Íslensk jólalög með textum.

Af litlum neista

Oft má finna atvik smátt

sem orsök nýrra kynna.

Það markar oft þá meginátt

sem mannsins örlög þráðinn spinna.

Sígarettu hafði hann

í hendi milli fingra sinna,

en eldspýturnar eigi fann,

þær einhversstaðar varð að finna.

Ástin er eins og sinueldur.

Ástin er segulstál.

Af litlum neista verður oft mikið bál.

Ástin er eins og hvítigaldur,

gagntekur líkama’ og sál.

Af litlum neista verður oft mikið bál.

Brátt hann leit á bjarta mey

við borð í salnum aðeins innar.

Hann óðamála sagði ókey!

Hún er yndisfögur með rjóðar kinnar.

Hann slátt í brjósti sínu kenndi

er sá hann þessa fögru snót,

og beina leið á borðið renndi

með bros á vör og hljóp við fót.

Ástin er eins og sinueldur...

En ekki bara eld á spýtu

einan fékk hjá snótinni.

Því sjá þar mátti svart á hvítu

hvað skein frá hjartarótinni.

Nú boga amors englar spenntu,

örvahríðin óx nú fljótt.

Í hvolf og gátt þær hiklaust lentu,

já, himnahersveit brást við skjótt.

Ástin er eins og sinueldur...

Söngurinn hennar Siggu

Ég hitti litla dömu
í parís var að hoppa
sippað getur líka
fer heim með rifna sokka.

Teiknar fínar myndir
býður mér að þiggja.
Eina af sér og eina af mömmu
skrifar undir Sigga.

Samt heilla hana fínir kjólar
þegar augun í þá rekur
með maskalit og púðri
andlit sitt hún þekur.

Dansað getur líka,
tja tja tja og tangó.
Liðug eins og ormur
vinnur mig í limbó.

Hún á það til að hlæja
getur líka grátið
en oftast brýst í gegnum tárin
sæta litla brosið.

Teiknar skrýtnar myndir
býður mér að þiggja.
Eina af sér og eina af mömmu
skrifar undir Sigga.

                           Bubbi Morthens

Afmælisdigtur

Í Skólavörðuholtið hátt
hugurinn skoppar núna.
Þar var áður kveðið kátt
og kalsað margt um trúna.

Þar var herligt. Þar var smúkt.
Þar skein sól í heiði.
þar var ekki á hækjum húkt
né hitt gert undir leiði.

Ef þú ferð á undan mér
yfrí sælli veröld,
taktu þá á móti mér
með þín sálarkeröld.

En ef ég fer á undan þér
yfrí sælustraffið,
mun ég taka á móti þér.
Manga gefur kaffið

                    Þórbergur Þórðarson

                      DAGFINNUR DÝRALÆKNIR 2

Dagfinnur dýralæknir var ósköp góð sál,

sem talaði öll heimsins dýratungumál.

Í ánni Níl hann fékk sér sundsprett með krókódílum

og síðdegisgöngutúr með nokkrum fílum,

og svo kynntist Dagfinnur nokkrum kengúrum

sem hoppuðu um og lifðu á kínverskum hundasúrum.

Því öll dýrin elskuðu hann Dagfinn,

og litu á dýralækninn sem sinn besta vin.

Eftir JÓHANN JÓHANNSSON



Allir hanar gala

:/:Allir hanar, gala,

allir hanar, gala,

vindhaninn galar ei.

Vindhaninn galar ei

segi ég, ónei. :/:

Meló, meló, meló,

meló, meódý

þú ert mitt svermerí.

Meló, meló, meló,

meló, meódý

þú ert mitt svermerí.

:/:Allir boltar velta,

allir boltar velta,

strauboltinn veltur ei.

Strauboltinn veltur ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

:/:Allir fiskar synda,

allir fiskar synda,

plokkfiskur syndir ei.

Plokkfiskur syndir ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

:/:Allir karlar hlaupa,

allir karlar hlaupa,

járnkarlinn hleypur ei.

Járnkarlinn hleypur ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

:/:Allir jaxlar tyggja,

allir jaxlar tyggja,

grænjaxlar tyggja ei.

Grænjaxlar tyggja ei

segi ég, ónei.:/:

Meló, meló............

               Höf ókunnur

Allir þurfa að eiga vin

Allir þurfa’ að eiga vin,

allir þurfa’ að eiga vin.

Leggjum núna hönd í hönd

og hnýtum okkar vinabönd.

Þegar bjátar eitthvað á

allt það segja vini má,

ýta sorgum öllum frá

og aftur gleði sinni ná.

Allir þurfa að.........

Vináttan hún færir frið,

friður bætir mannkynið.

Öðrum sýnum ást og trú

og eflum vináttuna nú.

Allir þurfa að..........

            Margrét Ólafsdóttir

Allt fram streymir

Allt fram streymir endalaust,

ár og dagar líða.

Nú er komið hrímkalt haust,

horfin sumars blíða.

Fölna grös, en blikna blóm,

af björkum laufin detta.

Dauðalegum drynur róm

dröfn við fjarðar kletta.

Allt er kalt og allt er dautt,

eilífur ríkir vetur.

Berst mér negg í brjósti snautt

en brostið ekki getur.

                    Kristján Jónsson, fjallaskáld

Amma kveður

Ekki gráta unginn minn

amma kveður við drenginn sinn,

gullinhærðan glókoll þinn

geymdu’ í faðmi mínum,

elsku litli ljúfurinn,

líkur afa sínum.

Afi þinn á Barði bjó,

bændaprýði, ríkur nóg.

Við mér ungri heimur hló.

Ég hrasaði fyrr en varði.

Ætli ég muni ekki þó

árið mitt á Barði.

Man ég víst hve hlýtt hann hló,

hversu augað geislum sló

og hve brosið bað og dró,

blendin svör og fyndin.

Ég lést ei vita’ en vissi þó

að vofði yfir mér syndin.

Dýrt varð mér það eina ár.

Afi þinn er löngu nár.

Öll mín bros og öll mín tár

eru þaðan runnin,

gleðin ljúf og sorgin sár

af sama toga spunnin.

Elsku litli ljúfur minn

leiki við þig heimurinn.

Ástin gefi þér ylinn sinn

þótt einhver fyrir það líði.

Vertu eins og afi þinn

allra bænda prýði.

                Örn Arnarson

Anna í Hlíð

Ég fór að smala kindum hér

eitt kvöldið fram í dal,

og kominn var ég lengst

inn í bláan fjallasal.

Þá ungri mætti ég blómarós

með augun djúp og blíð,

og er ég spyr að nafni

hún ansar, „Anna í Hlíð”.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

með augun blá svo yndisfríð.

Af ástarþrá ég kvalir líð.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

nei, engin er eins fríð

og hún Anna mín í Hlíð.

Ég örmum vafði Önnu

svo hún andann varla dró.

Mig ástin var að kæfa

og ákaft hjartað sló.

Svo kyssti ég hennar mjúka munn

og augun djúp og blíð

og mælti milli kossa;

„Ó, Anna mín í Hlíð”.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

ég elska mun þig alla tíð

og örmum vefja ár og síð.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð,

þú ert svo ung og fríð

elsku Anna mín í Hlíð.

              Eiríkur K. Eiríksson

Fljúgandi núggat

Fljúgandi núggat á förnum vegi vildi bara ekki vera að borða það, henti því þá út um gluggann leyfði einhverjum stelpuhóp - að borða það

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi í KVÖLD

Ég Hugsaði málið enn hélt því áfram

var rosa glaður að hafa losað mig við það bara lagði bílnum við JL Húsið hamingjan sann að hafa losað mig/sig við það það

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi í KVÖLD

BEST ER AÐ FÁ SÉR ÍS Í SÓL

EN BETRA ER AÐ BORÐA NÚGGAT UM JÓL

HÆTTUM BULLI SYNGJUM SAMAN Í KÓR

(Kalla Hátt)   1 - 2 - 3 - 4

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi núggat

whoooo fljúgandi/FLÝGUR í KVÖLD



Álfareiðin

Stóð ég úti í tungsljósi, stóð ég út við skóg,
stórir komu skarar, af álfum var þar nóg.
Blésu þeir á sönglúðra, og bar þá að mér fljótt,
bjöllurnar gullu á heiðskírri nótt.

Hleyptu þeir á fannhvítum hestum yfir grund,
hornin jóa gullroðnu blika við lund,
eins og þegar álftir af ísa grárri spöng
fljúga suður heiði með fjaðraþyt og söng.

Heilsaði hún mér drottningin og hló að mér um leið,
hló að mér og hleypti hestinum á skeið.
Var það út af ástinni ungu, sem ég ber?
Eða var það feigðin, sem kallaði að mér?

                                 Jónas Hallgrímsson

Ánamaðkadansinn

Ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja, biri,

ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja.

Ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja, biri,

ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja.

Allan daginn ég vinn og vinn

því ég verð að losa um jarðveginn,

svo að komist sólin inn,

kátur sagði ánamaðkurinn.

Ja, ja, ja, biri, ja, ja, ja, biri, o.s.frv.

Bráðum fara blóm á stjá

því að blessað vorið flýgur hjá.

Þegar víkur veturinn

stöðugt vinnur ánamaðkurinn.

                    Margrét Ólafsdóttir

Á Sprengisandi

Ríðum, ríðum, rekum yfir sandinn,
rennur sól á bak við Arnarfell.
Hér á reiki' er margur óhreinn andinn
úr því fer að skyggja á jökulsvell.
:,:Drottinn leiði drösulinn minn,
drjúgur verður síðasti áfanginn.:,:

Þei þei, þei þei. Þaut í holti tófa,
þurran vill hún blóði væta góm,
eða líka einhver var að hóa
undarlega digrum karlaróm.
:,:Útilegumenn í Ódáðahraun
eru kannski' að smala fé á laun.:,:

Ríðum, ríðum, rekum yfir sandinn,
rökkrið er að síga' á Herðubreið.
Álfadrotting er að beisla gandinn,
ekki' er gott að verða' á hennar leið.
:,:Vænsta klárinn vildi' ég gefa til
að vera kominn ofan í Kiðagil.:,

                     Grímur Thomsen

Bangsímon

Sit ég hér á grænni grein

og geri fátt eitt annað

en éta hunang borða brauð,

að bíta allt er bannað.

Dropar detta stórir hér,

dropar detta, hvað finnst þér?

dropar detta allt í kring

og dinga-linga-ling.

Vatnið vex nú ótt og ótt

ég verð að flýja’ úr húsum.

Hér sit ég í alla nótt

og borða’ úr mínum krúsum.

Dropar detta á minn koll,

dropar detta oní poll.

Dropar detta allt í kring

og dinga-linga-ling.

Barn

Ég var lítið barn

og ég lék mér við ströndina.

Tveir dökkklæddir menn

gengu fram hjá

og heilsuðu:

Góðan dag, litla barn,

góðan dag!

Ég var lítið barn

og ég lék mér við ströndina.

Tvær ljóshærðar stúlkur

gengu fram hjá

og hvísluðu:

Komdu með, ungi maður,

komdu með!

Ég var lítið barn

og ég lék mér við ströndina.

Tvö hlæjandi börn

gengu fram hjá

og kölluðu:

Gott kvöld, gamli maður,

gott kvöld!

             Steinn Steinar

Bátasmiðurinn

Ég negli og saga

og smíða mér bát

og síðan á sjóinn

ég sigli með gát.

Og báturinn vaggar

og veltist um sæ.

Ég fjörugum fiskum

með færinu næ.

         Birgir Sigurðsson

Bí bí og blaka

Bí bí og blaka

álftirnar kvaka.

Ég læt sem ég sofi

en samt mun ég vaka.

Bíum bíum bamba,

börnin litlu ramba

fram á fjallakamba

að leita sér lamba.

Bjallan hringir búin stundin

Bjallan hringir, búin stundin,

hæ-fadderí-fadde-ra-la-la

Ærslafull og létt er lundin

hæ-fadderí-fadde-ra-la-la

Við erum ung og æskuglöð,

eigum samt að ganga’ í röð.

Hæ-fadderí, hæ-faddera,

hæ-fadderí-fadde-ra-la-la.

                  Margrét Jónsdóttir

Bjössi á mjólkurbílnum

Hver ekur eins og ljón

með aðra hönd á stýri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

Bjössi á mjólkurbílnum.

Hver stígur bensínið

í botn á fyrsta gíri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

hann Bjössi kvennagull.

Við brúsapallinn bíður hans mær,

Hæ, Bjössi keyptirðu þetta í gær?

Og Bjössi hlær, ertu öldungis ær,

alveg gleymdi’ ég því.

Þér fer svo vel að vera svona’ æst

æ, vertu nú stillt ég man þetta næst.

Einn góðan koss, svo getum við sæst á ný.

Hann Bjössi kann á bil og svanna tökin.

Við brúsapallinn fyrirgefst mörg sökin.

Hver ekur eins og ljón

með aðra hönd á stýri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

Bjössi á mjólkurbílnum.

Hver stígur bensínið

í botn á fyrsta gíri?

Bjössi á mjólkurbílnum,

hann Bjössi kvennagull.

                 Loftur Guðmundsson

Blátt lítið blóm eitt er

Blátt lítið blóm eitt er,

ber nafnið gleymdu’ ei mér.

Væri ég fuglinn frjáls

flygi’ ég til þín.

Svo mína sálu nú

sigraða hefur þú

engu ég unna má

öðru en þér.

             Þýsk þjóðvísa

Sigling

Blítt og létt báran skvett

bátnum gefur.

Ljúfur blær, landi fjær

leiðir gnoð.

Ekkert hik, árdagsblik

örmum vefur

hlíð og grund, haf og sund,

hvíta voð.

Hæ, skútan skríður

skínandi yfir sæ,

sem fugl á flugi

ferskum í sunnanblæ.

Blítt og létt báran skvett

bátnum gefur.

Ljúfur blær landi fjær

leiðir gnoð.

                    Árni úr Eyjum

Blómálfadansinn

:/:Létt dansa litlir blómálfar

ljómandi á fögru vorkvöldi.

Tra la la la la – tra la la la la,

álfar í aftansól.

Létt dansa litlir blómálfar

ljómandi á fögru vorkvöldi.

Tra la la la la – tra la la la la,

álfar í aftansól.:/:

:/:Blaktandi, blikandi

blómknöppum hringjandi,

ljósálfar, ljúflingar

leika’ úti’ á hól.

Blaktandi, blikandi

blómknöppum hringjandi,

ljósálfar, ljúflingar

leika’ úti’ á hól.:/:

            Margrét Jónsdóttir

Dagný

Er sumarið kom yfir sæinn
og sólskinið ljómaði um bæinn
og vafði sér heiminn að hjarta,
ég hitti þig, ástin mín bjarta.

Og saman við leiddumst og sungum
með sumar í hjörtunum ungu,
- hið ljúfasta, úr lögunum mínum,
ég las það í augunum þínum.

Þótt húmi um hauður og voga,
mun himinsins stjörndýrð loga
um ást okkar, yndi og fögnuð,
þótt andvarans söngrödd sé þögnuð.

                   Tómas Guðmundsson

Dagur er liðinn

Dagur er liðinn og komið er kveld.

Kofann minn rökkrið hylur.

Dreymandi sit ég við arineld.

Úti er svartasti bylur.

Bleikrauður geisli’ af brakandi glóð

blandast við hljóðlát gítarsins ljóð.

Ómarnir þagna allt er svo hljótt.

Eldurinn kulnar senn. Góða nótt.

                        Ólafur B. Guðmundsson

Dansa ei við ungfrú Línu

Dansa ei við ungfrú Línu mína,

annars skal ég kyssa Stínu þína.

Best er að hver eigi sitt,

elsku bróðir mundu hitt:

Dansa ei við ungfrú Línu mína.

                     Höf ókunnur

Dansi dansi dúkkan mín

Dansi, dansi dúkkan mín,

dæmalaust er stúlkan fín

með voða fallegt hrokkið hár,

hettan rauð og kjóllinn blár.

Svo er hún með silkiskó,

sokka hvíta, eins og snjó.

Heldurðu’ ekki’ að hún sé fín,

dansi, dansi dúkkan mín.

                 Þýð. G.E.

Dátt er blessað lognið

Ég held það leiki varla neinn vafi' á því

að nú er vorið komið með kurt og pí.

Það heilsar blítt að gömlum og góðum sið

og dátt er blessað lognið um lágnættið.

Í túni sefur kýrin og kálfurinn.

Í gili sefur krummi með gogginn sinn.

Í lautu sefur tófan með loðið skinn.

Í rúmi sefur barnið með rjóða kinn.

Í fjalli sefur örninn á efstu brún.

Í hólma sefur æður í æðardún.

Í skógi sefur þröstur með þreyttan væng

og heima sefur barnið með hlýja sæng.

Á priki sefur haninn með hanastél.

Á steini sefur krían á kríumel.

Í haga sefur folinn og hann er grár,

og heima sefur barnið með glóbjart hár.

Í fjöru sefur máfur við fjöruborð.

Í hylnum sefur lontan með lítinn sporð.

Á þúfu sefur spói á spóamó.

Á kodda sefur barnið í kyrrð og ró.

                       Jónas Árnason

Do – Re – Mí

Do er tónn sem fyrstur fer.

Re í röðinni er næst.

Mí er sá sem milli er.

Fa í fylgd með honum slæst.

So er sífellt númer fimm.

La er líkt og nóttin dimm.

Tí er síðastur og svo

við syngjum lagið upp á

do – so – mí – re,

Do er tónn sem fyrstur fer.

Re í röðinni er næst.

Mí er sá sem milli er.

Fa í fylgd með honum slæst.

So er sífellt númer fimm.

La er líkt og nóttin dimm.

Tí er síðastur og svo

við syngjum lagið upp á do.

DO RE MÍ FA SO LA TÍ DO

                   Guðmundur Guðbrandsson

Dvel ég í draumahöll

Dvel ég í draumahöll

og dagana lofa.

Litlar mýs um löndin öll

liggja nú og sofa.

Sígur ró á djúp og dal,

dýr til hvílu ganga.

Einnig sofna skolli skal

með skottið undir vanga.

               Thorbjörn Egner - Kristján frá Djúpalæk

Dvergar úr björgum.

Einn lítill, tveir litlir, þrír litlir dvergar,

fjórir litlir, fimm litlir, sex litlir dvergar,

sjö litlir, átta litlir, níu litlir dvergar,

tíu litlir dvergar úr björgum.

                         Steingrímur Arason

Ef væri ég söngvari

Ef væri ég söngvari syngi ég ljóð

um sólina vorið og land mitt og þjóð.

En mömmu ég gæfi mín ljúfustu ljóð,

hún leiðir mig verndar og er mér svo góð.

Ef gæti ég farið sem fiskur um haf

ég fengi mér dýrustu perlur og raf.

Og rafið ég geymdi og gæfi’ekki braut

en gerði’ henni mömmu úr perlunum skraut.

Ef kynni’ ég að sauma ég keypti mér lín

og klæði ég gerði mér snotur og fín.

En mömmu úr silki ég saumaði margt

úr silfri og gulli, hið dýrasta skart.

                                 Páll J. Árdal

Ef þú giftist

Ég skal kaupa þér kökusnúð
með kardímommum og sykurhúð,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal gefa þér gull í tá
og góða skó til að dansa á,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal elska þig æ svo heitt
að aldrei við þurfum að kynda neitt,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal syngja þér ljúflingslög
og leika undir á stóra sög,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

Ég skal fela þig fylgsnum í,
svo finni þig ekkert pólití,
ef þú giftist, ef þú bara giftist,
ef þú giftist mér.

                       Jónas Árnason

Ef þú kætist

Ef þú kætist áttu að klappa fyrir því,

ef þú kætist áttu að klappa fyrir því.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að klappa fyrir því.

Ef þú kætist áttu að stappa fast í gólf,

ef þú kætist áttu að stappa fast í gólf.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að stappa fast í gólf.

Ef þú kætist áttu að klappa kollinn á,

ef þú kætist áttu að klappa kollinn á.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að klappa kollinn á.

Ef þú kætist áttu að skella létt í góm,

ef þú kætist áttu að skella létt í góm.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu að skella létt í góm.

Ef þú kætist áttu’ að hrópa “Jibbý” hátt,

ef þú kætist áttu’ að hrópa “Jibbý” hátt.

Ef þú kætist áttu að sýna

öllum glaðværðina þína.

Ef þú kætist áttu’ að hrópa “Jibbý” hátt.

                 Stæling úr ensku: Margrét Ólafsdóttir

Ein fögur eik

Ein fögur eik hjá fossi stóð,

sem féll af bergi háu,

og sumarröðuls geislaglóð

þar gyllti blöðin smáu.

Við næturkylju köldum leik

þar klettur greinum hlúði

og fossinn vökvun færði eik

í fögru sumarskrúði.

Og fossinn kunni ljóðaleik

sem lék hann daga’ og nætur

og söng hann blítt við svása eik

er sínar hafði rætur

þar fest hjá dimmu djúpi hans,

og dafnað hans við síðu,

og lét nú brosa laufa krans

við ljósi sólar blíðu.

                  Páll J. Árdal

Einu sinni á ágústkvöldi

Einu sinni á ágústkvöldi
austur í Þingvallasveit
gerðist í dulitlu dragi
dulítið sem enginn veit,
nema við og nokkrir þrestir
og kjarrið græna inn í Bolabás
og Ármannsfellið fagurblátt
og fannir Skjaldbreiðar
og hraunið fyrir sunnan Eyktarás.
Þó að æviárin hverfi
út á tímans gráa rökkurveg,
við saman munum geyma þetta
ljúfa leyndarmál,
landið okkar góða, þú og ég.

                                             Jónas Árnason

Eldgamla Ísafold

Eldgamla Ísafold,
ástkæra fósturmold,
fjallkonan fríð.
Mögum þín muntu kær,
meðan lönd girðir sær
og gumar girnast mær,
gljáir sól á hlíð.

Eldgamla Ísafold,

ástkæra fósturmold,

fjallkonan fríð.

Ágætust auðnan þér

upplyfti, biðjum vér,

meðan að uppi er

öll heimsins tíð.

       Bjarni Thorarensen

Elskulega mamma mín

Elskulega mamma mín

mjúk er alltaf höndin þín.

Tárin þorna sérhvert sinn

sem þú strýkur vanga minn.

Þegar stór ég orðin er

allt það skal ég launa þér.

               Sig. Júl. Jóhannesson

Endurvinnslan

Núna ættum við að leggja niður ljótan sið

því að lífríkið hættu er í.

:/: Ef ruslafjallið stóra endurvinnum við

þá verður náttúran svo fín á ný :/:

Já, nú ruslið allt í fötur margar flokkum við

bæði fernur og pappírinn – því

:/: ef ruslafjallið stóra endurvinnum við

þá verður náttúran svo fín á ný :/:

                                           Margrét Ólafsdóttir

En það sólskin

En það sólskin um mýrar og móa,

merki vorsins um haga og tún gróandi tún.

Dýrðin, syngur í loftinu lóa.

Lyftast tekur á Íslandi brún, lyftist vor brún.

Nú er glatt og gaman. Syngjum fjörugt ha ha hæ,

svo að hljómi’ úr bæ út á víðan sæ.

Tröllum hæ, nú taka mun úr fjöllum allan snæ,

tra la la læ, tra la la læ, tra la la læ.

                           Aðalsteinn Sigmundsson

Epli og perur

Epli og perur

vaxa á trjánum.

Þegar þau þroskast

þá detta þau niður.

       Höf. ókunnur

Er faðir barna og blóma

Er faðir barna og blóma

gaf blómi hverju nafn

þau gengu glöð í burtu

á Guðs síns mikla safn.

Til baka kom ein bláeyg,

svo blíð og feimnisleg,

og sagði; „Guð ég gleymdi,

ó, Guð, hvað heiti ég?“

Þá brosti faðir blóma

sem barn í morgunþey

og sól í sumarljóma

og sagði: - „Gleym mér ei.“

                       Höf ókunnur

Erla, góða Erla

Erla, góða Erla,

ég á að vagga þér.

Svíf þú inn í svefninn

í söng frá vörum mér.

Kvæðið mitt er kveldljóð

því kveldsett löngu er.

Úti þeysa álfar

um ísi lagða slóð.

Bjarma slær á bæinn

hið bleika tunglskinsflóð.

Erla, hjartans Erla,

nú ertu þæg og góð.

Æskan geymir elda

og ævintýraþrótt.

Tekur mig með töfrum

hin tunglskinsbjarta nótt.

Ertu sofnuð, Erla?

Þú andar létt og rótt.

Hart er mannsins hjarta

að hugsa mest um sig.

Kvöldið er svo koldimmt

ég kenni’ í brjósti’ um mig.

Dýrlega þig dreymi

og Drottinn blessi þig.



                 Stefán frá Hvítadal

Ég á lítinn skrýtinn skugga

Ég á lítinn skrýtinn skugga,

skömmin er svo líkur mér,

hleypur með mér úti’ og inni,

alla króka sem ég fer.

Allan daginn lappaléttur

leikur hann sér kringum mig.

Eins og ég hann er á kvöldin,

uppgefinn og hvílir sig.

Það er skrýtið, ha ha ha ha,

hvað hann getur stækkað skjótt,

ekkert svipað öðrum börnum,

enginn krakki vex svo fljótt.

Stundum eins og hugur hraður

hann í tröll sér getur breytt.

Stundum dregst hann saman, saman

svo hann verður ekki neitt.

