinur minn.
Komdu og líttu inn.
Því þú ert velkominn:/:

                  Hallbjörn Hjartarson

Klara Klara

Undalegt það ýmsum þótti,
er þú komst í réttirnar,
að þú skyldir alltaf stöðugt
elta mig á röndum þar.

Já það er auðséð, Klara, Klara,
Klara mín þú elskar mig.
Og ég vildi bara, bara,
bara gjarnan eiga þig.

Og í kirkju á mig jafnan
ákaflega glápir þú,
sumir telja að það eigi
ekkert skylt við kristna trú.

Ef ég sting þig af á böllum,
alltaf kannt þú ráð við því;
þú í snatri þýtur til mín,
þegar kemur dömufrí.

Engin leið mér er að sofna,
er ég heyri sönginn þinn
hljóma fagurt fram á nætur
fyrir utan gluggann minn.

Listræn mjög og lagin ertu,
leikur allt í höndum þér.
Þetta sýna sokkaplöggin,
sem þú prjónar handa mér.

Kökur þær, sem frá þér fæ ég,
fjarskalega gómsætar,
hjarta mínu alltaf ylja
einkum heitu kleinurnar.

Brátt mun okkar brúðkaup standa,
brátt mun ég þér sofa hjá.
Eitt er víst að alltaf verður
ákaflega gaman þá.

Hlustaðu á lagið ljúfa

Hlustaðu’ á lagið ljúfa,

lífgað af kærleiksyl,

hrynjandi hörputóna,

harmonikkunar spil.

Ómar í dansins öldum

einmana söngur minn,

hvísla ég komdu til mín,

komdu því ég er þín.

Og þegar allt er orðið kyrrt og hljótt

við eigum niðadimma nótt.

Vefjum hvort annað örmum,

elskumst af hjartans lyst.

Gleymdu því aldrei góði

hve gott er að vera kysst.

                                  Höf.ókunnur

Land veit ég langt og mjótt

Land veit ég langt og mjótt,
lifir þar kynleg drótt,
er nefnist Ítalir,
eru þeir kvensamir.
Ásfangnir einskis svíf-
ast þeir og beita hníf.
Þannig er ástin ó,
á Ítalíanó.

Tveir ef að svanna sjá,
sem báðum líst vel á,
óðar hefst æsingur
upp dregnar pístólur.
Lét margur lassarón
líf fyrir stelpuflón.
Þannig er ástin ó,
á Ítalíanó.

Ástfangin hönd í hönd
hímandi á sjávarströnd,
mæna á mánans ljós,
mannkerti og svarteyg drós.

Gutlandi á gítara,
grátklökka slagara,
svipt allri sæluró,
sorgmædd, en hástemmd þó.
Síðan þau sonnettó
syngja í falsettó.
Þannig er ástin ó,
á Ítalíanó.

Fríða litla lipurtá

Fríða litla lipurtá
Ljúf með augun fögur djúp og blá
Að dansa jenka er draumurinn
hún dansar fyrir hann afa sinn.

Annað dansa ekki má,
annað en jenka, ónei það er frá.
Allir klappa hó og hó og hæ
hlegið hátt og dansað dátt
og nú er kátt í bæ

Fríða litla lipurtá
Ljúf með augu fögur djúp og blá
Að dansa jenka er draumurinn
hùn dansar fyrir hann afa sinn.

                               Jenni Jóns

Litli tónlistarmaðurinn

Mamma, ertu vakandi mamma mín?
Mamma, ég vil koma til þín.
Ó mamma, gaman væri að vera stór,
þá vildi' ég stjórna bæði hljómsveit og kór.

Mamma, þú ert elskuleg mamma mín,
mér finnst gott að koma til þín.
En mamma, áðan dreymdi mig draum um þig,
en datt þá fram úr og það truflaði mig.

Þú vars drottning í hárri höll.
Hljómsveitin! álfar, menn og tröll,
lék þér og söng í senn,

hún var svo stórfengleg.

Tröllin, þau börðu á bumburnar.
Blómálfar léku á flauturnar,
fiðlurnar mennskir menn,

á mandólín ég.

Allir mændum við upp til þín
eins og blóm þegar sólin skín,
er þínum faðmi frá,

gjafir flugu um allt.

Flestum gekk vel að grípa sitt.
Glaður náði ég fjótt í mitt,
en stóll er steig ég á,

stóð tæpt svo hann valt.

Mamma, þú ert elskuleg mamma mín,
mér finnst gott að koma til þín.
En mamma, gaman væri að vera stó,.
þá vildi' ég stjórna bæði hljómsveit og kór.

                             Freymóður Jóhannsson

Litlir kassar

Litlir kassar á lækjarbakka,
litlir kassar úr dinga linga ling.
Litlir kassar, litlir kassar,
litlir kassar allir eins.
Einn er rauður, annar gulur,
þriðji fjólublár og fjórði röndóttur.
Allir búnir til úr dinga linga
enda eru þeir allir eins.

Og í húsunum eiga heima
ungir námsmenn sem ganga í háskóla
sem lætur þá inn í litla kassa,
litla kassa alla eins.
Þeir gerast læknar og lögfræðingar
og Landsbankastjórnendur.
Og í þeim öllum er dinga linga,
enda eru þeir allir eins.

Þeir stunda sólböð og sundlaugarnar.
Og sjússa í Naustinu
og eignast allir börn og buru,
og börnin eru skírð og fermd.
Og börnin eru send í sveitina
og síðan beint í Háskólann
sem lætur þau inn í litla kassa,
og út úr þeim koma allir eins.

Og ungu mennirnir allir fara
út í „bissnes“ og stofna heimili.
Og svo er fjölskyldan sett í kassa
„svotla“ kassa alla eins.
Einn er rauður, annar gulur,
þriðji fjólublár, fjórði röndóttur.
Allir búnir til úr dinga linga
enda eru þeir allir eins.

Litlir kassar á lækjarbakka,
litlir kassar úr dinga linga ling.
Litlir kassar, litlir kassar,
litlir kassar allir eins.

Litlir kassar á lækjarbakka
að lokum tæmast og fólk sem í þeim bjó
er að sjálfsögðu sett í kassa
svarta kassa, alla eins.

                                      Þórarinn Guðnason

Þórður Malakoff

Þótt deyi aðrir dánumenn,
loff- Malakoff,
hann Þórður gamli þraukar enn.
Loff Malakoff – mala,
lifir enn hann Malakoff
þótt læknar vilji flensa' í
Malakoff, koff, koff
Þá lifir Malakoff,
þá lifir Malakoff.

Hann drekkur alltaf eins og svín,
og aldrei nema brennivín.

Það segja menn einn sumardag
að Þórður fullur fengi slag.

Hans lát barst út um allan bæ
og læknar sögðu: Hæ, hæ, hæ!

Þeir vildu fá að flá hans lík,
því enginn þeim er unun slík.

Þeir fóru' að brýna busana
og biðu upp á spítala.

En einn af þeim fór út í bæ,
að fá menn til að flytja hræ.

Hann gekk í búð. Að gömlum sið
þar hímdu dónar diskinn við.

Þar laut einn fram á búðarborð
og mælti'af vörum ekki orð.

Að honum læknir gengur greitt
og leggur hönd á bakið breitt.

„Hann Þórður er dauður! Það fór vel.
Við kryfjum hann, þann húðarsel“.

„Ég góða borgun bítala,
ef berðu líkið á spítala.“

En dóninn leit á læknirinn,
og það var þá einmitt hann Þórður minn.

„Ég sjálfur á mitt eigið lík.
Og síst er ég þín senditík.“

Til höggs hann reiddi' og hélt um stút,
en læknir sneyptur labbaði' út.

Af þessu læknir læra má
að kryfja aldrei kvikan ná.

Og brýndu' ei fyrri busann þinn
en lík er komið í líkhús inn.

                              Björn M. Olsen

Minni kvenna

Fósturlandsins freyja,
fagra Vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís!
Blessað sé þitt blíða
bros og gullin tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.

                Matthías Jochumsson

Nína

Núna ertu hjá mér, Nína,
strýkur mér um vangann, Nína.
Ó, haltu' í höndina á mér, Nína
því þú veist að ég mun aldrei aftur,
ég mun aldrei, aldrei aftur,
aldrei aftur eiga stund með þér.

Það er sárt að sakna, einhvers.
Lífið heldur áfram, til hvers?
Ég vil ekki vakna, frá þér
því ég veit að þú munt aldrei aftur,
þú munt aldrei, aldrei aftur
aldrei aftur strjúka vanga minn

Þegar þú í draumum mínum birtist allt er ljúft og gott
og ég vildi' ég gæti sofið heila öld
því að nóttin veitir aðeins skamma stund með þér.

Er ég vakna - Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun - engin strýkur blítt um vanga mér

Dagurinn er eilífð án þín,
kvöldið kalt og tómlegt, án þín.
Er nóttin kemur fer ég til þín.

Þegar þú í draumum mínum birtist allt er ljúft og gott
Og ég vildi ég gæti sofið heila öld
Því að nóttin veitir aðeins skamma stund með þér

Er ég vakna, Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun, engin strýkur blítt um vanga mér

Er ég vakna, ó... Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun, engin strýkur blítt um vanga mér

                                   Eyjólfur Kristjánsson

Nú geng ég með á gleðifund

Nú geng ég með á gleðifund
og gott er nú að vera frjáls
en aldrei sá ég svásra sprund
en svartan flöskuháls.

Er drepur sorg á dyr hjá mér
til dyranna ég glaður fer,
en segi: „Ég í önnum er
og ekkert sinni þér.“

Og svo geng ég þegar aftur inn,
og svo sýp ég glaður sopann minn
tek mér staup, fæ mér einn, fæ mér tvo, fæ mér þrjá,
þeim fjórða sýp ég á.

Ó ó æ æ aumingja ég

Hún Dísa hún er sveitastúlka sælleg rjóð og feit
hún syngur um hann Óla sem á búfé sitt á beit.
Hún dansar allan daginn svo dátt um allan mó
en dettur stöku sinnum og þá hrópar Dísa Ó.

Hún hrópar ó, æ, aumingja ég
og aftur ó, æ, aumingja ég
og ennþá ó, æ, aumingja ég
og aftur ó,ó, æ, æ, aumingja ég.

Hún Dísa hún er sveitastúlka sælleg rjóð og feit
og systir hennar Viggu sem elti gamla geit.
Hún þekkir Kalla kalda sem keyrir mjólkurbíl
hann kyssti'ana undir hlöðuvegg og Dísa sagði Ó.

Hún sagði ó, æ, nei nei og þó
og Kalli ó, æ, þetta' er nú nóg.
Og Dísa ó, æ, nei nei og þó
hún sagði ó, ó, æ, æ, en Kalli hann hló.

Og Kalli hló og hló og hló og hló þar til hann dó
af hlátri fannst þá Dísu heldur en ekki komið nóg.
En hlöðuveggnum undir hún hímir fram á nótt
og sjái' hún koma kavaler hún kallar til hans ótt.

Hún kallar hó, hæ, komdu til mín,
hó, hæ, koss upp á grín.
Hann svarar hó, hæ, hvað þú er fín
og viltu verða fjórða kerlingin mín.

Ólafur liljurós

Ólafur reið með björgum fram,
villir hann, stillir hann
hitti'ann fyrir sér álfarann,
þar rauður logi brann.
Blíðan lagði byrinn undan björgunum,
blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Þar kom út ein álfamær,
sú var ekki kristni kær.

Þar kom út ein önnur,
hélt á silfurkönnu.

Þar kom út hin þriðja,
með gullband um sig miðja.

Þar kom út hin fjórða,
hún tók svo til orða:

„Velkominn Ólafur Liljurós!
Gakk í björg og bú með oss“.

„Ekki vil ég með álfum búa,
heldur vil ég á Krist minn trúa.“

„Bíddu mín um eina stund,
meðan ég geng í grænan lund.“

Hún gekk sig til arkar,
tók upp saxið snarpa.

„Ekki muntu svo héðan fara,
að þú gjörir mér kossinn spara.“

Ólafur laut um söðulboga,
kyssti frú með hálfum huga.

Saxinu hún stakk í síðu,
Ólafi nokkuð svíður.

Ólafur leit sitt hjartablóð
líða niður við hestsins hóf.

Ólafur keyrir hestinn spora
heim til sinnar móðurdyra.

Klappar á dyr með lófa sín:
„Ljúktu upp, kæra móðir mín.“

„Hví ertu fölur og hví ertu fár,
eins og sá með álfum gár?“

„Móðir, ljáðu mér mjúka sæng.
Systir, bittu mér síðuband.“

Ei leið nema stundir þrjár,
Ólafur var sem bleikur nár.

Vendi ég mínu kvæði í kross
sankti María sé með oss.

                         Þjóðkvæði

Ó, pabbi minn

Ó pabbi minn, hve undursamleg ást þín var.
Ó pabbi minn, þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn, svo ástúðlegur eins og þú.
Ó pabbi minn, þú ætíð skildir allt.

Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.

Ó pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó pabbi minn, hve undursamleg ást þín var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.

                                 Þorsteinn Sveinsson

Kvöldljóð

Sofðu litla barnið mitt og láttu vel þig dreyma,

þá líður hugur þinn um undraheima,

þar gerast ýmsir hlutir sem er gaman að

og gætu’ ei hér í heimi átt sér stað.

En þegar höndin svefnsins hnígur á

nýr heimur opnast, fagurt er að sjá.

                             Ólafur Gaukur Þórhallsson

Piparsveinapolki

Ýmsum þykir einlífið svo ömurlegt,
öðrum finnst það besta, sem þeir hafa þekkt.
Ekki hef ég ætlað mér að eignast mey,
alltaf skal ég segja nei.

Indælt er að vera
aleinn hverja nótt,
sorgir sjaldan bera,
sofa vært og rótt.

Það er farsæll friður
að fá að vera einn.
Aldrei ljúga, engri konu trúa,
ævinlega piparsveinn.

Róninn

Undir gömlum árabát er næturstaður manns.
Kassi merktur Tuborg öli er eina mublan hans.
Stundar ekki vinnu bara betlar lítið eitt.
Í bláleitt glas af kogara er hverri krónu eitt.

Fátt eitt skiptir máli og hann fréttir aldrei neitt,
furðulega rólegur samt er hann yfirleitt.
Fólki því sem finnst hann vera róni og flökkudýr
er einnig fjarlægt bölið sem í brennivíni býr.

Hann átti eitt sinn fjölskyldu já bæði bíl og hús,

Bakkus tók það frá honum nú eru þeir tveir dús.
Og fólki er svo sem sama þó að róni spræni í brók,
og stolt hans var það fyrsta sem hann Bakkus gamli tók.

Nú er það svo afstætt hver er aumingi og svín.
Á dómsins æðsta degi drekkur róninn máske vín
við háborðið með Pétri og himnafeðgunum.
Í hlýju þornar hlandið úr rónabuxunum.

Verst af öllu

Verst af öllu er í heimi
einn að búa í Reykjavík,
kúldrast uppi á kvistherbergi
í kulda og hugsa um pólitík,
vanta félagsskap og finnast
fólkið líta niður á þig,
elda sjálfur, vita' að veslings
vömbin er að gefa sig.
Troðfullt allt af tómum flöskum.
táfýlan að drepa þig.

Laumast heim eitt kvöld með konu,
kanna hennar innstu rök.
Æfa fyrir neðan nafla
náttúrunar glímutök.
Losa það sem þarf að losa,
þukla eins og venjan er.
Leikinn við að ljúga og brosa,
látast elska, verða ber.
Sýna allar æfingarnar,
eina kvöldstund gleyma sér.

Vita að þegar vaknar aftur
verður allt jafn tómt sem fyrr.

Konan sér í fötin flýtir,
fer í burtu. Lokast dyr.
Þú ert einn í þínu rusli,
þessi stund er óðar gleymd.
Sólin inn um gluggann gægist,
glottir yfir þinni eymd.
Þessi nótt úr þínum huga
þurrkuð út og mun ei geymd.

Þannig einn af öðrum líður
ógnarlangur dagur hjá.

Glingrað oft við öl um nætur,
einsemd þannig gleyma má.
Þyrfti víst að þvo og hreinsa,
þyrfti margt að gera við,
ekkert þér úr verki verður,
vesöldin á hvora hlið.
Ef þú gætir burt þú færir.
Ferlegt mjög er ástandið.

Verst af öllu er í heimi
einn að búa í Reykjavík,
kúldrast uppi á kvistherbergi
í kulda og hugsa um pólitík.
vanta félagsskap og finnast
fólkið líta niður á þig,
elda sjálfur, vita að veslings
vömbin er að gefa sig.
Troðfullt allt af tómum flöskum.
Táfýlan að drepa þig.

                  Jónas Friðrik

Við eigum samleið

Um bláan sæinn söngvar óma
því sumarið er komið ástin mín,
og aftur stendur allt í blóma,
af ungri gleði jörðin skín.

Og því skal fagna af heitu hjarta
og heilla þennan fagra ljúfa dag,
og líti himinn heiðið bjarta
skal hefjast okkar gleðilag.

Og glaðar raddir syngja í sálum okkar beggja,
mót sumri stefnir framtíðin öll.
Og hátt er enn til lofts og vítt til veggja
í vorsins drauma bláu sólskins höll.

Og þangað hjartans löngun líður
sem lengst og fegurst dagsins endurskín
Sjá vorið eftir okkur bíður,
við eigum samleið vina mín.

                           Tómas Guðmundsson

Við varðeldana voru skátar

Við varðeldana voru skátar, palavú.
Þeir voru og eru mestu mátar, palavú.
Þeir þrá hið fríska fjallaloft
og flykkjast þangað löngum oft.
inki, pinki, palavú,
palavú, palavú.

Jarðarfararbragur

Það gerðist hér suður með sjó
að Siggi á Vatnsleysu dó.
:,:Og ekkjan hans Þóra var ekki að slóra
til útfararveislu sig bjó:,:

Það var logndrífa og ládauður sjór
er hinn látni í gröfina fór.
:,:Og ekkjan með sjarmi brá svuntu að hvarmi
men sáu að hryggðin var stór:,:

Klerkur sagði, "Holdið er hey
vér hryggjumst og kveinum ó vei
:,:Þann gæðamann tel ég er guði nú fel ég
við gleimum hans trúmensku ei":,:

Þegar gengin frá garði var drótt
kom granninn og talaði hljótt.
:,:Þó góðan með sanni þú syrgir nú manninn
má sorginni gleyma í nótt":,:

En Þóra sagði: „Því skal ei leynt
að þetta er fallega meint,
:,:en sorgina ég missti, er ég kistusmiðinn kyssti
þú kemur því góði of seint“:,:

                               Sigurður Þórarinsson

Það jafnast ekkert á við jass

Þeir sega að heima sé best.
Ég er sammála því.
Þegar sólin er sest,
næ ég plöturnar í.

Við erum músikalskt par
sannkallaðir jassgeggjarar.
Við hlustum Ellington á
smellum fingrum í takt.
Af Múla, Goodman og Getz
allt er undirlagt,
við erum músikalskt par
sannkallaðir jassgeggjarar.

Hefjum „swingið“, syngjum jass
sveiflan fellur eins og flís við rass,
það jafnast ekkert á við jass.
Kontrabassi, trommur, brass,
píano og rámur tenórsax,
það jafnast ekkert á við jass.

Af blúsnum bíboppið spratt
að því að best verður séð,
Svavar verstur sér vatt
K.K. skellti sér með,
þeir voru músikalskt par
sannkallaðir jassgeggjarar.

                        Stuðmenn

17. júní

Blómin springa út og þau svelgja í sig sól,
sumarið í algleymi og hálft ár enn í jól.
Í hjarta sínu fólkið gleðst og syngur lítið lag,
því lýðveldið Ísland á afmæli í dag.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

Jóni heitnum Sigurðsyni færir forsetinn,
firnamikinn, árvissan og stóran blómsveiginn.
Fjallkonan í múnderingu prílar upp á pall,
pent hún les upp ljóð, eftir löngu dauðan kall.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

Skrúðgöngurnar þramma undir lúðrasveitarleik,
lítil börn með blöðrur, hin eldri snafs og reyk.
Síðan líður dagurinn við hátíðanna höld,
heitar étnar pylsurnar við fjölmörg sölutjöld.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

Um kvöldið eru allsstaðar útidansleikir,
að sunnan koma rándýrir skemmtikraftarnir.
En rigningin bindur enda á þetta gleðigeim,
því gáttir opnast himins og allir fara heim.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

                         Bjartmar Hannesson

Litla skáld á grænni grein
            (brot)

Litla skáld, á grænni grein,
gott er þig að finna;
söm eru lögin sæt og hrein
sumarkvæða þinna.

Við þinn létta unaðsóð
er svo ljúft að dreyma;
það eru sömu sumarljóð
sem ég vandist heima.

Láttu hljóma hátt og skært
hreina, mjúka strengi
svo mig dreymi, dreymi vært,
dreymi rótt og lengi.

               Þorsteinn Erlingsson

Vorið góða

Vorið góða, grænt og hlýtt,
græðir fjör um dalinn.
Allt er nú sem orðið nýtt
ærnar, kýr og smalinn.

Kveður í runni, kvakar í mó
kvikur þrastasöngur.
Eins mig fýsir alltaf þó
aftur að fara' í göngur.

                   Jónas Hallgrímsson

Raunasaga

Ég er seinheppinn maður, það sést best á því

hve sjaldan ég dett og fer á fyllerí.

Þótt aldrei gerði ég öðrum neitt mein

ég alltaf er tekinn og mér stungið í stein.

Og kvenfólkið leikur mig líka svo grátt,

að líf mitt er dapurt, þá fer ég í hátt.

Ef ætla ég skvísu að húkka með heim,

hún hendist burtu og stundum með tveim.

Ef ég reyni með valdi að verja minn feng

og vaða á strákana og slá þá í keng,

þá ráðast þeir á mig og rota eins og mink,

mér rétta á kjammann eitt spítalavink.

Á spítölum kvelur mig læknanna lið

með lamstri og sprautum, svo ég þoli ekki við.

Og því er það svo að ég sagt get með sann,

að síst eru þeir fyrir slasaðan mann.

En verra er ekkert í veröldu þó,

en að vera á stað, þar sem munngát er nóg

að húka við bar eins og staðfastur staur

og stara á tómt glasið og eiga ekki aur.

Slá í gegn

Ef ég ætti óskastein

yrði óskin aðeins ein,

ég er alltaf að reyna

þú veist hvað ég meina,

um frægð og framandi lönd.

Slá í gegn, slá í gegn

þú veist að ég þrái að slá í gegn.

Af einhverjum völdum

hefur það reynst mér um megn.

Ég gæti boðið þér betri kjör

bíl, íbúð brúðarslör.

Vakinn og sofinn,

stálsleginn, dofinn

ég reyni að öðlast frægð.

Slá í gegn, slá í gegn

þú veist ég þrái að slá í gegn.

Af einhverjum völdum

hefur það reynst mér um megn.

Ég myndi gera næstum hvað sem er

fyrir frægðina nema kannski
að koma nakinn fram.

Ó, ó, allt annað fyrir það
ég færi heljarstökk afturábak
af litlu bretti, fyrir frægðina.

Slá í gegn, slá í gegn

þú veist ég þrái að slá í gegn.

Af einhverjum völdum hefur það

reynst mér um megn.

                      Stuðmenn

Búkalú

Að vera í takt við tímann er mjög tímafrekt,

til þess þarf ástundun og góða eftirtekt.

Ef fallið hefðum við þá gryfju í

væri þessi hljómsveit löngu fyrir bí.

Allt er best í hófi það er okkar trú,

og með bros á vör við leikum búkalú,

höldum okkar striki bæði hér og nú

og með bros á vör við leikum búkalú.

Sumir éta magurt aðrir éta feitt,

sumir drekka of mikið aðrir ekki neitt,

það sem Bubba Mortens þykir gott og gilt

þykir Hauki frænda vera heldur tryllt.

Allt er best í hófi það er okkar trú,

og með bros á vör við leikum búkalú.

Höldum okkar striki bæði hér og nú

og með bros á vör við leikum búkalú.

                                   Stuðmenn

Ég held ég gangi heim

Viðlag:

Ég held ég gangi heim, held ég gangi heim.

Ég held ég gangi heim, held ég gangi heim.

Þetta er búið að vera eitt brjálæðislegt geim.

Ég held ég gangi heim, held ég gangi heim.

Alveg skothelt kvöld og skemmtilegt fólk

sem skálaði í öllu öðru en mjólk,

kjálkaliðnum kjöftuðu sig allir úr

og Indriði var orðinn alveg hrikalega klúr.

Ég held ég gangi heim.........

Tvíburarnir æfðu í sófanum svig

og sungu lög eftir Bubba, Megas og mig.

Milliraddir flæddu úr munnunum út

og Matthildur lék undir á tóman flöskustút.

Ég held ég gangi heim.........

Laufey er að hringja á leigubíl,

hún vill losna sem fyrst við þennan skríl.

Eysteinn vildi ólmur aka af stað

en amma gamla í kjallaranum bannaði honum það.

Ég held ég gangi heim.........

Allir hlutir enda eins og þetta kvöld

allur bjórinn búinn og pítsan skítköld

en bíllyklarnir eru enn á sínum stað

og það er nú það er nú það er nú það.

Ég held ég gangi heim.........

Manstu okkar fyrsta fund

Manstu okkar fyrsta fund,

forðum daga í Eyjum?

Barnaleg og blíð í lund,

barst‘ af öðrum meyjum.

Ég var ungur eins og þú,

einn af þorpsins snáðum.

Sama von og sama trú,

sama þrá hjá báðum.

Bernskuleikir breyttust þá,

blóm úr hnöppum sprungu.

Nýjum lit á lífið brá,

lærðum nýja tungu.

Allt var gott og allt var nýtt,

svo yndislega frítt.

Og sumarsólin skein

á sundin blá

og út við unnarstein

lék aldan smá.

Og ástin helg og hrein
lét hjörtun slá.

Og sumarsólin skein

á sundin blá.

Manstu hvað ég með þér fór
marga skemmtigöngu
inn í Dal og upp í Kór,
undir Stóru-Löngu?
Upp í Hvíld og Löngulág
lágu stundum sporin.
Kannast þú við Klif og Há?
Komstu þar á vorin?
Inn um Flatir oft var kátt,
æskan fór með völdin.
Hlaupið, leikið, dansað dátt
draumblíð sumarkvöldin.
Fuglinn uppi í fjalltó,
hann fékk ei næturó.

Og sumar sólin skein
á sundin blá o.s.frv.

Enn skín sól á sundin blá
sumarlangt í Eyjum.
Sama von og sama þrá
sveinum hjá og meyjum.
Enn er leikið létt og dátt
líkt og fyrr á dögum.
Fyrsta ástin á sinn þátt
enn í mörgum sögum.
Örlögin á önnur sund
okkar stýrðu fleyjum.
Manstu okkar fyrsta fund
Fagurt var í Eyjum
æskuvors í morgunmund.
Ég man það alla stund.

Og sumar sólin skein
á sundin blá...

Síðan eru liðin mörg ár

Ég læðist oft upp á háaloft

til að hnýsast í gömul blöð

þegar sit ég þar koma upp minningar

og atburðarás verður hröð.

Allir strákarnir voru í támjóum skóm

og stelpur með túperað hár.

Já, á sunnudögum

var rekstrasjón,

- en síðan eru liðin mörg ár.

Þeir greiddu í píku, á þessum dögum

þeir greiddu í píku, undir Presley dögum.

Komdu með upp á loft

þú færð séð það sem gerðist þá (hárið smurt með adrett)

Ef ég mér tímavel ætti

þá gaman þætti að hverfa aftur

ein tólf, þrettán ár.

Þá fannst mér tíðin góð,

en brátt við verðum ellimóð.

Það var kannski ekkert smart

þó var ansi margt,

sem var skemmtilegra í denn tíð.

Þegar Glaumbær stóð

var hver helgi góð

allt á fullu ár og síð.

Þá var hljómsveit í hverjum skóla

þá voru sömu vonir og þrár

og þá var rúnturinn

meldingarpunkturinn,

- en síðan eru liðin mörg ár.

Þeir greiddu í píku, á þessum dögum

þeir greiddu í píku, undir Presley dögum.

Komdu með upp á loft

þú færð séð það sem gerðist þá (hárið smurt með adrett)

ef ég mér tímavel ætti

þá gaman þætti að hverfa aftur

ein tólf, þrettán ár.

Þá fannst mér tíðin góð,

en brátt við verðum ellimóð.

Spáðu í mig

Kvöldin eru kaldlynd úti’ á nesi

kafaldsbylur hylur hæð og lægð

kalinn með koffortið á bakinu

kem ég til þín segjandi með hægð:

spáðu í mig

þá mun ég spá í þig

spáðu í mig þá mun ég spá í þig

nóttin hefur augu eins og flugan

og eflaust sér hún mig þar sem ég fer

heimskulega á þinn funda að fela

flöskuna og mig í hendur þér

spáðu í mig……

finnst þér ekki esjan vera sjúkleg?

Og akrafjallið geðbilað að sjá

en ef ég bið þig um að flýja með mér

til omdúrman þá máttu ekki hvá

spáðu í mig……

Út við sundin

Út við himinbláu, bláu, bláu, bláu, bláu, sundin

hún bað mig um að bíða þar og halda fyrir sig í hundinn.

Ég beið og beið og beið og beið og beið með hund í belti,

greyið gelti – annar elti.

Og heima má ég síðan sitja, sitja öllum stundum.

Það er komið svo, að það er orðið alveg fullt af hundum.

Og aldrei skal ég framar halda fyrir hana í hundinn,

út við himinbláu, bláu, bláu, bláu, bláu, sundin.

Æ, æ og ó,

sælt er að sjást og kyssa,

en sárt er að þjást og missa,

æ, æ og ó.

Vertu ekki að horfa

Vertu ekki að horfa svona alltaf á mig,

ef þú meinar ekki neitt með því!

Ef lagleg mey mig lítur á,

ég litið get ekki upp

og roðna alveg niður í tá.

Og ef ég verð í einni skotinn,

ég aldrei þori að segja nokkuð orð.

En leynda ósk, ég ætla að segja þér,

að þú viljir reyna að kenna mér.

Því ertu að horfa svona alltaf á mig,

ef þú meinar ekki neitt með því?

Við viljum lifa

Allmargir ályktað hafa

að ástæðulaust sé vort líf,

lítt sé hér gleðinnar gjafa,

og gamanlaust heiminum í.

Einkennist öll þeirra ævi,

af andlausu snakki um það,

að lífið sé lítt við þess hæfi,

sem lætur sér líka við það.

:,: Við viljum lifa-lifa

við viljum lifa-lifa,

lifa á því sem að í lífinu voru býr:,:

                          Jónas Friðrik

Það er svo geggjað

Finn ég fjólunnar angan.

Fuglar kvaka í móa.

Vaka vordaginn langa,

villtir svanir og tófa.

Hjartað fagnandi flytur

fagra vornæturhljóðið.

Aleinn einbúinn situr

og hann rennur á hljóðið.

Það er svo geggjað

að geta hneggjað.

Það er svo geggjað

að geta það.

           Flosi Ólafsson

Það liggur svo makalaust

Það liggur svo makalaust ljómandi’ á mér,

mér líkar svo, vel hvernig heimurinn er,

mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart

og langar að segja svo dæmalaust margt.

:,: Hæ dúllía! dúllía! dúllía! dæ!:,:
mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart

og langar að segja svo dæmalaust margt.

Það skilst varla hjá mér eitt einasta orð,

mér allt sýnist hringsnúast;stólar og borð.

Minn hattur er tíndur og horfið mitt úr,

Ég held ég sé komin á sjóðandi túr.

:,: Hæ dúllía! dúllía! dúllía! dæ!

mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart

og langar að segja svo dæmalaust margt.

Einsi kaldi úr Eyjunum

Ég heiti Einsi kaldi úr Eyjunum

ég er innundir hjá meyjunum.

og hvar sem ég um heiminn fer

þær horfa á eftir mér.

Ég hef siglt um höfin hrein og blá

og hitt þær bestu á Sáníá

Þær slógust þar um mig einar þrjár,

með alveg kolsvart hár.

Tra la la, tra la la,

úti á sjónum er mitt líf

Tra la la, tra la la,

en í landi ást og víf

Ég var lengi í kóngsins Kaupinhöfn,

og kannski gæti ég fáein nöfn

látið þig fá ef langar þig

og laglega biður mig



Og þaðan fór ég til Þýskalands

og þar lenti ég í meyjafans.

Því allar vildu þær eignast mann

og maðurinn ég var hann.

Trallala...

Og austur á fjörðum eitthvert kvöld

ég álpaðist í töðugjöld

Ég bjargaði mér fyrir björgin dimm

því þær báðu mín einar fimm.

Í Borgarfjörðinn brá ég mér

á ball rétt eins og gengur hér

Þar hópurinn allur horfði á mig

og hver vildi reyna sig.

Tralla-la...........

                                  Jón Sigurðsson

Fátt er svo með öllu illt

Fátt er svo með öllu illt að ei boði gott

það má finna út úr öllu ánægjuvott.

Þótt suma langi' að detta í lífsins lukkupott
er sagt að fátt sé svo með öllu illt að ei boði gott.

Þótt ástarsagan oft fari illa með menn

Þeir ættu' að vita að ekki er öll von úti enn.

Þeim bjóðast miljón meyjar og þær margar flott

því að fátt er svo með öllu illt að ei boði gott.

Fátt er svo með öllu illt.....

Ekki þótti Adam gamla eplið sem best

af syndum karlsins súpum við nú seyðið víst flest

En eplið lauk upp augum hans hve Eva var flott

sem sagt, að fátt er svo með öllu illt að ei boði gott.

Fátt er svo með öllu illt...

Hagavagninn

Stúlkan mín á heima vestur í Högum

hún er í búð við Laugaveg.

Miðdepill í ótal ástarsögum

enginn veit það betur en ég.

Baby-doll hún selur og nælonsokka

og sjálf um nætur klæðist í.

Í rauðu hári hefur hún hvíta lokka

og hún er sæt í bikiní.

Mig dreymir hennar þýða yndisþokka,

þegar ég er háttaður.

Hún er óræð eins og myndirnar á Mokka

svo maður verður gáttaður.

Með fagursveigða vör sem Venusboga

og vöxtur svona la, la, la.

Sem götuvitar grænu augun loga

og göngulagið cha, cha, cha.

Og næfurþunnum náttkjólum hún klæðist

svo næstum sést þar allt í gegn.

Til hennar hverja nótt minn hugur læðist

því einlífið er mér um megn.

Með henni er ég alltaf einhvern veginn

óstyrkur og skortir magn.

Hana sæll ég leiði inn Laugaveginn

við laumumst inn í Hagavagn.

Ég stundum fæ að faðma hana á kveldin

uns fer hún í sitt baby-doll.

En samt til þess að sefa ástareldinn

ég syng við hana í dúr og moll.

Og þótt mig stundum langi að vera lengur

slíkt leyfist ekki að tala um.

Hún segir alltaf : „Ertu vitlaus drengur,

þú ert að missa af vagninum“.

Með Hagavagni held ég burtu síðan,

já held þá í mitt kalda ból.

Mig dreymir hennar yndisþokka þýðan

og þennan gegnumsæja kjól.

En sú er von, að seinna þetta breytist

við baby-doll og brúðarkoss.

Þá um nótt hjá henni að vera veitist

og vagninn ekkert hrellir oss.

                  Jónas Jónasson

Alparós

Alparós, alparós

árgeislar blóm þitt lauga,

hrein og skær, hvít sem snær

hlærðu sindrandi auga.

Blómið mitt blítt, ó, þú blómgist frítt,

blómgist alla daga.

Alparós, alparós

aldrei ljúkist þín saga.

Á sjó

Á sjó þeir sóttu fyrr

og sigldu' um höfin blá.

Þeir eru fræknir fiskimenn

og fást við úfinn sjá.

Milli hafna' um heiminn

þeir halda sína leið.

Á sjó þeir sækja enn

og sigla' um höfin breið.

Fræknir sjómenn fyrrum komu'

að frjálsri Íslands strönd.

þeir héðan sigldu' um höfin djúp

og herjuðu' á ókunn lönd.

En síðan margir sægarpar

siglt hafa landi frá,

bátar þeirra borist hafa

bylgjum sjávar á.

Á sjó.......

Þeir staðið hafa' í stormi

og stórsjó dag og nótt

móti bylgjum frosts og fanna

fast þeir hafa sótt.

Er skipið öslar öldurnar

þá ólgar þeirra blóð.

þeir eru sannir sjómenn

til sóma okkar þjóð

Á sjó...........



Þeir sífellt fara' um sjávarleið

og sigla varningi' heim.

fiskinn góða fær' á land

við fögnum öllum þeim.

Þeir lifa djarft á landi' og sjó

í leik og hverri þraut.

þeir eru hafsins hetjur

þeim heiður falli' í skaut.

Á sjó.........

Brúnaljósin brúnu

Ó, viltu hlusta, elsku litla ljúfan mín,

ljóð ég kveða vil um þig,

því mildu brúnaljósin brúnu þín,

blíð og fögur heilla mig.

Hugfanginn hlýða sæll ég vil á sönginn þinn,

syngdu þitt fagra, ljúfa lag

þar sem að alla tíð ég unað finn

í ástar þinnar töfrabrag.

Bjartar vonir þínar vaka og þrá

um vorsins fögru draumalönd

og vin, sem þú gafst hjarta þitt og hönd.

Ó, viltu hlusta, elsku litla ljúfan mín,

ljóð ég kveða vil um þig,

því mildu brúnaljósin brúnu þín,

blíð og fögur heilla mig.

                               Jenni Jóns

Heim í Búðardal

Er ég kem heim í Búðardal

bíður mín brúðar val,

og ég veit, það verður svaka partý.

Býð ég öllum úr sveitinni,

langömmu heillinni,

það mun verða veislunni margt í.

Ég er lukkunnar pamfíll svei mér þá

þó ég hafi ekki víða farið.

Ég er umvafinn kvenfólki

það get ég svarið,

og minna gagn gera má.

Þegar vann ég í Sigöldu,

meyjarnar mig völdu,

til þess að stjórna sínum draumum.

En nú fer ég til Búðardals,

beint heim til kellu og karls,

sem af gleði tárast í taumum.

Því nú grætt hef ég meira' en mér finnst nóg,

heimasætur gefa mér hýrt auga,

og ég veit að með mér þær vilja setja upp bauga,

svo verður mér um og ó.

Er ég kem heim í Búðardal

bíður mín brúðar val,

og ég veit, það verður svaka partý.

Býð ég öllum úr sveitinni,

langömmu heillinni,

það mun verða veislunni margt í.

                      Þorsteinn Eggertsson

Heimaslóð

Meðan öldur á Eiðinu brotna

og unir fugl í klettaskor.

Mun ég leita í Eyjarnar eins og fyrr

í æsku minnar spor.

Þar sem lundinn er ljúfastur fugla,

þar sem lifði Siggi Bonn

og Binni hann sótti í sjávardjúp

60.000- tonn.

Meðan lífþorstinn leitar á hjörtun

meðan leiftrar augans glóð.

Þó á höfðanum þjóti ein 13 stig

ég þrái Heimaslóð.

Þar sem lundinn er ljúfastur fugla,

þar sem lifði Siggi Bonn

og Binni hann sótti í sjávardjúp

60.000- tonn.



                   Alfred W. Þórðarson

Heim í heiðardalinn

Hér stóð bær með burstir fjórar,

hér stóð bær á lágum hól.

Hér stóð bær sem bernsku minning

vegur bjarma af morgunsól.

Hér stóð bær með blóm á þekju

hér stóð bær með veðruð þil

Hér stóð bær og veggjabrotin

ennþá ber við lækjargil.

Ég er kominn heim í heiðardalinn,

ég er kominn heim með slitna skó,

kominn heim til að heilsa mömmu,

kominn heim í leit að ró,

kominn heim til að hlusta á lækinn

sem hjalar við mosató.

Ég er kominn heim í heiðardalinn

ég er kominn heim með slitna skó.

Hér stóð bær sem hríðin barði,

hér stóð bær sem veitti skjól.

Hér stóð bær sem pabbi byggði

undir brekku á lágum hól.

Hér stóð bær sem blíðust móðir

vígði bæn og kærleiksyl.

Hér stóð bær og veggjarbrotin

ennþá ber við lækjargil.

Ég er kominn heim í heiðardalinn,

ég er kominn heim með slitna skó,

kominn heim til að heilsa mömmu,

kominn heim í leit að ró,

kominn heim til að hlusta á lækinn

sem hjalar við mosató.

Ég er kominn heim í heiðardalinn

ég er kominn heim með slitna skó.

Húrra, nú ætti að vera ball

Hjartað af ánægju hlær í mér,

hvenær sem vals þessi nefndur er,

hoppa ég bæði á hæl og tá

hringsóla reikandi til og frá.

Meðan ég enn er frár á fæti,

fer ég í dans, því ég elska rall

heila nótt ég hoppa' af kæti

húrra, nú ætti að vera ball.

Dansa hann meyjar og dansa hann fljóð

dans'ann á jólunum börnin góð,

dansa hann kóngar og kotungar,

kaupmenn, sjómenn og borgarar.

Meðan ég enn er……….

Bændur hann kyrja og barónar

í brúðkaupsveislum og alls staðar.

Hvar sem að glatt verður hóf um kvöld

hann verður gestur á næstu öld.

Meðan ég enn er ………..

                     Jónas Jónsson

Dísa

Dísa heitir draumlynd mær,

í dalakofa býr.

Hún unir sér í sveitinni

við sínar ær og kýr.

Hún þekkir hvorki glaum né glys

né götulífsins spé,

og næstum eins og nunna er

þó nítján ára sé.

Ó, Dísa, ó, Dísa,

ó, Dísa í dalakofanum.

Hún hefur aldrei heyrt um neitt

sem heitið hefur ljótt,

og heyrist aldrei nefna neitt

sem nú er eftirsótt:

Nælonsokka, silkiföt

og síðra kjóla prjál,

né varalit og vindlinga

og vínsins gullnu skál

Ó, Dísa, ó, Dísa,

ó, Dísa í dalakofanum.

Mig dreymir um þig, Dísa mín,

og dalakofann þinn.

Um sæluna í sveitinni

ég syng við gítarinn,

því ástin hefur hyldjúp sár

í hjarta mínu rist,

þótt margar hafi meyjarnar

í mínum faðmi gist.

Ó, Dísa, ó, Dísa,

ó, Dísa í dalakofanum.

Ég dáist að þér, Dísa mín,

og dýrka þína mynd.

Ég koma vil í kofann þinn

er kvöldsól roðar tind,

og biðja þig um hjarta og hönd

og helst að giftast mér

og gleyma bæði sorg og sút

í sænginni hjá þér.

Ó, Dísa, ó, Dísa,

ó, Dísa í dalakofanum.

Þórður

Hve sárt ég sakna þín.

ég sit við legstein þinn

og hugsa um horfna tíð,

hjartans vinur minn.

Sú staðreynd sturlar mig

að við sjáumst aldrei meir.

Þú gafst mér nýja sál,

sál sem eitt sinn deyr.

Ó hve sár er dauði þinn,

þú varst eini vinur minn.

Einn ég stari í sortann inn

með sorgardögg á kinn.

Hve leið og laus við svör

er lífsins gönguför.

Við leyndardómsins dyr

deyja mennirnir.

Ó hve sár er dauði þinn,

þú varst eini vinur minn.

Einn ég stari í sortann inn

með sorgardögg á kinn.

                 Sverrir Stormsker

Sigling

Hafið, bláa hafið, hugann dregur.

Hvað er bak við ystu sjónarrönd?

Þangað liggur beinn og breiður vegur.

Bíða mín þar æskudrauma lönd.

Beggja skauta byr bauðst mér aldrei fyrr.

Bruna þú nú, bátur minn.

Svífðu seglum þöndum,

svífðu burt frá ströndum.

Fyrir stafni haf og himinninn.

Góða tungl

Góða tungl um loft þú líður,

ljúft við skýja silfur skaut.

Eins og viljinn alvalds býður,

eftir þinni vissu braut.

Öllum þreyttum, ljós þitt ljáðu,

læðstu um glugga sérhvern inn.

Lát í húmi, hjörtun þjáðu

huggast blítt við geisla þinn.

Góða tungl um götur skírðar

gengur þú og lýsir vel.

Þar er setti sér til dýrðar,

Sjálfur Guð, þitt bjarta hvel.

Lít til vorra lágu ranna,

lát þitt friðarandlit sjást.

Og sem vinhýr vörður manna

Vitna þú um drottins ást.

Góða tungl í geislamóðu

glansar þú í stjarnasæ

og með svifi hvelfist hljóðu

hátíðlega' í næturblæ.

Þú oss færir, frá þeim hæsta

föður mildan náðar koss,

Og til morguns, gullinglæsta,

góða tungl þú leiðir oss.

             Steingrímur Thorsteinsson



Öræfin

Hér ein ég reika' um öræfanna slóðir.

Hve auður þeirra gleður mína sál.

Mig fýsir ekki að finna aðrar þjóðir,

mín freista ekki heimsins glys og prjál.

Í náttúrunni máttarvöldin mætast

og miðla okkur því sem lífið bjó.

Því er það víst að innstu draumar rætast

í öræfanna djúpu kyrrð og ró.

Hér sérðu bæði merki elds og ísa

og yndisfagurt blóm í hvammi grær.

Í fjarlægðinni fjöllin tigin rísa

og freðin jökulkinn við sólu hlær.

Af lágum stalli lækjarbunan seitlar

og lífið gefur ungri burnirót,

í bergið harða merki sitt hún meitlar,

hún megnar bæði' að sverfa klöpp og grjót.

Já, lækjarbunan litla mér það kenndi

að lúta því sem viðkvæmt er og smátt,

að gjafir þær er sjálfur Guð oss sendi

í sameind lífsins allar taka þátt.

En hvað sem ævin kann að bera´í skauti

mig kalla til sín hraun og fossagnýr,

því betra ekkert fæ að förunauti

en friðinn sem í öræfunum býr.

                               Margrét Ólafsdóttir

Simbi sjómaður

Simbi sjómaður, Simbi sjómaður
Simbi sjómaður

Við þekkjum öll hann Simba litla sjómann,
er siglir djarft um höfin blá.
Hann er í leit að lífsins ævintýrum
með líf sitt fullt af heitri þrá.

Til hennar sem Simbi sá í draumi
og söngvar allir liggja til.
Til hennar sem Simbi sá í draumi
og Simbi elskar hérumbil.

Ef Simbi sér hana ei aftur
er sorgin honum einatt vís.
Þá verður glasið greyinu honum Simba kært
sem góðum sálum paradís.

Simbi sjómaður, Simbi sjómaður
Simbi sjómaður

                 Vilhjálmur frá Skáholti

Hvar ertu vina

Hvar ertu vina sem varst mér svo kær?
Veistu´að ég elska þig, draumfagra mær?
Upp frá þeim degi´er þig dreymdi hjá mér
dvelur minn hugur hjá þér.

Man ég þá stund er ég mætti þér fyrst,
man er ég fékk þig að skilnaði kysst.
Hví ertu horfin mér, hugljúfa mær?
Hvar ertu, sem varst mér svo kær?

                                Runólfur Stefánsson

Síðasti dansinn

Þennan síðasta dans vil ég svífa með þér
eina svipstund við tónanna klið.
Gleyma brimróti´og nótt, gleyma að bryggjuna við
liggur bátur sem stefnt skal á mið.
Láta yl þinn og bros tendra í æðum mér glóð
til að orna við draumljúfri þrá.
Þegar stillt er á sæ, þegar stjarnanna skin
gulli stráir um byrðing og rá.

Og er síðasti tónn þessa seiðmjúka lags
hefur svifið frá titrandi streng.
Með hans bergmál að fylgd og með bros þitt í sál
niður bryggjuna hljóður ég geng.
Marga svartnættis vakt þennan síðasta dans
mun ég svífa með þér yfir dröfn.
gegnum svarrandi brim, heyra seiðmjúkan tón
kalla sjómann í draumanna höfn.

                                     Loftur Guðmundsson

Ég er farmaður

Ég er farmaður fæddur á landi
ekki forlögin hafa því breytt.
Þar sem brimaldan sogast að sandi
hef ég sælustu stundum eytt.

En nú á ég kærustu´á Kúbu
og kannski svo aðra í höfn.
En því meira sem ferðunum fjölgar
ég forðast að muna þau nöfn.

Því konan mín heima og krakkarnir átta
þau kunna að rífast og þrátta.
Því konan mín heima og krakkarnir átta
þau kunna að rífast og þrátta.

                         Aðalsteinn Aðalsteinsson

Lítið lag

Eitt fátækt ljóð við lítið lag
mér líður seint úr minni.
Það fæddist sumarfagran dag,
við fyrstu okkar kynni.
Og ljóðið, það er ljúft og milt
um litla stúlku og ungan pilt,
er höfðu saman hjörtun stillt
á heillabrautu sinni.

Og ljóðið mitt við lagið þitt
fær líf í höndum þínum.
Það hefur marga stund mér stytt
og stefnir huga mínum
að öllu því sem áður var,
er okkar fundum saman bar.
Það geymir mætar minningar
í munarómi sínum.

Og láttu litla ljóðið mitt
sem lengst í hug þér búa
og litla þýða lagið þitt
með listsemd að því hlúa.
Því ljóðið það er ljúft og milt
um litla stúlku og ungan pilt,
sem höfðu saman hjörtun stillt
og hvert á annað trúa.

                Örnólfur í Vík

Frostrósir

Þú komst til að kveðja í gær.
Þú kvaddir og allt varð svo hljótt.
Á glugganum frostrósin grær.
Ég gat ekkert sofið í nótt.
Hvert andvarp frá einmana sál,
hvert orð sem var myndað án hljóms
nú greindist sem gaddfreðið mál
í gervi hins lífvana blóms.

En stormurinn brýst inn í bæ
með brimgný frá klettóttri strönd,
því reiðum og rjúkandi sæ
hann réttir oft ögrandi hönd.
Því krýp ég og bæn mína bið,
þá bæn sem í hjartanu er skráð.
Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið.
Hver gæti mér orð þessi láð?

                         Freymóður Jóhannesson

Einmana jurt

Langt úti á sandi sumarblómið fríða
sorgmæddu höfði drúpti bæði nótt og dag.
Með sinni fegurð skóginn vildi skrýða,
skynja hans frið og ró um sólarlag.

Það vissi um þá veröld
sem vaknar kjarri í
er fuglar glaðir flykkjast að
og fagna sumri' á ný.
Það var svo ungt og einmana
því enginn hér það sá.
Því bað það um að berast inn í skóginn.

Sumarið kom með sunnanvinda þýða,
sendi þá til að græða lífveranna sár.
Þá úti' á sandi hitti blærinn blíða
blómið – og sá þess hryggð og daggartár.

Og blærinn kvað við blómið
um bjarta sumarstund:
„Ég fræ þitt skal nú flytja inn
í fríðan skógarlund.“
Þá breiddi það út blöðin sín
og brosti sólu mót
er fjúka tóku fræin inn í skóginn.

Langt inni' í skógi skartar fríður lundur
skínandi jurt sem hlær mót veröldinni nú.
Nóttin er björt og náttúrunnar undur
nálgast við getum, bæði ég og þú.

                           Margrét Ólafsdóttir

Ljúfur drengur

Ljúfur drengur lokar brá,
lúrir sinni ömmu hjá.
Læðir hönd í lófann minn
litli kúturinn.
Friðarstraumur fer um sál,
fegrar lífið barnsins mál.
Bið ég Guð að blessa litla
Bergþór Njál.

Geymdu þína ljúfu lund,
lífið bættu alla stund,
þá mun gæfugeislinn þinn,
góði Beggó minn,
alltaf þína lýsa leið
lífsins rósum prýða meið.
Undu sæll í ást og trú
um æviskeið.

             Margrét Ólafsdóttir

Bláfjöll

Hæ og hó, hæ og hó,
hér er nóg af skíðasnjó.
Nú er fjör, æskan ör
er með söng á vör.
Förum upp í fjöll,
fyllumst hreysti öll.
Af brekkubrún
við brunum yfir mjöll.
Bláfjallanna blær
bíður okkar tær
í víðri vetrarhöll.
Hæ og hó, hæ og hó,
hér er nóg af skíðasnjó.
Brekkan hér ágæt er,
allir renna sér.—Hei!

              Margrét Ólafsdóttir

Blámóðukjaftæði

Undir himins háu þaki

hef ég tjaldað minni sál.

Upp í loft þar ligg á baki,

les úr skýjum kvæðamál.

Leikur undir lækjarspræna,

lygilega músíkölsk,

því að náttúran guðsgræna

getur ekki verið fölsk.

Fá sér njólablöð að narta' í

nísku, feitu pöddurnar.

Halda hundasúrupartý

heldri flær og grasmaðkar.

Bláar fjólur, ekki ætar,

eru sumarflíkinni' í.

Úti' á þúfu sitja sætar

sóleyjar á bikiní.

Saman öll við hátíð höldum.

Hrafnar syngja blíðri raust.

Sveiflar bergmál útvarpsöldum

endurgjalds- og kröfulaust,

en ég sjálfur ætla' að segja

sólar veðurfréttirnar.

Geislar sig í tangó teygja,

tjútta út um stéttirnar.

                      Jón Ragnarsson

Hattarasöngur

Úr Lísu í Undralandi.

Ertu óhress vinurinn,
ertu kannske' að sligast undan sköttunum?
Hertu' upp hugann góurinn,
því hamingjan er komin undir höttunum.
Við kippum þessu strax í lag
því hattamennskan er mitt fag.
Ég er á höttunum.

Hefðarfrúr og tignarmær,
þessa hatta bera þær á jólunum.
Þessi litur er svo skær
hann tilvalinn er fyrir þær í skólunum.
Þessi' er fyrir jarðarfarir,
sálumessu' og blysfarir.
Ég er á höttunum.

Og þessi hattur hann er fyrir
fólk sem „fílar“ sig á skemmtistöðunum.
Þessi' er „great“ og „special made“
fyrir þær sem eru' í fremstu röðunum.
Hér alpahúfu sjáið þið
sem reyndar passar alltaf við.
Ég er á höttunum.

Þessi hattur hentar þér
ef hylja þarftu bauga undir augunum.
Þessi reddar lagningunni´á kerlingum
sem bleyta sig í laugunum.
Hér gengur inn með bros á vör
héragrey með brúðarslör.
Ég er á höttunum.

                    Sigurður J. Grétarsson

Ó, Jósep, Jósep

Ó, Jósep, Jósep bágt á ég að bíða
og bráðum hvarma mína fylla tár
því fyrr en varir æskuárin líða
og ellin kemur með sín gráu hár.
Ég spyr þig, Jósep, hvar er karlmannslundin
og kjarkur sá er prýðir hraustan mann.
Hvenær má ég klerkinn panta
kjarkinn má ei vanta,
Jósep, Jósep, nefndu daginn þann.

                     Skafti Sigþórsson

Lítill kútur

Lítill kútur lúrir hér
ljúft í faðmi mínum,
laumar hönd í lófa mér
lokar augum sínum.
Berast ungu brjósti frá
bestu mannsins kenndir
er þú geisla ástar þá
inn í líf mitt sendir.

Lánið ætíð leiði þig,
ljúfi ömmu drengur,
er þú fram um ókunn stig
æviveginn gengur.
Gættu, elsku Gúndi minn,
gæfu þinnar hljóður.
Vertu, eins og afi þinn,
öllum mönnum góður.

              Margrét Ólafsdóttir

Eyþór

Einn er piltur ofursmár,
Eyþór snáðinn heitir,
glóeygður með gullið hár,
gleði okkur veitir.

Ást úr þínum augum skín
er þú til mín gengur.
Bið ég Guð að gæta þín
góði ömmudrengur.

Sofðu blessað barnið mitt.
Birtan dofnað hefur,
en hún mamma yndið sitt
örmum hlýjum vefur.

                  Margrét Ólafsdóttir

Sofðu litli sonur minn

Sofðu litli sonur minn,
sofðu, mömmu drengurinn.
Vaki englar við þitt rúm
víst þó falli yfir húm.

Mundu' að Guð hann góður er,
gefur visku' og kærleik þér.
Reyndu' að fara' að ráðum hans
raunir bæta sérhvers manns.

Gakktu ætíð auðnuspor.
Efldu hugans vilja' og þor.
Gættu að því Gúndi minn
góði mömmu drengurinn.

                  Margrét Ólafsdóttir

Ágústnótt

Þýtur ferskur ágústblær um öræfanna heim.
Yfir færist kvöldsins djúpa ró.
Rökkurslæðan breiðist yfir heiðan himingeim,
heitir öllum næturinnar fró.

En meðan sofa mannabörn
máni' og stjörnur sjá
á næturhimni norðurljósin
neistaflugi slá.

Himnaljósin fylla birtu háan jöklasal.
Hríslast um mig gleði lífsins skjótt.
Ævintýraljóma bregður yfir fjöll og dal.
Aldrei leit ég fegri ágústnótt.

                      Margrét Ólafsdóttir

Við byggjum landið

Við erum fólkið sem erfiðar enn;
alþýðan fátæka, konur og menn.
Bæi við reisum og sækjum á sjó
sveitumst og streitumst við hamar og plóg.

:/:Við erum frjókornin, leyndarmál landsins
- landið er vort með hreinan skjöld:
gegnum allt myrkrið við bljúg það bárum,
berum það fram á nýja öld.:/:

                             Jóhannes úr Kötlum

Warshjawanka

Við sem að enn eigum þrek til að þreyta
þróttmikið stríð móti skorti og neyð,
tókum við byrðum af bræðrum sem féllu
blóðgan í valinn, en ruddu oss leið.

Viðlag:

:/:Heyr, stormurinn þýtur, stundin er komin,
stormurinn boðar oss frelsisins vor.
Æskunnar hetjur við hrynjandi söngva
hugdjarfar ganga í feðranna spor.:/:

Svo þegar skeið vort að sköpum er runnið
skýlir oss jörðin, vor orrustuslóð.
Fáninn sem reis yfir feðranna draumi
fylkir til orrustu sigrandi þjóð.

Heyr, stormurinn………..

                      Ásgeir Ingvarsson

Raunasaga úr sjávarþorpi

Séleg pía er Sigga Geira
og sexapíl hefur flestum meira,
hlýtt er og notalegt hennar ból
hverjum sem býður hún næturskjól.

Það vita:
Kalli Jóns og Gústi læknisins og Nonni Sæmundar
og Halli rakarans og Fúsi Sigurleifs og Palli á
Goðanum og Denni í Efstabæ – og einnig ég.

En ekki má yfir miklu hlakka
í mars þá eignaðist Sigga krakka.
Sagt var að prestinum brygði í brún
er barnsföður tilnefna skyldi hún.

Hún nefndi:
Kalla Jóns og Gústa læknisins og Nonna Sæmundar
og Halla rakarans og Fúsa Sigurleifs og Palla á
Goðanum og Denna í Efstabæ – og einnig mig.

Nú urðu yfirvöld úr að skera,
því ei má fjölgetið barn neitt vera,
slíkt þykir óhæfa hér til lands,
og hópnum stefnt var til sýslumanns.

Þar mættu:
Kalli Jóns og Gústi læknisins og Nonni Sæmundar
og Halli rakarans og Fúsi Sigurleifs og Palli á
Goðanum og Denni í Efstabæ – og einnig ég.

Þegar að úrskurðinn upp loks kvað hann
allir flýttu sér burtu þaðan.
Skálkar sem sluppu með skrekkinn þar,
skunduðu kátir á næsta bar.

Þar hittust:
Kalli Jóns og Gústi læknisins og Nonni Sæmundar
og Halli rakarans og Fúsi Sigurleifs og Palli á
Goðanum og Denni í Efstabæ – en ekki ég.

Því þarna urðu mér örlög ráðin,
mér einum var sem sé dæmdur snáðinn.
Hvenær sem lít ég það litla skinn
læðist þó efi í huga minn:

Hann líkist:
Kalla Jóns og Gústa læknisins og Nonna Sæmundar
og Halla rakarans og Fúsa Sigurleifs og Palla á
Goðanum og Denna í Efstabæ – en ekki mér.

                                 Sigurður Þórarinsson

Vertu nú yfir

Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.



Lítill fugl

Lítill fugl á laufgum teigi

losar blund á mosasæng,

heilsar glaður heitum degi,

hristir silfurdögg af væng,

flýgur upp í himinheiðið,

hefur geislastraum í fang,

siglir morgunsvala leiðið,

sest á háan klettadrang,

þykist öðrum þröstum meiri,

þenur brjóst og sperrir stél,

vill að allur heimur heyri

hvað hann syngur listavel.

Skín úr augum skáldsins gleði.

Skelfur rödd við ljóðin ný,

þó að allir þrestir kveði

þetta sama dirrindí.

Litli fuglinn ljóða vildi

listabrag um vor og ást.

Undarlegt að enginn skyldi

að því snilldarverki dást.

                  Örn Arnarson

Íslandsvísur

(tileinkaðar hinum háttvirtu

þingmönnum á Alþingi, 1901)

Ég vil elska mitt land,

ég vil auðga mitt land,

ég vil efla þess dáð, ég vil styrkja þess hag.

Ég vil leita' að þess þörf,

ég vil létta þess störf,

ég vil láta það sjá margan hamingjudag.

Hver þess fjörður er minn,

hver þess fjalldalur minn,

því ég finn ég er tengdur hvert hérað þess við.

Hver þess bær er mér kær,

hver sá bátur mér kær

sem með blikandi segl rennur fram á þess mið.

Þessum holtum ég ann,

þessum heiðum ég ann,

þessi hraun eru mein sem að græða mér ber;

þessi fannþöktu fjöll
eru fornvinir öll

og hver fossandi smálækur vinur minn er.

Ég vil frelsi míns lands,

ég vil farsæld míns lands,

ég vil frægð þess og gnægð þess og auð þess og völd;

ég vil heiðursins krans

leggja' að höfði hvers manns

sem vill hefja það fram móti batnandi öld.

Gegnum leiki og ljóð

vil ég lífga hjá þjóð

hina ljúfustu trú, hina djörfustu von,

ég vil glæða þar ást

þá er ætíð mun sjást

þar sem elskandi móðir á trygglyndan son.

Þetta' er játningin mín

kæra móðir til þín. -

Ég get miklast af því að ég sonur þinn er.

Það er svipurinn þinn

er í sál mér ég finn.

Hann er samgróinn öllu því besta hjá mér.

Ég kem fram á þinn fund

þessa fagnaðarstund

eins og frjálsborinn sonur sem elskar þig heitt;

og að fótum á þér

ég sem fórn mína ber

það sem fegurst og best hefir lífið mér veitt.

En ég bið ekki' um neitt. –

Jú, ég bið þig um eitt:

gef mér baráttukjark, gef mér styrkvari mund.

Lyftu blæju frá brá,

lát mig brosið þitt sjá. –

Ó, ég berst til þíns láns fram að síðustu stund.

                    Guðmundur Magnússon ( Jón Trausti)

Nú glitrar mold og mar

Nú glitrar mold og mar

í mánaloga.

Hægur er blærinn.

Hljótt er um voga.

Báturinn bíður þín,

brúðfarar ljóðin mín.

Heilaga Hulda,

heilaga Hulda.

         Guðmundur Guðmundsson

Ísland

Ó, fögur er vor fósturjörð,
um fríða sumardaga,
er laufin grænu litka börð
og leikur hjörð í haga
en dalur lyftir blárri brún
mót blíðum sólar loga
og glitrar flötur glóir tún
og gyllir sunna voga.

Og vegleg jörð vor áa er
með ísi þakta tinda,
um heiðrík kvöld að höfði sér
nær hnýtir gullna linda,
og logagneistum stjörnur strá
um strindi, hulið svellum,
en hoppa álfar hjarni á
svo heyrist dun í fellum.

Þú fósturjörðin fríð og kær
sem feðra hlúir beinum
og lífið ungu frjóvi fær
hjá fornum bautasteinum,
ó, blessuð vertu fagra fold
og fjöldinn þinna barna,
á meðan gróa grös í mold
og glóir nokkur stjarna!

               Jón Thoroddsen

Sig bældi refur

Sig bældi refur und bjarkarrót
út við móinn, út við móinn.
Og hérinn stökk þar með hraðan fót
yfir móinn, yfir móinn.
Og geislum stafar á bjarkar blöð
og blessuð sólin hún skín svo glöð
yfir móinn, yfir móinn,
tra la la la la.

Þá brosti refur und bjarkarrót
út við móinn, út við móinn.
Og hérinn hljóp, og hann uggði' ei hót,
yfir móinn, yfir móinn.
Hæ, nú er ekkert sem mæðir mig.
Já, mikið leggur þú undir þig,
yfir móinn, yfir móinn,
tra la la la la.

Og refur beið undir bjarkarrót
út við móinn, út við móinn.
Og hérinn beint honum hljóp á mót
yfir móinn, yfir móinn.
Æ, æ, hver þremillinn þarna er?
Ert þú það frændi sem dansar hér
yfir móinn, yfir móinn,
tra la la la la.

                               Jón Ólafsson

Kvöld

Sjáið hvar sólin hún hnígur.
Svífur að kvöldhúmið rótt.
Brosir hún blítt er hún sígur.
Blundar senn foldar heims drótt.

Heyrið þér klukku, hún klingir við lágt,
kallar í húsin til aftansöngs brátt.
Klukka, ó, fær oss nú fró,
friðinn og heilaga ró.

Drottinn! Er dagsfagur ljómi
deyr burt og hylst vorri sýn,
lyftist með aftansöngsómi
önd vor og hrópar til þín.

Ljósanna faðir! Í ljósi sem býr
ljóð vrrar bænar í hæð til þín snýr.
Skugginn, er skyggir öll ból,
skjöldur oss vert þú og sól.

                   Þýð: Steingrímur Thorsteinsson

Sólskríkjan

Sú rödd var svo fögur, svo hugljúf og hrein
sem hljómaði til mín úr dálitlum runni.
Hún sat þar um nætur og söng þar á grein
svo sólfögur ljóð um svo margt sem ég unni.
Og kvöld eftir kvöld hóf hún ástarljóð ein.
Ó, ef að þú vissir hve mikið hún kunni!

Hún kvað um sitt fjölbreytta fjalldala skraut,
hve frítt er og rólegt að eiga þar heima,
hve mjúkt er í júní í ljósgrænni laut,
hve létt er þar vetrarins hörmum að gleyma
og hvað þá er indælt við ættjarðar skaut
um ástir og vonir að syngja og dreyma.

En fjarri' er nú söngur þinn, sólskríkjan mín
og sumur þíns vinar hin fegurstu liðin.
Hann langar svo oft heim á Þórsmörk til þín,
hann þráir svo ljóðin og vornætur friðinn.
Hann harmar í skógunum hrjósturlönd sín.
Hann hlustar sem gestur á náttgalakliðinn.

                          Þorsteinn Erlingsson

Úti kyrrt er allt og hljótt

Úti kyrrt er allt og hljótt,
ekki kvik á nokkru strái.
Vindar sofa sætt og rótt.
Sjávaröldur kúra' í dái.
Víður himinn, lögur, láð
ljómar, sunnu geislum stráð.

Ungleg brosa grös á grund.
Gróður prýðir laut og bala.

Blómleg skreyta birkilund
blöðin græn í hlíðum dala.
Fífill undir fögrum hól
faðminn breiðir móti sól.

Fuglinn hýr, er fyrrum svaf
fjarri byggð í skorum kletta,
vetrarblundi vakinn af
víða þreytir flugið létta.
Hátt í lofti hörpu slær,
heilsar vori röddin skær.

               Helgi Hálfdánarson

Við göngum mót hækkandi sól

Við göngum mót hækkandi sól, sól, sól
og sjáum hana þíða allt er kól, kól, kól,
svo vætlurnar streyma og vetrinum gleyma
því vorið er komið með sól, sól, sól.

Ó, heill sé þér bráðláta vor, vor, vor.
Velkomið að greikka okkar spor, spor, spor,
því ærsl þín og læti og ólgandi kæti
er æskunnar paradís, vor, vor, vor.

Og hjörtu' okkar tíðara slá, slá, slá.
Við slöngvum deyfð og leti okkur frá, frá, frá
og leggjum til, iðin, í leysingjakliðinn
það litla sem hvert okkar má, má, má.

                         Aðalsteinn Sigmundsson

Eggert Ólafsson

Þrútið var loft og þungur sjór,
þokudrungað vor.
Það var hann Eggert Ólafsson,
hann ýtti frá kaldri Skor.

Gamall þulur hjá græði sat,
geigur var svip hans í.
Hann mælti við Eggert Ólafsson:
„Mér ógna þau vindaský.“

„Ég sigli ei skýin, ég sigli sjá!“
svaraði kappinn og hló.
„Ég trúi á Guð en Grýlur ei
og gleð mig við reiðan sjó.“

Gamall þulur frá græði hvarf,
gegndi með þungri lund:
„Þú siglir ei þennan sjó í dag,
þú siglir á Guðs þíns fund.“

Það var hann Eggert Ólafsson,
hann ýtti frá kaldri Skor,
vindur upp segl og sjálfur við stjórn
settist með formanns þor.

Knúðu rastir knerrir tveir,
komið var rok um svið.
Síðasti fugl úr fjarri Skor
flögraði' á vinstri hlið.

Á búlkanum situr brúður ung,
bleik var hin göfga kinn:
„Ó, Guð sú báran er brött og há,
hún brotnar í himininn inn.“

„Hækkið þið seglin!“ hetjan kvað,
en Helja skjótari varð.
Boðinn skall yfir bárumar,
í búlkann var komið skarð.

Það var hann Eggert Ólafsson,
frá unnarjónum hann stökk,
og niður í bráðan Breiðafjörð
í brúðar örmum sökk.

„Það var hann Eggert Ólafsson“
- Íslands vættur kvað -
„aldregi græt ég annan meir
en afreksmennið það.“

Ef þrútið er loftið, þungur sjór
og þokudrungað vor,
þú heyrir ennþá harmaljóð
sem hljóma frá kaldri Skor.

                 Matthías Jochumsson

Augun þín blá

Augun þín blá eru mitt ljósaljós,
munnur þinn hýr er mín rósarós.
Öll ertu lík álfum í skóg
og því áttu skilið hrósahrós.

Ekkert ég veit fallegra fljóðafljóð;
þú hefur kveikt í mér glóðaglóð.
Væri ég skáld skyldi ég kveða
þér öll mín bestu ljóðaljóð.

Gerðu mér nú dálitla bónabón,
þó að ég sé mesta flónaflón.
Játaðu mér tryggð þína' og trú
svo við getum orðið hjónahjón.

Og er hann blæs norðan frá pólapól,
verður þinn faðmur mitt skjólaskjól.
Hjá þér ég vil ævinni eyða
og halda öll mín jólajól.

                      Jónas Árnason

Ágústnótt

Undurfagra ævintýr,
ágústnóttin hljóð,
um þig syngur æskan hýr
öll sín bestu ljóð.

Ljósin kvikna brennur bál,
bjarma slær á grund.
Ennþá fagnar sérhver sál
sælum endurfund.

Glitrandi víf og vín
veita mér stundar frið.
Hlæjandi ljúfa líf,
ljáðu mér ennþá bið.

Undurfagra ævintýr,
ágústnóttin hljóð,
hjá þér ljómar ljúf og hýr
lífsins töfraglóð.

              Árni úr Eyjum

Án þín

Án þín ég verða mundi voðalegur róni,
verstur hér á Fróni.
Án þín ég sökkva mundi sukk og svínaríið í.
Því þú mín auðna ert
og allt er kalt og bert
og allt er einskisvert
án þín, án þín.

Án þín ég sé ei lengur sólarljósið bjarta

sinni fegurð skarta.

Án þín ég gleðst ei þó að vorið skrýði skóg og mó.
Það anga engin blóm
og engin stjarna skín,

og allt er auðn og tóm

án þín.

Með þér ég vildi yfir Arabíu fara

eða Sa-ha-hara.

Með þér ég óttast mundi hvorki krókódíl né fíl.

Og ein með börn og bú

í bænum Timbúktú

ég una mundi mér

með þér, með þér.

Með þér ég eflaust gæti unnið heiminn sjálfan,

í það minnsta hálfan.

Með þér ég arkað gæti yfir Norðurpól um jól.

Og undir íshafssnjó

í ástarsælli ró

ég una mundi mér

með þér.

                   Jónas Árnason

Blærinn í laufi

Blærinn í laufi, hvíslandi hljótt
hörpuna stillir, um vorljósa nótt.

Niðar við strönd af hafölduhreim,

hlæjandi stjörnuskrúð sindrar um geim.
Þrösturinn kvakar kvöldljóðin sín,
kliðurinn berst inn um gluggann til mín.
Fögur er nóttin, hljóðlát og hlý,

heilög sú stund er við mætumst á ný.

Dís minna vona, yndið mitt allt!

Án þín er vorskrúðið litlaust og kalt.
Öll þessi fegurð, öll þessi dýrð

eyðist og gleymist ef burtu þú flýrð.

Vina mín, drottning ljóðs míns og lags!

Löng er ei stundin til komandi dags.

Fund okkar aðeins vornóttin veit –

vittu nú, ljúfa, hve ást mín er heit!

                              Jón frá Ljárskógum

Brúðarskórnir

Alein sat hún við öskustóna.
- Hugurinn var frammi á Melum.

Hún var að brydda brúðarskóna.

- Sumir gera allt í felum.

Úr augum hennar skein ást og friður.

- Hver verður húsfreyja á Melum?

Hún lauk við skóna og læsti þá niður.

- Sumir gera allt í felum.

Alein grét hún við öskustóna.

- Gott á húsfreyjan á Melum.

Í eldinum brenndi hún brúðarskóna.

- Sumir gera allt í felum.

                         Davíð Stefánsson

Draumur fangans

Það var um nótt, þú drapst á dyr hjá mér,

að dyrnar opnuðust af sjálfu sér

og inn þú komst og kveiktir ljós mér hjá.

Ég kraup að fótum þér í hljóðri þrá.

Þú lagðir hönd að brjósti mér svo blítt

að birta tók og mér varð aftur hlýtt.

Ó, þráða stund, hve létt varð leiðin heim

um loftbraut hugans, vorsins bjarta geim.

Er óskir rætast, bætist böl og stríð

í bláma fjarlægðar sést liðin tíð,

en við oss blasir björt og fögur strönd

og bak við hana sólrík draumalönd.

Þá leiðumst við í lífsins helgidóm

í ljúfum sporum vaxa munablóm.

Og fótmál vor, hvert skref á skammri stund,

þó skiljumst hér er heit um endurfund.

                             Freymóður Jóhannesson

Ég kem til þín Jesús

Ég kem til þín Jesús á friðarins fund

sem færir mér trúna á þig,

því alltaf hún gleður og styrkir sú stund

sem stjórnarðu fyrir mig.

Því vil ég nú reyna að vera þitt barn

og vaka' yfir sérhverri gjörð.

Þá veit ég að lifnar um veraldarhjarn

vonin um frið á jörð.

                    Margrét Ólafsdóttir

Nú syngið lýðir lausnarans
                   (Amazing Grace)

Nú syngið lýðir lausnarans

með ljúfum gleðihreim

og standið vörð um verkin hans

í von um betri heim.

Ef lyftir þínum huga hátt

á himins æðsta svið –

og trú á Guð þinn ætíð átt

þú öðlast sálarfrið.

Því unga sál þess eins ég bið

að eignist styrka trú

og öllu góðu leggir lið

á lífsins vegi, þú.

                 Margrét Ólafsdóttir

Guð gaf mér eyra

:/:Guð gaf mér eyra svo nú má ég heyra,

Guð gaf mér auga svo nú má ég sjá:/:

Guð gaf mér hönd svo ég gjört gæti fleira,

Guð gaf mér fætur sem nú stend ég á.

Guð gaf mér eyra svo nú má ég heyra,

Guð gaf mér auga svo nú má ég sjá.

:/:Guð gaf mér höfuð sem hugsar og dreymir,

hátt sem að lyftist að vísdómsins lind:/:

Guð gaf mér hjarta, já hjarta sem geymir

hreina og geislandi frelsarans mynd.

Guð gaf mér höfuð sem hugsar og dreymir,

hátt sem að lyftist að vísdómsins lind.

                                       Höf. ókunnur

Að biðja sem mér bæri

Að biðja sem mér bæri

mig brestur stórum á.

Minn herra, Kristur kæri,

æ kenn mér íþrótt þá.

Gef yndi mitt og iðja

það alla daga sé

með bljúgum hug að biðja

sem barn við föðurkné.

                 Björn Halldórsson

Að lífið sé skjálfandi

Að lífið sé skjálfandi lítið gras,
má lesa í kvæði eftir Matthías
en allir vita hver örlög fær
sú urt sem hvergi í vætu nær.
Mikið lifandis skelfingar ósköp er gaman
að vera svolítið hífaður.

Það sæmir mér ekki sem Íslending
að efast um þjóðskáldsins staðhæfing.
En skrælna úr þurrki ég víst ei vil
og vökva því lífsblómið af og til.
Mikið lifandis.........

Nú þekkist sú skoðun og þykir fín
að þetta vort jarðlíf sé ekkert grín.
Menn eiga að lifa hér ósköp trist
og öðlast í himninum sæluvist.
Mikið lifandis........

En ég verð að telja það tryggara
að taka út forskot á sæluna,
því fyrir því fæst ekkert garantí
að hjá Guði ég komist á fyllerí.
Mikið lifandis..........

                 Sigurður Þórarinsson

Í bljúgri bæn



Í bljúgri bæn og þökk til þín,

sem þekkir mig og verkin mín,

ég leita þín, Guð leiddu mig

og lýstu mér um ævistig.

Ég reika oft á rangri leið,

sú rétta virðist aldrei greið.

Ég geri margt sem miður fer

og man svo sjaldan eftir þér.

Sú ein er bæn í brjósti mér,

ég betur kunni þjóna þér,

því veit mér feta veginn þinn,

að verðir þú æ Drottinn minn.

                          Pétur Þórarinsson



Drottinn minn

Þegar lít ég laufgan skóg,

lækjarbunu, græna tó,

sólu vafin, blómin björt,

brjóstið fyllist gleði ört.

Viðlag:

:/:Drottinn minn, Drottinn minn,

dásemd þína ætíð finn:/:

Er ég heyri leikið lag,

ljúfa söngva, góðan brag,

fléttað saman fagurt mál

færist ró í mína sál.

Drottinn minn.............

Þegar eitthvað út af ber,

angur sest að hjarta þér,

líttu' á allt sem Guð þér gaf,

gróður, stjörnur, jörð og haf.

Drottinn minn.............

Sumar, vetur, vor og haust

vakir Drottinn, endalaust.

Ef þú réttir honum hönd

hratt þig ber að gæfuströnd.

Drottinn minn.............

               Margrét Ólafsdóttir



Trú von og kærleikur

Trúin gefur traust og hald,

trega' og sorgum eyðir.

Drottins himna viturt vald

veginn lífsins greiðir.

Vonin getur sköpum skipt

skatna' í lífi ströngu,

hefur margra hjörtum lyft

heims á þrautagöngu.

Kærleikurinn klýfur fjöll,

kulda' úr sálum bræðir.

Betri' ef hann við ættum öll

yrðu lífsins þræðir.

              Margrét Ólafsdóttir

Ég leita bíð og bið og vaki

Ég leita bíð og bið og vaki,

í bæn ég öðlast kraft frá þér.

Í hlýju vinar handartaki

þitt hjarta finn ég orna mér.

Ég leita styrks í ljósi þínu,

ég leita' og finn þar athvarf mitt

og fagna, Drottinn, frelsi mínu

og finn að ég er barnið þitt.

                   Pétur Sigurðsson

Arídú arídúradei

Arídú arídúradei,

arídú arídáa.

Sem kóngur ríkti hann

meður sóma’ og sann

eitt sumar á landinu bláa.

Sögu við ætlum að segja í kvöld

um sæfarann Jörund hinn knáa.

Sem kóngur ríkti hann

meður sóma og sann

eitt sumar á landinu bláa.

Í Danmörku fæddist og ólst hann upp,

en engan hlaut hann þar frama.

Sú kotungaþjóð með sín kúastóð

og kokhljóð var honum til ama.

Arídú arídúradei......

Á briggskipi ungur til Englands hann hélt,

og ölduna fagnandi steig hann,

því þrek í honum bjó og í saltan sjó

af sérstakri ánægju meig Hann.

Á kuggana marga hann munstraði sig,

og mörg urðu' hans ævintýri.

Hann kunni bráðum á allt sem kunna þarf á:

kompás, segl og stýri.

Arídú arídúradei......

Og loks varð hann kaptein með korða og hatt

á kaupfari glæstu og nýju.

Um höfin stór og breið nú lá hans leið

frá London til Ástarallalíu.

Já, fjöldamargt vann hann til frægðar sér,

en frægust varð Jörundar saga,

er hann komst á norðurslóð í kynni við þjóð

sem þar kúrði með galtóma maga.

Arídú arídúradei........

                     Jónas Árnason

Á fætur

Táp og fjör og frískir menn

finnast hér á landi enn,

þéttir á velli og þéttir í lund,

þrautgóðir á raunastund.

Djúp og blá blíðum hjá

brosa drósum hvarmaljós.

Norðurstranda stuðlaberg

stendur enn á gömlum merg.

Aldnar róma raddir þar,

reika svipir fornaldar

hljótt um láð og svalan sæ,

sefur hetja' á hverjum bæ.

Því er úr doðadúr,

drengir, mál að hrífa sál,

feðra vorra' og feta' í spor

fyrr en lífs er gengið vor.

                        Grímur Thomsen

Ég beið þín lengi lengi

mín liljan fríð,

stillti mína strengi

gegn stormum og hríð.

Ég beið þín undir björkunum í Bláskógahlíð.

Ég leiddi þig í lundinn,

mín liljan fríð,

sól skein á sundin

um sumarlanga tíð.

Og blærinn söng í björkunum í Bláskógahlíð.

Leggur loga bjarta,

mín liljan fríð,

frá hjarta til hjarta

um himinhvelin víð

Og blítt er undir björkunum í Bláskógahlíð.

Ljóð: Úr Gullna hliðinu

Lag: Páll Ísólfsson

Álfheiður Björk

Álfheiður Björk,
ég elska þig,
hvað sem þú kannt
að segja við því.

Ég veit annar sveinn
ást þína fær.
Hvað get ég gert?
Hvað get ég sagt?

Álfheiður Björk,
við erum eitt.
Ást okkar grandað
aldrei fær neitt.

Þú mátt ekki láta þennan dóna,
þennan fylliraft og róna,
glepja þig.
Þú mátt ekki falla í hans hendur,
oft hann völtum fótum stendur.
Ó, hlustaðu á mig
því ég elska þig, Álfheiður Björk.

Álfheiður Björk,
ég elska þig.
Líf mitt er einskis
virði án þín.

                      Eyjólfur Kristjánsson

Á sjó

Á sjó þeir sóttu fyrr

og sigldu' um höfin blá.

Þeir eru fræknir fiskimenn

og fást við úfinn sjá.

Milli hafna' um heiminn

þeir halda sína leið.

Á sjó þeir sækja enn

og sigla' um höfin breið.

Fræknir sjómenn fyrrum komu'

að frjálsri Íslands strönd.

þeir héðan sigldu' um höfin djúp

og herjuðu' á ókunn lönd.

En síðan margir sægarpar

siglt hafa landi frá,

bátar þeirra borist hafa

bylgjum sjávar á.

Á sjó.......

Þeir staðið hafa' í stormi

og stórsjó dag og nótt

móti bylgjum frosts og fanna

fast þeir hafa sótt.

Er skipið öslar öldurnar

þá ólgar þeirra blóð.

þeir eru sannir sjómenn

til sóma okkar þjóð

Á sjó...........



Þeir sífellt fara' um sjávarleið

og sigla varningi' heim.

fiskinn góða fær' á land

við fögnum öllum þeim.

Þeir lifa djarft á landi' og sjó

í leik og hverri þraut.

þeir eru hafsins hetjur

þeim heiður falli' í skaut.

Á sjó.........

Ástin bjarta

Innst í hjarta,

ástin bjarta,

er að starta mér,

það er þessi eina,

ástin sanna hreina,

sem aldrei kann að leyna sér.

Blóðið er á tampi,

bruni sem í hampi

blossandi lampi inn í mér.

Brosið hennar brosið,

beggja vara flosið,

ærir mig á einhvern veg.

Stilltu þig nú strengur,

stattu þig nú drengur,

þarna er hún svo ung og yndisleg.

Innst í hjarta,

ástin bjarta,

er að starta mér,

sjáðu þessa lokka,

allan þennan þokka,

það er sjokk ef illa fer,

steinar allir nikka,

stjörnuaugun blikka,

stelpan kvikk og létt á brún.

það er þessi eina,

þú veist hvað ég meina,

það má reyna,

það má reyna,

það má reyna

segir hún.

        Ási í Bæ

Á útlagaslóð

Enn þá er fagurt til fjalla

sem forðum í Eyvindar tíð,

þegar sig hjúfraði Halla

að hjarta hans, viðkvæm og blíð.

Þegar um fjöllin þau fóru

sem friðlausir útlagar þá

ást sinni eiða þau sóru

sem öræfin hlustuðu á.

Skiptust á skammdegishríðir,

skuggaleg haustkvöld og löng

og sóldagar, sælir og blíðir,

með seiðandi vorfuglasöng.

Um auðnina kvöldgolan andar

ilmi frá horfinni tíð.

Geyma þar sólgullnir sandar

sagnir um örlagahríð.

                   Árni úr Eyjum

Bátasmiðurinn

Ég negli og saga

og smíða mér bát

og síðan á sjóinn

ég sigli með gát.

Og báturinn vaggar

og veltist um sæ.

Ég fjörugum fiskum

með færinu næ.

         Birgir Sigurðsson

Bíum bíum bambaló

Þegar fjöllin fimbulhá

fylla brjóst þitt heitri þrá

leika skal ég langspil á,

það mun þinn hugann hugga.

Bíum, bíum, bambaló,

bambaló og dillidillidó.

Vini mínum vagga ég í ró

en úti bíður andlit á glugga.

Þegar veður geysa grimm,

grúfir yfir hríðin dimm,

kveiki ég á kertum fimm,

burt flæmi skammdegis skugga.

Bíum, bíum, bambaló........

Ef þér sultur sverfur að

sauðakjöt ég hegg í spað

fljótt svo standi full með það

tunna hver, dallur og dugga.

Bíum, bíum, bambaló.......

Ef þig langar eitthvert sinn

ögn að smakka góðfiskinn

fram ég sendi flotann minn;

skínandi skútur og kugga.

Bíum, bíum, bambaló........

Hjá mér bæði hlíf og skjól

hafa skaltu' ef illskufól

flærðir með um foldarból

læðast og launráð brugga.

Bíum, bíum, bambaló........

              Jónas Árnason

Vor við sæinn

Bjartar vonir vakna
í vorsins ljúfa blæ.
Bjarmar fyrir björgum,
við bláan sæ.
Fagur fuglasöngur
nú fyllir loftin blá,
brjóstin ungu bifast
af blíðri þrá.

Í æðum ólgar blóð
í aftansólarblóð,
ég heyri mildan hörpuslátt.
Ég heyri huldumál,
er heillar mína sál,
við hafið svalt og safírblátt.

Komdu vina kæra,
ó, komdu út með sjó.
Bylgjur klettinn kyssa,
í kvöldsins ró.
Viltu með mér vaka,
þú veist ég elska þig,
Komdu vina kæra
og kysstu mig.

                 Árni úr Eyjum

Blý og stál

Blý og stál, stál og blý,

stefnir allt í voða’ af því,

jörðin undirlögð í drasli.

Dósir, gler! Dóti er

dreift um allar götur hér,

jörðin undirlögð í drasli.

Fuss og svei, fuss og svei,

falleg sjón er þetta ei,

jörðin undirlögð í drasli.



                         Margrét Ólafsdóttir

Bráðum birta tekur

Bráðum birta tekur,

blessuð sólin vekur

fífu' og stör í flóa

fuglasöng í móa.

Brumið vex á birkihríslunum,

blærinn hefur margt að hvísla um.

Lömbin skoppa létt um tún og börð,

ljósið skín á jörð.

Fönnin fer að hlána,

fjallavötnin blána.

Léttir lækir kliða,

litlu börnin iða.

Brumið sprettur birkihríslum á,

blærinn hefur mörgu' að segja frá.

Börnin leika létt um tún og börð.

Leiftrar sól um jörð.

Bréfið hennar Stínu

Ég skrifa þér með blýant, því blek er ekki til,
og blaðið það er krypplað, og ljósið er að deyja.
En þegar þú færð bréfið, þá veistu hvað ég vil,
og veist að ég er heima, og í náttkjól meira að segja.
Ég svík þig ekki vinur og sendi þetta bréf
til að sýna þér að ég er hvorki hrædd við þig né gleymin.
Til að segja, til að segja, til að segja að ég sef,
undir súðinni að norðan, ég er svo voðalega feimin.

Í guðsbænum þú verður að ganga ósköp hljótt,
og gæta vel að öllu, hvort nokkur fer um veginn.
Læðstu inn um hliðið þegar líða fer á nótt,
og læðstu upp að húsinu eldhúsdyramegin.
Beint á móti uppgöngunni eru mínar dyr,
elsku vinur hægt,hægt, svo stiginn ekki braki.
Og þó þú hafir aldrei, aldrei farið þetta fyrr,
þá finn ég að þú kemur, og hlusta bíð og vaki.

Gættu að því að strjúka ekki stafnum þínum við,
og stígðu létt til jarðar og mundu hvað ég segi.
Það iðka sjálfsagt margir þennan ævintýrasið,
sem aldrei geta hittst þegar birta fer að degi.
Opnaðu svo hurðina hún er ekki læst,
hægt elsku vinur það er sofið bak við þilið.
Í myrkrinu, í myrkri geta margir draumar ræst,
og mér finnst við líka eiga það skilið.

Ég veit að þú ert góður og gætir vel að þér,
og gengur hægt um dyrnar, farðu helst úr skónum.
Þá er engin hætta, þú mátt trúa mér,
þei, þei, húsið er fullt af gömlum ljónum.
Það grunar engan neitt svona í allra fyrsta sinn,
og engum nema þér skal ég gefa blíðu mína.
Og þó að ég sé feimin, þá veistu vilja minn,
og veist að ég er heima, þín elsku hjartans Stína.

                                     Davíð Stefánsson

Einbúinn

Ég bý í sveit, á sauðfé á beit
og sællegar kýr úti á túni.
Sumarsól heit, senn vermir nú reit
en samt má ég bíða eftir frúnni.

Traktorinn minn, reiðhesturinn,
hundur og dálítið af hænum.
Kraftaverk eitt til oss gæti leitt
hýrlega mey burt úr bænum.

Veturinn er erfiður mér,
svo andskoti fótkaldur stundum.
Ég sæi þig gera eins og mig.
ylja á þér tærnar á hundum.

Þeir segja mér að þeysa af stað,
þær bíði eftir bóndanum vænum.
Ég hef reynt, það veit guð, en það er sko puð
að þræða öll húsin í bænum.

Já ég bý í sveit...

                              Magnús Eiríksson

Dalakofinn

Vertu hjá mér, Dísa, meðan kvöldsins klukkur hringja
og kaldir stormar næða um skóg og eyðisand;
þá skal ég okkur bæði yfir djúpið dökka syngja
heim í dalinn, þar sem ég ætla að byggja og nema land.

Kysstu mig ...kysstu mig. Þú þekkir dalinn Dísa,
þar sem dvergar búa í steinum, og vofur læðast hljótt
og hörpusláttur berst yfir hjarn og bláa ísa,
og huldufólkið dansar um stjörnubjarta nótt.

Og meðan blómin anga og sorgir okkar sofa
er sælt að vera fátækur, elsku Dísa mín,
og byggja sér í lyngholti lítinn dalakofa
við lindina, sem minnir á bláu augun þín.

Ég elska þig; ég elska þig og dalinn, Dísa
og dalurinn og fjöllin og blómin elska þig.
í Norðri brenna stjörnur, sem veginn okkur vísa,
og vorið kemur bráðum...... Dísa, kysstu mig

                                              Davíð Stefánsson

Elsku vinurinn góði

Nú er úti norðanvindur,
nú er hvítur Esjutindur.
Ef ég ætti úti kindur
myndi ég láta þær allar inn,
elsku besti vinurinn.

:,: Umbarassa, umbarassa,
umbarassassa :,:

Upp er runninn öskudagur,
ákaflega skýr og fagur.
Einn með poka ekki ragur
úti vappar heims um ból,
góðan daginn - gleðileg jól.

:,: Umbarassa, umbarassa,
umbarassassa :,:

Elsku besti stálagrér
heyrirðu hvað ég segi þér -
þú hefur étið úldið smér
og dálítið af snæri,
elsku vinurinn kæri.

:,: Umbarassa, umbarassa,
umbarassassa :,:

Þarna sé ég fé á beit,
ei er því að leyna.
Nú er ég kominn upp í sveit
á rútunni hans Steina.
Skilurðu hvað ég meina?

:,: Umbarassa, umbarassa,
umbarassassa :,:

Höfði stingur undir væng,
hleypur nú á snærið.
Hún Gunna liggur undir sæng,
öll nema annað lærið.
Nú er tækifærið.

:,: Umbarassa, umbarassa,
umbarassassa :,:

                      Ólafur Kristjánsson o.fl.

Þú og þeir

Ég dái Dubussy.
Ég dýrka Tchaikovsky.
Og Einar Ben og Beethoven
og Gunnar Thoroddsen.

Ég tilbið Harold Lloyd.
Ég tilbið Sigmund Freud.
Og John Wayne og Mark Twain
og þig og Michael Caine.

Syngjum öll um Sókrates
sálarinnar Herkúles.
Um alla þá sem allir þrá
og allir dýrka og dá.

Ég syng um Kólumbus.
Og Sólon Islandus.
Og Mendelsohn og Paul og John
og John Paul Sigmarsson.

Syngjum öll um Sókrates
sálarinnar Herkúles.
Um alla þá sem allir þrá
og allir dýrka og dá.

Syngjum öll um Sókrates
sálarinnar Herkúles.
Um þá sem spá.
En einkum þá sem fallnir eru frá.

                             Sverrir Stormsker

Geng ég fram á gnýpu

Geng ég fram á gnýpu og geigvæna brún,
:,;djúpan lít ég dalinn og dáfögur tún.:,:

Kveður lítil lóa, en leiti gyllir sól,
:,:í hlíðum smalar hóa, en hjarðir renna á ból.:,:

Bær í björtum hvammi mér brosir í mót,
:,:manstu vin þinn, mæra, munblíða snót?:,:

                                Matthías Jochumsson

Góða veislu gjöra skal

Góða veislu gjöra skal,
þá ég geng í dans,
kveð ég um kóng Pipín
og Ólöfu dóttur hans.

Viðlag:

Stígum fastar á fjöl
Spörum ei vorn skó
Guð mun ráða hvar við dönsum næstu jól.

Dóttir konungs, vífaval,

væn er á að sjá.

Svo er að líta meyjarkinn

sem renni dreyri' um snjá.

Stígum fastar á fjöl........

Sé hún svo væn og þekkileg

sem þegnar segja frá.

Heyri menn þá heit mitt,

hennar skal ég fá.

                 Eftir færeysku þjóðkvæði

Gunna var í sinni sveit

Gunna var í sinni sveit
saklaus prúð og undirleit,
hláturmild, en helst til feit,
en hvað er að fást um það.

Svo eitt haust kom mærin með
mjólkurbíl um leið og féð,
henni var það hálft um geð,
en hvað er að fást um það.

Svo leigði hún sér kvistherbergi
upp við Óðinstorg
og úti fyrir blasti við
hin syndum spillta borg.

Engum bauð hún upp til sín
og aldrei hafði hún bragðað vín,
horfði bara á heimsins grín,
en hvað er að fást um það.

                           Haraldur Á Sigurðsson

Gvendur á eyrinni

Hann Gvendur á eyrinni var gamall skútukarl,
sem gulan þorskinn dró,
Hann kaus heldur svitabað en kvennafar og svall,
í koti einn hann bjó.

Og aldrei sást Gvendur gamli eyða nokkru fé,
og aldrei fékk hann frí.
Var daufur að skemmta sér og dansspor aldrei sté,
en dvaldi koti sínu í.

Hann var á eyrinni vikuna alla,
og fór í aðgerð ef að vel gaf.
Og vel hann dugði til að afferma dalla,
þá dag og nótt hann varla svaf.

Hann hafði í kindakofa átján gamlar ær,
og af þeim gleði hlaut.
Af alúð og natni oft hann annaðist um þær,
já, eins og brothætt skraut.

Hann vann á eyrinni …

Hann Gvendur á eyrinni var gæðasál og hrein,
sem göfgi hafði sýnt.
Hann liggur nú örþreyttur og lúin hvílir bein,
og leiði hans er týnt.

Hann vann á eyrinni …



                                   Þorsteinn Eggertsson

Heyr mitt ljúfasta lag

Heyr mitt ljúfasta lag
er ég lék forðum daga
fyrir ljóshærða stúlku sem heillaði mig
þegar ungur ég var.

Það var sumar og sól
og við sátum í lundi,
ég var saklaus sem barn, en hún hló að mér samt
þegar hjarta mitt stundi.

Og þegar strengirnir túlka mitt litla ljóð,
þá leitar hugur minn ætíð á forna slóð,
þá var sumar og sól
og við sátum í lundi,
ég var saklaus sem barn, en hún hló að mér samt
þegar hjarta mitt stundi.

                                              Höf.ókunnur

Híf opp æpti karlinn

Híf opp æpti karlinn
inn með trollið inn,
hann er að gera haugasjó
inn með trollið inn.

Og kalli þessu hásetarnir
hlýddu eins og skot
og út á dekkið ruddust þeir
en fóru strax á flot.

Hív opp æpti............

Siggi gamli bræðslumaður
stóð og verk sín vann
er hundrað lítra grútarkaggi
hvolfdist yfir hann.

Í eldhúsinu ástandið
var ekki heldur gott
því kokkurinn á hausinn stakkst
í stóran grautarpott.

Og gegnum brotnar rúðurnar
í brúnni aldan óð
svo kallinn alveg klofblautur
í köldum sjónum stóð.

En veðurgnýrinn kæfði loksins
alveg öskur hans
Og trollið sjálft var löngu farið
allt til andskotans.

                        Jónas Árnason

Hreðavatnsvalsinn

Úti við svalan sæinn
syng ég mín ástarljóð,
dýrlegum dagsins draumum í
dvel ég við forna slóð.
Þú varst minn æsku engill,
ást mín var helguð þér.
Þegar ég hugsa um horfna tíð,
hugur minn reika fer.

Manstu hve gaman,
er sátum við saman
í sumarkvöldsins blæ,
sól var sest við sæ,
svefnhöfgi’ yfir bæ.

Við hörpunnar óma
í hamingjuljóma
þá hjörtu’ okkar börðust ótt,
allt var orðið hljótt,
yfir færðist nótt.

Dreymandi í örmum þér,
alsæll ég gleymdi mér,
unaði fylltist mín sál.
Brostirðu blítt til mín,
blikuðu augu þín
birtu mér huga þíns mál.

Manstu hve gaman,
er sátum við saman
í sumarkvöldsins blæ,
sól var sest við sæ,
svefnhöfgi yfir bæ.

                           Atli Þormar

Hudson bay

ég byggði mér hús við hafið
og hafið sagði ókey
hér er ég og heiti
hudson bay

í kvöldsins hægláta húmi
heyrði ég bylgjunnar sog
þannig er þessi heimur
það er og

og hjarta mitt fylltist friði
og farmannsins dreymnu ró
ég hugsaði um allt sem ég unni
og þó

í nótt mun ég krókna úr kulda
í kofa við hudsons bay
þú mikli eilífi andi
ókey.

                    Steinn Steinarr

Húmar að kveldi

Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.
Kom, draumanótt, með fangið fullt af friði og ró.

Syngdu mig inn í svefninn ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan vær.
Draumgyðja ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu friðarlönd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.
Kom, draumanótt, með fangið fullt af friði og ró.

                           Jón frá Ljárskógum

Hríslan og lækurinn

Gott átt þú hrísla á grænum bala

glöðum að hlýða lækjarnið.

Þið megið saman aldur ala

unnast og sjást og talast við.

Það slítur aldrei ykkar fundi,

indæl þig svæfa ljóðin hans.

Vekja þig æ af blíðum blundi

brennandi kossar unnustans.

Svo þegar hnígur sól til fjalla

sveigir þú niður limarnar,

lætur á kvöldin laufblað falla

í lækinn honum til ununar.

Hvíslar þá lækjar bláa buna,

brosandi kyssir laufið þitt;

„Þig skal ég ætíð, ætíð muna

ástríka, blíða hjartað mitt.“

                            Páll Ólafsson

Systa litla

Hún systa mín litla á ljósgullið hár

sem liðast svo mjúkt eins og ull.

Hún hefur nú lifað í hálft þriðja ár

og hún á mörg nýstárleg gull.

Hún á brúðu í kjól og brúðan á stól.

Hún á bangsa og fallega gæs.

Og Systa á bók, en þó Systa sé klók

er hún samt ekki enn orðin læs.

Og guðslangan daginn hún hoppar og hlær,

og hlátur er, hvar sem hún fer.

Hún kyssti mig snöggvast á kinnina í gær

og klappaði á hökuna á mér.

Mig e góu vi dig, dú e góu vi mig,

da er gaman að vea já dér,

hún sagði og hló, en svo var það nóg,

og hún sentist í burtu frá mér.

Já, Systa mín litla er svolítið peð.

En seinna, hvað verður hún þá?

Það hefur svo afar-margt ótrúlegt skeð,

að enginn er fær um að spá.

Kannski ráðunautsfrú, Kannski ráðherrafrú?

Því ræður nú framtíðn hljóð.

En hvert hana ber, og hvar sem hún er

og hvert sem hún fer, er hún góð.

                           Stefán Jónsson

Vísur Íslendinga

Hvað er svo glatt sem góðra vina fundur,
er gleðin skín á vonarhýrri brá?
Eins og á vori laufi skrýðist lundur,
lifnar og glæðist hugarkætin þá.
Og meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl,
þá er það víst, að bestu blómin gróa
í brjóstum, sem að geta fundið til.

Látum því, vinir, vínið andann hressa,
og vonarstundu köllum þennan dag,
og gesti vora biðjum Guð að blessa
og best að snúa öllum þeirra hag.
Látum ei sorg né söknuð vínið blanda,
þó senn í vinahópinn komi skörð,
en óskum heilla og heiðurs hverjum landa,
sem heilsar aftur vorri fósturjörð.

Já, heill og heiður, Halldór okkar góður!
Þú hjartans bestu óskum kvaddur sért,
því þú ert vinur vorrar gömlu móður
og vilt ei sjá, að henni neitt sé gert.
Gakktu með karlmannshug að ströngu starfi,
studdur við dug og lagasverðið bjart,
og miðla þrátt af þinnar móður arfi
þeim, sem að glata sínum bróðurpart.

Og heill og heiður, hinir landar góðu,
sem hólmann gamla farið nú að sjá,
þar sem að vorar vöggur áður stóðu
og vinarorðið fyrst á tungu lá.
Hamingjan veiti voru fósturláði,
svo verði mörgum deyfðarvana breytt,
allan þann styrk af ykkar beggja ráði,
sem alúð, fjör og kraftar geta veitt.

Það er svo tæpt að trúa heimsins glaumi,
því táradöggvar falla stundum skjótt,
og vinir berast burt á tímans straumi,
og blómin fölna á einni hélunótt. -
Því er oss bezt að forðast raup og reiði
og rjúfa hvergi tryggð né vinarkoss,
en ef við sjáum sólskinsblett í heiði
að setjast allir þar og gleðja oss.

Látum því, vinir, vínið andann hressa
og vonarstundu köllum þennan dag,
og gesti vora biðjum guð að blessa
og best að snúa öllum þeirra hag.
Því meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl,
þá er það víst, að bestu blómin gróa
í brjóstum, sem að geta fundið til.

                                              Jónas Hallgrímsson

Ræningjarnir leita

Hvar er húfan mín? Hvar er hempan mín?
Hvar er falska, gamla, fjögra gata flautan mín?
Hvar er úrið mitt? Hvar er þetta og hitt?
Hvar er bláa skyrtan, trefilinn og beltið mitt?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

Sérðu þvottaskál? Sérðu þráð og nál?
Sérðu hnífinn, sérðu diskinn og mitt drykkjarmál?
Sérðu pottana og seglgarnsspottana?
Sérðu heftið sem ég las um hottintottana?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

Sérðu töskuna? Sérðu flöskuna?
Sérðu eldinn, sérðu reykinn, sérðu öskuna?
Hvar er peysan blá? Hvar er pyngjan smá?
Hvar er flísin sem ég stakk í mín stórutá?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

Hvar er hárgreiðan? Hvar er eldspýtan?
Hvar er Kasper, hvar er Jesper, hvar er Jónatan?
Þetta er ljótt að sjá, alltaf leita má.
Hvar er kertið sem við erfðum henni ömmu frá?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

                           Thorbjörn Egner – Kristján frá Djúpalæk

Bolludagur

Bolludagur, bolludagur,

býsna glanna gaman þá.

Snemma á fætur til að flengja

og feikistóra bollu fá.

Bolludagur, bolludagur,

bollu- bolludagur.

Sprengidagur, sprengidagur,

stóran skammt víst borða á.

Margir stynja allt of saddir

af saltkjöti og baunum þá.

Sprengidagur, sprengidagur,

sprengi- sprengidagur.

Öskudagur, öskudagur,

ýmsu klæðast börnin þá.

Keppast við að koma poka

karl og kerlu aftan á.

Öskudagur, öskudagur,

ösku- öskudagur.

Í Hallormsstaðaskógi

Í Hallormsstaðaskógi
er angan engu lík.
Og dögg á grasi glóir
sem gull í Atlavík.
Og fljótsins svanir sveipast
í sólarlagsins eld.
Og hlæjandi, syngjandi,
frelsinu fagnandi,
fylgdumst við burtu það kveld.

Úr Hallormsstaðaskógi
ber angan enn í dag.
Og síðan hefur sungið
í sál mér þetta lag.
Því okkar liðna ótta
var engri nóttu lík.
Og ennþá hún lifir
í minningu minni
sú mynd úr Atlavík.

                  Kristján frá Djúpalæk

Í sól og sumaryl

Í sól og sumaryl, ég sat einn fagran dag.
Í sól og sumaryl, ég samdi þetta lag.
Fuglarnir sungu og lítil falleg hjón,
flugu um loftin blá, hve það var fögur sjón.
Í sól og sumaryl sér léku lítil börn,
ljúft við litla tjörn.

Í sól og sumaryl, ég sat og horfði á,
hreykna þrastamóður mata unga sína smá.
Faðirinn stoltur, hann stóð þar sperrtur hjá,
og fagurt söng svo fyllti hjartað frið.
Í sól og sumaryl sér léku lítil börn,
ljúft við litla tjörn.

Í sól og sumaryl, ég samdi þetta lag,
hve fagurt var þann dag.

                               Gylfi Ægisson

Ísland farsælda Frón
           (brot)

Ísland, farsælda frón
og hagsælda hrímhvíta móðir,
hvar er þín fornaldar frægð,
frelsið og manndáðin best?

Allt er í heiminum hverfult,
og stund þíns fegursta frama
lýsir sem leiftur um nótt
langt fram á horfinni öld.

Landið var fagurt og frítt
og fannhvítir jöklanna tindar,
himinninn heiður og blár,
hafið var skínandi bjart.

Þá komu feðurnir frægu
og frjálsræðis hetjurnar góðu
austan um hyldýpis haf
hingað í sælunnar reit.

Reistu sér byggðir og bú
í blómguðu dalanna skauti,
ukust að íþrótt og frægð,
undu svo glaðir við sitt.

                Jónas Hallgrímsson

Ja, þessi Emil

Hlustið, góðu vinir, nú skal segja ykkur sögu,
söguna um strákinn sem stundum illa lét,
honum líkt var barn ei neitt í bláum Smálandsdölum,
bærinn var í Hlynskógarsókn og Kattholt hét.
Já, upp á líku ekki þar
neinn annar strákur fann,
því engum líkur Emil var,
og Emil það hét hann.

Hlustið, góðu vinir, nú skal sögu um það segja
sem hann Emil gerði einn fagran dag í maí,
uppí Kattholts flaggstöng hann hífði systursína
svo hún gæti dinglað í vorsins milda blæ.
Já, þvílíkt ógnar uppistand,
þó Ídu væri dátt,
þar sveif hún yfir sjó og land
og svona líka hátt.

Nú skal ykkur segja hvernig okkar væni vinur
var til læknis fluttur, já það var afleitt mál,
vegna þess að eyrun voru allt of stór á honum
er hann setti höfuðið niðrí súpuskál.
Ef súpuskál finnst aðeins ein
er alltaf von á því
að boðið sé að börn ei nein
þar búa megi í.

Hlustið, góðu vinir, nú skal segja um það sögu
sem hann Emil gerði við kirsuberin fín,
já, hann skrapp á fyllerí og fyllti líka grísinn
og fullir voru báðir tveir alveg eins og svín.
Já, óþekkt hans var ógnarstór,
en eftir daginn þann
sem betur fer hann batna fór
og bindindisheit vann.

Einnig, góðu vinir, skal ég segja ykkur sögu,
sorglega að vísu, um uppákomu þá
þegar Emil rottu í gildru vildi ginna
en ginnti í staðinn pabba síns vinstri stórutá.
Og bætti heldur betur um
svo blóðið flaut um kinn,
þann dag úr sláturdallinum
hann demdi á pabba sinn.

                                 Astrid Lindgren

Kátir voru karlar

Kátir voru karlar
á kútter Haraldi
til fiskiveiða fóru
frá Akranesi.

Og allir komu þeir aftur
og enginn þeirra dó.
Af ánægju út að eyrum
hver einasta kerling hló.

           Höf.ókunnur

Kvöldljóð

Sofðu litla barnið mitt og láttu vel þig dreyma.
Þá líður hugur þinn um undraheima.
Þar gerast ýmsir hlutir sem er gaman að
og gætu ei hér í heimi átt sér stað.
En þegar höfgi svefnsins sígur á,
nýr heimur opnast fagurt er að sjá.

                                             Ólafur Gaukur

Jón er kominn heim

Ég er hýr og ég er rjóð,

Jón er kominn heim.

Ég er glöð og ég er góð,

Jón er kominn heim

Kvíði mæða og angist er,

aftur vikið burt frá mér

því Jón er kominn heim.

Vorkvöld eitt þá fór hann Jón í fússi burt,

föl og hnýpin eftir sat ég hér.

En brennheit var mín þrá og býsn ég eftir sá

og brosið hvarf af andlitinu' á mér.

Ég er hýr og ég er rjóð.......

Loks í gær var drepið létt á dyr hjá mér,

Drottinn minn, og úti stóð hann Jón.

Þó víða færir þú, þú varla fyndir nú

í veröldinni lukkulegri hjón.

Ég er hýr og ég er rjóð.......

                               Höf. ókunnur

Kalli á Hóli

Hvern þekkirðu í Flóanum kaldari karl

en hann Kalla-Kalla-Kalla-Kalla á Hóli

Og hver finnst þér æstari í kvenfólk og svall

en hann Kalli-Kalli-Kalli Kalli á Hóli

Hann syngur og drekkur og dansar og hlær,

og dreymandi' hann þráir hver einasta mær

Því enginn á landinu' er konum eins kær

og hann Kalli, (hvaða Kalli), hann Kalli (hvaða Kalli)

hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli.

Í Reykjavík kom hann með karakúlpest

hann Kalli-Kalli-Kalli-Kalli á Hóli

Við kvenfólk og vínföng hann kunni sig best

hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli

Hann drakk upp sitt beisli, sinn hnakk og sinn hest

og hafnaði' í tugthúsinu fyrir rest

Uns loksins að Kúfótur kvaddi sinn gest

hann Kalla, (hvaða Kalla), nú hann Kalla (hvaða Kalla)

hann Kalla, Kalla, Kalla, Kalla á Hóli.

Í borginni tolldi' ekki karlinn um kjurt

hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli

Með kassabíl austur hann kom sér á burt

hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli

Á heiðinni gerði hann gaddhörku' og snjó

svo ganga varð Kalli, uns af honum dró

Og kempan varð úti í Kömbum og dó

hann Kalli (hvaða Kalli) nú hann Kalli, (hvaða Kalli),

hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli.

Svo kom hann til himna og knúði á dyr

hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli

Þá kíkir út Pétur og komumann spyr

hann Kalla, Kalla, Kalla, Kalla á Hóli

um heiti og passa með kurt og með pí

svo hristir hann kollinn og klórar sitt strý

tja, Kalli (já Kalli) hm,Kalli (já Kalli)

nú hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli.

                     Bjarni Guðmundsson

Álfadansinn

Máninn hátt á himni skín

hrímfölur og grár.

Líf og tími líður

og liðið er nú ár.

Bregðum blysum á loft,

bleika lýsum grund.

Glottir tungl og hrín við hrönn

og hratt flýr stund.

Kyndla vora hefjum hátt,

horfið kveðjum ár.

Dátt við dansinn stígum,

dunar ísinn grár.

Bregðum blysum............

Nú er veður næsta frítt,

nóttin er svo blíð.

Blaktir blys í vindi,

blaktir líf í tíð.

Bregðum blysum.............

Komi hver sem koma vill!
Komdu nýja ár.

Dönsum dátt á svelli,

dunar ísinn blár.

Bregðum blysum........

             Jón Ólafsson

Komdu í kvöld

Komdu í kvöld út í kofann til mín

þegar sólin er sest og máninn skín.

Komdu þá ein því að kvöldið er hljótt

og blómin öll sofa sætt og rótt.

Við skulum vera hér heima

og vaka og dreyma

vefur nóttin örmum hlíð og dal.

Komdu í kvöld úr í kofann til mín

þegar sólin er sest og máninn skín.

                     Jón Sigurðsson

Komdu niður

Þegar ég var lítil var ég voða feimin oft

og væri einhver ókunnugur skaust ég upp á loft.

En ef að ég var úti þegar gest að garði bar

ég geystist upp á hlöðuburst og settist niður þar.

Komdu niður kvað hún amma,

komdu niður sögðu pappi og mamma.

Komdu niður, komdu niður,

komdu niður sögðu öll í kór.

Svo stækkaði ég meira og þá varð ég voða kát

veslings pabba og mömmu oft setti hreint í mát.