                       Sig. Júl. Jóhannesson

Ég bið að heilsa

Nú andar suðrið sæla vindum þýðum.
Á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fögru landi Ísa,
að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.

Ó, heilsið öllum heima rómi blíðum
um hæð og sund í Drottins ást og friði.
Kyssið þið, bárur, bát á fiskimiði.
Blásið þið, vindar, hlýtt á kinnum fríðum.

Vorboðinn ljúfi, fuglinn trúr sem fer,
með fjaðrabliki háa vegaleysu
í sumardal að kveða kvæðin þín,

Heilsaðu einkum, ef að fyrir ber
engil með húfu og rauðan skúf, í peysu.
Þröstur minn góður, það er stúlkan mín.

                                               Jónas Hallgrímsson

Ég er fæddur ferðamaður

(Lag: Volga, Volga )

Ég er fæddur ferðamaður,

frjáls sem örn, er hæstur fer.

Alltaf hress og ætíð glaður

aðrir þó að barmi sér.

Þegar langa leið skal fara,

læra margt og stæla fjör,

tjáir eigi táp að spara,

telja spor og letja för.

Þó að renni röðull fagur,

ránar til í nætur frið,

aftur rís úr dimmu dagur,

dáða til, er hvetur lið.

Áfram, áfram ungi maður.

Á þig mænir tímans von.

Vertu djarfur, vertu glaður,

vorsins barn og óskason.

Furðuverk

Ég á augu, ég á eyru,

ég á lítið skrýtið nef.

Ég á augnabrúnir, augnalok

sem lokast þegar ég sef.

Ég á kinnar og varir rauðar,

og á höfi hef ég hár,

eina tungu og tvö lungu

og heila sem er klár.

Ég á tennur og blóð sem rennur

og hjarta sem að slær,

tvær hendur og tvo fætur,

tíu fingur og tíu tær.

Ég get gengið ég get hlaupið

kann að tala mannamál.

Ég á bakhlið ég á framhlið

en innst inni hef ég sál.

Því ég er furðuverk,

algert furðuverk,

sem að Guð bjó til.

Ég er furðuverk,

algert furðuverk,

lítið samt ég skil.

Í heilanum spurningunum

ég velti fyrir mér

og stundum koma svörin

svona eins og af sjálfu sér.

En sumt er margt svo skrýtið

sem ég ekki skil,

en það gerir ósköp lítið

því mér finnst gaman að vera til.

Því ég er furðuverk..............

                      Jóhann G. Jóhannsson

Ég á gamla frænku

Ég á gamla frænku

sem heitir Ingeborg.

Við eftir henni hermum

er hún gengur niður á torg.

Og svo sveiflast fjöðu’rin

og fjöðu’rin sveiflast svo.

Og svo sveiflast fjöðu’rin

og fjöðu’rin sveiflast svo.

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast hatturinn....

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast sjalið......

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast karfan.....

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast pilsið.......

Ég á gamla...........

Og svo sveiflast frænkan.......

             Höf ókunnur

Ég á lítinn kátan kött

Ég á lítinn kátan kött,

kátan kött, kátan kött.

Hann er grár með hvítan hött,

grár með hvítan hött.

Mjaaaaaá, mjaaaaaaá,

Svona mjálmar kisi minn,

mjaaaaaaá, mjaaaaaaá,

daginn út og inn.

Snati litli hoppar hér,

hoppar hér, hoppar hér.

Leggst svo fram á lappir sér,

fram á lappir sér.

Vooooooooff, vooooooff.

Svona geltir Snati minn,

voooooooff, vooooooff,

daginn út og inn

             Margrét Ólafsdóttir

Ég get klappað

Ég get klappað, ég get gengið hratt.

Ég get séð og hlustað, það er satt.

Lykt af öllu finn ég og fæ mér hollan mat

og fylli krafti líkamann, já það er ekkert plat.

Ég á hendur, ég á fætur,

augu, eyru, nef og munn.

Ég á hendur, ég á fætur,

augu, eyru, nef og munn.

         Margrét Ólafsdóttir

Ég heiti eftir afa mínum

Ég heiti eftir afa mínum er því nefndur Jón.

Ennþá er ég agnarsmár og ofurlítið flón.

Ég oftast er í gallabuxum, blautur upp á haus,

í blárri skyrtu, berhentur og húfu og trefillaus.

Ég allan daginn úti er á hlaupum til og frá,

er iðinn við að leika mér og sitthvað nýtt að sjá.

En oft er ég með bíladellu, bruna þá af stað.

Ég býst nú við að fleiri geti verið til í það.

Hún mamma sagði einmitt svona, eins og trúlegt er:

„Æ, elsku Nonni, reyndu nú að dunda hér hjá mér.”

En á ég kannski að sitja eins og stelpa uppi’ á stól,

í blúnduskjörti, totuskóm og ermalausum kjól?

Ég sagði ekkert annað, en veit þó hvað ég syng,

ég skaust því út að leika mér með krökkunum í kring.

Því þar var líf og leikur fyrir venjulegan dreng.

Ég lá því ekki’ á liði mínu’ en tók í sama streng.

En þegar ég verð þreyttur, þá er gott að koma inn

og þurrka af sér bleytuna og borða grautinn sinn.

Já, ósköp lítill mömmudrengur er ég orðinn þá,

því aldrei get ég hugsað mér að fara henni frá.

Ég heyri svo vel

Ég heyri svo vel, ég heyri grasið gróa,

ég heyri svo vel, ég heyri snjóinn snjóa,

ég heyri svo vel, ég heyri orminn mjóa,

heyri hárið vaxa, heyri neglurnar lengjast, heyri hjartað slá.

Þú finnur það vel, allt færist nær þér,

þú finnur það vel þú kemur nær mér,

þú finnur það vel, allt fæðist í þér,

andlitin lifna, og húsin dansa

og vindurinn hlær.

Ég heyri svo vel...................

                          Ólafur Haukur Símonarson

Ég beið þín lengi lengi

Ég beið þín lengi lengi

mín liljan fríð,

stillti mína strengi

gegn stormum og hríð.

Ég beið þín undir björkunum

í Bláskógarhlíð.

Ég leiddi þig í lundinn

mín liljan fríð.

Sól skein á sundin

um sumarlanga tíð.

Og blærinn söng í björkunum

í Bláskógarhlíð.

Leggur loga bjarta

mín liljan fríð

frá hjarta til hjarta,

um himinhvelin víð.

Og blítt er undir björkunum

í Bláskógarhlíð.

Ljóð: Úr Gullna hliðinu                                Lag: Páll Ísólfsson



Sendandi texta: Gyða Halldórsdóttir

Ég leitaði blárra blóma

Ég leitaði blárra blóma

að binda þér dálítinn sveig,

en fölleit kom nóttin og frostið kalt

á fegurstu blöðin hneig.

Og ég gat ei handsamað heldur

þá hljóma sem flögruðu’ um mig

því það voru allt saman orðlausir draumar

um ástina, vorið og þig.

En bráðum fer sumar að sunnan

og syngur þér öll sín ljóð

sem ég hefði kosið að kveða þér einn

um kvöldin sólbjört og hljóð.

Það varpar á veg þinn rósum

og vakir við rúmið þitt

og leggur hóglátt að hjarta þínu

hvítasta blómið sitt.

Ég veit að ég öfunda vorið

sem vekur þig sérhvern dag,

sem syngur þér kvæði og kveður þig

með kossi hvert sólarlag.

Þó get ég ei annað en glaðst við

hvern geisla’ er á veg þinn skín

og óskað að söngur, ástir og rósir

sé alla tíð saga þín.

                        Tómas Guðmundsson

Þú styrkir mig.

Ég stundum er á ferð um dimma dali

Og dags og nætur veit ég ekki skil

Mig dreymir þá um allt sem auðgar lífið

Og óska þess að bráðum rofi til.

Þú styrkir mig ég stend á hæstu tindum

Þú styður mig í gegnum hverja þraut.

þú gefur þyrstum veig af lífsins lindum

Þú leiðir mig á gæfunnar minnar braut.

En stundum er ég undra ljóma vafinn

Og allt í kring er fagurt bjart og nýtt.

Ég er sem upp í æviheima hafinn

Og hugsun mín er ást og gæska þín.

Ég skal syngja um allt

Ég skal syngja’ um allt sem mér er kært

þá aftur kemur vor.

Ég skal láta hljóma hátt og skært

um holt og klettaskor.

Ég skal syngja með þér lækur

er þú leikur þér við stein

og hlæja eins og þrösturinn

sem hoppar grein af grein.

Og er regnið fellur þungt og þétt

á þyrstan kaldan svörð

skal ég syngja’ um hvern þann blómsturblett

sem bráðum grær á jörð.

En er sólin aftur á mig skín

og yljar vanga smá

þá skal ég kveða kvæðin mín,

þau kærstu sem ég á.

                         Iðunn Steinsdóttir

Ég veit þú kemur

Ég veit þú kemur í kvöld til mín
þótt kveðjan væri stutt í gær.
Ég trúi ekki á orðin þín,
ef annað segja stjörnur tvær.

Og þá mun allt verða eins og var
sko áður en þú veist, þú veist.
Og þetta eina sem út af bar
okkar á milli í friði leyst.

Og seinna, þegar tunglið hefur tölt um langan veg,
þá tölum við um drauminn sem við elskum, þú og ég.

Ég veit þú kemur í kvöld til mín
þótt kveðjan væri stutt í gær.
Ég trúi ekki á orðin þín,
ef annað segja stjörnur tvær.

                         Ási í Bæ

Ég vil stilla mína strengi

Ég vil stilla mína strengi, ég vil syngja lítið ljóð

um þann ljúfa draum sem út í bláinn fló.

Ég vil syngja mína söngva um hið fagra, unga fljóð

sem að forðum ég unni meir en nóg.

Ó, þú kærastan mín kær,

litla, káta Víkurmær,

þinna kossa ég minnist enn í dag.

Þér til dýrðar vil ég stilla mína strengi þetta kvöld.

Þú ert stúlkan sem átt mitt kvæðalag.

Ó, ég man þá dýrðardaga og þau dásamlegu kvöld

og þær draumanætur við þinn heita barm.

Og ég man þá björtu fegurð þegar vorið hafði völd

og þú vafðir mig hvítum, mjúkum arm.

Hún er engu öðru lík þessi æskurómantík,

þegar unga hjartað slær svo villt og fljótt.

Þá er guðdómlegt að vaka tvö og vera saman ein

úti’ í vorljósri, heitri júnínótt.

Hverju vori fylgir sumar, hverju sumri fylgir haust

og hið sama lögmál réði þinni ást.

Það var naumast hægt að segja að hún entist endalaust,

nú er of seint um slíkan hlut að fást.

Því að kærastan mín kær, þessi káta Víkurmær,

er nú konuefni stórútgerðarmanns.

Ég er ráðinn fyrir skolli drjúgan skilding annað kvöld

til að skemmta í brúðkaupinu hans.

                                   Jón frá Ljárskógum

Ólafía hvar er Vigga

Ólafía, hvar er Vigga,

Ólafía, hvar er Vigga?

Hún fór upp í sveit

að elta gamla geit.

Ólafía, hvar er Vigga?

Ólafía, hvar er Vigga,

Ólafía, hvar er Vigga?

Hún fór út í lönd

að kaupa axlabönd.

Ólafía, hvar er Vigga?

Ólafía, hvar er Vigga,

Ólafía, hvar er Vigga?

Hún fór oní bæ

að kaupa blómafræ.

Ólafía, hvar er Vigga?

                 Höf. ókunnur

Óskasteinar

Fann ég á fjalli fallega steina.

Faldi þá alla, vildi þeim leyna.

Huldi þar í hellisskúta heillasteina,

alla mína unaðslegu óskasteina.

Langt er nú síðan leit ég þá steina.

Lengur ei man ég óskina neina

er þeir skyldu uppfylla um ævidaga.

Ekki frá því skýrir þessi litla saga.

Gersemar mínar græt ég ei lengur,

geti þær fundið telpa' eða drengur,

silfurskæra kristalla með grænu' og gráu,

gullna roðasteina rennda fjólubláu.

                          Hildigunnur Halldórsdóttir

Kæri Jón

Kæri Jón, er þér berst þetta bréf,

kæri Jón, burtu farin þá ég er.

Ég þig einu sinni elskaði

en örlög réðu því

að ástfangin ég orðin er á ný.

Kæri Jón, kveðjan innpökkuð er.

Já, kæri Jón, ég endursendi hringinn þér.

Sérhver tilraun þín að trufla mig

er tilgangslaus í reynd

því ég gifti mig á morgun með leynd.

                           Höf.ókunnur

Fimmeyringurinn

Ef að nú hjá pabba einn fimmeyring ég fengi,

fjarskalega hrifin og glöð ég yrði þá.

Ég klappa skyldi pabba og kyssa vel og lengi

og kaupa síðan allt sem mig langar til að fá.

Fyrst kaupi ég mér brúðu sem leggur aftur augun

og armbandsúrið fína af fallegustu gerð.

Og af því hvað hún mamma er orðin þreytt á taugum

þá ætla ég að kaupa bíl í hverja sendiferð.

Hjólhest og járnbraut ég ætla að gefa Geira,

gríðarstóra flugvél ég kaupi fyrir Finn.

Svo kaupi ég mér döðlur og súkkulaði’ og fleira

og síðan skal ég gefa pabba allan afganginn.

                                           Höf. ókunnur

Fiskavísur

Hafið þið heyrt söguna um fiskana tvo

sem ævi sína enduðu í netinu svo.

Þeir syntu og syntu og syntu’ út um allt,

en mamma þeirra sagði; vatnið er kalt.

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba,

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba.

Þeir syntu og syngu og syntu’ út um allt,

en mamma þeirra sagði; vatnið er kalt.

Annar hét Gunnar en hinn hét Geir,

þeir voru ósköp smáir, báðir tveir.

Þeir syntu og syngu og syntu’ út um allt,

en mamma þeirra sagði; vatnið er kalt.

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba,

Ba-ba-bú-bú-ba-ba-ba.

Lausavísur

Fljúga hvítu fiðrildin

fyrir utan glugga.

Þarna siglir einhver inn

ofurlítil dugga.

Afi minn og amma mín

úti’ á Bakka búa,

þau eru bæði sæt og fín,

þangað vil ég flúa.

Afi minn fór á honum Rauð

eitthvað suður’ á bæi,

sækja bæði sykur og brauð,

sitt af hvoru tagi.

Sigga litla systir mín

situr úti’ í götu,

er að mjólka ána sín

í ofurlitla fötu.

Eitthvað tvennt á hné ég hef,

heitir annað Stína,

hún er að láta lítið bréf

í litlu nösina sína.

                      Gamlar vísur

Foli foli fótalipri

Foli, foli fótalipri,

flýttu þér nú heim á bæ.

Foli, foli fótalipri,

flýttu þér nú heim á bæ.

Tra-rí, ra-la-la,

flýttu þér nú heim að bæ.

Heima mun þín heyið bíða

en hjá mömmu koss ég fæ.

Heima mun þín heyið bíða

en hjá mömmu koss ég fæ.

Tra-rí, ra-la-la,

en hjá mömmu koss ég fæ.

Herðir hlaupin hlaupagarpur

hreint ei telur sporin sín.

Herðir hlaupin hlaupagarpur

hreint ei telur sporin sín.

Tra-rí, ra-la-la,

hreint ei telur sporin sín.

Aldrei hef ég heldur Jarpur,

hafrastráin talið þín.

Aldrei hef ég heldur Jarpur,

hafrastráin talið þín.

Tra-rí, ra-la-la,

hafrastráin talið þín.

          Hildigunnur Halldórsdóttir

Fram í heiðanna ró

Fram í heiðanna ró fann ég bólstað og bjó

þar sem birkið og fjalldrapinn grær.

Þar er vistin mér góð, aldrei heyrist þar hnjóð,

þar er himininn víður og tær.

Heiðarbóli ég bý,

þar sem birkið og fjalldrapinn grær.

Þar er vistin mér góð, aldrei heyrist þar hnjóð,

þar er himininn víður og tær.

Mörg hin steinhljóðu kvöld upp í stjarnanna fjöld

hef ég starað í spyrjandi þrá.

Skyldi’ ei dýrðin í geim bera’ af dásemdum þeim

sem vor draumfagri jarðheimur á.

Heiðarbóli ég.................

Þetta loft er svo tært. Finnið þytmjúkan þey

hve hann þyrlar upp angan úr mó.

Nei, ég vildi’ ekki borgir né blikandi torg

fyrir býlið í heiðanna ró.

Heiðarbóli ég..................

                         Friðrik A. Friðriksson

Frost er úti fuglinn minn

Frost er úti fuglinn minn

ég finn hvað þér er kalt.

Nærðu engu’ í nefið þitt

því nú er frosið allt.

En ef þú bíður augnablik

ég ætla’ að flýta mér

og biðja hana mömmu mína

um mylsnu handa þér.

Fröken Reykjavík

Hver gengur þarna eftir Austurstræti

og ilmar eins og vorsins blóm,

með djarfan svip og ögn af yfirlæti,

á ótrúlega rauðum skóm?

Ó, það er stúlka engum öðrum lík,

það er hún Fröken Reykjavík,

sem gengur þarna eftir Austurstræti

á ótrúlega rauðum skóm.

Og því er eins og hafi vaxið

vorsins blóm á stræti.

Hver situr þar með glóð í gullnum lokkum

í grasinu á Arnarhól,

svo ung og djörf í ekta nælonsokkum

og nýjum, flegnum siffonkjól?

Ó, það er stúlka engum öðrum lík,

það er hún Fröken Reykjavík

sem situr þar með glóð í gullnum lokkum

í grasinu á Arnarhól,

svo æskubjört og fríð og nett

í nýjum kjól- og sokkum.

Hver svífur þarna suður tjarnarbakka

til samfundar við ungan mann,

sem bíður einn á brúnum sumarjakka

hjá björkunum við Hljómskálann?

Ó, það er stúlka engum öðrum lík,

það er hún Fröken Reykjavík

sem svífur þarna suður Tjarnarbakka,

til samfundar við ungan mann

sem bíður einn hjá björkunum

við Hljómskálann, Hljómskálann.

                                Jónas Árnason

Fuglinn í fjörunni

Fuglinn í fjörunni

hann heitir már.

Silkibleik er húfan hans

og gult undir hár.

Er sá fuglinn ekki smár,

bæði digur og fótahár,

á bakinu svartur, á bringunni grár.

Bröltir hann oft í snörunni,

fuglinn í fjörunni.

Fuglinn í fjörunni
hann er bróðir þinn.
Ekki get ég stigið við þig
stuttfótur minn.

Fuglinn segir bí bí bí

Fuglinn segir bí, bí, bí,

bí, bí, segir Stína.

Kveldúlfur er kominn í

kerlinguna mína.

Fylgd

Komdu litli ljúfur,

labbi, pabba stúfur,

látum draumsins dúfur

dvelja inni’ um sinn,

- heiður er himininn.

Blærinn faðmar bæinn,

býður út í daginn.

Komdu, Kalli minn.

Göngum upp með ánni,

inn hjá mosaflánni,

fram með gljúfragjánni,

gegnum móans lyng,

- heyrirðu hvað ég syng,-

líkt og lambamóðir

leiti’ á fornar slóðir

innst í hlíðahring.

Héðan sérðu hafið,

hvítum ljóma vafið,

það á geymt og grafið

gull og perluskel,

ef þú veiðir vel.

En frammi á fjöllum háum,

fjarri sævi bláum,

sefur gamalt sel.

Glitrar grund og vangur,

glóir sund og drangur.

Litli ferðalangur

láttu vakna nú

þína tryggð og trú.

- Lind í lautu streymir,

lyng á heiði dreymir,

þetta land átt þú.

Hér bjó afi’ og amma
eins og pabbi’ og mamma.
Eina ævi skamma
eignast hver um sig,
- stundum þröngan stig.
En þú átt að muna
alla tilveruna
að þetta land á þig.

Ef að illar vættir

inn um myrkragættir

bjóða svika sættir,

svo sem löngum ber

við í heimi hér,

þá er ei þörf að velja:

Þú mátt aldrei selja

það úr hendi þér.

Göngum langar leiðir,

landið faðminn breiðir.

Allar götur greiðir

gamla landið mitt,

sýnir hjarta sitt.

Mundu, mömmu ljúfur,

mundu, pabba stúfur,

að þetta er landið þitt

              Guðmundur Böðvarsson

Fyrir átta árum

Ennþá brennur mér í muna
meir en nokkurn skyldi gruna,
að þú gafst mér undir fótinn.
Fyrir sunnan Fríkirkjuna
fórum við á stefnumótin.

En ég var bara, eins og gengur
ástfanginn og saklaus drengur.
Með söknuði ég seinna fann, að
við hefðum getað vakað lengur
og verið betri hvort við annað.

Svo var það fyrir átta árum,
að ég kvaddi þig með tárum,
daginn sem þú sigldir héðan.
Harmaljóð úr hafsins bárum
hjarta mínu fylgdi á meðan.

En hver veit nema ljósir lokkar,
lítill kjóll og stuttir sokkar
hittist fyrir hinumegin.
Þá getum við í gleði okkar
gengið suður Laufásveginn.

                 Tómas Guðmundsson

Fyrir ofan regnbogann

Landið rétt fyrir ofan regnbogann

raulað var um í barnagælu sem vel ég kann.

Landið bláum og heiðum himni næst,

hjartans vonir og þrár og draumar þar geta ræst.

Ég óska þess af heilum hug

að héðan gæti’ ég lyfst á flug til skýja.

Sem brjóstsykur í munni mér

þá mundi bráðna vandi hver og burtu flýja.

Fuglar renna sér yfir regnbogann,

rétt mér fyndist að einnig ég kæmist yfir hann.

Hversvegna má ég ekki fljúga eins og fuglinn yfir regnbogann?

Fyrr var oft í koti kátt

Fyrr var oft í koti kátt

krakkar léku saman.

Þar var löngum hlegið hátt,

hent að mörgu gaman.

Úti’ um stéttar urðu þar

einatt skrýtnar sögur

þegar saman safnast var

sumarkvöldin fögur.

Eins við brugðum okkur þá

oft á milli bæja

til að kankast eitthvað á

eða til að hlæja.

Margt eitt kvöld og margan dag

máttum við í næði

æfa saman eitthvert lag

eða syngja kvæði.

Bænum mínum heima hjá,

Hlíðar brekkum undir,

er svo margt að minnast á

margar glaðar stundir.

Því vill hvarfla hugurinn,

heillavinir góðir,

heim í gamla hópinn minn,

heim á fornar slóðir.

               Þorsteinn Erlingsson

Gamla gatan

Ó, gamla gatan mín,
ég glaður vitja þín,
og horfnar stundir heilsa mér.
Hér gekk ég gullin spor,
mín glöðu æskuvor
sem liðu burt í leik hjá þér.

Í sól og sumaryl,
hve sælt að vera til,
við þekktum hvorki boð né bann,
en kveiktum ástareld
sem öll hin rauðu kveld
í ungum hjörtum okkar brann.

Dagarnir liðu með draumsins þyt,
dóu mín sumarblóm.
Nú geymi ég þeirra ljós og lit
sem lifandi helgidóm.

Það berast ómar inn
ég opna gluggann minn

og um mig leikur andi hlýr
því æskan fram hjá fer,
til fundar hraðar sér
að yrkja lífs síns ævintýr.

                   Ási í Bæ

Hvað vitið þið fegra

Hvað vitið þið fegra en Vínarljóð,

hvað vermir svo hjartað og örvar blóð.

Jafnt ríkum sem snauðum það fögnuð fær,

vér fljúgum á vængjum þess himni nær.

Hið syngjandi, klingjandi, sálirnar yngjandi,

svellandi, hvellandi Vínarljóð.

                                  Björn Franzson

Hver á sér fegra föðurland

Hver á sér fegra föðurland,
með fjöll og dal og bláan sand,
með norðurljósa bjarmaband
og björk og lind í hlíð?
Með friðsæl býli, ljós og ljóð,
svo langt frá heimsins vígaslóð.
Geym, drottinn, okkar dýra land
er duna jarðarstríð.

Hver á sér meðal þjóða þjóð,
er þekkir hvorki sverð né blóð
en lifir sæl við ást og óð
og auð, sem friðsæld gaf?
Við heita brunna, hreinan blæ
og hátign jökla, bláan sæ,
hún unir grandvör, farsæl, fróð
og frjáls - við ysta haf.

Ó, Ísland, fagra ættarbyggð,
um eilífð sé þín gæfa tryggð,
öll grimmd frá þinni ströndu styggð
og stöðugt allt þitt ráð.
Hver dagur líti dáð á ný,
hver draumur rætist verkum í
svo verði Íslands ástkær byggð
ei öðrum þjóðum háð.
Svo aldrei framar Íslands byggð
sé öðrum þjóðum háð.

                                    Hulda

Guttavísur

Sögu vil ég segja stutta

sem að ég hef nýskeð frétt.

Reyndar þekkið þið hann Gutta,

það er alveg rétt.

Óþekkur er ætíð anginn sá,

út um bæinn stekkur hann

og hoppar til og frá.

Mömmu sinni unir aldrei hjá,

eða gegnir pabba sínum.

Nei, nei það er frá.

Allan daginn, út um bæinn

eilíf heyrast köll í þeim:

Gutti, Gutti, Gutti, Gutti,

Gutti komdu heim.