Ég klifraði og hentist yfir hvað sem fyrir var

ég hoppaði upp á skólaþak og settist niður þar.

Komdu niður.........

En seinna verð ég stærri og það verður gaman þá

og víst er það að margt þið fáið þá til mín að sjá.

Þá ætla ég nú upp í tunglið strax að fá mér far

og finna karlinn skrítna sem að á víst heima þar.

Komdu niður kveður amma.
Komdu niður segja pabbi' og mamma.
Komdu niður, komdu niður,

komdu niður syngja öll í kór.

                           Jón Sigurðsson

Landleguvalsinn

Forðum var verandi á vertíð í eyjunum
víst er það svona enn.
Þarna var indælis úrval af meyjunum
og álitlegir menn.
Alltaf í landlegum liðu fljótt næturnar
við leiki, söng og skál.
Þar Adamssynirnir og Evudæturnar
áttu sín leyndarmál.

Þá var nú gleði og geislandi hlátur
sem bergmálar enn.
Þá voru sorgir og saknaðargrátur
sem bergmálar enn.
Ánægðir til hafs úr höfn fórum við
gleymnir á meyjanna nöfn vorum við
hlátur og grátur í huganum bergmálar enn.

Sjómönnum þótti á Siglufjörð farandi
síldinni landað var.
Ekki er spurningum öllum svarandi
um það, sem gerðist þar.
Þær voru indælar andvökunæturnar
uppi' í Hvanneyrarskál.
Þar Adamssynirnir og Evudæturnar
áttu sín leyndarmál.

Þá var nú gleði og geislandi hlátur
sem bergmálar enn.
Þá voru sorgir og saknaðargrátur
sem bergmálar enn.
Ánægðir til hafs úr höfn fórum við
gleymnir á meyjanna nöfn vorum við
hlátur og grátur í huganum bergmálar enn.

                                        Númi Þorbergsson

Kveðjustund



Ó, vertu sæll ég kveð þig kæri vinur

klökk af þrá ég bið þig gleymdu mér.

Vertu sæll við sjáumst aldrei aldrei á ný

því ást mín er horfin með þér.

Ég aldrei framar elska mun neinn annan

eilífð þrá í huga mínum er.

Ó vertu sæll um eilífð elsku vinur

og ást mín er horfin með þér.

Þegar sól er sest á bak við fjöllin

sérhvert kvöld þá hugsa ég til þín.

Minningin hún lifir þó að annað hverfi mér allt

það eina er huggunin mín.

Kveðju mína kvöldsólin þér færi

kossinn minn í geislum hennar er.

Ó vertu sæll um eilífð elsku vinur

og ást mín er horfin með þér.

             Höf. ókunnur

Ljósbrá

Ljósbrá, þá var sífellt sumar,
og sól í hjarta; þú komst til mín.
Ennþá fyllist sál mín sælu
er sit ég þögull og minnist þín.

Þinn ástarbikar þú barst mér fullan
í botn ég drakk hann sem gullið vín.
Ljósbrá, meðan blómin anga,
með bljúgu hjarta ég minnist þín.

                                 Ágúst Böðvarsson

Lóa litla á Brú

Lóa litla á Brú hún var laglegt fljóð,
svo ung og glöð og æskurjóð,
vildi fá sér vænan mann
og vera alltaf svo blíð og góð við hann.

Og eitt sumarkvöld ók Sveinn í hlað
á litlum bíl og Lóu bað
að aka með sér upp í sveit.
Þá varð hún feimin og rjóð og undirleit.

Og síðan saga þeirra varð sögu margra lík.
Þau áttu börn og buru og þau búa í Reykjavík.
Hann vinnur eins og hestur og hún hefur sjaldan frí,
því Lóa þarf að fá sér fötin ný.

Lóa litla á Brú hún er lagleg enn
og hýr á brá og heillar menn,
ergir oft sinn eiginmann,
því hún er alltaf svo blíð við aðra en hann.

                                        Jón Sigurðsson

Marina

Ef værir þú á leið til Ítalíu

og ætlaðir að hitta sæta píu.

Þá renndu við í Rómarstræti tíu

og reyndu að hringja og sjá til hvernig fer.

Því þar býr undur fögur yngismeyja

sem allir vilja lifa hjá og deyja.

En ekki skal ég núna um það segja

hve eftirlát hún mundi verða þér.

Marina Marina Marina

hún elskar þá alla jafn heitt.

Marina Marina Marina

og enginn samt getur hana veitt.

Þið farið kannski út að keyra

í kelerí og fleira.

En ef þú minnist svo á meira

hún mælir nei nei nei.

Ef koss þú um þig kærir

með kossum hún þig ærir.

En ef bónorð fram þú færir

hún fussar nei nei nei.

                 „Þéttir“

Mánaljóð

Máninn fullur fer um geiminn
fagrar langar nætur.
Er hann kannski að hæða heiminn
hrjáðan sér við fætur?
Fullur oft hann er
það er ekki fallegt, ónei,

það er ljótt
að flækjast hér, og flakka þar
á fylliríi’ um nætur.

                            Jón Óskar



Minning um mann

Nú ætla ég að syngja ykkur lítið fallegt ljóð
um ljúfan dreng, sem fallinn er nú frá,
um dreng sem átti sorgir en ávallt samt þó stóð
sperrtur þó að sitthvað gengi á.

Í kofaskrifli bjó hann, sem lítinn veitti yl,
svo andvaka á nóttum oft hann lá.
Þá Portúgal hann teygaði, það gerði ekkert til,
það tókst með honum yl í sig að fá.

Viðlag:

Þið þekktuð þennan mann,
þið alloft sáuð hann,
drykkjuskap til frægðar sér hann vann.

Börnum var hann góður, en sum þó hræddust hann,
hæddu hann og gerðu að honum gys.
Þau þekktu ei litlu greyin þennan mæta mann,
já, margt er það sem börnin fara á mis.

Þið þekktuð............

Munið þið að dæma ei eftir útlitinu menn,
en ýmsum yfir þessa hluti sést.
Því til er það að flagð er undir fögru skinni enn
en fegurðin að innan þykir best.

Þið þekktuð.............

Nú ljóðið er á enda um þennan sómasvein,
sem að þráði brennivín og sæ.
Hann liggur nú á kistubotni og lúin hvílir bein,
í kirkjugarði í Vestmannaeyjabæ.

Þið þekktuð...........

                     Gylfi Ægisson

Nú er glatt í hverjum hól

Nú er glatt í hverjum hól,

hátt nú allir kveði.

Hinstu nótt um heilög jól

höldum álfagleði.

Viðlag:

Fagurt er rökkrið

við ramman vætta söng.

:/: Syngjum dátt og dönsum

því nóttin er svo löng. :/:

Kátir ljúflings kveðum lag,

kveðum Draumbót snjalla,

kveðum glaðir Gýgjarslag,

glatt er nú á hjalla.

Fagurt er rökkrið...........

Veit ég Faldafeykir er

fáránlegur slagur

og hann þreyta ætlum vér

áður en rennur dagur.

Fagurt er rökkrið............

Síðast reynum Rammaslag.

Rökkva látum betur.

Það hið feiknum fyllta lag

fjörgað dansinn getur.

Fagurt er rökkrið............

                  Sæmundur Eyjólfsson

Nú liggur vel á mér

Viðlag:
:/:Nú liggur vel á mér, nú liggur vel á mér.
Gott er að vera léttur í lund,
lofa skal hverja ánægjustund.:/:

Stína var lítil stúlka í sveit,
stækkaði óðum blómleg og heit,
Hún fór að vinna, var margt að gera,
lærði að spinna, látum það vera.
Svo var hún úti sumar og haust,
svona var lífið stritendalaust.
Samt gat hún Stína söngvana sína

sungið með hárri raust.

Gaman fannst Stínu’ að glettast við pilt,
gaf hún þeim auga, var oftast stillt.
Svo sá hún Stjána, það vakti þrána,
hann kom á Grána út yfir ána.
Sæl var hún Stína saklaus og hraust,
svo fór hann burtu koldimmt um haust.
Samt gat hún Stína söngvana sína

sungið með hárri raust.

Nú er hún Stína gömul og grá,
getur þó skemmt sér dansleikjum á,
situr hún róleg horfir á hina
hreyfast í takt við dansmúsíkina.
Alltaf er Stína ánægð og hraust,
aldrei finnst henni neitt tilgangslaust.
Enn getur Stína söngvana sína
sungið með hárri raust.

                              Númi Þorbergsson

Ó borg, mín borg
         (brot)

Ó borg, mín borg, ég lofa ljóst þín stræti,
þín lágu hús og allt sem fyrir ber.
Og þótt svo tárið oft minn vanga væti
er von mín einatt, einatt bundin þér.

Og hversu sem að aðrir í þig narta,
þig, eðla borg, sem forðum prýddir mig.
Svo blítt, svo blítt sem barnsins unga hjarta
er brjóst mitt fullt af minningum um þig.

Um síð, um síð ég kem og krýp þér aumur
og kyssi jafnvel hörðu strætin þín.
Því af þér fæddist lífs míns ljósi draumur,
eitt lítið barn og það var ástin mín.

                                 Vilhjálmur frá Skáholti

Ó, María, mig langar heim

Hann sigldi út um höfin blá í sautján ár
og sjómennsku kunni hann upp á hár.
Hann saknaði alla tíð stúlkunnar
og mynd hennar stöðugt í hjarta hann bar.

Viðlag:
Ó, María, mig langar heim,
ó, María, mig langar heim,
því heima vil ég helst vera
ó, María hjá þér.

Í höfnum var hann hrókur mikils fagnaðar
hann heillaði þar allar stúlkurnar.
En aldrei hann meyjarnar augum leit,
það átti ekki við hann að rjúfa sín heit.

Svo kom að því hann vildi halda heim á leið,
til hennar, sem sat þar og beið og beið.
Hann hætti til sjós tók sinn hatt og staf
og heimleiðis sigldi um ólgandi haf.

En fleyið bar hann aldrei heim að fjarðarströnd.
Hann ferðast ei meira um ókunn lönd.
En María bíður og bíður enn,
hún bíður og vonar hann komi nú senn.

                               Ólafur Gaukur

Óðurinn um árans kjóann hann Jóhann

Ég eignaðist fádæma úrillan mann
og ætti því sjálfsagt að skilja við hann.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Hann heldur að guð hafi af gæsku við mig
mér gefið það hlutverk að að stjana við sig.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Og ég þarf að kveikja hans kvöldpípu í,
því kannske hann gæti sig ofreynt á því.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Og kjöt vill hann ólmur fá á sinn disk
en ef hann fær kjöt, já þá heimtar hann fisk.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Ég giftist um sumar í sólgulum kjól.
Hann seldi þann kjól fyrir viskí og rjól.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Hann tjáði mér ást sína af eldmóði fyrst,
en eilífð er síðan hann hefur mig kysst.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Hann sefur með æðarsæng ofan á sér,
en einlægt hann rænir samt teppinu af mér.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

                                        Jónas Árnason



Ofboðslega frægur

Hann er einn af þessum stóru,
sem í menntaskólann fóru
og sneru þaðan valinkunnir andans menn.
Ég sá hann endur fyrir löngu,
í miðri Keflavíkurgöngu,
hann þótti helst til róttækur og þykir enn.

Viðlag:
Já hann er, enginn venjulegur maður,
og hann býr, í næsta nágrenni við mig,
og hann er alveg ofboðslega frægur,
hann tók í höndina á mér, heilsaði mér
og sagði: „Komdu sæll og blessaður“
(ég fór gjörsamlega í hnút)
Hann sagði: „Komdu sæll og blessaður“
(ég hélt ég myndi fríka út)

Hann hefur samið fullt af ljóðum,
alveg ofboðslega góðum,
sem fjalla aðallega um sálarlíf þíns innri manns.
Þau er ekki af þessum heimi,
þar sem skáldið er á sveimi
miðja vegu milli malbiksins og regnbogans.

Já hann er enginn venjulegur maður...

Við ræddum saman heima og geima,
ég hélt mig hlyti að vera að dreyma
(en ég var örugglega vakandi).
Mér fannst hann vera anzi bráður,
hann spurði hvort ég væri fjáður
og hvort ég væri allsgáður og akandi.

Já hann er enginn venjulegur maður...

                                              Stuðmenn

Pálína og saumamaskínan

Það var einu sinni kerling
og hún hét Pálína,
Pálína-na-na, Pála, Pála, Pálína
það eina sem hún átti var saumamaskína,
maskína-na-na, sauma, saumamaskína.

Og kerlingin var lofuð
og hann hét Jósafat,
Jósafat-fat-fat, Jósa, Jósa, Jósafat.
En hann var voða heimskur og hún var apparat,
apparat-rat-rat, appa, appa, apparat.

Hann átti gamlan kútter
og hann hét Gamli Lars,
Gamli Lars, Lars, Lars. Gamli, Gamli, Gamli Lars.
Hann erfði hann frá mútter og hún var voða skass,
voða skass, skass, skass, voða, voða, voða skass.

Svo hripaði hann línu
til hennar Pálínu,
Pálínu-nu-nu, Pálu, Pálu, Pálínu.
Og bauð henni út á Lars með sína saumamaskínu,
maskínu-nu-nu, sauma-saumamaskínu.

Svo sigldu þau í blússi
út á hið bláa haf,
bláa haf, haf, haf, bláa bláa haf.
Svo rákust þau á blindsker og allt ætlaði í kaf,
allt í kaf, kaf, kaf, allt í bóla, bóla kaf.

Og Jósafat hann æpti:
Við höfum okkur fest
höfum fest, fest, fest, höfum, höfum okkur fest.
Ég held ég verði að kasta minni balla, balla lest,
ballalest-lest-lest, balla, balla, ballalest.

Það fyrsta sem hann kastaði
var saumamaskína,
maskína-na-na, sauma, saumamaskína.
Á eftir fór í hafið hans kæra Pálína,
Pálína-na-na, Pála, Pála, Pálína.

Nú reikar hann um og syrgir
sína góðu kærustu,
kærustu-stu-stu, sína kæru kerlingu
sem situr niðri á hafsbotni og snýr saumamaskínu
maskínu-nu-nu, sauma, saumamaskínu.

                                 Sveinn Björnsson

Piparkökusöngur

Þegar piparkökur bakast
kökugerðarmaður tekur
fyrst af öllu steikarpottinn
og eitt kíló margarín.
Bræðið yfir eldi smjörið
er það næsta sem hann gjörir
er að hræra kóló sykurs
saman við það, heillin mín.

Þegar öllu þessu er lokið
takast átta eggjarauður
maður þær og kíló hveitis
hrærir og í potti vel.
Síðan á að setja í þetta
eina litla teskeið pipar
svo er þá að hnoða deigið
og breiða það svo út á fjöl.

    Thorbjörn Egner – Kristján frá Djúpalæk

Rósin

Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós,
þráir lífsins vængja víddir,
vorsins yl og sólarljós.

Ég held ég skynji hug þinn allan,
hjartasláttinn rósin mín,
er kristallstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.

Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað.
Krjúpa niður, kyssa blómið,
hversu dýrðlegt fannst mér það.

Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei það er minning þín.

                 Guðmundur Halldórsson

Ó nema ég

Oft á vorin haldin eru héraðsmót

í hópum sækja þangað bæði sveinn og snót.

Og allir skemmta sé á einhvern veg

ó nema ég.

Þeir eiga allir kærustur sem kyssa þá

og klappa þeim í lautum svona til og frá.

Og brosin frá þeim fá þeir unaðsleg

ó nema ég.

Mér alltaf illa gekk og aldrei neitt ég fékk

sem öðrum veittist það er alveg satt.

Á grasi iðar dans og oft í meyjarfans

ég endilangur snöggt um þúfur datt.

En héraðsmótin hætta reynist hverjum þeim

sem hrífst af meyjarkinn og bláum augum tveim.

Þeir ánetjast á einn og annan veg

hæ, nema ég.



                            Jón Sigurðsson

Reyndu aftur

Þú reyndir allt, til þess að ræða við mig

Í gegnum tíðina ég hlustaði ekki á þig

Ég gekk áfram minn veg, niður til heljar hér um bil

Reyndu aftur, ég bæði sé og veit og skil

Nú hvert sem er, skal ég fylgja þér

Yfir Esjuna til tunglsins, trúðu mér

Ég gekk minn breiða veg, niður til heljar hér um bil

Reyndu aftur, ég bæði sé og veit og skil



                                         Magnús Eiríksson

Ruslaskrímslið

Þetta ruslaskrímsli er svo óskaplega leiðinlegt

það eykur bara vandræði og basl.

Og því ættum við nú krakkar að farga því sem fyrst

og fara út á lóð að tína drasl.

:/: Já, því ruslaskrímslið, ruslaskrímslið skítugt er

     og skemmir náttúruna fyrir mér :/:

Meðan enginn kunni’ að búa til alla vega dót

var ekkert ruslaskrímsli hérna til.

Þá var náttúran svo óspillt og hvergi sorp og sót,

nú sóðaskapinn reka burt ég vil.

:/: Já, því ruslaskrímslið, ruslaskrímslið skítugt er

     og skemmir náttúruna fyrir mér :/:

                                               Margrét Ólafsdóttir

Ræningjarnir leita

Hvar er húfan mín? Hvar er hempan mín?
Hvar er falska, gamla, fjögra gata flautan mín?
Hvar er úrið mitt? Hvar er þetta og hitt?
Hvar er bláa skyrtan, trefilinn og beltið mitt?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

Sérðu þvottaskál? Sérðu þráð og nál?
Sérðu hnífinn, sérðu diskinn og mitt drykkjarmál?
Sérðu pottana og seglgarnsspottana?
Sérðu heftið sem ég las um hottintottana?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

Sérðu töskuna? Sérðu flöskuna?
Sérðu eldinn, sérðu reykinn, sérðu öskuna?
Hvar er peysan blá? Hvar er pyngjan smá?
Hvar er flísin sem ég stakk í mín stórutá?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

Hvar er hárgreiðan? Hvar er eldspýtan?
Hvar er Kasper, hvar er Jesper, hvar er Jónatan?
Þetta er ljótt að sjá, alltaf leita má.
Hvar er kertið sem við erfðum henni ömmu frá?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

                           Thorbjörn Egner – Kristján frá Djúpalæk

Ræningjavísur

Við læðumst hægt um laut og gil
og leyndar þræðum götur,
á hærusekki heldur einn
en hinir bera fötur.
Að ræna er best um blakka nótt,
í bænum sofa allir rótt.
Þó tökum við aldregi of eða van,
hvorki Kasper og Jesper né Jónatan.

Í bakarí við brjótumst inn
en bara lítið tökum,
tólf dvergsmá brauð, sex dropaglös
og dálítið af kökum.
Svo étur kannske Jónatan
af jólaköku bláendann.
Þó tökum við aldregi of eða van,
hvorki Kasper og Jesper né Jónatan.

Nú fyllt við höfum fötu og sekk
af fæðu, drykk og klæðum.
Og allt í lagi eins og ber,
en um það fátt við ræðum.
Og margt að annast mun í dag
en matargerð er okkar fag.,
þó störfum við aldregi of eða van,
hvorki Kasper né Jesper né Jónatan.

       Thorbjörn Egner – Kristján frá Djúpalæk

Sá ég spóa

Sá ég spóa suðu'r í flóa,
syngur lóa út í móa.
Bí, bí, bí, bí.
Vorið er komið víst á ný.


Sjómannavalsinn

Það gefur á bátinn við Grænland
og gustar um sigluna kalt,
en togarasjómanni tamast það er
að tala sem minnst um það allt.
En fugli, sem flýgur í austur,
er fylgt yfir hafið með þrá.
Og vestfirskur jökull, sem heilsar við Horn
í hilling með sólroðna brá,
segir velkominn heim, segir velkominn heim,
þau verma hin þögulu orð.
Sértu velkominn heim, yfir hafið og heim.
Þá er hlegið við störfin um borð.

En geigþungt er brimið við Grænland
og gista það kýs ekki neinn.
Hvern varðar um draum þess og vonir og þrár,
sem vakir þar hljóður og einn?
En handan við kólguna kalda
býr kona, sem fagnar í nótt
og raular við bláeygan, sofandi son,
og systur hans, þaggandi hljótt:
Sértu velkominn heim, sértu velkominn heim.
Að vestan er siglt gegnum ís.
Sértu velkominn heim, yfir hafið og heim.
Og Hornbjarg úr djúpinu rís.

                              Kristján frá Djúpalæk

Skýin

Við skýin felum ekki sólina af illgirni.
Við skýin erum bara að kíkja á leiki mannanna.
Við skýin sjáum ykkur hlaupa, úúúúps, í rokinu
klædd gulum, rauðum, grænum,
bláum regnkápum.
Eins og regnbogi meistarans,
regnbogi meistarans.
Við skýin erum bara grá, bara grá.
Á morgun kemur sólin,
hvar verðum við skýin þá?
Hvar þá, hvar þá, hvar þá, hvar þá,
hvar þá, hvar þá, hvar verðum við skýin þá?

                            Spilverk þjóðanna

Stál og hnífur

Þegar ég vaknaði um morguninn
er þú komst inn til mín.
Hörund þitt eins og silki
andlitið eins og postulín.

Við bryggjuna bátur vaggar hljótt,
í nótt mun ég deyja.
Mig dreymdi dauðinn segði komdu fljótt
það er svo margt sem ég ætla þér að segja.

Ef ég drukkna, drukkna í nótt,
ef þeir mig finna.
Þú getur komið og mig sótt
þá vil ég á það minna.

Stál og hnífur er merki mitt
merki farandverkamanna.
Þitt var mitt og mitt var þitt
meðan ég bjó á meðal manna.

                          Bubbi Morthens

Stebbi

Er Stebbi litli fæddist, var hann fagur á að sjá.
Það fundu allir þá, hvað fyrir honum lá.
Og þegar þessi litli kútur kalsaði og hló,
þá kallaði hún mamma: Stefán, ó!

Hvað getur hann Stebbi gert að því, þó hann sé sætur
og geri allar stelpur vitlausar í sér?
Hvað varðar hann um það, hvort heimasætan grætur
og horfi rauðum augum á ´ann hvar sem hann fer?

Hvað getur hann Stebbi gert að því, þó hann sé sætur
og geti stundum verið til í hopp og hí?
Og þó að kvenfólkið það gefi honum gætur,
hvað getur hann Stebbi, aumingja Stebbi gert að því?


Kvöldljóð

Sofðu litla barnið mitt og láttu vel þig dreyma,

þá líður hugur þinn um undraheima,

þar gerast ýmsir hlutir sem er gaman að

og gætu’ ei hér í heimi átt sér stað.

En þegar höndin svefnsins hnígur á

nýr heimur opnast, fagurt er að sjá.

                             Ólafur Gaukur Þórhallsson

Sumar

Nú er sumar, gleðjist gumar,
gaman er í dag;
brosir veröld víða,
veðurlagsins blíða
eykur yndishag.

Látum spretta spori létta,
spræka fáka nú;
eftir sitji engi,
örvar víf og drengi
sumarskemmtun sú.

Tíminn líður, tíminn býður
sælan sólskinsdag.
Yndi er úti á grundum,
yndi, heim þá skundum,
seint um sólarlag.

       Steingrímur Thorsteinsson

Suður um höfin



Suður um höfin að sólgylltri strönd

sigli ég fleyi mínu til að kanna ókunn lönd.

En meðan ég lifi, ei bresta þau bönd,

sem bundið mig hafa við suðræna strönd.

Hann kom sem engill af himni til mín,

heillandi eins og þegar sólin björt í heiði skín.

Og yndisleg voru þau ævintýr mín

og yndisleg voru hin freyðandi vín.

Þegar dagur var kominn að kveldi,

þá var kátt yfir börnum lands,

þá var veisla hjá innfæddra eldi,

og allir stigu villtan dans.

Suður um höfin að sólgylltri strönd

svífur minn hugur, þegar kólna fer um heimalönd.

Og meðan ég lifi, ei bresta þau bönd,

sem bundið mig hafa við suðræna strönd.

                     Skafti Sigþórsson

Sveinkadans

Þeir kalla mig Sveinka káta
og konurnar þora ekki’ að láta
dæturnar dansa við mig.
Og karlarnir áminna synina sína
og segja þeim ljótt um klækina mína,
vilja’ að þeir vari sig.

En komið þið hér, heyrið þið mér
ég er hreint ekki eins slæmur og látið er.
Já leiðumst nú öll langt út á völl
leikum og dönsum uns sól skín á fjöll.
Nú, nú, komið í fans fljótt engan stans
og syngjum nú Sveinkadans.

Mér er alveg sama hvað aðrir segja
ég elska lífið þeir mega deyja.
Mér er alveg sama hvað eftir fer
ég elska lífið og skemmti mér
með hverjum og hvar sem er.
Hæ hó, hæ hó, hæ hó.

Mér er alveg sama og ekkert til ama,
hæ hó, hæ hó, hæ hó.
Ég er aldrei í ró, fæ aldrei nóg.
Hæ hó, hæ hó, hæ hó.



                                   Gestur

Sumarnótt

Enn er nóttin yfir bænum,

andar golan hlýtt frá sænum.

Sólin gulli slær á voga,

sýnist allt af geislum loga.

Mýsnar sér úr holum hraða,

hefja fuglar sönginn glaða.

Merkurdýrin morgunn lofa

en mennirnir sofa.

Nú er lokið öllum erli,

enginn maður hér á ferli.

Víst þó mundi hræra hjarta

himnesk sumarnóttin bjarta.

Morgunsólin glóey gyllir,

gróðurangan loftið fyllir.

Munablómin morgunn lofa

en mennirnir sofa.

               Margrét Ólafsdóttir

Sumarnótt

Undir bláhimni blíðsumars nætur
barstu’ í arma mér rósfagra mey .
Þar sem döggin í grasinu grætur,
gárast tjörnin í suðrænum þey.
Ég var snortinn af yndisleik þínum
ástarþráin er vonunum felld.
Þú er ljósblik á lífshimni mínum
þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.

Ég vil dansa við þig, meðan dunar
þetta draumblíða lag, sem ég ann,
meðan fjörið í æðunum funar
og af fögnuði hjarta mitt brann.
Og svo dönsum við dátt, þá er gaman
meðan dagur í austrinu rís,
og þá leiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.

                     Magnús Kr. Gíslason frá Vöglum

Undir dalanna sól

Undir Dalanna sól, við minn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för.
Undir Dalanna sól, hef ég lifað mín ljóð
ég hef leitað og fundið mín svör.
:,: Undir Dalanna sól, hef ég gæfuna gist
stundum grátið en oftar í fögnuði kysst.
Undir Dalanna sól, á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arinn, minn svefnstað og skjól. :,:

                                     Hallgrímur Jónsson frá Ljárskógum

Söngur villiandarinnar

Í vor kom ég sunnan með sólskin í hjarta,
hún seiddi mig dýrðin á landinu bjarta.
Ó, íslenska byggð, þú átt ein mína tryggð.
Ó, íslenska byggð, þú átt ein mína tryggð.

Ég byggði mér hreiður við bakkana lágu
og bjó þar með ungunum, fallegu, smáu
í friði og ást sem að aldreigi brást,
í friði og ást sem að aldreigi brást.

Og bóndinn minn prúður á bakkanum undi.
Hann brosti við ungunum léttum á sundi.
Þeir léku sér dátt, og þeir döfnuðu brátt.
Þeir léku sér dátt, og þeir döfnuðu brátt.

En dag nokkurn glumdi við gjallandi seiður,
Það glampaði eldur, ég flúði mitt hreiður.
Og bóndinn minn dó, þá var brostin mín ró.
Og bóndinn minn dó, þá var brostin mín ró.

Og annar minn vængur var brotinn og blóðið
með brennandi sársauka litaði flóðið.
Ég hrópaði hátt út í heiðloftið blátt:
Ég hrópaði hátt út í heiðloftið blátt:

„Ó flýið þið börn mín til framandi stranda,
með fögnuði leitið þið öruggra landa.“
Svo hvarf hún mér sýn ljúfust hamingjan mín.
Svo hvarf hún mér sýn ljúfust hamingjan mín.

Við íslensku vötnin er fegurð og friður
og fagnandi ríkir þar vornæturkliður.
Ef gefið þið grið, öllum fuglunum frið.
Ef gefið þið grið, öllum fuglunum frið.

                            Jakob V. Hafstein

Sönn ást

Þó margt ég hafi séð,
og furðu mikið skeð
fyrir okkar fyrstu kynni,
tel ég ekki með
tíkalls virði af litlum ævintýrum hér og þar.
Freistingarnar biðu okkar
svo til allstaðar.

Hjartað segir til
og ástin kemst í spil.
Hvað skeði á milli okkar enn í dag ég ekki skil.
Eldur fór um æðar mér, og langar leiðir sást,
að ég hafði fundið
þessa einu sönnu ást.

Hugsar hver um sig, þú sagðir bless við mig.
Jafnvel sjálfur fjandinn hefði ekki stöðvað þig.
Eftir að þú fórst, þá hef ég reynt hvað er að þjást.
Var hún máske ímyndun þessi eina sanna ást.

                                  Magnús Eiríksson

Vegbúi

Þú færð aldrei að gleyma
þegar ferðu á stjá
þú átt hvergi heima
nema veginum á.

Með angur í hjarta
og dirfskunnar móð
þú ferð þína eigin
ótroðnu slóð.

Vegbúi, sestu mér hjá
segðu mér sögur
já, segðu mér frá
þú áttir von nú er vonin farin á brott
flogin í veg.

                     Kristján Kristjánsson

Vem kan segla förutan vind

Vem kan segla förutan vind
vem kan ro utan årar
vem kan skiljas från vännen sin
förutan at fälla tårar

Jag kan segla förutan vind
jag kan ro utan årar
Men ej skiljas från vännen min
förutan att fälla tårar

               Þjóðlag frá Álandseyjum

Vetrarnótt

Í örmum vetrarnætur
litli bærinn sefur rótt.
Unga barnið grætur,
en móðir þess það huggar skjótt.

Í baksýn fjöllin há,
snævaþaktir tindar rísa.
Fagur sjón að sjá
og norðurljósin allt upp lýsa.

Fögrum skrúða landið skrýðist
slíkum vetrarnóttum á.
Flækingsgrey eitt úti hírist,
vosbúðin hann kvelur þá.

Er birta fer af degi,
litli bærinn vaknar skjótt.
Hvíldar nýtur eigi
lengur þessa vetrarnótt.

           Ágúst Atlason

Tondeleyó

Á suðrænum sólskinsdegi

ég sá þig, ó ástin mín, fyrst.

Þú settist hjá mér í sandinn,

þá var sungið og faðmað og kysst.

Þá var drukkið, dansað og kysst.

Tondeleyó, Tondeleyó.

Aldrei gleymast mér augun þín svörtu,

og aldrei slógu tvö glaðari hjörtu,

Tondeleyó, Tondeleyó.

Hve áhyggjulaus og alsæll

í örmum þínum ég lá,

og oft hef ég elskað síðan,

en aldrei jafnheitt eins og þá.

Aldrei jafn - eldheitt sem þá,

Tondeleyó, Tondeleyó.

Ævilangt hefði ég helst viljað sofa

við hlið þér í dálitlum svertingjakofa,

Tondeleyó, Tondeleyó.

                     Tómas Guðmundsson

Tóta litla tindilfætt

Hún var hýr og rjóð,

hafði lagleg hljóð

sveif með söng um bæinn

sumarlangan daginn.

Hún var hér og þar

á hoppi allstaðar,

en saumaskap og lestri

sinnti hún ekki par.

Tóta litla tindilfætt

tók þann arf úr föðurætt

að vilja lífsins njóta,

veslings litla Tóta.

Ýmsum gaf hún undir fót,

umvandanir dugðu ei hót.

„Aðrar eru ekki betri ef að er gætt,“

svarði hún Tóta litla tindilfætt.

Mamma Tótu var

mesta ógnarskar

með andlitið allt í hrukkum

og hún gekk á krukkum.

Eitt sinn upp hún stóð,

æpti: „Dóttir góð

sæktu mér að lesa

sögur eða ljóð“

Tóta litla tölti af stað

til að kaupa Morgunblað.

„Seint ert þú á labbi“

segir Fjólupabbi.

„Ekkert varðar þig um það,

ég þarf að fá eitt Morgunblað.

Maður getur alltaf á sig blómum bætt“,

svaraði hún Tóta litla tindilfætt.

                      Gústav A. Jónasson

Þula

Tunglið, tunglið, taktu mig
og berðu mig upp til skýja.
Hugurinn ber mig hálfa leið
í heimana nýja.
Mun þar vera margt að sjá,
mörgu hefurðu sagt mér frá,
þegar þú leiðst um loftin blá
og leist til mín um rifinn skjá.
Komdu, litla Lipurtá, langi þig að heyra,
hvað mig dreymdi, hvað ég sá,
og kannske sitthvað fleira.
Ljáðu mér eyra.
Litla flónið, ljáðu mér snöggvast eyra:
Þar er siglt á silfurbát
með seglum þöndum,
rauðagull í rá og böndum,
rennir hann beint að ströndum,
rennir hann beint að björtum sólarströndum.

                                         Theodora Thoroddsen

Vakna Dísa

Vakna Dísa, vakna nú,

veltu þér úr fleti.

Vakna segi’ ég vakna þú,

vond er þessi leti.

Björt í suðri sólin skín,

sveifla piltar ljáum.

Hátt og ótt í eggjum hvín

er þeir granda stráum.

Tjú, tjú, tjú.................

Dísa þetta draumaslór

dámar mér nú ekki,

ljáin orðin allt of stór,

ætti’ að nást í flekki.

Þegar slíkur þurrkur er

þyrfti fólk að vaka.

Fram úr stelpa, flýttu þér,

farðu strax að raka.

Raka, raka, raka..........

Dísa var að dansa’ í nótt,

Dísa þarf að lúra,

Dísu er svo dúrarótt,

Dísa vill því kúra.

Átök mörg og orðin reið,

ekkert henni bifar.

Sólin gengur sína leið,

sífellt klukkan tifar.

Tikk, tikk, tikk...............

                 Friðrik A. Friðriksson

Vaknaðu litli vinur minn

Vaknaðu litli vinur minn,

vorið er að gægjast inn.

Betri gestur guðar vart,

gott er það og hlýtt og bjart.

Vegir liggja til allra átta

Vegir liggja til allra átta
enginn ræður för,
hugur leitar hjóðra nátta,
er hlógu orð á vör
og laufsins græna á garðsins trjám
og gleðiþyts í blænum.
Þá voru hjörtun heit og ör
og hamingja í okkar bænum.

Vegir liggja til allra átta
á þeim verða skil
margra’ er þrautin þungra nátta
að þjást og finna til
og bíða þess að birti’ á ný
og bleikur morgunn rísi.
Nú strýkur blærinn stafn og þil,
stynjandi í garðsins hrísi.

                          Indriði G. Þorsteinsson

Veistu að ég á lítinn dreng

Veistu’ að ég á lítinn dreng sem labbar,

langt í burtu’ og rekur margar kýr.

Hann er alveg eins og pabbi forðum,

elskar land og sjó og menn og dýr.

                           Jóhannes úr Kötlum.

Vertu til

Vertu til er vorið kallar á þig,

vertu til að leggja hönd á plóg.

Komdu út því að sólskinið vill sjá þig

sveifla haka, rækta nýjan skóg.



                         Tryggvi Þorsteinsson

Vertu sæl mey

Við brimsorfna kletta bárurnar skvetta

hvítfextum öldum á húmdökkum kvöldum

sjómanninn laða og seiða.

Skipstjórar kalla, skipanir gjalla,

vélarnar emja, æpa og lemja.

á haf skal nú haldið til veiða.

Vertu sæl mey.

Ég kem aftur er kvöldar á ný.

Gleym þú þú mér ei,

þó að báran sér bylti með gný.

Eigirðu yl handa sjómanni er sjöstjarnan skín,

þá stendur hann brosandi í stórsjó og byl

við sinn stjórnvöl og hugsar til þín.

                        Loftur Guðmundsson

Vér göngum svo léttir

Vér göngum svo léttir í lundu

því lífgleðin brosir oss við.

Vér lifum á líðandi stundu

við lokkandi söngvanna klið.

Tra la la............

Vér göngum og syngjum hér saman,

því söngurinn hann er vort mál.

Og nú verður glaumur og gaman

nú gleðjust hver einasta sál.

Tra la la...........

                      Freysteinn Gunnarsson

Við fjallavötnin

Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró;
í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.

Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngvaklið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar nætur frið.

                        Hulda

Við gengum tvö

Við gengum tvö,
við gengum tvö í rökkurró.
Við leiddumst hljóð,
við leiddumst hljóð um húmgan skóg.
Þú varst yndi,
þú varst yndi' og ástin mín
og stundin áfeng,
stundin áfeng eins og vín.

Við hlýddum tvö,
við hlýddum tvö í húmi ein,
er blærinn kvað,
er blærinn kvað við blöð og grein.
Ég var nóttin,
ég var nóttin þögla þín
og þú varst eina,
þú varst eina stjarnan mín.

Á meðan norðurljósin leiftra
um bláan himininn,
þá sit ég einn og þrái kveðjukossinn þinn.

                    Valdimar Hólm Hallstað

Við Reykjavíkurtjörn

Við Reykjavíkurtjörn
á rölti eftir dansleik
ég stúlku leit, og nú ég veit
að þá fór lífið á stjá.

Þá sælu sumarnótt
sungu regnvot stræti
um hamingjuna sem þar var
rétt innan seilingar.

Í bárujárnshús við Bergþórugötuna
bar ég okkar skrifpúlt, stól og rúm.
Gleði og trú, bjartsýni æsku og von
borgarbarna vegarnesti var.

Ennþá niðu'r að tjörn
ég einatt reika á kvöldin.
Og margt ég sá, sem minnti á
það allt sem lifði ég þá.

Þá sælu sumarnótt
sungu regnvot stræti
um hamingjuna sem þar var
rétt innan seilingar.

Og bárujárnshús við Bergþórugötuna
bíða þess að lifna eitt og eitt
af gleði og trú, bjartsýni æsku og von
barna sem að hefja lífið þar.

                              Davíð Oddsson

Við skulum ekki gráta

Við skulum ekki gráta

og ekki tala ljótt,

því Guð og góðu englarnir

þeir vaka dag og nótt.

Við skulum lesa bænirnar,

þá sofum við svo rótt

því Guð og allir englarnir

þeir vaka dag og nótt.

                 Höf. ókunnur

Villa

Bráðum fyllir vindurinn voð,

Villa komdu með,

Villa komdu með.

Fáum við ei blásandi byr

þá er best að sitja kyrr.

Siglum yfir sjóina bláa,

siglum yfir heimshöfin sjö.

Komdu Villa, kútterinn bíður,

klukkan hún er langt gengin tvö, ohoj.

                 Friðrik Guðni Þórleifsson

Viltu mæta mér kæra

Viltu mæta mér kæra'

út við ströndina í kvöld,

meðan kvöldhúmið ríkir í byggð,

þar sem að elskendur mæst hafa’

um ómuna öld

og að eilífu bundist þar tryggð.

Þar hlusta skulum við

á hafsins djúpa nið.

Þar hjörtu okkar mætast

í þöglum næturfrið.

Viltu mæta mér kæra'

út við ströndina í kvöld

meðan kvöldhúmið ríkir í byggð.

                          Höf. ókunnur

Viltu með mér vaka

Viltu með mér vaka í nótt,
vaka á meðan húmið hljótt
leggst um lönd og sæ,
lifnar fjör í bæ,
viltu með mér vaka í nótt?
Vina mín kær,
vonglaða mær,
ætíð ann ég þér, ást þína veittu mér
aðeins þessa einu nótt.

                         Valborg Bentsdóttir

Vor í Vaglaskógi

Kvöldið er okkar og vor um Vaglaskóg,
við skulum tjalda í grænum berjamó.
Leiddu mig vinur í lundinn frá í gær,
lindin þar niðar og birkihríslan grær.

Leikur í ljósum lokkum og angandi rósum,
leikur í ljósum lokkum hinn fagnandi blær.

Dagperlur glitra, um dalinn færist ró,
draumar þess rætast sem gistir Vaglaskóg.
Kveldrauðu skini á krækilyngið slær.
Kyrrðin er friðandi, mild og angurvær.

Leikur í ljósum lokkum og angandi rósum,
leikur í ljósum lokkum hinn fagnandi blær.

                            Kristján frá Djúpalæk

Vorkvöld í Reykjavík

Svífur yfir Esjunni sólroðið ský,
sindra vesturgluggar, sem brenni í húsunum.
Viðmjúk strýkur vangana vorgolan hlý,
vaknar ástarþráin í brjóstum á ný.
Kysst á miðju stræti er kona ung og heit,
keyra rúntinn piltar, sem eru í stelpuleit,
Akrafjall og Skarðsheiði eins og fjólubláir draumar.
Ekkert er fegurra en vorkvöld í Reykjavík.

Tjörnin liggur kyrrsæl í kvöldsólarglóð,

kríurnar þótt nöldri og bjástri í hólmanum.

Hjúfra sig á bekkjunum halir og fljóð,

hlustar skáldið Jónas á þrastanna ljóð.

Dulin bjarkarlimi á dúnsins mjúku sæng

dottar andamóðir með höfuð undir væng.

Akrafjall og Skarðsheiði eins og fjólubláir draumar.
Ekkert er fegurra en vorkvöld í Reykjavík.

Hljótt er kringum Ingólf og tæmt þar hvert tár
tryggir hvíla rónar hjá galtómum bokkunum.
Svefninn er þeim hóglega siginn á brár,
sunnanblær fer mildur um vanga og hár.
Ilmur er úr grasi og angan moldu frá,
aftansólin purpura roðar vestursjá.
Akrafjall og Skarðsheiði eins og fjólubláir draumar.
Ekkert er fegurra en vorkvöld í Reykjavík.

                                   Sigurður Þórarinsson

Vindum vindum vefjum band

Vindum, vindum, vefjum band,

vefjum fallegt húfuband.

Fyrir Gunnu höfuð hneigja,

fyrir Gunnu hné sín beygja.

Svo skal Gunna snúa sér.

             Steingrímur Arason:

                „Hundrað léttir leikir“

Völuvísa

Eitt verð ég að segja þér áður en ég dey,
enda skaltu börnum þínum kenna fræðin mín,
sögðu mér það álfarnir í Suðurey,
sögðu mér það dvergarnir í Norðurey,
sögðu mér það gullinmura’ og gleym-mér-ei,
og gleymdu því ei,
að hefnist þeim er svíkur sína huldumey,
honum verður erfiður dauðinn.

                     Guðmundur Böðvarsson

Yfir hlíðum

Yfir hlíðum aftanblíða hvílir.

Sefur í víðirunni rótt

rjúpan kvíðalaust og hljótt.

Ennþá vakir ein og kvakar lóa.

Sú hin staka sæta raust

sér að baki felur haust.

Bíddu lóa, berjamóar anga.

Fyrst er snjó í fjöllin ber

frjáls yfir sjóinn lyftu þér.

Daggir falla, dagsól alla kveður,

en mig kallar einhver þrá

yfir fjallaveldin blá.

                          Hulda

Yfir kaldan eyðisand

Yfir kaldan eyðisand

einn um nótt ég sveima.

Nú er horfið norðurland,

nú á ég hvergi heima.

         Kristján Jónsson fjallaskáld

Það búa litlir dvergar

Það búa litlir dvergar

í björtum dal,

á bak við fjöllin háu

í skógarsal.

Byggðu hlýja bæinn sinn,

brosir þangað sólin inn.

Fellin enduróma allt þeirra tal.

                  Þýð. Þórður Kristleifsson

Það er draumur að vera með dáta

Það mest fyrir augun í bæ þessum ber

að bærinn er fullur af útlendum her.

Þeir spásséra og stálda um stræti og torg

og stúlkurnar dufla við þá inni’ á Borg.

Og spyrji ég stúlku: Hví sé hún svo sæl

þá svarar hún manni um hæl:

Það er draumur að vera með dáta

og dansa fram á nótt

og finna hve ljúft þeir láta,

þá líður stundin fljótt.

Og lífið það verður svo létt.

þegar leiðumst við dálítið þétt.

Það er draumur að vera með dáta

og dansa fram á nótt.

Í Kvennó er yndislegt ungmeyjarskart.

og ótalmörg hjörtu sem fengu þar start.

En nú er þeim bannað að notast við það,

sem náttúran gaf þeim og kom þeim af stað.

Þótt þær megi hermenn ei heyra né sjá,

samt hvíslar hún Ingibjörg H:

Það er draumur að vera með dáta

og dansa fram á nótt.

og finna hve ljúft þeir láta,

þá líður stundin fljótt.

Og þá verður hugurinn hlýr

þegar hvísla þeir, „darling og dear“.

Það er draumur að vera með dáta

og dansa fram á nótt.

Á æskulýðsfundi var æsingin nóg.

Nú átti að sýna hvað í þjóðinni bjó.

Þeir héldu þar ræður um ættjarðarást.

og bannfærðu þær sem með Bretunum sjást.

Já áhuginn hann var hjá strákunum stór,

en stelpurnar rauluðu í kór:

Það er draumur að vera með dáta

og dansa fram á nótt,

og finna hve ljúft þeir láta,

þá líður stundin fljótt.

Að kela og kyssa alein.

og hvísla svo „do it again“.

Það er draumur að vera með dáta

og dansa fram á nótt.

                     Bjarni Guðmundsson

Það er leikur að læra

Það er leikur að læra

leikur sá er mér kær,

að vita meira og meira,

meira’ í dag en í gær.

Bjallan hringir, við höldum

heim úr skólanum glöð,

prúð og frjálsleg í fasi.

Fram nú allir í röð.

                Guðjón Guðjónsson

Það gefur á bátinn

Það gefur á bátinn við Grænland

og gustar við sigluna kalt.

En togarasjómanni tamast það er

að tala sem minnst um það allt.

En fugli sem flýgur í austur

er fylgt yfir hafið með þrá

og vestfirskur jökull sem heilsar við Horn

í hylling, með sólroðna brá,

segir velkominn heim, sértu velkominn heim.

Þau verma hin þögulu orð.

Sértu velkominn heim yfir hafið og heim.

Þá er hlegið við störfin um borð.

En geigþungt er brimið við Grænland

og gista það kýs ekki neinn.

Hvern varðar um draum þess og vonir og þrár

sem vakir þar hljóður og einn.

En handan við kólguna kalda

býr kona sem fagnar í nótt

og raular við bláeygan, sofandi son

og systur hans, þegjandi hljótt.

Sértu velkominn heim, sértu velkomin heim.

Að vestan er siglt gegnum ís.

Sértu velkominn heim yfir hafið og heim.

Og Hornbjarg úr djúpinu rís.

                               Kristján frá Djúpalæk

Það vex eitt blóm fyrir vestan

Það vex eitt blóm fyrir vestan
og vornóttin mild og góð
kemur á ljósum klæðum
og kveður því vögguljóð.

Ég ann þessu eina blómi
sem aldrei ég fékk að sjá.
Og þangað horfir minn hugur
í hljóðri og einmana þrá.

Og því geng ég fár og fölur
með framandi jörð við il.
Það vex eitt blóm fyrir vestan
og veit ekki að ég er til.

                            Steinn Steinarr

Þegar barnið í föt sín fer

Þegar barnið í föt sín fer

fjarska margt að læra þörf er hér.

Fyrst er reynt að hneppa hnapp,

í hnappagatið rétt hann slapp,

renna lás og reima skó.

Reyndar finnst mér komið nóg,

þetta’ er gjörvallt í grænum sjó.

Við skulum:

Hneppa, renna, smella, hnýta,

hneppa, renna, smella, hnýta,

hneppa, renna, smella, hnýta,

hnýta reim á skó.

Þegar fólkið fer að búa

Þegar fólkið fer að búa

fer storkurinn að fljúga,

og fyrr en nokkurn varir heyrist smábarnavæl.

Það þarf að skipta' á bleyjum

á þessum litlu greyjum

og þvo þær síðan upp úr þvottadufti og klór.

Hraun í Öxnadal

Þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla
lék í ljósi sólar,
lærði hörpu að stilla,
hann sem kveða kunni
kvæðin ljúfu, þýðu,
skáld í muna og munni,
mögur sveitablíðu.

Rétt við háa hóla,
hraunastalli undir,
þar sem fögur fjóla
fegrar sléttar grundir,
blasir bær við hvammi
bjargarskriðum háður.
Þar til fjalla frammi
fæddist Jónas áður.

Brosir laut og leiti,
ljómar fjall og hjalli.
Lækur vætu veitir,
vökvast bakka halli.
Geislar sumarsólar
silungsána gylla
þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla.

       Hannes Hafstein

Ég vitja þín æska

Ég vitja þín æska um veglausan mar
eins og vinar á horfinni strönd.
Og ég man það var vor er við mættumst þar,
þá var morgunn um himinn og lönd.
Þar var söngfuglamergð öll á flugi og ferð
en þó flaug enginn glaðar sinn veg
og um heiðloftin blá vatt sér væng sínum á
og sér vaggaði léttar en ég.

Þá söng ég um ástina sigurljóð tóm
og um sakleysi, æsku og frið.
Og ég leitaði uppi’ öll hin ljúfustu blóm
til að leggja þau hjarta mitt við.
Kossar margtóku þá unga eldheita þrá
sem að eilífðin gæti’ ekki kælt.
Hvað hún helg var og hrein vita vorkvöldin ein
og hvað vinina dreymdi þá sætt.

                          Þorsteinn Erlingsson

Ábyggilega

Ég veit um konu sem kemur á óvart.

Hún er í krabbanum alveg eins og þú.

Hún hefur áhuga á indverskum jóga

og öllu því sem að lítur að trú.

Varst' ekki alltaf að kvarta og kveina?

Þú vildir konu með rísandi ljón.

Þið eigið ábyggilega vel saman

og verðið eflaust á endanum hjón.

Nú vek ég athygli þína á einu:

Þú hefur mest alla tíð verið staur.

Þú gætir komist í sjúklegar álnir

og alltaf átt í vasanum aur.

Já hún á helling af silfri og seðlum

og hefur herbergisþernu og þjón.

Þið eigið ábyggilega vel saman

og verðið eflaust á endanum hjón.

:,: Na, na, na, na, na, na, na, na, na, na. :,:

Það er aðeins eitt sem mér láðist að nefna,

hún hefur útlitið ekki með sér.

Því hún er ófríð og allnokkuð skeggjuð

og ekki öldungis fönguleg ber.

En það er sjálfsagt í stakasta lagi,

því að þú sérð varla hálfa sjón.

Þið eigið ábyggilega vel saman

og verðið eflaust á endanum hjón.

:,: Na, na, na, na, na, na, na, na, na, na. :,:

                               Sálin hans Jóns míns

Lausavísur

Hani, krummi, hundur, svín,
hestur, mús, tittlingur.
Galar, krunkar, geltir, hrín,
gneggjar, tístir, syngur.

Verður ertu víst að fá

vísu, gamli Jarpur.

Aldrei hefur fallið frá

frækilegri garpur.

Gefðu ungum gæðingum

græna tuggu, á morgnunum.

Launa þeir með léttfærum,

lipru, sterku fótunum.

                   Þjóðvísur

Hættu að gráta hringaná

Hættu að gráta hringaná,
heyrðu ræðu mína;
ég skal gefa þér gull í tá
þó Grímur taki þína.

Hættu’ að gráta hringaná,
huggun er það meiri,
ég skal gefa þér gull í tá
þó Grímur taki fleiri.

Hættu’ að gráta hringaná,
huggun má það kalla,
ég skal gefa þér gull í tá
þó Grímur taki þær allar.

              Jónas Hallgrímsson

Íslensk sumarnótt

Enn er nóttin yfir bænum,
andar golan hlýtt frá sænum.
Sólin gulli slær á voga,
sýnist allt af geislum loga.
Mýsnar sér úr holum hraða,
hefja fuglar sönginn glaða.
Merkurdýrin morgunn lofa
en mennirnir sofa.

Nú er lokið öllum erli,
enginn maður hér á ferli,
víst þó mundi hræra hjarta
himnesk sumarnóttin bjarta.
Morgunsólin glóey gyllir,
gróðurangan loftið fyllir.
Munablómin morgunn lofa
en mennirnir sofa.

                   Margrét Ólafsdóttir

Litfríð og ljóshærð

Litfríð og ljóshærð
og létt undir brún,
handsmá og hýreyg
og heitir Sigrún.

Viska með vexti
æ vaxi þér hjá.
Veraldar vélráð
ei vinni þig á.

Svíkur hún seggi
og svæfir við glaum,
óvörum ýtir
í örlaga straum.

Veikur er viljinn
og veik eru börn.
Alvaldur, alvaldur
æ sé þeim vörn.

Sofðu, mín Sigrún,
og sofðu nú rótt.
Guð faðir gefi
góða þér nótt.

           Jón Thoroddsen

Enn syngur vornóttin

Enn syngur vornóttin vögguljóð sín.
Veröldin ilmar, glitrar og skín.
Kvöldsett er löngu í kyrrum skóg.
Öldurnar sungu sig sjálfar í dá.
Síðustu ómarnir ströndinni frá
hverfa í rökkurró.

                     Tómas Guðmundsson

Gömul spor

Nú vefur mig að hjarta sínu nóttin, hlý og hljóð,
og hláturmildur roði’ í vestri skín.
Á minninganna strengjum vakna æsku ástar ljóð
sem eitt sinn kvað ég fagnandi til þín.

Ó, manstu ekki kvöldið sem við þráðum þú og ég
og þræddum döggvott grasið beggja spor.
Því æskan á í sólskininu’ að gangaglöð sinn veg,
við gleymdum okkur bæði þetta vor.

Og vornóttin er ungum vinum aldrei nógu löng
þó allar góðar vættir haldi vörð.
Í lágnættinu hlýddum við á villtan svanasöng
við safaríkan ilm úr grænni jörð.

Við höfum kannske, vina, aldrei verið nógu góð
og vakað helst til stutt í heitri þrá.
En leiðir okkar skildust fljótt við koss og kveðjuljóð
sem kliðmjúk nóttin aðeins heyrði’ og sá.

Ég horfi inn í kvöldroðann, því æska mín er öll,
á örlögunum fáir kunna skil.
En þú ert fangi’ í dalnum þínum, bak við bláhvít fjöll
og bíður þess sem aldrei verður til.

Því hvert sinn þá er gróandinn fær minnst við mildan svörð
í minningum þú kemur sérhvert vor.
Þá leiðumst við í sólskininu glöð um græna jörð
sem geymir okkar löngu horfnu spor.

                    Valdimar Hólm Hallstað

Vorkvöld við Hrútafjörð

Vaknar jörð af værum blundi.
Vorsins töfrar heiminn fylla.
Logar bál á lygnu sundi
ljóssins öldur skýin gylla.

Kyssir fjöllin, kostaríku,
kvöldsól yst við hafsbún hljóða.
Fagnar andinn frelsi slíku,
fyllist trú á landið góða.

Yndisfagur, svali, særinn
sáttur hlær við fjörusandi.
Djásnir hafsins, blíði blærinn
ber í næði upp að landi.

Unaðsdrauma æsku minnar
eygi ég á þessum slóðum.
Kvöldsins tónar kyrrðarinnar
kveða þá í hálfum hljóðum.

                       Ása Stefánsdóttir

Ökuljóð

Áfram veginn í vagninum ek ég
inn í vaxandi kvöldskugga þröng.
Ökubjöllunnar blíðróma kliður
hægur blandast við ekilsins söng.

Nú er söngurinn hljóður og horfinn,
aðeins hljómar frá bjöllunnar klið.
Allt er hljótt yfir langferða leiðum
þess er leitar að óminni’ og frið.

                        Þýð: Freysteinn Gunnarsson

Kveðja farmannsins

Í kvöld þegar fleyið ber þig burt frá mér
bið ég að megi gæfan fylgja þér.
Meðan oss skilja hafsins svölu sund
sælt er að eiga von um endurfund.

Hvert sem þig aldan burtu frá mér ber,
brennandi þrá og ást mín fylgi þér.
Blærinn sem strýkur blítt um þína kinn
ber mína hjartans kveðju, vinur minn.

                            Ágúst Böðvarsson

Söngur sáðmannsins

Ef ég mætti yrkja,

yrkja vildi’ ég jörð.
Sveit er sáðmanns kirkja,

sáning bænargjörð.
Vorsins söngvaseiður

sálmalögin hans.
Blómgar akur breiður,

blessun skaparans

Musterisins múra

marka reginfjöll.
Glitveg gróðurskúra

geislar skreyta höll.
Gólf hins gróna vallar

grænu flosi prýtt.
Hvelfing glæstrar hallar,

heiðið blátt og vítt.

Vígjum oss í verki,

vorri gróðurmold.
Hefjum hennar merki

hátt á móðurfold.
Hér er helgur staður,

hér sem lífið grær,
Íslands æskumaður,

Íslands frjálsa mær.

                  Bjarni Ásgeirsson

Stenka Rasin

Norður breiða Volgu vegu
veglegt fer, með þungum skrið,
skipaval, mót stríðum straumi,
Stenka Rasins hetjulið.

Fremstur stendur frægur Rasin,
faðminn opnar blíðri snót.
Kærleikshátíð heldur Rasin,
hlýnar sál við ástarhót.

Læðist kurr um kappaskarann,
kempan sveik vort bræðralag.
Eina stund með ungmey var hann,
ástarbljúgur sama dag.