Andlitið er á þeim stutta

oft sem rennblautt moldarflag.

Mædd er orðin mamma hans Gutta,

mælir oft á dag:

Hvað varst þú að gera, Gutti minn?

Geturðu aldrei skammast þín

að koma svona inn?

Réttast væri að flengja ræfilinn.

Reifstu svona buxurnar

og nýja jakkann þinn?

Þú skalt ekki þræta Gutti,

það er ekki nokkur vörn.

Almáttugur! En sú mæða

að eiga svona börn.

Gutti aldrei gegnir þessu,

grettir sig og bara hlær,

orðinn nærri að einni klessu

undir bíl í gær.

O’n af háum vegg í dag hann datt.

Drottinn minn! Og stutta nefið

það varð alveg flatt

eins og pönnukaka. Er það satt?

Ó, já, því er ver og miður,

þetta var svo bratt.

Nú er Gutta nefið snúið,

nú má hafa það á tröll.

Nú er kvæðið næstum búið,

nú er sagan öll.

                    Stefán Jónsson

Gömul kynni

Hin gömlu kynni gleymast ei,

enn glóir vín á skál!

Hin gömlu kynni gleymast ei

né gömul tryggðamál.

Ó, góða, góða gamla tíð

með gull í mund!

Nú fyllum bróðir bikarinn

og blessum liðna stund.

Við leiddumst fyrst um laut og hól,

er lóan söng í mó.

En draumar svifu, söngur hvarf

úr Silfrastaða skóg.

Ó, góða, góða gamla tíð.................

Við óðum saman straum og streng

og stóðumst bylgjufall.

En seinna hafrót mæðu' og meins

á millum okkar svall.

Ó, góða, góða, gamla tíð...............

Þótt sortnað hafi sól og lund

ég syng und laufgum hlyn

og rétti mund um hafið hálft

og heilsa gömlum vin!

Ó, góða, góða gengna tíð

með gull í mund!

Nú fyllum bróðir bikarinn

og blessum liðna stund.

                      Árni Pálsson þýddi.

Göngum, göngum

Göngum, göngum,

göngum upp í gilið

gljúfrabúann til að sjá.

Þar á klettasyllu svarti krummi

sínum börnum liggur hjá.

                   Þórður Kristleifsson

Hafaldan háa

Hafaldan háa hvað viltu mér,

hafaldan háa hvað viltu mér.

Berðu bátinn smáa á brjósti þér

meðan út á máa miðin ég fer.



Hann Ari er lítill

Hann Ari er lítill,

hann er átta’ ára trítill

með augu mjög falleg og skær.

Hann er bara sætur,

jafnvel eins er hann grætur

og hugljúfur þegar hann hlær.

En spurningum Ara

er ei auðvelt að svara:

Mamma, af hverju’ er himininn blár?

Sendir Guð okkur jólin?

Hve gömul er sólin?

Pabbi, því hafa hundarnir hár?

Bæði pabba og mömmu

og afa og ömmu

þreytir endalaust spurninga suð:

Hvar er sólin um nætur?

Því er sykurinn sætur?

Afi, gegndu, hver skapaði Guð?

Hvar er heimsendir, amma?

Hvað er eilífðin, mamma?

Pabbi, af hverju vex á þér skegg.

Því er afi svo feitur?

Því er eldurinn heitur?

Því eiga’ ekki hanarnir egg?

Það þykknar í Ara

ef þau ekki svara

og þá verður hann ekki rór,

svo heldur en þegja

þau svara og segja;

þú veist það er verðurðu stór.

Fyrst hik er á svari,

þá hugsar hann Ari,

og hallar þá kannske’ undir flatt

og litla stund þegir,

að lokum hann segir:

Þið eigið að segja mér satt.

                    Stefán Jónsson

Hann Davíð var lítill drengur

Hann Davíð var lítill drengur,

á Drottins vegum hann gekk.

Hann fór til að fella risann

og fimm litla steina hann fékk.

Einn lítinn stein í slönguna lét

og slangan fór hring eftir hring.

Einn lítinn stein í slönguna lét

og slangan fór hring eftir hring.

Hring eftir hring og hring eftir hring

og hring eftir hring eftir hring.

Upp í loftið hentist hann

og hæfði þennan risamann.

                  Höf. ókunnur

Hann Fúsi er latur að læra

Hann Fúsi er latur að læra

og líklegast er hann með horn

því alltaf ef á hann að stafa

hver einasti stafur er þ.

Tra-la-la-la,

hver einsati stafur er þ, þ, þ.

Tra-la-la-la,

hver einasti stafur er þ.

Hún Helga er helmingi betri.

Og hún er nú montin af því

að H er hún hárviss að þekkja.

En hitt dótið kallar hún í.

Tra-la-la-la,

en hitt dótið kallar hún í, í, í.

Tra-la-la-la,

en hitt dótið kallar hún í.

Hann Lalli er ljósið í bekknum,

og líklegast í þessum bæ,

því l, m, n, o, p hann þekkir.

En allt hitt er b eða æ.

Tra-la-la-la,

en allt hitt er b eða æ, æ, æ.

Tra-la-la-la,

en allt hitt er b eða æ.

                   Höf. ókunnur

Hann Tumi fer á fætur

Hann Tumi fer á fætur

við fyrsta hanagal

að sitja yfir ánum

lengst inni í Fagradal.

Hann lætur hugann líða

svo langt um dali’ og fjöll

því kóngur vill hann verða

í voða stórri höll.

Og Snati hans er hirðfífl

og hrútur ráðgjafinn

og smalahóll er höllin. –

En hvar er drottningin?

               Freysteinn Gunnarsson

Heylóarvísa

Snemma lóan litla í
lofti bláu „dírrindí“
undir sólu syngur:
„lofið gæsku gjafarans -
grænar eru sveitir lands,
fagur himinhringur.

Ég á bú í berjamó,
börnin smá í kyrrð og ró
heima´ í hreiðri bíða;
mata ég þau af móðurtryggð,
maðkinn tíni þrátt um byggð
eða flugu fríða.“

Lóan heim úr lofti flaug
- ljómaði sól um himinbaug,
blómi grær á grundu, -
til að annast unga smá.
Alla étið hafði þá
hrafn fyrir hálfri stundu!

                       Jónas Hallgrímsson

Heimaey

Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum
mín fagra Heimaey.

Við lífsins fögnuð fundum
á fyrstu bernskustundum
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.

Hér réri hann afi á árabát
og undi sér best á sjó,
en amma hafði á öldunni gát
og aflann úr fjörunni dró.

Er vindur lék í voðum
og vængir lyftu gnoðum
þeir höfðu byr hjá boðum
á blíðvinar fund.

Og enn þeir fiskinn fanga
við Flúðir, Svið og Dranga,
þó stormur strjúki vanga
það stælir karlmannslund.

Og allt var skini skartað
og skjól við móðurhjartað.
Hér leið mín bernskan bjarta
við bjargfuglaklið.

Er vorið lagði að landi
var líf í fjörusandi,
þá ríkti unaðsandi
í ætt við báru klið.

Þegar í fjarska mig báturinn ber
og boðinn úr djúpinu rís,
Eyjan mín kæra, ég óska hjá þér
eigi ég faðmlögin vís.

Þó löngum beri af leiðum
á lífsins vegi breiðum
þá finnst á fornum eiðum
margt falið hjartamein.

En okkar æskufuna
við ættum þó að muna
á meðan öldur una
í ást við fjörustein.

                      Ási í Bæ

Heitir Valur

Heitir Valur hundur minn

hann er falur varla.

Einatt smalar auminginn

upp um dali fjalla.

Heyr himnasmiður

Heyr himnasmiður

hvers skáldið biður.

Komi mjúk til mín

miskunnin þín.

Því heiti’ eg á þig,

þú hefur skaptan mig,

ég er þrællinn þinn,

þú ert Drottinn minn.

Guð, heit eg á þig,

að græðir mig.

Minnst mildingur mín,

mest þurfum þín.

Ryð þú röðla gramur,

ríklyndur og framur,

hölds hverri sorg

úr hjarta borg.

Gæt, mildingur mín,

mest þurfum þín,

helst hverja stund

á hölda grund.

Set, meyjar mögur,

málsefni fögur.

Öll er hjálp af þér

í hjarta mér.

           Kolbeinn Tumason

Hótel Jörð

Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.

Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.

Einir fara og aðrir koma í dag

því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.

Og til eru ýmsir sem ferðalag þetta þrá,

en þó eru margir sem ferðalaginu kvíða.

Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,

en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.

En það er margt um manninn á svona stað

og meðal gestanna' er sífelldur þys og læti.

Allt lendir í stöðugri keppni' um að koma sér

og krækja sér í nógu þægilegt sæti.

En þó eru margir sem láta sér lynda það

að lifa' úti' í horni óáreittir og spakir,

því það er svo misjafnt sem mennirnir leita að

og misjafn tilgangurinn sem fyrir þeim vakir.

En mörgum finnst hún dýr þessi hóteldvöl

þó deilt sé um hvort hótelið sjálft muni græða.

En við sem ferðumst eigum ei annars völ,

það er ekki um fleiri gististaði að ræða.

Að vísu eru flestir velkomnir þangað inn

og viðbúnaður er gestirnir koma' í bæinn.

Og margir í allsnægtum una þar fyrst um sinn,

en áhyggjan vex er menn nálgast burtferðardaginn.

Þá streymir sú hugsun um oss sem ískaldur foss

að allt verði loks upp í dvölina tekið frá oss,

er dauðinn, sá mikli rukkari, réttir oss

reikninginn yfir það sem skrifað var hjá oss.

Þá verður oss ljóst að framar ei frestur gefst

né færi á að ráðstafa nokkru betur.

Því alls sem lífið lánaði dauðinn krefst

í líku hlutfalli' og Metúsalem og Pétur.

                          Tómas Guðmundsson

Hraun í Öxnadal

Þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla
lék í ljósi sólar,
lærði hörpu að stilla,
hann sem kveða kunni
kvæðin ljúfu, þýðu,
skáld í muna og munni,
mögur sveitablíðu.

Rétt við háa hóla,
hraunastalli undir,
þar sem fögur fjóla
fegrar sléttar grundir,
blasir bær við hvammi
bjargarskriðum háður.
Þar til fjalla frammi
fæddist Jónas áður.

Brosir laut og leiti,
ljómar fjall og hjalli.
Lækur vætu veitir,
vökvast bakka halli.
Geislar sumarsólar
silungsána gylla
þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla.

       Hannes Hafstein

Hver hefur skapað blómin björt

Hver hefur skapað blómin björt,

blómin björt, blómin björt?

Hver hefur skapað blómin björt?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað fuglana,

fuglana, fuglana?

Hver hefur skapað fuglana?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað stjörnurnar,

stjörnurnar, stjörnurnar?

Hver hefur skapað stjörnurnar?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað þig og mig,

þig og mig, þig og mig?

Hver hefur skapað þig og mig?

Guð á himninum.

Hver hefur skapað blómin björt,

fuglana, stjörnurnar?

Hver hefur skapað þig og mig?

Guð á himninum.

Hvert er horfið laufið

Hvert er horfið laufið sem var grænt í gær?

Þótt ég um það spyrji verð ég engu nær.

Blöðin grænu hafa visnað,orðin gul og rauð.

Ef ég horfi miklu lengur verður hríslan auð.

Nú er ís á vatni sem var autt í gær.

Yfir landið hélugráum ljóma slær.

Ég brýt heilann um það, segðu mér hvað heldur þú,

kemur haustið fyrst á morgun, er það komið nú?

Nú er grettin jörðin, eins og gamalt skar.

Sjást nú gráar hærur þar sem grasið var.

Yfir fyrrum gróna bala liggja frosin spor.

Ég verð kuldatíð að þola þar til kemur vor.



                                       Þýð:Herdís Egilsdóttir

Inn milli fjallanna

Inn milli fjallanna hér á ég heima,

hér liggja smaladrengsins léttu spor.

Hraun þessi leikföng í hellunum geyma,

hríslan mín blaktir enn í klettaskor.

Við þýðan þrastaklið

og þungan vatnanið,

æska mín leið þar sem indælt vor.

                         Guðmundur Magnússon

Draumur hjarðsveinsins

Í birkilaut hvíldi ég bakkanum á,

þar bunaði smálækjarspræna.

Mig dreymdi’ að í sólskini sæti ég þá

hjá smámey við kotbæinn græna.

Og hóglega’ í draumnum með höfuð ég lá

í hnjám hinnar fríðustu vinu

og ástfanginn mændi’ ég í augun hin blá

sem yfir mér ljómandi skinu.

Úf fíflum og sóleyjum festar hún batt,

þær fléttur hún yfir mig lagði.

Þá barðist mér hjartað í brjóstinu glatt

en bundin var tungan og þagði.

Loks hneigir hún andlitið ofan að mér

svo ilmblæ af vörum ég kenni.

Ó, fagnaðaryndi, hve farsæll ég er,

nú fæ ég víst kossinn frá henni.

En rétt þegar nálgaðist munnur að munn,

að meynni var faðmur minn snúinn,

þá flaug hjá mér þröstur svo þaut við í runn

og þar með var draumurinn búinn.

                        Steingrímur Thorsteinsson

Í fjalladal

Í fjalladal, í fjalladal

er fagurt oft á vorin

er grænkar hlíð og gróa blóm

og glymur loft af svanahljóm.

Í fjallasal, í fjallasal

er fagurt oft á vorin.

Í fjalladal, í fjalladal

er fagurt oft á haustin

er hrímgað tindrar lauf og lyng

og ljómar tunglskin allt í kring.

Í fjallasal, í fjallasal

er fagurt oft á haustin.

                 Guðmundur Guðmundsson

Í Hlíðarendakoti

Fyrr var oft í koti kátt,
krakkar léku saman,
þar var löngum hlegið hátt,
hent að mörgu gaman.
Úti' um stéttar urðu þar
einatt skrítnar sögur,
þegar saman safnast var
sumarkvöldin fögur.

Eins við brugðum okkur þá

oft á milli bæja

til að kankast eitthvað á

eða til að hlæja.

Margt eitt kvöld og margan dag

máttum við í næði

æfa saman eitthvert lag

eða syngja kvæði.

Bænum mínum heima hjá
Hlíðar brekkum undir
er svo margt að minnast á,
margar glaðar stundir.
Því vill hvarfla hugurinn,
heillavinir góðir,
heim í gamla hópinn minn,
heim á fornar slóðir.

               Þorsteinn Erlingsson

Gamalt ævintýri

Það greinir gömul saga

hvar gamall risi bjó.

Hann átti enga niðja

en ótal hallarsali.

Og roðans geislagliti

á gullsins dyngjur sló.

En langt af öllu öðru

hans aldingarður bar.

Þar uxu rauðar rósir

og reynitré og bjarkir.

Og fleygir fuglar sungu

um fegurð lífsins þar.

Það komu eitt sinn krakkar
með kátum ærslabrag
og hentust inn um hliðið
og hoppuðu um garðinn.
Þeir voru’ að fagna frelsi
einn fagran sólskinsdag.

Þeir sulgu sumarloftið

og sungu’ og hlógu dátt.

En þeim að baki þeyttist

í þykkum mekki rykið

og hvarf í gráum hnyklum

í heiðið fagurblátt.

Þá blés af bræði risinn.

En börnin tóku’ á rás.

Og hópinn hláturmilda

hann hrakti’ úr garði sínum

af vorsins græna grasi.

Og grindin skall í lás.

Þá flugu burtu fuglar.

Það fauk í sérhvert skjól.

Og blómin brugðu liti.

Og blöðin hrundu’ af trjánum.

Og í þeim aldingarði

skein aldrei framar sól.

              Heiðrekur Guðmundsson

Gamli Nói

Gamli Nói, gamli Nói,

guðhræddur og vís.

Mikils háttar maður,

mörgum velviljaður.

Þótt hann drykki, þótt hann drykki

þá samt bar hann prís.

Aldrei drakk hann, aldrei drakk hann

of mikið í senn.

Utan einu sinni

á hann trúi’ ég rynni.

Glappaskotin, glappaskotin

ganga svo til enn.

          Séra Eiríkur Brynjúlfsson þýddi.

Gangbrautarsöngur

Viðlag:

Já, bílarnir þeir æða hér um borgina hratt,

þeir bensínstybbuframleiðendur, víst er það satt.

Því kunna verðum heldur meir en kálfar og naut

er komin erum við að gangbraut.

Því voðaleg í borginni umferðin er,

það ætíð skaltu muna og gæta að þér,

og áður en þú gengur yfir götu af stað

þá gáðu vel til hægri’ og vinstri, mundu nú það.

Við götur hérna víða eru gangbrautarljós,

já, göturnar í Reykjavík, en ekki’ uppi’ í Kjós,

og krakkar allir verða að kunna þau á

svo komist yfir gangbrautirnar - hlustaðu á.

Ef ýtir þú á takkann og æðir af stað

þú ert að gera vitleysu og hættir á það

að verða fyrir bílum sem ekið er um

og ekki’ er hægt að stöðva svona hreint á punktinum.

Nei, fyrst skal ýta’ á takkann og fylgjast með því

er fagurgræni karlinn birtist luktinni í,

til beggja handa líta og ef brautin er greið

og bílar allir stansaðir við höldum okkar leið.

                                        Margrét Ólafsdóttir

Hjólasöngur

Á hjóli, hjóli, hjóli margt ég fer,

á hjóli kemst ég næstum hvert sem er.

Ég hjóla úti’ á plani og hliðargötunum,

þó helst til mikið sé þar oftast nær af bílunum.

Já, ég hjóla og hjóla bæði heima’ og í skóla.

Fyrst ég lærði reglur hér sem að löggan kenndi mér

og mig langar til að rifja upp með þér.

(Hér á milli ræðum við um umferðarreglurnar)

Á hjóli, hjóli, hjóli margt ég fer,

á hjóli kemst ég næstum hvert sem er.

Ég hjóla úti’ á plani og hliðargötunum,

þó helst til mikið sé þar oftast nær af bílunum.

Já, ég hjóla og hjóla bæði heima’ og í skóla.

Núna reyndari ég er, því ég rifjaði’ upp með þér

allar reglurnar sem löggan kenndi mér.

                                Margrét Ólafsdóttir

Umferðarljósin

Hér á gatnamótunum umferð mikil er,

þú átt að horfa á ljósið sem að snýr á móti þér.

Varúð, varúð, vegfarandi gáðu’ að þér,

varúð allir þurfa’ að sýna’ í umferðinni hér.

Ég er rauða ljósið og ræð nú öllu hér.

Ég ráðlegg þér að stansa því annars illa fer.

Rauða, rauða, rauða ljósið logar nú,

lögum þess við skulum hlýða bæði ég og þú.

Ég er gula ljósið, nú vertu viðbúinn,

en varastu’ allan flýti er þú keyrir bílinn þinn.

Gula, gula, gula ljósið logar nú,

lögum þess við skulum hlýða bæði ég og þú.

Ég er græna ljósið og gef nú merki’ um það

að ganga skuli umferðin, farðu strax af stað.

Græna, græna, græna ljósið logar nú,

lögum þess við skulum hlýða bæði ég og þú.

Hér á gatnamótunum umferð mikil er,

þú átt að horfa á ljósið sem að snýr á móti þér.

Varúð, varúð, vegfarandi gáðu’ að þér,

varúð allir þurfa’ að sýna’ í umferðinni hér.

                                   Margrét Ólafsdóttir

Góða mamma

Góða mamma gefðu mér

góða mjólk að drekka.

Ég skal vera aftur þér

elsku barnið þekka.

Farðu’ að skammta mamma mín.

Mér er kalt á tánum.

Askur, diskur, ausan þín

eru’ á drykkjarsánum.



            Gamlir húsgangar

Innan sleiki’ ég askinn minn,

ekki fyllist maginn.

kannast ég við kreistinginn

kóngs- á bænadaginn.

                  Sr. Magnús Einarsson á Tjörn.

Græna gengið
(Lag: Hey Baby)

:/:Hei, græna gengið, uhh-ahh,

gerist umhverfisvænt, hér í Fossvogi:/:

Við flokkum ruslið sem að fellur til hér

og fáu hendum sem að nýtanlegt er.

Lífrænan úrgang við urðum á ný

og endurvinnslu sendum pappírinn í.

:/:Hei, græna gengið, uhh-ahh,

gerist umhverfisvænt, hér í Fossvogi:/:

:/: Á grænum hnetti reisum grænfánann nú

og græna daga höldum ég og þú.

Við skulum gleðjast hér við gaman og söng

og græna daga halda vordægrin löng:/:

:/:Hei, græna gengið, uhh-ahh,

gerist umhverfisvænt, hér í Fossvogi:/:

                                  Margrét Ólafsdóttir

Grænmetisvísur

Þeir sem bara borða kjöt

og bjúgu alla daga

þeir feitir verða’ og flón af því

og fá svo illt í maga.

En gott er að borða gulrótina,

grófa brauðið, steinseljuna,

krækiber og kartöflur

og kálblöð og hrámeti.

Þá fá allir nettan maga,

menn þá verða alla daga

eins og lömbin ung í haga

laus við slen og leti.

Sá er fá vill fisk og kjöt

hann frændur sína étur

og maginn sýkist molnar tönn

og melt hann ekki getur.

En gott er að borða gulrótina,

grófa brauðið, steinseljuna,

krækiber og kartöflur

og kálblöð og tómata.

Hann verður sæll og viðmótsljúfur,

vinamargur, heilladrjúgur

og fær heilar, hvítar tennur.

Heilsu má ei glata.

                Kristján frá Djúpalæk þýddi

Guð sem elskar

Guð, sem elskar öll þín börn,

ætíð, faðir, sért mín vörn.

Hjá mér vertu úti’ og inni,

allt mitt fel ég miskunn þinni.

                     Friðrik Friðriksson

Í skólanum

Í skólanum, í skólanum

er skemmtilegt að vera.

Við lærum þar að lesa strax

og leirinn hnoðum eins og vax.

Í skólanum, í skólanum

er skemmtilegt að vera.

Ísland

Ísland er land þitt, og ávallt þú geymir
Ísland í huga þér, hvar sem þú ferð.
Ísland er landið sem ungan þig dreymir,
Ísland í vonanna birtu þú sérð,
Ísland í sumarsins algræna skrúði,
Ísland með blikandi norðljósa traf.
Ísland að feðranna afrekum hlúði,
Ísland er foldin, sem lífið þér gaf.

Íslensk er þjóðin sem arfinn þinn geymir
Íslensk er tunga þín skír eins og gull.
Íslensk er sú lind,sem um æðar þér streymir.
Íslensk er vonin, af bjartsýni full.
Íslensk er vornóttin, albjört sem dagur,
Íslensk er lundin með karlmennskuþor.
Íslensk er vísan, hinn íslenski bragur.
Íslensk er trúin á frelsisins vor.

Ísland er land þitt, því aldrei skal gleyma
Íslandi helgar þú krafta og starf
Íslenska þjóð, þér er ætlað að geyma
íslenska tungu, hinn dýrasta arf.
Ísland sé blessað um aldanna raðir,
íslenska moldin, er lífið þér gaf.
Ísland sé falið þér, eilífi faðir.
Ísland sé frjálst, meðan sól gyllir haf.

                                Margrét Jónsdóttir

Íslands lag

Heyrið vella’ á heiðum hveri,

heyrið álftir syngja’ í veri.

:/: Íslands er það lag :/:

Heyrið fljót á flúðum duna,

foss í klettaskoru bruna.

:/: Íslands er það lag :/:

Eða fugl í eyjum kvaka,

undir klöpp og skútar taka.

:/: Íslands er það lag :/:

Heyrið brim á björgum svarra.

bylja þjóta svipi snarra,

:/: Íslands er það lag :/:

Og í sjálfs þíns brjósti bundnar

blunda raddir náttúrunnar.

:/: Íslands eigið lag :/:

Innst í þínum eigin barmi,

eins í gleði’ og eins í harmi

:/: ymur Íslands lag :/:

                         Grímur Thomsen

Íslandsminni
(brot)

Eitt er landið ægi girt
yst á Ránar slóðum,
fyrir löngu lítils virt,
langt frá öðrum þjóðum.
Um þess kjör og aldarfar
aðrir hægt sér láta,
sykki það í myrkan mar,
mundu fáir gráta.

Eitt er landið, ein vor þjóð,
auðnan sama beggja;
eina tungu, anda, blóð
aldir spunnu tveggja;
Saga þín er saga vor,
sómi þinn vor æra,
tár þín líka tárin vor,
tignar landið kæra.

Fóstra, móðir, veröld vor,
von og framtíð gæða,
svíði oss þín sáraspor,
svívirðing og mæða!
Burt með lygi, hlekk og hjúp,
hvað sem blindar andann;
sendum út á sextugt djúp
sundurlyndis fjandann!

                      Matthías Jochumsson

Ísland ögrum skorið

Ísland ögrum skorið

eg vil nefna þig

sem á brjóstum borið

og blessað hefur mig,

fyrir skikkun skaparans.

Vertu blessað, blessi þig

blessað nafnið hans.

Ísland ögrum skorið

eg vil nefna þig

sem á brjóstum borið

og blessað hefur mig.

                  Eggert Ólafsson

Íslenskt vögguljóð á Hörpu

Ég skal vaka og vera góð

vininum mínum smáa,

meðan óttan rennur rjóð,

roðar kambinn bláa,

og Harpa syngur hörpuljóð

á hörpulaufið smáa.