Aldrei beiskan hug né hatur
hver til annars bárum vér.
Móðir Volga bjarta brúður
besta hnoss mitt gef ég þér.

Volga, Volga, mikla móða,
móðir Rússlands ertu trú.
Aldrei djarfir Don-Kósakkar
dýrri gjöf þér færðu’ en nú.

Hví er þögn, þér hljóðir standið,
hefjið dans og gleðimál.
Hefjum forna frægðarsöngva,
friður sé með hennar sál.

                     Þýð: Jón Pálsson frá Hlíð

Stolin stef

Er hylur snjórinn hvíti sálar glugg
og séffinn neitar hverri bón
og eðla vín er súrt sem bragðvont brugg
og basl með heyrn og sjón.

Og út úr takti bundnum tregaslög
sem trommar hjartað sárt og reitt.
Og skrámuð öndin orðin ráðvillt, rög
og rís ei framar neitt.

Hljómar gamalt lúið lag
og læðist inn á gafl.
Og sálar brátt um bjartan dag
bráðna klaki og skafl.

Það eitt ég vinur get þér sagt með sann
er situr einn með þrútið nef.
Sá lifir af sem rámri röddu kann
að raula stolin stef.

                       Tómas R. Einarsson

Faðmur dalsins

Hér í dalnum er draumfagurt vor
lóan syngur og lækurinn hlær
og hér á ég svo ótalmörg spor
er um vanga lék svalandi blær.

Hér er ilmur úr gróandi jörð
geislar leika um lautir og börð.
Lóan syngur og lækurinn hlær
Hér á hólnum stóð hjartahlýr bær.

Langt er nú síðan ég hoppaði’ og hló
og hentist um lautir og mó.
Enn syngur lóan og lækurinn hlær,
en horfinn er hjartahlýr bær.

Já, svo líða árin fjær og fjær.
Hvar eru sporin mín frá því í gær?

                    Edda Vilhelmsdóttir frá Laugardal

Þú ert mín draumadís

Þú ert mín draumadís
er dagur í austri rís.
Ég held til þín heim á leið,
en hratt rennur tímans skeið.
Ég kem þegar kvölda fer
og kátur að dyrum ber,
ég mæti þér, dís minna drauma,
hve dásamlegt húmið er.

Lengi ég þráði þig,
að þú gætir elskað mig.
Ég hélt út í heim frá þér
og hugði þig týnda mér.
Nú flýti ég för til þín
og fagnandi kvöldsólin skín.
Því bréfið þitt lífinu breytti,
þú bíður mín ástin mín.

                 Pétur Aðalsteinsson

Lát nikkuna hljóma

Lát nikkuna hljóma og danslagið duna
við dynjandi trommunnar slátt.
Því dansglaðir fætur um dansgólfið bruna
svo dillandi fjörugt og kátt.

Í hálfdeyfðum ljósum og vanga við vanga
þau vefja hvort annað svo þétt,
og rómantík kvöldsins hún ríkir í taugum,
og rytmanum fylgja þau nett.

Nikkunnar hrífandi hljómur
hríslast um taugar og blóð.
Húmsins heillandi slæður
hjúpast um drengi og fljóð.

Lifna unaðar eldar,
ástar á líðandi stund.
Brennandi kossar á vanga og vör
og vonir um endurfund.

                     Pétur Aðalsteinsson

Vorvindar

Þegar hlýir vorsins vindar
vetrar leysa klakabönd,
grænka taka tún og rindar,
tíbrá vefur dal og strönd.

Heim úr suðri fuglar fljúga
fylla loftið gleðisöng,
kátar öldur kletta gnúa,
kvöldin verða björt og löng.

Vorsins ungi undramáttur
öllu lífi er fögnuð býr,
og þess kviki andardráttur
öllum svalar, mildur, hlýr.

Aldnir hugir aftur finna
æsku sinnar draumalönd,
sjá í veröld vona sinna
við sér hlæja bláa strönd.

                Páll Helgason

Sumar er í sveitum

Sumar er í sveitum,
söngur í mó,
ljómi yfir leitum,
logn út um sjó.
Andar árblæ heitum
á algrænan skóg.
Sumar er í sveitum,
söngur í mó.

           Friðgeir H. Berg

Máttur kærleikans

Sem heilagt ljós á háska slóðum
er hrekur angist dýrs og manns
gefur hann lífsmagn þreyttum þjóðum,
þannig er máttur kærleikans.
Leggur hann ei á aðra skyldur,
umber hann hroka, svik og tildur,
leitar hins hrjáða, huggar þann smáða,
sefar hvern þjóst í þeli hans,
þannig er máttur kærleikans.

                      Böðvar Guðmundsson

Logn og blíða

Logn og blíða, sumarsól
signir fríðan dal og hól.
Allt í fjöri iðar, titrar,
angar blóm er fyrrum kól.

Fjöll að ganga fýsir þá
ferðalanga, stóra’ og smá.
Fjallatindar laða, lokka,
löngun magnast, brennur þrá.

Hæst upp á tinda
við fagnandi förum.
Áfram hærra, áfram hærra,
upp við skulum ná.

                        Björgvin Jörgensen

Í páfans sal

Í páfans sal er sælan full
því syndalausnin veitir gull.
Hin bestu vín hann velur sér,
það væri staður handa mér!

Og þó; og þó! Sá hængur er þar á,
hann enga stúlku kyssa má,
í bólið ávallt einn hann fer,
nei, ekki er þetta handa mér!

Í soldáns höll er hýr og glöð
og harla fögur kvennaröð,
með þeim hann stundir styttir sér,
sú staða’ er einmitt handa mér!

Og þó; og þó! Hann á sér illa trú,
því allan víndrykk bannar sú,
við staup hann aldrei unir sér,
nei, ekki’ er þetta handa mér!

En ef nú betur að er gáð,
er ugglaust hægt að finna ráð.
Að vera eitt er allt of klént,
en engin neyð að vera tvennt!

Ný kyss mig stúlka, þess ég þarf,
mig þyrstir helst í soldáns starf,
og skenkið bræður, skál er tóm,
nú skal ég stunda páfadóm. SKÁL!

                              Jón Helgason

Hvar er sú ást?

Hvar er sú ást sem okkur batt?
Hvar er sú dýrð sem fékk mig glatt?
Elligul mynd, óljós og máð frá æsku minni.

Hvar er sú ást, hvar brosin blíð,
hvar blómin öll frá fyrri tíð?
Mynd sem er nú minning í hugans inni.

Vindurinn bar bros þitt í hlað.
Hló ég mitt svar, hjartað við kvað.
Hvað er svo eftir af því nú? Inntu mér það.

Fátækleg hús, heimur sem var
huganum kær, það er mitt svar.
Í tímans þögn, fortíð mín öll falin er þar.

                             Þýð: Jón Óskar

Abba-labba-lá

Hún hét Abba-labba-lá.

Hún var svört á brún og brá

og átti kofa’ í skóginum

milli grænna greina

og trúði’ á stokka’ og steina.

Einu sinni sá ég Abba-labba-lá,

hún dansaði í skóginum

svört á brún og brá.

Mér hlýnaði um hjartað

og hrópaði hana á:

Abba-labba, Abba-labba,

Abba-labba-lá.

Abba-labba-lá.

                     Davíð Stefánsson

Áin líður

Ein í húmi áfram líður
áin, lygn og tær.
Ymur hennar ómur þýður
er hún bugðast hrein og skær.

Hún sem þekkir hafið bláa,
hnígur endalaust,
kveður blítt við lundinn lága,
ljúft þar kvöddumst við í haust.

Fljót, þú sem hnígur í fjarlæga unn
finndu þá mey sem að er okkur kunn.

Segðu henni sem að bíður
senn ég komi heim,
er þú alein áfram líður
út í hafsins víða geim.

Seljadalsrósin

Í suðri reis máninn og sveif yfir tindum,
en sólin var horfin við bládjúpsins rönd,
er við gengum tvö sæl upp með Seljadalslindum
er silfur sitt spunnu’ yfir iðgróin lönd.

Hverri sumarrós fegri var fljóðið mitt bjarta,
ei fegurð var samt hennar dýrasta hrós.
Í augum lék bjarmi frá einlægu hjarta,
því unni ég Maríu Seljadalsrós.

Og mjúkt þegar húmið út möttul sinn breiddi,
og María hlýddi’ á mig, sólhýr á brá,
okkur tunglskinið, lindin og sefblærinn seiddi,
mér Seljadalsrósin gaf ást sína þá.

                         Séra Friðrik A. Friðriksson

Húmljóð

Nálgast nóttin kær, næturmildur blær
niðar í laufi, hlýr og vær.
Ég ætla’ að ganga út í kvöld í aftansólarglóð
og blærinn heyrir einn mitt litla ljóð.

Þegar húmið hnígur yfir grund
hugur ávallt leitar á þinn fund,
því þú átt mig ein, þú átt mig ein,
þig eina vil ég eiga hverja stund.

                      Loftur S. Loftsson

Lækurinn

Lífið rennur sem lækur
með lygnu og djúpan hyl,
grefur sér farveg og fellur
um flúðir og klettagil.
Við bakkana beggja megin
blandast hin tæra lind,
uns lækurinn orðinn er allur
annarra spegilmynd.

Lækurinn minnir á lífið,
lindin er tær og hrein,
í fljótið ber hann öll fræin
sem falla af næstu grein.
Því fljótið er lífsins ferja
er flýtur með þungum straum,
ljóðið um lindina tæru,
lækjarins óskadraum.

                   Sigurður Hansen

Rósin

í vetrarins frosti og fönnum
fölnuðu jurtir í reit.
Til foldar nú laufblöðin féllu
er fjarlægðist árstíðin heit.
Og ilmrósin höfuð sitt hneigði,
það hrímkaldri jörðinni fól,
því unun að vori hún eygði
ef örlítið fengi hún skjól.

En mennirnir áttu í önnum,
og enginn því rósina sá,
þeir hættu að ganga um garðinn
er gróðurinn lagðist í dá.
Og svo komu vetrarins vindar
og veittust að rósinni hart,
sem langaði svo til að lifa
og líta’ aftur vorið sitt bjart.

Já, vindarnir kveinuðu´og hvæstu
og kuldanum læddu að rót,
þeir máttvana limarnar lömdu
svo lögðust þær jörðinni mót.
Nú dáin er ilmrósin unga,
því umhyggju mannanna’ ei naut.
En blómsálin hóf sig til hæða
á himinsins eilífðarbraut.

                     Margrét Ólafsdóttir

Komdu nú og kysstu mig

Komdu nú og kysstu mig
kærasta, bið ég þig,
yndisleg og ástúðleg,
æ, segðu já.

Hún svarar, nei, nei, nei,
nefndu’ ekki, svei, svei, svei,
sussu, sussu, nei, nei, nei,
nei, það er frá.

Lonníetturnar

Ég lonníetturnar lét á nefið
svo lesið gæti ég frá þér bréfið.
Ég las það oft og mér leiddist aldrei
því lifað gæti ég ei án þín.
:/: Tra la la la la, mín ljúfa :/:
Ég las það oft og mér leiddist aldrei
því lifað gæti ég ei án þín.

Ég trúi á ljós

Ég trúi á ljós sem lýsir mér,
á líf og sannleika
og sigur þess sem sannast er
og sættir mannanna,

á afl sem stendur ætíð vörð
um allt sem fagurt er,
á Guð á himni, Guð á jörð
og Guð í sjálfum mér.

               Pétur Þórarinsson

Vorvindar glaðir

Vorvindar glaðir glettnir og hraðir
geysast um löndin, rétt eins og börn.
Lækirnir skoppa, hjala og hoppa,
hvíld er þeim nóg í sæ eða tjörn.
Hjartað mitt litla hlustaðu á
hóar nú smalinn brúninni frá.
Fossbúinn kveður, kætir og gleður.
Frjálst er í fjalladal.

              Þýð: Helgi Valtýsson

Hátt upp til hlíða
helst vil ég líða,
ljósálfa stíga ljúflingadans,
finna þar friðinn
fossa við niðinn,
drottningu faðma draumanna lands.
Svanirnir kvaka kvæðin sín blíð.
Kvöldblærinn strýkur vangann á hlíð.
Þar vil ég vera,
vaka og gera
söng um þig sumarnótt.

           Einar E. Sæmundssen

Langt langt í burt

Langt, langt í burt til hárra heiða

hverfur mín þrá.

Langt, langt í fjarska faðminn breiða

fjöllin mín hvít og blá.

Vorsins ljóð í hjarta hljómar,

hugur einn það veit.

Heim, heim í sál mér endurómar,

eilíf er þrá mín og heit.

Langt, langt í burt til heimahaga

hugurinn flýr.

Enn man ég liðna dýrðardaga,

dásamleg ævintýr,

sólskin yfir suðurfjöllum,

söng og vængjaklið,

sól, sól og vor í hugans höllum,

hamingju, gleði og frið.

              Jón frá Ljárskógum

Á hörpunnar óma

Á hörpunnar óma við hlustum í kvöld,

mín hjartkæra draumfagra meyja.

Og tunglskinið hefur sín töfrandi völd

er tónarnir síðustu deyja.

Í hillingum sjáum við sólfagra strönd,

þar svífum við tvö ein um draumfögur lönd.

Og tunglskinið hefur sín töfrandi völd

er tónarnir síðustu deyja.

Er nóttin oss býður sín litskreyttu ljós,

er leiftra um himinsins veldi,

þá gef ég þér ást mína, heiður og hrós

og hamingju á þessu kveldi.

Við dönsum og syngjum mitt seiðandi lag

uns sjáum við roða hinn komandi dag.

Og þá áttu ást mína, heiður og hrós

og hamingju frá þessu kveldi.

                         Theódór Einarsson

Róninn

Undir gömlum árabát er næturstaður manns.
Kassi merktur Tuborg öli er eina mublan hans.
Stundar ekki vinnu bara betlar lítið eitt.
Í bláleitt glas af kogara er hverri krónu eitt.

Fátt eitt skiptir máli og hann fréttir aldrei neitt,
furðulega rólegur samt er hann yfirleitt.
Fólki því sem finnst hann vera róni og flökkudýr
er einnig fjarlægt bölið sem í brennivíni býr.

Hann átti eitt sinn fjölskyldu, já bæði bíl og hús.
Bakkus tók það frá honum nú eru þeir tveir dús.
Og fólki er svo sem sama þó að róni spræni í brók,
og stolt hans var það fyrsta sem hann Bakkus gamli tók.

Nú er það svo afstætt hver er aumingi og svín.
Á dómsins æðsta degi drekkur róninn máske vín
við háborðið með Pétri og himna feðgunum.
Í hlýju þornar hlandið úr rónabuxunum.

                                             Magnús Eiríksson

Efst á Arnarvatnshæðum

Efst á Arnarvatnshæðum
oft hef ég fáki beitt.
:/: Þar er allt þakið í vötnum
og þar heitir Réttarvatn eitt. :/:

Og undir norðurásnum
er ofurlítil tó
:/: og lækur líður þar niður
um lágan hvannamó. :/:

Á engum stað ég uni
eins vel og þessum, mér.
:/: Ískaldur Eiríksjökull
vet allt sem talað er hér. :/:

             Jónas Hallgrímsson

Hann Gústi í Hruna

Hann Gústi í Hruna, með harmonikkuna,
hann var sem funi sá sveinn.
Hann spilaði valsa með spriklandi galsa,
í splæs var hann alls ekki seinn:
Og enga ég veit um, þar austur í sveitum,
sem vildu’ honum neita um dans.
Þær unnu’ honum einum, þó oft væri’ í meinum
og læddust í leynum hans.

Já, það var karl sem að kunni að
kyssa , drekka og slást.
Klammaríi hann kom af stað
hvar sem hægt var að upplifa það.
Já, það var karl sem að kunni að
kyssa , drekka og slást.
Enda sagði’ hann það oft; „það er ánægjan mín
ástir slagsmál og vín.“

Laugardagskvöld á Gili

Það var kátt hérna’ um laugardagskvöldið á Gili,
það kvað við öll sveitin af dansi og spili,
það var hó! Það var hopp! Það var hæ!
Hann Hofs-Láki, æringi austan af landi,
þar úti í túnfæti dragspilið þandi,
hæ, dúddelí, dúddelí, dæ!

Þar var Dóra á Grund, hún er forkunnar fögur
og fín, en af efnunum ganga’ ekki sögur,
hún er glettin og spaugsöm og spræk.
Þar var einþykka duttlungastelpan hún Stína
og hún stórlynda Sigga og Ása og Lína
og hún María litla á Læk.

Þar var Pétur á Gili og Gústi á Bakka,
tveir góðir sem þora að láta það flakka
og að stíga við stúlkurnar spor.
Þar var Dóri í Tungu og Bjössi á Barði
og bílstjóri’ úr Nesinu’ og strákur frá Skarði
og hann Laugi sem var þar í vor.

Og þau dönsuðu þarna í dynjandi galsa
og þau dönsuðu polka og ræla og valsa,
svo í steinum og stígvélum small,
og flétturnar skiptust og síðpilsin sviptust
og svunturnar kipptust og faldarnir lyftust
og danslagið dunaði’ og svall.

Inni’ í döggvotu kjarri var hvíslað og hvískrað
og hlegið og beðið og ískrað og pískrað
meðan hálfgagnsætt húmið féll á.
Þar var hlaupið og velst yfir stokka og steina
og stunið og hjúfrað í laufskjóli greina,
„sértu’ að hugsa’ um mig hafðu mig þá.“

Yfir byggðinni stjörnunótt blikaði fögur,
yfir blikandi vatni með laufskógakögur
lá gullið og vaggandi glit,
og frá birki og smára og bliknandi töðu,
frá brekkum og grundum og túni í hlöðu
lagði áfengan ilm fyrir vit.

Og refur með gaggi tók undir við óminn
og andvaka krummi að brýna tók róminn,
en þau hjúin þau heyrðu það ei.
En „krunk“ heyrðist bergmál í Selfjalli segja
og sem svar við hans Hofs-Láka dúdelídeia
kom dúdwelí, dúdelí dei!

                                    Magnús Ásgeirsson

Kátir dagar

Kátir dagar :/: koma’ og fara :/:
hvað er það að :/: lifa’ og spara :/:
dátt við syngjum :/: dönsum nætur :/:
dröttumst oftast :/: seint á fætur :/:

Þannig áfram, áfram, áfram ævin líður
undur fljótt og tíminn aldrei bíður, bíður.
Svífa’ í sælum draumi svanni og halur fríður,
syngja’ og dansa og tra-la-la-la-la.

Vífin ungu :/: vefjum örmum :/:
villumst stundum :/: gleymum hörmum :/:
oft um nætur :/: ástin brennur :/:
öll á burt er :/: dagur rennur :/:

Þannig áfram, áfram…………………

                                        Jenni Jóns

Kolbrún mín einasta

Kolbrún mín einasta ástfólgna hlín,
mín aleigan dýrmætust löngu.
:/: Svo ertu þá komin aftur til mín
um óraveguna ströngu :/:

Nú ætlarðu’ að verða þá alltaf hjá mér,
svo aldregi þurfum að skilja
:/: og lofa mér una og unna þér
uns algleymis skuggarnir hylja :/:

                                  Hannes Hafstein

Ég eignaðist fádæma úrillan mann

Ég eignaðist fádæma úrillan mann
og ætti því sjálfsagt að skilja við hann.

Viðlag:
En ég elska’ hann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Hann heldur að Guð hafi’ af gæsku við mig
mér gefið það hlutverk að stjana við sig.

Og ég þarf að kveikja hans kvöldpípu í
því kannski hann gæti sig ofreynt á því.

Og kjöt vill hann ólmur fá á hvern sinn disk
en ef hann fær kjöt, ja þá heimtar hann fisk.

Ég giftist um sumar í sólgulum kjól.
Hann seldi þann kjól fyrir viskí og rjól.

Hann tjáði mér ást sína’ af eldmóði fyrst,
en eilífð er síðan hann hefur mig kysst.

Hann sefur með æðarsæng ofan á sér,
en einlægt hann rænir samt teppinu’ af mér.

                                               Jónas Árnason

Donna Donna

Ungur kálfur, einn í kerru,
er á leiðinni’ á markaðinn.
Hátt í lofti sér hann svölu
svífa frjálsa um himininn.

Viðlag:
Napur vindur hlær og hlær
og hamast villt og ótt,
hlær og hlær í heilan dag
og hálfa sumarnótt.
:/: Donna, Donna, Donna, Donna
Donna, Donna, Donna, Don :/:

Hættu’ að kvarta hvæsir bóndinn,
kálfur ertu með band um háls.
Af hverju hefurðu ekki vængi
eins og svalan stolt og frjáls.

Saklaus kálfur svo var drepinn,
sjálfur dauðinn hann ungan fann,
samt hann ætíð unni frelsi
eins og svalan sem fljúga kann.

                        Valur Óskarsson.

Tvær úr Tungunum

Við erum tvær úr Tungunum

Og til í hvað sem er.

Hundleiðar á hænsnunum

og harðlífinu hér.

Eftir fjórtán ár í forinni,

okkur finnst við verðskulda,

að stinga af úr sveitinni

og sjá höfuðborgina.

Við erum;

Útvaxnar á ýmsum stöðum

rauðbirknar og frekknóttar,

klofnar upp að herðablöðum,

kafloðnar og kiðfættar,

nærsýnar og naflaslitnar,

nefbrotnar, í keng,

vergjarnar og veðurbitnar,

valkyrjur í spreng.

Við æddum inn í öngþveitið

og ultum til og frá,

ruddumst inn á dansgólfið

og djöfluðumst því á.

Gunna systir glennti sig,

í geysihröðum ræl,

rann svo beint á rassgatið

og snéri sig á hæl.

Við erum…….

                  Halli og Laddi

Lítill sumarlækur

Lítll sumarlækur

leikur sér um blómagrund.

Gegnum fagurgróinn lund

hann braut sér ryður beina.

Milli grænna greina

blítt við smáum blómum hlær,

botn og svarta steina þvær,

hann vill þá vaska hreina.

                      Páll J. Árdal

Blunda barnið góða

Blunda barnið góða,

ég bæri vöggu hljóða.

Svo þig dreymi dátt og blítt

dilla ég þér hægt og þýtt.

Blunda barnið góða.

Grein á víntré vænu

þú vex í skrúði grænu.

Út í heiminn brátt þig ber,

burt frá móðurhönd þú fer.

Grein á víntré vænu.

Gleym ei æsku – inni

og eigi móður þinni.

Mundu öll þín ævispor,

elsku barn, þitt faðir vor.

Gleym ei æsku inni.

               Bjarni Jónsson

Belamí

Ein lítil saga barst um bæinn fljótt,
þær berast húsa á milli furðu skjótt.
Í hverju horni hvíslað var á kvöldin
og horft í leyni á bak við gluggatjöldin.

Því eins og farfugl flýgur yfir sæ
úr fjarska kom hann hér í þennan bæ.
Og meyjar syngja sérhvern dag svo glaðar
þennan brag.

Engin er eins og þú, Belamí,
ég er hér sjáðu nú Belamí.
Hjartað ótt í barmi berst.
Brögðum þínum engin verst.
Komdu fljótt nú í nótt Belamí.

Enginn er eins og þú Belamí.
Engri tryggð lofar þú Belamí.
Áður en þú aftur ferð
eina nótt samt gefðu mér,
Belamí, Belamí, Belamí.

Anna litla

Anna litla, létt á fæti
– Eins og gengur, eins og gengur –
Anna litla, létt á fæti,
lagði' af stað í berjamó.

Fjórir ungir, sætir sveinar,
– Eins og gengur, eins og gengur –
Fjórir ungir, sætir sveinar
sátu þar á grænni tó.

Einn af þeim var ósköp feiminn,
– Eins og gengur, eins og gengur –
Einn af þeim var óskp feiminn,
Önnu litlu kyssti þó.

Annar, talsvert áræðnari,
– Eins og gengur, eins og gengur –
Annar, talsvert áræðnari,
af Önnu skýlu' og svuntu dró.

Sá þriðji’ enn meiri hugdirfð hafði
– Eins og gengur, eins og gengur –
Sá þriðji enn meiri hugdirfð hafði
um hana' í mjúkri lautu bjó.

Eitthvað fékk sá fjórði' að gera
– Eins og gengur, eins og gengur –
Eitthvað fékk sá fjórði' að gera.
Nú finnst mér vera kveðið nóg.

Því hvað hann gerði, ef vissir væna,
– Eins og gengur, eins og gengur –
Því hvað hann gerði, ef vissir væna,
þú vildir strax í berjamó.

                        Sigurður Þórarinsson

Hann Stubbur litli

Hann Stubbur litli labbar

með landpóstinum yfir fjöll.

Hann langaði að líta

á landsins stærstu tröll.

Svo fór hann upp á fjöllin

og fékk að líta heljartröll,

en fór á burt sem skjótast

og fannst þau lítil öll.

Þá sá hann sjóinn bláa

og sentist niður snarbrött fjöll.

Er leit hann sig í lygnu

þá loksins sá hann tröll.

Sáuð þið hana systur mína

Sáuð þið hana systur mína
sitja lömb og spinna ull?
Fyrrum átti ég falleg gull;
nú er ég búinn að brjóta og týna.

Einatt hefur hún sagt mér sögu;
svo er hún ekki heldur nísk;
hún hefur gefið mér hörpudisk
fyrir að yrkja um sig bögu.

Hún er glöð á góðum degi
- glóbjart liðast hár um kinn -
og hleypur þegar hreppstjórinn
finnur hana á förnum vegi.

                           Jónas Hallgrímsson

Segðu ekki nei

Út við gluggann stendur stúlkan og hún starir veginn á
og hún bíður og hún vonar að hún vininn fái að sjá.
En um síðir hringir síminn og hún svarar í hann fljótt:

„Halló, halló“ segir herrann, „viltu koma að dansa í nótt?“

Viðlag:

„Segðu ekki nei, segðu kannski, kannski, kannski,
segðu að þú elskir engan nema mig.
Segðu ekki nei, segðu kannski, kannski, kannski,
þá aldrei, aldrei ég skilja mun við þig.“

Unga stúlkan, hún er stórhrifin og strax hún segir já.
Arm í arm þau leiðast, ungu hjúin ætla ballið á.
Og er hljóma ljúfu lögin, blítt hann hvíslar: ,,Heyrðu mig,
viltu dansa þennan dans, ég gjarnan dansa vil við þig.

Og í ljúfum draumi líður kvöldið, loks er komin nótt.
Og við trúum stundum tæplega hve tíminn líður fljótt.
Og er vangi strýkur vanga blítt af vörum hvíslað er:
„Elsku litla sæta ljúfan, má ég labba heim með þér.“

                                                Ólafur Gaukur

Selja litla

Selja litla fæddist fyrir vestan,
frjáls og hraust í túni lék hún sér,
hlaut, við nám og erfðir, allra bestan
yndisleik, sem telpum gefinn er.

Svo varð hugur hennar stór og dreyminn,
hjartað sló í vængjaléttri þrá
til að fljúga eitthvað út í heiminn
ævintýraborgirnar að sjá.

Þreyjulaus er þráin eins og bára.
Þungabrim er léttur súgur fyrst.
Því fór Selja litla, sextán ára,
suðurleið í höfuðborgarvist.

Þar var margt um lífsins leik og kæti,
léttur hlátur glaðrar stúlku beið.
Það var eins og þessi kviku stræti,
þrungin lífi, gerðu henni seið.

Næsta sumar var um margt að velja.
Vesturförin yst á haka sat.
Knæpa réði Selju til að selja
setuliði drykk og léttingsmat.

Þar er hún með brosið bjarta og hýra,
borðið þekur drykk og vistum enn
fyrir hermenn ásta og ævintýra,
ameríska gesti. - Seljumenn.

       Guðmundur Ingi Kristjánsson

Brúðarskórnir

Alein sat hún við öskustóna.
- Hugurinn var frammi á Melum.

Hún var að brydda brúðarskóna.

- Sumir gera allt í felu

Úr augum hennar skein ást og friður.

- Hver verður húsfreyja á Melum?

Hún lauk við skóna og læsti þá niður.

- Sumir gera allt í felum.

Alein grét hún við öskustóna.

- Gott á húsfreyjan á Melum.

Í eldinum brenndi hún brúðarskóna.

- Sumir gera allt í felum.

                         Davíð Stefánsson

Nú skal syngja um kýrnar

Nú skal syngja' um kýrnar,

sem baula hátt í kór,

þær gefa okkur mjólkina

svo öll við verðum stór.

Mjólk, mjólk, mjólk, mjólk, mjólk.

Mö mö mö..........................

Nú skal syngja' um hænsnin,

sem gagga endalaust,

þau gefa okkur eggin

svo öll við verðum hraust.

Egg, egg, egg, egg, egg,

Ga ga gó.......................

Nú skal syngja' um lömbin,

sem jarma sætt og blítt,

þau gefa okkur ullina

svo okkur verði hlýtt.

Hlýtt, hlýtt, hlýtt, hlýtt, hlýtt.

Me me me......................

Til eru fræ

Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von sem hefir vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst
og aldrei geta sumir draumar ræst.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn, sem aldrei verða menn

                                    Davíð Stefánsson

Að lífið sé skjálfandi

Að lífið sé skjálfandi lítið gras,
má lesa í kvæði eftir Matthías
en allir vita hver örlög fær
sú urt sem hvergi í vætu nær.
Mikið lifandis skelfingar ósköp er gaman
að vera svolítið hífaður.

Það sæmir mér ekki sem Íslending
að efast um þjóðskáldsins staðhæfing.
En skrælna úr þurrki ég víst ei vil
og vökva því lífsblómið af og til.
Mikið lifandis.........

Nú þekkist sú skoðun og þykir fín
að þetta vort jarðlíf sé ekkert grín.
Menn eiga að lifa hér ósköp trist
og öðlast í himninum sæluvist.
Mikið lifandis........

En ég verð að telja það tryggara
að taka út forskot á sæluna,
því fyrir því fæst ekkert garantí
að hjá Guði ég komist á fyllerí.
Mikið lifandis..........

                                 Sigurður Þórarinsson

Uppi á himins bláum boga

Uppi' á himins bláum boga
bjartir stjörnuglampar loga,
yfir sjóinn undurbreiða
unaðsgeisla máninn slær.
En hvað er fegurð himinsala?
Hvað er rós og blómin dala
móti djúpu meyjar auga,
mátt er allan sigrað fær.

                   Benedikt Gröndal

Lorelei

Ég veit ekki' af hvers konar völdum
svo viknandi dapur ég er.
Ein saga frá umliðnum öldum
fer ei úr huga mér.
Það húmar og hljóðlega rennur
í hægðum straumlygn Rín.
Hinn ljósgullni bjagtindur brennur,
þar blíðust kvöldsól skín.

Þar efst situr ungmey á gnúpi,
með andlit töfrandi frítt,
og greiðir, í glitklæðahjúpi,
sitt gullhár, furðu sítt.
Með gullkambi' hún kembir sér lengi
og kveður undrabrag.
Svo voldugt að við stenst engi
er vífsins töfralag.

             Heinrich Heine – Steingrímur Thorsteinsson

Yndislegt líf

Ég sé lífsins tré
á háum hól
á himni sé ég bjarta morgunsól
og ég hugsa með mér
þetta' er yndisleg jörð

Ég sé gömul hjón
og glaðleg börn
sem ganga frjáls við litla tjörn
og ég hugsa með mér
þetta' er yndislegt líf

Með bjartsýni' í huga
ég býð þeim góðan dag
ég brosi er ég heyri
þau syngja þetta lag
og með von og trú
í veröldinni nú
við getum lifað ég og þú

Ég sé lítil börn
og lífsins tré
og lífið sjálft er allt sem ég sé
og ég hugsa með mér
þetta' er yndislegt líf

og ég hugsa með mér
þetta' er yndisleg jörð.

             Weiss - Kristján Hreinsson

Síldarvalsinn

Syngjandi sæll og glaður,
til síldveiða nú ég held
það er gaman á Grímseyjarsundi
vð glampandi kvöldsólareld,
þegar hækkar í lest og hleðst mitt skip
við háfana fleiri og fleiri.
Svo landa ég síldinni sitt á hvað
á Dalvík og Dagverðareyri.

Seinna er sumri hallar
og súld og bræla er,
þá held ég fleyi til hafnar.
Í hrifningu skemmti ég mér
á dunandi balli, við dillandi spil
og dansana fleiri og fleiri
Og nóg er um hýreyg og heillandi sprund
á Dalvík og Dagverðareyri.

                            Haraldur Zophoníasson

Sjómaður dáðadrengur

Hann var sjómaður dáðadrengur
en drabbari eins og gengur.
Hann sigldi í höfn um snæfexta dröfn
þegar síldin sást ekki lengur.

Svo breiðan um herðar og háan
í Hljómskálanum ég sá hann.
Hið kyrrláta kveld lagði kvöldroðans eld
á flóann svo breiðan og bláan.

Nú er skipið hans horfið héðan,
ég hef ekki lengi séð hann.
En knálegir menn þó koma hér enn
- þeir stytta mér stundir á meðan.

                               Ragnar Jóhannesson

Þegar hnígur húm að Þorra

Þegar hnígur húm að Þorra,

oft ég hygg til feðra vorra,

:.:og þá fyrst og fremst til Snorra,

sem framdi Háttatal:.:

Áður sat hann skýr að Skúla,

og þar skálda lét sinn túla,

:.:bæði um hann og Hákon fúla,

sem hirti frelsi vort:.:

Fögur knáttu gullker geiga,

sem að gaman væri að eiga,

:.:full af safa sætra veiga,

er sveif á alla drótt:.:

Snorri kallinn kunni að svalla,

og að kæta rekka snjalla,

:.:þegar húmi tók að halla,

í höllu Skúla jarls:.:

Og hann þoldi að þreyta bögur

og að þylja fornar sögur,

:.:já, allt fram til klukkan fjögur,

þá fór hann í sitt ból:.:

Samt frá hilmi heim hann stundar

út til helgrar fósturgrundar

:.:og sitt skip að búa skundar

það skáldmæringa val:.:

Þá kom bann frá herra Hákon,

sem var harður eins og Drákon.

:.:"Ég er hákon -," sagði Hákon,

"ég er hákonservatív":.:

„Ég vil út! Ég vil út að bragði!

Ég vil út“, þá kempan sagði.

:.:„Ég vil út,“ og út hann lagði

til Íslands sama dag.:.:

Af því beið hann bana síðar,

fyrir buðlungs vélar stríðar.

:.:Síðan gráta hrímgar hlíðar

og holt um Borgarfjörð.:.:

              Hannes Hafstein – Björn M. Ólsen

Þei þei og ró ró

Brátt mun birtan dofna.

Barnið á að sofna.

Þei, þei og ró, ró,

þei, þei og ró, ró.

Barnið á að blunda í ró.

Blessað litla lífið,

laust við jarðar kífið.

Þei, þei og ró, ró,

þei, þei og ró, ró.

Blunda, elsku barnið í ró.

                           Gestur

Þei þei ró ró

Þei, þei, ró, ró,

þagnar fugl í mó.

Ei við skulum hafa hátt,

hægt og rótt þú sofa mátt.

Þei, þei, ró, ró,

þagnar fugl í mó.

Íslands minni

Þið þekkið fold með blíðri brá

og bláum tindi fjalla

og svanahljómi, silungsá

og sælu blómi valla

og bröttum fossi, björtum sjá

og breiðum jökulskalla.

Drjúpi’ hana blessun Drottins á

um daga heimsins alla.

                        Jónas Hallgrímsson

Þitt fyrsta bros

Þú kveiktir von um veröld betri
mín von hún óx með þér.
Og myrkrið svarta vék úr huga mér um stund,
loks fann ég frið með sjálfum mér.

Það er svo undarlegt að elska
- að finna aftur til.
Að merkja nýjar kenndir kvikna,
að kunna á því skil
hvernig lífið vex og dafnar í myrkrinu.
Að hugsa um þig hvern dag, hverja nótt
er skylda sem ber umbunina í sjálfri sér.

Þitt fyrsta bros, þín fyrstu skref, þín fyrstu orð.
Þín fyrstu tár, þín fyrsta sorg, þín fyrsta hrösun.
Þín fyrsta ást, þinn fyrsti koss, þín fyrstu ljóð.
Mér finnst þú munir fæða allan heiminn alveg upp á nýtt.

                                           Ólafur Haukur Símonarson

Þorraþræll

Nú er frost á Fróni,
frýs í æðum blóð,
kveður kuldaljóð
Kári í jötunmóð.
Yfir laxalóni
liggur klakaþil,
hlær við hríðarbyl
hamragil.

Mararbára blá
brotnar þung og há
unnarsteinum á,
yggld og grett á brá.
Yfir aflatjóni
æðrast skipstjórinn,
harmar hlutinn sinn
hásetinn.

Horfir á heyjaforðann
hryggur búandinn:
„Minnkar stabbinn minn,
magnast harðindin. -
Nú er hann enn á norðan,
næðir kuldaél,
yfir móa og mel
myrkt sem hel.“

Bóndans býli á
björtum þeytir snjá,
hjúin döpur hjá
honum sitja þá.
Hvítleit hringaskorðan
huggar manninn trautt;
Brátt er búrið autt,
búið snautt.

Þögull Þorri heyrir
þetta harmakvein
gefur grið ei nein,
glíkur hörðum stein,
engri skepnu eirir,
alla fjær og nær
kuldaklónum slær
og kalt við hlær:

„Bóndi minn, þitt bú
betur stunda þú.
Hugarhrelling sú,
er hart þér þjakar nú,
þá mun hverfa, en fleiri
höpp þér falla í skaut.
Senn er sigruð þraut,
ég svíf á braut.“

                       Kristján Jónsson

Þórsmerkurljóð

Ennþá geymist það mér í minni, María, María,
hvernig við fundumst í fyrsta sinni, María, María.
Upphaf þess fundar var í þeim dúr,
að ætluðum bæði í Merkurtúr.
María, María, María, María, María, María.

Margt skeður stundum í Merkurferðum, María, María,
mest þó ef Bakkus er með í gerðum, María, María.
Brátt sátu flestir kinn við kinn
og kominn var galsi í mannskapinn.
María, María, María, María, María, María.

Því er nú eitt sinn þannig varið, María, María,
að árátta kvensamra er kvennafarið, María, María.
Einhvern veginn svo æxlaðist,
að ég fékk þig í bílnum kysst.
María, María, María, María, María, María.

Ofarlega mér er í sinni, María, María,
að það var fagurt í Þórsmörkinni, María, María.
Birkið ilmaði, allt var hljótt,
yfir oss hvelfdist stjörnunótt.
María, María, María, María, María, María.

Ei við eina fjöl er ég felldur, María, María,
og þú ert víst enginn engill heldur, María, María.
Okkur mun sambúðin endast vel,
úr því að hæfir kjafti skel.
María, María, María, María, María, María.

Troddu þér nú inn í tjaldið hjá mér, María, María,
Síðan ætla ég að sofa hjá þér, María, María.
Svo örkum við saman vorn æviveg
er ekki tilveran dásamleg?
María, María, María, María, María, María.

                                     Sigurður Þórarinsson

Þú eina hjartans yndið mitt

Þú eina hjartans yndið mitt
í örmum villtra stranda,
þar aðeins bjarta brosið þitt
mig ber til draumalanda.
Í þinni finn ég frjálsri brá
svo fagrar innri kenndir,
er seiða til sín traust og þrá
í trú, sem hærra bendir.

                          Guðmundur Geirdal

Þú ert yndið mitt

Þú ert yndið mitt yngsta og besta,
þú ert ástarhnossið mitt nýtt,
þú ert sólrún á suðurhæðum,
þú ert sumarblómið mitt frítt,
þú ert ljósið sem lifnaðir síðast,
þú ert löngunnar minnar Hlín.
Þú ert allt sem ég áður þráði,
þú ert ósk, - þú ert óskin mín.

                                Gestur

Þú komst í hlaðið

Þú komst í hlaðið á hvítum hesti,
þú komst með vor í augum þér.
Ég söng og fagnaði góðum gesti
og gaf þér hjartað í brjósti mér.

Ég heyri álengdar hófadyninn,
ég horfi langt á eftir þér.
Og bjart er alltaf um besta vininn
og blítt er nafn hans á vörum mér.

Þó líði dagar og líði nætur,
má lengi rekja gömul spor.
Þó kuldinn næði um daladætur,
þá dreymir allar um sól og vor.

                           Davíð Stefánsson

Þú og þeir

Ég dái Dubussy.
Ég dýrka Tchaikovsky.
Og Einar Ben og Beethoven
og Gunnar Thoroddsen.

Ég tilbið Harold Lloyd.
Ég tilbið Sigmund Freud.
Og John Wayne og Mark Twain
og þig og Michael Caine.

Syngjum öll um Sókrates
sálarinnar Herkúles.
Um alla þá sem allir þrá
og allir dýrka og dá.

Ég syng um Kólumbus.
Og Sólon Islandus.
Og Mendelsohn og Paul og John
og John Paul Sigmarsson.

Syngjum öll um Sókrates
sálarinnar Herkúles.
Um alla þá sem allir þrá
og allir dýrka og dá.

Syngjum öll um Sókrates
sálarinnar Herkúles.
Um þá sem spá.
En einkum þá sem fallnir eru frá.

                             Sverrir Stormsker

Þórður sjóari

Hann elskaði þilför, hann Þórður,
og því komst hann ungur á flot.
Og hann kunni betur við Halann
en hleinarnar neðan við Kot.
Hann kærði sig ekkert um konur,
en kunni að glingra við stút,
og tæki hann upp pyttlu,
er töf varð á löndun
hann tók hana hvíldarlaust út.

Og þá var hann vanur að segja til svona:
„Ja, sjómennskan er ekkert grín.
:,: Þó skyldi ég sigla um eilífan aldur,
ef öldurnar breyttust í vín :,:
:,: Ja, sjómennskan, ja, sjómennskan,
ja, sjómennskan er ekkert grín“ :,:

Og þannig leið ævin hans Þórðar
við þrældóm og vosbúð og sukk.
Svo kvaddi hann lífið eitt kvöldið,
þeir kenndu það of miklum drukk.
Og enn þegar sjóhetjur setjast
að sumbli, og liðkast um mál,
þá tæma þeir ölkollu honum ti heiðurs
og hrópa í fögnuði: Skál!

Því þá var hann vanur að segja.........

                         Kristján frá Djúpalæk

Þótt hann rigni

Þótt hann rigni, þótt hann digni,

þótt hann lygni aldrei meir,

fram skal stauta blautar brautir,

buga þraut uns fjörið deyr.

Varhug gjalda, horfi halda,

hitta valda braut um leir,

Þótt hann rigni, þótt hann digni,

þá mun lygna síðar meir.

Þúsundfætlan

Baþúba – þúba þúsundfætla

þrammar áfram, oftast ein.

Í hverju skrefi skripla þúsund bein.

Mikið skelfing er hún þúsundfætla sein.

Tiggiddi-taggi-taggi-taggi-dúm-dúm-dúm,

Tiggiddi-taggi-taggi-taggi-dúm-dúm-dúm,

Tiggiddi-taggi-taggi-taggi-dúm-dúm-dúm,

svo dettur hún, búm-búm.

Fæturnir þúsund þurfa’ að trimma,

þjálfa stöðugt ennþá meir,

finnst þó mjög erfitt að fóta sig í leir

enda fætur hennar ekki bara tveir.



Þýtur í laufi

Þýtur í laufi, bálið brennur.

Blærinn hvíslar: „Sofðu rótt.”

Hljóður í hafið röðull rennur,

roðnar og býður góða nótt.

Vaka þó ennþá vinir saman

varðeldi hjá í fögrum dal.

Lífið er söngur, glaumur, gaman,

gleðin hún býr í fjallasal.

            Tryggvi Þorsteinsson

Ömmubæn

Marga góða sögu amma sagði mér,

sögu um það er hún og aðrir lifðu hér.

Alltaf var hún amma mín svo ósköp væn

og í bréfi sendi þessa bæn:

Vonir þínar rætist kæri vinur minn,

vertu alltaf sanni góði drengurinn.

Þó í lífsins straumi bjáti eitthvað á,

ákveðinn og sterkur sértu þá.

Allar góðar vættir lýsi veginn þinn,

verndi’ og blessi elskulega drenginn minn,

gefi lán og yndi hvert ógengið spor,

gæfusömum vini hug og þor.

                             Jenni Jóns

Öxar við ána

Öxar við ána árdags í ljóma

upp rísi þjóðlið og skipist í sveit.

Skjótum upp fána, skært lúðrar hljóma,

skundum á Þingvöll og treystum vor heit.

Fram, fram, aldrei að víkja,

fram, fram bæði menn og fljóð.

Tengjumst tryggðaböndum,

tökum saman höndum,

stríðum, vinnum, vorri þjóð.

                           Steingrímur Thorsteinsson

Ævintýri

La - la - la - la - la ævintýri enn gerast
La - la - la - la - la ævintýri enn gerast

Áður þá oftast álfar og tröll
í ævintýrum
unnu verk snjöll.
En stúlkan sem ég elska og eina kýs,
inn í líf mitt kom eins og álfadís.

La - la - la - la - la ævintýri enn gerast
La - la - la - la - la ævintýri enn gerast

Æska og yndi, ástir og víf
er ævintýri
unaðslegt líf.
Í framtíðinni þegar fjörið dvín,
þá förum við til tunglsins upp á gín.

La - la - la - la - la ævintýri enn gerast
La - la - la - la - la ævintýri enn gerast

                                         Ómar Ragnarsson

Ævintýri á gönguför

Úr fimmtíu senta glasinu ég fengið gat ei nóg,
svo fleygði ég því á brautina og þagði,
- en tók upp aðra pytlu og tappa úr henni dró
og tæmdi hana líka á augabragði.

Mér sortnaði fyrir augum og sýndist komin nótt,
í sál og líkama virtist þrotinn kraftur.
Ég steyptist beint á hausinn, en stóð upp aftur fljótt
og steyptist síðan beint á hausinn aftur.

Svo lá ég eins og skata, uns líða tók á dag,
leit út sem mig enginn vildi finna.-
Ég hélt væri dauður og hefði fengið slag
og hefði kannski átt að drekka minna.

Þó komst ég samt á fætur og kominn er nú hér,
en kölski gamli missti vænsta sauðinn,-
og loksins hefur sannast á Lazarusi og mér
að lífið það er sterkara en dauðinn.

                                           K.N. Júlíusson

Því ekki að taka lífið létt

Því ekki að taka lífið létt

og taka léttan gleðisprett

Og reyna að benda á þá björtu hlið

sem blasir ekki við

Hvers vegna vera að þrasa þreytt

um það sem enginn getur breytt

Því ekki að una glöð í öllu því

sem ekki voru valdir í

Af áhyggjum er víst nóg

Án vinnu fæst ei gleðin þó

Við skulum láta líf og fjör

létta okkar sálarkjör

Þótt gleðin komin sé í dag

má veita kæti í líf og starf

Svona nú ertu lifandi eða hvað ?

því ekki að geysast af stað ?

Þrek og tár

Hann:
Viltu með mér vaka´er blómin sofa
vina mín og ganga suður´að tjörn.
Þar í lautu lágan eigum kofa
lékum við þar okkur saman börn.
Þar við gættum fjár um fölvar nætur,
fallegt var þar úti' við hólinn minn.
Hvort er sem mér sýnist að þú grætur,
seg mér, hví er dapur hugur þinn?

Hún:
Hví ég græt, að burtu' er æskan bjarta,
bernsku minnar dáin sérhver rós.
Það er sárt í sínu unga hjarta
að sjá hve slökkna öll hin skærstu ljós.
Ó, hve fegin vildi ég verða aftur,
vorsins barn og hérna leika mér.
Nú er lamað þrek mitt, þrotinn kraftur,
þunga sorg á herðum mér ég ber.

Hann:
Hvað þá, gráta gamla æskudrauma,
gamla drauma, bara óra´og tál.
Láttu þrekið þrífa stýristauma
það er hægt að kljúfa lífsins ál.
Kemur ekki vor að liðnum vetri?
Vakna´ei nýjar rósir sumar hvert?
Voru hinar fyrri fegri, betri?
Felldu´ei tár en glöð og hugrökk vert.

Hún:
Þú átt gott, þú þekkir ekki sárin
þekkir ei né skilur hjartans mál.
Þrek er gull en gull eru líka tárin,
guðleg svölun hverri þreyttri sál.
Stundum þeim er þrekið prýddi´og kraftur
þögul höfug féllu tár um kinn.
En sama rósin sprettur aldrei aftur
þótt önnur fegri skreyti veginn þinn.

                    Guðmundur Guðmundsson

Önnur sjónarmið

Eitt sinn skaut hinn ofurlitli Amor
ör með segulstál,
sem feyktist burt og flögraði útí buskann,
en laust um sumarmál
lenti hún í minni sál.

Ég var bara líf sem vildi lifa
langan, heitan dag.
Ég var bara víf sem vildi syngja
vorsins dægurlag
og hugsa ekk’um sólarlag.

Ástin heimtar löngum langa bið
leikur með þig til og frá.
Stelur kossi, staldrar við
stutt, og gengur síðan hjá.

Senn er liðin þessi bið
Lokast leiðin fram á við
og hverfa önnur sjónarmið.
Mun ég samt sem áður elska þig?

Ég var bara líf sem vildi lifa
og söng til þín mitt ljóð.
Lagið mitt var vorsins dægurfluga
sem villtist fjótt af slóð,
og fuðraði’ upp í kvöldsins glóð.

Ástin heimtar ...

Þá er liðin þessi bið
og lokuð leiðin fram á við.
Og horfin önnur sjónarmið.
Ég mun samt sem áður elska þig.
Hverfa önnur sjónarmið.
Ég mun samt sem áður elska þig.

                                         Hilmar Oddsson

Bíllinn minn og ég

Búmm saka búmm, búmm búm,.
nú við ökum úr bænum,
búmm saka búmm, búmm búmm,
upp í sveit í einum grænum.
Gatan er öll í holum
og þá ek ég þér hægar
gangverkið allt í molum
og ég tek á þér vægar.

Það er engin sem getur skilið
hvað ég elska þig mikið
og þegar við komum aftur
skal ég þvo af þér rykið.

Búmm saka búmm, búmm, búmm,
elsku bíllinn minn blái
búmm saka búmm, búmm, búmm,
þó brotnar legur þig hrjái,
komin að niðurlotum
já, þú kemst þetta af vana
gírkassinn er í brotum,
já, þú ert dreginn af krana.

Dagar og nætur

Skipið mig ber yfir spegilslétt haf
og stefnan er tekin til þín.
Gleymt hef ég ólgu og óveðragný
og nú kem ég heim á ný.

Í fjörunni stóð ég og fylgdist með sæ
en skipið þitt færðist ei nær.
Nú sé ég betri og bjartari tíð
er nálgast þjóðhátíð.

Já daga og nætur í dalnum ég dvel
og hér vil ég vera með þér.
Í kvöld logar bálköstur klettinum á,
þá kviknar í hjartanu ástarþrá.

Við svífum um götuna saman í kvöld
og skuggarnir leika við tjöld.
Leiftur á himni og ljósin svo skær
nú laða mig nær og nær.

                           Geir Reynisson

Kostervals

Komdu í kostervals,
í kvöld er ég búin til alls.
Leggjum hönd í hönd
og herðum svo vináttubönd.

Dansinn dunar glatt,
dansa við skulum því hratt.
Ég er þinn og þú ert

eilífðarengillinn minn.

Káta fagra mey frá Kosterey
kyssir þú mig ekki víst ég dey.
Eykst mér ást og þor
óðum við hvert spor.
Getum við gifst í vor?

Réttavísur

Nú er hlátur nývakinn,
nú er grátur tregur,
nú er ég kátur nafni minn,
nú er ég mátulegur.

Mitt er nefið nauðaljótt,
nærri engu lagi.
Drottinn lát ei fæðast fljótt
fleiri af þessu tagi.

Nóttin hefur níðst á mér,
nú eru augun þrútin.
Snemma því á fætur fer
og flýti mér í kútinn.

Við það verða augun hörð,
við það batnar manni strax.
Það er betra en bænagjörð,
brennivín að morgni dags.

Man ég okkar faðmlög flest,
fari þau og veri,
því nú er eins og hestur hest
hitti á grárri meri.

Mér í allar áttir sný,
alveg að springa bara;
ég er svona að athuga
í hvaða átt er best að fara.

Sest ég nú hjá Sunnlending,
sem er kominn „á’ða,“
og horfi yfir Húnaþing
-helvíti er að sjá´ða.

Rökkurró

Vornætur friður fyllir bæinn í rökkurró.
Sólin í vestri sest í æginn í rökkurró.
Og meðan rauðagulli reifast næturtjöld.
Þú kemur til mín í rökkurró.

Manstu ekki vina fyrsta fundinn við Arnarhól.
Mörg var þar okkar unaðsstundin þá sezt var sól.
Við heyrðum svani kveða söng um ást og vor.
Og sátum þar ein í rökkurró.

Langt er nú liðið síðan þá
því leiðir skildu og þú hvarfst mér frá.
Veistu? Ég vakti marga nótt.
Og vonaði og bað af heitri þrá.

Vina í kvöld ég veit þú bíður við Arnarhól.
Tak mig í faðm því tíminn líður og sezt er sól.
Því enn á vorið nógar vonir fyrir þau
sem sitja hér ein í rökkurró.

Nína og Geiri

Ef þú vilt bíða eftir mér
á ég margt að gefa þér,
alla mína kossa ást og trú.
enginn fær það nema þú.

Nína átti heima á næsta bæ.
Ég næstum það ekki skilið fæ,
hún var eftir mér alveg óð.
Ég fékk bréf og í því stóð:

Ef þú vilt bíða eftir mér
á ég margt að gefa þér,
alla mína kossa ást og trú,
engin fær það nema þú.

Ég las það og þaut svo strax af stað.
Mér stóð ekki á sama ég segi það.
En Nína grét og gekk mér frá,
hún gat ei skilið sem ég sagði þá:

Nína góða gráttu ei.
gleymdu mér, ég segi nei.
Þú ert enn of ung góða mín
og ég get alls ekki beðið þín.

Til Reykjavíkur lá mín leið.
Langan tíma þar ég beið.
Ég alltaf reyndi en illa gekk
að gleyma bréfinu sem ég fékk.

Ef þú vilt bíða eftir mér
á ég margt að gefa þér
alla mína kossa ást og trú.
enginn fær það nema þú.

Ég vissi að aldrei fengi ég frið
fyrr en Nínu ég sættist við.
Hugurinn stöðugt hjá henni er,
hún skal víst fá að giftast mér.

Ég ók í skyndi upp í sveit,
æskustöðvarnar mínar leit.
En Nína leit mig ekki á,
ég enn ei skil það sem hún sagði þá:

Geiri elskan gráttu ei,
gleymdu mér ég segi nei.
Þú vildir mig ekki veslings flón,
því varð ég að eiga hann vin þinn Jón.

Sjá dagar koma

Sjá, dagar koma, ár og aldir líða,
og enginn stöðvar tímans þunga nið.
Í djúpi andans duldir kraftar bíða. -
Hin dýpsta speki boðar líf og frið.
Í þúsund ár bjó þjóð við nyrstu voga.
Mót þrautum sínum gekk hún, djörf og sterk,
í hennar kirkjum helgar stjörnur loga,
og hennar líf er eilíft kraftaverk.

                                 Davíð Stefánsson

Sjúddirarerei

Á Flosa Ólafs kokkurinn er kona.
Köllunum þeim finnst það betra svona.
Hún er ofsa sæt og heitir Fríða.
Hún á það til að leyfa' okkur að
Sjúddirarerei, sjúddirarira
leyfa' okkur að kyssa sig á kinn.

Er ég í koju kominn er á kvöldin
kvensemin strax tekur af mér völdin
og mitt yndi er þá ekki bókin,
aftur á móti strýk ég á mér
Sjúddirarerei, sjúddirarira
strýk ég á mér skallann ótt og títt.

En í næstu koju hvílir Fríða,
kvenleg mjög með augnaráðið blíða,
og mér finnst hún ofsa falleg skvísa
enda fer mér undireins að
Sjúddirarerei, sjúddirarira
undireins að langa hennar til.

Eitt er það sem veldur mér þó ama,
öllum hinum yrði ekki sama,
ég veit þeir yrðu ekkert ofsaglaðir
enda greyin sjálfir orðnir
Sjúddirarerei, sjúddirarira
sjálfir orðnír spenntir eins og ég.

Ég verð að haga seglum eftir vindi,
eiga'na sem algjört augnayndi,
og svo næst er ég í landi stoppa
veit ég að hún leyfir mér að
Sjúddirarerei, sjúddirarira
leyfir mér að eiga nótt sér hjá.

Þá verður lífið algjör syndasæla,
sjálfsagt fara hinir þó að skæla
og hópast vilja að henni í heilum bunka,
ég held þeir verði sér þá bara að
Sjúddirarerei, sjúddirarira
sér þá bara að skiljast að hún er mín.

                                   Gylfi Ægisson

Skjónukvæði

Ég fargaði hryssu á hausti sem leið,
hún var hnarreist og gljáandi’ og skjótt;
ég hafði átt fjölmarga ferlega reið,
á þeim farkosti er dimmdi af nótt;
ég vissi engan betri né blíðari vin
eða brjóst með svo óskeikult þor;
ég elskaði Skjónu og allt hennar kyn,
sem í afdölum fellur úr hor.

Svo hélt ég til Víkur í Háskólann minn,
þar sem hámenning þjóðanna sat,
og klöngraðist hingað í kjallarann inn,
fékk mér kaffi og pantaði mat.
Hann kom - en ég þagði og átti ekki orð,
þegar ungfrúin rétti mér krás,
því þar var hún Skjóna mín borin á borð,
ýmist buff eða steik eða glás.

Ég hakkaði, Skjóna mín, hjartað úr þér,
eins og heiðingi í afguðatrú,
ég keyrði þig forðum í klofinu á mér.
í kjaftinum bryð ég þig nú.
Með kartöflum át ég þann einasta vin,
sem aldregi brást mér í neyð,
og lét oní magann í gegnum mitt gin
það góðhross sem forðum ég reið.

Þá fannst mér sem heyrði ég hneggið í þér
og horfði á þinn liðuga fót,
og hlustaði á vesalings magann í mér,
sem möglaði og streittist í mót;
þú titraðir ögn milli tannanna í mér,
ég tuggði þig, Skjóna mín góð,
svo fann ég í maganum frýsið í þér
og fjörkippi og náttúruhljóð.

Og næst ét ég Léttfeta, Gretti og Glám
og Gulltoppi sting ég í munn,
og Borgfjörð og Skagfjörð og Blesa og Gám,
þá er bikarinn drukkinn í grunn.
Nú get ég ei elskað það graðhestakyn,
sem gerir mér borðhaldið kross,
ég stanga úr tönnunum sin eftir sin:
Það er saurlíf að matreiða hross.

                Kristján Eldjárn Þórarinsson

Stúlkan mín

Stúlkan mín er mætust
meyja og kvenna.
Sveinar ástaraugum
á eftir henni renna.

Og þeir allir saman
á öndinni standa
yfir því hvert afbragð
hún er til munns og handa.

Dável samansett hún er,
silkimjúk og nett hún er.
Lipur grönn og létt hún er,
laus við svik og pretti' hún er.

Kátur kvölds og morgna
kyssi ég hana.
Mig hún einnig ætíð
mun elska' af gömlum vana.

                         Jónas Árnason

Sölvi Helgason

Hver var það sem hló að sínum lítið sigldu löndum
sem skildu ekki skáld og förumenn.
Klæðalítill, fátækur á köldum Íslandsströndum,
hann kemur fram í huga okkar enn.

Var hann helgur maður eða latur flækings hundur?
Var hann sendur til að vekja nýja von?
Hvað var það minn kæri sem þú vildir okkur segja,
þú frægi skrítni Sölvi Helgason?

Eins og kristur forðum varstu krossfestur af lýðnum
sem til leti taldi heimsspeki og list.
Hög var hönd og hugur þinn og að þér hændust börnin
og marga heita konu fékkstu kysst.

Varstu helgur maður eða latur flækings hundur?
Varstu sendur til að vekja nýja von?
Hvað var það minn kæri sem þú vildir okkur segja,
þú frægi skrítni Sölvi Helgason?

Oft þú hafðir himininn að þaki þínu um nætur
og þáðir aðeins feld sem til þín var var grýtt.
Undir aldrei búandhokri, festir hvergi rætur
því hugur stefndi út á önnur svið.

Upp til hárra fjalla, þar sem fálkar einir fljúga,
þú fluttir þína bæn og þína von.
Og þó að lýður segði að þú þreyttist seint að ljúga
varstu heill og sannur Sölvi Helgason.

                                     Magnús Eiríksson

Tvær stjörnur

Tíminn flýgur áfram og hann teymir mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það hver hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi svolítið hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.

Ég gaf þér forðum keðju úr gulli um hálsinn þinn,
svo gleymdir þú mér ekki í dagsins amstri nokkurt sinn.
Í augunum þínum svörtu horfði ég á sjálfan mig um hríð
og ég vonaði að ég fengi bara að vera þar alla tíð.

Það er margt sem angrar en ekki er það þó biðin
Því ég sé það fyrst á rykinu, hve langur tími er liðin.
Og ég skrifa þar eitthvað með fingrinum sem skiptir öllu máli.
Því að nóttin mín er dimm og ein og dagurinn á báli.

Já, og andlitið þitt málað. Hve ég man það alltaf skýrt,
augnlínur og bleikar varir, brosið svo hýrt.
Jú ég veit vel, að ókeypis er allt það sem er best,
En svo þarf ég að greiða dýru verði það sem er verst.

Ég sakna þín í birtingu að hafa þig ekki við hlið mér
og ég sakna þín á daginn þegar sólin brosir við mér.
Og ég sakna þín á kvöldin þegar dimman dettur á.
En ég sakna þín mest á nóttinni er svipirnir fara á stjá.

Svo lít ég upp og sé við erum saman þarna tvær
stjörnur á blárri festingunni sem færast nær og nær.
Ég man þig þegar augu mín eru opin, hverja stund.
En þegar ég nú legg þau aftur, fer ég á þinn fund.

                                                               Megas

Það er gott að elska

Það var einn morgun snemma sumars þegar sólin kíkti inn
ég sat við gluggann með kaffið var að horfa á himininn
geislarnir tipluðu inn á hvítum fótum og földu brosin sín
og fundu þig undir sænginni mjúku og opnuðu augun þín.

Viðlag:
og Það er gott að elska
og það er gott að elska
og það er gott að elska
konu eins og þig.

Þú býður mér blíðlega góðan dag og drekkur þitt kínverska te
dimmblá fegurð augna þinna er það eina sem ég sé
Það er ljúft að horfa á þig og finna friðinn sem leggur frá þér
þú ert falleg svona nývöknuð, þú ert allt sem ég óska mér.

Og það er gott ...

Og nú er ég orðinn faðir og finn hvursu ljúft það er
að fá furðu smáar hendur að morgni dags um háls á mér.
Og gagnvart konu eins og þér er ástin mitt eina svar
og ef það er líf eftir þetta líf þá mun ég elska þig líka þar.

Og það er gott ...

                                                        Bubbi Morthens

Nú skal syngja um kýrnar

Nú skal syngja' um kýrnar,

sem baula hátt í kór,

þær gefa okkur mjólkina

svo öll við verðum stór.

Mjólk, mjólk, mjólk, mjólk, mjólk.

Mö mö mö..........................

Nú skal syngja' um hænsnin,

sem gagga endalaust,

þau gefa okkur eggin

svo öll við verðum hraust.

Egg, egg, egg, egg, egg,

Ga ga gó.......................

Nú skal syngja' um lömbin,

sem jarma sætt og blítt,

þau gefa okkur ullina

svo okkur verði hlýtt.

Hlýtt, hlýtt, hlýtt, hlýtt, hlýtt.

Me me me......................

Fjær er hann ennþá

Fjær er hann ennþá frá iðgrænum dölum,
unir í konungsins gullbjörtu sölum.
Fugl minn, þú litli, æ, hjartans vin litli
kemur þú ei senn – kemur þú ei senn.

Ginna þig meyjar í glitfögrum lundum?
Gleymdirðu mér hjá þeim sólbjörtu sprundum?
Fugl minn þú litli, æ, hjartans vin litli
kemur þú ei senn – kemur þú ei senn.

Sætt lætur fuglanna söngur í eyra,
sætara þó er minn ástvin að heyra.
Fugl minn þú litli, æ, hjartans vin litli
kemur þú ei senn – kemur þú ei senn.

Kom, kom þú aftur til iðgrænna dala,
enda þú neyð minna löngunar kvala.
Fugl minn þú litli, æ, hjartans vin litli
kemur þú ei senn – kemur þú ei senn.

                          Steingrímur Thorsteinsson

Til fánans

Rís þú unga Íslands merki
upp með þúsund radda brag,
tengdu' í oss, að einu verki,
anda, kraft og hjartalag.
Rís þú Íslands stóri, sterki
stofn með nýjan frægðardag.

Skín þú fáni eynni yfir
eins og mjöll í fjallahlíð,
fangamarkið fast þú skrifir
fólks í hjartað, ár og síð.
Munist, hvar sem landinn lifir,
litir þínir alla tíð.

                   Einar Benediktsson

Hlíðin mín fríða

Hlíðin mín fríða
hjalla meður græna,
blágresið blíða,
berjalautu væna,
á þér ástaraugu
ungu réð ég festa,
blómmóðir besta.

Sá ég sól roða
síð um þína hjalla
og birtu boða
brúnum snemma fjalla.
Skuggi skaust úr lautu
skreið und gráa steina,
leitandi leyna.

             Jón Thoroddssen

Krummi svaf í klettagjá

Krummi svaf í klettagjá
kaldri vetrarnóttu á,
verður margt að meini.
Fyrr en dagur fagur rann
freðið nefið dregur hann
undan stórum steini.

Allt er frosið úti gor,
ekkert fæst við ströndu mor,
svengd er metti mína.
Ef að húsum heim ég fer
heimafrakkur bannar mér
seppi úr sorpi' að tína.

Öll er þakin ísi jörð
ekki séð á holta börð
fleygir fuglar geta.
En þó leiti út um mó
auða hvergi lítur tó.
Hvað á hrafn að éta?

Á sér krummi ýfði stél
einnig brýndi gogginn vel,
flaug úr fjallagjótum,

Lítur yfir byggð og bú
á bæjum fyrr en vakna hjú
veifar vængjum skjótum.

Sálaður á síðu lá
sauður, feitur, garði hjá,
fyrrum frár á velli.
„Krúnk, krúnk! nafnar komið hér,
krúnk, krúnk! því oss búin er
krás á köldu svelli“.

                 Jón Thoroddssen

Kvölda tekur sest er sól

Kvölda tekur sest er sól
sígur þoka' á dalinn.
Komið er heim á kvíaból
kýrnar, féð og smalinn.

Senn er komið sólarlag,
sést á norðurheiðum.
Líður á þennan dýrðardag.
Drottinn stýri leiðum.

Senn er komið sólarlag,
sést á norðurfjöllum.
Líður á þennan dýrðardag,
Drottinn hjálpi' oss öllum

Senn er komið sólarlag,
sést á norðurtindum.
Líður á þennan dýrðardag,
Drottinn stýri vindum.

Senn er komið sólarlag,
sendi' oss Drottinn friðinn,
og svo gefi annan dag
eftir þennan liðinn.

                    Íslenskar þjóðvísur

Nú er vetur úr bæ

Nú er vetur úr bæ, rann í sefgrænan sæ
og þar sefur í djúpinu væra,
en sumarið blítt kemur fagurt og frítt
meður fjörgjafar ljósinu skæra.

Brunar kjöll yfir sund, flýgur fákur um grund,
kemur fugl heim úr suðrinu heita.
Nú er vetur úr bæ, rann í sefgrænan sæ,

nú er sumrinu fögnuð að veita.

                             Jónas Hallgrímsson

Uppi á himins bláum boga

Uppi' á himins bláum boga
bjartir stjörnuglampar loga,
yfir sjóinn undurbreiða
unaðsgeisla máninn slær.
En hvað er fegurð himinsala?
Hvað er rós og blómin dala
móti djúpu meyjar auga,
mátt er allan sigrað fær.

                   Benedikt Gröndal

Lorelei

Ég veit ekki' af hvers konar völdum
svo viknandi dapur ég er.
Ein saga frá umliðnum öldum
fer ei úr huga mér.

Það húmar og hljóðlega rennur
í hægðum straumlygn Rín.
Hinn ljósgullni bjagtindur brennur,
þar blíðust kvöldsól skín.

Þar efst situr ungmey á gnúpi,
með andlit töfrandi frítt,
og greiðir, í glitklæðahjúpi,
sitt gullhár, furðu sítt.

Með gullkambi' hún kembir sér lengi
og kveður undrabrag.
Svo voldugt að við stenst engi
er vífsins töfralag.

             Heinrich Heine – Steingrímur Thorsteinsson

Ég langömmu á

Ég langömmu á sem að létt er í lund,
hún leikur á gítar hverja einustu stund.
Í sorg og í gleði hún leikur sitt lag
jafnt sumar sem vetur, jafnt nótt sem dag.

Eitt kvöldið er kviknað í húsinu var
og brunaliðsbíllinn kom æðandi að
og eldurinn logaði’ um glugga og göng
sat sú gamla’ uppá þaki og spilaði’ og söng.

Með Súðinni var hún er sigldi’ hún í strand,
með síðasta skipsbátnum komst hún í land.
Í svellandi brimi var sjóleiðin löng
en í skutnum sat amma og spilaði’ og söng.

                                 Ásgeir Jónsson

Ég man það enn

Ég man það enn, við sátum úti saman
um sumarkvöld í iðjagrænni hlíð.
Þú hafðir lokið leik þinn við og gaman
og lítill drengur þráði hvíldartíð.

Þú réttir til mín barnsins bljúgu hendur
og blessuð sólin kyssti vanga þinn.
Þú varst sem engill ofan til mín sendur
með yl og sól að gleðja huga minn.

Og síðan oft, er sá ég geislann skína,
um sumartíð, á litla kollinn þinn,
ég bað til Guðs að alla ævi þína
þú yrðir sami góði drengurinn.

Og þegar endar barnsins ljúfi leikur,
og lífsins þraut að höndum þínum ber,
Guð styrki þig svo megni vilji veikur
að velja það sem gott og fagurt er.

                        Freysteinn Gunnarsson

Þórsmörk

Það er vor í Þórsmörkinni,
þýður andblær jöklum frá.
Ennþá fæ ég einu sinni
Íslands fjalladýrð að sjá.

Þar sem ríkir frelsi’ og friður
fyllist gleði hjarta manns,
lóukvak og lækjarniður
láta blítt í eyrum hans.

Allt frá Krossár eyðisandi
upp á hæsta jökultind
augað lítur ævarandi
ægitign í hverri mynd.

Hér í víðum faðmi fjalla,
fjarri borg, við skógarlund,
vildi’ ég, sátt við allt og alla,
eyða minni hinstu stund.

                      Margrét Ólafsdóttir

Dans gleðinnar

Það er svo margt að una við,
að elska, þrá og gleðjast við,
jafnt orð, sem þögn og lit sem lag,
jafnt langa nótt, sem bjartan dag.
Mér fátt er kærra öðru eitt
ég elska lífið djúpt og heitt,
því allt, sem maður óskar, næst
og allir draumar geta ræzt.

Ég byggi hlátraheima
í húmi langrar nætur.
Af svefni upp í söngvahug
með sól ég rís á fætur.
Og augun geisla af gleði
sem grær í mínu hjarta.
En syrti að ég syng mig inn
í sólskinsveröld bjarta.

       Kristján frá Djúpalæk

Stúlkan við hliðið

Við hliðið stend ég eftir ein
ó elsku pabbi minn
og tárin mín svo heit og hrein
þau hníga´ á gangstíginn
og höndin veifar , veifar ótt
þú veist ég sakna þín
æ komdu aftur komdu fljótt
æ komdu þá til mín

Tra,ra.la …..

Oft réna sorgir furðufljótt
hjá fjögra ára snót.
Og langir dagar líða fljótt
við leik og margs kyns dót.
En kætin vaknar hvert sinn
er þú kemur pabbi minn.
Þá hendist ég um háls á þér
og halla kinn að kinn.

Tra,ra.la…. ( o.s.frv.)

Og þá er gaman hlegið hátt
og hjalað margt um stórt og smátt.
Og hoppað sungið svalað þrá
uns svefninn lokar brá .

            Freymóður Jóhannsson

Dagfinnur dýralæknir

Dagfinnur læknar dýrin smá,

Dagfinnur læknar dýrin há.

Eitt sinn í langa ferð hann fór,

fylgd´onum dýrin bæði lítil og stór.

Dagfinnur kemur og Dagfinnur fer,

dýrin hann læknar þar og hér.

Þekkið ekki, krakkar, hver ég er?

kaupið þá nýjustu bókina af mér.

Kannastu við hvað

Kannastu við koss?

Ó já, ó já.

Hann smellur vörum á.

Nema hvað, nema hvað.

En kannastu við koss sem ekki smellur?

Neei, enginn koss er til sem ekki smellur.

Jú margir hann í morgunkaffið velja.

Þú meinar negrakoss sem bakararnir selja!

Kannastu við kamb?

Ó já, ó já.

Það eru tennur kambi í

Nema hvað, nema hvað.

En kannastu við kamb með engar tennur?

Neei, enginn kambur hefur engar tennur.

Jú margir hann í morgunkaffið velja.

Þú meinar kamb sem bakararnir selja!

Kannastu við hring?

Ó já, ó já.

Hann er á fingri manns.

Nema hvað, nema hvað.

En kannastu við hring á engum fingi?

Neei, enginn hringur er á engum fingri.

Jú margir hann í morgunkaffið velja.

Þú meinar kleinuhring sem bakararnir selja!

Kannastu við horn?

Ó já, ó já.

Í hornið blásið er.

Nema hvað, nema hvað.

En kannastu við horn sem enginn blæs í?

Neei, ekkert horn er til sem enginn blæs í.

Jú margir hann í morgunkaffið velja.
Þú meinar horn sem bakararnir selja!

Það gerir ekkert til

            (brot)

Ég vil spyrja ykkur öll:

eigum við að fara á fjöll,

í gömlu slitnu fjallafari?

Fyrir sig nú hver einn svari.

(Viðlag)

Það ég glaður vil,

það ég glaður vil,

þetta er glæfraspil,

en það gerir ekkert til.

Gamli „Viboninn“ er valtur,

vondur í stýri og hálfhaltur,

stjórnlaus hrekkur hann úr gíri.

Hver vill setjast undir stýri?

Það ég glaður... o.s.frv.

Þröngt er hér og þeygi gaman,

þótt við sitjum pressuð saman

eins og kássa´ í krökkri tunnu.

Hver vill sitja undir Gunnu?

Það ég glaður... o.s.frv.

Á veðurspánni vondu´að trúa,

við í snatri aftur snúa

eða halda á hættuslóðir?

Hvað segið þið hálsar góðir?

Það ég glaður... o.s.frv.

Er bíllinn festist út í á

yfirgefa´hann kvenfólk má,

konuleggir bólgna og blána.

Hver vill bera þær yfir ána?

Það ég glaður... o.s.frv.

Auminginn hann Siggi sæti,

særðist illa á vinstra fæti.

Vill ekki ein af vorum konum

verða eftir og hjúkra honum?

Jú, það glöð ég vil... o.s.frv.

Óbyggðaferð

Sælt er að eiga sumarfrí,

sveimandi út um borg og bý,

syngjandi glaður aka í

óbyggðaferð í hópi.

:/:Ó-, ó-, óbyggðaferð:/:,

í óbyggðaferð í hópi.

Öræfasveitin er ekki spör

á afburðakjör fyrir fjörug pör,

í Skaftafellskógi er ástin ör

örvuð af heitum vörum.

:/:Ör-, ör-, öræfaferð:/:,

í öræfaferð við förum.

Í Kerlingarfjöll í hvelli öll

við keyrum í rútu með sköll og köll,

og förum á skíðum um freðna mjöll,

fim eins og belja á svelli.

:/:Kell-, kell-, Kerlingarfjöll:/:,

í Kerlingarfjöll í hvelli.

Þórsmörkina við þráum mest,

þangað menn dóla í langri lest

og festa svo bílinn fyrir rest

og fá til við konur mangað.

Í kjarrinu láta þeir flakka flest

í felunum þar er elskað mest.

Hafa með ættum við, held ég, prest,

ef hættum við okkur þangað.

:/:Þórs-, Þórs-, Þórsmerkurferð:/:

í Þórsmerkurferð við slórum.

                          Ómar Ragnarsson

Litirnir

Ég heiti Óli rauði og allir þekkja mig

því allir jólasveinar nota rautt í föt á sig.

Rauð eru eplin góðu og reyniberin smá

og rauður er hann kjóllinn sem hún Gunna á að fá.

(viðlag)

Já, við litum og litum, við litum stórt og smátt.

Við litum grænt og brúnt og rautt og gult og fagurblátt.

Já, við litum og við litum allt sem litir geta prýtt,

og líki okkur það ekki við byrjum upp á nýtt.

Ég heiti Stjáni blái og blátt ég lita flest.

berjaklasa, fjóluvönd og ævintýrahest.

Blá eru líka vötnin og blár er fjörðurinn,

og bláa lítinn notar þú á sjálfan himininn.

Já við litum og við.................

Ég heiti Gústi græni og á greniskóga og hey

þú getur notað litinn minn, á vetrum sést ég ei.

En þegar vorið kemur, þá kem ég fljótt í ljós

og klæði grænu engin, tún og blöð á hverri rós.

Já við litum og við.................

Ég heiti Geiri guli og er gulur eins og sól.

Gulur eins og fífill eða kertaljós um jól.

Og blandaður með rauðu er ég eins og kvöldroðinn.

Með ósköp litlu bláu eins grænn og skógurinn.

Já við litum og við.................

Stundum halda kýrnar knall

Stundum halda kýrnar knall

því kýrnar elska dansiball.

Þá er alveg ferlegt fjör

svo fjósið losnar af grunninum.

Fyrst er dansað tja, tja, tja,

svo tvista allar beljurnar.

Þá er baulað jé, jé, jé

Tja, tja, jé, jé, jé.

Ja, þvílíkt svaka, svaka, svakalegt fjör

Svaka, svaka, svakalegt fjör.

Fyrst er dansað ... o.s. frv.

Seltjarnarnesið

Seltjarnarnesið er lítið og lág.

Lifa þar fáir og hugsa smátt.

:,: Aldrei lita þeir sumar né sól.

Sál þeirra´ er blind einsog klerkur í stól.:,:

Konurnar skvetta úrkoppum á tún.

Karlarnir vinda segl við hún.

:,: Draga þeir marhnút í drenginn sinn.

Duus kaupir af þeim málfiskinn.:,:

Kofanir ramba þar einn og einn.

Ósköp leiðist mér þá að sjá.

:,: Prestkona fæddist í holtinu hér.

Hún giftist manni, sem hlær að mér.:,:

Já, Seltjarnarnesið er lítið og lágt.

Lifa þar fáir og hugsa smátt.

:,: Á kvöldin heyrast þar kynjahljóð.

Komið þér sælar, jómfrú góð!:,:

                    Þórbergur Þórðarson

Stebbi og Lína

Þegar Stebbi fór á sjóinn, þá var sól um alla jörð

og hún sat á bryggjupollanum hún Lína,

grét í vasaklút og svuntuhorn og svartan skýluklút

og hún sá á eftir Stebba á hafið út.

Og hann Stebbi út við lunningu á lakkskóm svörtum stóð

upp á Línu renndi karlmannlegum sjónum.

Nei,þeir kveðja ekki margir svona ást og svona þrá,

eða sigla burtu spariskónum á.

Og hann Stebbi var að hugsa, meðan hægt þeir sigldu út,

hversu hetjuleg sú kveðjustundin væri,

hlutverk réttu: fagra stúlkan og hinn djarfi ungi sveinn,

drengilegur svipur harður eins og steinn.

Meðan Stebbi var að hugsa þetta, höfnin sagði bless

og á hafsins öldum skipið fór að velta.

Yfir borðstokk nokkrar gusur komu glettnum öldum frá,

svo að gefa tók nú spariskóna á.

Og hún Lína enn á bryggjunni svo beygð og döður stóð

þegar bátur vona hennar aftur sneri.

“Upp með fjandans æludýrið” öskrað var þá dimmum róm

og einhver steig á land í blautum spariskóm.

Já, vér sigldum marga hetjuför í huga vorum út

og í hörðum leik af drengjum öðrum bárum,

en í dagsins heimska lífi margur draumur okkar þó,

varð að deyja, því við gátum ekki nóg.

Ástardúett

Ég er dáinn úr ást

Þó hjartað dæli blóði.

Ég heyri engan mun

Á hávaða’ eða hljóði.

Ég er gagntekinn, altekin, heltekinn,

tekinn í framan.

Ég er andvana, máttvana, magnvana

þegar ég sé Hörpu Sjöfn Hermundardóttur,

Hörpu Sjöfn Hermundardóttur.

Ó, Harpa Sjöfn – Harpa Sjöfn.

Sterkur og stór,

stinnur eins og Sokki

sem Rúnki fór á

ríðandi á brokki.

Ég finn fyrir

skjálfta í hnjánum,

fiðringi í tánum með honum.

Ég er andvana, máttvana, magnvana

þegar ég sé

Kristinn stuð Styrkársson Proppé,

Kristinn stuð Styrkársson Proppé,

Stinna stuð,

Ó, Stinni stuð.

Samband þeirra er frá öllum hliðum séð, stórfínt,

alveg til fyrirmyndar.

Samband þeirra er frá öllum hliðum séð, stórfínt.

Hvar sem þú ert,

til sjávar eða sveita

þú efalaust ert

að ástinni að leita.

Hættu’ ekki, gefstu ekki upp

þó á móti þér blási.

Við leituðum lengi uns fundum hvort annað.

Kristinn stuð Styrkársson Proppé,

Harpa Sjöfn Hermundardóttir

Kristinn stuð...

Ó Harpa Sjöfn.

Samband þeirra er, o.s.frv.

                                   Stuðmenn

Kenndu mér að kyssa rétt

Kenndu mér að kyssa rétt

og hvernig á að faðma nett.

Hvernig á að brosa blítt

og blikka undur þýtt.

Ég, sem er svo ungur enn,

af ástarþránni kvelst og brenn,

tækifærin fæ ég ei

því flestar segja: Nei.

Og vona minna fagra fley

er flotið upp á sker.

Þú veist að gjörvöll gæfa mín

er geymd í hendi þér.

Kenndu mér að kyssa rétt

og hvernig á að faðma nett.

Þú færð í laun minn ástaryl

það er allt sem ég á til.

Ég hringdi um daginn í Drottinn

Ég hringdi um daginn í Drottinn

því Drottinn er faðir vor.

Mér ofraun er af því sprottin

að yrkja um sól og vor.

Hann þegjandi þungann stynur

þetta er ósköp trist.

Farðu til fjalla vinur

farðu með Útivist.

Hann var sjómaður

Hann var sjómaður dáðadrengur,

en drabbari eins og gengur.

hann sigldi í höfn

um snæfexta dröfn,

þegar síldin hún sást ekki lengur.

Svo breiðan um herðar og háan

í Hljómskálanum ég sá hann.

Hið kyrrláta kveld
lagði kvöldroðans eld

á flóann svo breiðan og bláan.

Nú er skipið hans horfið héðan,

ég hef ekki lengi séð hann.

En knálegir menn þó koma hér enn
þeir stytta mér stundir á meðan.

                       Ragnar Jóhannesson

Austurstræti

Ég inn í Austurstræti snarast létt á strigaskónum,

með bros og vör og tyggigúmmi í munninum.

Ég labba um og horfi á liðið sem er þar í hópnum

frá lassarónum upp í snobbaðar kerlingar.

Austurstræti,ys og læti

fólk á hlaupum í innkaupum,

fólk að tala, fólk í dvala

og fólk sem ríkið þarf að ala.

Þar standa bankarnir í röðum

Lands-Búnaðar-Útvegs,

og fyrir utan stendur horaður almúginn

en fyrir innan sitja feitir peninganna verðir

og passa að vondi kallinn komi ekki og taki þá.

Austurstræti ys og .. o.s.frv.

Lindin tær

Ó hve gott á lítil lind

leika frjáls um hlíð og dal.

Líða áfram létt sem hind,

líta alltaf nýja mynd,

lauma kossi á kaldan stein,

kastast áfram tær og hrein.

Ég vildi að ég væri eins og þú

og vakað gæti bæði daga og nætur.

Að öllu skyldi kveða óð um unað, ást og trú

sem aldrei bregst en hugga lætur.

Já, ef ég mætti lifa eins og lindin silfurtær

sem lög á sína hundrað strengi slær.

Hvísla ljóði að grænni grein,

glettast ögn við lítinn fót.

Lauma kossi á kaldan stein,

kastast áfram tær og hrein.

Ég vildi að ég væri eins og þú

og vakað gæti bæði daga og nætur.

Að öllu skyldi kveða óð um unað, ást og trú

sem aldrei bregst en hugga lætur.

Já, ef ég mætti lifa eins og lindin silfurtær

sem lög á sína hundrað strengi slær.

                             Bjarki Árnason, Siglufirði

Bráðum kemur betri tíð

Bráðum kemur betri tíð með blóm í haga

sæta langa sumardaga,

sæta langa sumardaga.

Þá er gaman að trítla um tún og tölta á engi,

einkum fyrir unga drengi,

einkum fyrir unga drengi,

Folöldin þá fara á sprett og fuglinn syngur,

og kýrnar leika við kvurn sinn fingur,

og kýrnar leika við kvurn sinn fingur.

                               Halldór Laxness

Riddari götunnar

Rennur af stað ungi riddarinn,

rykið það þyrlast um slóð.

Hondan hans nýja er fákurinn,

hjálmurinn glitrar sem glóð.

Tryllir og tætir upp malbikið,

titrar og skelfur allt hér

reykmettar loftið þá vindillinn

er riddari götunnar fer.

Ég hef alltaf verið veik fyrir svona strák,

sem geysist um á mótorfák,

og hræðist ekki neitt.

Aftan á hjóli hans situr snót,

sú sem hann elskar í dag.

Sýna þau hvort öðru blíðuhót

og svífa´inn í kvöldsólarlag.

Ó, Súsanna

Þegar vorsins blær í björkum hlær

og blessuð sólin skín,

þegar blána sund og grænkar grund,

þá geng ég heim til þin.

Meðan söngvar óma´og brosa blóm,

ég býð þér mína hönd,

og svo leiðumst við í kvöldsins klið

um kærleiks draumalönd.

Ó, Súsanna, ég bind þér brúðarkrans,

og svo leiðumst við um lífsins svið

í léttum, glöðum dans.

                  Jón frá Ljárskógum

Gamli sorrí Gráni

Gamli sorrí Gráni

er gagnslaus og smáður

gisinn og snjáður

meðferð illri af.

Hann er feyskinn og fúinn

og farinn og lúinn

og brotinn og búinn að vera

hann er þreyttur og þvældur og

þunglyndur spældur

og beiskur og bældur í huga.

Gamli sorrí Gráni

er gagnslaus og smáður

gisinn og snjáður

meðferð illri af.

Hann er beygður og barinn

og brotinn og marinn

og feigur og farinn á taugum

hann er knýttur og kalinn

og Karoni falinn

ó hvað hann er kvalinn af öllum.

Gamli sorrí Gráni

er gagnslaus og smáður

gisinn og snjáður

meðferð illri af.

             Megas

Kibba, kibba

Kibba, kibba komið þið greyin.

Kibba, kibba, græn eru heyin.

Kibba, kibba, gemsar og gamalær

og golsóttur suðarpeyinn.

Nálgast nú sólin náttstaðinn,

nú ertu horfinn vinurinn.

Skyldum við hittast í morgunmund?

Mild verður gleði við endurfund.

                      Sigurður Ágústsson

Dirrindí

Með krús í hendi ég sat eitt sinn;

þá settist lóa við gluggan minn.

Í hennar augum var háð og spott,

og á hennar nefi var lóuglott.

Hún söng dirrindí, dirrindirrindí,

bara dirrindí, dirrindirridí.

En þó hún syngi bara dirrindí,

fannst mér vera þó nokkurt vit í því.

Hún sagði að heimsins um víðan veg

ekki væri til maður eins og ég,

sem ár og síð lægi leti í

svo að líkast til á ég met í því.

Hún söng dirrindí,....

Já, allt til forráttu fann hún mér,

og ég fékk hjá henni þann karakter

ég væri aldeilis auðnulaus

og alveg sérstakur þöngulhaus.

Hún söng dirrindí,....

Og hún sagði að ég skyldi skammast mín

og að skyndikonur og brennivín

með stundargaman og dufl og dans

mundu draga mig beint til andskotans.

Hún söng dirrindí,....


                                    Jónas Árnason

Vorið er komið

Vorið er komið og grundirnar gróa,

gilin og lækirnir fossa af brún.

Syngur í runni og senn kemur lóa,

svanur á tjarnir og þröstur í tún.

:/:Nú tekur hýrna um hólma og sker

hreiðrar sig blikinn og æðurinn fer:/:

Hæðirnar brosa og hlíðarnar dala,

hóar þar smalinn og rekur á ból

Lömbin sér una um blómgaða bala,

börnin sér leika að skeljum á hól.

                    Jón Thoroddssen

Í grænum mó

Ég leit þau fyrst einn dag, einn sumardag

með drifhvít morgunský,

í grænum mó, þau léku fagurt lag

og léku það á ný.

Í lagri þúfu í þessum græna mó

var þeirra litla bú,

var þeirra yndi umlukt bjartri ró

og einni von og trú.

Og þegar sólin hneig í hafið rótt

og hvarf í roðaglóð,

ég sal þar oft og sat þar fram á nótt

við söng og ástarljóð.

Og engin ást er sælli í óði og söng

en söng og óði þeim.

Og hvaða eilífð er þeim nógu löng

sem elskast hjörtum tveim?

                          Gestur Guðfinnsson

Brúðkaupsveisla Villa kokks og Dómhildar

Viðlag:

Herleg brúðkaupsveislan var,

Villa kokks og Dómhildar,

og af söng við urðum þar

eldrauð öll í framan.

Hvergi var svo fjölmennt fyrr,

fullt var húsið út í dyr,

vinir allt sem óvinir

allir glöddust saman.

Ausið var sem ólgusjó

öli og víni meir en nóg.

Endalokin urðu þó

að öllu hrært var saman.

Kræsingarnar, hrauk við hrauk,

hurfu fyrr en yfir lauk.

Glerhákarl og möndlumauk

margir átu saman.

Lengi nætur, sveitt og sæl,

sveiflupolka, vals og ræl,

upp með tá og upp með hæl,

öll við stigum saman.

                         Jónas Árnason

Verkamaður

Hann var eins og hver annar verkamaður,

í vinnufötum og slitnum skóm.

Hann var aldrei hryggur og aldrei glaður

og átti ekki nokkurn helgidóm.

Hann vann á eyrinni alla daga,

þegar einhverja vinnu var hægt að fá,

en konan sat heima að stoppa og staga

og stugga krökkunum til og frá.

Svo var það eitt sinn þann óra tíma,

að enga vinnu var hægt að fá.

Hver dagur varð harðsótt og hatrömm glíma

við hungurvofuna, til og frá.
Þá ólgaði hatrið sem öldur á sænum,

og auðvaldsins harðstjórum ristu þeir níð.

Og loksins kom að því þeir börðust í bænum

um brauð handa sveltandi verkalýð.

Þann dag var hans ævi á enda runnin

og enginn veit neitt meira um það.

Með brotinn hausinn og blóð um munninn,

og brjóst hans var sært á einum stað.

Hans fall var hljótt eins og fórn í leynum,

í fylkinguna sást hvergi skarð.

Að stríðinu búnu, á börum einum,

þeir báru hans lík upp í kirkjugarð.

Og hann var eins og hver annar verkamaður,

í vinnufötum og slitnum skóm.

Hann var aldrei hryggur og aldrei glaður

og átti ekki nokkurn helgidóm.
Engin frægðarsól eða sigurbogi

er samantengdur við minning hans.
En þeir segja, að rauðir logar logi

á leiði hins fátæka verkamanns.

                          Steinn Steinarr



Þrjú hjól undir bílnum

Þrjú hjól undir bílnum,

en áfram skröltir hann þó.

Öræfaþokan eltir dimm

með kolsvart él, sem kæfir vél,

en við kyrjum samt kát í næði og ró.

Við syngjum: Hibbidí-hæ og hibbidí – hí

svo bergmálar fjöllunum í.

Hérna rétt sunnan við hálsinn er sæluhús,

við gætum sofið þar öll, uns birtir á ný.

„Ó. Guðmundur, það er byrjað að snjóa.“

„Það passar, þeir spáðu sólskini.“

Tvö hjól undir bílnum,

en áfram skröltir hann þó.

Í sumarfrí á fjallaslóð,

fárviðri hvín, dagsljós dvín,

en við kyrjum samt kát í næði og ró.

Við syngjum: Hibbidí-hæ og hibbidí – hí

svo bergmálar fjöllunum í.

Hérna rétt sunnan við hálsinn er sæluhús,

við gætum sofið þar öll, uns birtir á ný.

„Ertu viss um að við séum á réttri leið.“

„Haltu þér saman, þú með þín vegakort.“

Eitt hjól undir bílnum,

en áfram skröltir hann þó.

Yfir grjót og urð, upp í hurð,

með hikst og hóst í hlíðargjóst.

En við kyrjum samt kát í næði og ró.

Við syngjum: Hibbidí-hæ og hibbidí – hí

svo bergmálar fjöllunum í.

Hérna rétt sunnan við hálsinn er sæluhús,

við gætum sofið þar öll, uns birtir á ný.

„Ó, Guðmundur, það fossar vatn um allan bílinn.“

„Þegiðu kona og lokaðu gluggnum.“

Ekkert hjól undir bílnum,

hann áfram skröltir ei meir.

Hann liggur á hlið

í hyldjúpri á,

straumurinn gjálfrar

gluggum á.

En við kyrjum á kafi í vatni og leir:

Við syngjum: Hibbidí-hæ og hibbidí – hí

svo bergmálar fjöllunum í.

Hérna rétt sunnan við hálsinn er sæluhús,

við gætum sofið þar öll, uns birtir á ný.

                                 Ómar Ragnarsson

Lífsins kóngaljós

Væri ég orðinn ógnarlangur áll,

örmjór og háll,

skyldi ég alltaf, alltaf hringa mig

utan um þig.

Hjartað í mér er

eins og bráðið smér.

Úti er um mig,

ef ég missi þig.

þú, mitt eina lífsins kóngaljós,

ljúfasta drós.

Íslenskt ástarljóð

Litla, fagra, ljúfa vina,

lífstrú mín er bundin þér,

sjáðu hvernig sólin brosir

sigurglöð við þér og mér.

Allt, sem ég um æfi mína

unnið hefi í ljóð og tón,

verður hismi, ef hjartað, vina,

hefur gleymt að elska Frón.

Í augum þínum unaðsbláu,

augunum sem ljóma best,

sé ég landið litla vina,

landið, sem ég elska mest.

Litla, fagra, ljúfa vina,

lífið fer að kalla á þig

mundu þá, að þú ert landið,

og þá hefurðu elskað mig.

                             Vilhjálmur frá Skáholti

Gaggó-Vest

Bjallan glymur gróft er hennar mál.

Gaggó-Vest hefur enga tildursál.

Eins og sést, eins og sést, eins og sést

þá er ég alinn upp í Gaggó-Vest.

Kennarahræin eru kuldaleg í framan,

kannski þykir þeim hreint ekki gaman

að vakna í bítið í vetrarhríð

til að vitka draugfúlan æskulýð.

Bekkjastofur fyllast af bleikum fésum

Finnum og Jónum og Siggum og Drésum

handalögmál og hefðbundin læti

hundskisti til að fá ykkur sæti.

Segðu mér hvaða ár hengdu þeir Krist?

Í hvaða bandi spilar Frans þessi Lizt?

Einn týndi bókinni annar gleymdi að lesa.

Af hverju kallar hann okkur lúsablesa?

Eins og sést, eins og sést, eins og sést

þá er ég alinn upp í Gaggó-Vest.

Gaggó-Vest, Gaggó-Vest, Gaggó-Vest

gaf mér allt sem reyndist svo best

Kennari:

Kond uppað töflunni hvað sem þú heitir

þú minnir á kúk og öfgasveitir.

Afhverju er haus á herðum þínum?

Hlustaðu vel eftir orðum mínum:

Þú verður aldrei annað en rukkari, róni

eða þaðan af verra, rugguhestur og uxakerra.

Nú er kennarafundur um komandi fár

þeir kalla faraldurinn bítla-hár.

Frá Lifrapolli ljót berast org,

lýðurinn dansar um stræti og torg.

Var ekki nóg að fá tjútt og tvist?

Tæpast flokkast þessi öskur sem list?

Drottinn minn það er dansæfing í kvöld.

Djöfullinn sjálfur mun taka hér völd.

Allt í einu er Andrés litli orðinn stór

það gera hinir alræmdu bítla-skór.

Hér verður rokkað og rólað um allt

það rennur vatn undir hörund vort kalt.

Eins og sést, eins og sést, eins og sést

þá er ég alinn upp í Gaggó-Vest.

Gaggó-Vest, Gaggó-Vest, Gaggó-Vest

gaf mér allt sem reyndist svo best

Ó kennari minn þá kveð ég þig nú

með kurt og pí og segi I love you.

Ich Liebe dich, Jet aime, ég elska þig.

Er nokkur von til þess að þú elskir mig?

Því eins og sést, eins og sést, eins og sést

þá er ég alinn upp í Gaggó-Vest.

Gaggó-Vest, Gaggó-Vest, Gaggó-Vest

gaf mér allt sem reyndist svo best.

Vísur Mikkels refs

Hér mætir Mikkel, sjá!

með mjóa kló á tá,

og mjúkan pels og merkissvip,

sem mektarbokkar fá.

Ég ligg í leyni, þétt

við lágan runn og klett.

Ef lykt ég finn, hver lítil mús

er löngum illa sett.

Ég kalla: Gagg. Með gló í músarskinni

þá kveð ég: Gef mér brauð úr tínu þinni.

Ef mýsla neitar mér,

og máski stimpast fer..

Heyr! Einn og tveir og þrír – og þá!

með þökk hún étin er.

Þá veiðiför ég fer

og frakkann rauða ber,

hin minni dýr, um mörk og fjall,

þá mega gá að sér.

Þau skjálfa eins og urt,

í ógn, og flýja burt.

Því marga sögn um mína slægð

þau munu hafa spurt.

En, uss – í mosa músar tif ég greini.

Sjá, Marteinn kallinn læðist þar hjá steini.

Hver hafi hljótt um sig,

en hérna fel ég mig.

Hið litla, montna músargrey

nú mætti vara sig.

Skála og syngja Skagfirðingar

Skála og syngja Skagfirðingar

skemmtun vanda’ og gera hitt.

Heyrið slyngir Húnvetningar

hér er landaglasið mitt.

Í glasinu er góður landi

gerður handa mér og þér.

Tengdapabbi tilvonandi

tek ég ofan fyrir þér.

Bregst ei þjóð, á Brúarvöllum,

bragarglóð sem aldrei dvín

því skagfirskt blóð er í oss öllum

sem elska fljóð og drekka vín.

Það blanda allir landa upp til stranda

Það blanda allir landa upp til stranda

og vanda sig svo við að brugga bjór.

Síðan drekkur fólkið þennan fjanda

og viðskiptahópurinn er stór.

Þeir selja hver öðrum slíkan varning

og úrvalið af tegundum er gott.

Þó þeir stundi líka ýmsan barning

þá lifa þeir víst ótrúlega flott.

Já það blanda allir landa upp til stranda

og standa í þessu nótt sem nýtan dag.

En unglingarnir valda mörgum vanda

þeir kunna ekki foreldranna fag.

Úr turnunum súrhey börnin reykja

og steikja sér svo smáfugla á tein.

Næstum því í hlöðunum þau kveikja

svo gamla fólkið rekur bara upp vein.

Já það blanda allir landa upp til stranda

og standa í þessu nótt sem nýtan dag.

En unglingarnir valda mörgum vanda

þeir kunna ekki foreldranna fag.

                    Þorsteinn Eggertsson

Sumarliði er fullur

Ég veit allt. Ég get allt.

Geri allt miklu betur en fúll á móti.

Ég kann allt. Ég skil allt.

Fíla allt miklu betur en fúll á móti.

Smíða skútu, skerpi skauta,

bý til þrumu ost og grauta.

Haltu kjafti.

Ég sé allt. Ég má allt.

Brugga miklu betur en fúll á móti.

Ég finn allt. Ég er allt.

Hef miklu hærri tekjur en fúll á móti.

Smíða skútu, skerpi skauta,

meika sultu og þrumu grauta.

Haltu kjafti.

Ég er kroppur. Ég er fróður.

Fallegri í framan heldur en fúll á móti.

Ég er góður, aldrei óður.

Ekki fitukeppur eins og slappi fúll á móti.

Smíða skútu, skerpi skauta,

bý til dúndur ost og grauta.

Haltu kjafti.

                 Bjartmar Guðlaugsson

Síðan eru liðin mörg ár

Ég læðist oft upp á háaloft

til að líta í gömul blöð

Þegar sit ég einn koma minningar

og atburðarrás verður hröð

Allir strákarnir voru í támjóum skóm

og stelpur með túberað hár.

Á sunnudögum var rekstrarsjón,

en síðan eru liðin mörg ár.

Þeir greiddu í píku

Þeir greiddu í píku

Komdu með uppá loft

þú færð séð margt sem gerðist þá.

Ef ég mér tímavél ætti

þá gaman mér þætti að hverfa

aftur um ein tólf þrettán ár.

Þá fannst mér tíðin góð,

en brátt við verðum ellimóð.

Það var kannski ekkert smart

Þó var ansi margt

sem var skemmtilegt í dentíð

Þegar Glaumbær stóð

var hver helgi góð,

allt á fullu ár og síð.

Þá var hljómsveit í hverjum skóla.

Þá voru sömu vonir og þrár

Þá var rúnturinn meldingarpunkturinn

en síðan eru liðin mörg ár.

Þeir greiddu í .....

Á Valhúsahæðinni

Á Valhúsahæðinni er verið að krossfesta mann.

Og fólkið kaupir sér far með strætó til að horfa á hann.
Það er sólskin og hiti og sjórinn er sléttur og blár.

Þetta er laglegur maður með mikið enni og mógult hár.

Og stúlka með blágræn augu segir við mig.

Skyldi manninum ekki leiðast að láta krossfesta sig.

                                                   Steinn Steinarr

Sandalar

Það jafnast ekkert á við það

að þruma sér í gott sólbað

og liggja á bekk með bland og bús

og bjórinn teyga úr líterskrús.

Á Spáni er gott að djamma og djúsa

diskótekunum á. Hei!

Sólbrenndur með Quick Tan brúsa,

í sandölum og ermalausum bol.

Grísaveisla, sangría og sjór,

senjórítur, sjóskíði og bjór.

Nautaat og næturklúbbaferð,

nektarsýningar af bestu gerð.

Á Spáni er gott að djamma og djúsa…

Joe Hill

Mig dreymdi ínótt ég sá Joe Hill,

hinn sanna verkamann.

„En þú ert löngu látinn, Joe?“

„Ég lifi,“ sagði hann.

„Ég lifi,“ sagði hann.

„í Salt Lake City,“ sagði ég,

„þar sátu auðsins menn

og dæmdu þig að sínum sið.“

„Þú sérð ég lifi enn

þú sérð ég lifi enn“

„En Joe, þeir myrtu,“ mælti ég,

„þeir myrtu – skutu þig.“

„Þeim dugar ekki drápsvél nein.

Þeir drepa aldrei mig.

Þeir drepa aldrei mig.“

Sem lífsins björk svo beinn hann stóð,

Og blikið úr augumsló.

„Þeir skutu,“ sagð´ann, „skutu mig.

En skot er ekki nóg.

En skot er ekki nóg.!“

„Joe Hill deyr aldrei!“ sagði hann.

„Í sál hvers verkamanns

hann kveikti ljós, sem logar skært.

Þar lifir arfur hans.

Þar lifir arfur hans.“

Frá Íslandi til Asíu,

frá afdal út á svið

þeir berjast fyrir betri tíð.

Ég berst við þeirra hlið.

Ég berst við þeirra hlið.

Mig dreymdi í nótt ég sá Joe Hill,

hinn sanna verkamann.

„En þú ert löngu látinn, Joe?“

„Eg lifi,“ sagði hann.

„Eg lifi,“ sagði hann.

Betra er á fjöllum

Mörg er sú plágan

er þjakar mann sem býr í borg

brjótandi niður hans sálu og kropp,

það er vafstur og amstur

og eilíft ráp um stræti og torg,

aldrei þar verður á jaginu stopp.



Betra er á fjöllum, konum og körlum

koma þau öllum að nýju í lag.

Vistin á öræfum eykur fjör og styrkir þrótt,

öræfin skulum við gista í nótt.

Vinnirðu á skrifstofu

daginn út og daginn inn,

doðranta fyllandi, stóra og smáa.

Hundleiður orðinn á öllu þessu auminginn,

upp skaltu á fjöllin, og þá muntu sjá:

að betra er á fjöllum o.s. frv....

Ef að þú kunningi, leiður ert á lífinu,

lungun öll biluð og taugarnar með.

Rífðu þig upp úr amstrinu og kífinu,

æddu til fjalla, þá geturðu séð:



Að betra er á fjöllum o.s.frv...

                   Sigurður Þórarinsson

Jói útherji

Öll þið eflaust þekkið Jóa,

hann var innherji hjá Val,

síðan útherji hjá Kr.

Hann var alveg “spinnegal”.

Því knattspyrna gerði hann oft svo æstan,

að honum engin héldu bönd,

og í einu af sínum háu spörkum

skaut hann niður önd.

Hann er þekktur fyrir sín þrumuskot

og þegar hann leikur knattspyrnu,

þá er það ekkert pot.

Og þetta æði á hug hans allan

og allur tíminn fer,

í að elta bolta, horfa á leiki,

og hrópa og sleppa sér.

Þó væri hann aðdáandi Hermanns,

hann aldrei skoraði,

fyrr en einn dag er hann trylltist

og í gegnum mark sitt boraði.

Í gegnum þvögu fram og aftur,

hann einlék og svo reið af spark,

það var óverjandi skot í stöng

og inn í eigið mark.

Í úrslitaleik um daginn

í ofsabaráttu

þá hann átti að taka vítaspyrnu

á síðustu mínútu

hann hugðist þrykkja honum beint í netið

en í stað þess stefndi hann

upp í stúkuna og sleikti menntamálaráðherrann.

Hann er þekktur….

Jafnvel upp í rúmi um nætur

hann ekki þolir við,

þá hann ólmast svo að konugreyið

hefur engan frið.

Í nótt hann versta grikk henni gerði

þá gaf hann henni spark

svo hún endasentist út á gólf

og hann æpti: ,,það var mark !”.

Hann er þekktur…..

                                   Ómar Ragnarsson

Fallinn

Fallinn með fjóra komma níu

eitt skelfilega skiptið enn

fallinn útskúfaður maður

er ég ekki eins og aðrir menn.

Ég er að horfa út um gluggann minn

á alla þá sem að fengu fimm

og ég les og ég les í sól og sumaryl

því að ég verð að ná í næsta sinn.

Pabbi, bandsjóðandi vitlaus

hann vill ég verði númer eitt

mamma sagði að það væri ekki að marka

ég gæti hvort sem er ekki neitt.

Ég er að horfa út um gluggann minn

á alla þá sem að fengu fimm

og ég veit og ég sé að þau gera gys að mér

því ég er fallinn í fimmta sinn.

Ég er að horfa út um gluggann minn

á alla þá sem að fengu fimm

og ég les og ég les í sól og sumaryl

því að ég verð að ná í næsta sinn.

Fallinn með fjóra komma níu

eitt skelfilega skiptið enn

fallinn útskúfaður maður

er ég ekki eins og aðrir menn.

Ég sé um hestinn

Ég sé um hestinn þú sérð um hnakkinn

við skulum hleypa á skeið

Ég sé um hestinn þú sérð um hnakkinn

við skulum fara í út reið reið

Út í myrkrið meðfram ánni

framhjá hunangshlöðunni

Við skulum ríða, enn sú blíða

þar til örlar á dagsbirtunni

Ég sé um hestinn þú sérð um hnakkinn

við skulum hleypa á skeið

Ég sé um hestinn þú sérð um hnakkinn

við skulum fara í út reið reið

Hlustaðu á dýrin en sá söngur

ég hef aldrei heyrt fegurri hljóð

Þú veist sum dýrin framleiða söng sinn

með því að núa fótum af eld móð

Ég sé um hestinn þú sérð um hnakkinn o.s.frv.

                                             Rúnar Júlíusson

Ljóminn

Veistu hvað Ljóminn er

ljómandi góður.

Ljóminn er betr’en

ég hugsaði mér

hann hefur ljómandi

fjörefna fóður

fullkominn ljómandi

fæð’handa þér.

Ljóminn á skilið

það lof sem hann fær

Ljóminn hann verkar

frá hvirfl’oní tær.

Ef Ljómann þú snæðir

og Ljómann þú bræðir

mun Ljóminn að eilífu

verða þér kær.

Komu engin skip í dag

Um sólsetur í fjörunni

á steini við röst er hún

og bláum augum beinir

út að hafsins ystu brún.

Og fyrir munni sér hún tautar

alltaf sama brag:

Guð minn góður, komu engin skip í dag.

Hún átti mann, sem sigldi sjó

og færði fiskinn heim.

Þeir fórust víst í óveðri

við gleymdum ekki þeim.

En síðan er hún undarleg

og syngur þennan brag.

Guð minn góður, komu engin skip í dag.

Hún hefur árumsaman syrgt

sinn horfna eiginmann,

og sjáist sigla eitthvert skip

hún heldur að það sé hann.

Og allir hérnaí þorpinu

nú þekkja þennan brag.

Því lét guð minn ekki skipið koma í dag?

                     Magnús Eiríksson

Flaskan

Flaskan mín fríð, flaskan mín fríð,

fer þér ekki bráðum að ljúka,

mér leiðist allt geim, nú langar mig heim,

en líklega verð ég að strjúka.

Að fara meðan flaskan er til

finnst mér þó dálítið slakt,

ef get ég ekki gert henni skil

hvað gæti fólk um mig sagt.

Já, fyrir viku fór ég á ball,

svo fór ég þaðan í hús,

þar upphófst þegar æðislegt skrall

og allir höfðu nóg bús.

Flaskan mín fríð…..

Í fyrrakvöld hinn fyrsti

sem steinn féll í andvana dá,

og síðan létust þeir einn eftir einn

uns ei var lífsmark að sjá.

Þeir supu drjúgt og sofa nú vært

en supu þó ekki allt,

því ein er hér með innihald tært

og æpir stöðugt: ,,þú skalt”

Hún tæmast skal og troða sitt skeið,

þótt til þess verði ég einn,

en verst er það, að líklega um leið

ligg ég sjálfur sem steinn.

Flaskan mín fríð…..

                  Jónas Friðrik

Séleg pía er Sigga Geira

Séleg pía er Sigga Geira

og sexappíl hefur flestum meira,

hlýtt er og notalegt hennar ból

hverjum sem býður hún næturskjól.

        Það vita:

        Kalli Jóns og Gústi læknisins og Nonni Sæmundar

        og Halli rakarans og Fúsi Sigurleifs og Palli á

        Goðanum og Denni í Efstabæ – og einnig ég.

En ekki má yfir miklu hlakka,

í mars þá eignaðist Sigga krakka.

Sagt var að prestinum brygði í brún

er barnsföður tilnefna skyldi hún.

        Hún nefndi:

        Kalla Jóns og Gústa læknisins og Nonna Sæmundar

        og Halla rakarans og Fúsa Sigurleifs og Palla á

        Goðanum og Denna í Efstabæ – og einnig mig.

Nú urðu yfirvöld úr að skera,

því ei má fjölgetið barn neitt vera,

slíkt þykir óhæfa hér til lands,

og hópnum stefnt var til sýslumanns.

        Þar mættu:

        Kalli Jóns og Gústi læknisins og Nonni Sæmundar

        og Halli rakarans og Fúsi Sigurleifs og Palli á

        Goðanum og Denni í Efstabæ – og einnig ég.

Þegar úrskurðinn upp loks kvað hann

allir flýttu sér burtu þaðan.

Skálkar, sem sluppu með skrekkinn þar,

skunduðu kátir á næsta bar.

        Þar hittust:

        Kalli Jóns og Gústi læknisins og Nonni Sæmundar

        og Halli rakarans og Fúsi Sigurleifs og Palli á

        Goðanum og Denni í Efstabæ – en ekki ég.

Því þarna urðu mér örlög ráðin,

mér einum var sem sé dæmdur snáðinn.

Hvenær sem lít ég það litla skinn

læðist þó efi í huga minn.

        Hann líkist:

        Kalla Jóns og Gústa læknisins og Nonna Sæmundar

        og Halla rakarans og Fúsa Sigurleifs og Palla á

        Goðanum og Denna í Efstabæ – en ekki mér.

                                   Sigurður Þórarinsson

Obb bobb bobb

Ég hélt út í haga með hálftóman maga
Obb bobb bobb bobb bobb bíðið nú við.
Og elginn þar óð ég á öndinni stóð ég
Obb bobb bobb - hvað haldið þið?

Ég heilsaði hestum sem hátignum gestum
Obb bobb bobb bobb bobb bíðið nú við.
Þeir gáfum mér gætur sem grænmetisætur
Obb bobb bobb - hvað haldið þið?

Með gaulandi garnir og gúmskórnir farnir
Obb bobb bobb bobb bobb bíðið nú við.
Eitt áheit ég efndi á ættarmót stefndi
Obb bobb bobb - hvað haldið þið?

Þar átti að eta og yrkingar meta

Obb bobb bobb bobb bobb bíðið nú við.
Því stjórnaði spúsa hans samvinnu Fúsa
Obb bobb bobb - hvað haldið þið?

Fólk sveif létt um salinn þar sveiflaðist halinn
Obb bobb bobb bobb bobb bíðið nú við
Mig konurnar kysstu úr klaufunum hristu
Obb bobb bobb - hvað haldið þið?