Stundum var í vetur leið

veðrasamt á glugga.

Var ekki’ eins og væri’ um skeið

vofa’ í hverjum skugga?

Fáir vissu að vorið beið

og vorið kemur að hugga.

Eins og hún gaf þér íslenskt blóð,

ungi draumsnillingur,

megi loks hin litla þjóð

leggja’ á hvarm þinn fingur

á meðan Harpa hörpuljóð

á hörpulaufið syngur.

                    Halldór Laxness

Í snörunni

Í snörunni fuglinn var fastur

og fóturinn þrútinn og sár.

Hann titraði’ af angist og ótta,

í augunum glitruðu tár.

Og tíminn var leiður og langur,

hann langaði frelsi að ná.

Því brúði og börn átti’ hann heima

og best var að dvelja þeim hjá.

Hann flaug út að afla þeim fæðu,

og flýtti sér eins og hann gat,

því aumingja ungarnir litlu

þeir æptu og báðu um mat.

Að æti hann leitaði lengi

og lúinn og þreyttur hann var.

Í fjörunni fann það um síðir

og fagnandi settist hann þar.

Hann bita með nefinu náði

og nú vildi’ hann flýta sér heim,

en snörurnar fjötruðu fætur,

hann fékk ekki losnað úr þeim.

Hann neytti þess afls sem hann átti,

af engum er heimtandi meir,

en kraftarnir voru svo veikir.

Æ, vesalings fuglinn, hann deyr.

Nei, Fúsi um fjöruna gengur

og fuglinn í lífshættu sér.

Af meðaumkun hjarta hans hrærist,

hann hníf sinn á snöruna ber.

Ó, hugsið hve fuglinn er feginn

er frelsaður leitaði’ hann heim.

Og Fúsi með fögnuði starir

á ferðir hans langt út í geim.

En Guð sér af himninum háa

hve hjálpsamur drengurinn er

sem fuglinn úr lífshættu leysti.

Hann letrar því nafn hans hjá sér.

                           Höf. ókunnur

Játning

Enn birtist mér í draumi sem dýrlegt ævintýr,
hver dagur, sem ég lifði í návist þinni.
Svo morgunbjört og fögur í mínum huga býr
hver minning um vor sumarstuttu kynni.

Og ástarljóð til þín verður ævikveðja mín,
er innan stundar lýkur göngu minni
þá birtist mér í draumi sem dýrlegt ævintýr,
hver dagur, sem ég lifði í návist þinni.

                                       Tómas Guðmundsson

Jörðin hún snýst

Jörðin hún snýst um sjálfa sig

sólarhringsferð, með þig og mig.

Umhverfis sólu á ári hún fer

og ávallt á leiðinni vaggar sér.

Að möndlinum skaltu á myndinni gá,

möndullinn liggur aðeins á ská.

Jörðinni vaggar hann vor jafnt sem haust,

vetur og sumar, endalaust.

Endi hans nemur við norðurpól.

Nálega’ að vetrinum hverfur þar sól.

Skáhallir, gráfölvir gægjast þó um

geislar sem blikna í stórviðrum.

Suðurpól mættirðu muna vel,

möndulsins enda við suðurhvel.

Næturlangt skærast skín þarna sól

þá skammdegið ríkir við norðurpól.

Kalli kálormur

Ég er Kalli kálormur,

í kál og rófur gráðugur.

Naga, naga alla daga,

namm, namm, namm.

En Gulli, sá sem garðinn á,

gremjulegur kemur þá.

Ormur, ormur eins og gormur

burt, burt, burt.

                    Herdís Egilsdóttir

Keli káti karl

Ég heiti Keli káti karl

og kraftajötunn er.

Þegar ég fer út, út

hrökkva’ allir í kút, kút.

Ég heiti Keli káti karl,

tra-la-la-la-la-la.

Kirkjuhvoll

Hún amma mín það sagði mér: „Um sólarlagsbil

á sunnudögum gakk þú ei Kirkjuhvols til.

Þú mátt ei trufla aftansöng álfanna þar,

þeir eiga kirkju’ í hvolnum og barn er ég var

í hvolnum kvað við samhljómur klukknanna’ á kvöldin.‛‛

Hún trúði þessu’ hún amma mín, ég efaði ei það

að allt það væri rétt er hún sagði’ um þann stað.

Ég leit því jafnan hvolsins með lotningu til

og lék mér ei þar nærri, um sólarlagsbil.

Ég þóttist heyra samhljóminn klukknanna’ á kvöldin.

                                 Guðmundur Guðmundsson

Klappa saman lófunum

Klappa saman lófunum,

reka féð úr móunum,

tölta eftir tóunum,

tína egg úr spóunum.

              Gamall húsgangur

Kokkur frá Sandi

Ég er kokkur á kútter frá Sandi.

Ég fæ kjaftshögg hvern einasta dag,

og ekki líður mér betur í landi

er ég lendi við konuna í slag.

Hún er tvígild að afli hún Tóta,

að ég tali' ekki um sé hún reið,

enda tek ég þá fljótast til fóta,

því flótti er mín einasta leið.

Ég var ungur er Tóta mig tældi,

okkar trúlofun samstundist birt.

Og í hjónaband þvínæst mér þvældi,

það var óveðursblandið og stirt.

Því þegar frá leið hljóp fjandinn í svínið

og er fædd voru ellefu börn

þá var búið með gaman og grínið,

þá var grátur mín einasta vörn.

Ef ég lifað fæ lengur en Tóta,

er hún leggur á eilífðarbraut

skal ég dansa og daganna njóta,

elda dýrindis rúsínugraut.

En mig hryllir ef hittumst við aftur

er ég héðan af jörðinni fer

nema' að einhver mér ókunnur kraftur

komi óðar og liðsinni mér.

                    Örnólfur í Vík

Komdu inn í kofann minn

Komdu inn í kofann minn,
er kvölda og skyggja fer.
Þig skal aldrei iðra þess
að eyða nótt hjá mér.
Við ævintýraeldana
er ýmislegt að sjá,
og glaður skal ég gefa þér
allt gullið sem ég á,

tíu dúka tyrkneska
og töfraspegla þrjá
níu skip frá Noregi
og naut frá Spáníá,
austurlenskan aldingarð
og íslenskt höfuðból
átta gráa gæðinga
og gylltan burðarstól,

fjaðraveifu fannhvíta
og franskan silkikjól,
eyrnahringi, ennisspöng
og alabastursskrín,
hundrað föt úr fílabeini
full með þrúguvín
og lampa þann, sem logaði
og lýsti Aladdín.

Komdu inn í kofann minn,
er kvölda og skyggja fer.
Alltaf brennur eldurinn
á arninum hjá mér.
Ég gleymdi einni gjöfinni,
og gettu, hver hún er.
Ég gleymdi bestu gjöfinni,
ég gleymdi sjálfum mér.

                    Davíð Stefánsson

Komdu kisa mín

Komdu kisa mín

kló er falleg þín

og grátt þitt gamla trýn.

Mikið malar þú,

mér það líkar nú.

Víst ertu vænsta hjú.

Banar margri mús,

mitt þú friðar hús,

ekki’ er á þér lús,

oft þú spilar brús.

Undra sniðug, létt og liðug

leikur bæði snör og fús.

Við skulum drekka dús.

Kvæðið um fuglana

Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.

Úr furutré, sem fann ég út við sjó
ég fugla skar og líka' úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.

Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.

Ég heyri' í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.

                                 Davíð Stefánsson

Konan sem kyndir ofninn minn

Ég finn það gegnum svefninn,
að einhver læðist inn
með eldhúslampann sinn,
og veit, að það er konan,
sem kyndir ofninn minn,
sem út með ösku fer
og eld að spónum ber
og yljar upp hjá mér,
læðist út úr stofunni
og lokar á eftir sér.

Ég veit að hún á sorgir,
en segir aldrei neitt,
þó sé hún dauða þreytt,
hendur hennar sótugar
og hárið illa greitt.
Hún fer að engu óð
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð -
Sumir skrifa í öskuna
öll sín bestu ljóð.

Ég veit að þessi kona
er vinafá og snauð
af veraldlegum auð,
að launin, sem hún fær,
eru last og daglegt brauð.
En oftast er það sá,
sem allir kvelja og smá,
sem mesta mildi á. -
Fáir njóta eldanna,
sem fyrstir kveikja þá.

                Davíð Stefánsson

Kristín Jósefína Páls

Ég heiti Kristín Jósefína Páls,

í daglegu tali kölluð Stína.

Nú ætla ég að taka til máls

og segja’ ykkur sögu mína.

Hann pabbi hann er stórbóndi’ uppi’ í sveit

og mamma hún er lítil og feit.

Svo á ég bræður sem eru ekki neitt

og systur sem heitir Bína.

Svo verð ég átján ára þriðja maí

og þá verður ákaflega gaman.

Þá eflaust eitthvað fínt ég fæ

frá Bjössa, við erum saman.

Hann Bjössi hann er besti vinur minn,

hann Bjössi sem að keyrir traktorinn.

Hann fær er í flest og hann dansar best

og svo er hann svo sætur í framan.

                                    Höf. ókunnur

Krummi krunkar úti

Krummi krunkar úti,

kallar á nafna sinn;

ég fann höfuð af hrúti,

hrygg og gæruskinn.

Komdu nú og kroppaðu með mér

krummi nafni minn.

Krumminn í hlíðinni

Krumminn í hlíðinni

hann fór að slá.

Þá kom lóa lipurtá

og fór að raka ljá.

Hann gaf henni hnappa þrjá

en bannaði henni að segja frá.

En hann spói spíssnefur

hann sagði frá,

prakkarinn sá.

Þó var ljáin ekki nema

hálft annað puntstrá.

                 Gömul þula

Kumbaya

Kumbaya my Lordy, Kumbaya.

Kumbaya my Lordy, Kumbaya.

Kumbaya my Lordy, Kumbaya.

Kumbaya.

Sjá, hve færist yfir húmsins hönd

svo að hljóðna fer um sæ og lönd.

Meðan sól til viðar sígur hljótt,

sofðu rótt.

Standi allar góðar vættir vörð,

færi veikum styrk og frið á jörð.

Megi Guð á hæðum gefa drótt

góða nótt.

                          Jóhannes Benjamínsson

Kveikjum eld

Kveikjum eld, kveikjum eld,
kátt hann brennur.
Sérhvert kveld, sérhvert kveld
syngjum dátt.
Örar blóð, örar blóð
um æðar rennur.
Blikar glóð, blikar glóð,
brestur hátt.
Hæ, bálið brennur,
bjarma á kinnar slær.
Að logum leikur
ljúfasti aftanblær
Kveikjum eld, kveikjum eld,
kátt hann brennur.
Sérhvert kveld, sérhvert kveld
syngjum dátt.

                            Árni úr Eyjum

Kvöldblíðan lognværa

Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern reit.

Komið er sumar og hýrt er í sveit.

Sól er að kveðja við bláfjalla brún.

Brosa við aftanskin fagurgræn tún.

Seg mér hvað indælla auga þitt leit

íslenska kvöldinu’ í fallegri sveit.

                      Guðmundur Guðmundsson

Kveldið er fagurt

Kveldið er fagurt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma vina mín
og vera saman ein.

Ég þekki fagran lítinn lund,
hjá læknum upp við foss.
Þar sem að gróa gullin blóm,
þú gefur heitan koss.

Þú veist að öll mín innsta þrá
er ástarkossinn þinn,
héðan af aðeins yndi ég
í örmum þínum finn.

Ég leiði þig í lundinn minn,
mín ljúfa, komdu nú.
Jörðin þó eigi ótal blóm,
mín eina rós ert þú.

                       Ingólfur Þorsteinsson

Nótt í Moskvu

Eitt sinn gekk ég einn yfir Rauðatorg

og mér fylgdi undarleg sorg.

Ég var ungur þá, haldinn ungri þrá.

Það var maíkvöld í Moskvuborg.

Seinna sat ég einn grænum garði í,

fuglar sungu dirrindidí.

Ég var ungur þá, haldinn ungri þrá.

Það var maíkvöld í Moskvubý.

Allt í einu ég unga stúlku sá,

sem þar stóð og starði mig á,

bak við rósarunn með sinn rósamunn.

Það var maíkvöld í Moskvu þá.

                                      Jónas Árnason

Kvöldsigling

Bátur líður út um eyjasund,
enn er vor um haf og land.
Syngur blærinn einn um aftanstund,
aldan niðar blítt við sand.
Ævintýrin eigum ég og þú,
ólgar blóð og vaknar þrá.
Fuglar hátt á syllum byggja bú,
bjartar nætur vaka allir þá.

Hvað er betra en vera ungur og ör,
eiga vonir og æsku fjör,
geta sungið, lifað, leikið sér,
létt í spori hvar sem er
og við öldunið um aftanstund
eiga leyndarmál og ástarfund.

                               Jón Sigurðsson

Kötukvæði

Það var um kvöld eitt að Kötu ég mætti.
Hún var að koma af engjunum heim.
Það var í ágúst að áliðnum slætti
og nærri aldimmt á kvöldunum þeim.

Hún var svo ung eins og angandi rósir.
Ég hafði aldrei séð hana fyrr.
Um vanga dönsuðu lokkarnir ljósir
og augun leiftruðu þögul og kyrr.

Hlýtt ég tók í hönd á Kötu,
horfði í augun djúp og blá.
Gengum síðan burt af götu,
geymdi okkur náttmyrkrið þá.

En þegar eldaði aftur og birti
í hjarta ákafan kenndi ég sting,
og fyrir augum af angist mér syrti.
Hún var með einfaldan giftingarhring

                                  Sigurður Ágústsson

Lagið um það sem er bannað

Það má ekki pissa bak við hurð

og ekki henda grjóti on’í skurð.

ekki fara’ í bæinn og kaupa popp og tyggjó,

ekki nota skrúfjárn fyrir sleikjó.

Það má ekki vaða út í sjó

og ekki fylla húfuna af snjó,

ekki tína blómin sem eru úti’ í beði,

ekki segja ráddi heldur réði.

Þetta fullorðna fólk er svo skrýtið,

það er alltaf að skamma mann.

Þó maður geri ekki neitt,

það er alltaf að skamma mann.

Það má ekki skoða lítinn kall

og ekki gefa ketti drullumall,

ekki skjóta pabba með byssunni frá ömmu,

ekki tína orma handa mömmu.

Það má ekki hjóla inni’ í búð

og ekki gefa litla bróður snúð,

ekki fara að hlæja þó einhver sé að detta,

ekki gera hitt og ekki þetta.

Þetta fullorðna fólk er svo skrýtið,

það er alltaf að skamma mann.

Þó maður geri ekki neitt,

það er alltaf að skamma mann.

                     Sveinbjörn I.Baldvinsson

Land míns föður

Land míns föður, landið mitt,

laugað bláum straumi,

eilíft vakir auglit þitt

ofar tímans glaumi.

Þetta auglit elskum vér,

ævi vor á jörðu hér

brot af þínu bergi er,

blik af þínum draumi.

Hvíslað var um hulduland

hinst í vestanblænum,

hvítan jökul, svartan sand,

söng í hlíðum grænum.

Ýttu þá á unnarslóð

Austmenn, vermdir frelsisglóð,

fundu ey og urðu þjóð

úti´í gullnum sænum.

Nú skal söngur hjartahlýr

hljóma’ af þúsund munnum,

þegar frelsisþeyrinn dýr

þýtur í fjalli og runnum.

Nú skal fögur friðartíð

fánann hefja ár og síð,

varpa nýjum ljóma’ á lýð

landsins sem vér unnum.

Hvort sem krýnist þessi þjóð

þyrnum eða rósum,

hennar sögur, hennar ljóð,

hennar líf vér kjósum.

Ein á hörpu íss og báls

aldaslag síns guðamáls

æ hún leiki,ung og frjáls,

undir norðurljósum.

                               Jóhannes úr Kötlum

Landmannalaugar

Það var hérna' um daginn að mig dreymdi

svo dásamlega öræfanótt,

ég alein var og um mig gleðin streymdi

og allt var svo kyrrt og hljótt.

Í Landmannalaugum

ég lifði frjáls í öræfareit.

Með undrun í augum

ég alla þeirra fegurð leit.

En veruleikinn vakti mig af draumi

og vék í burtu öræfa sýn.

Þá ákvað ég að læðast burt í laumi

og leita' uppi fjöllin mín.

Í Landmannalaugum

ég lifði frjáls í öræfareit.

Með undrun í augum

ég alla þeirra fegurð leit.

Hvert sem munu leiðir mínar liggja

þá lofað hef ég sjálfri mér því

að er mig taka stórborgir að styggja

þá stefni ég Laugar í.

                       Margrét Ólafsdóttir

Láttu smátt

Láttu smátt en hyggðu hátt,

heilsa kátt ef áttu bágt.

Leik ei grátt við minni mátt,

mæltu fátt og hlæðu lágt.

                    Einar Benediktsson

Leit ég litla mús

Leit ég litla mús

læðast inn í hús.

Kötturinn að krækja’ í hana

kannske verður fús.

Músin fékk sér mat,

matinn við hún sat.

Þegar kisi þarna birtist

þaut hún o’n um gat.

„Heyrðu heillin smá”

hvæsti kisi þá,

„í þig hef ég heillin góða

hugsað mér að ná”.

Hopp og hopp og hí,

hann varð samt af því.

Þótt fljótur væri’ að finna gatið

festi’ hann sig í því.

                   Þórhallur Hróðmarsson

Lengjast skuggar

Lengjast skuggar, lækkar sól,

leggjum út á mið.

Óþarft er að gefa

þeim gula næturfrið.

Köstum voð, tökum tak,

togum út við hraun.

Aldrei bregðast aflamönnum

erfiðis laun.

                     Gestur



Létt og kátt

Létt og kátt, létt og kátt

leikum við og hlæjum dátt.

Öll í röð, öll í röð,

erum stillt og glöð.

Syngjum fallegt, lítið lag,

lesum, skrifum vel í dag.

Förum öll, förum öll

fljótt nú út á völl.

            Hannes Flosason

Litavísur

Grænt, grænt, grænt

er grasið úti’ í haga.

Grænt, grænt, grænt

er gamla pilsið mitt.

Allt sem er grænt, grænt

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla Jón á Grund.

Gul, gul, gul

er góða appelsínan.

Gul, gul, gul

er gamla húfan mín.

Allt sem er gult, gult

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla Kínverjann.

Rauð, rauð, rauð

er rósin hennar mömmu.

Rauð, rauð, rauð

er rjóða kinnin mín.

Allt sem er rautt, rautt

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla indíánann.

Svart, svart, svart
er sjalið hennar ömmu.
Svart, svart, svart
er litla lambið mitt.

Allt sem er svart, svart

finnst mér vera fallegt

fyrir vin minn, litla svertingjann.

                     Örn Snorrason

Blátt, blátt, blátt
er hafið bláa hafið.
Blár, blár, blár
er blái himininn.
Allt sem er blátt, blátt
finnst mér vera fallegt
fyrir vin minn, litla sjómanninn

Hvít, hvít, hvít
er hvíta snjókerlingin.
Hvít, hvít, hvít
eru skýin sem ég sé.
Allt sem er hvítt, hvítt
finnst mér vera fallegt
fyrir vin minn, litla snjókarlinn

Litla flugan

Lækur tifar létt um máða steina.
Lítil fjóla grær við skriðufót.
Bláskel liggur brotin milli hleina.
Í bænum hvílir íturvaxin snót.

Og ef ég væri orðin lítil fluga
Ég inn um gluggann þreytti flugið mitt.
Og þó ég ei til annars mætti duga
Ég eflaust gæti kitlað nefið þitt.

                                Sigurður Elíasson

Fúsi

Ég legg mig oft og læt mig um þig dreyma.

Í litla bænum allt er kyrrt og hljótt.

Myndir af þér minningarnar geyma,

ég man þær, finn þær allar hverja nótt.

En ef ég ætla að sofna sætt á daginn,

er sífellt fluga að kitla nefið mitt.

Ég stekk á fætur, flý um allan bæinn,

en flugan suðar látlaust nafnið þitt:

Fúsi, Fúsi, Fúsi, nafnið þitt.

                  Vilhjálmur Sigurjónsson

Litla Jörp

Litla Jörp með lipran fót

labbar götu þvera.

Hún mun seinna’ á mannamót

mig í söðli bera.

Litla kvæðið um litlu hjónin

Við lítinn vog, í litlum bæ
er :,: lítið hús. :,:
Í leyni inní lágum vegg
er :,:lítil mús.:,:
Um litlar stofur læðast hægt
og lítil hjón,
því lágvaxin er litla Gunna
og litli Jón.

Þau eiga lágt og lítið borð
og :,:lítinn disk :,:
og litla skeið og lítinn hníf
og :,:lítinn fisk :,:
og lítið kaffi, lítið brauð
og lítil grjón. -
því lítið borða litla Gunna
og litli Jón,

Þau eiga bæði létt og lítil
:,: leyndarmál :,:
og lífið gaf þeim lítinn heila
og :,: litla sál. :,:
Þau miða allt sitt litla líf
við lítinn bæ
og lágan himin, litla jörð
og lygnan sæ.

Þau höfðu lengi litla von
um :,:lítil börn :,:
sem léku sér með lítil skip
við :,:litla tjörn, :,:
en loksins sveik sú litla von
þau litlu flón,
og lítið elskar litla Gunna
hann litla Jón.

                       Davíð Stefánsson

Lífsgleði njóttu

Lífsgleði njóttu

svo lengi kostur er.

Fríða les blómrós

fyrr en hún þverr.

Menn oft sér skapa þraut og þrá

að þyrnum leita og finna þá,

en fríðri rós ei gefa gaum

sem grær á þeirra leið.

Lífsgleði njóttu

svo lengi kostur er.

Fríða les blómrós

fyrr en hún þverr.

               Steingrímur Thorsteinsson

Lítill drengur

Óðum steðjar að sá dagur,
afmælið þitt kemur senn.
Lítill drengur, ljós og fagur
lífsins skilning öðlast senn.
Vildi ég að alltaf yrðir
við áhyggjunar laus sem nú
en allt fer hér á eina veginn:
Í átt til foldar mjakast þú.

Ég vildi geta verið hjá þér
veslings barnið mitt.
Umlukt þig með örmum mínum.
Unir hver með sitt.
Oft ég hugsa auðmjúkt til þín
einkum, þegar húmar að.
Eins þótt fari óravegu
átt þú mér í hjarta stað.

Man ég munað slíkan,
er morgunn rann með daglegt stress,
að ljúfur drengur lagði á sig
lítið ferðalag til þess
að koma í holu hlýja,
höfgum pabba sínum hjá.
Kúra sig í kotið hálsa,
kærleiksorðið þurfti fá.

                        Vilhjálmur Vilhjálmsson

Lítill heimur

Þar er gott að vera sem gleðin býr

þar sem gerast sögur og ævintýr.

Svona er veröldin okkar

sem laðar og lokkar

svo ljúf og hýr.

Lítill heimur, ljúfur hýr,

lítill heimur, ljúfur hýr,

lítill heimur, ljúfur hýr

eins og ævintýr.

             Friðrik Guðni Þórleifsson

Ljósið loftin fyllir

Ljósið loftin fyllir

og loftin verða blá.

Vorið tánum tyllir

tindana á.

Dagarnir lengjast

og dimman flýr í sjó.

Bráðum syngur lóa

í brekku og mó.

Og lambagrasið ljósa

litkar mel og barð

og sóleyjar spretta

sunnan við garð.

Þá flettir sól af fjöllunum

fannanna strút.

Í kaupstað verður farið

og kýrnar leystar út.

Bráðum glóey gyllir

geimana blá.

Vorið tánum tyllir

tindana á.

         Þorsteinn Gíslason

usemap="#MicrosoftOfficeMap1" v:shapes="_x0000_s1030">Ljúfa Anna

Ljúfa Anna, láttu mig vissu fá.

Þú ein getur læknað mín hjartasár.

Í kvöld er ég sigli’ á sænum

í svala, ljúfa blænum,

æ, komdu þá svo blíð á brá

út í bátinn mér einum hjá.

                        Höf. ókunnur

Lóan er komin

Lóan er komin að kveða burt snjóinn,

að kveða burt leiðindi, það getur hún.

Hún hefur sagt mér að senn komi spóinn,

sólskin í dali og blómstur í tún.

Hún hefur sagt mér til syndanna minna,

ég sofi of mikið og vinni ekki hót.

Hún hefur sagt mér að vaka og vinna,

vonglaður taka nú sumrinu mót.

                         Páll Ólafsson

Maístjarnan

Ó, hve létt er þitt skóhljóð

og hve lengi ég beið þín,

það er vorhret á glugga,

napur vindur sem hvín,

en ég veit eina stjörnu,

eina stjörnu sem skín

og nú loks ertu komin,

þú ert komin til mín.

Það eru erfiðir tímar,

það er atvinnuþref,

ég hef ekkert að bjóða,

ekki ögn sem ég gef

nema von mína og líf mitt

hvort ég vaki eða sef,

þetta eitt sem þú gafst mér

það er allt sem ég hef.

En í kvöld lýkur vetri

sérhvers vinnandi manns

og á morgun skín maísól,

það er maísólin hans,

það er maísólin okkar,

okkar einíngarbands,

fyrir þér ber ég fána

þessa framtíðarlands.

             Halldór Laxness

Maja átti lítið lamb.

Maja átti lítið lamb

og lék sér oft við það.

Ef farið var í ferðalag

þau fylgdust jafnan að.

Maja gekk einn góðan dag

í gamla skólann sinn.

En lítið varð um lærdóm þá

því lambið ruddist inn.

Kennslukonan sagði svei

og sú var æst og reið.

Lambið út á stétt þá stökk

og stóð þar eitt og beið.

Stundin þótti lambi löng

en loksins klukkan sló.

Og glöð varð Maja, glatt varð lamb,

þau gengu heim í ró.

                      Kristján frá Djúpalæk

Með blik í auga

Með blik í auga, bros á vör
þú birtist mér á gönguför.
Af kæti þá minn hugur hló
í hljóðri aftanró.

En báran lék við sjávarsand
og sólin kvaddi vog og land.
Í brjóstum hjörtun bærðust ótt
og bráðum komin nótt.

Svo tókumst við í hendur hljótt
og hægt við sögðum, góða nótt.
En síðan æ í muna mér
þín minning fögur er.

                          Þorsteinn Halldórsson



Með vindinum þjóta skúraský

Með vindinum þjóta skúraský,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp,

og droparnir hníga og detta’ á ný,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp.

Nú smáblómin vakna’ eftir vetrarblund,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp,

þau augun sín opna er grænkar grund,

drýpur dropp, dropp, dropp,

drýpur dropp, dropp, dropp.

                         Margrét Jónsdóttir

Meistari Jakob

Meistari Jakob, meistari Jakob,

sefur þú, sefur þú?

Hvað slær klukkan, hvað slær klukkan?

Hún slær þrjú, hún slær þrjú.

Mér er alveg sama

Það var dós, dós, fiskibolludós

úti' í skúr, úti' í skúr,

úti' í skúr, úti' í skúr.

Það var dós, dós, fiskibolludós

á hillu úti' í skúr.

Mér er alveg sama hvar hún er,

hún má vera' í friði þar fyrir mér,

hún má vera' í friði þar fyrir mér.

Það var fat, fat, gamalt vaskafat

úti´í læk, úti´í læk,

úti´í læk, úti´í læk.

Það var fat, fat, gamalt vaskafat

á hvolfi úti' í læk.

Mér er alveg sama..............

Það var skór, skór, gamall strigaskór

úti' við tjald, úti' við tjald,

úti' við tjald, úti' við tjald.

Það var skór, skór, gamall strigaskór

að þvælast úti' við tjald.

Mér er alveg sama.............

Það var rokk, rokk, rokkabilly-rokk

úti' í búð, úti' í búð,

úti' í búð, úti' í búð.

Það var rokk, rokk, rokkabilly-rokk

úti' í Breiðfirðingabúð.

Mér er ekki sama hvar það er,

ég vil vera þar sem rokkið er,

ég vil vera þar sem rokkið er.

                   Höf. ókunnur

Mér um hug

Mér um hug og hjarta nú

hljómar sætir líða.

Óma, vorljóð óma þú

út um grundir víða.

Hljóma, þar við hús þú sér

hýrleg blómin skína.

Fríðri rós, ef fyrir ber,

færðu kveðju mína.

          Steingrímur Thorsteinsson

Minni Ingólfs

Lýsti sól stjörnustól,

stirndi’ á Ránarklæði.

Skemmti sér vor um ver,

vindur lék í næði.

Heilög sjón. Hló við Frón.

Himinn, jörð og flæði

fluttu landsins föður heillakvæði.

Himinfjöll, földuð mjöll,

fránu gulli brunnu.

Fram til sjár silungsár

sungu meðan runnu.

Blóm á grund, glöð í lund,

gull og silki spunnu

meðan fuglar kváðu allt er kunnu.

Blíð og fríð frelsistíð,

frægur steig á grundu

Ingólfur Arnarbur,

íturhreinn í lundu.

Dísafjöld hylltu höld,

heill við kyn hans bundu.

Blessast Ingólfs byggð frá þeirri stundu.

                     Matthías Jochumsson

Mjöll á furugrein

Þar sem áður við sátum saman,

í sólar mildum yl,

föl af trjánum nú falla blöðin

í fljótsins kalda hyl.

Nöktum fótum til fundar við þig

ég fór um grænan svörð,

þar sem grúfir nú grámi haustsins

og gnestur frost í jörð.

Ást þín var mínu unga hjarta

eins og blátær lind

þar sem á náttmálum þorsta svalar

hin þreytta skógarhind.

Um þig geymist í muna mínum

minning björt og hrein,

eins og merli í mánaskini

mjöll á furugrein.

                      Jónas Árnason

Nátthrafnar

Ég hef verið oft hér áður
og ég veit hvað það er sem bíður.
Eitthvað sem aldrei kemur,
meðan einmana nóttin líður.
Í skugga ég hími úti í horni,
horfi á andlitin eitt og eitt.
Andrúmsloftið er afslappað,
eitraðri dásemd skreytt.

Inn kemur miðaldra maður,
í myrkrinu nálgast mitt borð.
Spyr hvort hann megi setjast
- ég segi ekki orð.

Hann talar um veðravítið,
hvort verði hér fjölmennt í kvöld,
hve nöturlegt er í nepjunni,
því nóttin er svo köld.

Þú getur verið vinur minn,
við getum setið hér saman um sinn
og sungið þann söng sem okkur er kær.
Ég hef séð þig oft hér áður
og ég veit hverju þú ert háður.
Ég sá þig seinast í gær.

Húsið fyllist af fólki,
í fríkuðum næturleik.

Mannhafið er mergjað,
mettað af skvaldri og reyk.

Sá gamli segir mér sögur,
það sefar hans einmana sál.
Allar heimsins hörmungar,
eru honum hjartans mál.

Þú getur verið vinur minn....

Fer ég brátt að fara,
feginn að komast heim.
kveð minn vin með virktum
og hans vonir um batnandi heim.

Hann stendur uppfrá stólnum,
stefnir á annað borð,
spyr hvort hann megi setjast,
það segir enginn orð.

             Halli Reynis

Náttúran

Ég var einu sinni sæt og fín

þá sást hér ekkert dót,

en nú flýtur draslið út um allt;

ég er svo voða ljót.

En ef náttúrunni leggið lið,

um lífið standið vörð

og um allt af gætni gangið þið

þið góða eignist jörð.

                           Margrét Ólafsdóttir

Nú blánar yfir berjamó

Nú blánar yfir berjamó

og börnin smá í mosató

og lautum leika sér.

Þau koma, koma kát og létt,

á kvikum fótum taka sprett

að tína, tína ber,

að tína, tína ber.

En heima situr amma ein,

að arni hvílir lúin bein

og leikur bros um brá

er koma þau með körfur inn

og kyssa ömmu á vangann sinn

og hlæja berjablá

og hlæja berjablá.

Nú blika við sólarlag

Nú blika við sólarlag sædjúpin köld.

Ó, svona’ ætti að vera hvert einasta kvöld,

með hreinan og ljúfan og geislandi blæ

og himininn bláan og speglandi sæ.

Og fjallhnjúka raðirnar rísa í kring

sem risar á verði við sjóndeildarhring.

Og kvöldroðinn brosfagur boðar þar drótt

hinn blíðasta dag eftir ljúfustu nótt.

                         Þorsteinn Erlingsson

Ástartöfrar

Oft við Amor hef ég átt í erjum

en aldrei hlotið slíkan skell.

Hann sínum örvum að mér beindi

og það var ég sem féll.

Oft við Amor hef ég átt í erjum

en hann mig töfrum hefur beitt.

Ástin á nú hug minn og aftur get ég

ekki minnsta viðnám veitt.

Ég féll að fótum þér

fyrirgefðu mér að ég skuli unna þér.

Ég yfirunnin alveg er

og ekkert getur bjargað mér

Oft við Amor hef ég átt í erjum

en aldrei hlotið slíkan skell.

Ástin á nú hug minn og ég er bundin

af því það var ég sem féll.

                                          Karl Eiríksson

Nú er glatt hjá álfum öllum

Nú er glatt hjá álfum öllum,

hæ, faddi-rí, faddi rallala.

Út úr göngum, gljúfrahöllum

hæ, faddi-rí, faddi rallala.

Fyrir löngu sest er sól,

sjaldan eru brandajól.

Hæ, faddi-rí, hæ, faddi-ra,

hæ, faddi-rí, faddi rallala.

Dönsum dátt á víðum velli.

Dunar hátt í hól og felli.

Álfasveinninn álfasnót

einni sýnir blíðuhót.

Dönsum létt með lipra fætur.

Stígum nett um stirndar nætur.

Dönsum blessuð brandajól

björt uns rennur morgunsól.



                   Höf.ókunnur

Nú er sumar

Nú er sumar, gleðjist gumar,

gaman er í dag.

Brosir veröld víða,

veðurlagsins blíða

eykur yndishag.

Látum spretta, spori létta

spræka fáka nú.

Eftir sitji engi.

Örvar víf og drengi

sumarskemmtun sú.

Tíminn líður, tíminn býður

sælan sólskinsdag.

Yndi’ er úti’ á grundum,

yndi heim þá skundum

seint um sólarlag.

               Steingrímur Thorsteinsson

Nú fellur laufið

Nú fellur laufið af flestum trjánum,

því fyrr en varir er komið haust,

en krakkar syngjandi tipla’ á tánum

og tralla lagið sitt endalaust.
Tra-la-la............

                        Margrét Ólafsdóttir

Nú tjaldar foldin fríða

Nú tjaldar foldin fríða
sinn fagra blómasal.
Nú skal ég léttur líða
um lífsins táradal.
Mér finnst oss auðnan fái
þar fagra rósabraut,
þótt allir aðrir sjái
þar aðeins böl og þraut.

                      Þorsteinn Erlingsson

Oft er hermannshvíld í dimmum skóg

Oft er hermannshvíld í dimmum skóg,
honum nóg.
Harður klettur höfðalagið er,
hvílunautur sverðið sem nann ber.
Oft er hermannshvíld í skóg,
honum nóg.

                        Steingrímur Thorsteinsson

Ó, blessuð vertu sumarsól

Ó, blessuð vertu sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðavötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár.
Nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.

Þú klæðir allt í gull og glans,
þú glæðir allar vonir manns,
og hvar sem tárin hvika' á kinn
þau kyssir geislinn þinn.
Þú fyllir dalinn fuglasöng,
nú finnast ekki dægrin löng,
og heim í sveitir sendirðu' æ
úr suðri hlýjan blæ.

Þú fróvgar, gleður, fæðir allt
um fjöll og dali' og klæðir allt,
og gangirðu' undir gerist kalt,
þá grætur þig líka allt.
Ó, blessuð vertu sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðavötnin blá.

                         Páll Ólafsson

Óbyggðirnar kalla

Hoppa kátur út um dyrnar
við blasir himininn,
himinblár er bláminn,
himneskur jökullinn.

Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim,
ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kem heim.

Bergmál óbyggðanna
svo bjart í huga mér,
leiður á öllu og öllum
hundleiður á sjálfum mér.

Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim,
ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kemst heim.

Pípan

Ég sá hana fyrst á æskuárum,
ósnortin var hún þá.
Hún fyllti loftið af angan og ilmi,
æsandi losta og þrá.
Síðla á kvöldin við fórum í felur,
mér fannst þetta svolítið ljótt,
en alltaf var þetta meiri og meiri
munaður hverja nótt.

Ég ætlaði seinna að hætta við hana
ég hélt að það yrði létt.
En ég varð andvaka næstu nætur
því nú voru takmörk sett.
Endurminningin örvaði blóðið,
ástin villti mér sýn.
Innan skamms fór ég aftur til hennar
og eftir það varð hún mín.

Hún fylgir mér ennþá svo trygg og trú,
svo tágrönn og hnakkakerrt.
Aldrei hefur hún öðrum þjónað
né annarra varir snert.
Hvenær sem grípur mig hugarangur
hún huggar mig raunum í,
þá treð ég í hana tóbaksmoði
og tendra svo eld í því.

                     Ragnar Ingi Aðalsteinsson

Regnvísur

Dropar á þökunum dansa létt,

drýpur nú rigningin, jafnt og þétt,

vökvar blómin og birkitré.

Blessuð rigningin ætíð sé!

Gróðurinn angar og grær svo vel.

Glæðist nú lífið á þurrum mel.

Regnið þvær bæði lauf og lyng,

liti skírir í fjallahring.

Börnin nú una sér úti við.

Öslar í pollunum krakkalið,

siglir bátum og byggir sér

brýr og stíflur og orkuver.

Dropar á þökunum dansa létt,

drýpur nú rigningin, jafnt og þétt,

vökvar blómin og birkitré.

Blessuð rigningin ætíð sé!

                   Margrét Ólafsdóttir

Ríðum heim til Hóla

Ríðum heim til Hóla.

Pabba kné er klárinn minn,

kistill mömmu fákur þinn.

Ríðum heim til Hóla.

Ríðum út að Ási.

Ef við höfum hraðan á

háttum þar við skulum ná.

Ríðum út að Ási.

Ríðum heim að Hofi.

Senn er himni sólin af,

sigin ljós í vesturhaf.

Ríðum heim að Hofi.

          Guðmundur Guðmundsson

Rokkarnir eru þagnaðir

Rokkarnir eru þagnaðir

og rökkrið orðið hljótt.

Signdu þig nú barnið mitt

og sofnaðu fljótt.

Signdu þig og láttu aftur

litlu augun þín

svo vetrarmyrkrið geti ekki

villt þér sýn.

Lullu lullu bía,

litla barnið mitt.

Bráðum kemur dagurinn

með blessað ljósið sitt.

Bráðum kemu dagurinn

með birtu og stundarfrið.

Þá skal mamma syngja

um sólskinið.

                      Davíð Stefánsson

Ryksugan á fullu

Ryksugan á fullu étur alla drullu,
lalalala, lalalala, lalalala.
Skúra skúbb´ og bóna ríf´ af öllum skóna,
lalalala, lalalala, lalalala.

Ef þú getur ekki sungið reyndu þá að klappa.
Og ef þú getur ekki klappað reyndu þá að stappa.
Svo söngflokkurinn haldi sínu lagi.
og syngi ekki sitt af hvoru tagi.

Ryksugan á fullu étur alla drullu,
lalalala, lalalala, lalalala.
Sópa burtu rykið með kúst og gömlu priki.
lalalala, lalalala, lalalala.

Ef þú getur ekki sungið reyndu þá að klappa.
Og ef þú getur ekki klappað reyndu þá að stappa.
Svo söngflokkurinn haldi sínu lagi.
og syngi ekki sitt af hvoru tagi.

Ryksugan á fullu étur alla drullu,
lalalala, lalalala, lalalala

Þrífa allan skítinn svo einhver vilji líta inn.
lalalala, lalalala, lalalala.

Ef þú getur ekki sungið reyndu þá að klappa,
og ef þú getur ekki klappað reyndu þá að stappa.
Svo söngflokkurinn haldi sínu lagi.
Og syngi ekki sitt af hvoru tagi.


                    Ólafur Haukur Símonarson

Sagan af Siggu gömlu

Þetta er sagan af Siggu gömlu

sem seldi blöðrur á hátíðum.

Fullar af gasi gular, rauðar,

grænar, bláar í smáspottum.

Uns dag einn hún tók með sér

of margar blöðrur,

samt vildi’ hún ei sleppa

en sveif upp frá jörðu.

Hátt yfir húsunum sveif hún Sigga

og stefndi beint upp í himininn.

Fuglarnir sögðu’ henni: Farðu niður

og sumir settust á pilsfaldinn,

uns kom hún að tunglinu

og tunglið það hló,

það hafði’ aldrei séð svona götótta skó.

Og tunglið það rétti fram gular hendur

og greip í Siggu þar sem hún flaug,

setti’ hana á magann og spurði hvort að

hún væri amerísk galdraflaug.

En Sigga hún kjökraði

mig langar niður,

ég ætlaði alls ekki að ónáða yður.

Og tunglið það gaf henni stein í fangið

og sagði: Stökktu nú niður á við.

Og Sigga hún sveif eins og kall í fallhlíf

og kom loks niður á mitt torgið.

Og fólkið það kallaði’ og æpti af kæti

svo Sigga var hálfhrædd við öll þessi læti.

Þetta var sagan af Siggu gömlu

sem seldi blöðrur á hátíðum

                                      Jón Hallur

BRÚNTERTUSPORVAGNINN

Ég er sporvagninn hans Berta,

og lít út eins og íslenzk brúnterta.

Þótt ég sé kominn með þrjár undirhökur

þá hætti ég aldrei að borða rjómapönnukökur.

Mér finnst gaman að keyra um göturnar

og telja allar gömlu lödurnar,

og líka allar billjón bréfalúgurnar

sem inn um þær fara bréfahrúgurnar.

Ég geng ekki fyrir malti og appelsíni

eða rándýru frönsku rauðvíni,

heldur geng ég fyrir óteljandi ósykurskertum

rjómapönnukökum og Óskarssultutertum.

      Eftir Jóhann Jóhannsson

Saknaðarljóð

Hljótt er nú í húsum inni,

harmur býr í allra sinni.

Hvar er litla Píla pína?

Sárt er að missa sína.

Burt hún hvarf og brekkan grætur,

birtist mér í draumi nætur,

veslings litla Píla pína.

Sárt er að missa sína.

Músaguð við hættum hlífi

henni sé hún enn á lífi.

Græt ég litla Píla pína.

Sárt er að missa sína.

Rætist óskir hennar, heitar,

hún það finni sem hún leitar.

Komdu aftur, Píla pína!

Sárt er að missa sína.

                Kristján frá Djúpalæk

Bjarni og nikkan

Bjarni með nikku á barmi,

brosglampar ljóma á hvarmi.

Gómum um gripin rennir

og glaðlega hljóma slær.

Höfuð við hljómfallið sveigir,

harmonikkuna hann teigir.

Dillandi valsinn dunar,

Í dans leiðast piltur og mær.

Kom þú í faðm mér, í faðm mér

hvíslar hið hreimblíða mál.

Bjarni og nikkan,

Bjarni og nikkan

eiga sér eina sál.

Bjarni með nikku á barmi,

brosglampar ljóma á hvarmi.

Dillandi valsinn dunar,

Í dans leiðast piltur og mær.

                   Loftur Guðmundsson

Sestu hérna hjá mér

Sestu hérna hjá mér ástin mín
horfðu á sólarlagsins roðaglóð.
Særinn ljómar líkt og gullið vín
léttar bárur þar kveða þýðan óð.

Við öldunið og aftanfrið
er yndislegt að hvíla þér við lið.
Hve dýrlegt er í örmum þér
að una og gleyma sjálfum sér.

                  Jón frá Ljárskógum

Ship-o-hoj

Sjómannslíf, sjómannslíf,
draumur hins djarfa manns,
blikandi bárufans,
býður í trylltan dans.
Sjómannslíf, sjómannslíf,
ástir og ævintýr
fögnuð í barmi býr
brimhljóð og veðragnýr.

Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
ferðbúið liggur fley.
Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
boðanna bíð ég ei.

Við stelpurnar segi ég ástarljúf orð
einn, tveir, þrír kossar
svo stekk ég um borð.

Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
mig seiðir hin svala dröfn.
Ship-o-hoj, ship-o-hoj,
og svo nýja í næstu höfn.

                   Loftur Guðmundsson

Siggi Lási og Lína

Siggi, Siggi, Siggi, Lási og Lína,

Jónmundur og Gunna-Stína

voru' að pína krakka

fyrir aftan rútubíl.

En fyrir utan gluggann

stóð hestur á beit,

hann hneggjaði til mín

um leið og hann..........

Siggi, Siggi, Siggi, Lási og Lína,

Jónmundur og Gunna-Stína

voru' að pína krakka

fyrir aftan rútubíl.

               Gömul vísa

Siggi var úti

Siggi var úti með ærnar í haga,

allar stukku þær suður í mó.

Smeykur um holtin var hann að vaga,

vissi’ hann að lágfóta dældirnar smó.

Agg, gagg, gagg sagði tófan á grjóti,

agg, gagg, gagg sagði tófan á grjóti.

Gráleitum augunum trúi ég hún gjóti.

Greyið hann Siggi hann þorir ekki heim.

                               Jónas Jónason

Signir sól

Signir sól sérhvern hól.

Sveitin klæðist geislakjól.

Blómin blíð, björt og fríð,

blika fjalls í hlíð.

Nú er fagurt flest í dag.

Fuglar syngja gleðibrag.

Sumarljóð, sæl og rjóð,

syngja börnin góð.

            Gunnar M. Magnúss

Laus og liðugur

Sigurður er sjómaður,

sannur vesturbæingur.

Alltaf fer hann, upplagður,

út að skemmta sér.

Dansar hann við dömurnar,

dásamaður alls staðar,

með ungar jafnt sem aldraðar

út á gólfið fer.

Í vínarkrus og vals og ræl

hann vindur sér á tá og hæl,

þolir ekki vol né væl,

vaskur maður er.

Kátur syngur Sigurður,

svona' er að vera einhleypur,

alltaf laus og liðugur,

líkar þetta mér.

                 Númi Þorbergsson

Skammdegisskugginn

Skammdegisskugginn flýr,

skín yfir dagur nýr,

blítt strýkur blærinn hlýr

byggðir og fjöll.

Glitofið eyjaband,

öldur við bjartan sand,

drauminn um ljósaland

dreymir oss öll.

               Þorsteinn Matthíasson

Smaladrengurinn

Út um græna grundu

gakktu hjörðin mín.

Yndi vorsins undu,

eg skal gæta þín.

Sól og vor ég syng um,

snerti gleðistreng.

Leikið lömb í kring um

lítinn smaladreng.

              Steingrímur Thorsteinsson

Snati og Óli

Heyrðu snöggvast Snati minn,

snjalli vinur kæri.

Heldurðu’ ekki að hringinn þinn

ég hermannlega bæri.

Lof mér nú að leika að

látúns hálsgjörð þinni.

Ég skal seinna jafna það

með jólaköku minni

Jæja þá, í þetta sinn

þér er heimil ólin.

En hvenær koma, kæri minn,

kakan þín og jólin.

         Þorsteinn Erlingsson

Sofðu litla ljúfa barn

Sofðu litla, ljúfa barn,

lát þig ekkert græta.

Minnstu þess þá myrk er nótt

mamma skal þín gæta.

Morgundagur bjartur býr

barni fögur ævintýr,

lán og leiki mæta.

Sofðu litla, ljúfa barn,

líð í drauma heima.

Kollinn lúna, kodda á,

kyrrð og friður geyma.

Enn er leikur, elskan mín,

iðja, nám og vegferð þín,

enn þig á að dreyma.

Sofðu litla, ljúfa barn,

leggðu hendi fína,

fingursmáa, unga enn,

aldursreynda' í mína.

Langar mig að leiða þig

lífs um villugjarnan stig,

greiða götu þína.

      Haukur Ágústsson þýddi

Sofðu unga ástin mín

Sofðu unga ástin mín.
Úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.

Það er margt sem myrkrið veit
minn er hugur þungur.
Oft ég svarta sandinn leit,
svíða grænan engireit.
Í jöklinum hljóða dauðadjúpar sprungur.

Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt
að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.

                           Jóhann Sigurjónsson

Sprettur

Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.

Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér,
sem kólfur loftið kljúfi
klárinn fer,
og lund mín er svo létt,
eins og gæti ég gjörvallt lífið
geisað fram í einum sprett.

Hve fjör í æðar færist
fáknum með.
Hve hjartað léttar hrærist.
Hlær við geð
að finna fjörtök stinn.
Þú ert mesti gæðagammur,
góði Léttir, klárinn minn.

                              Hannes Hafstein

Stafrófið

A – Á – B – D – Ð – E - É,

F – G – H – I - Í – J - K.

L – M – N – O - Ó og P

eiga þar að standa hjá.

R – S – T – U – Ú – V – næst

X – Y- Ý svo Þ – Æ – Ö.

Íslenskt stafróf er svo læst

í erindi þessi skrýtin tvö.

            Þórarinn Eldjárn

Stígur hún við stokkinn

Stígur hún við stokkinn,

stuttan á hún sokkinn,

ljósan ber hún lokkinn

litli stelpuhnokkinn.

Stígur hann við stokkinn,

stuttan á hann sokkinn,

ljósan ber hann lokkinn

litli strákahnokkinn.

                      Höf. ókunnur

Stína og brúðan

Á kaupmanninn rétt við búðarborðið

svo brosfögur horfði Stína:

„Ég ætlaði bara að kaupa klæði

í kjól á brúðuna mína.”

„Og hvaða lit viltu, ljúfur” sagði’ hann,

„á litlu brúðuna þína?”

„Hvað, auðvitað rauðan, já ósköp rauðan!”

með ákafa sagði hún Stína.

Hann brosandi fór og klippti klæðið.

„Hvað kostar það?” spurði Stína.

„Einn koss,” hann svaraði, „kostar línið

í kjól á brúðuna þína.”

Í búðinni búðinni glumdi við gleðihlátur

er glaðlega sagði Stína:

„Hún mamma kemur í bæinn bráðum

og borgar þá skuldina mína.”

                            Sigurður Júl. Jóhannesson

Suðurnesjamenn

Sæmd er hverri þjóð að eiga sægarpa enn.

ekki var að spauga með þá útnesjamenn.

Sagt hefur það verið um suðurnesjamenn

fast þeir sóttu sjóinn og sækja hann enn.

Unnur bauð þeim faðm sinn svo ferleg og há,

kunnu þeir að beita hana brögðum sínum þá.