Við margar ég mynntist og mörgum ég kynntist
Obb bobb bobb bobb bobb bíðið nú við.
Í gemsum má gjalla ef glatt er á hjalla
Obb bobb - er ekki við

                                            Spaðar

Nú er ég glaður á góðri stund

Nú er ég glaður á góðri stund,
sem á mér sér;
guði sé lof fyrir þennan fund
og vel sé þeim sem veitti mér.

Vitjað hef ég vina mót,
sem nú á sér;
reynt af mörgum hýrleg hót;
vel sé þeim, sem veitti mér.

Yndi er að sitja öls við pel
og gamna sér;
en fallegt er að fara vel,
þó ör sé sá sem á skenkir.

Gott er að hafa góðan sið,
sem betur fer,
aldrei skartar óhófið,
og er sá sæll sem gáir að sér.

Gott er að hætta hverjum leik,
þá hæst fram fer.
Nú skal hafa sig á kreik;
vel sé þeim, sem veitti mér.

                     Þjóðvísur

Guðjón

Guðjón lifir enn í okkar vonum,

enginn getur flúið skugga hans.

Þér er sæmst að halla þér að honum,

hann er gróin sál þíns föðurlands.

Þig stoðar lítt með gulli og glysi að skarta,

þú ert sjálfur Guðjón innst í hjarta.

Ungan léstu sverta þig og svíkja,

þú sást ei þá hve margt er blekking tál.

Á fúnu hripi rak þig milli ríkja,

hver rakki fékk að snuðra'í þinni sál.

Drjúptu höfði því að það er meinið

þú ert sjálfur Guðjón innvið beinið.

Þannig varstu hrakinn land úr landi,

lítilsigldur fóli aumur smár.

En nú er burtu villa þín og vandi

þú viknar hrærður, fellir gleðitár.

Þótt illur sért er síst of seint þig iðri,

þú ert sjálfur Guðjón undir niðri.

Brátt mun skína í Guðjón gegnum tárin,

gróður lífsins vex úr þeirri mold.

Einhverntíma seinna gróa sárin

er svik við Guðjón brenndu íslenskt hold.

Senn mun koma sá er hlýtur völdin,

þú ert sjálfur Guðjón bakvið tjöldin.

                          Þórarinn Eldjárn

Vertu sæt við mig

Ég fór á ball í bænum,

en bara gleymdi þér

og þú varst ljóni líkust

og lékst þér svo að mér.

Þú fórst á ball með Bjarna

og Bjarni kyssti þig.

Ég veit ekki, af hverju þú hatar mig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ég veit ekki, af hverju ég elska þig.

Ég fór á ball með Birnu

sem býsna falleg er.

Við svifum léttstíg saman

ég sá hún skemmti sér.

En svo var ballið búið

og ég bauð henni heim

en hún sá aðra stráka

og fór með þeim.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ég veit ekki, af hverju ég elska þig.

Við skulum vera saman

og semja frið í kvöld

og láta ást og unað

hér aftur eiga völd.

Við höfum sært hvort annað.

Ég veit þú skilur mig.

Ég veit ekki af hverju ég elska þig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ó-ó-ó-ó, vertu sæt við mig.

Ég veit ekki, af hverju ég elska þig.

Vísur Vatnsenda-Rósu

Augun mín og augun þín,

ó, þá fögru steina.

Mitt er þitt og þitt er mitt,

þú veist hvað ég meina.

Langt er síðan sá ég hann,

sannlega fríður var hann,

allt sem prýða má einn mann,

mest af lýðum bar hann.

Þig ég trega manna mest,

mædd af tára flóði.

Ó, að við hefðum aldrei sést

elsku vinurinn góði.

               Vatnsenda-Rósa

Ekkert svar

Langar nætur, ljósa kalda daga

hef ég leitað, það er mannsins saga.

Fundið aðeins óma gleymdra laga

en ekkert svar, ekkert svar.

Ég hef efast, þegar einn ég reika,

er þá lífið aðeins hismið veika?

Hlusta á vindinn í visnu sefi leika,

en ekkert svar, ekkert svar.

Ég vænti svara, vildi þekkja leiðir.

Vita skil á því sem ferðir greiðir.

Þrá lífið en ekki orð sem deyðir.

en ekkert svar, ekkert svar.

Duri duri......

Langar nætur, ljósa kalda daga

hef ég leitað, það er mannsins saga.

Fundið aðeins óma gleymdra laga

en ekkert svar, ekkert svar.

                Jónas Friðrik

Kvennafar

Ég kátur stunda kvennafar

og kann að súpa úr glasi.

Með hlátri slapp ég hér og þar

úr hinu og þessu þrasi.

Mig konur vildu í kirkju fá

og koma á mig spotta

en ljónum þeim ég læddist frá

og lét mér nægja að glotta.

Einn, tveir, nú ætla allir saman

allir þeir sem hafa á skál

og kvennafari gaman.

Gráti, væli og gremjutón

ei gegni nokkur kjaftur,

syngjum dátt og höfum hátt!

Ég helli í glasið aftur.

Og ein var þar sem elda kunni

allra handa steikur.

Og ég sem er í maga og munni

mjög á svelli veikur.

Þar veislu í dag er nítján naut

því nægur reyndist forðinn,

en síðar burtu samt ég þaut

og syng því glaður orðin.

Og þannig hef ég marga meyju

margvíslega svikið.

Og ég veit lengra en nær mitt nef

sem nær þó skollans mikið.

Og alltaf skal ég elska þær

af öllu mínu hjarta,

og skil ei þó ég elska tvær

að önnur þurfi að kvarta.

Einn, tveir…..

Blakkur

Ég vaknaði fyrir viku síðan,

er vetrarnóttin ríkti hljóð,
og sá þá standa Blakk minn brúna
í bleikri þorramánans glóð.
Svo reisti hann allt í einu höfuð
með opinn flipann og gneggjaði hátt
og tók síðan stökk með strok í augum
og stefndi heim í norðurátt.

Sú leið er erfið, gamli garpur,
þú getur ei sigrað þau reginfjöll,
þó stælt sé þín bringa og fætur fimir,
þín frægðarsaga nú er öll.
Á grýttum mel þar sem geislar stormur
með grimmdarfrost og hríðarkóf,
ég sé hvar þú liggur klárinn karski
með klakaðar nasir og sprunginn hóf.

Þú skildir mig einan eftir, Blakkur,

því enginn vinur nú dvelst mér hjá,

og enginn hlustar á mitt elliraus
um æskustöðvarnar norðurfrá.
En í mínu brjósti býr eirðarleysi,
eykur og magnar sína glóð.
mitt úlfgráa höfuð hátt ég reisi
og held í norður í þína slóð.

                   Jónas Árnason

Söngur Soffíu

Ja fussum svei, ja fussum svei,

mig furðar þetta rót.

Í hverju skoti skúm og ryk

og skran og rusl og dót,

en Jesper skal nú skítinn þvo

og skrapa óhroðan

og hann má því næst hlaupa út

að hjálpa Jónatan.

En Kasper brenni kurla skal

og kynda eldinn vel,

af heitu vatni hafa nóg

ég heldur betra tel.

Því Jesper bæði’ og Jónatan

ég senn í baðið rek,

og vilji þeir ei vatnið í

með valdi þá ég tek.

Því andlit þeirra eru svört,

já eins og moldarflag,

og kraftaverk það kalla má

að koma þeim í lag.

Ef sápa ekki segir neitt

ég sandpappír mér fæ

og skrapa þá og skúra fast

uns skítnum burt ég næ.

Stafróf ástarinnar



Hún Gunna vildi ei neitt með Nonna hafa,

og Nonni var sá klaufi að Gunna hló.

Og því tók hann það ráð að reyna að stafa
á rósamáli það, sem innst í hugarfylgsnum bjó.

A merkir atlot þín

B merkir brosin þín,

D þú sért dásamlegt fljóð.

E elsku eldinn þinn,

F fagra faðminn þinn,

G þinna gullnu lokka flóð
H merkir hlátraþrá,

Í ljósa íturbrá,

J merkir jáyrðin hljóð.

K merkir kossabál,

L ljúfustu leyndarmál,

M merkir mey, sem er góð.

N, O, P, Q

Þú engin er sem þú.

R, S, T, Ú,

Engin skilur stafrófið sem þú.

V merkir von og heit,

X það sem enginn veit,

Y, Z, Þ, Æ og Ö

Það myndi létta lund,

ef læsum stund og stund

allt starfófið saman, við tvö.

Kartöflulagið

Þegar ég var pínulítill patti

var mamma vön að vagga mér í vöggu,

í þeim gömlu kartöflugörðunum heima.

Það var í miðjum Þykkvabænum

svona 1,6 kílómetra frá sænum,

í þeim gömlu kartöflugörðunum heima.

Og þegar kartöflurnar fara að mygla

hætta þær að fara í 1. flokk,

í þeim gömlu kartöflugörðunum heima.
Það var í miðjum Þykkvabænum
svona einn komma sex kílómetra frá sænum
í þeim gömlu kartöflugörðunum heima.

Nonni

Þú ert ungur enn,

æskuástir seint gleymast,

ungur enn,

oft sterkar reynast,

of ungur enn til að elska og þrá

en ástin er ekki að spyrja um hvað hér má.

Af hverju fór hún frá mér,

hjarta mitt er sárt og þjáð.

Ekki mun ég aftur reyna

að elska aðra í bráð.

Ungur er ég enn að árum

en aldrei ég gleymt því get

að ást mín var ætluð henni

sem ég alltaf mikils met.

Þú ert ungur enn,

æskuástir seint gleymast,

ungur enn,

oft sterkar reynast,

of ungur enn til að elska og þrá

en ástin er ekki að spyrja um hvað hér má.

Draumur útilegumannsins

Er laufið grær um landsins auðn

við leggjumst út við Snjóöldu.

Þú hjúfrast blítt við hjarta mitt

í Hreysinu við Snjóöldu.

Er laufið deyr um landsins auðn

og lindin frýs við snjóöldu

Þú hjúfrast blítt við hjarta mitt

í Hreysinu við Snjóöldu.

Er vetur fer með veðurhljóð

og veðragný um Snjóöldu

Þú hjúfrast blítt við hjarta mitt

í Hreysinu við Snjóöldu.

Er hylur ljórann hélurós

og herðir frost við Snjóöldu

Þú hjúfrast blítt við hjarta mitt

í Hreysinu við Snjóöldu.

Er vorið fer um vötnin blá

með villiblóm við Snjóöldu

Þú hjúfrast blítt við hjarta mitt

í Hreysinu við Snjóöldu.

               Jón I. Bjarnason

Stína var lítil stúlka í sveit

Stína var lítil stúlka í sveit

stækkaði óðum blómleg og heit.

Hún fór að vinna, var margt að gera,

lærði að spinna, látum það vera.
Svo var hún úti sumar og haust

svona var lífið: strit endalaust.
Samt gat hún Stína söngvana sína

sungið með hárri raust.

:,: Nú liggur vel á mér:,:

gott er að vera léttur í lund

lofa skal hverja ánægjustund.

Gaman fannt Stínu að glettast við pilt

gaf hún þeim auga, var oftast stillt.
Svo sá hún Stjána, það vakti þrána,

hann kom á Grána útyfir ána.

Sæl var hún Stína , saklaus og hraust,

svo fór hann burtu koldimmt um haust,

samt gat hún stína söngvana sína

sungið með hárri raust.

Nú er hún Stína gömul og grá,

getur þó skemmt sér dansleikjum á,

situr hún róleg, horfir á hina

hreyfast í takt við dansmúsíkina.
Alltaf er Stína ánægð og hraust,

aldrei finnst henni neitt tilgangslaust.

Enn getur Stína söngvana sína

sungið með hárri raust.

                      Óðinn G. Þórarinsson

Ég þekkti eitt sinn konu

Ég þekkti eitt sinn konu sem gleypti mý

ég skil ekkert í því að gleypa mý

hún deyr kannski af því.

Ég þekkti eitt sinn konu sem gleypti fló

mér varð um og ó er hún gleypti fló...

Ég þekkti eitt sinn konu sem gleypti kött

það er alveg út í hött að gleypa kött...

Ég þekkti eitt sinn konu sem gleypti hund

hún hélt kjafti um stund er hún gleypti hund ...

Ég þekkti eitt sinn konu sem gleypti kú

og hana nú að gleypa kú...

Ég þekkti eitt sinn konu sem gleypti hest

hún dó fyrir rest.

Einshljóðfæris synfónían

Fyrir nokkrum árum þegar fékk ég gítarinn
ég fór með hann beint upp á loft og æfði mig um sinn.
Í herberginu mínu sat og hamraði á hann þar.
Fyrir hugskotssjónum rúlluðu allar gullnu plöturnar.

Ef haldin voru skemmtikvöld, ég í hendingskasti fór
og hélt þar konsert, fólkið hló, og kallaði: sá er stór.
Ég vildi taka aukalag og endurtaka það
ætli þurfi ekki bara hljómsveit til að koma mér af stað.

Þá dreymir mig um bassann sem botninn fylla kann
og bið svo guð um sólógítar til að styðja hann.
Ég trommur þarf svo geti ég takti haldið vel.
og tígulega’ í fjarska að heyra strengi flott ég tel.

Við spilum allir saman, sem sprækum mönnum ber
og spilverk okkar hljómar eins og tónlist inní mér
en þegar draumnum lýkur ég ei þarf að orðlengja
bara einshljóðfæris synfóníuhljómsveit, sex strengja.

Ég sem jú fyrir kærustuna og syng henni öll mín ljóð,
en samt ég fatta ekki af hverju grænkar við mín hljóð.
Hún segir fyrirgefðu en ég finn er að mér bar
mér finnst mér verða óglatt er ég heyri þinn gítar.

Eitt segulband er gerði ég og sendi út um allt
var sent til baka í pósti og sagt: Þú hætta þessu skalt!
Ég fékk mörg bréf og endurtek nú innihaldið hér:
Þú ættir að fá þér vinnu þar sem söngs ei krafist er.

Þá dreymir mig um bassann sem botninn fylla kann
og bið svo guð um sólógítar til að styðja hann.
Ég trommur þarf svo geti ég takti haldið vel.
og tígulega’ í fjarska að heyra strengi flott ég tel.

Upp til fjalla

Upp til fjalla,

ótal raddir seiða mig,

laða, kalla,

líka á þig.

Lindirnar hjala í laufgaðri hlíð,

ljómandi heiðin er blómskrýdd og fríð.

Heyrið þúsund fugla klið,

þyt í laufi og fossanið.

Upp til fjalla,

ótal raddir seiða mig,

laða, kalla,

líka á þig.

Bakpokann tek ég, úr bænum ég held,

ég býst við að tjalda á heiðinni í kveld.

Við svanavatn og silungsá

sungið verður tjaldi hjá.

Upp til fjalla,

ótal raddir seiða mig,

laða, kalla,

líka á þig.

           Tryggvi Þorsteinsson

Gamli skólinn

Góðan daginn, gamla gráa skólahús,

menntaveginn gekk ég reyndar aldrei fús.

Eina glæta daga langa, í tilverunni var,

þegar skólabjallan hringdi í frímínúturnar.

Þar stóð enska, landafræði, og íslenska,

danska, franska, leikfimi og latína.

Stóðum öll í röð á bak við rimlana

skólasöngur glumdi um alla gangana.

Misupplagðir, lúnir lærimeistarar,

okkur leiddu gegnum kennslustundirnar

flest við þekktum skammakrókinn og skulfum lítið eitt,

ef við illa lesinn kunnum ekki neitt.

Svo var tekið próf á miðju vorinu,

vinna mikil til að halda sporinu,

danska, franska, leikfimi og latína.

Lærdómurinn tók þá oft á taugina.

Gamli skólinn genginn er til náða um sinn.

Í gamla skólann leitar stundum hugur minn.

Ef ég gamlar skólaskræður í hirslum mínum finn.

Djúpt í huga mínum hrignir bjallan inn.

Braggablús

Ein í bragga, Magga, gægist út um gluggann,
bráðum sér hún Skugga-Baldur skunda hjá.
Enn einn túrinn, stúrinn, olíu á skúrinn
er erfitt nema fyrir fjandans aur að fá.
Í vetur, betur gekk henni að galdra,
til sín glaða og kalda karla sem oft gáfu aur.
En Magga í sagga, situr ein í bragga,
á ekki fyrir olíu er alveg staur.

Fyrst kom Bretinn, rjóður, yndislega góðu
þá bjó hún Magga á Borginni í bleikum kjól.
Svo kom Kaninn, þaninn, kommúnistabaninn.
Þá kættist Magga ofsalega og hélt sín jól.
Svo færðist aldur, yfir eins og galdur
og ávallt verra og verra varð í karl að ná.
Nú er Magga, stúrin, því olíu á skúrinn
er erfitt nema fyrir fjandans aura að fá.

Ó, þú

Ó, þú, enginn elskar eins og þú.

Enginn brosir líkt og þú.

Enginn grætur eins og þú.

Ó, þú, ert sú eina sem ég elska nú.

Fjarri þér hvar sem ég er.

Ég þrái að vera nærri þér.

Dagurinn líður mig dreymir

um daginn sem kynntumst við fyrst.

Dagstyggur aldrei því gleymir

að hafa þig elskað og kysst.

Á íslensku má alltaf finna svar

Á íslensku má alltaf finna svar

og orða stórt og smátt sem er og var,

og hún á orð sem geyma gleði´og sorg,

um gamalt líf og nýtt í sveit og borg.

Á vörum okkar verður tungan þjál,

þar vex og grær og dafnar okkar mál.

Að gæta hennar gildir hér og nú,

það gerir enginn – nema ég og þú.

Lífið er lotterí

Um frægðarmenn og kappa við fáum oft að heyra,
en fáa veit ég líka honum Siglufjarðar-Geira.
Að erfiðleikum sínum hann alltaf gaman henti,
og ef að hann í sérstöku klammaríi lenti sagði´hann:
„Lífið er lotterí Já, það er lotterí.
Já, það er lotterí. Og ég tek þátt í því.“

Í æsku hans á böllum voru áflog fastur liður,
og allra manna fyrstur var hann jafnan sleginn niður.
En þegar hann svo stóð upp aftur eftir meðferð slíka
með augu bólkin, sprungna vör og nefið brotið líka, sagði´hann:
„Lífið er lotterí Já, það er lotterí.
Já, það er lotterí. Og ég tek þátt í því.“

Hann ungur gerðist formaður á mótorbátnum Brandi,
og bein úr sjó hann aldrei dró, en lenti oft í strandi.
En Geira stóð á sama, hann öxlum sínum yppti,
og er hann bátnum strandaði í tuttugasta skipti, sagði´hann:
„Lífið er lotterí Já, það er lotterí.
Já, það er lotterí. Og ég tek þátt í því.“

Hann eitt sinn fékk sér konu; af öðrum konum bar hún,
en ekki nema í meðallagi dyggðug kona var hún.
Hún elskaði hann talsvert, en aðra menn talsvert meira,
og er hún lokum skildi við manninn sinn hann Geira, sagði´hann:
„Lífið er lotterí Já, það er lotterí.
Já, það er lotterí. Og ég tek þátt í því.“

En dag einn sýndist karlinn eitthvað lumbrulegur vera,
og læknarnir þeir tóku hann og fóru strax að skera.
Og er þeir höfðu burt úr honum skorið fleira og fleira,
svo fækkað hafði stórlega innyflum í Geira, Sagði´hann:
„Lífið er lotterí Já, það er lotterí.
Já, það er lotterí. Og ég tek þátt í því.“

Og kvöld eitt fékk hann aðkenning af alvarlegu slagi.

Og innan stundar fékk hann slag af miklu verra tagi.

Og þegar nóttin lagðist yfir haf og yfir hauður,

og heiðurskarlinn Geiri virtist loksins alveg dauður,sagði´hann:

„Lífið er lotterí Já, það er lotterí.
Já, það er lotterí. Og ég tek þátt í því.“

                                Jónas Árnason

Hæ meiri söng og meira yndi

Hæ – meiri söng og meira yndi

meira táp og meira fjör,

meiri störf með ljúfu lyndi,

meira líf og oftar hlýlegt bros á vör.
Stöndum öll undir einu merki,
stuðlum öll að einu verki,
þá rís landsins stóri sterki
stofn með nýjum glæsibrag.

Vinnum því Íslandi allt er við megum

og eflum þjóðarhag,

færum því dýrustu fórn er við eigum

að fótum sérhvern dag.

Vinnum því Íslandi allt er við megum

og eflum þjóðarhag.

við skátar hér, þið skátar þar,

við skátar alls staðar.

Hæ – meiri söng og meira yndi

meira táp og meira fjör,

meiri störf með ljúfu lyndi,

meira líf og oftar hlýlegt bros á vör.
Stöndum öll undir einu merki,
stuðlum öll að einu verki,
þá rís landsins stóri sterki
stofn með nýjum glæsibrag.

                   Tryggvi Þorsteinsson

Lestin brunar

Lestin brunar burt frá þér,

bráðum ertu horfin mér,

þú varst falleg, þú varst góð

og þér orti ég flest mín ljóð.

Lestin brunar, dagur dvín,

döpur stjarna í austri skín.

Milt og hreint þitt hjarta var,

þess heita slag var lífs míns svar.

Lestin brunar, söngvaseið

sendi ég á minni leið

þér sem fyrrum áttir allt

ástarhita, ef varð mér kalt.

Þér ég bið að blessist allt,

blíðmál heimsins er svo valt.

Lestin brunar burt frá þér

bráðum ertu horfin mér.

Senjóríturnar suður á Spáni

Nú vil ég greina í litlu ljóði

frá landi herlegu, Spáníá.

Þar kostar álíka klára vínið

og kranablávatnið okkur hjá.

Og senjóríturnar suður á Spáni,

þær syngja um ástir með ljúfum hreim,

pálmanna strönd þegar merlar máni,

en mikið er varasamt að treysta þeim.

Í Barselónu var lagleg hnyðra

með limi netta og svarta brá.

Hún uppfartaði á einum barnum,

og átján sumra var hringagná.

En senjóríturnar....

Hún brosti þegar ég bað um whiský,

því brosi er virtist svo laust við tál,

og var svo kankvís og hýr og hnellin

að hjartakornið mitt fór í bál.

En senjóríturnar....

Ég rann í skyndi til ræðismannsins

og rjúka vildi í að gifta mig.

En drusilmennið það mælti drýldið:

„Ég myndi láta hana eiga sig.“
því senjóríturnar....

Á dansstað hugðist ég drekkja raunum

og dreif mig þangað, en rakst þar á

þá litlu svarteygðu sem ég unni,

við slána ljótan hún var að kjá.

því senjóríturnar....

Svo hlessa bæði og hryggur varð ég

að hálfa flösku í einu drakk.

Þá greip mig bræði, ég gekk að kauða

og gaf á kjaft svo að vörin sprakk.

En senjóríturnar....

En róninn dró þá upp rýting stóran

og rak á kaf í minn hægri arm

svo blóðið sprautaðist yfir okkur

en einkum kvinnunnar falska barm

Því senjóríturnar....

Í mánuð lá ég í mínum sárum

og miklum kvölum, ó þvílíkt stand!

Með skuldir stórar – og skútan farin

en skjátan komin í hjónaband.

Því senjóríturnar....

Því segi ég piltur, ef suður ferðu,

og sælu býður þér pía slík,

þá gættu að þér. Það gefst oft betur

að giftast stelpu úr Reykjavík.

Því senjóríturnar....

Garún

Hratt er riðið heim um hjarn,

torfbærinn i tunglsljósinu klúkir.

Draugalegur, dökklæddur

myrkradjákni á hesti sínum húkir.

Tunglið hægt um himinn líður

dauður maður hesti ríður,

Garún, Garún.

Höggin falla á dyrnar senn

komin er ég til þín enn

ó, Garún

öll mín ást í lífinu,

sem ég elskaði og tilbað alltaf

var hún.

Komdu með mér út að ríða

lengi er ég búinn að bíða,

Garún, Garún,

Tvímennt er úr hlaðinu

út á hálu vaðinu, smeyk er hún.

Djáknin ríður ástsjúkur.

Holar tóftir, berar kjúkur

Garún,

Tunglið hægt um himinn líður

dauður maður hesti ríður,

Garún, Garún.

Vestast í Vesturbænum

:,: Vestast í Vesturbænum

hvar vorsól fegurst skín:,;

þar er eitt þakherbergi

og þar býr stúlkan mín.

Létt er því lundin,

lífið bjart og allt er grín,

sól gyllir sundin,

ég syng um ást og vín.

:,: Í minni eigin kompu

á ég dálítið skrín.:,:

Þar geymi ég græna flösku

með guðveig kenndri við Rín.

Létt er því .... o.s.frv.

:,:Er sól er sigin í Ægi

og sólblik hafsins dvín:,:

fer ég með mína flösku

að finna baugalín.

Létt er því .... o.s.frv.

:,:Þau ögra mér, hennar augu,

það örvar mitt Rínarvín.:,:

Svo stytta mér næturstundir

stúlkan – og flaskan mín.

Létt er því .... o.s.frv.

:,: Vestast í Vesturbænum

hvar vorsól fegurst skín:,;

þar er eitt þakherbergi

og þar í ein baugalín.

:,:Fegurra fljóði

fluttirðu aldrei vorljóð þín.

„Þröstur minn góði,

það er stúlkan mín.“:,:

            Sigurður Þórarinsson



Stúlkan mín er mætust

Stúlkan mín er mætust

meyja og kvenna.

Sveinar ástaraugum

á eftir heinni renna.

Og þeir allir saman

á öndinni stada

yfir því hvert afbragð

hún er til munns og handa.

Dável samansett hún er.

Silkimjúk og nett hún er.

Lipur, grönn og létt hún er.

Laus við svik og prett hún er.

Ég mun alla ævi

iðka þann vana

kátur kvölds og morgna

að kyssa og faðma hana.

           Sigurður Þórarinsson

Lukta-Gvendur

Hann veitti birtu á báðar hendur

um bæinn sérhvert kvöld

hann Lukta-Gvendur á liðinni öld.

Af gráum hærum glöggt var kenndur

við glampa’ af ljósafjöld

hann Lukta-Gvendur á liðinni öld.

Hann heyrðist ganga hægt og hljótt

um hverja götu fram á nótt

hans hjartasárin huldi bros á brá.

Ef ungan svein og yngismey

hann alein sá hann kveikti ei

en eftirlét þeim rökkurskuggann blá.

Í endurminning æskutíð

hann aftur leit er ástmey blíð

hann örmum vafði fast svo ung og smá.

Hann veitti birtu á báðar hendur

um bæinn sérhvert kvöld

hann Lukta-Gvendur á liðinni öld.

Af gráum hærum glöggt var kenndur

við glampa’ af ljósafjöld

hann Lukta-Gvendur á liðinni öld.

                    Eiríkur K.Eiríksson

Bjarnastaðabeljurnar

Bjarnastaðabeljurnar,

Þær baula mikið núna.

Þær eru að verða vitlausar

Það vantar eina kúna.
Það gerir ekkert til.
Það gerir ekkert til.
Hún kemur um miðaftansbil.

Réttarsamba.

Á grundinni við réttarvegginn ganga þau í dans,
og Gunna stígur jitterbugg, en Jónki Óla-skans,
Jónki bóndi í hjáleigunni og kaupakonan hans,
brosljúf ástfús borgarmær, sem bregður ei við neitt.
:,:Ilmvatnsþvegin, uppmáluð, og augnabrúnareitt.
og Jónski hefur rakað sig og rauðan lubbann greitt.:,:

Hæ, hæ, hó, hó, tónar töfra’ og kalla
Hæ, hæ, hó, hó, hljóma klettar fjalla.

Og fullur máninn gægist yfir grettið tindaskarð,
geislasindri fölvu stráir laut og döggvott barð.
Er það bara blær, sem pískrar bak við réttargarð?
Heitt að Jóni hallast Gunna, hvíslar: „Ég er þreytt“
:,:Hvaða fjas og vitleysa og Jónki brosir gleitt.
Ó hann Jón það erkifljón, sem aldrei skilur neitt.:,:

Hæ, hæ, hó, hó grund við dansinn dynur,

Hæ,hó, hæ, hó, harmoníkan stynur.

Á grundinni við réttarvegginn gengið var í dans,
og þegar Jónki þreyttist á að þramma Óla skans.
vegavinnustrákur stökk af stað með Gunnu hans.
Og fullur máninn gægðist yfir grettið tindaskarð,
:,:glottir kalt að Jónka’ er skimar út um laut og barð.
Já - hamingjan má vita hvað af henni Gunnu varð.:,:

Hæ, hó, hæ, hó hrópar Jói og stynur

hæ, hó, hæ, hó dimmt í klettum dynur.

                           Loftur Guðmundsson

Söngur förusveinsins.

Ég er hinn frjálsi förusveinn,

á ferð með staf og mal,

minn boðskap fjallablærinn hreinn

skal bera nið’ r í dal.

Fallerí, fallera, fallerí,

fallera-ha-ha-ha-ha-ha

fallerí, fallera,

skal bera nið’r í dal.

Hér anga blóm, hér glóir grund,

hér gleðst ég dægrin löng.

Hér vil ég una alla stund

við ilm og glaðan söng

Fallerí ........

við ilm og glaðan söng.

Um förumannsins frjálsa veg

og fjöllin mín ég syng,

að kvöldi glaður gisti ég

á grænum mosabing.

Fallerí......

á grænum mosabing.

Nú held ég fram til heiða einn

og hraða minni för

Ég er hinn frjálsi förusveinn

á ferð með söng á vör.

Fallerí...

á ferð með söng á vör.

            Ólafur Björn Guðmundsson

Og þá stundi Mundi

Hann Mundi á sjóinn í fyrsta sinn fór

Á fjórtánda árinu, lítill og mjór

Og það sem hann dró hirti húsbóndi hans

og hét því að koma´honum þannig til manns

Viðlag:
Og þá stundi Mundi:
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
Ég þoli ekki lengur
að þvælast á sjó.“

Hjá Munda var lítið um leik eða hvíld.

Hann lenti eftir fermingu norður á síld

og síðan á línu og síðan á net

og síðan á línu og aftur á net.

Og æska hans leið, og hann vann og hann vann,
því vinnan hún „göfgar og bætir hvern mann.“
En lítið var það sem úr býtum hann bar
því bláblönk að jafnaði útgerðin var.

Hann varð af því hokinn, hann varð af því grár
að velkjast á togurum þrjátíu ár.
Í stórsjó og ágjöf hann stóð sína plikt
með sting fyrir brjósti og króníska gigt.

Í hífingu eitt sinn hann hentist á vír
og hurfu þar fingur hans, tveir eða þrír.
Í annað sinn bobbing hann oná sig fékk,
og eftir það haltur og skakkur hann gekk.

Til fimmtugs hann þraukaði en þá fékk hann slag

en það gerðist einmitt á sjómannadag.

Og sungið var þá eins og sungið er enn

um særokna vindbarða hrafnistumenn.

                                   Jónas Árnason

Capri Catarina

Komið allir Caprisveinar
komið, sláið um mig hring
meðan ég mitt kveðju kvæði
um Catarinu litlu syng.
Látið hlæja’ og gráta’ af gleði
gítara og mandólín.
Catarina, Catarina,
Catarina’ er stúlkan mín.

Í fiskikofa’ á klettaeynni
Catarina litla býr.
Sírenur á sundi bláu
syngja’ um okkar ævintýr.
Á vígða skál, í skuggum trjánna,
skenkti’ hún mér sitt Capri vín.
Catarina, Catarina,
Catarina, stúlkan mín.

Með kórónu úr Capriblómum
krýndi’ hún mig hinn fyrsta dag.
Af hæsta tindi hamingjunnar
horfðum við um sólarlag.
Þar dönsuðum við tarantella’
og teygðum lífsins guðavín.
Catarina, Catarina,
Catarina, stúlkan mín.

En nú verð ég að kveðja Capri
og Catarinu litlu’ í dag.
Horfa mun ég út til eyjar,
einn, um næsta sólarlag.
Grátið með mér gullnu strengir,
gítarar og mandólín.
Ó, Catarina, Catarina,
Catarina, stúlkan mín.

               Davíð Stefánsson

Stína ó, Stína

Bylgjurnar kinnungin kyssa
og kokkurinn syngur við raust.
Á lífinu er hann ei leiður
en lofar það endalaust.

Stína, ó, Stína
ég sé þig í anda
svo ungleg að vanda
ó, Stína.

En heim koma sjómenn um síðir,
af síld eða þorskveiðum frá.
Í gleði þeir dansa um dekkið
svo dunar um loftin blá.

Stína, ó, Stína
ég sé þig í anda
svo ungleg að vanda
ó, Stína.

                Aðalsteinn Aðalsteinsson

Ástardúett

Heiðursstúlka heitir Gunna,
henni mun ég sífellt unna.
Hana leiði’ ég til brúðarbekks,
býð henni upp á kex,
ást hennar af því vex.
Svo ætlum við að eignast saman
anga Gunnur, þrjár og fjórar, fimm og sex.

Heiðurspiltur heitir Leifur,
ofurlitla ögn innskeifur.
Af því hann hefur augun blá,
sem eru svo góð að sjá,
skal hann mig fegna fáf
og eignast með mér litla Leifa
í það minnsta einn og tvo og þrjá.

Þegar ævi sígur sól
setjumst við í ruggustól,
í hendur höldumst við þá
og horfum montin á
meðan barnabörnin okkar
hlæja hátt og hoppa til og frá.

                    Jónas Árnason

Undir Stórasteini

Það var eitt sinn ógnar lítið stelpuhró
sem fór oft með mér fram að sjó.
Hún var klædd í ullarpeysu oná tær,
með freknótt nef og fléttur tvær.

Saman tvö í fjörunni við undum okkur vel
meðan kollan var að kafa eftir kuðungi og skel.
Og á kvöldin þegar sólin sigin var
sátum við í næði, bæði, undir Stórasteini,
þar sem hún, í leyni, lagði vanga sinn
ósköp feimin upp við vanga minn.

Síðan hef ég konur séð í Cairó,
í Mandalay, í Mexíkó.
Líka þær sem kyrrahafið kafa í
og eiga heima á Hawaii.
Sumar klæddust hálmi þegar þeim var heitt
en aðrar bara klæddust ekki yfirleitt í neitt.

Alltaf samt í huga mér og hjarta bjó
hún sem klæddist ullarpeysu undir Stórasteini.
Forðum tíð, í leyni, lagði vanga sinn
ósköp feimin upp við vanga minn.

                          Jónas Árnason

Fiskimannaljóð frá Capri

Er við Caprí að ægi sígur hin gullna sól
og hinn silfraði máni glottir við himins stól,
róa sjómenn til fiskjar fram á hið bláa haf
og þeir fella sín net við öldunnar ljósa traf.

Stjörnuskarinn á himni lýsir þeim leifturhreinn,
öll þau ljósmerki þekkir farmaður hver og einn
og frá einum bát til annars hljómar þá
vítt um haf söngur sá.

Unga, fagra ástkæra mey
ver mér trú, heim að morgni flýtur fley.
Unga, fagra ástkæra mey
Ó, gleym mér ei.

Sjáið báta blys blika vítt um sjá,
blakta undur smá, hvað er það þá
sem hvarfla lætur ljós á brá?
Veistu hvað fer þar yfir öldurnar?
Óteljandi fiskimenn, í fjarska ómar lag.

Palli Hall

Um árið fóru vegagerðarverkamenn í stræk
þeir voru starfsmenn ríkisins og áttu að brúa læk.
En Palla Halla verkstjóra var ekki orðið rótt
því hann átti að fá sinn bónus ef það gengi fljótt.

Palli Hall hækkaði ekki kaupið

Palli hall sendi fólið heim

Palli hall hótaaði að reka

þá sem heimta meiri laun ern ríkið skammtar þeim.

Hann fór að vinna sjálfur til að sýna þegnskapinn
en sagaði í löppina og barði á fingurinn
Hann settist fremst á plankabút og sagaði hann svo af
þegar sögin náði í gegn fór allt á bólakaf.

Palli Hall hrapaði í ána.

Palli Hall missti gróða síns.

Palli Hall hann er orðinn engill,

því til himna fór hann beint á vegum ríkisins.

Og Sankti Pétur fagnaði og fylgdi honum inn.
„Ég feginn er að sjá þig hérna elsku Palli minn
því englahörpuhljómsveitin hún hlýðir ekki baun
og þeir heimta vísitölu á yfirvinnulaun.“

Palli Hall hörpusveitarstjóri

Palli Hall stjórnar þeim af list.

Palli Hall beitir sömu brögðum

og hann beitti á vegum ríkisins í fyrri vist.

En englagreyin geta líka á illri meðferð þreyst
þeir endasendu Palla niðrí hitt ríkið, þú veist.
En þar var fyrir húsbóndi sem þurfti svona mann
sem að þiggur launin fyrir það að styðja hann.

Palli Hall orðinn yfirpúki,

Palli Hall rækir það af list.

Palli Hall hefur meiri bónus
en hann hlaut á vegum ríkisins í fyrri vist.

                            Ásgeir Ingvarsson

Komdu vina

Komdu vina komdu fljótt

komdu með að dansa í nótt

Sól hnígur hljótt

húmar á grundu skjótt

Nú við tengjum arm við arm

og við leggjum barm við barm

dans dunar ótt

dönsum í alla nótt.

Enn er of fljótt að fara
fljúgum og dönsum bara
svífandi sálir yngjum,
syngjum, klingjum.

Ekkert jafnast á við dans

aldrei látum verða stans

sól hnígur hljótt
hvíslandi góða nótt.

Bíólagið

Svarti Pétur ruddist inn í bankann,
með byssuhólk í hvorri hönd.
Heimtaði með þjósti peningana
og bankastjórann hneppti í bönd

Upp með hendur, niður með brækur,
peningana, ellegar ég slæ þig í rot.
Haltu kjafti, snúðu skafti,
aurinn eins og skot.

Svarti Pétur brölti uppá jálkinn
og þeysti burt með digran sjóð.
Þeir eltu hann á átta hófa hreinum,
auk Nonna sem rakti slóð.

Upp með hendur, niður með brækur...

:,:Hesma, þúsma, mesma, vosma, kasma, isma,
hesma, þúsma, mesma, hosma? - Já!:,:

Þeir náðu honum nálægt Húsafelli,
og hengdu hann upp í næsta tré
Réttlætið það sigraði að lokum,
og bankinn endurheimti féð.

Upp með hendur, niður með brækur...

                                     Egill Ólafsson

Dans gleðinnar

Það er svo margt að una við,
að elska, þrá og gleðjast við,
jafnt orð, sem þögn og lit sem lag,
jafnt langa nótt, sem bjartan dag.
Mér fátt er kærra öðru eitt
ég elska lífið djúpt og heitt,
því allt, sem maður óskar, næst
og allir draumar geta ræzt.

Ég byggi hlátraheima
í húmi langrar nætur.
Af svefni upp í söngvahug
með sól ég rís á fætur.
Og augun geisla af gleði
sem grær í mínu hjarta.
En syrti að ég syng mig inn
í sólskinsveröld bjarta.

                Kristján frá Djúpalæk

Eitthvað gamalt og gott

Við félagarnir förum oft á sveitaböll,
náum þar í dúfur og fáum drátt.
Þetta eru oftast mikil fylliskröll,
við syngjum alltaf með og dönsum dátt.

Eini gallinn yfirleitt er hljómsveitin,
hún spilar skrýtin lög og hefur hátt.
En ég þekki alla þessa karla út og inn,
svo ég æði upp og bið þá opinskátt.

Gætum við fengið að heyra eitthvað íslenskt,
eitthvað gamalt og gott.
Gætum við fengið að heyra eitthvað íslenskt,
eitthvað gamalt og gott.

Framúrstefnutextana og útlensku,
höfum við sko ekki´í okkar sveit.
Áður fyrr við höfðum eina harmonikku,
og hvursu gaman var þá hver einn veit.

Gætum við fengið að heyra…

(Sóló)

Já enginn spilar lengur ræl og sjarleston,
og ekki kemst maður lengur í góðan kokk.
Já mætti ég kannski biðja um Þorstein Guðmundsson,
og Gissur Geirs, þeir spila fleira´en rokk.

Gætum við fengið að heyra…

Kætumst meðan kostur er

:/:Kætumst meðan kostur er,
knárra sveina flokkur.:/:
Æskan líður ung og fjörleg.
Ellin bíður þung og hrörleg.
:,:Moldin eignast okkur.:,:

Í útvarpinu heyrði ég lag

Áðan, í útvarpinu heyrði ég lag,
enginn hefði getað trúað hvað mér brá.
Hjartað, barðist um í brjósti mér
brosið, fæddist vörum á.

Þegar, hljómar þetta litla lag
læðast, aftur horfnir dagar inn til mín.
Töfra, ennþá yfir tímans haf
til mín sendir röddin þín.

Þú söngst: Twinkle, twinkle little star
how I wonder where you are.
Wish I may, Wish I might
make this wish come true tonight.

La la la la la la la, la la la la la la la,
la la la la la la la, la la la la la la la
Twinkle little star

Sumum fannst þú ekki syngja vel
sjálfsagt hef ég stundum verið með í því.
Núna, glaður mundi gefa flest
ef gæti heyrt þig syngja á ný

Þú söngst: Twinkle, twinkle ...........................

Svona glettið gamalt lag,
varð á götu minni í dag
og gleði straumar fóru um mig.

Svona lítið skrýtið lag.
Þetta lag ég heyrði í dag
og langaði að hitta þig.

Í kvöld þegar fleyið

Í kvöld þegar fleyið ber þig burt frá mér
bið ég að megi gæfan fylgja þér.
Meðan oss skilja hafsins svölu sund
sælt er að eiga von um endurfund.

Hvert sem þig aldan burtu frá mér ber
brennandi þrá og ást mín fylgja þér.
Blærinn sem strýkur blítt um þína kinn
ber mína hjartans kveðju vinur minn.

Vorvísur

Angar vor í ungu laufi

andar ljúfur blær af heiði.

Þar sem blágresi og bjarkir

klæða berar fjallahlíðar.

Komdu þangað komdu með.

Förum saman að finna

hvernig fjalldrapinn ilmar

þegar vetrarklakinn hverfur

komdu þangað komdu með.

Þar er höll í hlíðardragi

mili hárra klettastalla

þar sem lindin ljúfa niður

þar sem lyngið prýðir sali

komdu þangað komdu með.

Förum saman að finna.....

Ég hef valið þig að vini

til að vaka með um nætur

meðan vorblærinn vekur

þaðan sem vetrarkuldinn svæfir

komdu þangað komdu með.

Förum saman að finna.....

                Ásgeir Ingvarsson

Dalvísa

Fífilbrekka! gróin grund!
grösug hlíð með berjalautum!
Flóatetur! fífusund!
fífilbrekka! smáragrund!
Yður hjá ég alla stund
uni best í sæld og þrautum;
fífilbrekka! gróin grund!
grösug hlíð með berjalautum!

Gljúfrabúi, gamli foss!
gilið mitt í klettaþröngum!
góða skarð með grasahnoss!
gljúfrabúi, hvítur foss!
verið hefur vel með oss,
verða mun það ennþá löngum;
gljúfrabúi, gamli foss!
gilið mitt í klettaþröngum!

Sæludalur! sveitin best,
sólin á þig geislum hellir,
snemma risin, seint þá sest;
sæludalur! prýðin best!
þín er grundin gæðaflest,
gleðin æsku, hvíldin elli!
Sæludalur! sveitin best!
sólin á þig geislum helli!

                Jónas Hallgrímsson

Ljósið kemur langt og mjótt

Ljósið kemur langt og mjótt,
langt og mjótt, langt og mjótt,
Ljósið kemur langt og mjótt,
logar á fífustöngum.

Halla kerling fetar fljótt,
fetar fljótt, fetar fljótt,
Halla kerling fetar fljótt
framan eftir göngum.



                           Þjóðvísur

Nú sefur jörðin sumargræn

Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
draumabláa júlínótt.

Á túni sefur bóndabær
og bjarma á þil og glugga slær.
Við móðurbrjóstin börnin fá
þá bestu gjöf sem lífið á.

Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið,
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.

                     Davíð Stefánsson

Óli rokkari

Áður var svo friðsælt í sveit.
Engan stað á jörðu ég veit
yndislegri henni um vor,
aldrei dó þar nokkur úr hor.
Húfu bar þá hreppstjórinn
og hristi pottlu oddvitinn
með búfé á beit.

Upp í Brekku bjó hann Óli
undir brattri hlíð í skjóli.
Átti börn og buru og frú
áttatíu kindur og kú.
Lifði´ af því sem landið gaf
og flesta næstur fast hann svaf
sem frúin hans veit.

Óli fór á ball í bæinn
borgina sem er við sæinn
kvaddi með sér kerlu sína
kvíðafull þá var hún Stína.
Óli vildi ekki stansa
ólmur vildi bara dans
rúmbu og rokk.

Eftir þetta rokka alla tíð
Óli gamli og Stína ár og síð.
Krakkarnir og kýrnar kunna rokk.
Kátur galar haninn alltaf rokk.
Hreppstjórinn er húfulaus
og oddvitinn er ekki laus
við rúmbu og rokk.

              Jón Sigurðsson

Smávinir fagrir

   (Úr Hulduljóðum)

Smávinir fagrir, foldar skart,
fifill í haga rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru´ að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lífandi guðs hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
allstaðar fyllir þarfir manns.

Vissi ég áður voruð þér,
vallarstjörnur um breiða grund,
fegurstu leiðarljósin mér,
lék ég að yður marga stund;
nú hef ég sjóinn séð um hríð
og sílalætin smá og tíð,
munurinn raunar enginn er
því allt um lífið vitni ber.

Faðir og vinur alls sem er!
annastu þennan græna reit;
blessaðu faðir blómin hér;
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley! sérðu mig.
Sofðu nú vært og byrgðu þig;
hægur er dúr á daggarnótt,
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.

                   Jónas Hallgrímsson

Landið vort fagra

Landið vort fagra með litskrúðug fjöllin
leiftrandi fossa og glóð undir ís.
Særinn blár gyrðir og gnæfir hátt mjöllin,
glitklæðin þín skóp þér hamingjudís.

Fáninn vor blái, þú frelsis vors merki,
frægð þína efli hver sonur þinn knár.
Elski þig, verndi þig ættstofn vor, sterki.
Auðnan þér fylgi um aldur og ár.

Ísland, vort land, þig með tónum vér tignum.
Töfri vor söngur þér hamingjudag.
Hvert sinn vér brennheitum bænum þig signum,
blessaða land vort, það Íslands er lag.

                        Árni Thorsteinsson

Ísland Ísland eg vil syngja

Ísland, Ísland eg vil syngja
um þín gömlu, traustu fjöll,
þína hýru heiðardali,
hamraskjól og vatnaföll,
þína fögru fjarðarboga,
frjálsan blæ og álftasöng,
vorljós þitt og vetrarloga,
vallarilm og birkigöng.

Ísland, Ísland eg vil búa
alla stund í faðmi þér.
Huga minn og hjarta áttu
hvert sem vængi lífs míns ber.
Vætta tryggðin vaki yfir
vogum þínum, hlíð og strönd
meðan ást og óður lifir
og í norðri blómgast lönd.

                           Hulda

Nú hnígur sól

Nú hnígur sól að sævarbarmi
sígur húm á þreytta jörð.
Nú blikar dögg á blómahvarmi,
blundar þögul fuglahjörð.
Í hljóðrar nætur ástarörmum
allir fá hvíld frá dagsins hörmum.

                    Axel Guðmundsson

Nótt

Nú ríkir kyrrð í djúpum dal
þótt duni foss í gljúfrasal.
Í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.

Nú saman leggja blómin blöð
er breiddu faðm mót sólu glöð.
Í brekkum fjalla hvíla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt.

Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut.
En aftanskinið hverfur hljótt,
það hefur boðið góða nótt.

                Magnús Gíslason

Draumalandið

Ó, leyf mér þig að leiða
til landsins fjalla heiða,
með sælu sumrin löng.
Þar angar blómabreiða
við blíðan fuglasöng.

Þar aðeins yndi fann ég,
þar aðeins við mig kann ég,
þar batt mig tryggðarband,
því þar er allt sem ann ég,
þar er mitt draumaland.

                         Jón Trausti

Þakkarbæn

Við biðjum þig, Drottinn, að blessa þá hrjáðu.
Þú birtir oss syndugum mátt þinn á jörð.
Lát náðarsól rísa, veg þeim öllum vísa
er villir fóru leið, hafa týnt sinni hjörð.

Þú leiðir oss, Drottinn, að lindunum hreinu.
Þú ljósið þitt kveikir við himnanna stól.
Um tíma þó syrti þá brátt aftur birtir,
þú breiðir út þinn faðm og veitir oss skjól.

Vér flytjum þér lofgjörð, þú líknar og græðir
og léttir oss göngu í stormanna klið.
Frá ánauð og helsi gef hjörð þinni frelsi.
Þín hjálp er jafnan nær! Ó, Guð veit oss frið.

                                 Óskar Ingimarsson

Gleym-mér-ei

Það úti grær á víðavangi,
veikur leggur krónu ber,
vekur mann af vanans gangi.
Viðkvæmni um hugann fer.

Dýrðlegt tákn um Drottins mildi,
draumlynd sál við grýttan svörð.
Himinblámans blæju reifað,
við brjóst þitt fóstrað, móðir jörð.

Eins og barn að blíðri móður
blöð það réttir sólu mót.
Hljómar dagsins ástaróður.
Orku teigar blómsins rót.

Í ástarvímu’, ef frítt það færir
fljóð að barmi unnustans,
það dregur sig með duldu afli,
deyjandi, að brjósti hans.

Þegar undir sólin sígur,
sveipast jörð í rökkurfeld,
tárdögg blómsins titrar, hnígur,
tregar dagsins horfna eld.

Mót himni lyftir blöðum bláum,
bærist hægt í kvöldsins þey.
Angurvært af hrelldu hjarta
hvíslar: „Drottinn, gleym mér ei.“

                   Kristján frá Djúpalæk

Æskuminning

Ó, manstu gamlar æskuástar stundir,
svo yndislegt var þá að vera til,
litla kofann, blómabrekku undir,
bunulækinn upp við hamragil.
Um sumarkvöld við sátum þar og undum
um sólarlag í blíðum sunnanþey,
og litla blómið fagra er við fundum,
í fjóluhvammi, það var gleym-mér-ey.

Manstu litlu lömbin út við stekkinn,
litla rjóðrið fagra upp við hól;
fuglinn litla er sætast söng á kvöldin,
silungshylinn fram við kvíaból.
Ánni í dalnum ei við munum gleyma,
oft við hlýddum blítt á hennar nið.
Allt var best og okkur kærast heima,
unaðslegt í dalsins kyrrð og frið.

                             Jenni Jóns

Sólargeislinn

Þú sólargeisli sem gægist inn,

Og glaður skýst inn um gluggann minn.

Mig langar svo til að líkjast þér

og ljósi varpa á hvern sem er.

Með sól í hjarta

Með sól í hjarta og söng á vörum ,

við setjumst niður í grænni laut.

Í lágu kjarri við kveikjum eldinn,

kakó hitum og eldum graut.

Enn logar sólin á Súlnatindi,
og senn fer nóttin um dalsins kinn
og skuggar lengjast og skátinn þreytist,
hann skríður sæll í pokann sinn.

Og skáta dreymir í værðarvoðum
um varðeld, kakó og nýjan dag.
Af háum hrotum þá titra tjöldin,
í takti, einmitt við þetta lag.

                                Ragnar Jóhannesson

Sól úti sól inni

Sól úti, sól inni,
sól í hjarta, sól í sinni.
sól í sálu minni.

Um haust

Það kólnar í lofti, því komið er haust,

í kuldablæ heyra má vetrarins raust.

Og snjókornin fisléttu falla á svörð,

og fannblæju leggur á sölnaða jörð.

Þá syngjum við hugglöð um sumarið ljóð

og sitjum í skóla, svo þæg og svo góð.

Og vöxum að þroska og visku á því,

uns vorbirtan kemur og frelsið á ný.

Sestu hérna sólskinsbarn

Sestu hérna sólskinsbarn,

sumar hjá þér dvelur,

meðan haustsins gráa garn

grösin jarðar felur

            Baldur Ragnarsson

Berjaför

(Lag: Gamli Nói)

Litli Siggi, litla Sigga

löbbuðu út í mó.

Bæði ber að tína

í berjafötu sína.

Það var gaman, það var gaman.

Hopp og hæ og hó.

Litli Siggi, litli Siggi

litla þúfu fann.

Blessuð berin ljúfu

byrgðu alla þúfu.

Eitt af öðru, eitt af öðru

upp í munninn rann.

Litla Sigga, litla Sigga

litinn bolla sá.

En sá litaljóminn,

litlu fögru blómin.

Þau ég tíni, þau ég tíni,

þau skal mamma fá.

Heim þau gengu, heim þau gengu

heldur kát og rjóð.

Buðu ber að smakka,

börnunum allir þakka.
Allir segja, allir segja;
„ögn eru berin góð.“

Kónguló

Kónguló, kónguló,

bentu mér á berjamó.

Fyrir bláa berjaþúfu

skal ég gefa þér gull í skó,

húfu græna, skarlatsskikkju,

skúf úr silki´ og dillidó.



                        Björn Franzson.

Litlu börnin leika sér

Litlu börnin leika sér, liggja mónum í,

þau liggja þar í skorningum og hlæja, hí, hí, hí,

þau úða berjum upp í sig og alltaf tína meir,

þau elska berin bláu og brauðið með.

Í berjamó er gaman, börnin leika saman,

börnin tína í bolla og brosa við.

Sólin litar hólinn, heiðbláan kjólinn,

um jörðu hrærast því ljúft er geð.



                                    Þjóðvísa

Hver var að hlæja

Hver var að hlæja þegar ég kom inn?

Kannski það hafi verið kötturinn.

:,:jæja so jæja, látum hann hlæja,

kannki hann hlæi ekki í annað sinn:,:

Gaukur, gaukur

Gaukur, gaukur, gelur í skó.

Syngjum og hoppum,
hlæjum og skoppum,

vorið, vorið vakir í mó.



                 Jóhannes úr Kötlum

Bráðum fæðast lítil lömb
Lag: Fyrr var oft í koti kátt

Bráðum fæðast lítil lömb

leika sér og hoppa.

Með lítinn munn og litla vömb

lambagrasið kroppa.

Við skulum koma og klappa þeim

kvölds og bjartar nætur,

reka þau í húsin heim,

hvít með gula fætur.

Fuglarnir sem flýðu í haust,

fara að koma bráðum.

Syngja þeir með sætri raust,

sveifla vængjum báðum.

Við skulum hlæja og heilsa þeim,

hjartansglöð og fegin,

þegar þeir koma þreyttir heim

þúsund mílna veginn.



                  Jóhannes úr Kötlum.

Fingraþula

Þumalfingur er mamma,

sem var mér vænst og best.

Vísifingur er pabbi,

sem gaf mér rauðan hest.

Langatöng er bróðir,

sem býr til falleg gull.

Baugfingur er systir,

sem prjónar sokka úr ull.

Litlifingur er barnið,

sem leikur að skel.

Litli pínu anginn,

sem stækkar svo vel.

Hér er allt fólkið

svo fallegt og nett.

Fimm eru á bænum,

ef talið er rétt.

Ósköp væri gaman

í þessum heim,

ef öllum kæmi saman

eins vel og þeim.

Græn eru laufin

Græn eru laufin og grasið sem grær.
Glóðin er rauð og eldurinn skær.
Fífill og sóley eru fagurgul að sjá.
Fjöllin og vötnin og loftin eru blá.
Hvítur er svanur sem syndir á tjörn.
Svartur er hann krummi og öll hans börn.

Sólbrúnir vangar



Sólbrúnir vangar siglandi ský

og sumar í augum þér,

angandi gróður, golan hlý

og sumar í augum mér.

Söngur í lofti, sólin hlær,

og svo eru brosin þín

yndislegri en allt sem grær

og angar og hjalar og skín.

Ástin og undrið,

æskunnar förunautar,

nemum og njótum

næði meðan gefst.

Látum svo daga líða á ný

með ljóð frá vörum mér,

sólbruna vanga, siglandi ský

og sumar í augum þér.

                              Ási í Bæ

Tilfinningablús

Ég finn það ofan´í maga - ooohó!
Ég finn það fram í hendur - ooohó!
Ég finn það niður´í fætur - ooohó!
Ég finn það upp í höfuð - ooohó!

:,:Ég finn það hér og hér og hér og hér
og hér og hér og hér
hvað ég er glöð!
Hér inni´í mér!:,:

(reið, leið, svöng, þreytt o.s.frv.)

Ein stutt, ein löng

Ein stutt, ein löng, hringur á stöng
og flokkur sem spilaði´og söng.
Köttur og mús og sætt lítið hús,
sætt lítið hús og köttur og mús.

Ein stutt, ein löng, hringur á stöng
og flokkur sem spilaði´og söng.

Penni og gat og fata sem lak,
fata sem lak og penni og gat.

Ein stutt, ein löng, hringur á stöng
og flokkur sem spilaði´og söng.

Lítill og mjór og feitur og stór,
feitur og stór og lítill og mjór.

Ein stutt, ein löng, hringur á stöng
og flokkur sem spilaði´og söng.

Rauði karlinn

Lag: allir krakkar

Rauði karlinn, rauði karlinn

kallar til þín hér.

Hann biður þig að bíða

best er því að hlýða.

Stans hann segir,

stans hann segir.

Stans og gættu að þér.