Kunnu þeir að stýra og styrk var þeirra mund

bárum ristu byrðingarnir ólífissund.

Ekki er að spauga með íslenskt sjómannsblóð

ólgandi sem hafið og eldfjallaglóð.

Ásækið sem logi og áræðið sem brim,

hræðist hvorki brotsjó né bálviðra glym.

Gull að sækja’ í greipar þeim geigvæna mar

ekki nema ofurmennum ætlandi var.

Þjóðin geymir söguna öld eftir öld

minning hennar lýsir eins og kyndill um kvöld.



                                                Ólína Andrésdóttir

Sullu Jón og Bullu Geir

Já, sér um líkir sækjast þeir

hann sullu-Jón og bullu- Geir.

Tveir kónar, hann Sullu Jón

og bullu, bullu, bullu, bullu- Geir.

                        Höf. ókunnur

Sungu með mér svanur örn

Sungu með mér svanur, örn,

smyrill, kría, haukur,

keldusvín og krummabörn,

kjói’ og hrossagaukur.

                      Alþýðuvísa

Svífur að haustið

Svífur að haustið og svalviðri gnýr.

Svanurinn þagnar og heiðlóan flýr.

Blóm eru fölnuð í brekkunum öll.

Bylgjurnar ýfast og rjúka sem mjöll.

Fleygir burt gullhörpu fossbúinn grár.

Fellir nú skóggyðjan iðjagrænt hár.

                     Steingrímur Thorsteinsson

Systa litla

Hún systa mín litla á ljósgullið hár

sem liðast svo mjúkt eins og ull.

Hún hefur nú lifað í hálft þriðja ár

og hún á mörg nýstárleg gull.

Hún á brúðu í kjól og brúðan á stól.

Hún á bangsa og fallega gæs.

Og Systa á bók, en þó Systa sé klók

er hún samt ekki enn orðin læs.

                       Stefán Jónsson

Sækir að haustið

Sækir að haustið sumarið fer.

Sólin að jörðu hallar nú sér.

Leggst þá í dvala litfögur rós.

Lifna á himni norðursins ljós.

Fuglarnir kveðja, fljúga á braut.

Fallegar jurtir roðna í laut.

Börnin sér tína ber uppi’ í hlíð.

Blærinn er mildur, haustfögur tíð.

                         Margrét Ólafsdóttir

Söknuður

Mér finnst ég varla heill, né hálfur maður,
og heldur ósjálfbjarga, því er verr.
Ef þú værir hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.

Eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.

Við gætum sungið, gengið um,
gleymt okkur hjá blómunum,
er rökkvar, ráðið stjörnumál,
gengið saman hönd í hönd,

hæglát farið niður' á strönd

Fundið stað, sameinað

beggja sál.

Horfið er nú sumarið og sólin
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin,
nú einn ég sit um vetrarkvöld.

Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.

Ég gái út um gluggann minn.
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar,
ég reyndar sé þig alls staðar,
þá napurt er. Það næðir hér
og nístir mig.

       Vilhjálmur Vilhjálmsson

Sævar að sölum

Sævar að sölum

sígur dagsins bjarta ljós.

Dimmir í dölum.

Döggum grætur rós.

Einn ég sit og sendi

söknuð burt í ljúfum blæ.

Er sem blítt mér bendi

barnsleg þrá að sæ.

Alda, kæra alda,

eyrum fróar gnýrinn þinn,

alda, ljúfa alda,

eini vinur minn.

           Guðmundur Guðmundsson

Til eru fræ

Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von sem hefir vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst
og aldrei geta sumir draumar ræst.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn, sem aldrei verða menn

                            Davíð Stefánsson

Tommi fjallabúi

Tommi var ungur fjallabúi,

í bjálkakofa hann bjó.

Kindur átti hann fáar,

af hestum átti hann nóg.

Og svo söng hann bara:

Ég er Tommi fjallabúi

og geri það sem ég vil.

Glamra bara' á minn gítar,

drekk og spila á spil.

En eitt sinn fór hann í bæinn

og beinustu leiðina' á krá.

Þvílíkan fjölda af flöskum

í hillum þar hann sá.

Og svo söng...............

En lítið varð úr þeirri drykkju

því unga stúlku hann sá.

Tommi varð yfir sig hrifinn

og hjartað í Tom fór að slá.

Og svo söng...............

Á Faxa fór hann um fjöllin

en fannst það tómleg og autt,

kofinn svo lítill og ljótur

og lífið svo hamingjusnautt.

Og svo söng...............

Og við þetta mátti ekki sitja,

hann hugsaði alltaf um það.

Og loksins fór hann í bæinn

og ungu stúlkunnar bað.

Og svo syngja þau:

Við erum bæði fjallabúar

og okkur finnst það nú nóg.

Glömrum bæði' á okkar gítar

og lifum lífinu' í ró.

                 Höf. ókunnur

Söngur Dimmalimm

Sjáðu, sjáðu, svanur.

skógurinn er að skemmta sér.

Sko, hann bangsi dansa fer.

Svanur á báru.

Veröldin blíð.

Í suðri gala gaukar,

grösin spretta og laukar.

Sæl er sumartíð.

Syngdu, syngdu svanur.

Álfar hoppa, einn, tveir, þrír,

öll nú kætast skógardýr.

Svanur á báru.

Veröldin blíð..............

Hjúfra, hjúfra svanur,

í hálsakoti hjúfra þig.

Ég held þú megir kyssa mig.

Svanur á báru.

               Atli Már Árnason

Söngur ferðamannsins

Það er eitthvað sem sífellt mig seiðir,

burt úr solli og daglegri þröng,

upp til fjalla á lynggrónar leiðir,

þar sem lóan á bú við skógargöng.

Oft mig dreymir, í dimmunni heima,

um hinn dýrðlega öræfasal.

En er birtir um bláfjalla geima

klýf ég brattann með gönguprik og mal.

Og með sólskin á vörum og vanga

mun ég vitja' ykkar, snækrýndu fjöll,

feta syngjandi leiðina langa,

verða lúinn og finna grænan völl

þar sem frjálst er í kyrrðinni' að hvíla,

þar sem kvöldroðinn glitrandi slær

yfir tindum sem tröllauknir skýla
grænni tó þar sem fjallasmárinn grær.

Það er hingað sem hugur minn leitar.

Þegar hávaði bæjarins dvín

finn ég Ísland að heitar og heitar

þráir hjarta mitt kyrrð við fjöllin þín.

Því hvað er gull móti glitrandi fossi,

hvað er glaumur hjá öræfanótt,

þegar sunna með kvöldroðakossi

daginn kveður um sinn og allt er hljótt


                            Ólafur B. Guðmundsson

Traustur vinur

Enginn veit fyrr en reynir á

hvort vini áttu þá.

Fyrirheit gleymast þá furðufljótt

þegar fellur á niðdimm nótt.

Já sagt er að, þegar af könnunni ölið er

fljótt þá vinurinn fer.

Því segi ég það, ef þú átt vin í raun

fyrir þína hönd guði sé laun.

Því stundum verður mönnum á

styrka hönd þeir þurfa þá

þegar lífið, allt í einu sýnist einskisvert.

Gott er að geta talað við

einhvern sem að skilur þig.

Traustur vinur getur gert kraftaverk.

Mér varð á, og þungan dóm ég hlaut

ég villtist af réttri braut.

Því segi ég það, ef þú átt vin í raun.

Fyrir þína hönd Guði sé laun.

Því stundum verður mönnum á

styrka hönd þeir þurfa þá

þegar lífið, allt í einu sýnist einskisvert.

Gott er að geta talað við

einhvern sem að skilur þig.

Traustur vinur getur gert kraftaverk.

                        Jóhann G. Jóhannsson



Tryggðapantarnir

Komdu og skoðaðu' í kistuna mína,
í kössum og handröðum á ég þar nóg,
sem mér hafa gefið í minningu sína,
meyjarnar allar, sem brugðust mér þó,
í handröðum þessum ég hitt og þetta á,
sem heldur en ekki er fróðlegt að sjá.

Rósaklút þennan hún Guðrún mín gaf mér,
það gekk allt í spaugi í rökkrinu þá.
Seinna dró gleðina' og gamanið af mér.
Ég grét eins og krakki, þá hana ég sá
vefja' að sér beykirinn, þörf var mér þá
að þurrka' af mér skælurnar klútgreyinu á

Hildur mín gaf mér nú hringinn þann arna
er hringar sig líkt eins og ormur að sjá.
Hann er sem eilífðin, horfðu´á að tarna!
En hvað löng varð eilífðin? Mánuði þrjá!
Sitthvað ég líkt með þeim síðar meir fann,
sú kunni að snúa sér rétt eins og hann.

Þarna hef ég undur af öðru eins maður!
Önnum og Gunnum og Kristínum frá.
Það er til vonar ég væri' ekki glaður.
En ég verð aldrei hnugginn og það muntu sjá
að enn hafa stúlkurnar mætur á mér,
mun ég þó fyrst um sinn trúa þeim verr.

             þýðing Páls Ólafssonar á ljóði Erik Bögh

Tveir kettir

Tveir kettir sátu upp á skáp

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

Og eftir mikið gón og gláp

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

þá sagði annar „kæri minn,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

við skulum skoða gólfdúkinn“,

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

Og litlu síðar sagði hinn:

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

„Komdu aftur upp á ísskápinn“.

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

En í því glas eitt valt um koll,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

og gerði á gólfið mjólkurpoll,

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

Þá sagði fyrri kötturinn:

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

„Æ, heyrðu kæri vinur minn,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

við skulum hoppa niður’ á gólf,

kritte – vitte – vitt – bom – bom,

og lepja mjólk til klukkan tólf “,

kritte – vitte – vitt – bom – bom.

                       Hildigunnur Halldórsdóttir

Týnda kynslóðin

Pabbi minn kallakókið sýpur

hann er með eyrnalokk og strýpur

og er að fara á ball,

hann er að fara á ball.

Mamma beyglar alltaf munninn

þegar hún maskarar augun

og er að fara á ball,

hún er að fara á ball.

Blandaðu mér í glas segir hún

út um neðra munnvikið.

Ekki mikið kók, ekki mikinn ís,

réttu mér kveikjarann.

Barnapían er með blásið hár

og pabbi yngist upp um

átján ár á nóinu.

Drífðu þig nú svo við missum

ekki af Gunnari og sjóinu.

Pabbi minn setur Stóns á fóninn

fæst ekki um gömlu partýtjónin,

hann er að fara á ball,

hann er að fara á ball.

Nú skal honkí tonkið spilað

þó svo að mónóið sé bilað,

hann er að fara á ball,

hann er að fara á ball.

Manstu eftir Jan og Kjell,

segir hann eftir gítarsólóið.

Manstu eftir John,

manstu eftir Paul,

réttu mér albúmið.

Þá var pabbi sko með heví hár

en síðan hafa liðið

hundrað ár á nóinu.

Drífðu þig nú svo við

missum ekki af matnum og sjóinu

Það er alltaf sama stressið

sú gamla er enn að víkka dressið

og er að fara á ball,

hún er að fara á ball.

Blandaðu mér í glas ...........

Mamma beyglar alltaf munninn

Þegar hún maskarar augun

og er að fara á ball

hún er að fara á ball.



                   Bjartmar Guðlaugsson

Undir bláhimni

Undir bláhimni blíðsumars nætur

barstu' í arma mér rósfagra mey.

Þar sem döggin í grasinu grætur,

gárast tjörnin í suðrænum þey.

Ég var snortinn af yndisleik þínum,

ástarþráin er vonunum felld.

Þú ert ljósblik á lífshimni mínum,

þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.

Ég vil dansa við þig meðan dunar

þetta draumblíða lag sem ég ann.

Meðan fjörið í æðunum funar,

og af fögnuði hjartans sem brann.

Og svo dönsum við dátt, þá er gaman

meðan dagur í austrinu rís.

Og svo leiðumst við syngjandi saman

út í sumarsins paradís.

                               Magnús K. Gíslason

Undurfagra ævintýr

Undurfagra ævintýr,
ágústnóttin hljóð
um þig syngur æskan hýr
öll sín bestu ljóð.

Ljósin kvikna, brennur bál,
bjarma slær á grund.
Enn þá fagnar sér hver sál
sælum endurfund.

Glitrandi vín og víf
veita mér stundarfrið;
hlægjandi ljúfa líf,
ljáðu mér ennþá bið.
Undurfagra ævintýr,
ágústnóttin hljóð
um þig ljómar ljúf og hýr
lífsins töfraglóð.

                     Árni úr Eyjum.

Upp á fjall

Upp, upp, upp á fjall,

upp á fjallsins brún.

Niður, niður, niður, niður

alveg niður’ á tún.

Hátt uppi’ í tré

í Hallormstaðaskóg

ég heyrði fagran fuglasöng,

dúddelí-dúddelí-dei. Hei.

                   Höf. ókunnur

Uppi á brú

Uppi’ á brú, ég og þú,

allir dansa, allir dansa.

Uppi’ á brú, ég og þú,

allir dansa hopp og snú.

Herrann djúpt sig hneigir,

hnén þá daman beygir.

Uppi’ á brú, ég og þú

allir dansa, allir dansa.

Uppi’ á brú, ég og þú,

allir dansa hopp og snú.

           Friðrik Guðni Þórleifsson

Uppi á grænum grænum

Uppi’ á grænum, grænum, himinháum hól

sá ég hérahjónin ganga.

Hann með trommu, bom, bom, bombo-rombom-bom,

hún með fiðlu sér við vanga.

Þá læddist að þeim ljótur byssukarl

sem miðaði í hvelli,

en hann hitt bara trommuna sem small

og þau hlupu’ og héldu velli.

                             Þýð. Hrefna Tynes

Úti er alltaf að snjóa

Úti er alltaf að snjóa,
því komið er að jólunum,
og kólna fer í Pólunum.
En sussum og sussum og róa,
ekki gráta elskan mín,
þó þig vanti vítamín.
Ávexti eigum við nóga, -
handa litlu krökkunum,
sem kúra sig í brökkunum.
Þú færð í magann þinn mjóa
melónur og vínber fín.
Þótt kinnin þín litla sé kannski soldið
köld og blá,
áttu samt vini sem aldrei bregðast:
Af ávöxtunum skuluð þér nú þekkja þá.
Sussum og sussum og róa, -
ekki gráta elskan mín,
þó þig vanti vítamín.
Þú færð í magann þinn mjóa
melónur og vínber fín.

                      Jónas Árnason

Úti um mela og móa

Úti' um mela og móa

syngur mjúkrödduð lóa

og frá sporléttum spóa

heyrist sprellfjörugt lag.

A-a-a-holdríó-holdría-holdríó-gú-gú

holdríó-holdría-holdríó-gú-gú

holdríó-holdría-holdríó-gú-gú

holdríó-holdría-hó.

Úti’ um strendur og stalla

hlakkar stór veiðibjalla.

Heyrið ómana alla

yfir flóa og fjörð.

Holdría...........gú-gú,gú-gú

Hérna’ er krían á kreiki,

þarna’ er krumminn á reiki.

Börnin léttstíg í leiki

fara líka í dag.

Holdría.........gú-gú, gú-gú, gú-gú

Hljóma lögin við látum;

hæfir lífsglöðum skátum

rómi kveða með kátum

hérna kringum vorn eld

Holdría.......gú-gú, gú-gú, gú-gú, gú-gú.

                       Ragnar Jóhannesson

Útlaginn

Upp undir Eiríksjökli

á ég í helli skjól.

Mundi þar mörgum kólna,

mosa er þakið ból.

Útlagi einn í leyni

alltaf má gæta sín,

bjargast sem best í felum,

breiða’ yfir sporin mín.

Ungur ég fór til fjalla,

flúði úr sárri nauð.

Úr hreppstjórans búi hafði

ég hungraður stolið sauð.

En hann átti hýra dóttur

sem horfði ég tíðum á.

Nú fæ ég aldrei aftur

ástina mína’ að sjá.

Stundum mig dreymir drauma,

dapurt er líf mitt þá.

Aldrei mun lítill lófi

leggjast á þreytta brá.

Ef til vill einhvern tíma

áttu hér sporin þín;

grafðu í grænni lautu

gulnuðu beinin mín.

              Jón Sigurðsson

Vakna Dísa

Vakna Dísa, vakna nú,

veltu þér úr fleti.

Vakna segi’ ég vakna þú,

vond er þessi leti.

Björt í suðri sólin skín,

sveifla piltar ljáum.

Hátt og ótt í eggjum hvín

er þeir granda stráum.

Tjú, tjú, tjú.................

Dísa þetta draumaslór

dámar mér nú ekki,

ljáin orðin allt of stór,

ætti’ að nást í flekki.

Þegar slíkur þurrkur er

þyrfti fólk að vaka.

Fram úr stelpa, flýttu þér,

farðu strax að raka.

Raka, raka, raka..........

Að biðja sem mér bæri

Að biðja sem mér bæri

mig brestur stórum á

Minn herra Kristur kæri

æ, kenn mér íþrótt þá.

Gef yndi mitt og iðja

það alla daga sé

með bljúgum hug að biðja

sem barn við föðurkné.

Ég er á leiðinni

Á morgun er kominn nýr dagur
og sporin sem ég steig í nótt
firnast fljótt, á þessum stað
gleymir þú mér eða hvað.

Skipið skríður frá landi
með skellum við skundum á braut
augun skær, um höfin breið
mér fylgja alla leið.

Ég er á leiðinni, alltaf á leiðinni
til þess að segja þér hve heitt ég elska þig.
En orðin koma seint, og þó ég hafi reynt,
mér gengur nógu illa að skilja sjálfan mig.

Á sjónum, enn ég lafi
oft ég heilann brýt um það.
Hvort örlögin, mér hafi
ætlað einmitt þennan stað.

Þú veist að ég uni ekki í landi
en verklaginn er ég á sjó.
svo þú sérð, að ég verð,
að fara þessa ferð.

Ég er á leiðinni, alltaf á leiðinni
til þess að segja þér hve heitt ég elska þig.
En orðin koma seint, og þó ég hafi reynt,
mér gengur nógu illa að skilja sjálfan mig.

Angelía

Hví ertu svona döpur kæra vina mín?
Hvers vegna er horfin æskugleði þín?
Er það einhver hulin harmur?
Hví er votur augnahvarmur?
Komdu hérna kæra, hér er minn armur.

Get ég nokkuð huggað þína hrelldu sál?
Hjartans vina segðu mér þitt leyndamál.
Ég sé það eru votar varir þínar.
Ó, viltu ekki leggja þær við mínar.

Angelía, ég á sorg sem enginn veit.
Undrar þig þótt renni tár um kinnar heit?
Ég mun hana engum segja,
þótt ég ætti nú strax að deyja,
á undan þér mín elskulega meyja.

Ég hef eignast vonir, ég hef eignast þrá.
Ég hef eignast það sem ég segi engum frá.
Allt er horfið frá mér gleymt og glatað.
Nú get ég ekki lengur veginn ratað.

Anna litla

Anna litla, létt á fæti
-Eins og gengur, eins og gengur-
Anna litla, létt á fæti
lagði af stað í berjamó.

Fjórir ungir, sætir sveinar,
-Eins og gengur, eins og gengur-
Fjórir ungir, sætir sveinar,
sátu þar á grænni tó.

Einn af þeim var ósköp feiminn.
-Eins og gengur, eins og gengur-
Einn af þeim var ósköp feiminn.
Önnu litlu kyssti þó.

Annar, talsvert áræðnari
-Eins og gengur, eins og gengur-
Annar, talsvert áræðnari
af Önnu skýlu og svuntu dró.

Sá þriðji enn meiri hugdirfð hafði
-Eins og gengur, eins og gengur-
Sá þriðji enn meiri hugdirfð hafði
um hana í mjúkri lautu bjó.

Eitthvað fékk sá fjórði að gera
-Eins og gengur, eins og gengur-
Eitthvað fékk sá fjórði að gera
nú finnst mér vera komið nóg.

Því hvað hann gerði ef vissir, væna
-Eins og gengur, eins og gengur-
Því hvað hann gerði ef vissir, væna
þú vildir strax í berjamó.

                      Sigurður Þórarinsson

Arabadrengurinn

Það var í næturlestinni í Kairó
sem ég hitti Arabadreng
sem síðan aldrei úr huga mér hverfur
ég elska hann.

Hann sagði sögur af úlfalda sínum
og söng um vatnið úr vinjum og ám.
Hann brá upp mundum með töfrandi línum,
ég elska hann.

Það var vor og sól,
fuglar sungu í kór
er ég hitti hann,
við fórum niður að Níl,
við þurftum engan bíl,
aðeins úlfalda.

Hann fór og sýndi mér píramída
og til gjafa Shahara sand
og augun lýstu í steinana hvíta
ég elska hann.

Á Nílarbökkum við gengum og sungum
um lífsins gleði, fegurð og ást
ég fylltist ennþá framandi tungu
ég elska hann.

Það var vor og sól.......

Hann kvaddi mig með tárvotum augum,
á lestarstöðinni daginn þann,
er ástin brann svo heitt í mínum taugum
ég vissi að sæi aldrei aftur hann.

Mig dreymir oft um drenginn minn fríða
og þá er lífið ljúft í nálægð hans
hann hefur stækkað því árin þau líða
ég elska hann.

Hér upp á Íslandi græt ég í leynum
og leita að merkjum sem minna á hann
ég sé hans andlit í stokkum og steinum
ég elska hann.

Það var vor og sól........

Bella símamær

Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
er ekki alveg fædd í gær.
Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
hún kann á flestum hlutum skil,
og kallar; viðtalsbil.

Í ástarmálum gildir aðeins forgangshrað,
ég ætti best að vita það.
Í fjöri jafnt sem fegurð allar út hún slær,
hún Bella, Bella, Bella símamær.

Halló, halló, já hvað heitið þér?
Hvað viljið þér mér? Í bíó, ónei

ég þekki yður ei.
Halló, halló, nei ert þetta þú?
ég þekki þig nú,
þá semjum við frið,
þar slóstu mér við!
Og augun hennar eru bæði blá og djúp og skær,
hún brosir dátt og hlær.

Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
er ekki alveg fædd í gær.
Hún Bella, Bella, Bella, Bella símamær,
hún kann á flestum hlutum skil,
og kallar; viðtalsbil.

Í ástarmálum gildir aðeins forgangshrað,
ég ætti best að vita það.
Í fjöri jafnt sem fegurð allar út hún slær,
hún Bella, Bella, Bella Bella

Bella, Bella, Bella, Bella

Bella, Bella, Bella símamær.

                         Loftur Guðmundsson

Vinarkveðja

Besti vinur bak við fjöllin háu,

blærinn flytur mín kveðjuorð til þín,

hvíslar í eyru ljúfu ljóði smáu,

löng er biðin uns kemur þú til mín.

Manstu ekki sumarkvöldin sælu,

við sátum tvo ein við dalsins tæru lind

og hlýddum saman hljóð á hörpu minnar óð

og ortum fögur ástarljóð.

Nú ég vaki um nætur og vænti þín.

Það vorar allt grætur þig ástin mín.

Ég heyri vorfugla kvaka komdu vinur til baka,

þá við vökum og syngjum meðan vornóttin dvín.

                                                Theódór Einarsson

Bíddu pabbi

Í hinsta sinn að heiman lágu spor mín,
því ég hamingjuna fann ei lengur þar,
og hratt ég gekk í fyrstu uns ég heyrði fótartak,
og háum rómi kallað til mín var.

Kallað: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt.
Bíddu pabbi, bíddu mín"

Ég staðar nam og starði á dóttur mína
er þar stautaði til mín svo hýr á brá,
og mig skorti kjark að segja henni að bíllinn biði mín
að bera mig um langveg henni frá.

Hún sagði: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt
Bíddu pabbi, bíddu mín"

Ráðvilltur ég stóð um stund og þagði,
en af stað svo lagði aftur heim á leið.
Ég vissi að litla dóttir mín, hún myndi hjálpa mér
að mæta vanda þeim sem heima beið.

Hún sagði: "Bíddu pabbi, bíddu mín
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt
Bíddu pabbi, bíddu mín"

                          Iðunn Steinsdóttir

Bláu augun þín

Bláu augun þín blika djúp og skær,
lýsa leiðina mína líkt og stjörnur tvær.
Þó að liggi leið mín um langan veg
aldrei augnanna þinna eldi gleymi ég.

Þau minna' á fjallavötnin fagurblá,
fegurð þá einn ég á.
Bláu augun þín blika djúp og skær,
lýsa leiðina mína líkt og stjörnur tvær.

                                        Ólafur Gaukur

Borðsálmur

Það er svo margt, ef að er gáð,
sem um er þörf að ræða.
Ég held það væri heillaráð
að hætta nú að snæða.
Heyrið þið snáða!
Hvað er nú til ráða?
Það mun best að bíða og hlýða.

Á einum stað býr þrifin þjóð
með þvegið hár og skjanna.
Við húsbændurna holl og góð
sem hundrað dæmi sanna.
Hvað er að tarna?
Hvað sagðirðu þarna?
Mættum við fá meira að heyra!

Mér hefur verið sagt í svip,
að hún sig taki að yggla
og ætli nú að eignast skip,
þótt enginn kunni að sigla.
Við litlu má gera.
Látum svona vera.
Þeir ýtast þá með árum á bárum.

Nú eru líka níu menn,
sem nóttina' eiga að stytta,
þó varla nokkur viti enn,
hve vænlegt ráð þeir hitta.
Segðu' ekki lengur!
Seinna veit hvað gengur.
Mættum við fá meira að heyra!