Græna karlinn, græna karlinn

krakkar þekkja flest.

Göngumerki gefur

gát á öllu hefur.

Yfir götu öll við göngum

glöð í einni lest.

Háttatími á himninum

Hvað gerir sólin þegar hún sest á kvöldin?
Háttar litlu geislana
oní himinsængina
og fyrir stóru gluggana
hún dregur stjörnutjöldin,
það gerir sólin á kvöldin.

Hvað gerir tunglið þegar það tekur völdin?
Hristir silfurhattinn sinn,
svo hrynur úr´onum draumurinn
og sáldrast yfir koll og kinn
er sefur barna fjöldinn,
það gerir tunglið á kvöldin.

Óli og Berta

Óli fór til Bertu, bakaríistertu,
og bað hana að kyssa sig.
Þá sagði Berta, bakaríisterta:
„Bara ef þú elskar mig!“

Þá sagði Óli, sem var á hjóli:
„Ó, hve ég elska þig!“
Þá sagði Berta, bakaríisterta,
„Þá máttu kyssa mig!“

Einn skakkur og skrýtinn maður

Einn skakkur og skrýtinn maður

gekk skakka og skælda braut,

fann skakka og skælda krónu

í skakkri og skældri laut

og skakka og skælda kisu

með skakka og skælda mús.

Svo fór hann heim með fund sinn

í skælt og skrýtið hús



                    Stefán Jónsson

Við erum söngvasveinar

:,: Við erum söngvasveinar á leiðinni’ út í lönd :,:
leikum á flautu, á skógarhorn, á skógarhorn,
leikum á flautu, fiðlu’ og skógarhorn.

Og við skulum dansa hopsasa, hopsasa, hopsasa,
við skulum dansa hopsasa - HOPSASA!!

Gleraugun hans afa

Til himins upp hann afi fór,

en ekkert þar hann sér

því gleraugunum gleymdi hann

í glugganum hjá mér.

Hann sér ei neitt á bréf né bók

né blöðin sem hann fær.

Hann fer í öfug fötin sín

svo fólkið uppi hlær.

Þótt Biblíuna hafi hann,

sem hæst í skápnum er,

hann finnur ekki augun sín

og enga línu sér.

Á himnum stúlka engin er

hjá afa, líkt og ég,

sem finni stafinn fyrir hann

og fylgi út á veg.

Hann afi sögur sagði mér

um svartan skógarbjörn,

sem ætti fylgsni úti í skógi’

og æti stundum börn.

Því birnir ætu óþæg börn,

-en ekki Nonna og mig.

En þægu börnin þyftu samt

á þeim að vara sig.

Ó, flýt þér, mamma, og færðu mig

í fína kjólinn minn.

Svo verð ég eins og engilbarn,

fer upp í himininn.

Og reistu stóra stigann upp

og styð við himininn.

Svo geng ég upp með gleraugun,

sem gleymdi hann afi minn.



        Sig. Júl.Jóhannesson þýddi.

Kristín litla

Kristín litla, komdu hér

með kalda fingur þína.

ég skal bráðum bjóða þér

báða lófa mína.

Eitthvað tvennt á hné ég hef,

heitir annað Stína.

Hún er að láta lítið bréf

í litlu nösina sína.

Fuglinn segir bí bí bí,

bí bi segir Stína.

Kveldúlfur er kominn í

kerlinguna mína.

            Sveinbjörn Egilsson

Við skulum róa sjóinn á

Við skulum róa sjóinn á

að sækja okkur ýsu.

En ef hann kurmmi kemur þá

og kallar á hana Dísu?

                    Gömul staka

Gæsamamma

Gæsamamma gekk af stað

með gæsabörnin smáu,

út á tún hún ætlaði

að éta grösin lágu.

Þá kom krummi krunk, krunk, krá

svo kolsvartur í framan.

Éta vildi’ hann unga smá,

og ekki var það gaman.

Gæsin hvæsti: „Farðu frá!

þú færð ei unga mína!“

Undir vængnum varði’ hún þá

veslingana sína.

En krummi sagði „Krunk, krunk, krá

nú kroppa ég þig í stélið,

og síðan tek ég unga smá,

og brýt þá alla í mélið.“

Þennan býsna ljóta leik

Lobba sá, og undur

var hún fljót að koma á kreik

með kjaftinn glenntan sundur,

svarta krumma óð hún að

og ætlaði hann að bíta,

þá fjótur krummi flaug af stað

því fjarska reið var „títa.“

Þá varð Gæsamamma glöð,

góð við sína krakka,

sagði: „Við skulum, hó, hæ, hröð

henni Lobbu þakka.

Þú hefur, tíka, lið mér léð;

þó lítil sé það borgun,

skaltu éta okkur með

okkar graut á morgun.“

                     Björn B. Birnir.

Við setjum svissinn á

Við setjum svissinn á
og við kúplum gírnum frá,
svo er startað
og druslan fer í gang!
Drun, drun!

Það er enginn vandi að aka bifreið,
ef maður bara kemur druslunni í gang.

Drun, drun!!

Um landið bruna bifreiðar

Um landið bruna bifreiðar,

bifreiðar, bifreiðar,
með þeim við skulum fá oss far
og ferðast hér og þar.
Ba-bú, ba-bú,
tr-la-la-la-la-la-la,
ba-bú, ba-bú,
tra-la-la-la-la!

Um loftin fljúga flugvélar,

flugvélar, flugvélar,
með þeim við skulum fá oss far
og ferðast hér og þar.
Ba-bú......

Um höfin sigla skúturnar,

skúturnar, skúturnar.
með þeim við skulum fá oss far
og ferðast hér og þar.
Ba-bú.....

Kátur drengur

Kátur er hann Kalli minn,

kominn upp í bílinn sinn.

Eitthvað langt hann ætlar sér

út í heiminn sýnist mér.

Tra la la la ...

Gaman væri far að fá,

fallegt margt og nýtt að sjá,

lönd og borgir, fjöll og foss.

Fáir öðlast þvílíkt hnoss.

Tra la la la...

En að þykjast allt það er,

aðeins slíkt ef líkar mér.

Þá með Kalla færðu far,

fargjaldið er ekki par.

Tra la la la...

Glatt skín sól og gott er hjarn.

Gaman er að vera barn,

eiga von og æskuþrá,

ævintýralöndin sjá.

Tra la la la...

Fingurnir

Þumalfingur, þumalfingur

hvar ert þú?

Hér er ég, hér er ég.

Góðan daginn, daginn, daginn.

Vísifingur, vísifingur

hvar ert þú?

Hér er ég, hér er ég.

Góðan daginn, daginn, daginn.

Langatöng, langatöng

hvar ert þú?

Hér ér ég, hér er ég.

Góðan daginn, daginn, daginn.

Baugfingur, baugfingur

hvar ert þú?

Hér er ég, hér er ég.

Góðan daginn, daginn, daginn.

Litlifingur, litlifingur

hvar ert þú?

Hér er ég, hér er ég.

Góðan daginn, daginn, daginn.

Hóký-Póký

Við setjum hægri höndina inn,
við setjum hægri höndina út,
inn, út, inn, út - og hristum hana til.
Við gerum hóký-póký
og snúum okkur í hring.
Þetta er allt og sumt!
Oooó-Hóký-hóký-póký!
Oooó-Hóký-hóký-póký!
Oooó-Hóký-hóký-póký!
Þetta er allt og sumt!

Ding, dong, sagði lítill grænn froskur

Ding, dong, sagði lítill grænn froskur einn dag,
ding, dong, sagði lítill grænn froskur.
Ding, dong, sagði lítill grænn froskur einn dag,
og svo líka ding, dong - spojojojojong!

(Blikka augunum til skiptis)

Mm, ðð, sagði lítil græn eðla einn dag,
mm, ðð, sagði lítil græn eðla.
Mm, ðð, sagði lítil græn eðla einn dag,
og svo líka mm, ðð - bllrrllrrllrr!

(Reka út úr sér tunguna)

King, kong, sagði stór svartur api einn dag,
king, kong, sagði stór svartur api.
King, kong, sagði stór svartur api einn dag,
og svo líka king, kong - gojojojojo!

(Slá með hnefum í bringuna)

Krakkar út kátir hoppa

Krakkar út kátir hoppa

úr koti’ og höll.

Léttfættu lömbin skoppa

um laut og völl.

Smalar í hlíðum hóa

sitt hvella lag.

Kveður í lofti lóa

svo léttan brag.

Vetrarins fjötur fellur

þá fagnar geð.

Skólahurð aftur skellur

og skruddan með.

Sóleyjar vaxa’ í varpa

og vorsól skín.

Velkomin vertu Harpa

með vorblóm þín.



           Margrét Jónsdóttir.

Palli var einn í heiminum
(lag: Búkolla í Bankastræti)

Ég þekki lítinn labbakút,
sem langaði að stelast út.
Á litlu tánum læddist einn,
en langaði ekki að vekja neinn.

:,: Ha, ha, ha, trúðu mér,
Palli var einn í heimi hér:,:

Út á götu æddi hann,
og ekki nokkurn þar hann fann.
Suður í búð hann síðan gekk
og súkkulaðimola fékk.

:,: Ha, ha, ha, trúðu mér,
Palli var einn í heimi hér:,:

Yfir voru ættarlandi

Yfir voru ættarlandi,
alda faðir, skildi halt,
veit því heillir, ver það grandi,
virstu’ að leiða ráð þess allt,
ástargeislum úthell björtum
yfir lands vors hæð og dal,
ljós þitt glæði’, í lýðsins hjörtum,
ljós er aldrei slokkna skal.

                  Steingrímur Thorsteinsson

Blessuð sértu sveitin mín

Blessuð sértu sveitin mín
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín,
yndislega sveitin mín,
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín
sumar, vetur, ár og daga.

Fjalladrottning, móðir mín,
mér svo kær og hjarta bundin,
sæll ég bý við brjóstin þín,
blessuð aldna fóstra mín.
Hér á andinn óðul sín,
öll, sem verða’ á jörðu fundin.
Fjalladrottning, móðir mín,
mér svo kær og hjarta bundin.

                        Sigurður Jónsson

Sól gyllir lyng og laut

Sól gyllir lyng og laut, þar er frelsi og friður.
Förum og tínum berin og setjumst þar niður.
Syngjandi, upp um hlíðar og hóla og skriður,
hlaupum og skríðum þangað til tínan er full.
Tra la la la la, við syngjum hátt uppi’ í hlíðum,
tra la la la la la la la la la la la la.
Syngjandi, upp um hlíðar og hóla og skriður,
hlaupum og skríðum þangað til tínan er full.

                             Hafliði M. Sæmundsson

Sumri hallar

Sumri hallar, hausta fer,
heyri snjallir ýtar;
hafa fjallahnjúkarnir
húfur, mjallahvítar.

Girnarst allar elfur skjól
undir mjallar þaki.
Þorir varla að sýna sól
sig að fjallabaki.

Verður svalt því veðri er breytt,
vina eins og geðið.
Þar sem allt var áður heitt
er nú kalt og freðið.

                       Þjóðvísur

Heiðarrósin

Sveinninn rjóða rósu sá,
rósu smá á heiði.
Hún var ung með hýra brá.
Hljóp hann nær og leit þar á.
Nú bar vel í veiði.
Rósin, rósin, rósin rjóð,
rósin smá á heiði.

Sveinninn kvað: „Nú þríf ég þig,
þú mín rós á heiði.“
Rósin kvað: „Nú ríf ég þig.
Ráð er síst að erta mig.
Farðu frá, ég beiði.“
Rósin, rósin, rósin rjóð,
rósin smá á heiði.

Sveinn tók rós, og síst hann kveið,
smáa rós á heiði.
Rósin varðist, svo hann sveið.
Sveini var það kvöl og neyð.
Þolinn samt hann þreyði.
Rósin, rósin, rósin rjóð,
rósin smá á heiði.

             Þýð: Steingrímur Thorsteinsson

Hrafninn flýgur um aftaninn

Hrafninn flýgur um aftaninn
á daginn ekki má.
Harður er rauna hagurinn,
hvíldir kann ei fá.
Seint flýgur krummi á kvöldin.

                   Íslensk þjóðvísa

Nú er Gyða á gulum kjól

Nú er Gyða á gulum kjól,
la la la – la la la,
og svo geislandi glöð sem sól
la la la – la la la.

Líka’ er hatturinn hennar ljós,
la la la – la la la,
skreyttur fjöður og fríðri rós
la la la – la la la.

Festi hangir um hálsinn ný,
la la la – la la la,
þar er glóandi gullið í,
la la la – la la la.

Sokkar bleikir og brúnir skór,
la la la – la la la.
Óðum vex hún og verður stór,
la la la – la la la.

                 Þorsteinn Gíslason

Voða bágt á veslings Rútur

Voða bágt á veslings Rútur.
Viljið þið heyra hvernig fór?
Hann var lítill labbakútur
en langaði til að verða stór.

Oftraustið er oft að meini,
um það sagan vitni ber:
Hræðilega stórum steini
steypti’ hann niður á tána’ á sér.

Flest má stærðarlögum lúta,
lítið þýða mun því enn
fyrir litla labbakúta
að langa til að sýnast menn.

                Stefán Jónsson

Sjáið hvar sólin hún hnígur

Sjáið hvar sólin hún hnígur.
Svífur að kvöldhúmið rótt.
Brosir hún blítt er hún sígur.
Blundar senn foldarheims drótt.
Heyrið þér klukku, hún klingir við lágt,
kallar í húsin til aftansöngs brátt.
Klukka, ó, fær oss nú fró,
friðinn og heilaga ró.

             Steingrímur Thorsteinsson

Sofðu rótt

Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd,
geymdu’ hann sofandi’ í hönd.
Þú munt vakna með sól.
Guð mun vitja’ um þitt ból.

Góða nótt, góða nótt,
vertu gott barn og hljótt.
Meðan yfir er húm
situr engill við rúm.
Sofðu vært, sofðu rótt,
eigðu sælustu nótt.

               Jón Sigurðsson

Við hafið ég sat

Við hafið ég sat fram á sævarbergs stall
og sá út í drungann,
þar brimaldan stríða við ströndina svall
og stundi svo þungan.

Og dimmur var ægir og dökk undir él
var dynhamraborgin.
Og þá datt á náttmyrkrið, þögult sem hel
og þungt, eins og sorgin.

                    Steingrímur Thorsteinsson

Hin ljúfa sönglist

Hin ljúfa sönglist leiðir
á lífið fagran blæ.
Hún sorg og ólund eyðir
og elur himinfræ.

Vorn söng af huga hreinum
vér helgum allra fyrst
þeim ástarföður einum
sem gaf oss hljóðalist.

Vorn söng því bræðrabandi,
sem bindur vora tryggð,
ástkæru ættarlandi
og allri mannkyns byggð.

         Steingrímur Thorsteinsson

Gefðu að móðurmálið mitt

Gefðu að móðurmálið mitt,
minn Jesú, þess ég beið
frá allri villu, klárt og kvitt
krossins orð þitt út breiði
um landið hér til heiðurs þér,
helst mun það blessun valda,
meðan þín náð lætur vort láð
lýði og byggðum halda.

             Hallgrímur Pétursson

Austan kaldinn á oss blés

Austan kaldinn á oss blés,
upp skal faldinn draga.
Veltir aldan vargi hlés.
Við skulum halda’ á Siglunes.

                           Þjóðvísa

Pálína með prikið

Pálína með prikið
potar sér gegnum rykið.
Rogast hún með rjóma
rembist hún með smjör.
Þetta verður veisla
vítamín og fjör.
Pálína með prikið.

Pálína með pakkann
pjakkar heim allan bakkann.
Vertu ekki vond
þó vísan sé um þig,
Pálína með pakkann
passar fyrir mig.
Pálína með pakkann.

         Guðmundur Daníelsson

Breiðfirðingavísur

Gyllir sjóinn sunna rík,
sveipast ró um Faxavík.
Esjan glóir, gulli lík,
gleði bjó mér fegurð slík.

Samt ég allra svásast finn
sólarfall við jökulinn;
vermist mjallar vangi þinn,
vesturfjalla kóngurinn.

Breiða- fyrst í firðinum
fékk ég vist á bátunum
hjá aflaþyrstum, þrekmiklum
þrauta og lista formönnum.

Öllum stundum starfsamar
styrkum mundum konurnar
ýttu á sundin áramar,
öxluðu’ og bundu sáturnar.

Hyldu ísar hafflötinn,
hætti’að lýsa dagurinn,
ljóðadísin leit þá inn,
lagaði vísur hugurinn.

Hver sér réði rökkrum í
rétt á meðan áttum frí;
þá var kveðið kútinn í,
kviknaði gleði oft af því.

Vetrar löngu vökurnar
vóru öngum þungbærar,
við ljóðasöng og sögurnar
söfnuðust föngin unaðar.

            Ólína Andrésdóttir

Draumar

Svefn sigrar hali,
svefn er runnin á dali,
hann lokar augum barnanna
og leiðir þau upp til stjarnanna
og þar í draumalandi
liggja skeljar í sandi,
kuðungar perlur og hörpuskel
og allt sem börnin óska sér.

            Þorsteinn Valdimarsson

Mýflugan

Veiddi’ ég flugu, var það mý,
vænni’ en klár í haga.
Feiti hlaut ég henni í
heila tunnu’ úr maga.
Hver sem trúir kjáni telst,
kynleg er mín saga.

Brodd af flugu burtu sleit,
biturt vopn mér gerði.
Aðalsherra á mig leit,
alþjóð, girtan sverði.
Hver sem trúir kjáni er,
klókum Lyga-Merði.

Fláði svo af flugu skinn.
Flæmi þetta á ég.
Himnesk reyndist húðsængin,
henni undir lá ég.
Hver sem trúir kjáni er
krakkar, segja má ég.

              Egill Bjarnason

Ljúflingsdilla

Sofi, sofi, sofi sonur minn.
Sefur selur í sjó,
svanur á báru,
mús undir steini,
maðkur í jörðu.
Sofðu, ég unni þér.

Sofi, sofi, sofi sonur minn.
„Nú hef ég svæfðan
son þinn, kona,
ljúfling okkar
í litlu bragði.“
Sofðu, ég unni þér

Sofi, sofi, sofi sonur minn.
Heill hann vakni
og horskur í mörgu,
gjarn góðra verka,
guðs fulltrúi.
Sofðu, ég unni þér.

             Úr íslensku þjóðkvæði

Brúin hjá Ferju

Mig, einmana, bar að
gömlum áningastað.
Þar er stórfljót sem strítt
fellur straumþungt og grýtt.
Fa la la la la, fa la la la.

Á bakkanum fann brík,
hún var bátskili lík,
nærri sokkin í sand
þar sem síðast tók land.
Fa la la la la, fa la la la.

Við naustbökkunum nú
blasir nýstárleg brú,
reist úr stálbundnum stein,
varla sterklegri nein.
Fa la la la la, fa la la la.

            Njáll Sigurðsson

Morgunljóð

Klukkur kalla hátt
þær komu dagsins boða.
Vinnan bíður, vöknum nú
og vörpum letidoða.

Morgunglaðir, morgunhressir
mætum hverjum vanda.
Allir sannir Íslendingar
ávallt saman standa.

Orku eigum við
og enginn spari hana.
Gleðjumst, syngjum, gerum það
að góðum hollum vana.

Erfir landið æskan bráðum,
ástjörð starfs og ljóða.
Öllum sínum óskabörnum
yndi vill hún bjóða.

                Ingólfur Jónsson
                frá Prestbakka

Hjalla fyllir fennir dý

Hjalla fyllir, fennir dý,
falla vill ei Kári.
Varla grillir Ennið í,
alla hryllir menn við því.

Lífið gerist þungt og þreytt
þegar fer að elli.
Fleira er en funi heitt,
fleira sker en járnið beitt.

             Flóvent Jónsson, Hlöðum

Vaki vogar

Vaki, vaki, vaki, vaki,
vogar, grundir dalir og fjöll.
Söng þinn undirtaki, ó, sumar,
ha ha ha, sumar, börnin þín öll.

              Þorsteinn Valdimarsson

Nú haustar og húmar

Nú haustar og húmar
og horfinn ertu mér.
Og laufvindur ljúfur
um lundinn okkar fer.
Þú bast mér blómasveiginn
um bjarta júnínótt
og vor leið um lundinn
en leið svo undur fljótt.

         Hjörtur Kristmundsson

Krummi snjóinn kafaði

Krummi snjóinn kafaði,
kátur hló og sagði
að hún tófa ætlaði
einum lóga gemlingi.

Úti krunkar krummi’ í for
kominn að bjargarþroti.
Ég hef ei séð þig síðan í vor,
Sigga’ í Landakoti.

       Sveinbjörn Egilsson

Berjaferð

Dísa litla hélt að heiman,
létta bar hún skó.
Úti’ í sumargrænu grasi
létta bar hún skó, úr skinni,
o-ho-hó, létta bar hún skó.

Dísa mætti Bjössa’ á Barði
létta bar hún skó.
Uppi’ á háum brekkubrúnum
létta bar hún skó, úr skinni,
o-ho-hó, létta bar hún skó.

Víða fann hún ber í brekkum,
létta bar hún skó.
Tíndi allar fötur fullar,
létta bar hún skó, úr skinni,
o-ho-hó, létta bar hún skó.

Heim, á björtu kyrru kveldi
létta bar hún skó.
Þau voru gómsæt berin bláu,
létta bar hún skó, úr skinni,
o-ho-hó, létta bar hún skó.

              Ingólfur Jónsson
                 frá Prestbakka

Enginn grætur Íslending

Enginn grætur Íslending,
einan sér og dáinn.
Þegar allt er komið í kring
kyssir torfan náinn.

         Jónas Hallgrímsson

Höldum gleði hátt á loft

Höldum gleði hátt á loft,
helst það seður gaman.
Þetta skeður ekki oft
að við kveðum saman.

               Alþýðuvísa

Dögun

Rís við ský röðull, enn á ný,
leika sér ljósgeislar, hraðir.
Yfir sæ, yfir byggð og bæ
svífa nú söngfuglar, glaðir.
Morgunblærinn syngur sumarhlýr
söng á geislanna strengi.
Lífsins fögru, ungu ævintýr
ylja nú heitt og lengi.

Rís við ský röðull enn á ný,
brosir við blómaugum smáum.
Sunnanblær syngur, nær og fjær,
sól er á sundunum bláum.
Morgunblærinn syngur sumarhlýr
söng á geislanna strengi.
Lífsins fögru, ungu ævintýr
ylja nú heitt og lengi.

              Ingólfur Jónsson
                 frá Prestbakka

Fuglabrúðkaupið

Í laufgum skóg, til skemmtunar
og kirkjubrúðkaups boðið var.

Viðlag:
Fí-di-ra-la-la, fí-di-ra-la-la,
fí-di-ra-la-la-la-la.

Þar bar hún Erla brúðarstél,
þar steig hann Þröstur valsinn vel.

Og Lómurinn og Lómurinn
hann leiddi þau fyrir Prófastinn.

Og Spóinn og Spóinn
söng amen yfir móinn.

Og Rindillinn og Rindillinn
hann hóf að blístra borðsálminn.

En Lóurnar en Lóurnar
þær bjuggu hjóna beðinn þar.

Og Uglan og Uglan
dró feimin fyrir gluggann.

Og ekki’ að gleyma Öndinni
sem alla kyssti’ að skilnaði.

Svo gól þá Haninn „góða nótt“
og sofnuðu allir sætt og rótt.

             Þorsteinn Valdimarsson

Hvert ert þú að fara Finna

Hvert ert þú að fara, Finna?
Fénaði ég ætla að brynna.
Er það geitin sem gengur þarna?
Já, geitin mín hún heitir Stjarna.
Má ég vera með, má ég vera með?
Já, það máttu gjarnan.
Má ég vera með, má ég vera með?
Já, það máttu gjarnan.

Dóra frá Dal

Þekkir þú Dóru frá Dal,
hún er hér, svífur um sal.
Létt og ljúf sveiflar hún sér,
dansar dátt þarna hjá þér.

Tra la la la la la la,
tra la la la la la la,
tra la la la la la la,
tra la la la.

             Ingólfur Jónsson
                frá Prestbakka

Góð börn og vond

Góðu börnin gera það:
Guð sinn lofa’ og biðja,
læra’ að skrifa’ og lesa á blað,
líka margt gott iðja.

Illu börnin iðka það;
æpa, skæla’ og hrína,
hitt og þetta hafast að,
henda, brjóta’ og týna.

          Gamlir húsgangar

Sól að beði bak við húm

Sól að beði, bak við húm,
býr sig, þreytt, að kveldi.
Tunglið góða gólf og rúm,
gullnum, fægir eldi.
Andar þýtt á augun blá
aftangolan, heiði frá,
bíar barni’ í ró.

       Guðmundur Guðbrandsson

Nú senn er mál að vakna

Nú senn er mál að vakna
því úti gaukur gól.
Nú ljómar yfir fjöllum
hin glaða morgunsól.

:,:Á fætur, á fætur
því úti gaukur gól:,:

:,: Kú-kú, kú-kú,
kú-kú-kú-kú-kú-kú:,:

Krumminn á skjánum

Krumminn á skjánum
kallar hann inn:
„Gef mér bita’ af borði þínu
bóndi minn.“
Bóndinn svarar býsna reiður:
„Burtu farðu, krummi leiður,
ljótur ertu’ á tánum,
krumminn á skjánum.“

Allir fuglar út með sjó

Allir fuglar út með sjó
eggjum verpa sínum.
Dilla ég þér dúfan góð,
Drottins unga mínum.

Við skulum róa sjóinn á,
sækja okkur ýsu,
ef hann krummi kemur þá
kallar hann á hana Dísu.

Besta, góða barnið mitt
berðu þig að sofna,
fyrst að unga fjörið þitt
farið er að dofna.

                  Barnagælur

Músahjón
(Gamalt viðkvæði)

Ég gekk út í skógi og skógarmýs ég sá
á skán safna berjum og mylningum smá.
En fagurt, fagurt gullu gaukar
og grænir spruttu laukar.

Í skógi var móða og músahjónin þar
af matforða hlóðu hið kringlótta far.
En fagurt, fagurt gullu gaukar
og grænir spruttu laukar.

Með löppunum ýttu þau ferjunni á flot,
í fæturna urðu þau músahjónin vot.
En fagurt, fagurt gullu gaukar
og grænir spruttu laukar.

Og sitt hvoru megin þau settust á fley
og sáu vandlega’ um að það hallaðist ei.
En fagurt, fagurt gullu gaukar
og grænir spruttu laukar.

Og síðan með rófunum reru þau létt
og renndu svo að landi við forsælublett.
En fagurt, fagurt gullu gaukar
og grænir spruttu laukar.

Í holuna báru þau berin sín af,
barnahópur vært þar í hreiðrinu svaf.
En fagurt, fagurt gullu gaukar
og grænir spruttu laukar.

Mýs fyrir komandi kólgunum sjá,
kennt hefur þeim einhver sem vit hafði á,
fyrr en, fyrr en gullu gaukar
og grænir spruttu laukar.

Litli gimbill

Litli gimbill, lambið mitt,
labbaðu’ áfram greyið þitt.
Klingir hátt í bjöllum
fram eftir fjöllum.

Litli gimbill, lambið mitt,
láttu vaxa skinnið þitt,
mamma vill fá það í feldinn
sem hún saumar á kveldin.

Litli gimbill, lambið mitt,
láttu vaxa kjötið þitt.
Grunar ekki goðið,
seinna fer það í soðið.

Lítill er hann kálfur

Lítill er hann kálfur,
lítið einnig kann,
sperrti litla halann
og um græna grundu rann.
Og svona segir hann,
svona segir hann:

Bö bö bö

bö bö bö bö bö.

Lambið úti’ í móunum
leikur sér af list,
kallar svo á mömmu
því að mikið er það þyrst.
Og komdu nú sem fyrst,
komdu nú sem fyrst.

Me me me
me me me me me.

Folaldinu litla
finnst það mikið grín
að sveifla sér á sprett
þegar blessuð sólin skín.
Og röddin þess er fín,
röddin þess er fín:

Hu hu hu
hu hu hu hu hu.

Geyspar grá kisa,
glettin undir brún.
Áðan var hún lítinn fugl
að elta út um tún.
Og svona segir hún,
svona segir hún:
Mjá mjá mjá
mjá mjá mjá mjá mjá.

Seppi úti’ á leiti
að gestum er að gá.
Bílana hann eltir
sem eru’ að fara hjá,
og kallar svona’ í þá,
kallar svona’ í þá:
Voff voff voff,

voff voff voff voff voff.

Montin er hún hæna,
montnari er þó
haninn sem sig þenur
á þúfu úti’ í mó,
og syngur: Ga ga gó,
syngur ga ga gó,
ga ga ga
ga ga ga ga gó.

Einu sinni á skemmtun
allur skarinn fór,
þá tóku allir lagið
og kyrjuðu í kór,
og sá var svei mér stór,
sá var svei mér stór.
Bö-me-hu-
mjá-voff-ga-ga-gó.

Í leikskóla er gaman

Í leikskóla er gaman,
þar leika allir saman,
leika úti og inni
og allir eru með
að hnoða leir og lita.
Þið ættuð bara’ að vita
hvað allir eru duglegir
í leikskólanum hér.

Hænsnadans

Hún Ranka var rausnarkerling
og rak sitt hænsnabú.
Og hænurnar urpu eggjum
sem átu ég og þú.
En svo var það einhverju sinni
með svolítið öðrum brag,
og Rönku’ er það ríkt í minni
hve reiddist hún þennan dag.

Í hænsnakofa hennar
var haldið þann dag ball,
því haninn hann var ungur
og hneigður fyrir rall.
Ein hænan hló út að eyrum;

„Hve haninn minn dansar þó vel“,
hún sagði. Þeim sýndist það fleirum
er sáu hans skrautfjaðra stél.

Svo spilar hún spostk á nefið,

spennandi tangó og vals,

fáort og stuttort stefið

var stogg-ogg og goggogg, alls.

En haninn var kankvís og kátur,

með kambinum hljóðfallið sló.

Og skarinn allur tók undir

sitt alkunna gagg-agga-gó.

Hver hæna hrifin starði

á hanann þetta sinn,

hugsuðu eflaust allar;

hann er þó haninn minn.

Og heimsins sælustu hænur

þær héldu sig allar jafnt.

Af heimsins montnustu hænsnum

var haninn montnastur samt.

Hann reigði rauða kambinn
og reif sig oní kok.
Húsið skalf og hristist,
sem hefði komið rok.

Þótt fjaðrir af hænunum fykju

þær fengust ei um það neitt,

en hömuðust heila daginn.
Hver hæna varð löðursveitt.

Þá hélt hann ræðu haninn.
Hann hóf sig upp á prik:
„Þið heiðruðu ungfrúr, hænur,
ó, hlustið nú augnablik.
Þið lífinu létt skuluð taka

og leika’ ykkur allar jafnt.

Sjá, aldrei verpi ég eggjum,

en ánægður lifi ég samt.

Því gleði tóm og glaumur

og gaman lífið er,

ef enginn verpir eggjum

en allir skemmta sér.“

Og hænurnar góndu’ á hann glaðar

og gögguðu margar: „Heyr!“

Sögðu, og veltu þó vöngum:

„Nú verpi ég alls ekki meir.“

Þá ræðst í dyrnar Ranka,

hún reif þær upp á gátt.

Hún skók þar alla skanka,

hún skammaðist voða hátt:

Oh, hvílíkar hallæris hænur,

nú held ég sé á ykkur lag,

og hvar eru úr ykkur eggin

sem átti’ ég að fá í dag?

Svo skalt þú, herra hani,

nú hætta við þitt snakk,

og hér skalt þú ei halda

þig húsbónda; ónei, takk.

Hér ræður hún Ranka gamla,

sem reynst hefur ykkur vel,

og fæðuna ykkur færir.

Þér ferst ekki’ að sperra stél.

Hver hæna hætti dansi

og hugsaði: „Þetta’ er satt.“

Haninn hryggur, sneyptur

hallaði undir flatt.

Já, hljóður var hænuskarinn

og hópaðist út að vegg.

Og þegar kerlingin kvaddi

var komið hið fyrsta egg.

                  Stefán Jónsson

Vísnabrot

En haldið ekki’ hann Halli komi á grúfunni,

á heljarstökki, fram af einni þúfunni.

Hann fór það bara fínt

en fannst hann hafa týnt

gleraugunum, höfðinu’ eða húfunni.

Og Óli svældi, upp úr prímusrokkinum,

andapönnukökur handa flokkinum.

Ég orsök til þess tel

þær tókust svona vel

að Ella hélt svo ansi vel á kokkinum.

                     Ólafur Björn Guðmundsson

Vor

Höldum syngjandi’ af stað, gengur sumar í hlað,

út í sumarið þráum við öll.

Og nú bjóða’ okkur heim inn í bláhnjúkageim

okkar blikandi íslensku fjöll.

Þó að leiðin sé brött, þó að brekkan sé löng,

eða bakpokinn þungur og stór,

ekki æðrumst við hót. Yfir urðir og grjót

feta í ákafa járnaðir skór.

Kveður sumarsins lag, þennan sólfagra dag,

allt er sólinni’ og vorinu ann.

Jafnt í fuglanna klið sem í fossanna nið

heyrist fagnandi lofjörð um Hann.

Þennan mátt sem að skapaði himinn og höf,

þessa hönd sem að jörðinni snýr,

sem æ gefur oss vor eftir vetrarins frost

og sem veit hvar vor hamingja býr.

Þar sem loftið er tært, þar sem lindin er hrein,

þar sem landið er fagurt og bjart

skulu rísa vor tjöld, því að rósgullið kvöld

slær nú roða á hnjúkanna skart.

                    Ólafur Björn Guðmundsson

Næturljóð

Heyrðu, vinur, hví vakir þú enn,

veistu ekki að nóttin líður senn,

veistu ekki að brött er næsta brún,

brekkur margar en ekki rennslétt tún?

Jú, jú, jú, jú…………….

Ertu kannske að safna energí

eða langar þig í kelerí.
Kannske munar þig í meyjarkoss,

mannsins æðsta og lífsins stærsta hnoss.

Nei, nei, nei, nei………..

Ég ligg og heilann brýt um aðeins eitt,

því ekki’ er svigrúm til hugsanna breitt,

hvað skal gera við þessa hægri hönd

fyrst hérna verð ég að liggja upp á rönd.

Æ, æ, æ, æ…………….

Þú skalt bara brjóta hana af

því bráðum færðu vængi’ í hennar stað.

Mundu’ að forðast ber mæðu og rugl.

Á morgun verðurðu reglulegur fugl.

Ró, ró, ró, ró……….

                                       H.J.H

En mundu vinur ef samt ei sofa mátt

að suma forlögin leika nokkuð grátt.

Og varast skalt þú til veðurs að gá

því verið getur að illa fari þá.

Tra, la, la, la……..

Því tótt þú kveljist og rísir upp á rönd,

með rifjaverki og dofin önnur hönd,

upp úr bólinu ei þig hreyfa skalt

því út við tjalddyrnar getur verið kalt.

Tra, la, la, la……….

                                       Ó.B.G

Þórsmerkurbragur

Ég þekki fuglafjöld
sem flytja með sér tjöld
en fljuga þó um víða vegu vorbjört sumarkvöld.
Með fjöri’ og fuglasöng
við fyllum skógargöng
og æðrumst ei þótt leiðin okkar virðist vera ströng.

Þegar sól og sumarblíða
signa haf og strönd
þá seiða okkur öræfin og bláhvít jökulrönd.
Við leiðumst hönd í hönd,
oss halda engin bönd.
Að baki hnjúka blárra liggja öll vor óskalönd.

Við fórum inn í Mörk,
þið fréttuð kannske’ um það.
Þar fengu sumir piltarnir sér kakó-fótabað.
Já, slíkt var ósköp leitt
því það var heldur heitt.
En þeim fannst þetta samt sem áður betra’ en ekki neitt.

Oss tefja’ ei fjöll né fljót,
fannir, urð né grjót.
Við syngjum okkur áfram yfir sanda’ og upp í mót.
Við ljúfan lækjarnið
loksins tjöldum við
og látum okkur dreyma’ um næsta dag og sólskinið.

Já, oft var kátt í Langadal
er líða tók á kvöld
og logarauðum geislatungum sló á jökultjöld.
Í fögrum fjallahring
með fegurð allt í kring
við sátum þar og sungum oss í svefn við dagrenning.

Er vika liðin var
þá héldu ýmsir heim,
en hræðilega þótti mörgum illt að sjá af þeim.
Einn lítill kveðjukoss,
já, kannske’ á bak við hross,
því þar er engin siðaverndari sem að hrellir oss.

Og Konni litli, kokkurinn,
þið kannist öll við hann,
hann kokkar alveg prýðilega, aðeins hjartað brann.
Og garpurinn Gunnar Hjalt
sem gekk og náði’ í salt.
Þeir sögðu’ hann hefði tekið það í sautján skrefum allt.

Og tærnar á honum Gissuri
þær fundu fyrir því
hve feikilega margir voru boddýinu í.
En skítt með tærnar hans,
við skulum taka’ einn dans
og syngja svo að undir taki í öllum fjöllum lands.

Það var um nótt

Það var um nótt, þú drapst á dyr hjá mér
og dyrnar opnuðust af sjálfu sér,
og inn þú komst og kveiktir ljós mér hjá,
ég kraup að fótum þér í hljóðri þrá.

En óskir rætast, bætist böl og stríð,
í bláma fjarlægðar sést liðin tíð,
en við oss blasir björt og fögur strönd
og bak við hana sólrík draumalönd.

Þá leiðumst við í lífsins helgidóm,
í ljúfum sporum vaxa munablóm,
og fótmál vor, hvert skref á skammri stund
þótt skiljumst hér er heit um endurfund.

Allir þrá

Allir þrá þig að sjá og elska
engin fyrirfinnst hér slík.
Biðlarnir svífa og sveima
svefni virðast flestir gleyma.
Allir þrá þig að sjá og elska
þú ert ung og engri lík.
Þú ert öllum kær
enginn samt í þig nær
þú ert ekki fædd í gær.

Átján rauðar rósir

Átján rauðar rósir eru hér
Átján rauðar rósir ætlaðar þér
Til dyranna ég fór og sendill mætti mér
með átján rauðar rósir handa þér

Á kortið ég leit og lostinn furðu ég var
Er las ég þau orð er árituð voru þar
Þótt öðrum sértu ætluð mín ást er söm á þér
Já átján rauðar rósir handa þér

Og ég sem hélt að þú ynnir mér einum
Og hefðir alla tíð verið trú
En ævintýri þú áttir í leynum
þess bera átján rósir vitni nú

Nei eitthvað stendur enn á kortinu hér
Ég ætlaði vina mín loks að segja þér
að átján rauðar rósir þær fölna og falla um síð
en mín föðurást hún varir alla tíð

Fjórir kátir þrestir

Fjórir kátir þrestir sátu saman á kvist
vorljóðin sin sungu af lyst
bæði söng um ást og unað , yndi og ró
bú sitt í björtum skóg

Ef þú kemur hér, þegar kvölda fer,
muntu heyra þann sönginn sem ég ann;
Tra,la,la,la,la,la,la,la,la,la,la,
tra,la,la,la,la,la,la,la,la,la,la,
fyrir þig kveða þeir vísurnar sínar vorkvöldin löng.
Tra,la,la,la,la,la,la,la,la,la,la,
tra,la,la,la,la,la,la,la,la,la,la,
harmarnir flýja ef hlustarðu á þeirra söng.

Fjórir kátir þrestir sátu saman á grein,
hægt færðist nær haustið í leyn.
Litlir fuglar urðu fleygir,
unaður nóg , ljúft var í laufgum skóg.

Ef þú kemur hér þegar kvölda fer o.s.frv. ................

Flökku- Jói

Flakka , flakka til og frá,
flökku-Jóa eina þrá.
Eirðarleysi í æðum rann
og ævintýraþráin brann.

Ungur var að árum þá
er hans för að heiman lá.
Fór af stað í framaleit,
fótgangandi on´ úr sveit.

Flakka, flakka……….

Sigldi um höf og heiminn sá,
heljarmikill garpur þá.
Dansinn steig og drakk af lyst,
daðrað gat hann líka´og kysst.

Flakka, flakka……….

Flökku-Jói flakkar enn,
flestir þekkja slíka menn.
Flakk í blóð þeim borið er
og bezt á flakki una sér.

Flakka,flakka……..

Stolt siglir fleyið mitt.

Stolt siglir fleyið mitt stórsjónum á.
Sterklegur skrokkurinn vaggar til og frá.
Líf okkar allra og limi hann ber
langt út á sjó, hvert sem hann fer.

Stolt siglir fleyið mitt stórsjónum á .
Stormar og sjóir því grandað ekki fá.
Við allir þér unnum þú ást okkar átt
Ísland nú nálgumst við brátt.

Ísland, gamla Ísland ástkær fósturjörð
við eflum þinn hag ,hvern einasta dag.
Í stormi og hríð, hvert ár alla tíð.

Stolt siglir fleyið mitt stórsjónum á
sterklegur skrokkurinn vaggar til og frá.
Íslandið stolt upp úr öldunum rís
eyjan sem kennd er við ís.

Vegir ástarinnar

Vertu sæll, ég kveð þig kæri vinur,
klökk af þrá ég bið þig gleym þú mér.
Vertu sæll við sjáumst aldrei, aldrei aftur á ný,
og ást mín er horfin með þér

Ég aldrei framar elska mun neinn annann,
eilíf þrá í huga mínum er.
Ó vertu sæll um eilífð elsku vinur
og ást mín er horfin með þér.

Þegar sól er sest á bak við fjöllin,
sérhvert kvöld þá hugsa ég til þín.
Minningin hún lifir þó að annað hverfi mér allt
það eina er huggunin mín.

Kveðju mína kvöldsólin þér færir
kossinn inn í geislum hennar er.
Ó vertu sæll um eilífð elsku vinur
og ást mín er horfin með þér.

Þín hvíta mynd

Eins og tunglskinsljóð sem blærinn ber
úr bleikri firrð á vængjum sér.
Líður mér um svefninn hægt og hljótt
þín hvíta mynd um svarta nótt.

Kannske var það draumur
sem ég gat ekki gleymt,
en eitt er víst að síðan er í hjarta mínu reymt.
Dvelst mér bak við hljóð og horfin ár
Hið hvíta seið og dökkar brár.
Og hendi það mig aftur að horfa í augun blá
ég heiti því að standast aldrei framar töfra þá .

                                 Tómas Guðmundsson

Blessuð sólin elskar allt

Blessuð sólin elskar allt,
allt með kossi vekur.
Haginn grænn og hjarnið kalt
hennar ástum tekur.

Geislar hennar, út um allt,
eitt og sama skrifa
á hagann grænan, hjarnið kalt:
Himneskt er að lifa!

Dýrin í Afríku

Hér koma nokkrar vísur,
sem þið viljið máske heyra,
um dýrin úti’ í Afríku,
um apana og fleira.
Hoja, hoja, a, ha, ha,
hoja, hoja, a, ha, ha,
um dýrin úti’ í Afríku,
um apana og fleira.

Hæst í trjánum hanga þar
hnetur og bananar.
Þar hefðarapar hafa bú,
þeir heita bavíanar.
Hoja, hoja.........

Úr pálmablöðum eru gerðar
apabarnavöggur,
en barnfóstran er voða gamall
páfagaukaskröggur.
Hoja, hoja.........

Og hér þarf ekkert slökkvilið,
og engan brunahana,
því fíllinn slekkur allan eld
með ógnarlöngum rana.
Hoja, hoja.........

Og kóngurinn í skóginum
er ljónið sterka’ og stóra.
Hans kona’ er ljónadrottningin,
hún étur á við fjóra.
Hoja, hoja.........

Í trjánum sitja fuglarnir
og syngja allan daginn,
og vatnahestur bumbu ber,
og bumban það er maginn.
Hoja, hoja.........

Þetta’ er fjörug músík
svo öll dýrin fara’ að dansa.
Þau dansa fram á rauða nótt
og vilja ekki stansa.
Hoja, hoja.........

Hjá gíröffum var sút og sorg,
og svei mér ekki’ af engu,
því átta litlir gíraffar
illt í hálsinn fengu.
Hoja, hoja.........

En nashyrningur læknir kom
með nefklemmur og tösku.
Og hann gaf öllum hálstöflur
og hóstasaft af flösku.
Hoja, hoja.........

Krókódíllinn stóri hann fékk
kveisu hér um daginn.
Hann hafði étið apakött
sem illa þoldi maginn.
Hoja, hoja.........

Svo var skinnið skorið upp
það skelfing var að heyra.
Kvæðið langtum lengra er,
ég lærði ekki meira.
Hoja, hoja.........

Mjólkin hennar Huppu

Í fjósinu, í fjósinu
býr fjarska skrýtinn álfur
sem heitir Búi’, og hoppar um,
hjá Huppu og fleiri nautgripum.
Í fjósinu, í fjósinu
býr fjarska skrýtinn álfur.

Einn daginn hann, einn daginn hann
svo dapur kvað við Huppu;
„Enn hverfur mjólkin, hvert hún fer
er hulin leyndardómur mér,“
einn daginn hann, einn daginn hann
svo dapur kvað við Huppu.

Í langa ferð, í langa ferð
hann lagði, á mjólkurbílnum.
En Huppa beið hans básnum á
með band um háls, og tuggði strá
Í langa ferð, í langa ferð
hann lagði, á mjólkurbílnum.

Í mjólkurstöð, í mjólkurstöð
var margt að sjá og heyra.
Þar streymdi mjólk um slöngurnar
og steyptist niður’ í fernurnar.
Í mjólkurstöð, í mjólkurstöð
var margt að sjá og heyra.

Í mjólkinni, í mjólkinni
var mergð af skrítnum gerlum
sem trítluðu þar til og frá,
svo talsvert kátlegt var að sjá.
Í mjólkinni, í mjólkinni
var mergð af skrítnum gerlum.

Í mjólkurbúð, í mjólkurbúð
var margt að sjá og kaupa;
til dæmis osta, skyr og smjör,
það styrkir, eykur líf og fjör.
Í mjólkurbúð, í mjólkurbúð
var margt að sjá og kaupa.

„Ja, Huppa mín, ja, Huppa mín
nú hef ég fréttir góðar.
Við búðardyrnar bíður fólk
með buddu til að kaupa mjólk.
Ja, Huppa mín, ja, Huppa mín
nú hef ég fréttir góðar.“

Gættu að þér litla auga

:,: Gættu að þér litla auga hvað þú sérð:,:
því að Guð á himnum há
horfir litlu börnin á.
Gættu að þér litla auga hvað þú sérð.

:,:Gættu að þér litla eyra hvað þú heyrir:,:,
því að Guð.........

:,:Gættu að þér litli munnur hvað þú talar:,:f
því að Guð.........

:,: Gættu að þér litla hönd hvað þú gerir:,:
því að Guð.........

:,:Gættu að þér litli fótur hvar þú stígur:,:
því að Guð......

Kjúklingar smáir

Kjúklingar smáir, þeir klaufar og flón
kunna’ ekki’ að verpa, en éta’ okkar grjón.
Brátt vex þeim kambur, þeir komast á legg,
kornin sín borga og gefa’ okkur egg.

Drip drop drip drop

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það sem rignir svo regnhlífarnar á?
Hvað rennur svo bólstrunum svörtu frá?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það í skýjum sem skreytir loftin blá,
sem skipin og bátarnir sigla á?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það sem alls staðar liggur kringum lönd
og leikandi gjálfrar við sjávarströnd?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það sem börnin sig baða stundum í,
en breytist í ís þegar frost nær því?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Bangsímon

Sig ég hér á grænni grein
og geri fátt eitt annað
en éta hunang, borða ber,
að bíta allt er bannað.
Dropar detta stórir hér,
dropar detta, hvað finnst þér?
Dropar detta allt um kring
og dinga-linga-ling.

Vatnið vex nú ótt og ótt
ég verð að flýja’ úr húsum.
Hér sit ég í alla nótt
og borða’ úr mínum krúsum.
Dropar detta oní poll,
dropar detta á minn koll.
Dropar detta allt um kring
og dinga-linga-ling.

Litlu andarungarnir

Litlu andarungarnir
:,: allir synda vel :,:
:,: Höfuð hneygja’ í djúpið
    og hreyfa lítil stél :,:

Litlu andarungarnir
:,: ætla út á haf :,:
:,: Fyrst í fjarlægð skima
    og fara svo í kaf :,:

Það var einu sinni strákur

Það var einu sinni strákur
sem átti lítinn bíl,
lítinn bíl, bíl, bíl,
lítinn, lítinn, lítinn bíl,
og kennslukonan sagði’ honum
að semja’ um bílinn stíl,
bílinn stíl, stíl, stíl,
semja’ um bílinn, bílinn stíl.

Hann þorði ekki að hika,
hann hélt hún yrði reið,
yrði reið, reið, reið,
yrði voða, voða reið,
og settist við og samdi
þá sögu’ á þessa leið,
þessa leið, leið, leið,
þessa, þessa, þessa leið:

Það var einu sinni strákur
sem átti lítinn bíl............

Litla kisa

Litla kisa, litla kisa
leptu rjómann þinn.
Langar þig að lúra,
liggja hér og kúra?
Víst þú hefur, víst þú hefur
voða fallegt skinn.

Litli Dóri

Litli Dóri, litli Dóri
lambið, hvíta, á.
Það er úti’ í kofa,
ætlar að fara’ að sofa.
Það var fegið þegar heyið
þess kom jötu á.

Litla Lísa

Litla Lísa, litla Lísa,
hún fékk rauðan hatt.
Hafði’ á honum mætur,
svaf með hann um nætur.
Litla Lísa, litla Lísa,
hún fékk rauðan hatt.

Allir krakkar

Allir krakkar, allir krakkar
eru’ í skessuleik.
Má ég ekki, mamma,
með í leikinn þramma.
Mig langar svo, mig langar svo
að lyfta mér á kreik.

Kiddi á Ósi

Ég oftast er kallaður Kiddi á Ósi,
en Kristján ég heiti og pabbi minn Jón.
Það sæmir víst ekki’ að ég sjálfum mér hrósi
þá segðu víst flestir: „Hann Kiddi er flón.“
En nú skal ég segja’ ykkur söguna’ af mér
sem sannlega töluvert raunaleg er.
Tra la la...........

Ég átti í gærkvöldi’ í erfiðu baxi,
ég ætlaði’ að láti inn hestana þá.
Einn klárinn hans pabba er kallaður Faxi,
og krakkana reynir að bíta og slá.
Hann vildi’ ekki inn, því að veðrið var gott,
en vék sér til hliðar og laumaðist brott.
Tra la la............

Ég kærði mig ekkert þótt klárinn væri’ ertinn,
og kollhúfur legði, og setti’ á mig rögg.
Ég náði með tröllauknu taki í stertinn.
Þá trylltist hann alveg og gaf mér nú högg.
Hann sló mig í lærið – í loftið ég flaug
og loks kom ég niður á gaddfreðinn haug.
Tra la la............

Og nú hef ég kolbláa kúlu á enni
og kjálkinn úr skorðum nú genginn víst er.
Og eymsla í hryggnum ég alls staðar kenni
og eitthvað er bogið við nefið á mér.
Og armurinn hægri er allur svo blár
og aumur er rassinn og maginn er sár!
Tra la la............

Alli Palli og Erlingur

Alli Palli og Erlingur þeir ætla’ að fara’ að sigla,
vantar vænan bát en vita afbragðs ráð.
Þeir fundu gamalt þvottafat sem farið var að mygla,
sigla út á sjó og syngja hæ, hæ, hó.
Seglið var úr afar stórum undirkjól,
mastrið það var skófluskaft og skútan lak og valt.
Og hæ og hó og hæ og hí.
En skítt með það við skulum komast fyrir því.

Alli vildi, ólmur, til Ameríku fara,
en Palli sagði: „Portúgal er prýðis land.“
„Ertu frá þér Palli, nú ætlum við að spara,
siglum beint og stefnum beint á Grænlandssand.“
„Ertu frá þér Erlingur, þú ert að fara í kaf,
hatturinn þinn fýkur af og feykist út á haf.“
Og hæ og hó og hæ og hí.
En skítt með það við skulum komast fyrir því.

Léttur í lundu

Léttur í lundu ég lagði af stað
Á sömu stundu þér skaut þar að.
Ég bauð þér upp í bílinn
Ég blístraði á skrílinn.
Ég held ég hafi aldrei lent í öðru eins

Léttur í lundu ég lagði af stað.
Á sömu stundu þér skaut þar að.
Ég bauð þér á ball í Stapa
Á því var engu að tapa.
Ég held ég hafi aldrei lent í öðru eins

Gaman er að koma í Keflavík
Kvöldin þar þau eru engin lík.
Í sveitinni þeir eiga engin slík

Léttur í lundu ég lagði af stað
Á sömu stundu þér skaut þar að.
Ég bauð þér á ball í Stapa
Á því var ekki að tapa
Ég held ég hafi aldrei lent í öðru eins

Lína Langsokkur

Hér skal nú glens og gaman,
við getum spjallað saman.
Gáum hvað þú getur,
vinur, gettu hver ég er.
Verðlaun þér ég veiti
ef veistu hvað ég heiti.
Vaðir þú í villu
þetta vil ég segja þér.

Hér sérðu Línu langsokk,
tralla hopp, tralla hei,
tralla hopp-sa-sa.
Hér sérðu Línu langsokk,
já líttu það er ég.

Svo þú sérð minn apa,
minn sæta, fína, litla apa.
Herrann Níels heitir,
já hann heitir reyndar það.
Hérna höll mín gnæfir,
við himin töfraborg mín gnæfir.
Fannstu annan fegri
eða frægðarmeiri stað?

Hér sérðu Línu langsokk,
tralla hopp, tralla hei,
tralla hopp-sa-sa.
Hér sérðu Línu langsokk,
já líttu það er ég.

Þú höll ei hefur slíka,
ég á hest og rottu líka,
og kúffullan af krónum
einnig kistil á ég mér.
Veri allir vinir,
velkomnir, einnig hinir.
Nú lifað skal og leikið,
því skal líf í tuskum hér.

Hér sérðu Línu langsokk,
tralla hopp, tralla hei,
tralla hopp-sa-sa.
Hér sérðu Línu langsokk,
já líttu það er ég.

Sofa urtu börn á útskerjum

Sofa urtu börn á útskerjum,
veltur sjór yfir þau
og enginn, enginn, enginn þau svæfir.

Sofa kisu börn á kerhlemmum,
murra og mala
og enginn, enginn, enginn þau svæfir.

Sofa Grýlu börn á grjóthólum,
urra og ýla
og enginn, enginn, enginn þau svæfir.

Sofa bola börn á báshellum,
moð fyrir múla
og enginn, enginn, enginn þau svæfir.

Sofa manna börn í mjúku rúmi,
bía og kveða
og babbi, babbi, babbi þau svæfir.

Tunglið má ekki taka hann Óla

Tunglið má ekki taka hann Óla
til sín upp í himnarann.
Þá fer mamma’ að gráta’ og góla
og gerir pabba sturlaðan.

Þögul nóttin

Þögul nóttin þreytir aldrei þá sem unnast,

þá er á svo margt að minnast,

mest er sælan þó að finnast.

Eilíf sæla er mér hver þinn andardráttur

og ýmist þungur, ýmist léttur

ástarkoss á varir réttur.

Hvítum, mjúkum, heitum, fögrum handleggjunum

vil ég heldur, vafinn þínum,

vera hjá en Guði mínum.

Guð að sök mér gefur ei, sem góðum manni,

unun þó ég fremsta finni

í faðminum á dóttur sinni.

                                Páll Ólafsson

Við Vatnsmýrina

Ástfanginn blær í grænum garði svæfir

grösin sem hljóðlát biðu sólarlagsins.

En niðri í mýri litla lóan æfir

lögin sín undir konsert morgundagsins.

Og úti fyrir hvíla höf og grandar,

og hljóðar öldur smáum bárum rugga.
Sem barn í djúpum blundi jörðin andar

og borgin sefur rótt við opna glugga.

Og þögnin, þögnin hvíslar hálfum orðum,

hugurinn minnist söngs sem löngu er dáinn.

Ó, sál mín, sál mín! Svona komu forðum

sumurin öll sem horfin eru í bláinn.

Ó, blóm sem deyið! Björtu vökunætur

sem bráðum hverfið inn í vetrarskuggann!

Hvers er að bíða? Hægt ég rís á fætur

og hljóður dreg ég tjöldin fyrir gluggann.

                              Tómas Guðmundsson

Fagra veröld

Svo mánablíð og björt sem mjöll,

ó, björt sem mjöll skein ásýnd þín.

Og hingað komstu kvöldin öll

og kvöldin öll var drukkið vín.

Og stundin leið við ljóð og ást,

við ljóð og ást. Ó, glaða stund

og ljósu armar, liljumund.

Ó, ljúfa stund, uns gæfan brást.

En hví skal trega horfinn dag

sem heiður, bjartur framhjá rann?

Og hví skal syrgja ljúflingslag

sem lífsglaðast í hjörtum brann?

Um ást og vín bað æskan þín

og alls þess naut sá þúsundfalt

sem lifað hefur líf sitt allt

einn ljúfan dag, við ást og vín.

Ei þekkti ég ást sem aldrei dó.

En ást sem gerði lífið bjart

um stundarbið, ég þekkti þó.