Á einum stað býr einnig fólk
sem alltaf vantar brýni.
Það lifir þar á mysu og mjólk,
en mest á brennivíni.
Æ, hvaða skrambi!
Ætli' þeir standi' á þambi?
Mættum við fá meira að heyra!

Þar hefur verið sofið sætt
en sungið nokkru miður
og ullin fremur illa tætt,
en allra bezta fiður.
Ætli' það sé undur,
þótt á þá renni blundur!
Mættum við fá meira að heyra!

Þar eru blessuð börnin frönsk
með borðalagða húfu.
Og yfirvöldin, illa dönsk,
á annarri hverri þúfu.
Hættu nú, herra!
Hér mun koma verra,
sem þér er betra' að þegja um
en segja um.

                          Jónas Hallgrímsson

Brestir og brak

Slæmar eru nefndirnar, þungt er þeirra hlass.
Samt við munum skjóta þeim, rebba fyrir rass.
Því við getum jólahaldi frestað fram í mars,
bara ef oss svo býður við að horfa...

Mér er sem ég heyri bresti og brak,
undan þeim kyngikrafti.
Er þú þar niðri á þingi tekur þeim tak,
þínum með þrumukjafti.

Já, dreifbýlingaflokkinn brýt ég á bak,
eins og fúaflak!
Já, gott ef ég ekki,
kofann og sprengi hið spanskgræna forna þak!

Já, mikið mun það gleðja Ægi minn Ó.
- létta' honum dimma daga -
er litlu börnin kaupa kí-lí-lí-ló,
af ávöxtum í sinn maga.
Já, kát svo mun ég syngja hæ-æ-æ-hó,
(og) líka ding-ding-dó,
þá allt verður uppselt,
þó mér finnist nú sjaldan að selst hafi alveg nóg!

                                         Jónas Árnason

Einhversstaðar einhverntíma aftur

Einhversstaðar einhverntíma aftur
liggur leið þín um veginn til mín
og þú segir: „Ég saknaði þín,
ég saknaði þín“.

Kyrrlátt kvöldið hvíslar ástarorðum
út í buskann, hver heyrir þau nú.
Út úr lífi mínu labbaðir þú,
labbaðir þú.

En ég nenni ekki að hanga hér
þótt hugur dvelji oft hjá þér.
Lífið bíður líka' eftir mér.
Það er alveg nóg af sorg og sút,
svo ég ætla eitthvað út
að finna einhvern félagsskap,
því hik þú veist er sama og tap.

Nú er bráðum tími til að þegja,
því að ósagt nú á ég svo fátt.
En ég sendi þér kveðju í sátt,
kveðju í sátt.

En ég nenni ekki að hanga hér
þótt hugur dvelji oft hjá þér.
Lífið bíður líka' eftir mér.
Það er alveg nóg af sorg og sút,
svo ég ætla eitthvað út
að finna einhvern félagsskap,
því hik þú veist er sama og tap.

Einhversstaðar einhverntíma aftur
liggur leið þín um veginn til mín
og þú segir: Ég saknaði þín,
ég saknaði þín.

           Magnús Eiríksson

Eitt lag enn

Hann: Með þér - verð ég, eins og vera ber,
alveg trylltur, kemst í takt við þig, þú tælir mig.

Hún: Ég fer eftir því sem augað sér.
Þegar hugur girnist heimta ég, verð hættuleg.

Bæði: Eitt lag enn,
ekta sveiflu og hér þreytist enginn,
þú skalt dansa, það sem eftir er
Einn takt til! Tónar leika sér að
því sem heillar mig
og hæfir beint í hjartastað.

Hann: Hjá mér engin spurning um það er,
þegar mætumst við á miðri leið, ég magna seið
Hún: Það er ofsa fjör sem fylgir þér
Svo ég einhvern veginn umturnast, fæ æðiskast

Eitt lag enn,
ekta sveiflu og hér þreytist enginn,
þú skalt dansa, það sem eftir er.
Einn takt til! Tónar leika sér að
því sem heillar mig
og hæfir, beint í hjartastað

Hún: Ég er frjáls í faðmi þér.
Hann: Við förum hvert sem er
Bæði: Látum töfra lífsins taka' af okkur völd

Eitt lag enn,
ekta sveiflu og hér þreytist enginn,
þú skalt dansa, það sem eftir er.
Einn takt til! Taflið snýst um það eitt
að við höldum áfram hraðar, hikum aldrei neitt

Að við höldum áfram, hraðar nú.
Hikum aldrei, ég og þú, - við neitt

                  Aðalsteinn Ásberg Sigurðsson

Enginn þarf að óttast síður

Enginn þarf að óttast síður
en Guðs barna skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi,
ekki stjarna' á himinvegi.

Sjálfur Guð á Síonsfjöllum
sól og skjöldur reynist öllum
barnaskara' í böli' og hörmum,
ber hann þau á föðurörmum.

Engin neyð og engin gifta
úr hans faðmi má oss svipta;
vinur er hann vina bestur,
veit um allt, er hjartað brestur.

Hann vor telur höfuðhárin,
heitu þerrar sorgartárin;
hann oss verndar, fatar, fæðir
frið og líf í sálum glæðir.

Syng því dátt með sigurhljómi
Síons hjörð og einum rómi.
Hræðast þarftu' ei, fjendur falla
fyrir Drottins orði snjalla.

Svo er endar ógn og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin,
oss þá kallar heim til hallar
himna Guð, er lúður gjallar.

                      Friðrik Friðriksson

Fyrst ég annars hjarta hræri

Fyrst ég annars hjarta hræri
helst ég þá mér lifa kýs
sem ég annar Adam væri
austur í Paradís.
Þar mun steiktar gæsir gott að fá,
guðveig drekka, sofa væran, baða rósum á,
klappa þeirri sem ég kærsta á,
kvæði syngja, dansa polka, hoppa til og frá.
Við mitt glas er vænst að sofna,
vakna hjá þér, fagra mær.
Þegar fjörið fer að dofna,
færist kyrrðin nær.

                     Sigurður Þórarinsson

Gleðibankinn

Tíminn líður hratt á gervihnatta öld,
hraðar sérhvern dag, hraðar sérhvert kvöld.
Ertu stundum hugsandi' yfir öllum gulu miðunum,
þú tekur kannski' of mikið út úr Gleðibankanum

Hertu upp huga þinn, hnýttu allt í hnút,
leggur ekkert inn, tekur bara út.
Syndir þínar sem þú aldrei drýgðir sitja í þankanum
óútleystur tékki í Gleðibankanum.

Þú skalt syngja lítið lag
um lífsgleðina sjálfa í brjósti þér
og láttu heyra að þú eigir lítið gleðihús.
Kósí, lítið lag, sem gæti gripið mig og hvern sem er.
Þú leggur ekki inn í Gleðibankann tóman blús

                         Magnús Eiríksson

Gling gló

Gling gló, klukkan sló,
máninn ofar skýjum hló,
lýsti upp gamla götuslóð,
þar glaðleg Lína stóð.

Gling gló, klukkan sló,
máninn ofar skýjum hló,
Leitar-Lási var á leið
til Línu hans er beið.

Unnendum er máninn kær,
um þau töfraljóma slær.
Lási á biðilsbuxum var,
brátt frá Línu fær hann svar.

Gling gló, klukkan sló,
máninn ofar skýjum hló.
Lási varð svo hýr á brá,
því Lína sagði „Já“.

            Kristín Engilbertsdóttir

Hafmeyjan

Það var föstudagsmorgunn, við settum upp segl
og sigldum skammt undan strönd
þegar skipstjórinn hafmey í sjónauka sá
með spegil og gullkamb í hönd.

Og hafaldan rís há
þegar herðir stormi á.
Fyrir sjómenn í reiða
er löngum fátt um skjól,
þegar landkrabbar skríða í ból, í ból, í ból.
Þegar landkrabbar niðu´rí skríða´ í ból.

Til orða tók skipstjóri okkar góða skips
og ekki var honum rótt:
Þessi sporðfætta mær hún boðar okkur böl,
Til botns við sökkvum í nótt."

Og hafaldan rís há...

Til orða tók stýrimaður okkar góða skips
fjarska orðprúður maður það var,
hann sagði: ,,Í Brooklyn hún bíður konan mín
helst til brátt fjölgar ekkjunum þar."

Og hafaldan rís há...

Til orða tók messi okkar góða skips
mjög svo óragur piltur það var:
„Kærustu ég á í Salem út við sjó
og sárt mun hún gráta mig þar.“

Og hafaldan rís há...

Til orða tók kokkur okkar góða skips
næstum elliær fauskur það var:
„Með pottum og pönnum ég lifað hef mitt líf
og langar á hafsbotn ekki par.“

Og hafaldan rís há...

Þrisvar í hring það hverfðist okkar skip,
þrisvar í hring okkar far.
Þrisvar í hring það hverfðist okkar skip,
svo hvarf það í regindjúpan mar.

Og hafaldan rís há...

Hífum í bræður

Já, líf okkar sjómanna sæluríkt er.
Híf í, allir sem einn.
Það bætir hvern mann, eins og best sést á mér.
Hífum í, bræður allir sem einn.

Í æsku ég hafinu hönd mína gaf,
Híf í, allir sem einn.
er bölvaður hákarlinn beit hana af.
Hífum í, bræður allir sem einn.

Í Kína þeir brutu mitt konunganef,
Híf í, allir sem einn.
og nú er það allt annað nef, sem ég hef.
Hífum í, bræður allir sem einn.

Ég kvarta samt ekki, þó kaupið sé lágt,
Híf í, allir sem einn.
því sól skín í heiði og hafið er blátt.
Hífum í, bræður allir sem einn.

                                  Jónas Árnason

Horfðu á björtu hliðarnar

Lát huggast litla barnið mitt,
sjá, veröldin er ekki ill
og eftir þennan dag
þá kemur dagur ef til vill.

Ef þú vilt barn mitt læra
horfðu þá á fréttirnar,
á þrengingar og sprengingar
og björtu hliðarnar.

Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn hann gæti verið verri.
Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn á ennþá menn eins og Sverri,
sem allt lýsa upp.

Þú átt að elska mannkynið
og meta gáfur þess,
því mannkynið það elskar frið
og hatar Rudolf Hess.

Lokaðu nú augunum
og líttu glaður á
þá ljósu punkta í myrkrinu,
sem öllum tekst að sjá.

Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn hann gæti verið verri.
Horfðu á björtu hliðarnar,
heimurinn á ennþá menn eins og Sverri,
sem allt lýsa upp.

Horfðu á björtu hliðarnar,
hungursneyð er fjarri Íslandsströndum.
Horfðu á björtu hliðarnar,
heimsstyrjaldir verða í öðrum löndum,
svo vertu nú sæll.

                                Sverrir Stormsker

Hríseyjar - Marta

Hún Hríseyjar-Marta
með hárið sitt svarta
var fræg fyrir kátínu, forðum á síld.
Og það hressti okkur alla
að heyra' hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Hún Hríseyjar-Marta,
aldrei heyrðist hún kvarta
þó hún fengi ekki hænublund nótt eftir nótt.
Og það hressti okkur alla
að heyra hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Hún Hríseyjar-Marta
með hárið sitt svarta
hún veiktist af hósta eitt haustið og dó.
Og það hryggði okkur alla
er hún hætti að kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Hún Hríseyjar-Marta
með hárið sitt svarta
hún gat ekki legið í gröfinni kjur.
Og það hressti okkur alla
að heyra' hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

Þó að síldin sé flúin
og öll söltun sé búin
stendur Marta á planinu, nótt eftir nótt.
Og það hressir enn alla
að heyra' hana kalla:
„Hæ tunnu! hæ tunnu! Hæ salt, meira salt!“

                                                   Jónas Árnason

Hvað skal með sjómann

Hvað skal með sjómann sem er á því,
hvað skal með sjómann sem er á því,
hvað skal með sjómann sem er á því
eldsnemma að morgni?

Kjöldraga óþokkann einu sinni,
kjöldraga óþokkann einu sinni,
kjöldraga óþokkann einu sinni
eldsnemma að morgni.

Húrra, hann opnar augun,
húrra hann opnar augun,
húrra hann opnar augun
eldsnemma að morgni.

Leggj´ann á ís svo af honum renni,
leggj´ann á ís svo af honum renni,
leggj´ann á ís svo af honum renni
eldsnemma að morgni.

Húrra hann opnar augun,
húrra hann opnar augun,
húrra hann opnar augun
eldsnemma að morgni.

               Sigurður Þórarinsson

Hvítu mávar

Handan við hafdjúpin bláu.
Hugur minn dvelur hjá þér.
Ég vil að þú komir og kyssir.
Kvíðan úr hjarta mér.

Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að hann sé það allt sem mér í brjósti ann.

Þótt þú færir burt ég hugsa enn sem áður,
um okkar liðnu tíð er ég þig fann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.

Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að hann sé það allt sem mér í brjósti ann.

Þótt þú færir burt ég hugsa enn sem áður,
um okkar liðnu tíð er ég þig fann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.

                                  Björn Bragi

Hægt og hljótt

Kvöldið hefur flogið alltof fljótt,
fyrir utan gluggann komin nótt.
Kertin eru' að brenna upp,
glösin orðin miklu meira' en tóm.

Augnalokin eru eins og blý,
en enginn þykist skilja neitt í því
að tíminn pípuhatt sinn tók
er píanistinn sló sinn lokahljóm.

Við hverfum hægt og hljótt, út í hlýja nóttina
Hægt og hljótt, göngum við heim götuna
Einu sinni, einu sinni enn.

Eftir standa stólar, bekkir, borð,
brotin glös, sögð og ósögð orð.
Þögnin fær nú loks sinn frið.
Fuglar yrka nýjum degi ljóð.

Við hverfum hægt og hljótt, út í hlýja nóttina,
hægt og hljótt, göngum við heim götuna.

Hægt og hljótt, göngum við heim götuna,
hægt og hljótt, í gegnum hlýja nóttina
einu sinni... einu sinni enn

                           Valgeir Guðjónsson

Í dansi með þér

Djarfur rúmbudansinn dunar nú,
dönsum því ég og þú.
Tifum létt um gólfið til og frá,
töfrar brá, logar þrá.

Er það draumur eða ert þú hér
enn í kvöld heil með mér?
Armar þínir vekja ástarbál
unaðsmál, efld mín sál.

Dönsum saman uns dagurinn rís,
þótt nú dyljist sýn minnist ég þín
og þín hönd leiðir hönd mína heim
út í hamingjugeim.

Við þinn fagra ljúfa augnaeld
uni ég þetta kveld.
Drjúpir dögg á mjúka moldu skjótt,
milt og hljótt kemur nótt.

                            Þorsteinn Sveinsson

Í kjallaranum

Í kjallaranum, í kjallaranum
honum Kela aldrei reikningslistin brást.
Í kjallaranum, í kjallaranum
en Keli lærði aldrei neitt um koss og meyjarást.

Það sagt hefur verið í sögum
og sungin mörg um það ljóð
hvað ástin er ótrygg og hverful
þó ungmeyjan sé við þig góð.
en allt er það ekkert að marka,
sem á því má glögglega sjá
að piltarnir yrkja oftast um þær
sem aldrei líta á þá.

Í kjallaranum..............

Hann Keli í kjallaranum fæddist
og Keli var mesta efnisbarn
og lærði fljótt meira en allir aðrir.
Hvort úti var sólskin eða hjarn
hann sat alltaf sveittur við að læra
og sást aldrei úti um nótt
þó krakkarnir allir kölluðu' á hann
á koddanum svaf hann svo rótt.

Í kjallaranum...............

En svo þegar hann var átján ára
hann áttaði sig loks á því
að konan er karlmanninum yndi
það kveikti bál honum í.
Þær stungu hann af ein eftir aðra,
sem er kannski dálítil von
því hann kunni minna um koss og ást
en Kötlu og Jón Gerreksson.

Í kjallaranum..........

Svo gafst hann upp á þessu öllu
og orti mörg og döpur ljóð.
Hve ástin gæti verið indæl
ef einhver væri honum góð
en loksins ein, sem var við aldur,
að sér hann Kela þó tók
á endanum lenti í hljónaband.
Nú aldrei lítur hann í bók.

Í kjallaranum........

Því kerlingin er kraftaleg og iðin
hann Keli má nú vinna eins og þræll
og andvaka hann yrkir kvæði
hve áður hann var glaður og sæll.
Og svona það sannaðist á Kela,
sem sagði ég áður frá,
að piltarnir ættu að yrkja um þær
sem aldrei líta á þá.

Í kjallaranum..............

                      Jón Sigurðsson

Jón og ég

Jón og ég - við vorum eins og bræður,
og áttum föður - sem var okkur kær.
Ekki skorti okkur heldur mæður
því ei þær reyndust færri vera en tvær.

Lánið elti Jón, en lét í friði mig.
Lánsami Jón ég öfunda þig.

Við vorum látnir ganga menntaveginn,
Jón varð stúdent 1901.
Mikið varð hann faðir okkar feginn.
En fyrir mér það gekk ekki jafn greitt.

Lánið elti Jón.....

Nonni bróðir lærður var í lögum,
á lokaprófi varð hann númer eitt.
Mér gekk heldur illa í flestum fögum,
ég fékk alltaf núll komma ekki neitt.

Lánið elti Jón.....

Svo kom þar, að ég bað hennar Bistu.
Bista sagði já, og kyssti mig.
Unaðsleg var ást okkar í fyrstu,
uns Jón tók hana bara fyrir sig.

Lánið elti Jón.....

Nonni dó og kúrir nú í kistu,
sem kostaði meira en til átti það svín.
En ég er stjúpi barnanna hennar Bistu,
Því Bista hans Jóns er núna konan mín.

Lánið elti Jón.....

Kántrýbær

Út í ysta sæ, er óskastaður þinn.
Komdu í Kántríbæ, komdu og líttu inn.
Sæll þar sí og æ, sértu hýr á kinn.
Komdu í Kántríbæ, komdu vinur minn.

:/:Já komdu í Kántrýbæ.
Já komdu vinur minn.
Komdu og líttu inn.
Því þú ert velkominn:/:

Þar við yndi æ, eigðu drauminn þinn.
Komdu í Kántríbæ, komdu og líttu inn.
Þar við blíðan blæ, þú ert velkominn.
Komdu í Kántríbæ, komdu og líttu inn.

:/:Já komdu í Kántríbæ.
Já komdu vinur minn.
Komdu og líttu inn.
Því þú ert velkominn:/:

                  Hallbjörn Hjartarson

Klara Klara

Undalegt það ýmsum þótti,
er þú komst í réttirnar,
að þú skyldir alltaf stöðugt
elta mig á röndum þar.

Já það er auðséð, Klara, Klara,
Klara mín þú elskar mig.
Og ég vildi bara, bara,
bara gjarnan eiga þig.

Og í kirkju á mig jafnan
ákaflega glápir þú,
sumir telja að það eigi
ekkert skylt við kristna trú.

Ef ég sting þig af á böllum,
alltaf kannt þú ráð við því;
þú í snatri þýtur til mín,
þegar kemur dömufrí.

Engin leið mér er að sofna,
er ég heyri sönginn þinn
hljóma fagurt fram á nætur
fyrir utan gluggann minn.

Listræn mjög og lagin ertu,
leikur allt í höndum þér.
Þetta sýna sokkaplöggin,
sem þú prjónar handa mér.

Kökur þær, sem frá þér fæ ég,
fjarskalega gómsætar,
hjarta mínu alltaf ylja
einkum heitu kleinurnar.

Brátt mun okkar brúðkaup standa,
brátt mun ég þér sofa hjá.
Eitt er víst að alltaf verður
ákaflega gaman þá.

Hlustaðu á lagið ljúfa

Hlustaðu’ á lagið ljúfa,

lífgað af kærleiksyl,

hrynjandi hörputóna,

harmonikkunar spil.

Ómar í dansins öldum

einmana söngur minn,

hvísla ég komdu til mín,

komdu því ég er þín.

Og þegar allt er orðið kyrrt og hljótt

við eigum niðadimma nótt.

Vefjum hvort annað örmum,

elskumst af hjartans lyst.

Gleymdu því aldrei góði

hve gott er að vera kysst.

                                  Höf.ókunnur

Land veit ég langt og mjótt

Land veit ég langt og mjótt,
lifir þar kynleg drótt,
er nefnist Ítalir,
eru þeir kvensamir.
Ásfangnir einskis svíf-
ast þeir og beita hníf.
Þannig er ástin ó,
á Ítalíanó.

Tveir ef að svanna sjá,
sem báðum líst vel á,
óðar hefst æsingur
upp dregnar pístólur.
Lét margur lassarón
líf fyrir stelpuflón.
Þannig er ástin ó,
á Ítalíanó.

Ástfangin hönd í hönd
hímandi á sjávarströnd,
mæna á mánans ljós,
mannkerti og svarteyg drós.

Gutlandi á gítara,
grátklökka slagara,
svipt allri sæluró,
sorgmædd, en hástemmd þó.
Síðan þau sonnettó
syngja í falsettó.
Þannig er ástin ó,
á Ítalíanó.

Fríða litla lipurtá

Fríða litla lipurtá
Ljúf með augun fögur djúp og blá
Að dansa jenka er draumurinn
hún dansar fyrir hann afa sinn.

Annað dansa ekki má,
annað en jenka, ónei það er frá.
Allir klappa hó og hó og hæ
hlegið hátt og dansað dátt
og nú er kátt í bæ

Fríða litla lipurtá
Ljúf með augu fögur djúp og blá
Að dansa jenka er draumurinn
hùn dansar fyrir hann afa sinn.

                               Jenni Jóns

Litli tónlistarmaðurinn

Mamma, ertu vakandi mamma mín?
Mamma, ég vil koma til þín.
Ó mamma, gaman væri að vera stór,
þá vildi' ég stjórna bæði hljómsveit og kór.

Mamma, þú ert elskuleg mamma mín,
mér finnst gott að koma til þín.
En mamma, áðan dreymdi mig draum um þig,
en datt þá fram úr og það truflaði mig.

Þú vars drottning í hárri höll.
Hljómsveitin! álfar, menn og tröll,
lék þér og söng í senn,

hún var svo stórfengleg.

Tröllin, þau börðu á bumburnar.
Blómálfar léku á flauturnar,
fiðlurnar mennskir menn,

á mandólín ég.

Allir mændum við upp til þín
eins og blóm þegar sólin skín,
er þínum faðmi frá,

gjafir flugu um allt.

Flestum gekk vel að grípa sitt.
Glaður náði ég fjótt í mitt,
en stóll er steig ég á,

stóð tæpt svo hann valt.

Mamma, þú ert elskuleg mamma mín,
mér finnst gott að koma til þín.
En mamma, gaman væri að vera stó,.
þá vildi' ég stjórna bæði hljómsveit og kór.

                             Freymóður Jóhannsson

Litlir kassar

Litlir kassar á lækjarbakka,
litlir kassar úr dinga linga ling.
Litlir kassar, litlir kassar,
litlir kassar allir eins.
Einn er rauður, annar gulur,
þriðji fjólublár og fjórði röndóttur.
Allir búnir til úr dinga linga
enda eru þeir allir eins.

Og í húsunum eiga heima
ungir námsmenn sem ganga í háskóla
sem lætur þá inn í litla kassa,
litla kassa alla eins.
Þeir gerast læknar og lögfræðingar
og Landsbankastjórnendur.
Og í þeim öllum er dinga linga,
enda eru þeir allir eins.

Þeir stunda sólböð og sundlaugarnar.
Og sjússa í Naustinu
og eignast allir börn og buru,
og börnin eru skírð og fermd.
Og börnin eru send í sveitina
og síðan beint í Háskólann
sem lætur þau inn í litla kassa,
og út úr þeim koma allir eins.

Og ungu mennirnir allir fara
út í „bissnes“ og stofna heimili.
Og svo er fjölskyldan sett í kassa
„svotla“ kassa alla eins.
Einn er rauður, annar gulur,
þriðji fjólublár, fjórði röndóttur.
Allir búnir til úr dinga linga
enda eru þeir allir eins.

Litlir kassar á lækjarbakka,
litlir kassar úr dinga linga ling.
Litlir kassar, litlir kassar,
litlir kassar allir eins.

Litlir kassar á lækjarbakka
að lokum tæmast og fólk sem í þeim bjó
er að sjálfsögðu sett í kassa
svarta kassa, alla eins.

                                      Þórarinn Guðnason

Þórður Malakoff

Þótt deyi aðrir dánumenn,
loff- Malakoff,
hann Þórður gamli þraukar enn.
Loff Malakoff – mala,
lifir enn hann Malakoff
þótt læknar vilji flensa' í
Malakoff, koff, koff
Þá lifir Malakoff,
þá lifir Malakoff.

Hann drekkur alltaf eins og svín,
og aldrei nema brennivín.

Það segja menn einn sumardag
að Þórður fullur fengi slag.

Hans lát barst út um allan bæ
og læknar sögðu: Hæ, hæ, hæ!

Þeir vildu fá að flá hans lík,
því enginn þeim er unun slík.

Þeir fóru' að brýna busana
og biðu upp á spítala.

En einn af þeim fór út í bæ,
að fá menn til að flytja hræ.

Hann gekk í búð. Að gömlum sið
þar hímdu dónar diskinn við.

Þar laut einn fram á búðarborð
og mælti'af vörum ekki orð.