Og þegar næturhúmið svart

um sálu mína síðast fer,

og slekkur augna minna glóð,

þá veit ég hvaða ljúflingsljóð

mun líða hinst að eyrum mér:

Ó, fagra veröld, vín og sól, ég þakka þér!

               Tómas Guðmundsson

Söknuður

Nú haustar að á heiðum

og húmar í skóg.

Hver söngfugl í dalnum

til sóllanda fló.

En ein sit ég eftir

um andvökunótt

og harma það að sumarið

er horfið svona fljótt.

Þú komst eins og vorið

með sól og söng og blóm.

Um dali fór hafræna

við hörpu þinnar óm.

Og veslings litla hjartað mitt

í hræðslu að þér dróst.

Það ætlaði að flýja þig

og faldi sig – við þitt brjóst.

Og hönd þín snart strenginn.

Harpan skalf af fró.

Gleði allrar veraldar

við hug mínum hló.

Mér fannst ég hafa sofið

og syrgði það eitt

hve seint ég hafði vaknað

-         og vissi ekki neitt.

Við rökkur þinna söngva

leið sumarið hjá.

Svo hvarfstu mér, vinur,

og haustið lagðist á.

En hvenær sem hafræna

heim í dalinn fer,

frá kynjalöndum fjarlægum

hún kveðju til mín ber.

En ég hef beðið lindina,

sem líður mér um kinn,

að flýta sér til hafsins

og finna ástvin minn.

Og spyrji hann síðan

hver sendi hana af stað,

þá fær hún honum aðeins

þetta fölnaða blað.

Þá grípur hann strenginn

og grætur sáran við.

Tár hans verða að hljómum

í hörpunnar klið.

Og ómarnir svífa

af sænum til lands.

Með bergmálum fjallanna

flýg ég svo til hans.

          Tómas Guðmundsson

Fjallganga

Urð og grjót.

Upp í mót.

Ekkert nema urð og grjót.

Klífa skriður.

Skríða kletta.

Velta niður.

Vera að detta.

Hrufla sig á hverjum steini.

Halda að sárið nái beini.

Finna hvernig hjartað berst,

holdið merst

og tungan skerst.

Ráma allt í einu í Drottin:

-         Elsku Drottinn!

Núna var ég nærri dottinn!

Þér ég lofa því að fara

þvílíkt aldrei framar, bara

ef þú heldur í mig núna!

Öðlast lítinn styrk við trúna.

Vera að missa vit og ráð

þegar hæsta hjalla er náð.

II

Hreykja sér á hæsta steininn.

Hvíla beinin.

Ná í sína nestistösku.

Nafn sitt leggja í tóma flösku.

Standa aftur upp og rápa.

Glápa.

Rifja upp

og reyna að muna

fjallanöfnin:

Náttúruna.

Leita og finna

eitt og eitt.

Landslag yrði

lítils virði

ef það héti ekki neitt.

III

Verða kalt er kvöldar að.

Halda seint og hægt af stað.

Mjakast eftir mosatónum.

Missa hælinn undan skónum.

Finna sig öllu taki tapa:

Hrapa!

Velta eftir urð og grjóti

aftur á bak og nið’r í móti.

Leggjast flatur.

Líta við.

Horfa beint í hyldýpið.

Hugsa sér

að höndin sleppi.

Hugsa sér

að steinninn skreppi.

Vita urðir við sér taka.

Heyra í sínum beinum braka.

Deyja áður dagur rynni.

Finnast ekki einu sinni.

IV

Koma heim og heita því

að leggja aldrei upp á ný.

Dreyma margar næstu nætur

hrap í björgum, brotna fætur.

Segja löngu seinna frá því:

Sjáið tindinn! Þarna fór ég.

Fjöllunum ungur eiða sór ég,

enda gat ei farið hjá því

að ég kæmist upp á tindinn.

Leiðin er að vísu varla

vogandi nema hraustum taugum,

en mér fannst bara

best að fara

beint af augum.

Því hversu mjög sem mönnum finnast

fjöllin há, ber hins að minnast

sem vitur maður mælti forðum

og mótaði í þessum orðum,

að eiginlega er ekkert bratt,

aðeins mismunandi flatt.

              Tómas Guðmundsson

Frá liðnu vori

Fyrir þennan glugga hef ég gengið mörgum dögum.

Hef gengið þar að morgni dags, en oftar seint á kvöldin.

Og hikandi ég beið þess þá að bærðust gluggatjöldin,

og brjóst mitt hefur skolfið af þungum æðaslögum.

Og hvítir armar birtust og hjartað brann af gleði,

og hjartað brann af sorg ef þeir fólu sig í skuggann.

því hún var bara fimmtán ára og fyrir innan gluggann

og fallegust af öllu því sem nokkru sinni skeði.

Og vorið kom í maí, eins og vorin komu forðum,

með vængjaþyt og sólskin og næturkyrrð og angan.

Og kvöld eitt niðri á bryggju hún kyssti mig á vangann.

Það kvöld gekk lítið hjarta í fyrsta sinn úr skorðum.

Já, skrýtið er að hafa verið ungur einu sinni

og að það skuli hafa verið þessi sami heimur.

Því þá var bara heimurinn handa okkur tveimur

og hitt var bara ástin sem brann í sálu minni.

Og stundum enn, er byrjar að vora um vesturbæinn

mér verður á að reika þangað einsömlum á kvöldin.

En aldrei framar hvítir armar hreyfa gluggatjöldin

og húsið verður sjálfsagt rifið einhvern næsta daginn.

                                                       Tómas Guðmundsson

Kveðja

Úti er þetta ævintýr.

Yfir skuggum kvöldið býr.

Vorsins glóð á dagsnins vöngum dvín.

Þögnin verður þung og löng

þeim sem unnu glöðum söng

og trúað hafa sumarlangt á sól og vín.

Ó, hve heitt ég unni þér.

Allt hið besta í hjarta mér

vaktir þú og vermdir þinni ást.

Æskubjart um öll mín spor

aftur glóði sól og vor

og traust þitt var það athvarf sem mér aldrei brást.

Óska ég þess að angur mitt

aldrei snerti hjarta þitt.

Til þess ertu alltof ljúf og góð.

En ég vil þú vitir það,

vina mín, þó hausti að,

að þú varst mín sumarþrá, mitt sólskinsljóð.

Því er gott þú gleymir mér.

Gæfan mín svo brothætt er

og vonir mínar hrekjast stað úr stað.

En ef ég skyldi áttum ná

einhverntíma, ég veit þá

að minning þinni ætti ég að þakka það.

Eitt ég hræðist, ef svo fer,

að ég kunni að gleyma þér,

þér sem gafst mér lífsins týndu trú.

Allt hið besta er á ég geymt,

allt sem mig hefur ljúfast dreymt,

það er gleymt og týnt um leið því það varst þú.

                           Tómas Guðmundsson

Sæll var ég þá

Sæll var ég þá,

sumarbjört nóttin

og þú varst mér hjá

svo saklaus og fögur,

sem rós varstu rjóð,

mig reifaðir örmum,

þú varst mér svo góð,

ég man hvað þú kysstir, þú kysstir.

Sæll er ég enn

af sömu ég ástinni

loga og brenn.

komið að náttmálum

ævinnar er,

æ, komdu í logann

og brenndu hjá mér,

æ, komdu, mig þyrstir, mig þyrstir.

                     Páll Ólafsson

Ellin

Við ellina er illt að kljást og eins við heiminn

og til hvers var að vera glíminn

hann vinnur svona á öllum, tíminn.

Elli stígur yfir mig og allur fjandinn,

þyngjast tekur létta lundin,

leið er mér hver ævistundin.

Aldrei held ég venjist við að verða hrumur.

Mig langar enn í glaum og glímur,

ganga í Skrúð og yrkja rímur.

Að trúlofast og tefla skák og tæma kollu

getur breytt í æsku elli

eins og ríða Löpp á svelli.

Mig sárlangar að sigla þá og sjá hann hvessa.

Og verði mér á víf að kyssa

verð ég eins og hlaðin byssa.

                  Páll Ólafsson

Mig langar svo

Mig langar svo að lifa og vaka,

sú löngun vex með hverri stund,

og lífsglaður þér mín kvæði kvaka,

þá kvíði ég ekki að hníga í blund

ef að samviskan sagt ér getur

seinast þegar ég andann dreg:

Konu sína enginn kyssti betur

né kvað um hana líkt og ég.

                  Páll Ólafsson

Sofðu blessað barnið mitt

Sofðu blessað barnið mitt,

byrgðu aftur augun þín.

Hér við rauna rúmið þitt

rekja vil ég kvæðin mín.

Hjartað engan finnur frið,

feigðarlega berst það ótt,

nema þína vöggu við

vaka megi dag og nótt.

Ei með heimsins glans né glaum

glepja skal ég fyrir þér.

Þig skal betri dreyma draum,

dreyma um það sem liðið er.

Dreyma um liðin æviár,

þá okkar sól í heiði skein,

þá augun þekktu engin tár

eða hjartað nokkurt mein.

Dreymi þig hin björtu blóm

brosa geislum sólar við

og söngfuglana, er sætum róm

sungu hver við annars hlið.

Ég skal rifja upp stað og stund,

stöku hverja og orðin, þá

saman við í lágum lund

lækjarbunu sátum hjá.

Dreymdu liðin æviár,

þá okkar sól í heiði skein,

þá augun þekktu engin tár

eða hjartað nokkurt mein.

                    Páll Ólafsson

Eg hef selt hann Yngra-Rauð

Eg hef selt hann Yngra-Rauð,

er því sjaldan glaður.

Svona er að vanta veraldarauð

og vera drykkjumaður.

Aldrei sofna eg sætan blund

svo mig ekki dreymi

að litli Rauður litla stund

lifi í þessum heimi.

                         Páll Ólafsson

Meðan döggin

Meðan döggin af munni þínum

á mínum vörum þornar ei,

vil ég nú koma kvæðum mínum

í keltu þína, hjartans mey.

Úr keltunni í augun, augum frá

inn í hjartað þau læðast þá.

Hvað eiga þau nú þar að segja?

Það, að ég vilji dag og nótt

lifa hjá þér og líka deyja,

mig langi að vaka og sofa rótt,

hjartað mitt, innst í hjarta þér,

heimurinn þar sem gleymir mér.

                   Páll Ólafsson

Augnfró

Ragnhildur mín björt á brá

ber af öllum sínu.

Hvítasunnuengil á

enginn, líkan mínum.

Ósköp get ég elskað heitt,

ýft og læknað sárin,

tárunum í brosin breytt,

brosað gegnum tárin.

Brosin þín og blíðuorð

brjóstið fyllir vonum

og fleygja öllum fyrir borð

fjandans áhyggjonum.

Þér ég lifi og lifað hef

lífsins stundir allar,

þér mig gaf og þér mig gef

þar til dauðinn kallar.

Höndin þín, svo hvít og smá,

hún með fingramáli

bægir öllu böli frá

brjóstinu á Páli.

Þó eilífðin mér yrði að nótt

augasteina mína

gefa myndi ég fús og fljótt

fyrir návist þína.

Ekki sér á armleggjunum þínum,

þegar bregður þeim á loft,

þó ég hafi kysst þá oft,

lýsa þeir eins og ljós fyrir augum mínum.

Eins og gull af eiri ber,

eða sumar vetri,

öllum konum ertu hér

yndislegri og betri

Ástin þín er ekki dyggð,

ekki skylda heldur,

hún er ekki heldur tryggð,

hún er bara eldur.

Sérðu ekki að dagur dvín?

Dregur yfir húmið.

Kossaríka konan mín

komdu nú í rúmið.

        Páll Ólafsson

Á ástarkodda

Á ástarkodda, undirsæng og yfirdýnu

hvílir þú í hjarta mínu

hverja nótt í rúmi þínu.

Situr hjá þér sálin mín og syngur kvæði

um ótal þúsund ástargæði

er við lifðum saman bæði.

Þegar gleðitárin taka að titra á hvarmi

fel ég, bundinn ástararmi

andlitið í þínum barmi.

Á litla brjóstið ljúft er mér að leggja eyra

til að mega heyra, heyra

hjartað segja: meira, meira.

               Páll Ólafsson

Morgunbænin

Nóttin hefur níðst á mér,

nú eru augun þrútin.

Snemma því á fætur fer

og flýti mér í kútinn.

Við það augun verða hörð,

við það batnar manni strax.

Það er betra en bænargjörð

brennivín, að morgni dags.

                 Páll Ólafsson

Á ferð (1881)

Gegnum myrkur, gegnum él,

gegnum fell og hálsa

sé ég þig og sé þig vel,

saklausa og frjálsa,

blómlega eins og blóð í snjó

blunda á kodda þínum.

Æ, hvað þú, mín augnafró,

ert nú fögur sýnum.

Þínu blíða brjósti frá

blæju dreg ég hvíta

til að heyra hjartað slá

og helgidóminn líta,

til að anda á brjóstið bjart

og biðja Guð þig dreymi

ósköp gott og ósköp margt

úr okkar sæluheimi.

               Páll Ólafsson

Litla löpp

Áfram þýtur Litla Löpp

sem leiftri tundur,

jafnt hún brýtur kalda klöpp

og klakann sundur.

Hún er viss með hvergi að hnjóta

hvað þá falla,

þótt hún missi þriggja fóta,

og það í halla.

Hún er vökur, fljót og fær

að feta um Blána,

skáldar stökur, skrifar þær

í skyndi á gljána.

Kveða undir kvæðin snjöllu

klakinn, snjórinn,

holtin, sundin, hlíðar, fjöllin,

himinn, sjórinn.

Sem hjörturinn þráir

Sem hjörturinn þráir að lifandi lindum

og lindarnar keppa af fjallanna tindum

ofan í dalina og svo út í sjó,

sumar og vetur til þín svo ég þreyi

og því kem ég til þín á sérhverjum degi

í faðm þér að hníga og finna þar ró.

Horfðu á vorin á vötnin og snjóinn

hvað vitlaust þau langar að komast í sjóinn,

eins langar, hjartkæra unnustan mín,

hjartslætti, vonir og hugsanir mínar

að hvílast og dreifa sér innan um þínar

og þess vegna leggja þær leiðir til þín.

Vorið er komið og veturinn dáinn,

vil ég því una mér rétt eins og stráin

brúna frá himni við brásólar yl.

Ég ætla að láta þar nótt sem að nemur,

því næst getur skeð þegar veturinn kemur

ég hnígi til foldar og finni ekki til.

                                 Páll Ólafsson

Eftirköstin

Ég hef margan morgunn vaknað

magaveikur um dagana,

heilsu minnar og hreysti saknað,

haft timburmenn et cetera,

heyrt í mér hjálfum hjartað slá

hendurnar skolfið eins og strá.

Svo þegar blessað kaffið kemur,

koníak, sykur, rjómi, víf,

þá hverfur allt sem geðið gremur,

þá gefst mér aftur heilsa og líf.

Svona var það og er það enn

um alla drykkju- og kvennamenn.

                                   Páll Ólafsson

Hjartans sálar sóley mín

Sóleyjarnar, sjáðu til

sitja í gula kjólnum

og una sér við sólaryl

sunnan til í hólnum.

Ég sit hjá þeim og sakna þín,

sárt var nú að skilja

hjartans sálar sóley mín

og söknuðinn að dylja.

                 Páll Ólafsson

Án þín

Án þín er sérhver dagur draumur

og dauðans svartnætti fyrir mig,

af því að dagsins glys og glaumur

glepur mig frá að hugsa um þig.

En þegar nóttin blessuð breiðir

blæjuna dökku yfir mig

hjartað mitt flýgur langar leiðir

lifir og unir kringum þig.

Allt sýnist mér þá leika í lyndi

nær lít ég þína fögru mynd,

þig sem ert minna augna yndi,

unaðar míns og tára lind.

Varirnar, ennið, augun kyssi

álengdar, þó að sé ég fjær.

Ó, að þín sála sæi og vissi

hvað sálu minni þú ert kær.

                       Páll Ólafsson

Brúnn

Þegar Brúnn minn teygði tá

og taumana eins og þvengi

þessir köldu klettar þá

kváðu á aðra strengi.

Hátt og títt var hófum lyft,

hvein í stinnum fönnum.

Hans in fljóta fótaskrift

fjörug þótti mönnum.

Beittum skaflaskeifum sá

skrifað gat um vetur

í tunglsljósinu ísinn á

ómáandi letur.

                       Páll Ólafsson

Grána

Harla nett hún teygði tá,

tifaði létt um grundir.

Fallega spretti þreif hún þá

þegar slétt var undir.

Tauma slítur mér úr mund,

mélin bítur Grána,

áfram þýtur létt í lund,

lemur hvíta gljána.

Hleypur geyst á allt hvað er,

undur reist að framan,

þjóta upp neistar þar og hér.

Þetta veistu er gaman.

Léttum fótum lemur Frón,

lýstur grjótið sundur,

upp á móti eins og ljón

æðir fljót sem tundur.

               Páll Ólafsson

Þegar þú sefur

Við erum saman þó sofir þú rótt

svört er og löng þessi skammdegisnótt,

ég kem að stytta mér stundir.

Hárið ég greiði úr fléttunum fyrst,

fyrst þegar hárið er alls staðar kysst

kyssi ég þær mjallhvítu mundir.

Skjótt líður nóttin. Ég skiptist nú á

í skammdegismyrkrinu ýmist að sjá

og finna nú hvað þú ert fögur.

Einum úr staðnum í annan ég flýg,

oftast þó hunang af vörunum sýg

og bý mér svo til úr því bögur.

En þú leggur hendur um hálsinn á mér

og hundruðum saman á vörum þér ber

kossa, og kvæðalaun gefur.

Nú hef ég sagt þér þá allt eins og er,

að efninu stel ég og ræni frá þér

og það gjöri ég, þegar þú sefur.

Kvæðalaun skilin því engin ég á

og ekki á daginn að heyra né sjá

né finna það hvað þú ert fögur.

Þeim fögnuði ræni eg, því finn ég mér skylt

að færa hann þér aftur og snúa, ef þú vilt,

í kveðlinga, kvæði og bögur.

                                          Páll Ólafsson

Flugdrekinn

Þegar lyftirðu dreka á loft

þú ert léttur sem dúnhnoðri oft.

Ef nú vindátt er góð berstu vítt yfir slóð,

bara snúran sé stinn,

flýgur flugdrekinn þinn.

Ah---------a------------a

Fljúga skal flugdrekinn

hátt upp í himininn.

Fljúga skal flugdrekinn í hæstu hæðir.

Langt upp í heiðið hátt,

hátt upp í loftið blátt

já, fljúgi flugdrekinn þinn.

Þungt ymur þorrinn

Sestu hérna, sonur,

sestu mér hjá

meðan þungt ymur þorrinn

þekjunni á.

Þungt ymur þorrinn,

þrengir að með snjó.

Komdu og sestu hérna, sonur.

Þei, þei og ró.

Upp í æfistigann

árin bera þig;

sú kemur, kemur tíðin

að kveður þú mig

Hvert sem leið þín liggur

á landi eða sjó,

sýndu óvild engum manni.

Þei, þei og ró.

Liggi lítilmagninn,

lágt í öskustó,

reisi hönd þín hann á fætur.

Þei þei og ró.

Engan órétt þoldu;

aldrei láttu þó

þínu hjarta hatrið spilla.

Þei, þei og ró.

Þungt ymur þorrinn

þrengir að með snjó.

Komdu og sestu hérna, sonur.

Þei, þei og ró.

              Jónas Árnason

Óli lokbrá

Blunda þú nú barnið mitt,

bráðum kemur nótt.

Óli lokbrá læðist inn,

létt og ofur hljótt.

Hann mun sögur segja þér

sólskinslöndum frá,

þar sem gróa gullin blóm,

græn og rauð og blá.

En yfir þér englar vaka,

þeir elska sinn litla vin,

og gullvængjum blítt þeir blaka

við blikandi stjörnuskin.

Óli lokbrá leiðir þig

létt um draumsins svið,

heillar yfir barnsins brá

blíðan næturfrið.

               Jakob Hafstein

Mærin frá Mexíkó

Eitt sinn kom til mín yngismær

með augun blíð sem ljómuðu, brún og skær.

Ég gerðist bráður og bað um hönd

já, biddu fyrir þér, mér héldu engin bönd.

Ég var ungur þá og hýr á brá

en ekki féll henni við mig þó.

Hún kvaðst ei vilja væskilsgrey

og ég varð að skilja’ hana eftir í Mexíkó.

Mætt hef ég síðan meyjafjöld

og margar buðu mér hjarta sitt, auð og völd.

Að orðum þeirra ég aðeins hló,

mér efst í huga var mærin frá Mexíkó.

Ég var ungur þá og hýr á brá

en ekki féll henni við mig þó.

Hún kvaðst ei vilja væskilsgrey

og ég varð að skilja’ hana eftir í Mexíkó.

Hvert sem fer ég um fjarlæg lönd,

hvert sem fleyið ber mig að sjávarströnd,

ætíð er lít ég í augun brún

heitt ég óska að þarna stæði hún.

Því mín æskuást mun aldrei mást,

enga gleði mér lífið bjó,

þar til ég fer um fjarlæg ver

og færi hana burtu frá Mexíkó.

                       Ólafur Gaukur

Sólskríkjan

Einatt fagur fuglasöngur fyrst á vorin

kemur heim með æskuárin,

ellin hverfur, gróa sárin.

Sólskríkjan mín situr þarna á sama steini

og hlær við sínum hjartans vini,

honum Páli Ólafssyni.

                               Páll Ólafsson

Komdu langan veg

Komdu, komdu, komdu langan veg

yfir heiðar, eyðimerkur, sanda.

Ekki skulu jökulvötn þér granda

því verndarengill vera þinn skal ég.

Komdu, komdu, komdu langan veg

En eins og sólin saklaus áttu að skína

og senda til mín ástargeisla þína

því óumbreyttur æ og sí verð ég.

Komdu, komdu, komdu langan veg

að finna og sjá er fífill hjartans glöðum

flettir sundur lengi krepptum blöðum,

þá ég geisla þína að mér dreg.

                                    Páll Ólafsson

Hjarta mitt er við heiminn bundið

Hjarta mitt er við heiminn bundið,

til himins langar það ei svo fljótt.

Við minnar Ástu fætur fundið

fullsælu hef ég dag og nótt,

enda þó að ég aldrei megi

ofar kyssa en á miðja rist

finnst mér þó samt hún eftir eigi

af mér betur að verða kysst.

Þú lyfit stundum fötum frá

fæturna svo ég megi líta,

bjarta handleggi og brjóstið hvíta.

Þú veist hvað ég elska það og þá

þér er víst gleði að sjá mig syrgja

því svo ferðu aftur strax að byrgja

og eftir því sem þyngir yfir mér

eftir því liggur vel á þér.

                             Páll Ólafsson

Kall sat undir kletti

Kall sat undir kletti

og kordur sínar sló.

Hann hafði skegg svo skrýtið

og skögultönn, og hló.

Hann hafði skegg svo skrýtilegt

og skögultönn, og hló.

Huldan upp í hamri

heyrði ljúfan klið,

hún læddist út úr hamri

og lagði eyrun við.

Hún læddist út úr hamrinum

og lagði eyrun við.

Síðan hefur hvorugt

hér um slóðir sést.

Sá gamli var víst ekki

eins gamall og hann lést.

Sá gamli var víst ekki nærri því

eins gamall og hann lést.

                         Halldóra B. Björnsson

Vor við flóann

Senn fer vorið á vængjum yfir flóann,

vaknar allt af vetrarblund, um völl og hlíð.

Blómin spretta úr jörð og litla lóan

ljóðar glatt og leikur dátt sín lögin blíð.

Um hin kyrru ljúfu kvöld

er hvíslað létt í skóg

hin ástarljúfu orð

er angar döggin á grein.

Senn fer vorið á vængjum yfir flóann,

vaknar allt af vetrarblund, um völl og hlíð.

                                     Jón Sigurðsson

Nú er úti norðanvindur

Nú er úti norðanvindur,

nú er hvítur Esjutindur.

Ef ég ætti úti kindur

þá mundi ég láta þær allar inn,

elsku besti vinur minn.

Úmbarassa, úmbarassa,

úmbarassa-sa.

Úmbarassa, úmbarassa,

úmbarassa-sa.

Upp er runninn öskudagur,

ákaflega skír og fagur.

Einn með poka ekki ragur

úti vappar heims um ból.

Góðan daginn, gleðileg jól



Elsku besti stálagrér,

heyrirðu hvað ég segi þér:

„Þú hefur étið úldið smér,

og dálítið af snæri,

elsku vinurinn kæri“.

Þarna sé ég fé á beit,

ei er því að leyna.

Nú er ég kominn upp í sveit

á rútunni hans Steina.

Skilurðu hvað ég meina?

Höfði stingur undir væng,

hleypur nú á snærið.

Hún Gunna liggur undir sæng,

öll nema annað lærið.

Nú er tækifærið.

              Ólafur Kristjánsson frá Mýrarhúsum

Reikistjörnurnar

Reikistjörnurnar hringsnúast,
húrra, húrra.
Merkúr, Venus, Jörðin, Mars,
húrra, húrra.
Reikistjörnurnar hringsnúast
hring eftir hring um möndul sinn
og stóra hringi í kringum sólina.

Júpiter og Satúrnus,
húrra, húrra.
Úranus og Neptúnus,
húrra, húrra.
Reikistjörnurnar hringsnúast
hring eftir hring um möndul sinn
og stóra hringi í kringum sólina.

Plútó kemur síðastur,
húrra, húrra.
Níu eru hnettirnir,
húrra, húrra.
Reikistjörnurnar hringsnúast
hring eftir hring um möndul sinn
og stóra hringi í kringum sólina.

                             Sigrún Helgadóttir

Söngur djáknans

Áin var alltaf að vaxa

Með hvítan blett í hnakkanum

hímdi ég undir bakkanum,

fór svo á bak honum Faxa,

á harða spretti heim til þín,

hér er ég kominn, Garún mín.

Brátt fara beinin að glansa.

Það skrölta á mér lúkurnar

með skinnlausar kjúkurnar.

Brúður, ég býð þér að dansa

ballett við dauðan mann.

Ég bið þig mín ljúfa að lengja ekki töfina.

Mér leiðist það alveg hreint óskaplega

að þurfa’ að leggjast aleinn oní gröfina.

Á öruggum ávaxtabransa,

eninga meninga,

pabbi þinn græðir peninga.

Brúður, ég býð þér að dansa

ballett við dauðan mann.

                      Jónas Árnason

Bibbiddi-bobbiddi-bú

Strákarnir syngja, stelpurnar syngja

„Bibbiddi-bobbiddi-bú.“

En hvað það þýðir það veit ekki neinn.

„Bibbiddi-bobbiddi-bú.“

Æskan er létt í lund,

leikur sér hverja stund,

syngur og leikur sérhvern dag

seiðandi hreimfagurt lag.

Strákarnir dansa, stelpurnar dansa.

„Bibbiddi-bobbiddi-bú.“

Þetta er geimið sem gaman er að.

„Bibbiddi-bobbiddi,bibbiddi-bobbiddi,

bibbiddi-bobbiddi-bú.“

Gölli Valdason

Og þó þeir væru að segja

sem sjálfir eitt sinn deyja

hve svakalegur værir þú,

ó Gölli Valdason,

þá vildi ég bara segja

að sumir ættu að þegja

það saknar þeirra enginn

ó Gölli Valdason.



Gölli hann var einn af okkur peyjum

sem aldrei kannski rétta strikið fann

fæddur var og uppalinn í Eyjum

og ekki var nú mulið undir hann,

og ekki var nú mulið undir hann.



Fimmtán ára af flestum peyjum bar hann

þeir fundust ekki klárari til sjós.

Með aflakóngum eftirsóttur var hann.

Sem afbragðsmaður hlaut hann þökk og hrós,

sem afbragðsmaður hlaut hann þökk og hrós.



Á meðan aðrir innan dyra dvöldu

og dreymdu um frægð í Cambridce eða Voss

hans skóli var hjá útsynningi og öldu

og oft á tíðum hlaut hann votann koss,

og oft á tíðum hlaut hann votann koss.



Já það er satt þeir sendu honum mínus

sem sjálfir aldrei sprændu á þorskaslóð

því hann var ekki einn af þessum fínu

sem eiga sitt á þurru í sparisjóð,

sem eiga sitt á þurru í sparisjóð.



En þeir sem aldrei girntust glasasyndir

en göfugmennsku tigna allra mest

þeir ættu að birta sinna sálar myndir

og svo skulum við dæma hverjum ferst,

og svo skulum við dæma hverjum ferst

Og seinna þegar hinstu skuggar skella

og skola Gölla upp til næsta lands

þá ætla ég á leiði hans að hella

úr heilli því að ég mun sakna hans,

úr heilli því að ég mun sakna hans.

                            Ási í Bæ

Gömlu dagana gefðu mér



Gömlu dagana gefðu mér,

þá gat ég verið einn með þér,

nú tæknin geggjuð orðin er

gömlu dagana gefðu mér.

Mig dreymdi að það væri komið árið 2012

þeir tunglið höfðu malbikað

og steypt í hólf og gólf.

Já veröldin var skrýtin

það var allt orðið breytt

því vélar unnu störfin

og enginn gerði neitt.

Og ekki hafði neitt að gera

útvarpsstjóri vor,

því yfirmaður hans var lítill

vasa transistor.

Og þingmennirnir okkar voru

ei með fulle femm,

því forsætisráðherrann

var gamall IBM

Gömlu dagana.....



Ég álpaðist á bíó þar með

ungri stúlkukind,

en ekki hélt ég út að horfa á

röntgen cowboymynd.

Ég dapur fór á barinn

og bað um double bara af stút,

en er dóninn tók upp sprautu

þá flýtti ég mér út.

Mig dreymdi að ég væri giftur

þeirri sömu sem ég er,

ó mér leiðist þetta barnaleysi hér,

ég gerðist nokkuð bráður

og vildi bæta úr því strax

nei býddu sagði hún góði

við notum pillur nú til dags.

Gömlu dagana...

ó, en sá draumur og ég er

ánægður með lífið eins og það er.

Flagarabragur

Ég kátur stunda kvennafar,

og kann að súpa úr glasi,

með hlátri slepp ég hér og þar,

við hinu og öðru þrasi.

Mig konur vildu í kirkju fá

og koma á mig spotta,

en hljóður þeim ég læddist frá

og lét mér nægja að glotta.

Einn tveir nú allir gólum saman,

allir þeir sem hafa af skál,

og kvennafari gaman,

gráti, væli’ og grenjutón

ei gegni nokkur kjaftur,

syngjum dátt og höfum hátt,

helltu í glasið aftur.

Og ein var það sem elda kunni

allra handa steikur,

og ég sem er í maga og munni,

mjög á svelli veikur.

í veislu nítján daga naut,

því nægur reyndist forðinn,

en síðan burtu saddur braut

og selspikaður orðinn.

Einn tveir......

Og þannig hef ég marga meyju,

margvíslega svikið

og ég veit lengra en nær mitt nef,

sem nær þó skollans mikið.

og alltaf skal ég elska þær

af öllu mínu hjarta.

Og skil ei þó ég elski tvær,

að önnur þurfi að kvarta.

Einn tveir...

Fyrsti kossinn.

Fyrsta kossinn ég kyssti rjóða vanga,

þennan koss ég vil muna daga langa.

Ég sá þig kæra fyrst um kvöld í mai,

ég var að koma af rúntnum niðrí bæ,

og hve þín ásýnd öll mig heillaði,

því aldrei nokkurn tíma gleymt ég fæ.

Það var sem eldur færðist yfir fljótt,

og undir niðri var mér ekki rótt.

Þú komst til mín við kúrðum saman ein.

ég kæra gleymi aldrei þeirri nótt.

Fyrsta kossinn....

Síðan ég margan átti ástarfund,

örlátur meyjarfaðmur og létt í lund,

samt hafa forlögin svo fyrir séð,

að fyrsta kossinn man ég alla stund.

Gamli góði vinur

Gamli góði vinur,

glaðir gengum við oft forðum,

en við gátum líka skipts á grát

og grimmdarorðum.

Þú varst ekki betri en ég,

uppátækin furðuleg,

og eftir skóla ár

við héldum hvor sinn veg.

Úti kaldlynd hversdagsstríð

kepptum við að krafti um hríð,

að sama marki gegnum áralanga tíð.

Gamli góði vinur,

nú er gróið yfir sporin,

með sjenna bróður sem gengum oft á vorin.

Ég slæ ei lengur á þitt bak,

við látum duga handartak,

við þykjumst vera orðnir menn

og engum háðir.

En þegar vínið vermir sál

við tölum ennþá sama mál,

þó er af sem áður var

við vitum báðir.

Gamli góði vinur,

enginn greinir lengur brosið,

er það oní dagsins gráma orðið frosið.

Þú varst ekki betri en ég,

uppátækin furðuleg,

og eftir skóla ár

við héldum hvor sinn veg.

Úti kaldlynt hversdags stríð,

kepptum við af krafti um hríð,

að sama marki gegnum óralanga hríð.

Gamli góði vinur.

Gamli góði vinur.

Glaumbær.

Í Glaumbæ snemma um haust,

þú inn í veröld mína braust,

þitt hjarta mínu stal,

á dansgólfinu niðr´í sal,

svo glæst og girnileg,

og ég man það svo vel unaðsleg.

Já margar góðar minningar,

ráku á fjörur mínar þar,

við kynntumst ég og þú

sú minning sækir á mig nú.

Með þrá og eftirsjá ó já,

um Glaumbæ ég hugsa þá.

En Glaumbær brann og fólkið fann,

sér annan samastað,

í hugum margra var þá brotið blað.

En svo þegar flétt er í,

bókinni um liðna tíð

og fyrir verður blað

með nafni þínum á ljúfum stað,

með þrá og eftirsjá ó, já

um Glaumbæ ég hugsa þá.

Augun þín

Augu þín, fá dimmu í dagsljós breytt
Augun þin fá sorgarskýjum eytt.
Ljómi þau er allt svo undur bjart
að ég því trúi vart
að mér þau segi satt.

Þó eru augun þin svo full af tærri tryggð
og tállaus yfirskyggð af ást.
Augun þín þau birta eitt og allt
segja þúsundfalt að þú sért ástin mín.

Burt rekur þú frá mér sérhverja sorg
syng ég því glaðvær um stræti og torg
vegsama allt sem þau tjá
og ég á , geymt í hjarta mínu.

Manstu vinur

Manstu vinur þýðan blása blæ
eina ljósa sumarnótt…

Þá var lífið sólskin sumarnátta
silfurlitur himinn, gullin ský.
Ævintýraþráin þúsund þátta
þínum faðmi bar mig ljúfum í
þá var nóttin svo hljóð og hlý.

Manstu vinur þýðan blása blæ
yfir bláan víðan sæ.
Manstu vinur líða létt og hljótt
eina ljósa sumarnótt .

Fyrir löngu blíður ástarylur
okkur bæði svæfði hægt og rótt .
Æsku minnar ævintýri biðu
ofurlágum rómi milt og hljótt
gegnum vökula vetrarnótt

Manstu vinur ……

Víman

Tíminn látlaust áfram líður
eins og lækur silfurtær.
Enginn veit hvað það er sem bíður
hver snýr næstur upp í loft með tær.

Lifum daginn aðeins betur
út í æsar hverja stund.
Vitum öll þegar líður vetur
nýju vori við eigum fund.

Margir vaða í villu og svíma
veik er sú skíma sem læðist inn.
Veistu´að gleðin er besta víman
hleyptu gleði inn í huga þinn.

Sólin hækkar með hverjum degi
lítið hænufet sérhvern dag.
Vertu glaður á þínum vegi
veröld brosir þá þér í hag.

Margir vaða í villu og svíma
veik er sú skíma
sem læðist inn.
Veistu´að gleðin er besta víman
hleyptu gleði inn í huga þinn.

Ég er mús

Lagboði - Þegar barnið í föt sín fer

Ég er mús eins og allir sjá,

lík er pabba og mömmu sem ég á .

Ostur besta sem ég veit

enda er ég soldið feit.

Sona er að vera mús

og kunna ekki að drekka úr krús,

en mig langar svo oft í djús.

Ég heiti;

Mýsla tísla, tása, túsla, x3

þetta heiti ég.

Kisutangó

Mín kisa á vökul eyru

og veiðihár og rófu

og viðkvæmt lítið trýni

hún sleikir oft og þvær.

Hún unir dátt við leiki

og aldrei sýnir klær

og engin kisa í heimi

á svo fimar tær.

Mín kisa dansar tangó, tangó, tangó,

hún teygir sig og reigir

og er svo fött og brött.

Mín kisa dansar tangó, tangó, tangó,

ég trúað gæti að margir

vildu eiga slíkan kött!

Tra - lala-lala-la - mjá-á-á.

Myndin hennar Lísu

Gult fyrir sól, grænt fyrir líf

Grátt fyrir þá sem reka menn út í stríð

Hvítt fyrir börn sem biðja um frið

biðja þess eins að mega lifa eins og við

Er ekki jörðin fyrir alla

Taktu þér blað málaðu á það

Mynd þar sem allir eiga öruggan stað

Augu svo blá hjörtu sem slá

hendur sem fegnar halda frelsinu á

Þá verður jörðin fyrir alla.

Það var í örkinni hans Nóa

Það var í örkinni hans Nóa
að dýrin fóru að róa.
Hestur, hundur, hæna
og líka krókódíll.
Krókókódíll (smell, smell),
Krókókódíll (smell, smell).
Krókókódíll, krókókódíll, krókókódíll
(smell, smell)

Vísurnar um refinn

Ég raula raunakvæði

um refinn sem hér býr.

Í græðgi vill hann gleypa

hin góðu skógardýr.

Já þett´er sorgarsöngur víst

því sagan illa fer.

Hæ fallerafaddí rúllanræ

nú verstur endir er.

Einn dag hann var á veiðum

þar voru músahús..

Þá rak hann gular glyrnur

í gráa litla mús.

“Ég tek þig” sagði tæfan þá

upp trjábol músin rann.

Hæ fallerafaddí rúllanræ

hún fylgsni öruggt fann.

Þá varð hann súr á svipinn

og sagði: “Gott hjá þér,

en bíddu bara góða

ég bíða skal þín hér.”

Svo tautar hann við sjálfan sig,

“þú síðsta leikinn átt.”

Hæ fallerafaddí rúllanræ

“hún bröltir niður brátt.”

En Mikki mátti bíða

og músin engu kveið.

Þú heyra skalt hvað skeði

hjá skrögg er vikan leið

þó hungrið alveg ærð´ann

og enga veitti ró.

Hæfallerafaddí rúllanræ

hann datt um koll og dó.

             Þýð: Kristján frá Djúpalæk

Húsamúsarvísa

Ég er heldri húsamús

hefi allt sem þarf til bús,

magál bæði og bringukolla,

bústin krof og sperðla holla.

Fæ mér bita og bita í senn,

bragðgott er það viti menn.

Uni við það alla daga,

enda hef ég góðan maga.

               Þýð: Kristján frá Djúpalæk

Hér kemur Lillimann

Hér kemur Lillimann klifurmús

sem kæti ber inn í sérhvert hús,

en regluleg söngva og músíkmús,

og meistaragítarsláttumús.

Trallalalala trallalalala

trallalalalalala-la-la-la!

                 Þýð: Kristján frá Djúpalæk

Fugladansinn

Bí,bí, bí og dirrindí

fuglinn flýgur upp í ský

fimur dillar stélinu.

Úti í snjónum tístir hátt

og hann flögrar hátt og lágt

undan hríðarélinu.

Ekkert gogginn í hann fær

ótt og títt hann vængjum slær

og hann sperrir lítið stél.

Fá hann mola vill í nef,

flögrar svangur um með kvef

flýr í krókaleiðum él.

Dönsum fugladansinn,

dýrum gefum brauð.

Látum fuglafansinn

á frera landsins

ekki líða nauð.

Öndin segir bra bra bra,

og hún hreyfir vængina

og með stélinu hún rær.

Upp á gátt hún opnar nef

er með kuldaroll og kvef,

engan mat úr vatni fær.

Kallar hún á krakka hér;

Komið nú að hita mér

ég bara get ei fyrir ís

Ef í gogginn ekkert fæ

áfram bara vængjum slæ

úti í kuldanum ég frýs.

Dönsum fugladansinn,

dýrum gefum brauð.

Látum fuglafansinn

á frera landsins

ekki líða nauð.

               Ómar Ragnarsson

Lofsöngur

Ó, guð vors lands! Ó, lands vors guð!
Vér lofum þitt heilaga, heilaga nafn!
Úr sólkerfum himnanna hnýta þér krans
þínir herskarar, tímanna safn.
Fyrir þér er einn dagur sem þúsund ár
og þúsund ár dagur, ei meir:
eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár,
sem tilbiður guð sinn og deyr.
:; Íslands þúsund ár, ;:
eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár,
sem tilbiður guð sinn og deyr.

Ó, guð, ó, guð! Vér föllum fram
og fórnum þér brennandi, brennandi sál,
guð faðir, vor drottinn frá kyni til kyns,
og vér kvökum vort helgasta mál.
Vér kvökum og þökkum í þúsund ár,
því þú ert vort einasta skjól.
Vér kvökum og þökkum með titrandi tár,
því þú tilbjóst vort forlagahjól.
:; Íslands þúsund ár, ;:
voru morgunsins húmköldu, hrynjandi tár,
sem hitna við skínandi sól.

Ó, guð vors lands! Ó, lands vors guð!
Vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá.,
Vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vert þú hvern morgun vort ljúfasta líf,
vor leiðtogi í daganna þraut
og á kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf
og vor hertogi á þjóðlífsins braut.
:; Íslands þúsund ár, ;:
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á guðsríkis braut.

                          Sr. Matthías Jochumsson

Gömul kona

Það var gömul kona sem gleypti mý,
skil ekkert í því að gleypa mý - hún deyr kannski af því.

Það var gömul kona sem gleypti fugl,
þvílíkt rugl að gleypa fugl.
Hún gleypti fugl til að ná í mý,
skil ekkert í því að gleypa mý - hún deyr kannski af því.

Það var gömul kona sem gleypti kött,
það er hreint út í hött að gleypa kött.
Hún gleypti kött til að ná í fugl,
hvílíkt rugl að gleypa fugl.
Hún gleypti fugl til að ná í mý,
skil ekkert í því að gleypa mý - hún deyr kannski af því.

Það var gömul kona sem gleypti hund,
hvílík stund að gleypa hund.
Hún gleypti hund til að ná í kött,
það er hreint út í hött að gleypa kött.
Hún gleypti kött til að ná í fugl,
hvílíkt rugl að gleypa fugl.
Hún gleypti fugl til að ná í mý,
skil ekkert í því að gleypa mý - hún deyr kannski af því.

Það var gömul kona sem gleypti svín,
það er hreint ekkert grín að gleypa svín.
Hún gleypti svín til að ná í hund,
hvílík stund að gleypa hund.
Hún gleypti hund til að ná í kött,
það er hreint út í hött að gleypa kött.
Hún gleypti kött til að ná í fugl,
hvílíkt rugl að gleypa fugl.
Hún gleypti fugl til að ná í mý,
skil ekkert í því að gleypa mý - hún deyr kannski af því.

Það var gömul kona sem gleypti kú
hana nú, hún gleypti kú.
Hún gleypti kú til að ná í svín,
það er hreint ekkert grín að gleypa svín.
Hún gleypti svín til að ná í hund,
hvílík stund að gleypa hund.
Hún gleypti hund til að ná í kött,
það er hreint út í hött að gleypa kött.
Hún gleypti kött til að ná í fugl,
hvílíkt rugl að gleypa fugl.
Hún gleypti fugl til að ná í mý,
skil ekkert í því að gleypa mý - hún deyr kannski af því.

Það var gömul kona sem gleypti hest,
fyrir rest hún gleypti hest.
Hún gleypti hest til að ná í kú,
hana nú, hún gleypti kú.
Hún gleypti kú til að ná í svín,
það er hreint ekkert grín að gleypa svín.
Hún gleypti svín til að ná í hund,
hvílík stund að gleypa hund.
Hún gleypti hund til að ná í kött,
það er hreint út í hött að gleypa kött.
Hún gleypti kött til að ná í fugl,
hvílíkt rugl að gleypa fugl.
Hún gleypti fugl til að ná í mý,
skil ekkert í því að gleypa mý - enda dó hún af því.

Í dýragarð ég fer

Pabbi ætlar út með mér á morgun,
mér á morgun, mér á morgun.
Pabbi ætlar út með mér á morgun,
viltu koma með?

Viðlag:
Í dýragerð ég fer, fer, fer
þar feikna gaman er, er, er.
Ég þangað fer með þér, þér, þér
ef þú kemur með mér, mér, mér.

Þar í rimlabúri er indæll api
sem alltaf er í voða góðu skapi
hann sprellar því þetta er algjör api,
hann er svo sniðugur.

Viðlag:

Þarna er líka voða sætur selur
sem í köldu vatni alltaf dvelur
því hann er syndur eins og selur
og svamlar nótt sem dag.

Viðlag:

Þarna er líka latur asni
hann liggur stundum flatur sá asni
hann lætur aldrei eins og asni
en er svo rólegur.

Viðlag:

Í hita sumardagsins ég hoppa sveittur
uns halla fer að kvöldi, er ég breyttur
ég fer þá að geispa því ég er þreyttur
og ég vil fara heim.

Í dýragarð ég fór, fór, fór.
Nú fótinn meiðir skór, skór, skór.
Ég er syfjaður og sljór, sljór, sljór.
Í dýragarð ég fór, fór, fór.

En ég fer þangað aftur eftir viku,
eftir viku, eftir viku.
Ég fer þangað aftur eftir viku
og viltu koma með?

Viðllag:

                    Ómar Ragnarsson

Ligga ligga lá

Ég fer líka í sveit

og ligga ligga lá

með beljum á beit

og ligga ligga lá.

Ljómandi verður gaman þá.

Þar eru ær

og ligga ligga lá.

Ég ætla að reka þær

og ligga ligga lá.

Ljómandi verður gaman þá.

Ég rifja og raka

ligga ligga lá

og lóurnar kvaka

ligga ligga lá.

Á hestbak ég fer

og ligga ligga lá

og hendist í ber

og ligga ligga lá.

Ég fer líka í sveit

og ligga ligga lá

að elta gamla geit

og ligga ligga lá.

Ljómandi verður gaman þá.

Á sólbjörtum degi

ligga ligga lá

ég leik mér í heyi

ligga ligga lá.

Svo fer ég að smala

ligga ligga lá,

um lautir og bala

ligga ligga lá.

Ég ætla upp í sveit

og ligga ligga lá

með beljur á beit

og ligga ligga lá.

Ljómandi verður gaman...:

ligga ligga ligga ligga lá.

Austurstræti

Nú verður aftur hlýtt og bjart um bæinn.

Af bernskuglöðum hlátri strætið ómar,

því vorið kemur sunnan yfir sæinn.

Sjá, sólskinið á gangstéttunum ljómar.

Og daprar sálir söngvar vorsins yngja.

Og svo er mikill ljóssins undrakraftur

Að jafnvel gamlir símastaurar syngja

í sólskininu og verða grænir aftur.

Og þúsund hjörtu grípur gömul kæti.

Og gömul hjörtu þrá á ný og sakna

Ó, bernsku vorrar athvarf, Austurstræti,

hve endurminningarnar hjá þér vakna.

                          Tómas Guðmundsson

Vísur og kvæði

Þín innsta þrá

Þína innstu þrá, fær ekkert sefað.
Í heimi óskadraums þú hefur lifað.
Sá er öðlast margt, meir óskar sér.
Ást þína mamma, mun ég geyma í hjarta mér.

Góða nótt minn litli ljúfur, mitt ljósið bjarta.
Lífið hefur öðlast tilgang með þér.
Þú átt sömu þrána í þínu hjarta.
Þrána sem um eilífð mun fylgja þér.

Ég sleit ung þau bönd, sem mig heima bundu.
Eirt ég hvergi hef frá þeirri stundu.
Elsku mamma mín, hve ég skil þig nú.
Einhvern tíman verð ég alein eins og þú.

Góða nótt minn litli ljúfur...

Erl. lag / Jóhanna Erlingsdóttir

Vögguljóð

Sofðu unga ástin mín.
Úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.

Það er margt sem myrkrið veit
minn er hugur þungur.
Oft ég svarta sandinn leit,
svíða grænan engireit.
Í jöklinum hljóða dauðadjúpar sprungur.

Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt
að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.

Ísl. þjóðlag / Jóhann Sigurjónsson

Maístjarnan

Lag: Alþýðulag/Jón Ásgeirsson. Ljóð: Halldór Laxnes

Ó hve létt er þitt skóhljóð

ó hve lengi ég beið þín

það er vorhret á glugga,

napur vindur sem hvín,

en ég veit eina stjörnu,

eina stjörnu sem skín,

og nú loks ertu komin,

þú ert komin til mín.

Það eru erfiðir tímar

það er atvinnuþref,

ég hef ekkert að bjóða,

ekki ögn sem ég gef,

nema von mína og líf mitt

hvort ég vaki eða sef,

þetta eitt sem þú gafst mér

það er allt sem ég hef.

En í kvöld lýkur vetri

sérhvers vinnandi manns,

og á morgun skín maísól,

það er maísólin hans,

það er maísólin okkar,

okkar einingarbands,

fyrir þér ber ég fána

þessa framtíðarlands.

Mamma borgar

Sigurður Júl. Jóhannesson

Á kaupmanninn rétt við búðarborðið

svo brosfögur horfði Stína

"Ég ætlaði bara að kaupa klæði

í kjól á brúðuna mína."

"Og hvaða lit viltu" ljúfur sagði hann

"á litlu brúðuna þína"

"Hvað, auðvitað rauðan, ósköp rauðan"

með ákafa svaraði Stína.

Hann brosandi fór og klippti klæðið

"Hvað kostar það" spurði Stína.

"Einn koss" hann svaraði "kostar línið

í kjól á brúðuna þína.

Í búðinni glumdi við gleðihlátur

er glaðlega svaraði Stína

"Hún mamma kemur í bæinn bráðum og borgar skuldina mína

Sumarkveðja

Lag: Ingi T. Lárusson. Ljóð: Páll Ólafsson

Ó, blessuð vertu sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól

og gyllir fjöllin himinhá

og heiðarvötnin blá.

Nú fossar, lækir, unnir, ár

sér una við þitt gyllta hár.

Nú fellur heitur haddur þinn

um hvíta jökulkinn.

Þú klæðir allt í gull og glans,

þú glæðir allar vonir manns,

og hvar sem tárin kvika á kinn,

þau kyssir geislinn þinn.

Þú fyllir dalinn fuglasöng,

nú finnast ekki dægrin löng,

og heim í sveitir sendirðu´ æ

úr suðri hlýjan blæ.

Þú frjóvgar, gleður, fæðir allt,

um fjöll og dali og klæðir allt,

og gangirðu undir, gjörist kalt,

þá grætur þig líka allt.

Ó, blessuð vertu, sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól

og gyllir fjöllin himinhá

og heiðarvötnin blá.

Alli Palli og Erlingur

Alli Palli og Erlingur þeir ætla’ að fara’ að sigla,
vantar vænan bát en vita afbragðs ráð.
Þeir fundu gamalt þvottafat sem farið var að mygla,
sigla út á sjó og syngja hæ, hæ, hó.
Seglið var úr afar stórum undirkjól,
mastrið það var skófluskaft og skútan lak og valt.
Og hæ og hó og hæ og hí.
En skítt með það við skulum komast fyrir því.

Alli vildi, ólmur, til Ameríku fara,
en Palli sagði: „Portúgal er prýðis land.“
„Ertu frá þér Palli, nú ætlum við að spara,
siglum beint og stefnum beint á Grænlandssand.“
„Ertu frá þér Erlingur, þú ert að fara í kaf,
hatturinn þinn fýkur af og feykist út á haf.“
Og hæ og hó og hæ og hí.
En skítt með það við skulum komast fyrir því.

Bíddu pabbi

Í hinsta sinn að heiman lágu spor mín,
því ég hamingjuna fann ei lengur þar,
og hratt ég gekk í fyrstu uns ég heyrði fótartak,
og háum rómi kallað til mín var.

Kallað: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt.
Bíddu pabbi, bíddu mín"

Ég staðar nam og starði á dóttur mína
er þar stautaði til mín svo hýr á brá,
og mig skorti kjark að segja henni að bíllinn biði mín
að bera mig um langveg henni frá.

Hún sagði: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt
Bíddu pabbi, bíddu mín"

Ráðvilltur ég stóð um stund og þagði,
en af stað svo lagði aftur heim á leið.
Ég vissi að litla dóttir mín, hún myndi hjálpa mér
að mæta vanda þeim sem heima beið.

Hún sagði: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt
Bíddu pabbi, bíddu mín"



Iðunn Steinsdóttir

Drip drop drip drop

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það sem rignir svo regnhlífarnar á?
Hvað rennur svo bólstrunum svörtu frá?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það í skýjum sem skreytir loftin blá,
sem skipin og bátarnir sigla á?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það sem alls staðar liggur kringum lönd
og leikandi gjálfrar við sjávarströnd?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Drip-drop drip-drop drip-drop drip-drop,
Hvað er það sem börnin sig baða stundum í,
en breytist í ís þegar frost nær því?
Það er vatnið, vatnið, ekkert nema vatnið.

Arídú arídúradei

Arídú arídúradei,

arídú arídáa.

Sem kóngur ríkti hann

meður sóma’ og sann

eitt sumar á landinu bláa.

Sögu við ætlum að segja í kvöld

um sæfarann Jörund hinn knáa.

Sem kóngur ríkti hann

meður sóma og sann

eitt sumar á landinu bláa.

Í Danmörku fæddist og ólst hann upp,

en engan hlaut hann þar frama.

Sú kotungaþjóð með sín kúastóð

og kokhljóð var honum til ama.

Arídú arídúradei......

Á briggskipi ungur til Englands hann hélt,

og ölduna fagnandi steig hann,

því þrek í honum bjó og í saltan sjó

af sérstakri ánægju meig Hann.

Á kuggana marga hann munstraði sig,

og mörg urðu' hans ævintýri.

Hann kunni bráðum á allt sem kunna þarf á:

kompás, segl og stýri.

Arídú arídúradei......

Og loks varð hann kaptein með korða og hatt

á kaupfari glæstu og nýju.

Um höfin stór og breið nú lá hans leið

frá London til Ástarallalíu.

Já, fjöldamargt vann hann til frægðar sér,

en frægust varð Jörundar saga,

er hann komst á norðurslóð í kynni við þjóð

sem þar kúrði með galtóma maga.

Arídú arídúradei........

Lítill fugl

Lítill fugl á laufgum teigi

losar blund á mosasæng,

heilsar glaður heitum degi,

hristir silfurdögg af væng,

flýgur upp í himinheiðið,

hefur geislastraum í fang,

siglir morgunsvala leiðið,

sest á háan klettadrang,

þykist öðrum þröstum meiri,

þenur brjóst og sperrir stél,

vill að allur heimur heyri

hvað hann syngur listavel.

Skín úr augum skáldsins gleði.

Skelfur rödd við ljóðin ný,

þó að allir þrestir kveði

þetta sama dirrindí.

Litli fuglinn ljóða vildi

listabrag um vor og ást.

Undarlegt að enginn skyldi

að því snilldarverki dást.

Örn Arnarson

Lítill drengur

Óðum steðjar að sá dagur,
afmælið þitt kemur senn.
Lítill drengur, ljós og fagur
lífsins skilning öðlast senn.
Vildi ég að alltaf yrðir
við áhyggjurnar laus sem nú
en allt fer hér á eina veginn:
Í átt til foldar mjakast þú.

Ég vildi geta verið hjá þér
veslings barnið mitt.
Umlukt þig með örmum mínum.
Unir hver með sitt.
Oft ég hugsa auðmjúkt til þín
einkum, þegar húmar að.
Eins þótt fari óravegu
átt þú mér í hjarta stað.

Man ég munað slíkan,
er morgunn rann með daglegt stress,
að ljúfur drengur lagði á sig
lítið ferðalag til þess
að koma í holu hlýja,
höfgum pabba sínum hjá.
Kúra sig í kotið hálsa,
kærleiksorðið þurfti fá.

Vilhjálmur Vilhjálmsson

Ást

Sólin brennir nóttina, og nóttin slökkvir dag
þú ert athvarf mitt fyrir og eftir sólarlag.
Þú ert yndi mitt áður og eftir að dagur rís,
svölun í sumarsins eldi og sólbráð á vetrarins ís.

Svali á sumardögum og sólskin um vetrarnótt,
þögn í seiðandi solli og syngur, ef allt er hljótt.
Söngur í þöglum skógum og þögn í borganna dyn,
þú gafst mér jörðina og grasið og guð á himnum að vin.

Þú gafst mér skýin og fjöllin og guð til að styrkja mig.
Ég fann ei, hvað lífið var fagurt, fyrr en ég elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins, er lærði ég að unna þér,
og ást mín fær ekki fölnað fyrr en með sjálfum mér.

Aldir og andartöf hrynja með undursamlegum nið,
það er ekkert í heiminum öllum nema eilífðin, Guð og við.

Þú gafst mér skýin og fjöllin og guð til að styrkja mig.
Ég fann ei, hvað lífið var fagurt, fyrr en ég elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins, er lærði ég að unna þér,
og ást mín fær ekki fölnað fyrr en með sjálfum mér.