Að honum læknir gengur greitt
og leggur hönd á bakið breitt.

„Hann Þórður er dauður! Það fór vel.
Við kryfjum hann, þann húðarsel“.

„Ég góða borgun bítala,
ef berðu líkið á spítala.“

En dóninn leit á læknirinn,
og það var þá einmitt hann Þórður minn.

„Ég sjálfur á mitt eigið lík.
Og síst er ég þín senditík.“

Til höggs hann reiddi' og hélt um stút,
en læknir sneyptur labbaði' út.

Af þessu læknir læra má
að kryfja aldrei kvikan ná.

Og brýndu' ei fyrri busann þinn
en lík er komið í líkhús inn.

                              Björn M. Olsen

Minni kvenna

Fósturlandsins freyja,
fagra Vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís!
Blessað sé þitt blíða
bros og gullin tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.

                Matthías Jochumsson

Nína

Núna ertu hjá mér, Nína,
strýkur mér um vangann, Nína.
Ó, haltu' í höndina á mér, Nína
því þú veist að ég mun aldrei aftur,
ég mun aldrei, aldrei aftur,
aldrei aftur eiga stund með þér.

Það er sárt að sakna, einhvers.
Lífið heldur áfram, til hvers?
Ég vil ekki vakna, frá þér
því ég veit að þú munt aldrei aftur,
þú munt aldrei, aldrei aftur
aldrei aftur strjúka vanga minn

Þegar þú í draumum mínum birtist allt er ljúft og gott
og ég vildi' ég gæti sofið heila öld
því að nóttin veitir aðeins skamma stund með þér.

Er ég vakna - Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun - engin strýkur blítt um vanga mér

Dagurinn er eilífð án þín,
kvöldið kalt og tómlegt, án þín.
Er nóttin kemur fer ég til þín.

Þegar þú í draumum mínum birtist allt er ljúft og gott
Og ég vildi ég gæti sofið heila öld
Því að nóttin veitir aðeins skamma stund með þér

Er ég vakna, Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun, engin strýkur blítt um vanga mér

Er ég vakna, ó... Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun, engin strýkur blítt um vanga mér

                                   Eyjólfur Kristjánsson

Nú geng ég með á gleðifund

Nú geng ég með á gleðifund
og gott er nú að vera frjáls
en aldrei sá ég svásra sprund
en svartan flöskuháls.

Er drepur sorg á dyr hjá mér
til dyranna ég glaður fer,
en segi: „Ég í önnum er
og ekkert sinni þér.“

Og svo geng ég þegar aftur inn,
og svo sýp ég glaður sopann minn
tek mér staup, fæ mér einn, fæ mér tvo, fæ mér þrjá,
þeim fjórða sýp ég á.

Ó ó æ æ aumingja ég

Hún Dísa hún er sveitastúlka sælleg rjóð og feit
hún syngur um hann Óla sem á búfé sitt á beit.
Hún dansar allan daginn svo dátt um allan mó
en dettur stöku sinnum og þá hrópar Dísa Ó.

Hún hrópar ó, æ, aumingja ég
og aftur ó, æ, aumingja ég
og ennþá ó, æ, aumingja ég
og aftur ó,ó, æ, æ, aumingja ég.

Hún Dísa hún er sveitastúlka sælleg rjóð og feit
og systir hennar Viggu sem elti gamla geit.
Hún þekkir Kalla kalda sem keyrir mjólkurbíl
hann kyssti'ana undir hlöðuvegg og Dísa sagði Ó.

Hún sagði ó, æ, nei nei og þó
og Kalli ó, æ, þetta' er nú nóg.
Og Dísa ó, æ, nei nei og þó
hún sagði ó, ó, æ, æ, en Kalli hann hló.

Og Kalli hló og hló og hló og hló þar til hann dó
af hlátri fannst þá Dísu heldur en ekki komið nóg.
En hlöðuveggnum undir hún hímir fram á nótt
og sjái' hún koma kavaler hún kallar til hans ótt.

Hún kallar hó, hæ, komdu til mín,
hó, hæ, koss upp á grín.
Hann svarar hó, hæ, hvað þú er fín
og viltu verða fjórða kerlingin mín.

Ólafur liljurós

Ólafur reið með björgum fram,
villir hann, stillir hann
hitti'ann fyrir sér álfarann,
þar rauður logi brann.
Blíðan lagði byrinn undan björgunum,
blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Þar kom út ein álfamær,
sú var ekki kristni kær.

Þar kom út ein önnur,
hélt á silfurkönnu.

Þar kom út hin þriðja,
með gullband um sig miðja.

Þar kom út hin fjórða,
hún tók svo til orða:

„Velkominn Ólafur Liljurós!
Gakk í björg og bú með oss“.

„Ekki vil ég með álfum búa,
heldur vil ég á Krist minn trúa.“

„Bíddu mín um eina stund,
meðan ég geng í grænan lund.“

Hún gekk sig til arkar,
tók upp saxið snarpa.

„Ekki muntu svo héðan fara,
að þú gjörir mér kossinn spara.“

Ólafur laut um söðulboga,
kyssti frú með hálfum huga.

Saxinu hún stakk í síðu,
Ólafi nokkuð svíður.

Ólafur leit sitt hjartablóð
líða niður við hestsins hóf.

Ólafur keyrir hestinn spora
heim til sinnar móðurdyra.

Klappar á dyr með lófa sín:
„Ljúktu upp, kæra móðir mín.“

„Hví ertu fölur og hví ertu fár,
eins og sá með álfum gár?“

„Móðir, ljáðu mér mjúka sæng.
Systir, bittu mér síðuband.“

Ei leið nema stundir þrjár,
Ólafur var sem bleikur nár.

Vendi ég mínu kvæði í kross
sankti María sé með oss.

                         Þjóðkvæði

Ó, pabbi minn

Ó pabbi minn, hve undursamleg ást þín var.
Ó pabbi minn, þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn, svo ástúðlegur eins og þú.
Ó pabbi minn, þú ætíð skildir allt.

Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.

Ó pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó pabbi minn, hve undursamleg ást þín var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.

                                 Þorsteinn Sveinsson

Kvöldljóð

Sofðu litla barnið mitt og láttu vel þig dreyma,

þá líður hugur þinn um undraheima,

þar gerast ýmsir hlutir sem er gaman að

og gætu’ ei hér í heimi átt sér stað.

En þegar höndin svefnsins hnígur á

nýr heimur opnast, fagurt er að sjá.

                             Ólafur Gaukur Þórhallsson

Piparsveinapolki

Ýmsum þykir einlífið svo ömurlegt,
öðrum finnst það besta, sem þeir hafa þekkt.
Ekki hef ég ætlað mér að eignast mey,
alltaf skal ég segja nei.

Indælt er að vera
aleinn hverja nótt,
sorgir sjaldan bera,
sofa vært og rótt.

Það er farsæll friður
að fá að vera einn.
Aldrei ljúga, engri konu trúa,
ævinlega piparsveinn.

Róninn

Undir gömlum árabát er næturstaður manns.
Kassi merktur Tuborg öli er eina mublan hans.
Stundar ekki vinnu bara betlar lítið eitt.
Í bláleitt glas af kogara er hverri krónu eitt.

Fátt eitt skiptir máli og hann fréttir aldrei neitt,
furðulega rólegur samt er hann yfirleitt.
Fólki því sem finnst hann vera róni og flökkudýr
er einnig fjarlægt bölið sem í brennivíni býr.

Hann átti eitt sinn fjölskyldu já bæði bíl og hús,

Bakkus tók það frá honum nú eru þeir tveir dús.
Og fólki er svo sem sama þó að róni spræni í brók,
og stolt hans var það fyrsta sem hann Bakkus gamli tók.

Nú er það svo afstætt hver er aumingi og svín.
Á dómsins æðsta degi drekkur róninn máske vín
við háborðið með Pétri og himnafeðgunum.
Í hlýju þornar hlandið úr rónabuxunum.

Verst af öllu

Verst af öllu er í heimi
einn að búa í Reykjavík,
kúldrast uppi á kvistherbergi
í kulda og hugsa um pólitík,
vanta félagsskap og finnast
fólkið líta niður á þig,
elda sjálfur, vita' að veslings
vömbin er að gefa sig.
Troðfullt allt af tómum flöskum.
táfýlan að drepa þig.

Laumast heim eitt kvöld með konu,
kanna hennar innstu rök.
Æfa fyrir neðan nafla
náttúrunar glímutök.
Losa það sem þarf að losa,
þukla eins og venjan er.
Leikinn við að ljúga og brosa,
látast elska, verða ber.
Sýna allar æfingarnar,
eina kvöldstund gleyma sér.

Vita að þegar vaknar aftur
verður allt jafn tómt sem fyrr.

Konan sér í fötin flýtir,
fer í burtu. Lokast dyr.
Þú ert einn í þínu rusli,
þessi stund er óðar gleymd.
Sólin inn um gluggann gægist,
glottir yfir þinni eymd.
Þessi nótt úr þínum huga
þurrkuð út og mun ei geymd.

Þannig einn af öðrum líður
ógnarlangur dagur hjá.

Glingrað oft við öl um nætur,
einsemd þannig gleyma má.
Þyrfti víst að þvo og hreinsa,
þyrfti margt að gera við,
ekkert þér úr verki verður,
vesöldin á hvora hlið.
Ef þú gætir burt þú færir.
Ferlegt mjög er ástandið.

Verst af öllu er í heimi
einn að búa í Reykjavík,
kúldrast uppi á kvistherbergi
í kulda og hugsa um pólitík.
vanta félagsskap og finnast
fólkið líta niður á þig,
elda sjálfur, vita að veslings
vömbin er að gefa sig.
Troðfullt allt af tómum flöskum.
Táfýlan að drepa þig.

                  Jónas Friðrik

Við eigum samleið

Um bláan sæinn söngvar óma
því sumarið er komið ástin mín,
og aftur stendur allt í blóma,
af ungri gleði jörðin skín.

Og því skal fagna af heitu hjarta
og heilla þennan fagra ljúfa dag,
og líti himinn heiðið bjarta
skal hefjast okkar gleðilag.

Og glaðar raddir syngja í sálum okkar beggja,
mót sumri stefnir framtíðin öll.
Og hátt er enn til lofts og vítt til veggja
í vorsins drauma bláu sólskins höll.

Og þangað hjartans löngun líður
sem lengst og fegurst dagsins endurskín
Sjá vorið eftir okkur bíður,
við eigum samleið vina mín.

                           Tómas Guðmundsson

Við varðeldana voru skátar

Við varðeldana voru skátar, palavú.
Þeir voru og eru mestu mátar, palavú.
Þeir þrá hið fríska fjallaloft
og flykkjast þangað löngum oft.
inki, pinki, palavú,
palavú, palavú.

Jarðarfararbragur

Það gerðist hér suður með sjó
að Siggi á Vatnsleysu dó.
:,:Og ekkjan hans Þóra var ekki að slóra
til útfararveislu sig bjó:,:

Það var logndrífa og ládauður sjór
er hinn látni í gröfina fór.
:,:Og ekkjan með sjarmi brá svuntu að hvarmi
men sáu að hryggðin var stór:,:

Klerkur sagði, "Holdið er hey
vér hryggjumst og kveinum ó vei
:,:Þann gæðamann tel ég er guði nú fel ég
við gleimum hans trúmensku ei":,:

Þegar gengin frá garði var drótt
kom granninn og talaði hljótt.
:,:Þó góðan með sanni þú syrgir nú manninn
má sorginni gleyma í nótt":,:

En Þóra sagði: „Því skal ei leynt
að þetta er fallega meint,
:,:en sorgina ég missti, er ég kistusmiðinn kyssti
þú kemur því góði of seint“:,:

                               Sigurður Þórarinsson

Það jafnast ekkert á við jass

Þeir sega að heima sé best.
Ég er sammála því.
Þegar sólin er sest,
næ ég plöturnar í.

Við erum músikalskt par
sannkallaðir jassgeggjarar.
Við hlustum Ellington á
smellum fingrum í takt.
Af Múla, Goodman og Getz
allt er undirlagt,
við erum músikalskt par
sannkallaðir jassgeggjarar.

Hefjum „swingið“, syngjum jass
sveiflan fellur eins og flís við rass,
það jafnast ekkert á við jass.
Kontrabassi, trommur, brass,
píano og rámur tenórsax,
það jafnast ekkert á við jass.

Af blúsnum bíboppið spratt
að því að best verður séð,
Svavar verstur sér vatt
K.K. skellti sér með,
þeir voru músikalskt par
sannkallaðir jassgeggjarar.

                        Stuðmenn

17. júní

Blómin springa út og þau svelgja í sig sól,
sumarið í algleymi og hálft ár enn í jól.
Í hjarta sínu fólkið gleðst og syngur lítið lag,
því lýðveldið Ísland á afmæli í dag.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

Jóni heitnum Sigurðsyni færir forsetinn,
firnamikinn, árvissan og stóran blómsveiginn.
Fjallkonan í múnderingu prílar upp á pall,
pent hún les upp ljóð, eftir löngu dauðan kall.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

Skrúðgöngurnar þramma undir lúðrasveitarleik,
lítil börn með blöðrur, hin eldri snafs og reyk.
Síðan líður dagurinn við hátíðanna höld,
heitar étnar pylsurnar við fjölmörg sölutjöld.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

Um kvöldið eru allsstaðar útidansleikir,
að sunnan koma rándýrir skemmtikraftarnir.
En rigningin bindur enda á þetta gleðigeim,
því gáttir opnast himins og allir fara heim.

:,: Hæ, hó, jibbí, jei og jibbí, jei,
það er kominn 17. júní. :,:

                         Bjartmar Hannesson

Litla skáld á grænni grein
            (brot)

Litla skáld, á grænni grein,
gott er þig að finna;
söm eru lögin sæt og hrein
sumarkvæða þinna.

Við þinn létta unaðsóð
er svo ljúft að dreyma;
það eru sömu sumarljóð
sem ég vandist heima.

Láttu hljóma hátt og skært
hreina, mjúka strengi
svo mig dreymi, dreymi vært,
dreymi rótt og lengi.

               Þorsteinn Erlingsson

Vorið góða

Vorið góða, grænt og hlýtt,
græðir fjör um dalinn.
Allt er nú sem orðið nýtt
ærnar, kýr og smalinn.

Kveður í runni, kvakar í mó
kvikur þrastasöngur.
Eins mig fýsir alltaf þó
aftur að fara' í göngur.

                   Jónas Hallgrímsson

Raunasaga

Ég er seinheppinn maður, það sést best á því

hve sjaldan ég dett og fer á fyllerí.

Þótt aldrei gerði ég öðrum neitt mein

ég alltaf er tekinn og mér stungið í stein.

Og kvenfólkið leikur mig líka svo grátt,

að líf mitt er dapurt, þá fer ég í hátt.

Ef ætla ég skvísu að húkka með heim,

hún hendist burtu og stundum með tveim.

Ef ég reyni með valdi að verja minn feng

og vaða á strákana og slá þá í keng,

þá ráðast þeir á mig og rota eins og mink,

mér rétta á kjammann eitt spítalavink.

Á spítölum kvelur mig læknanna lið

með lamstri og sprautum, svo ég þoli ekki við.

Og því er það svo að ég sagt get með sann,

að síst eru þeir fyrir slasaðan mann.

En verra er ekkert í veröldu þó,

en að vera á stað, þar sem munngát er nóg

að húka við bar eins og staðfastur staur

og stara á tómt glasið og eiga ekki aur.

Slá í gegn

Ef ég ætti óskastein

yrði óskin aðeins ein,

ég er alltaf að reyna

þú veist hvað ég meina,

um frægð og framandi lönd.

Slá í gegn, slá í gegn

þú veist að ég þrái að slá í gegn.

Af einhverjum völdum

hefur það reynst mér um megn.

Ég gæti boðið þér betri kjör

bíl, íbúð brúðarslör.

Vakinn og sofinn,

stálsleginn, dofinn

ég reyni að öðlast frægð.

Slá í gegn, slá í gegn

þú veist ég þrái að slá í gegn.

Af einhverjum völdum

hefur það reynst mér um megn.

Ég myndi gera næstum hvað sem er

fyrir frægðina nema kannski
að koma nakinn fram.

Ó, ó, allt annað fyrir það
ég færi heljarstökk afturábak
af litlu bretti, fyrir frægðina.

Slá í gegn, slá í gegn

þú veist ég þrái að slá í gegn.

Af einhverjum völdum hefur það

reynst mér um megn.

                      Stuðmenn

Búkalú

Að vera í takt við tímann er mjög tímafrekt,

til þess þarf ástundun og góða eftirtekt.

Ef fallið hefðum við þá gryfju í

væri þessi hljómsveit löngu fyrir bí.

Allt er best í hófi það er okkar trú,

og með bros á vör við leikum búkalú,

höldum okkar striki bæði hér og nú

og með bros á vör við leikum búkalú.

Sumir éta magurt aðrir éta feitt,

sumir drekka of mikið aðrir ekki neitt,

það sem Bubba Mortens þykir gott og gilt

þykir Hauki frænda vera heldur tryllt.

Allt er best í hófi það er okkar trú,

og með bros á vör við leikum búkalú.

Höldum okkar striki bæði hér og nú

og með bros á vör við leikum búkalú.

                                   Stuðmenn

Ég held ég gangi heim

Viðlag:

Ég held ég gangi heim, held ég gangi heim.

Ég held ég gangi heim, held ég gangi heim.

Þetta er búið að vera eitt brjálæðislegt geim.

Ég held ég gangi heim, held ég gangi heim.

Alveg skothelt kvöld og skemmtilegt fólk

sem skálaði í öllu öðru en mjólk,

kjálkaliðnum kjöftuðu sig allir úr

og Indriði var orðinn alveg hrikalega klúr.

Ég held ég gangi heim.........

Tvíburarnir æfðu í sófanum svig

og sungu lög eftir Bubba, Megas og mig.

Milliraddir flæddu úr munnunum út

og Matthildur lék undir á tóman flöskustút.

Ég held ég gangi heim.........

Laufey er að hringja á leigubíl,

hún vill losna sem fyrst við þennan skríl.

Eysteinn vildi ólmur aka af stað

en amma gamla í kjallaranum bannaði honum það.

Ég held ég gangi heim.........

Allir hlutir enda eins og þetta kvöld

allur bjórinn búinn og pítsan skítköld

en bíllyklarnir eru enn á sínum stað

og það er nú það er nú það er nú það.

Ég held ég gangi heim.........

Manstu okkar fyrsta fund

Manstu okkar fyrsta fund,

forðum daga í Eyjum?

Barnaleg og blíð í lund,

barst‘ af öðrum meyjum.

Ég var ungur eins og þú,

einn af þorpsins snáðum.

Sama von og sama trú,

sama þrá hjá báðum.

Bernskuleikir breyttust þá,

blóm úr hnöppum sprungu.

Nýjum lit á lífið brá,

lærðum nýja tungu.

Allt var gott og allt var nýtt,

svo yndislega frítt.

Og sumarsólin skein

á sundin blá

og út við unnarstein

lék aldan smá.

Og ástin helg og hrein
lét hjörtun slá.

Og sumarsólin skein

á sundin blá.

Manstu hvað ég með þér fór
marga skemmtigöngu
inn í Dal og upp í Kór,
undir Stóru-Löngu?
Upp í Hvíld og Löngulág
lágu stundum sporin.
Kannast þú við Klif og Há?
Komstu þar á vorin?
Inn um Flatir oft var kátt,
æskan fór með völdin.
Hlaupið, leikið, dansað dátt
draumblíð sumarkvöldin.
Fuglinn uppi í fjalltó,
hann fékk ei næturó.

Og sumar sólin skein
á sundin blá o.s.frv.

Enn skín sól á sundin blá
sumarlangt í Eyjum.
Sama von og sama þrá
sveinum hjá og meyjum.
Enn er leikið létt og dátt
líkt og fyrr á dögum.
Fyrsta ástin á sinn þátt
enn í mörgum sögum.
Örlögin á önnur sund
okkar stýrðu fleyjum.
Manstu okkar fyrsta fund
Fagurt var í Eyjum
æskuvors í morgunmund.
Ég man það alla stund.

Og sumar sólin skein
á sundin blá...

Síðan eru liðin mörg ár

Ég læðist oft upp á háaloft

til að hnýsast í gömul blöð

þegar sit ég þar koma upp minningar

og atburðarás verður hröð.

Allir strákarnir voru í támjóum skóm

og stelpur með túperað hár.

Já, á sunnudögum

var rekstrasjón,

- en síðan eru liðin mörg ár.

Þeir greiddu í píku, á þessum dögum

þeir greiddu í píku, undir Presley dögum.

Komdu með upp á loft

þú færð séð það sem gerðist þá (hárið smurt með adrett)

Ef ég mér tímavel ætti

þá gaman þætti að hverfa aftur

ein tólf, þrettán ár.

Þá fannst mér tíðin góð,

en brátt við verðum ellimóð.

Það var kannski ekkert smart

þó var ansi margt,

sem var skemmtilegra í denn tíð.

Þegar Glaumbær stóð

var hver helgi góð

allt á fullu ár og síð.

Þá var hljómsveit í hverjum skóla

þá voru sömu vonir og þrár

og þá var rúnturinn

meldingarpunkturinn,

- en síðan eru liðin mörg ár.

Þeir greiddu í píku, á þessum dögum

þeir greiddu í píku, undir Presley dögum.

Komdu með upp á loft

þú færð séð það sem gerðist þá (hárið smurt með adrett)

ef ég mér tímavel ætti

þá gaman þætti að hverfa aftur

ein tólf, þrettán ár.

Þá fannst mér tíðin góð,

en brátt við verðum ellimóð.

Spáðu í mig

Kvöldin eru kaldlynd úti’ á nesi

kafaldsbylur hylur hæð og lægð

kalinn með koffortið á bakinu

kem ég til þín segjandi með hægð:

spáðu í mig

þá mun ég spá í þig

spáðu í mig þá mun ég spá í þig

nóttin hefur augu eins og flugan

og eflaust sér hún mig þar sem ég fer

heimskulega á þinn funda að fela

flöskuna og mig í hendur þér

spáðu í mig……

finnst þér ekki esjan vera sjúkleg?

Og akrafjallið geðbilað að sjá

en ef ég bið þig um að flýja með mér

til omdúrman þá máttu ekki hvá

spáðu í mig……

Út við sundin

Út við himinbláu, bláu, bláu, bláu, bláu, sundin

hún bað mig um að bíða þar og halda fyrir sig í hundinn.

Ég beið og beið og beið og beið og beið með hund í belti,

greyið gelti – annar elti.

Og heima má ég síðan sitja, sitja öllum stundum.

Það er komið svo, að það er orðið alveg fullt af hundum.

Og aldrei skal ég framar halda fyrir hana í hundinn,

út við himinbláu, bláu, bláu, bláu, bláu, sundin.

Æ, æ og ó,

sælt er að sjást og kyssa,

en sárt er að þjást og missa,

æ, æ og ó.

Vertu ekki að horfa

Vertu ekki að horfa svona alltaf á mig,

ef þú meinar ekki neitt með því!

Ef lagleg mey mig lítur á,

ég litið get ekki upp

og roðna alveg niður í tá.

Og ef ég verð í einni skotinn,

ég aldrei þori að segja nokkuð orð.

En leynda ósk, ég ætla að segja þér,

að þú viljir reyna að kenna mér.

Því ertu að horfa svona alltaf á mig,

ef þú meinar ekki neitt með því?

Við viljum lifa

Allmargir ályktað hafa

að ástæðulaust sé vort líf,

lítt sé hér gleðinnar gjafa,

og gamanlaust heiminum í.

Einkennist öll þeirra ævi,

af andlausu snakki um það,

að lífið sé lítt við þess hæfi,

sem lætur sér líka við það.

:,: Við viljum lifa-lifa

við viljum lifa-lifa,

lifa á því sem að í lífinu voru býr:,:

                          Jónas Friðrik

Það er svo geggjað

Finn ég fjólunnar angan.

Fuglar kvaka í móa.

Vaka vordaginn langa,

villtir svanir og tófa.

Hjartað fagnandi flytur

fagra vornæturhljóðið.

Aleinn einbúinn situr

og hann rennur á hljóðið.

Það er svo geggjað

að geta hneggjað.

Það er svo geggjað

að geta það.

           Flosi Ólafsson

Það liggur svo makalaust

Það liggur svo makalaust ljómandi’ á mér,

mér líkar svo, vel hvernig heimurinn er,

mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart

og langar að segja svo dæmalaust margt.

:,: Hæ dúllía! dúllía! dúllía! dæ!:,:
mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart

og langar að segja svo dæmalaust margt.

Það skilst varla hjá mér eitt einasta orð,

mér allt sýnist hringsnúast;stólar og borð.

Minn hattur er tíndur og horfið mitt úr,

Ég held ég sé komin á sjóðandi túr.

:,: Hæ dúllía! dúllía! dúllía! dæ!

mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart

og langar að segja svo dæmalaust margt.

Einsi kaldi úr Eyjunum

Ég heiti Einsi kaldi úr Eyjunum

ég er innundir hjá meyjunum.

og hvar sem ég um heiminn fer

þær horfa á eftir mér.

Ég hef siglt um höfin hrein og blá

og hitt þær bestu á Sáníá

Þær slógust þar um mig einar þrjár,

með alveg kolsvart hár.

Tra la la, tra la la,

úti á sjónum er mitt líf

Tra la la, tra